ความคิดเห็นที่ 1 7   ขณะที่คนอื่นๆ กำลังสนุกสนานกับการร้องคาราโอเกะ หญิงสาวเจ้าของวันเกิดจึงเดินเลี่ยงออกมานอกบ้าน ลมโชยมาฉ่ำชื้นประกอบกับท้องฟ้าแดงฉานบ่งบอกว่าฝนกำลังจะมาเยี่ยมเยียน แต่สิ่งเหล่านั้นไม่สามารถเรียกความสนใจให้อมีนาลบลืมเสียงหัวเราะก้องกังวานที่ยังคงอื้ออึงอยู่ในหู อีกทั้งเปลวเทียนที่ดับวูบพร้อมกันทุกเล่ม ทั้งที่หญิงสาวยังไม่ได้เป่า เป็นไปได้อย่างไรที่ลมจะพัดมา เพราะเธอไม่รู้สึกว่ามีลมพัดผ่านแม้เพียงนิด ร่างบอบบางกอดอกเพื่อเพิ่มความอบอุ่นให้กับตัวเอง แล้วเดินก้าวช้าๆ ขณะที่ใช้ความคิด จนกระทั่งถึงแคร่ไม้ไผ่ใต้ต้นลีลาวดีดอกสีม่วงที่ส่งกลิ่นหอม หญิงสาวจึงทรุดตัวลงนั่ง บรรยากาศรอบนอกมืดสลัว มีเพียงแสงไฟสีทองจากหลอดกลมที่ติดอยู่ตรงต้นไม้เป็นแสงสว่างเพียงเท่านั้น “ทำไมเดินออกมาคนเดียวล่ะครับ นี่ฝนก็ทำท่าจะตกแล้ว” เสียงทุ้มจากด้านหลัง พาให้หญิงสาวสะดุ้ง รีบปาดน้ำตา “น้องมีนเป็นอะไรหรือเปล่า มีอะไรคุยกับพี่ก็ได้นะครับ” “ปะ... เปล่าคะ หัวค่ำแบบนี้น้ำค้างลง อากาศชื้นๆ ก็คัดจมูกนิดหน่อยเท่านั้นเอง” อมีนาตอบเลี่ยงๆ แต่ไม่กล้าสบตาคู่สนทนา เธอเห็นว่าอีกฝ่ายจ้องมองเธออย่างเงียบๆ ในแววตาของเขาซ่อนความสงสัยเอาไว้ เธอเกรงจึงอธิบายเหตุผลอื่นแทนเรื่องที่กำลังคิดอยู่จริงๆ “เอ่อ... คือ มีนแค่คิดถึงพ่อค่ะ วันนี้วันเกิดมีน มีนอยากให้พ่ออยู่ด้วย” “แล้วตอนนี้ท่านอยู่ที่ไหนครับ” “ท่านเสียไปได้สองปีแล้วค่ะ พ่อน่ะรักแม่มากเลย มีนมีความสุขทุกครั้งที่เห็นแม่มีความสุข แต่พอพ่อเสีย มีนก็แอบเห็นแม่ร้องไห้บ่อยๆ อืม... ว่าแต่พี่ตะวันออกมาทำไมคะ” หญิงสาวถามกลับ พิทตะวันยิ้มรับ พร้อมกับหย่อนตัวนั่งลงข้างหญิงสาว “พี่เห็นว่าน้องมีนเดินออกมาคนเดียว แถมนี่ก็มืดค่ำแล้วด้วย” อมีนาหัวเราะเบาๆ อย่างเข้าใจความหมาย “ไม่เป็นไรหรอกค่ะ นี่ในบ้านมีนนะ เดินคนเดียว นั่งคนเดียวมาตั้งแต่เกิดแล้วล่ะ” “จ้ะ แล้ว... เอ่อ...” ชายหนุ่มตอบรับ และยังชั่งใจที่จะถามคำถามต่อไป แต่เขาก็เก็บความสงสัยไว้ไม่ได้ “ที่มีนบอกว่าได้ยินเสียงหัวเราะ แล้วก็เทียนดับเองนี่ จริงหรือเปล่า” หญิงสาวหันมาสบตากับเขานิ่งงัน ชายหนุ่มที่เหินห่างจากการใกล้ชิดหญิงใดตั้งแต่คนรักเสียชีวิตไปเมื่อหลายปีก่อนก็ไหวสั่นในหัวใจ ใบหน้ารูปไข่ที่สะท้อนกับแสงไฟสีทองทำให้เขามองเห็นดวงตากลมโต รับกับจมูกโด่ง และริมฝีปากเรียวเล็ก ประดับรวมกันบนใบหน้าให้เป็นหญิงสาวที่มีความน่ารักแบบที่มองไม่รู้เบื่อ “แล้วพี่ตะวัน เชื่อที่มีนพูดหรือเปล่าคะ” เธอไม่ตอบคำถาม แต่ถามเขากลับไป ดวงตาสองคู่ประสานกันท่ามกลางความสลัวราง “ก็ไม่เห็นมีความจำเป็นอะไรที่น้องมีนจะต้องแต่งเรื่องไม่ใช่เหรอ” แม้จะตอบอ้อมๆ แต่ก็หมายความว่าเขาเชื่อที่เธอพูดนั่นเอง “พอย่าสวมสร้อยให้แล้ว มีนก็ได้ยินเสียงหัวเราะก้องอยู่ในหู เป็นเสียงหัวเราะของผู้หญิง ผู้หญิงแก่ๆ เสียงแหบๆ หัวเราะเหมือนกับถูกใจอะไรสักอย่าง” คู่สนทนาฟังอย่างตั้งใจ แต่ยังไม่พูดอะไร อีกฝ่ายจึงเล่าต่อ “แล้วพอย่าอวยพรเสร็จ เทียนก็ดับวูบทุกเล่ม ทั้งๆ ที่มีนยังไม่ได้เป่า พักหลังนี้ มีนรู้สึกเหมือนกับว่ามีอะไรแปลกๆ เกิดขึ้นหลายอย่าง เหมือนกับว่ามีใครแอบมองความเป็นไปอยู่ตลอดเวลา เหมือนไม่เป็นตัวของตัวเองเลย” “มันอาจไม่มีอะไรก็ได้นะจ๊ะ พยายามอย่าคิดอะไรมากเลย วันเกิดทั้งที คิดถึงแต่เรื่องดีๆ ดีกว่า” พิทตะวันพยายามหาถ้อยคำมาปลอบใจ ความอบอุ่นแทรกซึมเข้ามาในความรู้สึกของหญิงสาว หัวใจที่สั่นไหวในขณะนี้ มิใช่สั่นเพราะหวาดกลัวเสียงหัวเราะหรือเปลวเทียนที่ดับวูบ แต่... ชายหนุ่มข้างกายของเธอต่างหากที่ทำให้เธอสั่นไหว อย่างไม่เคยเป็นเช่นนี้มาก่อน “น้องมีน มาอยู่นี่เอง” เสียงของธีรทัศน์พาให้คนคู่นั้นหันมองไปทางเขา “มีอะไรหรือคะพี่ธีร์” “ทำไมมานั่งอยู่มืดๆ กับคนแปลกหน้าแบบนี้ล่ะ ดูไม่ดีเลยนะ” พูดไปก็ชำเลืองมองพิทตะวันด้วยหางตา “อะไรไม่ดี เราก็นั่งคุยกันอยู่บริเวณบ้าน ไฟบนต้นไม้ก็สว่างโล่ ที่ไม่ดีน่ะคนคิดมากกว่า” หญิงสาวเถียงกลับ “พี่ไม่ได้หมายความอย่างนั้น พี่แค่เห็นว่าเจ้าของวันเกิดทิ้งงานออกมานานแล้ว ก็เลยออกมาตาม” “ก็กำลังจะกลับเข้าไปนี่แหละ” หญิงสาวตอบกลับด้วยน้ำเสียงไม่สบอารมณ์ แล้วเดินนำลิ่วเข้าไปในบ้าน พิทตะวันยิ้มให้ธีรทัศน์เล็กน้อย แต่อีกฝ่ายไม่ใส่ใจ พิทตะวันจึงทำท่าจะเดินไป แต่คำพูดของธีรทัศน์ทำให้พิทตะวันชะงักเท้า “อย่ามายุ่งกับน้องมีนอีก” “คุณหมายความว่ายังไง” “ต้องให้แปลไทยเป็นไทยหรือไง บอกว่าอย่ามายุ่งกับน้องมีน” “คนเราจะรู้จักกัน ผูกมิตรกัน ก็ต้องยุ่งกัน ไม่ยุ่งกัน แล้วจะรู้จักกันได้ยังไง” พิทตะวันตอบนิ่งๆ แล้วเดินกลับเข้าบ้านไป ทิ้งให้อีกฝ่ายมองตามไปอย่างเจ็บใจ จากคุณ : วันฝัน วันซันเดย์ เขียนเมื่อ : 23 ธ.ค. 55 11:26:02

ความคิดเห็นที่ 2 ต่อค่ะ... งานเลี้ยงก็ย่อมมีวันเลิกรา อาหารหมดเกลี้ยง แม้แต่เค้กหรือว่าผลไม้ก็ไม่มีเหลือ หลังจากตัดเค้กเรียบร้อย ย่ามณฑาขอตัวขึ้นไปนอนตั้งแต่สามทุ่ม ปล่อยให้หนุ่มสาวได้สนุกสนานกัน ธีรทัศน์กับธารทิพย์ลากลับไปแล้ว ลูกจ้างสามคนทยอยเก็บล้างภาชนะต่างๆ และทำความสะอาดห้องรับแขก “สนต์กับตะวันน่ะนอนเสียที่นี่เถอะ ขับรถกลับดึกๆ แบบนี้ น้าเป็นห่วง” ทิพย์ระวีบอก “ครับ น้าทิพย์ เดี๋ยวพวกผมนอนในห้องรับแขกก็ได้ครับ ลูกผู้ชายนอนตรงไหนก็ได้สบายอยู่แล้ว” สนธยาตอบพร้อมกับทิ้งตัวลงนอนบนโซฟา “เดี๋ยวยุงก็ได้หามน่ะสิ คืนนี้น้าจะให้ยายมีนมานอนห้องน้า แล้วเราสองคนก็ไปนอนที่ห้องของมีน ขอโทษทีนะตะวัน บ้านนี้มีห้องนอนแค่สามห้องเท่านั้น” “จริงๆ ผมกับสนต์นอนที่ห้องรับแขกก็ได้นะครับน้าทิพย์ ขอแค่หมอนสักใบ ผ้าห่มสักผืนก็พอ” “ไม่เป็นไรค่ะพี่ตะวัน ใครจะปล่อยให้แขกลำบาก ไปนอนที่ห้องมีนแหละดีแล้ว เดี๋ยวมีนไปเก็บห้องก่อนนะ รกมากเลย” “ไม่ต้องแล้วล่ะ แม่ให้อุ๊ไปจัดให้แล้ว เดี๋ยวหนูพาพี่เขาขึ้นไปข้างบน อาบน้ำอาบท่า แม่จะดูความเรียบร้อยข้างล่างก่อน แล้วจะตามขึ้นไป” จูดี้ตัวมอมแมมวิ่งกลับเข้ามาในบ้าน คล้อยหลังที่ทิพย์ระวีเดินออกไป เมื่อมันเห็นชายหนุ่มแปลกหน้าที่มาด้วย ก็ลุกขึ้นเดินมาดอมดมสำรวจกลิ่น สนธยาจึงนั่งลงยองๆ ลูบหัวและพูดกับมันอย่างเอ็นดู “ไง จูดี้ไปเที่ยวเล่นไหนมาตัวมอมแมมเชียว เออ แปลก ทำไมไม่เห่าตะวัน” “แหม... พี่สนต์ จูดี้ของมีนก็เลือกเห่าคนนะ คืนนี้ฉันไม่ได้พาแกขึ้นไปนอนด้วยนะ เพราะฉันต้องไปนอนกับแม่” อมีนาบอก เจ้าหมาน้อยร้องครางหงิงๆ อยู่ในลำคอ “ตัวเลอะเทอะแบบนี้น่ะนะ จะให้ไปนอนด้วย พรุ่งนี้อาบน้ำได้แล้ว” สนธยาพูดต่อ แต่หันไปเห็นสีหน้าแววตาของเพื่อนแต่งแต้มไปด้วยรอยยิ้มก็อดแซวไม่ได้ “เฮ้ยๆ ตะวัน หุบบ้างก็ได้นะ ยิ้มน่ะ” “เอ๊ะ พี่สนต์นี่ก็แปลกนะ เพื่อนยิ้มมีความสุขก็ดีแล้วนี่” หญิงสาวแกล้งว่า “เงียบเลยเจ้าตัวยุ่ง นี่ขนาดเพิ่งรู้จัก ยังเข้าข้างกันขนาดนี้เลยนะ” “ก็แล้วจะให้พี่ตะวันร้องไห้หรือไงล่ะถึงจะเป็นเรื่องปกติ นี่พี่สนต์ เดี๋ยวพี่สนต์กับพี่ตะวันไปอาบน้ำก่อนแล้วกัน เดี๋ยวมีนค่อยอาบทีหลัง” “อืมๆ ก็ได้ แล้วเราล่ะ จะไปไหน” “มีนจะไปช่วยแม่ทำความสะอาดห้องก่อน เอ้อ! ห้องมีนไม่ได้ล๊อคนะ แล้วทำหน้าที่เป็นเจ้าบ้านดีๆ ล่ะพี่สนต์ มีนลงไปข้างล่างก่อน” กลางดึกเงียบสงัด หากจะมีก็เพียงเสียงแมลงก็ยังร่ำร้องระงมอย่างไม่รู้จักหลับนอน หญิงสาวรู้สึกร้อนจนเหงื่อชุ่ม พลิกไปพลิกมาอยู่อย่างนั้น นอนไม่หลับเสียที ร่างบางจึงลุกจากที่นอนแล้วเดินออกมาจากห้องอย่างเงียบเชียบที่สุด ด้วยเกรงว่ามารดาที่นอนอยู่ข้างๆ จะตื่น อมีนาเดินลงมาข้างล่าง เจ้าจูดี้นอนหลับสนิทอยู่ตรงเชิงบันได หญิงสาวเดินอย่างเงียบๆ เข้าไปในห้องน้ำ กวักน้ำลูบๆ ตัวให้คลายร้อน ก่อนจะเดินไปนั่งบนเก้าอี้นวมตรงริมหน้าต่างในห้องรับแขก คืนนี้ลมค่อนข้างแรง พัดผ้าม่านปลิวไสว กลิ่นหอมของแก้วป่าอบอวลเข้ามาตามลม “มีลมแบบนี้ค่อยยังชั่วหน่อย เอ... ได้กลิ่นแก้วป่าอีกแล้ว มาจากไหนนะ” หญิงสาวรำพัน พร้อมกับมองออกไปนอกหน้าต่างแล้วสายตาก็สะดุดตรงต้นไม้ต้นหนึ่งที่แปลกตาอยู่ในความสลัวราง อมีนาตัดสินใจเดินออกไปยังต้นไม้ต้นนั้น ยิ่งเดินเข้าไปใกล้เท่าไหร่ กลิ่นหอมก็ยิ่งทวีความแรง แต่แล้วสาวน้อยก็ผงะถอย เมื่อจู่ๆ ยอดไม้ ใบไม้ เรื่อยลงมาจนถึงโคนต้นแปรเปลี่ยนเป็นสีแดงฉานทั่วทั้งต้น ลมเย็นยะเยือกโชยมาจนขนลุกซู่ไปทั่วร่าง   และไม่นาน หญิงชราผู้หนึ่งเดินออกมาท่ามกลางความมืด ราวกับถูกสะกดจิตไปชั่วขณะเมื่อหญิงชราผู้นั้นหันมาสบตาเข้าอย่างจังด้วยแววตาอันดุดันและน่ากลัวยิ่งนัก แม้จะพยายามหลบสายตาไปทางอื่นอย่างไรก็ไม่เป็นผลดั่งต้องคำสาป จู่ๆ จี้รูปสิงห์ที่ห้อยอยู่กับสร้อยทองคำขาวที่สวมอยู่ที่คอสว่างวาบขึ้นมา ลำคอระหงร้อนดั่งเปลวเพลิงแผดเผา หญิงชราผู้นั้นยื่นมือทำท่าสะกดให้สายสร้อยรัดลำคอเด็กสาวแน่นขึ้น... แน่นขึ้นเรื่อยๆ จนสำลักไอ สาวน้อยดิ้นขลุกขลักเพราะเริ่มหายใจติดขัด ขณะที่มือเรียวก็พยายามจะกระชากสร้อยเส้นนั้นออกแต่มันกลับแน่นจนไม่สามารถดึงออกได้เลย “โอ๊ย ช่วยด้วย ช่วยด้วย โอ๊ย!!” น้ำเสียงที่อึดอัดและทรมาน ใบหน้าเริ่มเขียวคล้ำ เสียงเหือดแห้งลงเรื่อยๆ กระทั่งพยายามรวบรวมเรี่ยวแรงตะโกนออกมาอย่างสุดเสียง... “ช่วยด้วย!!!” “มีน เป็นอะไรลูก ฝันร้ายเหรอ” มารดารู้สึกตัวตื่นขึ้นหลังจากได้ยินเสียงร้องของลูกสาว “ช่วยด้วย ปล่อยฉัน ปล่อย!” “มีน ตื่นลูก มีน มีน” ทิพย์ระวีพยายามร้องเรียกบุตรสาวให้รู้สึกตัวตื่น ไม่ถึงนาทีอมีนาก็ลืมตาขึ้นมองเห็นมารดา จึงโผเข้ากอดแล้วร้องไห้ น้ำตาไหลนองอาบสองแก้ม หายใจเหนื่อยหอบ เหงื่อซึมเต็มใบหน้าและลำคอ “แม่ มีนกลัว” สุ้มเสียงสั่นเทิ้ม สะอึกสะอื้น “ไม่เป็นไรลูก แม่อยู่ตรงนี้แล้ว หนูคงฝันร้าย” ผู้เป็นแม่พยายามปลอบ อมีนาผละออกจากอ้อมกอดและพยายามตั้งสติ “แม่ มีนไม่ได้ฝัน มีนจำได้ว่ามีนร้อน แล้วมีนก็เดินลงไปข้างล่างเอาน้ำลูบตัว จากนั้นมีนก็เห็น...” คิดภาพต่อจากนั้น หญิงสาวก็เล่าต่อไม่ออกด้วยความกลัวเข้ามาแทรก “เอาล่ะๆ ไม่ต้องเล่าแล้ว แม่ก็เป็นบ่อย ฝันเป็นตุเป็นตะเหมือนจริง หนูมากับแม่มา” ผู้เป็นแม่พาเดินไปที่ริมหน้าต่างในห้อง “หนูกลั้นหายใจแล้วบ้วนน้ำลายลงไป แล้วค่อยผ่อนลมหายใจ โบราณว่าไว้ฝันร้ายจะกลายเป็นดี” อมีนาทำตามคำของมารดา จิตใจไม่อยู่กับเนื้อกับตัว รู้สึกถึงความหวาดกลัวเข้าครอบงำ อีกทั้งยังมั่นใจว่าเหตุการณ์เมื่อครู่นี้ไม่ใช่ความฝัน เพียงแต่ไม่เข้าใจว่าเธอกลับมาอยู่บนเตียงนอนได้อย่างไร จากคุณ : วันฝัน วันซันเดย์ เขียนเมื่อ : 23 ธ.ค. 55 11:28:29

ความคิดเห็นที่ 3 ต่อค่ะ... เช้าวันรุ่งขึ้น เจ้าไก่ตัวน้อยคงกำลังนอนขี้เซาอยู่จึงไม่ตื่นมาทำหน้าที่ที่เคยทำอยู่ทุกวัน อาจเป็นเพราะเสียงฝนหล่นกระทบหลังคาอย่างหนักหน่วงนี้กระมังที่เป็นเหตุให้ไก่ไม่ขันอย่างวันฟ้าปลอดโปร่ง สายฝนกระเซ็นเข้ามาในห้อง ปลุกให้พิทตะวันรู้สึกตัวตื่น ต่างกับเพื่อนสนิทที่นอนหลับอยู่ข้างๆ กลับยังส่งเสียงกรนดังสนั่นอย่างไม่รู้สึกรู้สา พิทตะวันอดขำไม่ได้กับท่านอนของเพื่อนที่กำลังหลับสบาย ปากก็อ้าค้าง น้ำลายซึมอยู่มุมปาก เสียงกรนดังสนั่นหวั่นไหวแข่งกับเสียงของฟ้าคำรามเช่นนี้ คิดไม่ออกเลยว่าหากสาวๆ ที่มาหลงใหลเจ้าตัวอยู่ ได้เห็นสภาพเช่นนี้ จะเป็นอย่างไร ร่างสูงก้าวเท้าลงจากที่นอน บิดซ้ายบิดขวาเล็กน้อยพอคลายปวดเมื่อย แล้วหยิบผ้าเช็ดตัวที่ทิพย์ระวีหาเตรียมไว้ให้ ก่อนจะลงบันไดไปข้างล่างซึ่งเป็นห้องโถง เขาจึงเดินเลี้ยวขวาไปทางห้องรับแขกก็ไม่มีใคร บ้านเงียบเชียบ ได้ยินแต่เสียงฝนตกกระหน่ำลงมาเท่านั้น ดวงตาอันคมเข้มมองฝ่าม่านฝนออกไปยังฝั่งร้านอาหาร มองไม่ชัดเท่าไหร่ว่าคนในร้านกำลังทำอะไรกันอยู่ แต่ควันสีเทาโขมงออกมาจากหน้าต่างในครัวระคนกับสายฝน จึงรู้ได้ว่าคงกำลังเตรียมกับข้าวกับปลาเตรียมจะเปิดร้าน ไม่รู้ว่าหญิงสาวร่างบอบบางที่ราวกับมีสองบุคลิกอยู่ในตัวเองนั้น ตื่นหรือยัง... ก่อนจะกลับหลังเดินไปยังห้องน้ำ เสียงฝีเท้าย่ำพื้นแฉะแว่วมาจากหน้าบ้าน ทำให้เขาหันกลับมามองอีกครั้ง คำถามที่ทิ้งท้ายไว้ในใจก็คลี่คลาย “พี่ตะวัน ตื่นเช้าจังเลย” อมีนาทักทายด้วยน้ำเสียงสดใสและเป็นกันเอง ผู้ถูกทักยิ้มนิดๆ ตามแบบฉบับคนขรึมและพูดน้อย ใครหลายคนที่ไม่รู้จัก มักมองว่าเขาหยิ่ง เดาใจยาก และเข้าถึงยาก แต่หากใครที่ได้รู้จักแล้ว จะลืมความคิดเหล่านั้นทันที “ว่าแต่พี่ มีนตื่นเช้ากว่าพี่เสียอีก” “ก็เป็นบางวันน่ะค่ะ” แล้วหญิงสาวก็หัวเราะแห้งๆ ก่อนจะพูดต่อ “ช่วงนี้ปิดเทอมอยู่ บางวันก็ตื่นสายบ้าง แต่บางวันก็ตื่นมาช่วยแม่ในร้านบ้างค่ะ” “น่าปลื้มใจแทนคุณน้าจริงๆ ที่มีลูกสาวน่ารักแบบนี้” “ใครๆ ก็ว่างั้นแหละ” “ไม่ค่อยจะหลงตัวเองเลย” แล้วทั้งคู่ก็หัวเราะประสานเสียงกัน “เอ่อ... แล้วพี่สนต์ล่ะคะ” “ยังไม่ตื่นเลย พี่เห็นมันนอนหลับสบาย ก็เลยไม่อยากปลุก อีกอย่างวันนี้ก็วันหยุดมันด้วย ปล่อยให้มันนอนไปก่อน” “ขี้เซาไม่หายเลยพี่เรา ยังไงพี่ตะวันไปอาบน้ำเถอะค่ะ มีนเข้ามาเอาของให้แม่ ถ้าพี่ตะวันอาบน้ำเสร็จแล้วไปกินข้าวเช้าที่ร้านนะคะ ร่มวางอยู่ตรงนั้น” ชายหนุ่มมองตามร่างบอบบางของหญิงสาวที่วิ่งหายขึ้นไปยังชั้นสอง รอยยิ้มผุดขึ้นอย่างอิ่มเอม นานแล้วที่ไม่ได้รู้สึกใจสั่นหวั่นไหวกับหญิงใด เขาอดคิดไม่ได้ว่าตัวเองจะแก่เกินไปสำหรับเธอหรือไม่ เพราะอายุอานามต่างกันถึงสิบปี เธอจะรังเกียจหรือไม่ คงต้องปล่อยให้วันเวลาผ่านไปเรื่อยๆ หากมีวาสนาต่อกัน ก็คงได้พัฒนาความสัมพันธ์มากกว่าที่เป็นอยู่นี้ ฝนตกหนักแต่เช้าอย่างนี้ คนเดินทางที่ขับรถผ่านต่างก็แวะพักรถและรับประทานอาหารที่ร้านกันค่อนข้างหนาตาเป็นพิเศษ หน้าที่รับออเดอร์ตามโต๊ะจึงเป็นของอมีนาโดยปริยาย ส่วนคุณย่ามณฑาต้องลงมือเป็นแม่ครัวด้วยตัวเอง โดยมีทิพย์ระวีเป็นผู้ช่วย แหวว อุ๊ และเซียงวุ่นกับการเสิร์ฟอาหาร เครื่องดื่มจนมือเป็นพัลวัน พิทตะวันเดินเข้ามาในร้าน เห็นว่าแต่ละคนกำลังยุ่งอยู่กับหน้าที่ของตน จึงมองซ้ายมองขวาว่าพอจะหยิบจับอะไรได้บ้าง จานรูปปลาขนาดใหญ่กว่าตัวปลาช่อนที่กำลังเดือดผลุดๆ ข้างใต้รองด้วยเตาเล็กๆ อุ่นให้ร้อน ส่งกลิ่นหอมโชย ถูกวางลงบนเคาน์เตอร์ ก่อนที่คุณทิพย์ระวีจะร้องบอกออกมาจากด้านใน “แหวว แป๊ะซะปลาช่อน โต๊ะห้าได้แล้ว” “เดี๋ยวผมช่วยยกไปเองครับน้าทิพย์” พิทตะวันอาสาเข้าไปช่วย “ขอบใจนะ ค่อยๆ ยกไปล่ะ ระวังด้วยนะจ๊ะ มันร้อน” “ว่าแต่โต๊ะห้ามันคือโต๊ะไหนครับ”   “ริมซ้ายมือ นับจากทางเข้ามาโต๊ะที่ห้าจ้ะ” หญิงวัยกลางคนตอบ ชายหนุ่มบรรจงยกถาดแป๊ะซะปลาช่อนเดินไปอย่างระมัดระวัง พร้อมกับที่อมีนารับออเดอร์ลูกค้ารายที่เพิ่งเข้ามาเสร็จพอดี จึงเดินกลับเข้าไปในครัว “วันนี้ย่าเข้าครัวเอง ถึงว่าลูกค้าเพียบเลย” หลานสาวพูดหยอก พลางเข้าไปสวมกอดย่าชราจากด้านหลัง “ช่างแซว ช่างเย้าจริงๆ วันนี้ฝนตกหนัก ลูกค้าก็คงแวะพักรอฝนซามากกว่า ขับรถฝนตกหนักมองทางไม่ชัด มันอันตรายลูก” ผู้เป็นย่าอธิบาย “ยังไงก็แล้วแต่เถอะ ปกติแม่ทิพย์ของมีนรับมือคนเดียวยังไหวเลย ใช่ไหมจ๊ะ เอ้อ! แม่ อาหารเช้าของพี่สนต์กับพี่ตะวันเสร็จหรือยังจ๊ะ” “วางอยู่ตรงเคาน์เตอร์แล้วนะลูก หนูยกไปให้พี่เขาที่ห้องรับแขกแล้วกัน ในร้านไม่มีที่นั่งเลย” “ขอบคุณจ้ะแม่” แล้วหญิงสาวก็รีบเลี่ยงไปยกสำรับอาหารเช้าแบบไทยๆ ข้าวต้มขาวหอมกรุ่น ปลาซิวทอด ไข่เค็มและยำกุ้งแห้งถูกจัดวางพร้อมไว้ในถาดทองเหลือง เดินไปหยุดยืนอยู่ตรงประตูหลังร้าน มองสายฝนที่โปรยปรายอยู่ด้านนอกยังไม่ซาลงเลย “เดี๋ยวพี่ช่วยถือถาดให้นะ มีนถือร่มตามมาก็แล้วกัน” พิทตะวันอาสา หญิงสาวจึงส่งถาดอาหารให้ ก่อนที่ตัวเองจะเดินไปหยิบร่มที่วางอยู่มุมข้างๆ ประตู ทั้งคู่เดินเคียงกันไปถึงหน้าบ้าน พิทตะวันก็เดินเลี้ยวขวาเข้าไปทางห้องรับแขก ก่อนจะวางถาดอาหารลงบนโต๊ะกระจก อมีนากางร่มตากไว้ตรงริมประตูแล้วเดินตามเข้าไป “ป่านนี้พี่สนต์ยังไม่ลงมาอีก สงสัยจะนอนเผื่อคืนนี้ด้วยล่ะมั้ง” หญิงสาวกระเซ้าชายหนุ่มลูกพี่ลูกน้องลับหลัง ก่อนจะหย่อนตัวนั่งลงบนเก้าอี้นวมริมหน้าต่าง มองออกไปด้านนอกสายฝนกำลังโปรยปราย พิทตะวันหัวเราะเล็กน้อย “อาทิตย์นึง ไอ้สนต์มันจะได้หยุดก็แค่สองวัน บางทีวันหยุดมันก็ยังถูกเชิญไปเป็นวิทยากรที่โน่นที่นี่ เวลาพักแทบไม่มี ให้มันนอนสบายสักวันเถอะจ้ะ” “วันนี้มีนให้เป็นวันของพี่สนต์แล้วกัน ได้นอนสบายๆ ตื่นขึ้นมาก็ได้กินอิ่ม ได้พบหน้าหญิงสาวที่แอบชอบอยู่ มีนเป็นน้องสาวที่น่ารักไหมคะ” แม้จะเป็นคำถามที่ไม่ได้คิดอะไรของผู้พูด แต่กลับทำให้ผู้ฟังใจเต้นตึกตัก และพยักหน้าตอบไปอย่างเขินๆ “เนอะ มีนก็ว่างั้นแหละ พี่ตะวันทานข้าวเถอะ ข้าวต้มกำลังร้อนๆ” “แล้วน้องมีน ทานแล้วเหรอ” “ค่ะ แต่เช้าแล้วล่ะ” “นี่ถ้าฝนไม่ตก มีนจะพาพี่ตะวันออกไปเดินเล่นในสวน ย่าปลูกต้นไม้ไว้หลายชนิดเลย หลังบ้านมีสมุนไพรหลายอย่าง ย่าบอกว่าสมุนไพรไทยมีประโยชน์เป็นยาแผนโบราณรักษาอาการเจ็บไข้ได้สารพัดโรค ค ย่ามีความรู้เรื่องสมุนไพรใบยา คอยสอนมีนตลอด แต่มีนสิ จำได้บ้าง ไม่ได้บ้าง แต่เอ... บ้านพี่ตะวันก็ขายต้นไม้ พี่ตะวันคงเบื่อแล้วล่ะเนอะ” พิทตะวันหัวเราะสบายใจอย่างบอกไม่ถูก นึกขอบคุณโชคชะตาที่ทำให้พบเธอ โดยเฉพาะรู้สึกขอบใจเพื่อนสนิทที่พาให้เขาได้มีโอกาสรู้จักกับหญิงสาวน่ารักผู้นี้ “พี่ตะวันหัวเราะอะไรคะ มีนพูดมากไป น่าเบื่อใช่ไหม” “ไม่จ้ะ ไม่เบื่อเลย พี่แค่รู้สึกสบายใจที่ได้คุย ได้รู้จักกับมีน” หญิงสาวชะงักไป ปกติแล้วเธอไม่ได้เป็นคนที่หวั่นไหวไปกับคำพูดของใคร แต่ทำไมเมื่อได้ฟังบางคำพูดของชายหนุ่มคนนี้ เธอถึงพูดต่อไม่ออก ต้องตั้งสติอยู่สักพักหนึ่งกว่าจะตอบกลับมา “ก็แสดงว่าพี่ตะวันโชคดีแล้วล่ะที่ได้รู้จักกับมีน เอ่อ...ว่าแต่พี่ตะวันเถอะ ทำงานอย่างอื่นนอกจากที่ร้านขายต้นไม้หรือเปล่าคะ” “ไม่หรอกจ้ะ แค่ช่วยงานที่ร้านก็แทบไม่มีเวลาแล้ว เพราะไหนจะทั้งการตลาด รับออเดอร์ ดูแลลูกค้า ไหนจะต้องดูแลต้นไม้ในร้านอีก” ชายหนุ่มเว้นระยะในการพูดเล็กน้อยเพื่อมองอีกฝ่ายที่ตั้งใจฟัง “ถ้ามีนได้ไปที่นั่นคงจะติดใจ แถวๆ นั้นมีแพริมน้ำให้เช่าด้วยนะ” “จริงเหรอคะ น่าไปเที่ยวจัง อยากไปนอนแพสักคืน คงเย็นสบายน่าดู” “แต่หน้าฝนแบบนี้ ค่อนข้างเงียบเหงา ใครจะอยากมานอนเที่ยวแพ” “มีนไงคะ นอนในแพ ฟังเสียงฝนตกกระทบผิวน้ำเพลินๆ แล้วก็นอนหลับไป มีความสุขออก” คู่สนทนาเผลอสบตาหญิงสาวอย่างลืมตัว ฝนนอกหน้าต่างยังกระหน่ำไม่สร่างซา ไม่ต่างกับหัวใจของคนทั้งสองที่ราวกับมีสายน้ำมาชโลม ยามที่ได้ประสานสายตาซึ่งกันและกัน แม้อมีนาจะเบี่ยงสายตาไปทางอื่นแล้ว แต่ชายหนุ่มก็ยังคงมองค้างอยู่อย่างนั้นอย่างลืมตัว “พี่ตะวัน มีอะไรติดหน้ามีนเหรอ” สาวน้อยถามอย่างตะกุกตะกัก “ปะ... เปล่าจ้ะ” เขาตอบเลี่ยงๆ ก่อนจะเปลี่ยนเรื่อง “เห็นสนต์บอกว่า มีนจะหาข้อมูลเกี่ยวกับไม้ผลัดใบมาทำรายงานส่งอาจารย์เหรอจ๊ะ” “ค่ะ ตอนแรกเนี่ย มีนกับธารไปหาข้อมูลไว้ส่วนหนึ่งแล้วที่ร้านชัยพฤกษ์ แต่มีนก็ดันซุ่มซ่าม ทำข้อมูลเปียกฝนหมดเลย พอกลับไปที่ร้านอีกที ร้านดันปิดปรับปรุงอีก ตอนแรกมีนก็ใจชื้น ตอนที่พี่สนต์บอกว่าพี่ตะวันมีร้านขายต้นไม้ แต่พอรู้ว่าอยู่ที่ทองผาภูมิ มีนก็เฮ้อ...” หญิงสาวถอนหายใจยาว แม้ว่าตอนนี้อาการปวดที่ขาจากการตกบันไดจะทุเลา แต่ก็ยังไม่มั่นใจว่าย่ามณฑาจะให้ไปหรือเปล่า ลำพังถ้าไปเช้าเย็นกลับ คงไม่ต้องคิดแล้วคิดอีกขนาดนี้ แต่ถ้าไปแล้วต้องค้างคืนด้วยเหตุผลที่ว่าหาข้อมูลทำรายงาน ท่านคงจะอนุญาตก็ได้ จากคุณ : วันฝัน วันซันเดย์ เขียนเมื่อ : 23 ธ.ค. 55 11:39:54

ความคิดเห็นที่ 4 มีแววว่างานนี้พิทตะวันไม่ได้กินแห้ว แต่ได้กินหญ้าอ่อนชัวร์^^ จากคุณ : chenjiayi เขียนเมื่อ : 25 ธ.ค. 55 22:50:30