PANTIP.COM : W13103102 Astera บทที่ 1 ทาส [นิยาย]

ความคิดเห็นที่ 1

“เทร่า เทร่า? เทร่า!”

“เจ้าคะ” เด็กหญิงรีบขานพร้อมวิ่งออกไปแต่ไม่ทัน มือหนาอูมฟาดผัวะลงก่อน เธอเกร็งตัวรับความเจ็บปวดที่คุ้นชิน

“มัวไปมุดหัวอยู่ที่ไหนต้องให้ข้าเรียกหลายครั้ง” แม่ครัวร่างใหญ่บ่นหงุดหงิด “นั่น” นิ้วชี้ไปที่ถาดใบใหญ่ที่เต็มไปด้วยอาหารจนพูนล้น “รีบเอาไปส่งที่ห้องอาลักษณ์เร็ว เสร็จแล้วก็รีบกลับมาล่ะ อย่ามัวเถลไถล”

เด็กน้อยทำท่าอึกอักไม่ตอบรับทันที ทำให้แม่ครัวหันมามองอย่างรำคาญ “มีอะไรอีก อย่าโดนเฆี่ยนหรืออย่างไร”

“ท่านนาเมียนคะ แต่...ถ้า...”เธอพูดอ้ำอึ้ง ช้อนสายตามองแม่ครัวที่นึกอะไรออก นาเมียนถอนหายใจเฮือกใหญ่ พลางโบกมือส่งๆ “รีบไปซะ แล้วกลับมาก็รีบมาล้างจานต่อแล้วกัน”

แขนผอมๆเกร็งแน่น ยามกัดฟันแบกถาดอาหารที่ดูจะใบใหญ่กว่าเจ้าตัว ออกเดินให้มั่นคง เทร่าก้าวเท้าไปตามทางที่คุ้นชิน สู่ห้องอาลักษณ์ ทางที่เธอทำหน้าที่นำอาหารมาส่งมาสองปีแล้ว

เดการ์ ยูนุคผิวดำร่างใหญ่ยืนขมวดคิ้วอยู่หน้าทวาร มือใหญ่ราวไม้พายรับถาดจากเธอไปได้เพียงมือเดียวพร้อมเสียงตำหนิ “ทำไมมาช้า จวนได้เวลาอาหารแล้ว”

เทร่าไม่ตอบแต่หอบหายใจเล็กน้อย นับว่าวันนี้โชคดีที่ไม่มีการลงไม้การลงมือ มีแค่คำตำหนิ ดูเหมือนว่ายูนุคผิวดำจะสนใจเรื่องอาหารมากกว่า เขารีบยกถาดอาหารเข้าไปด้านใน ทาสตัวน้อยรีบเดินตามทันที เดการ์วางถาดอาหารลงบนโต๊ะ ส่วนเทร่ารีบตรงไปยังมุมห้องนำถ้วยชามต่างมาจัดวางอย่างรู้หน้าที่ ไม่ช้าร่างในชุดยาวสีครามเข้มอันเป็นสัญลักษณ์ของเหล่าอาลักษณ์พากันตรงมานั่งแล้วเริ่มดื่มกิน

เทร่าลอบถอนหายใจอย่างโล่งอกเมื่อทุกอย่างดูเหมือนจะเรียบร้อย เด็กน้อยกำลังจะออกไปเงียบๆ แต่เดการ์ขัดขึ้นก่อน

“ท่านผู้เฒ่าไม่ได้ออกมาด้วย ไปตามสิเทร่า”

ทำไมต้องเป็นข้าทุกทีด้วย เด็กหญิงอยากประท้วงจริงๆ แต่ก็ได้แค่คิด สำหรับทาสแล้วมีเพียงทำตามที่สั่งเท่านั้น ความคิดไม่จำเป็นต้องมี

เด็กหญิงทาสได้แต่เดินอย่างเงียบกริบห่อตัวผ่านไปเข้าไปด้านในสู่ห้องทำงานของเหล่าอาลักษณ์ซึ่งปกติแล้วไม่ควรมีทาสคนไหนได้เข้ามา แต่นับตั้งแต่ทำหน้าที่ยกอาหารมาที่นี่ เธอก็คุ้นกับห้องนี้ทีเดียว

เทร่าไม่เหลือบชำเลืองมองสิ่งใด จำกัดสายตาตัวเองไม่ให้สอดส่าย มุ่งตรงไปยังห้องเล็กที่ซ่อนอยู่ชั้นในเท่านั้น เธอรู้ดีว่าหากมีคนกล่าวโทษเพียงว่าเธอเห็นข้อความล้ำค่าในม้วนหนังสือมากมายที่รายล้อมรอบตัวเพียงแค่วรรคเดียว ก็เพียงพอให้หัวเธอหลุดหรือเบาะๆก็ไม่เหลือดวงตาอีกต่อไป

เมื่อล่วงเข้าสู่ห้องชั้นใน ภาพคุ้นตาของผู้เฒ่าที่ก้มหน้าดูม้วนหนังสือพร้อมกับบ่นพึมพำทำให้เธอส่ายหน้ายามเอ่ยเรียก “ท่านไมเคด์ ได้เวลาทานอาหารแล้วเจ้าค่ะ”

“หือ? อ้อ เทร่าหรือ?”ไมเคด์ชะงักนิดยามเงยหน้าส่งยิ้มนุ่มนวลให้กับเด็กหญิงพลางกวักมือเรียก “มานี่สิ”

เทร่าบอกตัวเองรอบที่เท่าไรแล้วก็ไม่อยากจะนับว่า ไม่ว่าคราวนี้ท่านไมเคด์จะให้ดูอะไรจงอย่าดูเด็ดขาด จากนั้นจึงเดินเข้าไปยามเอ่ยต่อ “ได้เวลาทานอาหารแล้วเจ้าค่ะ”

“อาหาร?” เขาโบกมือ “เรื่องนั้นไว้ก่อนก็ได้ เทร่าเจ้าดูนี่สิ นี่เป็นงานเขียนของแวจิลชาวกาลิกาเชียวนะ ข้าเพิ่งเจอว่าไปปนอยู่กับพวกประกาศเก่าๆ แย่จริง”

เทร่าต้องใช้กำลังใจเต็มที่เพื่อบังคับสายตาไม่ให้มองม้วนหนังที่ว่า ยามเอ่ยซ้ำๆ“ได้เวลาทานอาหารแล้วเจ้าค่ะ”

ไมเคด์เหมือนไม่ได้ยินยามเอ่ยด้วยดวงตาเป็นประกาย “สมบูรณ์มาก ไม่มีรอยตำหนิ ฉีกขาด สีหมึกไม่ซีดจางเลย จะต้องส่งให้คนคัดลอกและแปลเก็บไว้ ดูสิ”

เทร่าห้ามใจไม่อยู่ เหลือบตามองแล้วรีบตวัดตากลับขึ้นมาอย่างรวดเร็ว ยามเอ่ยคำเดิม “ได้เวลาทานอาหารแล้วเจ้าค่ะ”

ไมเคด์เมื่อถูกเตือนย้ำหลายทีจึงค่อยวางม้วนหนังสือลง “อืม” เขายิ้มนิด ดวงตามองทาสตัวน้อยอย่างเอ็นดู “เอาไว้วันหลังแล้วกัน”

เขาค่อยๆลุกขึ้น เทร่ารีบส่งไม้เท้าให้พลางช่วยพยุงตัวผู้เฒ่าอย่างชำนาญ ก่อนจะพากันออกเดินไป ไมเคด์พูดลอยๆ “เกร์ตาปูนิยา?”

เทร่าตอบโดยไม่ทันคิด “เปราสดิโว” ก่อนรีบยกมืออุดปาก ไมเคด์หัวเราะหึๆ “ภาษาอัลเบียนเจ้าคล่องขึ้นนะ”

หลังจากเหลียวมองซ้ายขวาแล้ว เทร่าจึงทำหน้ามุ่ย “ท่านไมเคด์ อยากให้ข้าโดนเฆี่ยนหรือไร”

“เฆี่ยน? ใครจะลงหวายเฆี่ยนเจ้า เจ้าตัวน้อย”

“ใครก็ได้ถ้ารู้ว่าข้าแอบหัดอ่านหนังสือ” เทร่าตอบตามตรง ไมเคด์ส่ายหน้า “ไม่ต้องกลัวหรอก ถ้าใครจะลงโทษเจ้าก็บอกไปสิว่า ข้าเป็นคนสอนเจ้าเอง”

“ทาสเถียงหรือแก้ตัวไม่ได้เจ้าค่ะ ท่านไมเคด์” เทร่าพูดเสียงเรียบๆ

ไมเคด์เงียบไปมองหน้าเด็กหญิงที่กำลังช่วยประคองเขา น่าเสียดายเหลือเกิน เขารำพึงในใจ ทั้งๆที่นางหนูนี่มีพรสวรรค์ทางภาษาแท้ๆ เพียงแค่ได้ยิน ได้เห็นไม่กี่ครั้งก็กล่าวทวนซ้ำ จำได้แม่นยำขึ้นใจ เขามั่นใจว่าถ้าเปิดโอกาสให้นางได้เรียนอย่างเต็มที่ ภายในหนึ่งปีนางต้องพูดอ่านเขียนได้มากกว่าสองภาษาเป็นแน่

เทร่ากลับมายังห้องครัวพร้อมตรงไปล้างจานชามทันที ระหว่างทำงานไป สมองของเด็กหญิงทาสนึกถึงท่านผู้เฒ่าไมเคด์ ผู้ล่วงรู้ความลับของเธอ ความลับที่ว่าเธออ่านออกเขียนได้

เธอจำไม่ได้และไม่รู้ว่าตัวเองเป็นชนชาติใด เผ่าไหน รู้แต่ว่าเมื่อแปดปีก่อน ครั้งการกวาดต้อนเชลยหลังจากสงครามครั้งใหญ่ทางตะวันออก มีทาสจากหลายชาติหลายเผ่านับหมื่นถูกนำตัวมายังซินทาร์ นครหลวงแห่งจักรวรรดิฟาซีอาร์อันยิ่งใหญ่ เธอเป็นเด็กกำพร้าในกลุ่มคนมหาศาลที่ควรล้มตายไป ถ้าไม่ได้ เบตาสตรีชาวอานานรับเลี้ยงแทนลูกตัวเองที่ตายไป

เบตาโชคดีที่ถูกคัดเลือกให้มาทำงานในโรงครัวในวังหลวงด้วยความชำนาญอาหารอานาน นางวิงวอนขอร้องอยู่เป็นนานจนแม่ครัวใหญ่นาเมียน และฮากัย ยูนุคผู้ดูแลโรงครัวหลวงที่รับผิดชอบเรื่องอาหารของเหล่าทหารรักษาวังและขุนนางระดับล่างๆ ใจอ่อน ยอมให้นางเอาเด็กน้อยที่นางให้ชื่อว่า อัสเทร่า มาอยู่ด้วย เด็กทาสอายุราวสี่ห้าปีที่ไร้ประโยชน์จึงมีโอกาสมาทำงานในวังหลวงอย่างไม่น่าเชื่อ โชคดีที่เทร่าเป็นเด็กฉลาด รู้ประสา ไม่กวนงอแงเยี่ยงเด็กวัยเดียวกัน ทั้งยังพยายามช่วยทำงานเท่าที่ทำได้ จึงเป็นที่เอ็นดูถ้วนหน้า แม้ภายหลังเบตาจะป่วยตายเมื่อครั้ง บินนาส ปีศาจโรคระบาดมาเยือนซินทาร์สี่ปีต่อมา เด็กน้อยก็ไม่ถูกไล่ออกจากห้องครัว

โชคชะตาของเธอเริ่มเปลี่ยนสองปีก่อน เมื่อเดการ์ยูนุคผู้ดูแลห้องอาลักษณ์สั่งให้จัดอาหารหนึ่งชุดในยามค่ำ เทร่าจำได้ดีว่านาเมียนหงุดหงิดไม่น้อยเพราะเป็นเวลาพักผ่อนแล้ว แต่หลังการถกเถียงชั่วครู่ หน้าที่นำถาดอาหารไปส่งก็ตกมาอยู่กับเด็กหญิงตัวน้อย

เดการ์เองไม่ได้คุมเธอแต่สั่งให้นำถาดอาหารไปส่งยังห้องเล็กๆข้างๆห้องอาลักษณ์ เป็นครั้งแรกที่เธอได้เจอไมเคด์ จำได้เพียงว่าตอนนั้นเธอเห็นท่านผู้เฒ่าที่มัวแต่เพ่งมองม้วนหนังสือในแสงเทียน ไม่สนใจใครแม้แต่น้อย ภายหลังจึงรู้ว่า ท่านไมเคด์มักจมอยู่กับงานตรงหน้าจนลืมเวลา บ่อยครั้งที่ลืมกินอาหารจนสุขภาพทรุดโทรม วันนั้นท่านไมเคด์ยังไม่ทานอะไรตั้งแต่เช้าจนค่ำทำให้เดการ์จำต้องสั่งให้นำถาดอาหารมาให้เป็นพิเศษ

เนื่องจากไม่มีใครบอกไว้ เด็กหญิงจึงไม่รู้ว่าต้องทำอย่างไร เธอจึงยืนรอเพื่อเก็บถาดอาหารกลับไป และนั่นทำให้เรื่องราวกลับกลายเป็นเช่นนี้ ถึงแม้ว่าไมเคด์จะสนใจงานมากเพียงไรก็ตาม แต่เมื่อได้กลิ่นอาหารร่างกายย่อมมีปฏิกิริยาทำให้เขารู้สึกตัวเริ่มหิว เมื่อเงยหน้ามองก็พบกับเด็กหญิงทาสตัวน้อยที่กำลังมองเขาด้วยดวงตาใสแจ๋วให้ความสนใจตามวิสัยเด็ก

น่าจะเป็นเพราะบุญหนุนนำ เขานึกเอ็นดูนางไม่ได้และเริ่มชวนนางคุยระหว่างทานอาหาร ไม่ช้าเขาเรียกนางมาดูงานที่เขากำลังทำ เมื่อรู้ตัวอีกครั้ง เขาก็เริ่มสอนตัวหนังสือให้นางแล้ว

หลังจากวันนั้นหน้าที่นำอาหารมาส่งยังห้องอาลักษณ์ตกเป็นของเทร่า โดยเฉพาะหน้าที่ดูแลท่านไมเคด์ เทร่ามารู้ภายหลังว่า แม้ว่าท่านไมเคด์ดูเหมือนจะเป็นเพียงอาลักษณ์แก่ๆคนหนึ่ง ไม่ได้มีตำแหน่งใหญ่โตอะไร ทว่าเขากลับเป็นชาวฟาซีอาร์ที่มาจากสกุลเก่าแก่สกุลหนึ่งของฟาซีอาร์ ผิดกับอาลักษณ์ส่วนมากที่มักเป็นชนชาติอื่นหรือไม่ก็เป็นไพร่ชั้นล่างทำให้เขาได้รับการดูแลเป็นพิเศษ ว่ากันว่าหากเขาปรารถนา เขาสามารถรับตำแหน่งเสนาอำมาตย์หรืออย่างน้อยตำแหน่งหัวหน้าอาลักษณ์ได้ แต่เขากลับชอบทำงานของตนเองในการอ่าน จดบันทึก ค้นคว้าเงียบๆ

สำหรับเด็กหญิงทาสที่เขาเอ็นดูจึงพลอยโชคดีไปด้วย หลายครั้งที่เทร่ามัวเพลินกับการแอบเรียนหนังสือจนกลับไปห้องครัวล่าช้า แต่ไม่ถูกลงโทษหนักเพราะท่านไมเคด์อ้างว่าถูกใจเด็กหญิงน้อย ขอให้นางมาคอยรับใช้

“จริงหรือ?”

“จริงสิ นี่ประกาศไปทั่วแล้ว”

“สมน้ำหน้า”

“เบาๆหน่อยสิ เดี๋ยวใครได้ยินเข้าหรอก”

เทร่ารู้สึกว่าวันนี้บรรยากาศในห้องครัวแปลกกว่าทุกวัน มองไปทางใดก็เห็นคนจับกลุ่มซุบซิบเบาๆ ดวงตาของแต่ละคนมีรอยประหลาด แต่เธอไม่ถาม แอบเงี่ยหูฟังแทน เธอเรียนรู้มานานแล้วว่าการเก็บปากเก็บคำเงียบๆจะเป็นผลดีกับตัวเองมากกว่า ไม่ช้าเธอก็ปะติปะต่อเรื่องราวได้ ดูเหมือนองค์จักรพรรดิจะสั่งประหารสนมสามนางพร้อมครอบครัวทั้งหมด

เพี๊ยะ

เทร่าหัวซุน ใบหน้าชาวาบ น้ำตาคลอวูบ แว่วเสียงด่าของแม่ครัวนางหนึ่งที่กำลังหงุดหงิดที่เด็กหญิงทาสใจลอยไม่ฟังนาง เทร่ารีบก้มหน้าทำตามคำสั่ง เธอเก็บความอยากรู้ไว้จนกระทั่งมีคำสั่งให้เธอยกถาดอาหารมาส่งและคอยปรนนิบัติท่านไมเคด์ในยามค่ำ

ไมเคด์มีสีหน้าปกติ เหมือนกับไม่รู้เรื่องที่กำลังพูดไปทั่ว เทร่าจึงอดถามไม่ได้ ไมเคด์พยักหน้า

“ใช่ ฝ่าบาทมีราชโองการแล้ว พวกนางจะถูกประหารวันพรุ่งนี้ตอนเที่ยงตรง”

“ทำไมล่ะเจ้าคะ พวกนางทำผิดอะไรหรือ” เด็กหญิงอดถามไม่ได้ ไมเคด์มีสีหน้าปรานี

“ความผิดของพวกนางคือเป็นสตรี”

หน้าตาของเด็กหญิงคงแสดงความฉงนเต็มที่ ไมเคด์จึงอดลูบศีรษะอีกฝ่ายอย่างอ่อนโยน

“เจ้ายังไม่เข้าใจหรอก เพราะพวกนางเป็นสตรี ชีวิตของพวกนางจึงไม่ได้มีค่าอย่างที่พวกนางคิด จำไว้ให้ดี”

จากคุณ : kyria

เขียนเมื่อ : 23 ธ.ค. 55 13:13:11