ความคิดเห็นที่ 1 ตั้งแต่บัดนี้...  ความภูมิใจที่เคยรู้สึกแบบวันแรกที่ไปโรงเรียน  ขาดหายไปสิ้น..เหลือเพียงความอับอายในปมด้อยที่เพื่อนๆ ล้อ   จนต้องหนีหายจากสังคมเพื่อนนักเรียน  อย่างสิ้นเชิง... .....แล้วเจ้าขุนก็เริ่มต้นบทบาทของผู้สืบสาน  ด้วยการเป็นลูกมือให้กับตาฉ่อย  ตั้งแต่นั้นมา... วันแดดบ่าย  ระอุร้อน... ตาฉ่อยนั่งสูบยาเส้นบนเพิงหน้ากระท่อมปลายทุ่ง..บ้านทุ่งรี..ในวันนี้เปลี่ยนแปลงไปมา  ผู้คนเริ่มแปลกหน้า.. .....สำนึกในอดีต   วิ่งวนเข้ามาในห้วงคำนึงคิด... ....50 ปีก่อนนั้น  บ้านทุ่งรี  ยังแห้งแล้งมาก พื้นถนนยังเป็นดินแข็งแห้ง  และจะกลายเป็นดินโคลนไปในทันทีที่ฝนตก   ผู้คนมีเพียงแค่ไม่กี่ครัวเรือน.. เจ้าฉ่อยในตอนนั้น  ดำเนินชีวิตสัปเหร่อต่อจากผู้เป็นพ่อ  ตั้งแต่ยังเข้าสู่รุ่นหนุ่ม ..มันคือมาดกเพียงสิ่งเดียว  ที่ตกทอดมาสู่..... ชีวิตวัยหนุ่มฉกรรจ์ของเจ้าฉ่อย  ดำเนินเฉกเช่นชายหนุ่มทั่วไปในหมู่บ้าน...ทั้งหล้ายา  สาโท  และไก่ชน... ความคะนองคึกของวัยหนุ่ม   ทำให้เจ้าฉ่อยพลาดท่าทำหญิงสาว หมู่บ้านข้างเคียงท้อง..... เมื่อกำลังเป็นพ่อคน  เจ้าฉ่อยก็หันหลังให้สิ่งมอมเมาทั่งปวง  ตั้งหน้าตั้งตาทำมาหากิน  แต่การศึกษาเพียงแค่ ป. 4 ทำให้เจ้าฉ่อยมีทางเลือกไม่มากนัก  วิชาชีพจากบรรพบุรุษ  จึงถูกสานต่อ   ตั้งแต่นั้นมา..... เมื่อเสียสุดที่รักต้องจากไป  หลังคลอดลูกสาวตัวน้อยเพียงไม่กี่วัน  ด้วยสาเหตุ เพราะรกค้างในท้อง....มีเพียงหมอตำแยเท่านั้นในหมู่บ้าน  ที่จะพึ่งพาได้.... แต่ทุกอย่างก็สายเกินไป.... น้ำตาลูกผู้ชายชื่อไอ้ฉ่อยไหลพราก  ขณะมัดตราสังข์ให้เมียรัก...ความหม่นทุกข์  ทำให้ฉ่อยต้องหันเข้าหาเหล้า  เป็นเพื่อนคลายเหงา...อีกครั้ง แต่ความรักห่วงหาอาวรณ์ลูกสาวตัวน้อยมีมากล้น  เจ้าฉ่อยจึงกัดฟันกระเบียดกระเสียร  ส่งให้เรียนในตัวเมือง  เพื่อลูกสาวตัวน้อยจะได้เล่าเรียนสูงที่สุด  เท่าที่เรี่ยวแรงจะพอมี  เพียงเพราะต้องการให้ลูกสาวของตน  มีชีวิตใหม่ที่ดีกว่า  ไม่ต้องมาจมปรักอยู่ในวังวนแคบๆ  ไร้อนาคต ในบ้านทุ่งรี...เช่นตัวเอง จนกระทั่ง   เด็กหญิงตัวน้อย  เติบโตกลายเป็นหญิงสาวหน้าตางดงาม... แม้ว่าตำนาน..ผู้สืบสาน.. ในอาชีพสัปเหร่อ..จะขาดหาย  แต่เจ้าฉ่อยก็ยินดี... จากคุณ : Mareeraya เขียนเมื่อ : 23 ธ.ค. 55 19:49:33

ความคิดเห็นที่ 2 ในฤดูร้อนปีนั้น... หญิงสาวมาเยือนถิ่นกำเนิด...อีกครั้ง สังคมเมือง  มันไม่ได้สวยงามอย่างที่คิด  แรงกระตุ้นแห่งแสงสี  ท้าทายให้หลงระเริง  ทำให้เด็กสาวไร้เดียงสา  ต้องตกเป็นเหยื่อ....ความกระหายหื่นของผู้ล่า  แห่งสังคมเมือง...กลายเป็นสาวกร้านโลก... ชีวิตใหม่ของลูกสาว  ที่ผู้เป็นพ่อวาดหวัง  มันไม่ใช่แบบนี้... “กลับบ้านเราเถอะลูก” ฉ่อย มองดูลูกสาวในสภาพท้องแก่ใกล้คลอด  ด้วยความเวทนา   เขาไม่เคยกล่าวโทษแม้แต่น้อย  ด้วยความที่ต้องพบเจอกับความตายตลอดเวลา  ทำให้เขาทำใจให้ปลงต่อทุกสรรพสิ่ง..โดยไม่ยากเย็น..... แล้วเจ้าขุนน้อยก็ถือกำเนิดมาในปลายฤดูฝนปีนั้น.... ....ตำนานแห่งผู้สืบสาน  ที่ขาดหาย  กำลังเริ่มต้นอีกครั้ง... แต่แล้ว  แม่ผู้ให้กำเนิดก็หนีหายไปในสังคมเมือง...อีกครั้ง.. ทิ้งไว้เพียงทารกตัวน้อย  ไว้กับผู้เป็นตา... ตาฉ่อย ไร้เรียวแรงจะควานหา  จึงก้มหน้าเลี้ยงหลานชายตัวน้อยเพียงลำพัง... เจ้าขุนน้อย  จึงรู้จักแม่ผู้ให้กำเนิด  เพียงจากคำบอกเล่า  จากผู้เป็นตาเท่านั้น.... นั่นคือ  ชาติกำเนิดของเจ้าขุนน้อย  ที่ร้าวรันทดเสมอ  เมื่อนึกถึง.... ทุกปีที่โตขึ้น  คือความร่วงโรย  อ่อนแรงของผู้เป็นตา...เจ้าขุนน้อยกลายเปลี่ยนเป็นเจ้าขุนหนุ่มฉกรรจ์  พร้อมกับตำแหน่งสัปเหร่อเต็มขั้น...ตามเส้นทางแห่งบรรพบุรุษ..หลังจากผู้เป็นตาปลดระวาง  ตามวัยวัฏสังขารที่ร่วงลง... ไอหมอก......ยามเช้า ใบไม้...ปลิดล่วง คือ...ลมหายใจแห่งบ้านทุ่ง  ในฤดูหนาวปีนี้.... ชีวิตชายชรา  เจ้าของตำนานสัปเหร่อแห่งวัดดอน..ปลิดลง ...เป็นวัฏจักรแห่งวัยสังขาร  เพื่อสู่ภพสันติ... เจ้าขุนหนุ่ม...บรรจงมัดตราสังข์  ห่อร่างนั้นด้วยผ้าดิบขาวหม่นให้กับร่างไร้วิญญาณของผู้เป็นตา... “ไปดีแถอะนะตา  ขุนจะทำหน้าที่แทนตาเอง” น้ำตาชายหนุ่มเอ่อไหล  ค่อยๆปิดฝาโลงอย่างช้าๆ... เป็นการปิดฉากตำนานอันยาวนานของชายชรา  แห่งบ้านทุ่ง... สายใยสุดท้ายในชีวิต...ขาดหาย ...แล้วตำนานบทใหม่ของ...ผู้สืบสาน...ก็เริ่มต้น.... ******************************************************* จากคุณ : Mareeraya เขียนเมื่อ : 23 ธ.ค. 55 19:50:24

ความคิดเห็นที่ 3 สวัสดีค่ะ เพื่อนๆนักเขียน และนักอ่านทุกท่าน เพิ่งโพสต์ครั้งแรกค่ะ เรื่องสั้นนี้เป็นเรื่องสั้นที่แต่งขึ้นเอง และเคยได้รับเกียรติตีพิมพ์ลงในนิตยสารขวัญเรือน เล่ม 710 ตอนนั้นใช้นามปากกาว่า "ดอกปีบ" (แต่เรื่องที่แต่งหลังจากนั้น จะเปลี่ยนนามปากกามาเป็น "กาสะลอง"ค่ะ) ขอขอบคุณนิตยสารขวัญเรือนด้วยนะคะ ฝากให้เพื่อนๆอ่านเล่นแก้เหงาก่อนวันคริสต์มาสนะคะ สุขสันต์วันคริสต์มาสทุกคนนะคะ จากคุณ : Mareeraya เขียนเมื่อ : 23 ธ.ค. 55 20:01:59

ความคิดเห็นที่ 4 สนุกดีค่ะ ชีวิตเหมือนจะเศร้า แต่ก็มีความสุข และความภูมิใจเต็มเปี่ยม จากคุณ : มาโซคิส เขียนเมื่อ : 23 ธ.ค. 55 20:20:52

ความคิดเห็นที่ 5 #คุณมาโซคิส ขอบคุณค่ะ เมอรี่ คริสต์มาสนะคะ จากคุณ : Mareeraya เขียนเมื่อ : 23 ธ.ค. 55 21:18:25

ความคิดเห็นที่ 6 ขอเพิ่มเติมนะคะ ว่าเรื่องที่เอามาลง เป็นเรื่องที่หมดสัญญากับทางนิตยสารแล้วค่ะ จากคุณ : Mareeraya เขียนเมื่อ : 24 ธ.ค. 55 14:39:23