ความคิดเห็นที่ 1 เจ้าของสมุดเล่มนี้เป็นสาเหตุที่ทำให้ซากศพพวกนั้นมีชีวิต เขา ไม่สิ ชายหนุ่มไม่อยากเรียกเจ้าของสมุดบันทึกด้วยคำสุภาพมากเกินไป ต้องเรียกว่าไอ้ชาติhมาจะเหมาะสมกว่า ไอ้ชาติhมานั่นทำการทดลองคืนความตายให้ผู้ไร้ชีวิตด้วยเหตุผลบางอย่างที่ไม่ได้บอกเอาไว้ในสมุด แต่เพียงอ่านถ้อยคำผ่านๆ ก็รับรู้ได้ทันทีว่าไอ้ชาติhมานั่นมันบ้า มันสติเพี้ยน มันผสมสารเคมีชนิดที่เขาอ่านไม่รู้เรื่องฉีดเข้าไปในศพที่ตายไม่เกินเจ็ดวัน ศพพวกนั้นฟื้นคืนชีวิตขึ้นมาสำเร็จ แต่ไอ้ชาติhมากลับไม่สามารถควบคุมให้พวกมันทำตามคำสั่งได้ ซากศพเต็มไปด้วยความหิวกระหาย มันกัดกินกันเองยังไม่พอ ยังขุดศพในหลุมต่างๆ ขึ้นมากินอีกด้วย แต่พวกมันไม่เคยกินศพไหนสำเร็จเลยสักราย เพราะทุกศพที่ถูกกัดจะฟื้นคืนชีพขึ้นมาเช่นเดียวกัน ดังนั้น ด้วยสิ่งที่สร้างมาเองกับมือ ไอ้ชาติhมานักทดลองจึงไม่สามารถออกไปจากป่าช้านี้ได้ด้วยว่าผีดิบเหล่านั้นออกหากินทั้งกลางวันทั้งกลางคืนและพวกมันหลบซ่อนคักโจมตีเหยื่ออยู่ทุกหลืบ ทุกมุม ทุกหนทุกแห่ง แต่ไอ้ชาติhมาก็พยายามคิดแผนการหลบหนีออกไป มันร่างแผนที่ของป่าช้าแห่งนี้เอาไว้คร่าวๆ ว่ามีเส้นทางไหนสามารถเดินทางออกไปได้บ้าง ชายหนุ่มพิจารณาเส้นทางเหล่านั้นอย่างมีความหวัง ทางที่ใกล้ที่สุดเมื่อเริ่มต้นจากกระท่อมนี้คือทางด้านทิศตะวันออกซึ่งเชื่อมไปสู่ถนนลาดยางมะตอยเส้นหนึ่ง ระยะทางเพียงสามกิโลเมตรเท่านั้น หลับหูหลับตาวิ่งไปอึดใจเดียวก็ถึง ทว่าปัญหาก็คือเมื่อไปถึงถนนเส้นนั้นแล้ว เขาจะเจอยานพาหนะของใครสักคนที่พอจะขออาศัยใช้หลบหนีฝูงผีดิบได้หรือเปล่า? หากไปถึงแต่ไม่เจอรถยนต์เลยสักคัน เขาคงไม่ต่างจากโยนตัวเองให้พวกมันรุมทึ้งอย่างอร่อยปาก ชายหนุ่มลองคำนวณความเสี่ยงในการใช้เส้นทางหลบหนีด้านอื่นๆ แต่ก็พบว่าทางที่ทะลุออกไปสู่ถนนใกล้สุดและมีความเป็นไปได้มากที่สุดแล้ว เขาจึงชั่งใจว่าจะลองเสี่ยงดีหรือไม่และก็ตอบตัวเองได้ในทันทีว่าเสี่ยงยังไงก็ยังมีโอกาสรอด แต่ถ้าเขามัวแต่หลบซ่อนอยู่ที่นี่ต่างหากล่ะที่มีแต่ตายกับตายเท่านั้น ถึงอย่างนั้น มันก็มีโอกาสเป็นไปได้ว่าเขาจะล้มเหลวและมีเพียงความตายเท่านั้นที่สามารถปลดปล่อยเขาออกไปจากป่าช้านี้ ชายหนุ่มจึงแกะปลากระป๋องอีกสองกระป๋องที่เหลือมากิน เจ้าแมวคงได้กลิ่นอาหารที่คุ้นเคย มันเดินเข้ามานั่งแทบเท้าเขาและเงยหน้ามองด้วยสายตาน่าสงสาร เหลือปลาก้นกระป๋องอีกเพียงหนึ่งตัวเท่านั้น ชายหนุ่มกำลังจะยกเทใส่ปากพร้อมน้ำซอส แต่แล้วกลับทนไม่ไหว เขาลดกระป๋องลงจากปากและเทลงบนพื้น มองแมวดำสูดกลิ่นชิ้นปลานั้นก่อนจะละเลียดเลียและกินอย่างช้าๆ ในขณะนั้น ชายหนุ่มพลันบังเกิดความประหลาดใจว่าแมวตัวนี้อยู่รอดได้อย่างไรในป่าที่มีแต่ผีดิบ? แล้วพวกที่มัดมือมัดเท้าจับตัวเขานำเขาเข้ามาทิ้งที่นี่ได้อย่างไร? หรือว่าตอนนี้คนพวกนั้นจะกลายเป็นอาหารของพวกผีดิบไปหมดแล้ว? งั้นก็หมายความว่ารถยนต์ที่พวกมันขับมาต้องจอดอยู่ในทางออกใดทางออกหนึ่งของป่าช้าน่ะสิ ชายหนุ่มลุกขึ้นยืน หยิบขวดน้ำมากระดกดื่มจนหมด เรี่ยวแรงที่สูญหายไปกลับคืนสู่ร่างกายเมื่อจิตใจมีชีวิตชีวา เขาบอกตัวเองว่าจะต้องมีรถยนต์จอดอยู่บนถนนที่เขากำลังจะมุ่งหน้าไป แม้ยังไม่รู้ว่าตอนนี้เป็นเวลาเท่าไหร่แล้ว แต่เขาต้องไปให้ถึงถนนเส้นนั้นก่อนที่พวกผีดิบจะพบรถยนต์และทำลายลงเสียด้วยความกราดเกรี้ยวที่ไร้เหตุผล ชายหนุ่มหยิบเทียนไขหนึ่งกำมือยัดใส่ไว้ในกระเป๋ากางเกงข้างขวา ใส่ไฟแช็คไว้ในกระเป๋ากางเกงข้างซ้าย ถือไม้กับไฟฉายข้างละมือขณะเดินตรงไปที่ประตูก่อนก้าวเท้าออกไปสู่ความมืดมิด ขณะนี้เขาพร้อมแล้วที่จะเผชิญหน้าผีดิบพวกนั้น ชายหนุ่มเดินไปที่ประตูรั้ว สังเวชใจเมื่อเห็นรอยอักขระซึ่งหลงเข้าใจว่าเป็นสิ่งป้องกันอสูรกาย แท้จริงแล้วมันเป็นเพียงสิ่งที่ไอ้ชาติhมานักทดลองนำสิ่วมาสลักไว้หลังสติแตกเพราะไม่สามารถหนีออกไปจากป่าช้านี้ได้เท่านั้น ชายหนุ่มผลักประตูรั้วเปิด กำลังจะเดินออกมา พลันได้ยินเสียงกรอบแกรบที่ด้านหลัง เขาหันขวับกลับไปพร้อมเงื้อไม้หมายฟาดอะไรก็ตามที่อยู่ตรงหน้า แต่เขาก็ต้องลดไม้ลงเพราะว่าสิ่งที่เขาพบไม่ใช่ผีดิบ แต่เป็นแมวดำ มันทิ้งปลากระป๋องและเดินตามเขาออกมาจากบ้าน “แกจะตามฉันมาทำไมฮะ รู้มั้ยว่าฉันกำลังจะไปไหน?” ชายหนุ่มย่อกายลงพูดกับแมวราวกับทราบว่ามันจะฟังเขารู้เรื่อง เจ้าแมวส่งเสียงเหมียวเป็นคำตอบ ชายหนุ่มหัวเราะเล็กน้อย “ฉันอาจจะไปตายนะ แกจะไปกับฉันมั้ยล่ะ?” เจ้าแมวส่งเสียงเหมียวเป็นคำตอบอีกครั้ง “ไปงั้นเรอะ? ดี ภาวนาขอให้ฉันกะแกหนีไอ้ผีดิบพวกนั้นพ้นก็แล้วกัน ถ้าออกไปจากที่นี่ได้ แกไม่ต้องกลัวว่าจะเป็นแมวไม่มีเจ้าของ ฉันจะเลี้ยงแกเอง” พูดจบชายหนุ่มก็ลุกขึ้นยืนและหันหลังเดินออกมาจากกระท่อมร้าง เจ้าแมวดำตามติดต้อยๆ ดั่งข้ารับใช้จากชาติที่แล้ว หนึ่งมนุษย์หนึ่งแมวเดินออกมาไม่ถึงสองร้อยเมตร ซากศพเดินได้เสื้อผ้าขาดลุ่ยตัวหนึ่งก็โผล่เข้ามาแยกเขี้ยวคำรามจากด้านหลัง ชายหนุ่มไม่ได้สะดุ้ง เขารู้ตัวก่อนเพราะได้ยินเสียงเจ้าแมวร้องเตือน จึงหันขวับกลับไปและฟาดไม้ในมือเข้าเต็มๆ ซอกคอของผีดิบได้ทันเวลาพอดิบพอดี แล้วอมนุษย์ก็ล้มตึงลงไปนอนแน่นิ่งบนพื้นทันที ชายหนุ่มเบิกตาโพลงด้วยความประหลาดใจ เขาไม่คิดมาก่อนว่าผีดิบพวกนี้ยังสามารถถูกทำร้ายจนสลบได้เช่นเดียวกับมนุษย์ธรรมดา ความมั่นใจในการมีชีวิตรอดเพิ่มพูนมากขึ้น ชายหนุ่มไม่สนใจร่างบนพื้นนั้นอีก เขากับเจ้าแมวดำพากันเดินหน้าต่อไปเรื่อยๆ ตามการนำทางของเข็มทิศ ไม่หวาดหวั่นต่อความมืดมิดที่ยืนหยัดโอบรอบพวกเขาอย่างหนักแน่น ระยะทางเกือบสามกิโลเมตรยาวนานไม่ต่างจากสามร้อยกิโลเมตรในความรู้สึก ตลอดทางชายหนุ่มต้องตั้งสมาธิอย่างหนักเพื่อมองหาความผิดปกติทั้งในรัศมีลำแสงของไฟฉายและนอกรัศมี ซึ่งเขาจะรับรู้ความผิดปกตินั้นได้เพราะฟังเจ้าแมวร้องเตือน ในการเดินทางสองกิโลเมตรแรก ชายหนุ่มจัดการซากศพเดินได้อีกสามตัว พวกมันทำคล้ายๆ กันคือโผล่ออกมาข้างหลังอย่างไม่มีสัญญาณเตือน โชคดีที่เจ้าแมวดำเป็นสัญญาณเตือนส่วนตัวให้เขาอย่างไร้ความผิดพลาด ชายหนุ่มกระหน่ำตีผีดิบพวกนั้นจนความหวาดกลัวหายไปโดยสิ้นเชิง แท้จริงแล้วผีดิบพวกนั้นไม่ได้น่ากลัวอะไรเลย ถ้าสู้กันตัวต่อตัวหรือต่อให้สักสองรุมหนึ่ง ชายหนุ่มคิดว่าเขาก็สู้ได้สบาย แต่ถ้าพวกมันเกิดรุมทึ้งเขาทั้งฝูงล่ะ? ชายหนุ่มขนลุกเกรียวกับภาพในจินตนาการ เขาเดินต่อไปพร้อมภาวนาขอให้ทางข้างหน้าไม่มีผีดิบเกินกว่าหนึ่งถึงสองตัวรอเขาอยู่ ขณะนี้เจ้าแมวดำเปลี่ยนจากเดินตามหลังเป็นเดินขนาบข้างและเมื่อระยะทางไกลมากขึ้นเรื่อยๆ มันก็ขยับจากขนาบข้างเป็นเดินนำหน้าราวกับรู้ดีว่าควรมุ่งหน้าไปทางใด ชายหนุ่มตัดสินใจเดินตามเจ้าแมวไป เขาไม่เจออสูรกายพวกนั้นอีกเลยสักตัวเดียว หนึ่งชั่วโมงครึ่งต่อมา ชายหนุ่มก็มาถึงทางออกจากป่าช้าในที่สุด ระยะทางเพียงหนึ่งกิโลเมตรแต่ต้องใช้เวลามากกว่าที่ควรก็เพราะความหนาทึบของเถาวัลย์และวัชพืชที่เกาะเกี่ยวเป็นด่านกีดขวางของธรรมชาติ ซึ่งแมวสามารถเดินลอดตรงนั้นกระโดดข้ามตรงนี้ได้คล่องกว่ามนุษย์ตัวใหญ่ ชายหนุ่มหมดแรงถึงกับต้องคลานขึ้นไปบนไหล่ถนนที่สูงชัน ความว่างเปล่าที่พบบนท้องถนนทำให้เขาใจหายและรู้สึกเคว้งคว้าง ไม่มีรถยนต์จอดทิ้งอยู่ตรงนี้ ไม่มีร่องรอยของยวดยานพาหนะที่สัญจรผ่าน บนถนนมีสิ่งมีชีวิตเพียงสองสิ่งคือตัวเขาเองกับเจ้าแมวดำเท่านั้น หมดสิ้นแล้วโอกาสรอดชีวิตที่ใฝ่หา อีกไม่นานไอ้ผีดิบพวกนั้นต้องหาเขาพบแน่ “สงสัยฉันคงเลี้ยงแกไม่ได้แล้วว่ะ”  ชายหนุ่มกระซิบบอกแมวดำขณะทิ้งตัวลงนอนแผ่หลาบนพื้นถนน “ถ้าไม่มีรถวิ่งผ่านมา ฉันคงต้องกลายเป็นอาหารของไอ้ผีนรกนั่นในไม่ช้า” เจ้าแมวดำเดินมาทรุดนั่งข้างศีรษะของเขาและร้องเหมียวเหมือนให้กำลังใจ ชายหนุ่มคลายมือที่กำท่อนไม้ออกและเอื้อมไปลูบหัวเจ้าแมวเบาๆ “แกหนีไปก่อนเถอะ เสียใจที่ฉันเลี้ยงแกไม่ได้จริงๆ” แล้วชายหนุ่มก็เหม่อมองท้องฟ้าสีดำที่ปราศจากหมู่ดาว ความมืดมิดคือสิ่งที่น่ากลัวที่สุดในโลก มันกลืนกินทุกสิ่งทุกอย่างบนโลกนี้ได้ไม่เว้นแม้แต่ผืนฟ้าและพื้นดิน ชายหนุ่มเลิกตั้งคำถามกับตัวเองแล้วว่าเขาเป็นใคร มาจากไหนและทำอะไรเอาไว้จึงถูกนำมาทิ้งที่นี่ เขาได้แต่เปลี่ยนมาตั้งคำถามว่า เขาจะมีชีวิตอยู่รอดจนได้เห็นแสงอาทิตย์ของเช้าวันใหม่หรือไม่? ทันใดนั้น พื้นถนนก็เกิดความสั่นสะเทือนเล็กน้อย ชายหนุ่มรีบหยัดตัวลุกขึ้นนั่ง หูแว่วเสียงแห่งความหวังจากปลายถนนด้านขวามือ นั่นคือเสียงของรถยนต์ไม่ผิดแน่ ชายหนุ่มผุดกายลุกขึ้นยืนด้วยความกระตือรือร้น รอเพียงไม่ถึงหนึ่งนาที ดวงไฟหน้ารถสองดวงก็ปรากฏในความมืดเหมือนดวงตาที่เรืองแสงของสัตว์ประหลาด รถยนต์สัญชาติยุโรปแล่นเอื่อยๆ เข้ามาจอดเทียบข้างทางเมื่อเห็นชายหนุ่มยกมือโบก กระจกหน้าต่างรถเลื่อนลงมา เผยให้เห็นว่าคนขับเป็นหญิงวัยกลางคนท่าทางภูมิฐาน ชายหนุ่มปราดเข้าไปเกาะขอบหน้าต่างและพูดละล่ำละลัก “ช่วยผมด้วยครับคุณพี่ ช่วยรับผมขึ้นรถด้วย ผมคงตายแน่ถ้าถูกปล่อยทิ้งอยู่ที่นี่ ในป่านี้มีแต่อันตรายเต็มไปหมด” มันน่าเหลือเชื่อเกินไปที่จะพูดเรื่องผีดิบ ดีไม่ดีหญิงผู้นี้อาจคิดว่าเขาเสียสติและพาลไม่รับขึ้นรถเสียเปล่าๆ ชายหนุ่มคิดว่าไม่บอกใครเรื่องที่เขาเจอะเจอมาเป็นดีที่สุด “แล้วเธอจะไปไหนล่ะ?” หญิงวัยกลางคนถามด้วยเสียงราบเรียบ “ขอติดรถไปลงในเมืองได้มั้ยครับ” ชายหนุ่มกล่าว   “เอาสิ ขึ้นรถเลย” หญิงวัยกลางคนพูดพลางกดปุ่มปลดล็อคประตูรถด้านผู้โดยสาร “ขอบคุณครับ!” ชายหนุ่มแทบกระโดดตัวลอยด้วยความดีใจ เขาหันกลับมาเพื่อจะอุ้มเจ้าแมวเข้าไปนั่งในรถด้วยกัน แต่แล้วกลับพบว่าเจ้าแมวดำหายไปไหนก็ไม่รู้ เขากวาดตามองรอบบริเวณ ยกมือป้องปากตะโกนเรียก แต่เจ้าแมวไม่ยอมปรากฏตัว “มีอะไรหรือเปล่า?” หญิงวัยกลางคนส่งเสียงถาม “แมวของผมน่ะครับ ไม่รู้หายไปไหนแล้ว” ชายหนุ่มตอบ แล้วจึงเดินอ้อมมาเปิดประตูรถด้านผู้โดยสารอย่างจำใจ “สงสัยมันคงไม่อยากมากับผมมั้งครับ” “บ้านเธออยู่แถวนี้หรือ?” เจ้าของรถถามขณะผู้โดยสารสอดตัวเข้ามานั่งบนเบาะและปิดประตูตามหลัง “ผม...เอ่อ...ไม่รู้ครับ” ชายหนุ่มตอบเมื่อรถเคลื่อนตัวออกมาแล้ว “จู่ๆ ผมก็รู้สึกตัวตื่นในป่านั่น ผมจำอะไรไม่ได้เลย” “งั้นหรือ?” หญิงวัยกลางคนฉีกยิ้ม “ฉันชักสนใจเรื่องของเธอแล้วสิ เข้าเมืองไปแล้วเธอมีจุดหมายจะไปที่ไหนต่อหรือเปล่า?” “ผมยังไม่มีที่ไหนเลยครับ” “งั้นสนใจไปพักที่บ้านตากอากาศของฉันมั้ยล่ะ ฉันกำลังจะไปที่นั่นพอดี แต่เธอต้องตอบแทนฉันอย่างนึงนะ” “อะไรเหรอครับ?” “เล่าทุกสิ่งที่เธอเจอให้ฉันฟังทั้งหมด เข้าใจมั้ย?” ++++++++ “บักเติบ เป็นไงบ้างวะ?” ชายร่างสูงเกือบสองเมตรถามเพื่อนร่วมงานขณะพากันถอดชุดผีและล้างคราบน้ำแดงออกจากตัวในลานโล่งด้านหลังกระโจมแต่งตัวนักแสดงท้ายป่าช้าทิศใต้ ซึ่งยังมี “ผีดิบ” อีกหลายตัวที่กำลังชำระล้างเนื้อตัวเพื่อกลับมาเป็นคนปกติอีกครั้งในขณะนี้ “แหม ถามมาได้ โดนไม้เต็มก้านคอแบบนั้น คงรู้สึกจั๊กจี๊มั้ง” เพื่อนร่วมงานผู้เคราะห์ร้ายบ่นพลางยกมือนวดลำคอตัวเอง “แต่ไอ้เวrนั่นก็นะ ห่านเอ๊ย สติแมร่งแตก ไม่เห็นเหมือนพวกที่เจ้านายล้างสมองมาคราวก่อนๆ เลย ข้าว่าจบงานนี้ขอลากลับไปช่วยพ่อทำนาดีกว่า ไม่เอาแล้วชีวิตในเมือง” “แต่เอ็งเข้าเมืองมาก็เพราะไม่ต้องการช่วยพ่อทำนาไม่ใช่เรอะ?” หนุ่มร่างโย่งถามก่อนหัวเราะในลำคอ “นั่นมันเมื่อก่อนว้อย แต่ตอนนี้ข้ารู้แล้วว่าข้าไม่ได้เกิดมาเพื่อเข้าเมือง ข้าเกิดมาเพื่อเป็นชาวนาต่างหาก” หนุ่มจากที่ราบสูงส่ายศีรษะขณะเดินคู่เพื่อนซี้ร่างโย่งกลับเข้ามาในกระโจม “เอ็งดูสิวะเข้าเมืองแล้วได้อะไร คนที่ไม่มีการศึกษาอย่างพวกเรา ยังไงก็ต้องเป็นลูกกระจ๊อกเขาวันยันค่ำ สู้กลับไปเป็นนายตัวเองที่บ้านนอกดีกว่า อย่างที่เอ็งกะข้ากำลังทำในตอนนี้ แต่งตัวเป็นผีให้กับบริษัทรับจ้างล้างสมองคน ถ้าตำรวจรู้ ติดคุกเชียวนะ งานเสี่ยงคุกเสี่ยงตะรางแบบนี้ จะทำไปเพื่ออะไรวะ” “ถ้าเราจะติดคุก ไอ้เจ้าของบริษัทมันคงติดก่อนเราแหละ” หนุ่มร่างโย่งพูดเมื่อเดินมาถึงมุมกระโจมที่ตนเองกับเพื่อนวางกระเป๋าใส่สัมภาระเอาไว้ เพื่อนร่วมงานส่วนใหญ่ของพวกเขาชำระล้างเนื้อตัวและเปลี่ยนเสื้อผ้าเสร็จแล้ว ตอนนี้จึงพากันไปนั่งรอบนรถบัสที่จะพานักแสดงทุกคนกลับที่พักซึ่งเจ้าของบริษัทรับจ้างล้างสมองเช่าเอาไว้ให้ บักเติบว่าต่อขณะยกกระเป๋าขึ้นคล้องไหล่ “พวกคนรวยนี่ก็แปลกดีนะ อย่างไอ้ที่เราเพิ่งหลอกจบไปนี่ไง ยัยป้าไฮโซนั่นให้คนของเจ้านายจับตัวไอ้ผัวเด็กของตัวเองมาล้างสมองหลังจากมีท่าทีว่ากำลังจะตีจากไปอยู่กับผู้หญิงคนใหม่ที่สาวกว่า คนไม่รักก็ยังจะเหนี่ยวรั้งไว้จนได้ ข้าล่ะไม่เข้าใจจริงๆ ว่าคนพวกนี้คิดอะไรอยู่ ล้างสมองเสร็จก็ต้องเอามาให้พวกเราหลอกผีเพื่อที่ตัวเองจะได้มีบุญคุณเวลาขับรถพาหนีไป เฮ้อ อนิจจัง มนุษย์หนอมนุษย์” “ตกลงจะกลับไปทำนาหรือจะกลับไปบวช?” “อาจจะทั้งสองอย่าง” บักเติบตอบ “แล้วเอ็งล่ะ จะกลับกับข้ามั้ย?” หนุ่มร่างโย่งนิ่งคิดครู่หนึ่งก็ผงกศีรษะ “เออ กลับด้วยคน ข้าเบื่อชีวิตแบบนี้เต็มทนแล้ว” ++++++++ “เป็นอย่างไรบ้างครับคุณลูกค้า การบริการของเราเป็นที่น่าพอใจไหมครับ?” “ก็โอเคอยู่นะคะ แต่ว่าฉันมีค้างคาใจบางอย่างนิดหน่อย” “อะไรหรือครับ?” “ทำไมตอนอยู่ในป่าช้าปลอมนั่น สามีของฉันถึงเห็นภาพหลอนของแมวดำล่ะคะ?” “ขอถามได้ไหมครับว่าแมวดำมีอะไรพิเศษกับสามีคุณ ก่อนที่เราจะล้างสมองลบความทรงจำของเขาหรือเปล่าครับ?” “ก็อีนังสารเลวที่สามีฉันตั้งใจจะทิ้งฉันไปอยู่ด้วยกันมีชื่อว่าแมว แล้วมันก็ตัวดำน่ะซิคะ สามีฉันชอบเรียกมันว่าน้องแมวดำยั่วสวาท” “โฮะๆๆๆ ไม่มีอะไรเกี่ยวข้องกันหรอกครับ มันเป็นเพียงผลกระทบของการล้างสมอง เดี๋ยวอีกวันสองวันก็หายครับ” “จริงหรือคะ?” “จริงแท้แน่นอนครับ” “งั้นฉันก็สบายใจแล้วค่ะ หวังว่าฉันคงไม่ต้องใช้บริการพวกคุณอีกนะคะ” “ฮ่าๆ ครับ ขอให้ความรักของคุณกับสามีเที่ยวนี้ อยู่ยืนยงไปจนถึงวันแก่เฒ่าเลยนะครับ” “ค่ะ ขอบคุณสำหรับคำอวยพร” “แน่นอนครับ บริษัทรับจ้างล้างสมองของเรา มีแต่ความจริงใจให้แก่ลูกค้าเสมอ โฮะๆๆๆ”   --------------------- จากคุณ : ทะเลเดือดพันธุ์ร็อค เขียนเมื่อ : 25 ธ.ค. 55 15:25:32

ความคิดเห็นที่ 2 ที่มา – ที่ไป เรื่องนี้มีที่มาจากการฟังเพลงที่ชื่อว่า Herbert the Pervert ของวงดนตรีนาม Infected Mushroom ซึ่งทุกท่านสามารถกดฟังได้ในคลิปด้านล่าง ด้วยบรรยากาศของเพลงที่ออกจะหลอกหลอนหน่อย จึงได้ภาพของเรื่องสั้นผสมบรรยากาศเกมส์สยองขวัญยุคแรกเริ่มอย่าง Silent Hill เรื่องนี้ออกมาครับ สำหรับเรื่องสั้นชุด Love Like Blood ที่เดินทางมาอย่างยาวนานก็จบลงแล้วนะครับ ขอบคุณทุกท่านที่ติดตามกันมาโดยตลอด เรื่องสั้นชุดนี้ยาวนานจนเบียดโปรเจ็กต์นิยายแฟนตาซีที่อยากเขียนให้ต้องดองต่อไปจนถึงปีหน้า  แถมจู่ๆ ยังอยากเขียนอะไรที่เป็นเรื่องโรแมนติก(แบบหม่นๆ เหมือน Can You See Me? – วันดีๆ ที่มีเธอ ซึ่งเคยลองเขียนไปเมื่อหลายเดือนก่อน) ขึ้นมาดื้อๆ เสียอีก เลยต้องขอฝากโปรเจ็กต์ต่อไป It’s A Love Time – เวลาแห่งรัก ซึ่งเป็นเรื่องสั้นขนาดยาวสองเรื่องไว้ในอ้อมอกอ้อมใจของทุกๆ คนด้วยนะคร้าบ วันนี้วันดี เมอร์รี่ คริสต์มาสทุกคนเน้อ จากคุณ : ทะเลเดือดพันธุ์ร็อค เขียนเมื่อ : 25 ธ.ค. 55 15:28:20

ความคิดเห็นที่ 3 ลุ้นอ่านระทึก จนหายใจไม่ทั่วท้อง แหม๋.. หลอกกันได้นะ บริษัทรับจ้างล้างสมอง จำกัด ;p จากคุณ : หญิงภัค (มาโซคิส) เขียนเมื่อ : 25 ธ.ค. 55 16:06:04

ความคิดเห็นที่ 4 โฮ่ โฮ่ โฮ่ จบเรื่องพร้อมฉลองปีใหม่ ยกจอกย้อมใจให้น่ายินดี ส่วนของผมต้องดองข้ามปี พอเริ่มเขียนอีกทีคงฝืดน่าดู จากคุณ : zoi เขียนเมื่อ : 25 ธ.ค. 55 20:31:21

ความคิดเห็นที่ 5 ตามมา ช้าไปหน่อย แต่มาชัวร์ จากคุณ : Badgirl_no.1 เขียนเมื่อ : 25 ธ.ค. 55 21:34:07

ความคิดเห็นที่ 6 แว้บมาอ่านจบตอนตั้งแต่เช้า พอจะเม้นต์ปุ๊บ แบตหมดปั๊บ -*- พล็อตเรื่องน่าสนใจ หลอกล่อให้คิดไปต่าง ๆ นา ๆ แต่โดยความเห็นส่วนตัว เค้าว่าเหมือนมันยังไม่สุด เหมือนบางท่อนของเรื่องส่วนที่บรรยายบรรยากาศในเรื่องมันยังขาดรสชาติอะไรสักอย่าง มีแว้บขึ้นมาบางช่วงขณะที่อ่าน ว่า ถ้าเป็นนิยายเรื่องยาว มีพื้นที่ให้เติมรสอีกสักหน่อย มันต้องสนุกแน่ ๆ ใช่ มันต้องเป็นอย่างนั้นแน่ ๆ ถ้ามีเวลา และเบื่อเขียนอย่างอื่น ลองจับสักเรื่องในบรรดาเรื่องสั้นชุดนี้ มาขยายความเป็นนิยายเรื่องยาว เพิ่มพริกไทยนิด เกลือหน่อย อร่อยแน่ !! เอ๊ยยยย ม่ายช่ายยย .... สุขสันต์วันคริสมาสต์น้าาาา .... จากคุณ : Sniper (Sniper-1500watt) เขียนเมื่อ : 26 ธ.ค. 55 01:13:02

ความคิดเห็นที่ 7 @3 - คุณหญิงภัค แหะๆ หายใจไม่ทั่วท้อง ระวังเป็นลมนะครับ xp @4 - พี่โส้ย โฮ่ คิดถึงพี่โส้ยมาก หายไปนานจังเลย รออ่านผลงานพี่โส้ยอยู่นะครับ @5 - คุณ Badgirl_no.1 มาช้า มาชัวร์ ไม่กลัวผีหลอก ขอบคุณสำหรับการติดตามเด้อครับ ^^ @6 - บก.สไนเปอร์ นี่ขนาดผมลดสเกลพล็อตลงมาแย้วนะ เพราะเหตุผลเดิมเลยครับคือกลัวว่าถ้าดองไว้เขียนเรื่องยาวกลัวไม่ได้เขียนอ้ะ T^T ปล.มีซานตาคลอสแวะมาบ้านบก.มั่งมะ? แถวบ้านผมไม่มีซานต้า มีแต่ซาตานเนี่ย 555 จากคุณ : ทะเลเดือดพันธุ์ร็อค เขียนเมื่อ : 26 ธ.ค. 55 16:16:30

ความคิดเห็นที่ 8 ปีนี้ได้ของขวัญไม่เยอะค่ะ แต่ได้ชิ้นใหญ่ ๆ ใช้งานในบ้าน เป็นช่วงประจวบเหมาะ กระทะ หม้อ ไห ไมโครเวฟพัง เค้ารวมของขวัญวันเกิดกะของขวัญคริสมาสต์มาด้วยกัน แต่ก็ปลื้มนะ ไม่ต้องซื้อเองสักอย่าง เก็บตังค์ไว้ช้อปปิ้งปีหน้าที่เมืองไทย งกเข้าเส้น ฮาาาา จากคุณ : Sniper (Sniper-1500watt) เขียนเมื่อ : 26 ธ.ค. 55 17:21:54

ความคิดเห็นที่ 9 หลังจากติดตามงานชุดนี้ครบ  13 หยด ในความรู้สึกส่วนตัว (ที่ไม่เหมือนใครอยู่แล้ว)^^ ลางเนื้อชอบลางยา ไม่เหมือนกัน หลังจากพิจารณา ให้คะแนนแต่ละเรื่อง อย่างรอบคอบ ผมชอบเรื่องสุดท้ายนี้ มากกว่าเรื่องอื่นๆ เพราะเป็นแนวที่ตรงอิมเมจแรวที่ผมชอบมากกว่าเรื่องอื่น(ไม่ใช่เรื่องอื่นไม่ดีนะครับ เพราะแต่ละเรื่องก็มีรูปแบบแนวทางต่างกันออกไป  หมายความว่าถ้าจะให้เลือกเรื่องที่ขอบ "ที่สุด" มา 1 เรื่อง เรื่องนี้เป็นการเล่นกับอารมณ์คนอ่านได้อย่างมีชั้นเชิง ขนาดกะทัดรัด ไม่ต้องมีฉากความรุนแรงทางเพศ หรือรุนแรงต่อเด็กและสตรีหรือเหยื่อ ไม่ต้องมีผีโผล่ออกมาเต็มหน้าเต็มตา ไม่ต้องมีเลือดท่วมจอจนกระเด็นออกมานอกจอ ก็ทำให้ระทึกได้ งานแบบนี้ หรือแนวนี้ เหมือนจะง่ายแต่ความจริงเขียนยาก แก้ไขเมื่อ 26 ธ.ค. 55 20:02:55 จากคุณ : GTW เขียนเมื่อ : 26 ธ.ค. 55 20:01:14

ความคิดเห็นที่ 10 ต้วมเตี้ยมๆ เข้ามา บอกว่า น้องทะเล รักษาความน่ากลัวได้อย่างเสมอต้นเสมอปลายจ้า    เมื่อคืนเข้ามาดึกแล้ว เลยให้แต่กิ๊บ  วันนี้ส่งซานต้าย้อนหลังให้จ้า . . .   รออ่านเรื่องเบาๆกุ๊กกิ๊ก อ่ะ จากคุณ : กาปอมซ่า เขียนเมื่อ : 26 ธ.ค. 55 20:09:44

ความคิดเห็นที่ 11 @8 - บก.สไนเปอร์ พังพร้อมกันหมดแบบนี้ มันหมดอายุการใช้งานหรือบก.แอบย่องมาทำให้มันพังตอนทุกคนหลับเพื่อวางแผนเอาของใหม่กันแน่อ้ะ อิอิ แซวเล่นน่อ  @9 - อาจารย์จี ดีใจครับที่อาจารย์ชอบเรื่องนี้ ความชอบของแต่ละคนไม่เหมือนกันอยู่แล้วเนอะครับ อย่างที่อาจารย์บอกเลยครับ เรื่องนี้ถ้าดูจริงๆ ไม่มีผีออกมาจะๆ หรือฉากเลือดสาดแบบเรื่องอื่นเลย แค่ทำให้คนอ่านระทึกได ้ผมก็พอใจแล้วครับ  @10 - พี่กาปอม เรื่องกุ๊กกิ๊กแบบใสๆ จะอยู่ในเรื่องที่สองของ It's A Love Time ครับ ส่วนเรื่องแรกที่คงได้อ่านกันหลังปีใหม่นั้น ออกหม่นๆ ดาร์คๆ ไงไม่รู้ครับ อธิบายไม่ถึก เอ๊ย ไม่ถูก 555+  จากคุณ : ทะเลเดือดพันธุ์ร็อค เขียนเมื่อ : 27 ธ.ค. 55 10:17:18

ความคิดเห็นที่ 12 พลิกล็อคอย่างแรง อ่านไป อ่านไป คิดว่าชายหนุ่มในเรื่องเป็นเจ้าของสมุดบันทึกที่คืนความตายให้ใครต่อใครเสียอีกค่ะ คิดว่าผู้ชายคนนั้นคงสูญเสียความทรงจำเพราะอะไรสักอย่าง ก็เลยจำไม่ได้ว่าคนที่ทำการทดลองคือตัวเอง อ้าว กลายเป็นอีกเรื่องเลย จากคุณ : กุลธิดา (kdunagin) เขียนเมื่อ : 27 ธ.ค. 55 11:52:03

ความคิดเห็นที่ 13 @12 - คุณกุลธิดา ข้อดีของเรื่องสั้นและนิยายแนวนี้ที่ทำให้ผมติดใจก็คือจุดนี้ล่ะครับ ผู้อ่านสามารถคาดเดาไปในมุมต่างๆ แล้วแต่มุมมองของแต่ละคน แหะๆ ขอบคุณที่เข้ามาอ่านครับผม ^^ จากคุณ : ทะเลเดือดพันธุ์ร็อค เขียนเมื่อ : 27 ธ.ค. 55 15:36:48

ความคิดเห็นที่ 14 รู้ทันอีก !! จากคุณ : Sniper (Sniper-1500watt) เขียนเมื่อ : 29 ธ.ค. 55 04:34:35

ความคิดเห็นที่ 15 ^ ^ แหงอยู่แล้ว จากคุณ : ทะเลเดือดพันธุ์ร็อค เขียนเมื่อ : 29 ธ.ค. 55 08:28:14

ความคิดเห็นที่ 16 อิอิ ยังสนุกเหมือนเดิม ไม่ได้ทักทายเจ้าของกระทู้นาน พอดีเราป่วยยจ้า จากคุณ : oxygen2me เขียนเมื่อ : วันสิ้นปี 55 10:29:08

ความคิดเห็นที่ 17 @คุณ oxygen2me ออกมาทักทายกันได้แบบนี้ หายดีหรือยังเอ่ย? ขอบคุณที่ติดตามกันครับ สุขภาพแข็งแรงๆ เน้อ  จากคุณ : ทะเลเดือดพันธุ์ร็อค เขียนเมื่อ : วันสิ้นปี 55 15:28:55