ความคิดเห็นที่ 1 ชาญ, ธนู, ภาคี  ลูกครึ่งไทย ญี่ปุ่น และเยอรมัน จากเด็กชาย 9 ปี ที่มีความคิดไกลกว่าเด็กรุ่นเดียวกัน อุบัติเหตุในครั้งนั้น ทำให้เขาพลัดพรากจากครอบครัว และความจำเสื่อม จดจำอดีตไม่ได้ และกลายเป็นเด็กที่มีความคิดเทียบเท่าเด็ก 3 ปี หรือน้อยกว่านั้น โชคชะตาหรืออะไรก็แล้วแต่ ทำให้ชีวิตผกผันดั่งสายลม แต่มิอาจกำหนดได้ด้วยตัวเอง  สิ่งหนึ่งยังคงอยู่ไม่แปรเปลี่ยน คือความรักที่ เขามอบให้เธอ นรี เด็กหญิงวัย 3 ปี ที่เป็นเพื่อนเล่นเพียงคนเดียวของเขา คอยปกป้องใครก็ตามที่กลั่นแกล้ง จนกลายเป็นความผูกพันธ์ แต่โชคชะตาของเธอมิได้เป็นดั่งที่คาด ทำให้เขาต้องกลายเป็นศัตรู ของครอบครัวเธอ ที่ต้องปกป้องไว้ แม้ใจเธอนั้นไม่ต้องการเป็นเช่นนั้น อาแปะซา ชายสูงอายุชาวญี่ปุ่น ที่ต้องปลอมตัวเป็นชาวจีน เพื่อเหตุผลบางประการ รับเลี้ยงดูเขา รักเขาประดุจลูกแท้ๆ ให้ความรู้ที่มีอยู่ทุกศาสตร์จนหมดสิ้น เพียงเพื่อให้เขาเป็นคนโดยสมบูรณ์ เพราะคิดว่าต่อไปเขาต้องได้ใช้มันปกป้องตัวเองหรือคนที่เขารัก.... จากคุณ : ภูวีร์ (kasareev) เขียนเมื่อ : 25 ธ.ค. 55 02:59:11

ความคิดเห็นที่ 2 เรือนจำสำหรับนักโทษการเมือง ปี พ.ศ.2507 ชายวัย สี่สิบเศษเหม่อมองไปข้างหน้า เขานึกถึงเวลาที่ผ่านมาตั้งแต่อดีต...ผมไม่ทราบว่าคนเราจดจำเรื่องราวของตน ได้ตอนอายุเท่าใด แต่สำหรับผมจำมันได้ ตอนผมอายุได้ 9 ขวบ วันนั้นผมร้องไห้งอแงอย่างหนัก เมื่อรู้ว่า อาแปะซา พาผมมาหาคุณหมอ ที่แถวตลาด ไม่รู้ว่าทำไมผมถึงกลัวหมอขนาดนั้น ผมร้องอยู่นาน จนเสียงหนึ่งดังขึ้น "โตแล้วยังร้องไห้เป็นเด็กอีก" ผมเห็นเด็กหญิง ตากลมโต จ้องผมด้วยความแปลกใจ "ถ้ากลัวน่ะ ก็ปิดตา จะได้ไม่เห็นอะไรที่น่ากลัว แบบนี้ไง.." เธอหลับตาพร้อมรอยยิ้มบางๆ ผมสงบลงเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น อาแปะซาพูดขึ้นบ้าง "อาฮกดูอย่างอารีสิ! อีเด็กกว่าลื้อตั้งเยอะยังไม่กลัวเลย ...ลื้อโตกว่า อย่าทำอะไรที่ มันน่าอายรู้มั๊ย.." หลังจากวันนั้นผมก็จำหน้าเธอได้ตลอด เราโตมาด้วยกัน เพราะเธออยู่ห่างไปจากบ้านผม ประมาณ 6 หลังคาเรือน เป็นเพราะนรีชอบมาฟังอาแปะซา เล่าเรื่องต่างๆ ทั้งนิทานจีน นิทานญี่ปุ่น หรือแม้แต่เรื่องสามก๊ก นรีชอบฟังมาก จนแทบจะเล่าเรื่องจนจบได้ เพราะอาแปะซา มักจะเล่าด้วยน้ำเสียงขึ้นลงตามจังหวะ ทำให้เราทั้งสองตื่นเต้น นรีเป็นเด็กช่างซัก เธอจะสอบถามเสมอถ้าตัวละครตัดสินใจผิดพลาด เธอจะคอยถามเหตุผล นั่นเป็นความช่างสังเกตุ เกินอายุของเธอ แต่เธอจะสงสัยมากที่สุดคือ เรื่องที่ผมเป็นญาติกับอาแปะซา "ทำไมพี่ฮกถึงไม่เเหมือนอาแปะล่ะ..ผมของอาแปะสีดำๆขาวๆ ผมของพี่ฮกสีแดง.." อาแปะซายิ้ม ใช้มือลูบศรีษะของนรี "อารี ลื้อนี่ช่างสังเกตุจริงๆ เป็นเด็กแค่นี้ ยังรู้จักแยกแยะ หายากจริงๆ" อาแปะซาชมเธอเพื่อเปลี่ยนเรื่อง ผมว่าอาแปะก็คงตอบไม่ถูกเหมือนกัน นรีนั้นยิ้มภูมิใจ เมื่ออาแปะซาชม แต่เธอก็ยังถามต่ออีก "แล้วทำไมพี่ฮกถึงมาเล่นกับหนูล่ะ โตเหมือนพี่นราแล้วน่าจะเล่นแบบเดียวกัน" อาแปะซาคิดครู่หนึ่ง "ก็ตอนเด็กอาฮกอีตกจากหลังคาลงมา อีเลยกลายเป็นแบบนี้ไง...แต่อารี ลื้อฟังน่ะ คนเราถ้าเป็นเพื่อนกัน ถ้าเขาอ่อนแอกว่า เราก็ต้องช่วยเขา จะทำให้มีแต่คนรัก ลื้อเข้าใจมั๊ย!!" ผมไม่เข้าใจเท่าไหรนัก แต่ดูเหมือนนรีเข้าใจ จากนั้น นรีก็เปรียบเสมือนพี่สาวผม คอยปกป้อง จากคนที่มารังแก หรือล้อผมว่าเป็นคนปัญญาอ่อน แล้วแต่ที่ใครจะเอามาล้อผม แต่เมื่อนรีมาเมื่อไหร เด็กเหล่านั้นจะหายไป ที่ใครๆกลัวเธอ เพราะเปิดร้านขายของที่บ้าน  เราเล่นอะไรหลายอย่าง หมากรุก อาแปะซาก็สอนผมเล่น ตอนแรกๆก็ไม่เข้าใจ แต่พอสอนไป ผมก็เล่นได้ อาแปะสอนผมเล่นทั้งหมากรุก จีน และหมากรุกไทย หรือหมากล้อม ผมจึงมาสอนนรีเล่น สุดท้ายเราทั้งคู่ก็เล่นด้วยกันทุกวัน นรีเล่นหมากรุกทุกอย่างที่ผมสอนเก่งมาก เธอชนะผมทุกครั้ง ความจริงผมชนะเธอได้ แต่ผมไม่อยากเอาชนะเธอเท่านั้น จากคุณ : ภูวีร์ (kasareev) เขียนเมื่อ : 25 ธ.ค. 55 03:45:20

ความคิดเห็นที่ 3 รอติดตามต่อนะคะ ;) จากคุณ : มาโซคิส เขียนเมื่อ : 25 ธ.ค. 55 07:24:58

ความคิดเห็นที่ 4 เมื่อผมอายุได้ 15 ปี อาแปะพาผมไป เข้าเรียนในชั้น ประถม 1 คุณครูที่เป็นผู้ รับนักเรียนเข้าเรียน จ้องมองผมหลายครั้ง เขาถอนหายใจแล้วพูดขึ้น "อาซาผมเข้าใจน่ะ ว่าการได้รับการศึกษาเป็นสิ่งดี แต่นายธนูเนี๊ยะ!!... ดูยังไงเขาก็ไม่น่าพร้อม ที่จะได้รับการศึกษา มันจะเป็นการเสียเวลาคนอืีน และตัวเขาเอง" อาแปะพูดอย่างร้อนรน พร้อมทั้งทำท่าเหมือนจะลงไปกราบคุณครู "ถึงอาธนูจะดูเหมือนคนเซ่อๆ... แต่เรื่องเรียนอี ตั้งใจมากน่ะครับ ขอโอกาสให้มัน สักครั้งน่ะครับ..." คุณครูส่ายหน้า พร้อมกล่าวขึ้น "อาซาต้องเข้าใจอีกอย่าง ถึงโรงเรียนแห่งนี้เพิ่งก่อตั้ง นักเรียน ก็ไม่ค่อยมาก ใจผมอยากให้ทุกคนได้เรียนแบบ เท่าเทียม แต่กฎระเบียบมันมีอยู่ ห้ามให้คนที่ไม่สมประกอบ มาเข้าเรียน ผมคงช่วยอะไรอาซาไม่ได้.. เออ! เชิญคนต่อไป.." อาแปะถึงกับลงไปนั่งคุกเข่า ต่อหน้าครู พร้อมกับจับเข่าคุณครูผู้นั้น  "ซิงแซครับ ได้โปรดเมตตามันสักครั้ง..เออ!..ความจริงอาธนู อีอ่านเขียนภาษาจีนได้ดีพอๆกับคนเรียนสูงๆ นั่นก็หมายความว่า อีสามารถได้รับการศึกษาเหมือนคนอื่ีนๆ.." คุณครูนั้นความจริง ก็รู้สึกเห็นใจอาแปะมาก แต่ไม่รู้จะช่วยอย่างไร เขาประครองอาแปะซาขึ้นมรที่เก้าอี้ เขาคิดสักครู่ แล้วเอ่ยขึ้น "เอาล่ะๆ...ผมจะให้โอกาสนายธนู ได้เข้าเรียน ที่อาซาบอกว่า เขาอ่านเขียนภาษาจีนได้ใช่มั๊ย?.." อาแปะซายิ้มทั้งมีน้ำตาคลออยู่ ผงกศรีษะขึ้นลงอย่างน่าตลก "ถ้าเขาเขียนชื่อจีนของตัวเองได้ ผมจะดูว่าเขาสามารถเรียนได้หรือไม่ เขาชื่ออะไรล่ะ...ชื่อจีนน่ะ.." คุณครูผู้นี้มีความรู้้เรื่องภาษาจีนพอสมควร "อาธนูมีชื่อจีนว่า ฮก ที่แปลว่าโชคลาภ หรือร่ำรวยน่ะครับ.. เอ้า!.. อาฮก ซิงแซให้โอกาสแล้ว รีบเขีียนชื่อให้คุณครูดูเร็วๆ.." ผมเขียนภาษาจีนเป็นภาษาเขียนภู่กัน  ถึงลายมือไม่หนักแน่น แต่คุณครูก็ดูออกว่าลักษณะตัวอักษรจีนที่ผมเขียนนั้้น ทำให้รู้นิสัยใจคอผม ได้ในระดับหนึ่ง คุณครูพิจารณาสักครู่ ก็ถอนหายใจ "เอาล่ะ!.. ครูจะให้โอกาสให้นายได้เล่าเรียน แต่นายธนูต้องจำไว้อย่าง ถึงนายจะตัวโตกว่าใคร อย่าไปรังแกเด็กที่ตัวเล็กกว่า แล้วถ้ามีคนมาล้้อ ก็ต้องอดทน ถ้านายมีเรื่องเพียงครั้ง ครูก็ช่วยอะไรไม่ได้...นายธนู เข้าใจที่ครูพูดใช่มั๊ย??.." ผมเข้าใจความหมายดี นั่นคือคุุณครูผู้นี้ ได้รับผมเข้าเรียนแล้ว ผมเกือบจะร้องไห้ออกมา รีบก้มไหว้คุณครู "ผมจะไม่ก่อเรื่องให้คุณครูผิดหวังครับ.." อาแปะซาที่อยู่ข้างผมก็ดีใจไม่แพ้กัน .... จากคุณ : ภูวีร์ (kasareev) เขียนเมื่อ : 25 ธ.ค. 55 09:10:58

ความคิดเห็นที่ 5 แนะนำตัวละครเพิีมเติม อดุลย์ เด็กชายอายุ 12 ปี ลูกนายทหาร หลักแหลม ลึกซึ้ง เด็ดขาด จากที่พ่อของเขาไปอยู่กิน กับภรรยาของเพื่อนสนิทที่เสียชีวิตจากอุบัติเหตุ เขาก็เป็นผู้ดูแลน้องสาวแทน ทำให้เขารักน้องสาวของเขา มากกว่าใคร แต่มีสิ่งหนึ่งที่เขาซ่อนมันเอาไว้ คือ ไม่ว่าจะอย่างไร เขาต้องยิ่งใหญ่กว่าพ่อของเขาให้ได้ สมเจตน์ เจ้าพ่อภูธรที่หมายจะเป็นใหญ่ในเมืองหลวง เขาคือยอดคนที่ก้าวขึ้นมาใหญ่ ด้วยสติปัญญา อันเฉียบเหลียม รู้จักใช้คน และมีอิทธิพลในแถบนี้ แต่นั่นกลับมิใช่เป้าหมายสูงสุด เขาเก็บความต้องการ ที่จะครอบครองสิ่งหนึ่งไว้ มิให้ใครล่วงรู้ อากงเคี้ยง เจ้าพ่อเยาวราช ผู้เป็นใหญ่ในเมืองหลวง มีอิทธิพลเหนือทุกกลุ่มมายาวนาน มีคนกล่าวกันว่า การที่เขามาเป็นใหญ่ในที่แห่งนี้ เพราะมีหลายชีวิตต้องแลกมา แต่คนเหล่านั้น มิได้ตายด้วยมือเขา โดยตรง เขนเก็บความลับที่ยิ่งใหญ่ไว้เช่นกันซึ่งไม่มีใครทราบว่า มันคืออะไร อติตา น้องสาวของ อดุลย์ สดใสดั่งดวงตะวัน กล้ารัก กล้าแสดงออก ไม่สนใจอดีตความเป็นมาของชายที่เธอรัก แต่มีปัญหาเดียว คือเขาได้มอบหัวใจไว้กับหญิงอีกคน เธอจะสมหวังในรักหรือไม่ ดวงจันทร์ งดงามเหมือนจันทร์วันเพ็ญ ภายใต้ความงามนั้นแฝงด้วยความลึกลับของคืนเดือนแรม  ไม่มีใครทราบว่า ภายใต้ความงดงามนั้นเธอซ่อนอะไรไว้...ในเงามืด.... จากคุณ : ภูวีร์ (kasareev) เขียนเมื่อ : 25 ธ.ค. 55 09:55:30

ความคิดเห็นที่ 6 จะตามอ่านนะคะ ปล ถ้าเว้นบรรทัดบ้างน่าจะช่วยให้ดูสบายตาอ่านง่ายขึ้นไหมคะ จากคุณ : หนอนแบกเป้ เขียนเมื่อ : 25 ธ.ค. 55 11:37:51

ความคิดเห็นที่ 7 ผมรีบไปแจ้งข่าวดี กับใครคนหนึ่งที่เป็นทั้ง เพื่อนสนิท และพี่สาวผมในเวลาเดียวกัน   นรีนั่นเอง พอไปถึงที่บ้านของเธอ ซึ่งเปิดเป็นร้านขายของทั่วไป  ผมเห็นพี่ดวงจันทร์ยืนจัดของหน้าร้าน เมื่อเธอเห็นผมก็พูดขึ้น  "มาหายัยรีใช่มั๊ย  กำลังจัดของในร้าน เข้าไปสิ!!.." ผมยิ้มแบบเขินๆ แล้วคิดอยู่ว่าจะเข้าไปหาเธอดีไหม เพราะผมกลัวว่าจะเจอลุงพรต พ่อของนรี  เพราะเขาดู ไม่ค่อยชอบผมเท่าไหร่ แล้วผมก็ตัดสินใจ เดินเข้าไป บังเอิญนรีเดินออกมาพอดี ผมรีบเข้าไปหาเธอ แล้วพูดเสียงดัง  "ได้เรียนที่เดียวกับรีแล้ว!!!!..." นรีเองก็ทำตาโต พร้อมกระโดดไปพร้อมกับผม มันเป็นภาพที่ดู ประหลาดในสายตาของหลายๆคน ที่เดินผ่าน เพราะชายอายุ  15 กับเด็กหญิง วัย 9 จะมาทำอะไรกันแบบนั้น  เธอหยุดขึ้น  พร้อมกับพูดขึ้น  "ต่อไปนี้ พี่ฮกต้องเรียก น้องรีว่า พี่นรี เพราะ ตอนนี้ รีขึ้นเรียนประถม 3 แล้ว!!.."  เธอยิ้มอย่างภูมิใจ   "ได้ครับพี่นรี ต่อไป จะเรียกพี่รีทุกคำ..." ผมฉีกยิ้มซื่อ  และแล้วเสียงใครคนหนึ่งก็ดังขึ้น  "ยัยรี แม่แกเรียก เข้าไปช่วยในครัว..." ผมปล่อยมือนรีทันที พร้อมยกมือไหว้ ลุงพรตพยักหน้ารับไหว้ผม สายตามองมาทางผมเย็นชา   "เร็วเข้าเดี๋ยวแม่แกก็ดุเอา..." นรีหันมาทางผมแล้วบอกจะมาหาผมตอนเย็น  ผมเดินกลับบ้านอย่างเหงาๆ   ระหว่างกินข้าวกับอาแปะ ผมเปรยขึ้น  "ดูเหมือนลุงพรต จะไม่ค่อยชอบผมเลย..."  อาแปะซายิ้ม "อาฮกเอ้ย! ลื้อตัวโตขนาดนี้ อารีอีตัวนิดเดียว อาพรตเลยกลัวลื้อ ไปแกล้งลูกอี แล้วจะให้เขาพูดดีกับลื้อหรือ??.."  ผมเถียงอาแปะ  "ผมไม่เคยแกล้งน้องรีเลย...มีแต่น้องรี นั่นแหละที่ชอบแกล้ง แต่ผมก็ไม่เคยโกรธน่ะ!.."   "จริงหรือ...ที่ลื้อไม่เคยโกรธอารีเลย???.."  อาแปะหยอกกลับมา  ผมได้แต่เกาหัว  "ก็มีโกรธนิดหน่อย...แต่ไม่นานครับ.."  อาแปะยืดตัวตรงขึ้น  "อาฮก..ลื้อฟังไว้น่ะ...การทำอะไรโดยไร้สติ หรือโกรธจนไม่คิดหน้าคิดหลัง  ก็เปรียบเหมือนสัตว์ร้าย  ที่เวลามันโกรธ  มันหิว  มันกลัว มันก็จะทำตามอารมณ์ของมัน.. เราเป็นมนุษย์ผู้ประเสริฐ อย่าทำเช่นนั้นเด็ดขาด ลื้อเข้าใจใช่มั๊ย...อาฮก" อาแปะซามักจะสอนอะไรแบบนี้เสมอ นอกจากภาษาจีนแล้ว อาแปะยังสอนให้อ่านเขียนภาษาญี่ปุ่นด้วย  ผมเองรับรู้ได้ ว่าภาษาญี่ปุ่นของ เขานั้นแตกฉานกว่าภาษาจีนที่สอนผมในตอนแรกเสียอีก... แต่ก็มีข้อแม้ไม่ให้บอกใคร เรื่องที่ผมรู้ ภาษาญี่ปุ่น  "อาฮกเรื่องนี้ก็สำคัญมาก  อย่าบอกใคร  แม้แต่อารี ก็ห้ามบอก เพราะมันอาจมีผล ต่อไปในอนาคต.." ผมรับปากอย่างแข็งขัน ดังนั้นผมจะสอนภาษาจีนให้นรีเพียงอย่างเดียว  จนเธอพอที่จะอ่านออก เขียนได้.. จนผมอดแปลกใจกับนรีไม่ได้ ว่าทำไมเธอถึงเป็นคนที่รับรู้อะไรเร็ว กว่าผมมาก เพราะถ้าเป็นผมจะใช้เวลานานมาก  ในการทำความเข้าใจ ในเรื่องการเรียน.. ผมยังไม่ได้เล่าเรื่องบ้านของนรีเลย  คือนรีมีพี่สาวชื่อดวงจันทร์อายุ 17 ผมชอบแอบมองเธอบ่อยๆ พี่ชายชื่อ นรา เป็นคนเรียนหนังสือเก่งมาก  เคยได้ยินป้าศรีนวลบอกว่าเขา จะเข้ามหาวิทยาลัยในอีกไม่นานนี้ แต่อายุของนรานั้นใกล้เคียงกับผมหรืออ่อนกว่าผมปีหนึ่ง  ผมไม่ค่อยคุยกับนรา  เพราะดูเขาจะรังเกียจผม มากกว่าลุงพรตเสียอีก จากคุณ : ภูวีร์ (kasareev) เขียนเมื่อ : 25 ธ.ค. 55 18:28:02

ความคิดเห็นที่ 8 จะพยายามปรับปรุงให้อ่านง่ายขึ้นครับ  ขอบคุณที่ให้ข้อชี้แนะ จากคุณ : ภูวีร์ (kasareev) เขียนเมื่อ : 25 ธ.ค. 55 18:30:13