มุม (มอง) ที่ต่างไปจากเดิม เรื่องของคนโลกมืด

หลายคนมักบอกกันว่า ‘ดวงตานั้นเปรียบเสมือนหน้าต่างของจิตใจ’ หากวันหนึ่ง ดวงตาซึ่งเป็นหน้าต่างของจิตใจหายไป เกิดคำถามว่าจะใช้สิ่งใดเล่า มาทดแทน . . . แล้วจะอยู่กับโลกมืดได้อย่างไร ? . . .

 “สัมผัสอื่นๆจะดีขึ้นไง หูก็จะดี นินทาอะไรก็จะได้ยิน ” โอ๊ค พิสิฐ จงสิริปฐม อายุ 30 ปี (ไกด์ประจำร้านอาหารแห่งความมืด ไดน์ อิน เดอะ ดาร์ค) บอก

ก่อนเข้าวงการ

สายตาของโอ๊คมีความผิดปกติมาตั้งแต่ยังเด็ก สาเหตุเนื่องมาจากจอประสาทตาเสื่อม ช่วงวัยอนุบาล สายตาสั้นถึง -900 แรกๆตาจะเริ่มแยกสีไม่ออกหลังจากนั้นเขาก็เริ่มมองเห็นได้น้อยลง จนกระทั่งอายุ 16 ปี โอ๊คได้เข้าสู่โลกมืดอย่างเต็มตัว
ก้าวแรกกับการเข้าสู่วงการ  
คุณพ่อของโอ๊คพาโอ๊คไปที่โรงเรียนสอนคนตาบอดกรุงเทพเพื่อฝึกใช้ชีวิตในแบบคนตาบอด ไม่ว่าจะเป็น การใช้ไม้เท้า กดอักษรเบลล์ คอมติวเตอร์  ฯลฯ  เขาใช้เวลาฝึกระยะหนึ่ง จนสามารถใช้อุปกรณ์ต่างๆได้ดีแล้วก็ไปเรียนนวดที่ศูนย์พัฒนาสมรรถภาพ คนตาบอด ปากเกร็ด นนทบุรี
การออกไปเจอสังคมทำให้เขารู้ว่าเขาไม่ได้ตาบอดคนเดียว “ก็มันไม่รู้ไงนึกว่าเป็นคนเดียวบนโลก พอไปสมาคมฯ ตาบอดกันเพียบเลย ก็โอเค ยอม อย่างน้อยเราไม่ได้เป็นคนเดียว คนอื่นก็ซวยเหมือนกัน”  จากเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น เมื่อเปลี่ยนความคิด ฃีวิตก็เปลี่ยน เขาใช้เวลาเพียง 2 ปี ในการยอมรับสิ่งที่เขาเป็นอยู่

การเรียนและการทำงาน

ตอนนี้โอ๊คเรียนอยู่ที่มหาวิทยาลัยรามคำแหง คณะนิติศาสตร์ ปี 3 และช่วงเวลา 5 โมงถึง 5 ทุ่มเขาจะทำงานเป็นไกด์ในร้านอาหาร ดี ไอ ดี ไดน์ อินเดอะ ดาร์ค ร้านอาหารที่จำลองบรรยากาศแบบโลกมืด นอกจากนี้ทุกๆวันพุธเขายังไปทำงานนวดที่ร้านอินตรา สปาอีกด้วย ได้รายได้วันละ 400 บาท โอ๊คไม่เคยกลัวในการที่ตนเองตาบอดแล้วจะหางานยาก “ถ้ามีวิชาก็ไม่เห็นต้องกลัวอะไรเลย ไม่อดตายแน่ๆ มีวิชาชีพอยู่แล้วไม่ต้องกลัว ถ้าไม่ขี้เกียจนะ”
การทำงานเป็นไกด์ที่ร้าน ดี ไอ ดี เขามักจะเจอคำถามจากลูกค้าที่มาทานอาหารที่ร้าน แทบจะทุกคน ถามว่า เป็นมานานรึยัง? จะใช้ชีวิตอย่างไร?  จีบกันอย่างไร?  กินข้าวอย่างไร? ถามเขาว่ารำคาญมั๊ยเจอคำถามซ้ำๆ เขาบอกกลับมาว่า “คนไม่เข้าใจไม่ผิด แล้วแต่มุมมองคน”  ก็เลยถามไปอีกว่า แล้วการลองหลับตาทานอาหารแบบคนตาบอดเขาว่ากันว่ามันอร่อย มันอร่อยจริงๆมั๊ย? “คนส่วนมากจะใช้ตาพิจารณาอาหารใช่มั๊ย พอตัดตาไป เซ้นส์อื่นๆจะดีขึ้นแต่บางคนก็ว่าไม่อร่อยนะ”

วิถีชีวิตที่เปลี่ยนไป  

เปลี่ยนไปในทางที่ดี ชีวิตคนตาบอดสอนให้มองวัตถุนิยมน้อยลง “ไปห้าง เมื่อก่อนตาเห็นก็อยากจะซื้อนู่น ซื้อนี่  แต่พอมองไม่เห็นก็จะซื้อแต่ของจำเป็นพวกของใช้”
การใช้คอมพิวเตอร์หรือโทรศัพท์จะต้องใช้ควบคู่ไปกับโปรแกรมตาทิพย์ที่จะช่วยสังเคราะห์เสียง ให้สามารถใช้งานได้สะดวกขึ้น เล่นเกมส์ได้ ฟังเพลง เล่นเฟสบุ๊ค ฯลฯ
เวลาไปดูหนัง บางทีโอ๊คก็รู้สึกว่าน่าจะลดราคาให้สักครึ่งหนึ่ง เพราะไปฟังแต่เสียงไม่ได้ดูภาพเลยแถมยังต้องซื้อตั๋วถึงสองใบให้กับซับไตเติลส่วนตัวหรือแฟนของเขานั่นเอง ไปคอยถ่ายทอดบรรยากาศให้ฟังอีก “อย่างหนังรักนะ พอนางเอก พระเอกเขาซึ้ง มันจะเป็นเสียงดนตรีอย่างเดียวแล้วก็ไม่รู้ว่าทำอะไรกันแล้วคนก็ซึ้งกันเรียบร้อยแล้วเรายังไม่รู้เลย”
การเดินทางจะต้องอาศัยการสังเกตที่มากกว่าปกติ การใช้ชีวิตที่ช้าลงในทุกก้าว ก้าวย่างที่ช้าลงบวกกับการสังเกตุที่เพิ่มขึ้นทำให้เขาสามารถดำเนินชีวิตไปอย่างไม่ประมาทได้ “ทุกการเดินทางต้องจำได้เสมอว่าเริ่มจากตรงไหน ถ้าหลงต้องสามารถกลับมาที่เดิมได้”

มุม (มอง)

 โอ๊คเป็นชายอารมณ์ขันคนหนึ่ง มองโลกในแง่ดีและเขาคิดว่าการที่เขาตาบอดนั้นเป็นเรื่องโชคดีด้วยซ้ำ “โชคดีมากๆ คนปกติไม่เป็น แล้วเราเป็นแสดงว่าไม่ธรรมดา”  “การตาบอดนี้มันทำให้เราหาคำตอบได้ว่า มันเป็นของๆเรา โทษคนอื่นไม่ได้ เราต้องได้รับของๆเรา คนอื่นรับแทนไม่ได้”
เขายังให้ความเห็นว่า คนปกติทั่วไปมักจะมองว่าคนตาบอดเป็นพลเมืองชั้นสองอยู่เพราะคนทั่วไปจะมองรูปลักษณ์ภายนอกมาก่อนเสมอ คนตาบอดก็เหมือนคนปกติทั่วไป นิสัยและใจคอ” เท่าที่คุยกันมาไม่ได้มีความรู้สึกเลยว่าคุยกับคนตาบอดอยู่ รู้สึกแค่ว่าได้คุยกับชายคนหนึ่งที่ความอดทนและความพยายามมากกว่าเป็นยกกำลังสองของคนทั่วไป
สุดท้ายแล้ว แม้เวลาทานอาหารจะไม่สามารถเลือกชิ้นใหญ่ๆได้แต่ถือว่าเป็นเรื่องโชคดีของคนตาบอดที่เวลามองพระอาทิตย์ตอนเที่ยงวันแล้วไม่รู้สึกแสบตา หากอยากลองเข้าใจมุมมองของคนตาบอดลองเริ่มจากหลับตาดูสิคะแล้วลืมตาขึ้นเมื่อคุณอยากจะลืม

จากคุณ	: thelastsnowball
เขียนเมื่อ	: 21 ธ.ค. 55 15:21:04

bookmark

เก็บเข้าคลังกระทู้

ส่งต่อกระทู้

พิมพ์

หน้าหลัก

กระทู้ก่อนหน้า

กระทู้ถัดไป