ความคิดเห็นที่ 1 ร่างที่กำลังชักกระตุก เกร็งแอ่นทั้งตัว  ฟันกัดแน่น ค่อยๆคลายความแรงลงช้าๆ    ปันนาถอนเข็มฉีดยาออกจากบริเวณข้อพับ ตาจับมองใบหน้ารูปไข่สีเขียวเกือบม่วงคล้ำเมื่อครู่ที่ค่อยๆคืนกลับมาเป็นสีขาวอมชมพูเช่นเดิม อย่างโล่งใจ   "ช่วยพลิกตัวคนไข้หน่อยค่ะ"    มิได้เจาะจงใครเป็นพิเศษแต่เฉินฮ่าวหมิงที่วิ่งตามมาด้วยเข้ามาช่วยอย่างรู้หน้าที่ดี   ผู้ชายเพียงหนึ่งเดียว   "สงสัยชักจากที่เคยมีปัญหาสมองขาดออกซิเจน" ปันนาบอกข้อสันนิษฐานให้เจ้าของไข้ฟังหลังจัดท่าคนไข้ป้องกันการสำลักเรียบร้อย "คงต้องตามหมอสมองมาช่วยดู"   "เอาสิ" ชายหนุ่มเห็นด้วย "จัดการได้เลย"   "คุณเจาะจงใครเป็นพิเศษหรือเปล่า?" หล่อนถามเพราะจำได้ว่าเฉินฮ่าวหมิงเคยให้หมอผู้เชี่ยวชาญทางระบบประสาทจากต่างประเทศมาร่วมประเมินสภาพทอฝันก่อนจะกลับมาพักฟื้นที่บ้่าน และคณะแพทย์ที่มานั้น เป็นถึงบรมครูผู้แต่งตำราโรคสมองขาดออกซิเจนเลยทีเดียว   "แล้วแต่หมอเถอะ ผมฝากทอฝันไว้ในความดูแลของหมอแล้วนี่"   "งั้นก็หมอโอภาสแล้วกัน เพราะเคยดูอยู่แล้วที่โรงพยาบาล"   "เอาเลย"    พอได้รับอนุมัติจากนายเฉิน ปันนาก็ต่อโทรศัพท์ถึงหมอรุ่นพี่ทันที   "อลันคะ" เหม่ยหลินแตะแขนเฉินฮ่าวหมิงเรียกอย่างเกรงใจ "คริสตี้ไปขึ้นเครื่องก่อนนะคะ เดี๋ยวจะไม่ทัน" เขาหันมาพยักหน้า "ไปเถอะ" พร้อมตบเบาๆบนหลังมือที่วางบนต้นแขนเขาเป็นเชิงว่าไม่ต้องเป็นห่วง เมื่อเหม่ยหลินไปแล้ว เฉินฮ่าวหมิงเดินหลีกห่างจากเตียงพอสมควร ออกมาต่อโทรศัพท์คุยกับใครบางคน   ปันนาได้ยินเพียงหางเสียงแว่วๆว่า  "ไม่ต้องเลื่อน ประชุมเหมือนเดิม...ใช่ ผมจะไปเดี๋ยวนี้แหละ"   ก่อนไป เฉินฮ่าวหมิงหันมาบอกปันนาว่า "ผมมีประชุม ที่นี่ฝากหมอดูแลไปก่อน"   หมอโอภาสไม่ได้มาคนเดียวนอกจากพยาบาลผู้ช่วยตรวจคลื่นสมองแล้ว ยังพ่วงหมอวิกรมที่ฉวยโอกาสตามมาด้วย เพราะไม่ได้เห็นหน้าแม่ยอดขมองอิ่มมาสองสัปดาห์แล้ว ได้แต่ฟังเสียงทางโทรศัพท์ ที่เจ้าตัวก็ไม่ยอมคุยด้วยเท่าไหร่ ด้วยเหตุผลว่า "เจ้าของบ้านไม่ชอบให้ใครใช้โทรศัพท์ในบ้่าน"   "สงสัยมันจะกลัวมะเร็งกินหัว"   ด้วยเหตุนี้ เมื่อมาถึง รองจากปันนาที่หมอวิกรมมองหาก็คือ เจ้าของบ้่าน แต่ก็ต้องผิดหวัง เพราะเฉินฮ่าวหมิงไม่อยู่   ปันนาบอกว่า "เขาไปๆมาๆ ผลุบๆโผล่ๆแบบนี้แหละ"   "มันเป็นพวกขอมดำดินหรือไง"   "เฮ้ย มานินทาเจ้าของบ้านถึงในบ้านเขาเลยนะ เดี๋ยวเถอะ" หล่อนทำหน้าขึงขัง "เขาแค่พวกร่อนเร่ ไม่มีที่อยู่เป็นหลักแหล่ง"   "สงสัยจะมีกิ๊กอยู่ทั่วทุกหัวระแหง" หมอวิกรมรีบสุมไฟใส่เฉินฮ่าวหมิง เป็นการตัดคะแนนไว้ก่อน "มิน่าถึงพูดได้หลายภาษา"   "อะแฮ่ม" สองคนที่กำลังช่วยกันเผาเจ้าของบ้่านสะดุ้งโหยงเมื่อเขาโผล่มาแบบไม่ให้สุ้มให้เสียง "ตอนนี้ผมก็ร่อนเร่กลับมาตายรังกับกิ๊กแถวนี้อีกแล้ว"    เมื่อพูดถึงกิ๊ก ตาคมวาวยังจับนิ่งที่ใบหน้าขาวอมชมพูที่ซับสีแดงระเรื่อตรงพวงแก้ม ชนิดไม่ยอมเคลื่อนย้ายสายตาไปไหนเสียด้วย   ทันทีที่วิกรมได้เห็นตัวจริงของเฉินฮ่าวหมิง ความผิดหวังแล่นซ่านวิบวับไปทั้งตัว ความอิจฉาริษยาเต้นระริกจนเด้งออกมานอกหน้า    แทนที่จะได้เจอไอ้หนุ่มฟันหน้าหลุดหายไปสามซี่ กลับได้เห็นฟันขาวเรียบเงางามราวไข่มุก  แทนที่จะได้เห็นปากหนากลมจู๋เหมือนรูทวารกลับเห็นริมฝีปากหยักสวยได้รูป    หนังสือเสน่ห์มัดใจสาวที่วิกรมซื้อมาอ่านเพื่อหาวิธีเสริมเสน่ห์ตัวเองให้ยายกล้วยรักยายกล้วยหลง เคยบอกไว้ว่า  ผู้ชายปากแบบนี้ จูบเร้าใจ   และยังมีของแถมที่นึกไม่ถึงสำหรับคนเก็บเนื้อเก็บตัวไม่ให้ใครมาถ่ายรูปก็คือ  หน้าตาไอ้หมอนี่หล่อเหลาคมคาย หุ่นสมาร์ท ดูจากเสื้อโปโลลำลองที่ใส่ ก็พอมองออก กล้ามเนื้อแข็งแรงหนั่นแน่นบึกบึน อย่างคนออกกำลังกายสม่ำเสมอเห็นทะลุออกมาจากเนื้อผ้าชัดเจน   จนผู้ชายที่เตรียมใจ เตรียมลูกตามามองแต่ความขี้เหร่ ไม่รู้จะหาที่ติตรงไหน   ท้ายสุดที่เกลียดที่สุดของที่สุด คือสายตาที่มันมองยายกล้วยบอกความในใจโจ่งแจ้ง มันชอบยายกล้วยของเขา   รสนิยมชอบของแปลกไม่ได้มีแต่เขาคนเดียว   "สวัสดีครับ ผมขอแนะนำตัวหน่อย ผมชื่อเฉินฮ่าวหมิง" คนปลุกต่อมอิจฉาหมอวิกรมเดินไปหยุดยืนข้่างปันนา หันหน้าพูดกับแขกด้วยน้ำเสียงแสนสุภาพ "ปกติผมก็ขอบร่อนเร่จริงๆอย่างที่คุณกล้วยว่า"    'คุณกล้วย'   ฟังแล้ว ใจหมอวิกรมรู้สึกร้อนรุ่มราวกับมีใครสุมถ่านไว้กลางหัวใจ ชิชะ มันสนิทกับยายกล้วยถึงขนาดเรียกชื่อเล่นกันได้แล้วหรือ   ไม่ใช่หมอวิกรมคนเดียว แต่เจ้าของชื่อเองยังรู้สึกคันหูชอบกล "แต่อีกไม่นาน คิดว่าจะหาที่ลงหลักปักฐานจริงๆเสียที" ซ้ำเมื่อพูดประโยคนี้ ยังชำเลืองตาหวานหยดย้อยไปที่คุณกล้วยแถมเข้าไปอีก   คนถูกมองด้วยสายตาประหลาด รู้สึกขนลุกขนพอง ตะครั่นตะครอพิกล   หล่อนแอบส่ายหน้า ส่งสัญญาณทางสายตาให้หมอวิกรมเป็นเชิงว่า  ทั้งหมดที่เจ้าบ้านพูดนั้นมันไม่เกี่ยวกับหล่อนเลยแม้แต่นิดเดียว    'เชื่อเถอะ'   "แล้วคุณหมอ..." เขาเว้นช่วงจังหวะ มองหน้าฝ่ายตรงข้าม   วิกรมจึงหลีกเลี่ยงไม่ได้ ต้องแนะนำตัวเองกับบุรุษที่ก้าวกระโดดมาเป็นศัตรูหัวใจหมายเลข 1ไปแล้ว   "ผมหมอวิกรมทำงานที่เดียวกับหมอกล้วยครับ"   "หมอด้านไหนหรือครับ" เขาถามเรียบๆ "ศัลยกรรมครับ"   "อ้าว" เขาเลิกคิ้วสูง สีหน้าประหลาดใจ(เต็มที่) "ไม่ใช่หมอระบบประสาทหรอกหรือ"   คำถามและการถากด้วยสายตาคมกล้านั้นละม้ายจะบอกให้คนถูกมองรับรู้ว่า แท้จริงเขาต้องการพูดประโยคนี้มากกว่า "ไม่ใช่หมอสมองแล้ว เจือกมาจุ้นอะไรแถวนี้"   หมอวิกรมหรือจะไม่เข้าใจนัยน์แห่งสายตานั้น   หน้าหมอวิกรมแดงระเรื่อเมื่อประกอบกับพื้นหน้าขาวตี๋จึงมองเห็นได้ชัดเจน   "พี่โอภาส ผลอีอีจีมีอะไรไหมคะ"    หมอโอภาสที่เพิ่งเดินออกมาจากห้องทอฝัน พร้อมพยาบาล เป็นตัวช่วยที่มาถูกเวลาก่อนเจ้าบ้านจะจิกจนหน้าหมอวิกรมกลายเป็นหลุมอุกกาบาต   "สวัสดีครับคุณหมอโอภาส" เจ้าจองบ้านซึ่งบอกว่าออกไปประชุมแต่กลับมารวดเร็วปรู๊ดปร๊าด ก้มศีรษะเป็นเชิงทักทายหมอโอภาสที่เพิ่งพบกัน พร้อมเปลี่ยนสีหน้าฉับพลัน "มีอะไรน่าวิตกกังวลบ้างไหม"   "คลื่นสมองมีลักษณะคลื่นชักทางซีกซ้าย คงต้องกินยากันชักไปสักพัก แล้วผมจะแวะมาดูเป็นระยะ"   "แล้วผลเลือดล่ะครับ มีอะไรผิดปกติไหม" ชายหนุ่มถามด้วยความเอาใจใส่   "ไม่มีปัญหาอะไรครับ ผลเกลือแร่ น้ำตาลก็ปกติดี"   "กินยาแล้ว จะมีโอกาสชักได้อีกหรือเปล่า" "อาจจะมีครับ ช่วงนี้ต้องเฝ้าดีๆหน่อย แต่ไม่เป็นไร หมอปันนาอยู่ทั้งคน"   อ้าว หันมาอวยพวกเดียวกันเองเสียแล้ว   "นี่ก็เที่ยงพอดี" ฮ่าวหมิงยกนาฬิกาข้อมือขึ้นดูเวลาพลางเอ่ยชวนด้วยน้ำเสียงจริงใจว่า "แม่บ้านผมตั้งโต๊ะเรียบร้อยแล้ว เชิญรับประทานอาหารด้วยกันเลยนะครับ"   "ไม่ล่ะครับ เห็นจะต้องขอตัว ต้องกลับไปดูคนไข้ต่อ" โอภาสปฏิเสธ ไม่ทันเห็นหมอหนุ่มรุ่นน้องที่รีบขยิบตาให้เป็นเชิงให้รับคำชวน    คนเห็นกลายเป็นเจ้าบ้่านแทน      "งั้นก็ไม่รบกวนเวลาล่ะครับ" แล้วเขาก็หันมาหาหมอวิกรม "แล้วคุณหมอวิกรมล่ะครับ ถ้า 'ไม่มีงาน' ต้องรีบกลับก็เชิญร่วมมื้อเที่ยงกับเรา" เหมือนคนพูดจะตั้งใจเน้นคำว่า'ไม่มีงาน' เป็นพิเศษ ปากชวนแต่ตาขับไล่ไสส่ง    'เมิงไปไกลๆเลย ว่างงานนักล่ะสิ ถึงโผล่มาที่นี่ได้' ถึงอยากจะอยู่เป็นจระเข้ขวางคลองและลอบดูปฏิกิริยาระหว่างมันกับยายกล้วยต่ออีกหน่อย แต่พอเจอสายตาและคำพูดแบบนี้เข้า   ใครจะไปกลืนข้าวของมันลงคอ   แล้วหมอวิกรมก็ถลาเป็นนกปีกหักกลับไปกับหมอรุ่นพี่พร้อมกับพกพาความหึงหวง ความอิจฉาริษยา ความหวาดระแวงใส่กระเป๋าจนหนักอึ้ง     "ไหนคุณบอกว่าต้องรีบไปประชุม" ปันนาถามฮ่าวหมิงระหว่างนั่งกินข้าวด้วยกัน หล่อนมารู้ทีหลังว่าเขาใช้ประชุมออนไลน์แทน แต่ก็ไม่น่าจะกลับมาเร็ว   "ประชุมอะไรกันนานๆ เวลาเป็นเงินเป็นทอง เขาก็คุยแต่เรื่องมีสาระ ไม่ใช่พูดคุยเพ้อเจ้อแอบนินทาชาวบ้าน"   ปันนาหน้าชา หนอยแน่ะ ถามหน่อยเดียว หลอกด่าหน้าตาเฉย   เงียบไปครู่ใหญ่ จู่ๆ เขาก็พูดขึ้นมา   "ผมคงไม่อยู่อีกหลายวัน มะรืนนี้ไม่รู้จะกลับมาทันดูคุณแสดง...เป็นเชียร์ลีดเดอร์หรือเปล่า" ใครเขาอยากให้นายไปดูกัน?   "คุณก็คงไม่อยากให้ผมไปดูเท่าไหร่อยู่แล้วนี่ ใช่ไหม " อ้อ รู้ด้วย "แต่ถ้ากลับมาทัน จะแวะไปรับคุณ" ใครขอ?   "พรุ่งนี้เช้า คริสตี้บอกว่าจะกลับมาเป็นเพื่อนซ้อมเต้นกับคุณ คงช่วยคุณได้เยอะ" ใครให้นายมาเจ้ากี้เจ้าการมิทราบ    "อ้อแล้วก็ลองชุดหรือยัง ใส่พอดีไหม ถ้าไม่พอดี ยังแก้ทัน" สายตาเขามองหล่อนอย่างประเมินก่อนจะคาดเดาว่า "มาอยู่ที่นี่ืน้ำหนักหมอน่าจะขึ้นสักสองกิโลนะ ผมว่า"   ปันนาชักเดือดเกินจะแอบด่าในใจ "นี่คุณเฉิ่มเห่าหมิง" หล่อนเรียกชื่อเขาเพี้ยนไปอย่างจงใจ "ฉันเป็นหมอ มาทำงานดูแลคนไข้ให้คุณ ไม่ใช่เด็กในปกครองของคุณนะคะ กรุณาอย่ามาเจ้ากี้เจ้าการเรื่องส่วนตัวของฉัน"   ป้านิ่ม เด็กแจ๋ว ลำดวนและคนใช้ที่ยืนคอยรับใช้ห่างออกไปด้านหลังตะลึง อ้าปากค้าง ต่างชำเลืองมเลืองแลดูกัน  นึกไม่ถึง ปันนาจะกล้าต่อปากต่อคำกับท่าน เออ ลืมไป เรื่องแค่นี้จิ๊บๆ ตบท่านยังเคยมาแล้วเลย    "เรื่องส่วนตัวของคุณแต่มันเกี่ยวกับงานที่ผมให้คุณทำ"   "เกี่ยวยังไงไม่ทราบ"    "ถัาคุณแบกเล้าไก่ไปปล่อยที่งาน คุณก็ขายหน้า อารมณ์ก็ไม่ผ่องใส สมองก็ไม่ปลอดโปร่ง หมอจะดูคนไข้ได้ดียังไง ถ้าจิตใจไม่สดชื่น"    เขาอธิบายชัดเจนเป็นเหตุเป็นผล ก่อนจะยื่นหน้ามาใกล้ กระซิบเบาๆให้ได้ยินกันเพียงสองคน "อ้อแล้วก็ ผมไม่คิดจะรับ 'เด็ก' อายุจะเฉียด 30 เป็นเด็กในปกครองหรอกนะ ถ้าจะรับก็รับไปทำอย่างอื่น" พร้อมสีหน้ายิ้มพรายเมื่อเอ่ยประโยคหลัง แก้มป่องสีชมพูซับสีแดงระเรื่อ ใบหน้าร้อนผะผ่าว    ปันนาอับจนถ้อยคำ หล่อนรวบช้อนส้อม ลุกขึ้นจากโต๊ะ   เฉินฮ่่าวหมิงชำเลืองมองจานข้าวของปันนา เกลี้ยง ไม่เหลือแม้แต่เศษข้าวสักเม็ด ขนาดงอนนะนี่   ชายหนุ่มอมยิ้มน้อยๆ หันไปพยักหน้าเรียกคุณแม่บ้าน "ป้านิ่ม"    คนถูกเรียกถลาเข้ามาทันที "มีอะไรคะคุณท่าน"   "ช่วยเตรียมห้องทำงานใหญ่ข้่างๆห้องทอฝันให้ผมด้วย"    "คุณท่านจะทำอะไรคะ"   "ผมจะย้่ายสำนักงานที่ฮ่องกงมาอยู่ที่บ้าน ไม่อยากไปๆมาๆ เสียเวลาเดินทาง แต่คงไม่ขนคนมาทั้งหมดหรอก เอาแค่คนสำคัญๆมาสิบคน ป้านิ่มช่วยเตรียมโต๊ะทำงานที่ตึกเล็กให้พวกเขาด้วย"   ทุกคนอ้าปากค้าง รวมทั้งคนที่กำลังจะก้าวพ้นประตูห้องอาหาร   เขาจะย้ายที่ทำงานมาที่บ้่าน   จ๊าก ต่อไป หล่อนจะต้องเจอหน้าเขาทุกวัน    กินข้าวกับเขาทุกวัน ทุกมื้อ   นอนข้างบนกับเขาสองต่อสองทุกคืน   แค่คิดก็จะบ้าแล้ว [ ค้นหาเว็บบอร์ดทุกโรงเรียน แวะไปล่างสุดโฮมเพจ Dek-D ] แก้ไขเมื่อ 24 ธ.ค. 55 20:57:38 จากคุณ : mamahuhu เขียนเมื่อ : 24 ธ.ค. 55 20:54:49

ความคิดเห็นที่ 2 ขอบคุณกิ้ฟจากคุณ คุณ รพิชา, คุณมาโซคิส, คุณSniper-1500watt,คุณ นารีจำศีล, คุณแมวเหมียวพุงป่อง, คุณรุริกะ คุณ ห้าสิบป่าย คอมเมนต์คุณ หนอนแบกเป้ คุณรพิชา คุณ มาโซคิส คุณ lovereason  คุณ แมวเหมียวพุงป่อง คุณรุริกะ และขอบคุณและขอชมความช่างสังเกตของคุณแมวเหมียวพุงป่อง คุณรุริกะ จนจับได้ว่า ผู้เขียนต้องการสื่อถึงยาชนิดไหน แม้ผู้เขียนไม่ได้บอกชื่อยามาเลยก็ตาม โดยผู้เขียน ทิ้งคีย์เวิร์ดไว้อย่างที่คุณแมวเหมียวและคุณรุริกะได้พูดไว้ ตรงเป๊ะๆเลยค่ะ จากคุณ : mamahuhu เขียนเมื่อ : 24 ธ.ค. 55 21:07:06

ความคิดเห็นที่ 3 พี่เตยเข้าใกล้หมอกล้วยขนาดนี้ แต่ดูเหมือนหมอกล้วยจะไม่รู้ตัวเลยนะคะ อยากเห็นเชียร์ลีดเดอร์คนสวยซะแล้ว ^ ^ จากคุณ : lovereason เขียนเมื่อ : 25 ธ.ค. 55 08:17:00