..ฉันปั่นไปให้ระวังอย่างยิ่งยวด
ถนนกรวดขรุขระกระเทือนนั่ง
เธอกอดแน่นแขนรอบฉันชอบจัง
จะไม่ให้พลาดพลั้งฉันตั้งใจ
..วางใจเถิดแต่แรกที่ได้พบ
ขอประคบเราสองประคองให้
จะหนักหนาสาหัสสักปานใด
ฉันปกปักรักไหวใช่ว่ายอ
..ระยะทางห่างไกลยังไกลก้าว
สาวเท้ายาวคนก้าวสั้นทันไหมหนอ
แม้ปั่นถีบรีบได้ยังไม่พอ
เจอะหลุมบ่อล่อขวางจะยังไง
..แม้รักคู่ชู้ชื่นระรื่นบอก
ปัจจัยนอกหลอกไว้จะไหวไหม
ต้องคอยหลบหลีกเป็นยามเห็นภัย
ก็ไหนไหนเธอให้ใจมาซ้อนคัน
..พอเข้าโค้งวงเลี้ยวท่าเอี้ยวโค้ง
ชายกระโปรงโป่งทำขำกันลั่น
แสร้งส่ายรถไปมาท่ายักยัน
เสียงขบขันลั่นทุ่งทำพุงรวน
..นานแล้วหนอทวนทบครบขวบรัก
เย็นวันนั้นหลังพักจากเพลินสวน
สามสิบเอ็ดธันวาเราพาชวน
รับแสงฟ้ารัญจวนอัสดง
..แล้วแอบคำว่ารักพาไปฝาก
เพียงหนึ่งเดียวไม่มากหากประสงค์
อาจไม่สวยโดดเด่นเช่นธำมรงค์
แต่บรรจงมอบค้ำคำธรรมดา
" ต่อหน้าดวงตะวันขอหมั้นเจ้า
จะซื่อตรงจงรักเท่านานนักหนา
ต่อมืดค่ำดำผืนเช้าฟื้นมา
จวบสิ้นกาลแห่งข้าสัญญาเอย."
ก่อนจุมพิตหอมเอยบุษบา
.. คุณดุหยงฮะ
