ความทรงจำที่ถูกลืม-ตอน3 [PART2/2]
|
|
Vio Bli Sou: ความทรงจำที่ถูกลืม
เจ้าชายนา่สเกียแห่งแกรนเตลไม่เคยคิดหรอกว่าเขาจะต้องเห็นความสำคัญของสตรีนางหนึ่งซึ่งเป็นเพียงสิ่งมีชีวิตที่เกิดขึ้นจากการทดลอง ... สำหรับเขาแล้ว ... เธอเป็นแค่เครื่องจักรที่ใช้แล้วทิ้งเท่านั้น
บทนำ
http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W12803648/W12803648.html
ตอน1[PART1/2]
http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W12803685/W12803685.html
ตอน1[PART2/2]
http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W12820767/W12820767.html
ตอน2[PART1/2]
http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W12828440/W12828440.html
ตอน2[PART2/2]
http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W12869103/W12869103.html
ตอน3[PART1/2]
http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W12907055/W12907055.html
\\\\\\\\\\\\\\\\\
Vio Bli Sou 3: คนเก่าในร่างใหม่
คุณอยากรู้จักตัวเองมากขึ้นบ้างไหม?เธอไม่ตอบแต่ไม่ได้ปฏิเสธผมจึงกล่าวต่อ สถานที่ที่คุณเกิดจริงๆอยู่บนเกาะโดดเดี่ยวมุนเตียวซึ่งตั้งอยู่ทางตอนใต้สุดของทวีปฮาราเฟล ทวีปแห่งนั้นเป็นทวีปแห่งป่าซึ่งมีระบบนิเวศที่สมบูรณ์ที่สุด คุณรู้จักใช่ไหม?
เธอพยักหน้า
นักวิจัยมืดสร้างคุณขึ้นมาที่นั่น ... เมื่อเจ็ดปีก่อนผมบุกเข้าไปบนเกาะโดดเดี่ยวมุนเตียวเพื่อค้นหาความลับเกี่ยวกับสิ่งที่นักวิจัยกำลังทดลอง แล้วตอนนั้นผมก็ได้เจอคุณเป็นครั้งแรก ผมจึงได้รู้ว่ามีโครงการสร้างมนุษย์เทียมเกิดขึ้นบนเกาะ ผมกับเพื่อนๆจึงต้องรีบทำลายเอกสารงานของพวกเขาเพื่อหยุดความทะเยอทะยานอันฟุ้งเฟ้อแล้วจึงประกาศให้แก่ชาวประชาราษฎรทั่วแกรนติเนลให้รับรู้ว่าพวกนักวิจัยมืดกำลังทำอะไร แล้วนับตั้งแต่นั้นโครงการสร้างมนุษย์เทียมบนเกาะโดดเดี่ยวมุนเตียวก็ยุติลง
ตอนนั้น ... คุณทำร้ายเราหรือเปล่า?
เปล่า ผมช่วยคุณหนีออกมาจากเกาะโดดเดี่ยวมุนเตียวต่างหาก ผมพาคุณมาอยู่ด้วยกันราวๆอาทิตย์ในพระราชวังแล้วก็ปล่อยตัวคุณไป
สีหน้าของเธอเหมือนกับตั้งใจจะบอกว่าเธอไม่เชื่อ ผมจึงหัวเราะขำขันพลางส่ายหน้า
หลังจากนั้นเราไปอยู่ที่ไหน?
คุณสงสัยด้วยหรือ?
เธอมองผมส่งยิ้มให้แล้วจึงเบือนหน้าหนี
ผมไม่รู้เพราะหลังจากที่ผมปล่อยตัวคุณให้เป็นอิสระก็ไม่มีใครเฝ้าติดตามคุณอีก คุณหายตัวไปอย่างไร้ร่องรอยเธอฟังพลางคิดครุ่น โชคดีที่นักวิจัยมืดหรือนักวิจัยผสมไม่ได้ออกตามหาคุณไม่เช่นนั้นคุณก็คงต้องกลับไปทำงานให้กับพวกเขาเหมือนอย่างเคย
ก่อนที่เราจะตื่น คุณเจอเราที่ไหน?
ผมไม่ได้เจอคุณแต่แทบบินส์ต่างหากที่เจอคุณ
เขาเจอเรา?
ใช่ เขาบอกว่าเขาเจอคุณอาศัยอยู่ในหมู่บ้านแห่งหนึ่งท่ามกลางป่าในทวีปฮาราเฟล หมู่บ้านแห่งนั้นมีชื่อว่าหมู่บ้านไอม์ เป็นหมู่บ้านที่เงียบสงบ สำหรับคนที่รักธรรมชาติแล้วหมู่บ้านไอม์ก็เป็นสถานที่ที่น่าอยู่ที่สุดของพวกเขาภายในแกรนติเนลทีเดียว
เธอหันมามองผมด้วยแววตาอยากรู้อยากเห็น คงมีคนที่เรารู้จักอยู่ที่นั่น
ใช่ แต่ตอนนี้คุณคงลืมพวกเขาทุกคน
ฟังจบเธอก็ก้มหน้าแอบถอนหายใจเบาๆ ว่าแต่ ... เราเคยไว้ใจคุณด้วยเหรอ?
คุณถามเหมือนต้องการจะบอกว่าตอนนี้คุณไม่ไว้ใจผมอย่างนั้นแหละหางตาที่เธอชำเลืองมองบอกให้ผมรู้ว่าสิ่งที่ผมพูดนั้นถูกต้อง ผมเป็นเจ้าชายนาสเกียแห่งแกรนเตล ทุกคนให้ความวางใจในตัวผมและคุณก็เช่นกัน
เธอรีบสะบัดหน้าราวกับว่าตลอดเวลาที่ผ่านมาเธอคิดผิดถนัดทำให้ผมรู้สึกไม่พอใจลึกๆ
ตอนนี้เธอสูญเสียความทรงจำของตัวเองไปทั้งหมด เธอคงนึกไม่ออกหรอกว่าคนที่ทำร้ายเธอเมื่อวานนี้เคยเป็นคนที่เธอชื่นชมมากที่สุดในชีวิต ก่อนหน้านี้คุณไร้เดียงสา
เราหรือ?เธอชี้ตัวเอง ไร้เดียงสาแค่ไหน?
ผมจับจ้องมองนัยน์ตาสีดำสนิทของเธอครู่ใหญ่ก่อนจะเขยิบตัวเข้าไปใกล้ๆ นั่งตัวตรง ยกขาออกจากเบาะโซฟา ประสานมือบนหน้าตักสั่งด้วยน้ำเสียงเรียบ เธอจึงยอมทำตามแต่ก็มองผมอย่างชั่งใจและสงสัยเป็นอย่างยิ่ง
เมื่อผมเลื่อนมือพาดบนโซฟา เธอก็บ่ายตัวหลบด้วยความตกใจ
ผมไม่ทำร้ายคุณหรอกน่าพูดพร้อมหัวเราะทว่าอีกฝ่ายกลับตีสีหน้าบึ้งตึงตอบ อยู่นิ่งๆครั้งนี้ผมยึดแขนของเธอเอาไว้หลวมๆเกรงว่าเธอจะกลัวผมอีก
602ไม่มีปฏิกิริยาตอบโต้หมายจะตบตีผมดังเช่นเมื่อวาน ผมก็กระหยิ่มยิ้มพออกพอใจเลื่อนสายตามองผ่านสันจมูกไปจนถึงริมฝีปากของเธอ แล้วสักพักก็โน้มใบหน้าเข้าหา ผมชะงักไปครู่หนึ่งทันทีที่รู้สึกแปลกใจเมื่อเธอไม่ได้พยายามหลบเลี่ยงหรือขัดขืน
ขณะที่สัมผัสลมหายใจอุ่นๆของเธอนั้นผมก็ตัดสินใจหลับตาจูบเบาๆ เพียงครู่เดียวก็ถอนริมฝีปากออก หลังจากนั้นก็สบตามองเธอนานนับนาทีแล้วผมก็หลุดหัวเราะออกมาในที่สุด คุณน่ะไร้เดียงสาเหมือนอย่างเคยเลย
เธอเลื่อนนิ้วสัมผัสริมฝีปากของตัวเองก่อนจะครุ่นคิดนักแล้วสักพักเธอก็หันขวับมาจับจ้องมองผมด้วยแววตาขึ้งโกรธ แก้มของเธอแดงระเรื่อ
602ไม่พูดพล่ามอีก เธอได้ทีทุบผมไม่ยั้ง ผมก็ปล่อยให้เธอระบายความโมโหออกมาจนเธอเหนื่อยแล้วก็หัวเราะใส่เธออีกครั้ง คราวนี้คุณคงรู้แล้วสินะว่าการจูบน่ะเป็นสิ่งพิเศษสำหรับมนุษย์พูดพลางเลื่อนนิ้วโป้งลูบมุมปากของ602แต่เธอก็รีบปัดออกโดยไว ผมจึงแกล้งเลื่อนนิ้วโป้งมาวางแก้มของเธอ เธอก็รีบปัดออกอีกด้วยความรำคาญใจ ผมนึกสนุกทำทีเป็นเลื่อนนิ้วโป้งใส่หน้าของเธอเป็นครั้งที่สามแล้วเธอก็รีบจับมือของผมเอาไว้ก่อนจะตีนิ้วทั้งห้าจนเธอเป็นฝ่ายเจ็บมือเสียเอง
รำคาญ!602ตะโกนใส่หน้าของผมสุดเสียง
ผมถือโอกาสใช้มือทั้งสองดึงใบหน้าของเธอเข้ามาใกล้ๆแล้วจึงก้มหน้าประกบจูบเธอในทีเผลอ
ชามัล ...!602ผลักตัวผมออกห่างแต่เธอก็ไม่มีทางเอาชนะพละกำลังของผมได้ ตัวของเธอเล็กนิดเดียว เมื่อเธออยู่ใต้วงแขนของผมเช่นนี้เธอก็เหมือนลูกไก่ในกำมือที่ผมสามารถรังแกได้ทุกเมื่อ
ผมเชยคางพร้อมกับโน้มใบหน้าแนบริมฝีปากกับเธอแผ่วๆ คราวแรกเธอขัดขืนแต่สักพักเธอก็อ่อนแรงลง ผมจูบมุมปากของเธอเป็นครั้งสุดท้ายก่อนจะชนหน้าผากมองดูแววตาคู่สวยฉายแววประหวั่นและฟังเสียงลมหายใจของเธอเบาๆ คุณรำคาญเจ้าชายของแกรนติเนลคนนี้น่ะเหรอ?ผมกระซิบถามแต่เธอไม่ได้ตอบ
ในตอนนั้นเองแทบบินส์ก็เคาะประตูเสียงดังจนผมและ602สะดุ้ง เนื่องจากประตูล็อค แทบบินส์จึงใช้วิธีทาบนิ้วมือบนเครื่องสแกนแล้วประตูก็เปิดออก
เขาเบิกตามองดูผมกอดมนุษย์เทียมไว้แน่นแนบอกก่อนจะถอนหายใจยาวๆ
ฉันได้ยินเสียงของ 602 ร้องเสียงดังไปจนถึงชั้นใต้ดิน
เธอก็แค่ตกใจ
ชามัลลี นี่ไม่ใช่เวลาเล่นหรอกนะ
ผมรู้ ผมไม่ได้เล่นเสียหน่อยถึงจะตอบแบบนั้นแต่ผมก็รู้สึกสนุกชะมัดที่ได้แกล้งเธอ
602 เธอวาดรูปเสร็จแล้วใช่ไหม?คำถามของแทบบินส์ทำให้ผมต้องมองหน้ากับมนุษย์เทียมในอ้อมอก
เธอมุ่ยหน้าใส่ก่อนจะรีบผลักผมออกห่าง เกิดอุบัติเหตุนิดหน่อยค่ะ
อุบัติเหตุ?
ผมเพิ่งจะฉีกมันทิ้งน่ะ
ได้ยินเช่นนั้นแทบบินส์ก็ถลึงตาใส่ก่อนจะหันไปมองเศษกระดาษบนโซฟาด้วยความไม่พอใจอย่างยิ่ง ชามัลลี เธอรีบขึ้นไปบนห้องนอนของเธอก่อนที่ฉันจะต้องโมโหและทะเลาะกับเธอ
ผมยักคิ้วหลิ่วตาตอบโดยไม่รู้สึกผิดเลยสักนิดจากนั้นจึงหันไปสบมองหญิงสาวข้างกาย เจอกันพรุ่งนี้ เธอส่งสายตาไม่ไว้วางใจให้แก่ผมครั้งหนึ่งแล้วจึงก้มหน้าก้มตาสนใจขีดเขียนงานบนกระดาษซึ่งกองเรี่ยราดบนโต๊ะกระจก
ผมลุกขึ้นจากโซฟาเดินเอามือล้วงกระเป๋าสวนทางแทบบินส์ออกจากประตูห้องพร้อมกับผิวปากยาวๆอย่างอารมณ์ดี
ถึงแม้ว่าผมจะทำทีเป็นเฉยชาต่อคำพูดของพ่อทูนหัวของตัวเองแต่ผมก็เกรงใจเขา
และเชื่อเถอะ ... ถ้าหากเกิดเหตุการณ์ที่ทำให้มนุษย์เทียมต้องกรีดร้องอีกเป็นครั้งที่สาม แทบบินส์ต้องไล่ผมออกจากบ้านของเขาแน่ๆ
To Be Continued ....
| จากคุณ |
:
Pakkie Davie
|
| เขียนเมื่อ |
:
22 ธ.ค. 55 22:23:54
A:61.90.14.165 X: TicketID:318829
|
|
|
| 
