.... " ฝากแสงดาว ! " ....
สงบเงียบ กลางคืน ที่หนาวจิต
ลมหนาวโชย สกิด ผิวสั่นหนาว
แผ่นดินกว้าง เงียบสงบ ในคราคราว
ใบไม้กราว ร่วงสู่ดิน แรงลมโชย
ณ ยามนี้ คล้ายสงบ .. ไร้สงบ
กาลบรรจบ สู่ทางแพ่ง หรีดหริ่งโหย
ความมืดมิด ก่อนสว่าง น้ำค้างโปรย
หวีดหรีดหริ่ง โอดโอ้ย หรือใครฟัง ?
กลางความเงียบ ซุกความกลัว อยู่ในอก
หวั่นวิตก สั่นระทึก กลางมนต์ขลัง
เหม่อมองฟ้า เห็นเดือนดาว เมฆายัง
วิญญาณสั่ง สั่นระทึก คืนเดียวดาย
เห็นแสงดาว ลิบลิบ กลางฟ้ากว้าง
โอ้เส้นทาง ไกลสุดแสน สุดเอื้อมหมาย
หากยังดี มีแสงดาว มาเยือนกราย
อกสั่นหาย ไร้สิ้นเงา คนเคียงเคย
ณ ยามนี้ คงมีฉัน เหม่อฟ้ากว้าง
สุดเวิ้งว้าง ไร้จุดหมาย .. เงียบนิ่งเฉย
เธออิงแอบ อุ่นไอ คู่ใหม่เชย
ลืมคำเปรย .. เคยเอื้อนออก ฝากแสงดาว !
.... " เสียงรำพึง " ....
.... " ฝากแสงดาว ! " ....
