ความคิดเห็นที่ 1 “อยากไปดูหรือ?” ไมเคด์ถามเมื่อเห็นเทร่ามีท่าทางกระสับกระส่ายผิดจากทุกครั้งที่ได้อยู่กันตามลำพังพร้อมกับม้วนหนังสือมากมายเพียงนี้ เทร่ายิ้มแหยๆเมื่ออีกฝ่ายจับได้   วันนี้เหล่านางสนมกับพรรคพวกจะถูกประหาร  ใครๆก็ไปดูกัน  พวกแม่ครัวกับทาสรับใช้คนอื่นบอกว่าจะไปดูถ้าเธอจะติดไปด้วยอีกคนก็ไม่น่าเป็นอะไร “ไม่มีอะไรน่าดูหรอก แค่คนถูกตัดหัว” ไมเคด์พูดเรียบๆ “ไม่จำเป็นก็อย่าไปเห็นเลยเรื่องพวกนี้” เทร่าสลดเมื่อรู้ว่าไม่มีโอกาสแน่แล้ว   แม้ว่าท่านไมเคด์จะใจดีกว่าหลายๆคน  แต่เมื่อไรที่เอ่ยปากปฏิเสธก็ไม่เปลี่ยนใจ “ลองดูนี่ดีกว่า  ข้าว่านี่น่าจะเป็นต้นฉบับที่เขียนด้วยลายมือของแวจิลเองเลย  เจ้าว่าอย่างไร” “ท่านรู้ได้อย่างไร ว่าไม่ใช่ฉบับที่ลอกกันมาเจ้าคะ” เทร่าแย้งอย่างอยากรู้มากกว่าจะเถียงไปอย่างนั้น ไมเคด์ลอบอมยิ้มไม่ได้  ใครจะคิดจะว่าอย่างไรก็ช่าง เขาพบว่าการทำงานโดยพูดคุยและให้แม่เด็กน้อยนี่ซักค้านไปด้วยกลับทำให้เขาได้ทบทวน ใช้ความคิด ก็เหมือนกับการคิดทบทวนด้วยตนเอง แต่นี่ดีกว่ามาก “เพราะมีคำขึ้นต้นน่ะสิ ลายมือก็ไม่บรรจง แถมตอนท้ายยังเหลือรอยตราประทับด้วย  น่าจะเป็นของแท้นะ” “แต่นี่ไม่ใช่ภาษากาลิกาสักหน่อยเจ้าคะ” เทร่าแย้ง ถึงแม้จะไม่รู้ภาษากาลิกาเป็นอย่างไร แต่ตัวอักษรที่อยู่บนม้วนหนังสือมันภาษาฟาซีอาร์ชัดๆ “ใช่ แวจิลเขียนเป็นภาษาฟาซีอาร์เพื่อถวายฟาซีสที่ 8  ถึงตอนนั้นกาลิกายังไม่ได้ตกเป็นจักรวรรดิฟาซีอาร์ก็ตาม  แต่ก็ใกล้ล่มสลายเต็มทีแล้ว  พวกฉลาดๆ พากันหนีมาแสวงโชค หาโอกาสในจักรวรรดิทั้งนั้น” “งั้นเขาต้องเก่งมากนะเจ้าคะ  เขียนภาษาอื่นได้แบบนี้  แต่ไม่รู้ว่าเขียนผิดบ้างหรือเปล่า?” เทร่าพูดไปเรื่อยเปื่อย แต่กลับทำให้ดวงตาของผู้สูงวัยฉายรอยครุ่นคิดวูบ เขาลูบเครา พลางคิดถึงความเป็นไปได้  แวจิลชาวกาลิกามีชื่อเสียงว่าเป็นนักเดินทางผจญภัยที่ยิ่งใหญ่ในยุคนั้น  แม้ว่าเขาจะเขียนถึงการผจญภัยและสิ่งที่ได้พบซึ่งภายหลังพิสูจน์ได้ว่าเป็นจริง  แต่ก็มีหลายอย่างที่ไม่ได้เป็นอย่างที่เขาอ้าง  เป็นไปได้ไหมว่าเขาเขียนผิดเพราะไม่ชำนาญภาษา  ไมเคด์เข้าใจดีว่าแวจิลกังวลเรื่องใดจึงไม่ยอมเขียนด้วยภาษาตนเองแล้วให้คนอ่านแปล  เรื่องการแย่งชิงความดีความชอบจากคนบ้านอื่นเมืองอื่นเป็นเรื่องธรรมดา “ท่านไมเคด์เจ้าคะ?” น้ำเสียงกล้าๆกลัวๆนั้นทำให้อาลักษณ์ผู้เฒ่าหันไปสนใจแม่เด็กน้อยที่มีท่าทางกริ่งเกรงแปลกๆ  “ข้าถามอะไรท่านหน่อยได้ไหมเจ้าคะ” “มีอะไรก็ว่ามาสิ เทร่า”  น้ำเสียงปรานีนั้นทำให้เทร่าลืมความกลัวได้ “ข้าอยากรู้ว่า กระทำชำเรา หมายถึงอะไร?” เทร่าสะดุ้งเมื่อเห็นดวงตาลุกวาบอีกฝ่าย ไมเคด์เอ่ยเสียงเฉียบขาดที่ทำให้เด็กหญิงทาสรีบหมอบราบไปกับพื้นอย่างหวาดกลัวทันที “เจ้าไปได้ยินคำนั้นมาจากที่ไหน?” “ขออภัยเจ้าค่ะ” เด็กน้อยกล่าวซ้ำๆ ท่าทางตระหนกตกตื่นนั้นทำให้ผู้เฒ่าพยายามควบคุมอารมณ์ยามปลอบเด็กหญิงตัวน้อยจนสงบใจได้และเล่าออกมา “ข้าแอบได้ยินท่านนาเมียนกับท่านฮากัยคุยกันว่า พวกทหารรักษาวังบางคนชอบกระทำชำเราเด็กๆ แล้วบอกว่าข้าน่าเป็นห่วง  ทำไมหรือเจ้าคะ” ไมเคด์นิ่งเงียบ  แม้จะรู้ว่าโลกนี้ไม่ได้งดงาม และเต็มไปด้วยความโหดร้ายทารุณ  ทว่าเมื่อมองไปยังเด็กหญิงตัวน้อยที่สบตาใสแจ๋วกับเขาแล้วคิดว่าจะมีคนทำเรื่องร้ายกาจเช่นขยี้ย่ำยีดอกไม้ที่ยังไม่ผลิบานดอกนี้ให้แหลกสลายก็อดไม่ได้ที่จะยื่นมือเข้าไปปกป้อง “เจ้าไปตามนาเมียนกับฮากัยให้มาหาข้าหน่อย” เขาสั่งพลางนึกว่าจะมีหนทางใดที่พอจะช่วยป้องกันเรื่องนี้ได้บ้าง  ถ้าจำเป็นเขาอาจจะต้องทำสักอย่าง “เรียบร้อยแล้วหรือ” คนถามไม่ได้ละสายตาจากม้วนหนังสือในมือแม้แต่น้อย  เป็นหน้าที่ของผู้ที่ถูกเรียกเข้าเฝ้าจะต้องทูลรายงานหลังจากค้อมตัวทำความเคารพเสร็จ  เขาหยุดมิได้เข้าไปใกล้ด้วยอีกฝ่ายไม่ได้แสดงท่าทีอนุญาตให้เข้าไปได้มากกว่านี้ “พระเจ้าค่ะ” เมื่อไม่ได้ยินคำรายงานต่ออีกฝ่ายจึงต้องเงยหน้าขึ้น เพียงดวงเนตรสีเข้มมองตรงมาอีกฝ่ายรีบรายงานต่อ “ศพของสนมทั้งสามถูกฝังแล้ว  คนอื่นนอกนั้นถูกเสียบหัวประจานไว้หน้าเมือง ส่วนศพถูกโยนทิ้งให้แร้งกากินตามรับสั่งเรียบร้อยแล้วพระเจ้าค่ะ” “ดี” สุรเสียงตรัสสั้นก่อนจะก้มหน้าอ่านหนังสือต่อพลางโบกมือ “เสร็จเรื่องแล้ว เจ้ากลับไปได้แล้ว  อ้อ บอกฮาโบนาน ให้เรียกมามูกันมาหาข้าด้วย” อีกฝ่ายรีบถวายความเคารพแล้วรีบออกทันที  ต่อให้เขาที่เป็นถึงแม่ทัพรักษาเมืองยังอดคร้ามเกรงทุกครั้งที่ต้องเข้าเฝ้าใกล้ชิดเช่นนี้  มีไม่กี่คนเท่านั้นที่ได้รับความไว้ใจจากองค์จักรพรรดิอาเคเซซัสแห่งฟาซีอาร์  อย่างเช่น มามูกัน แม่ทัพใหญ่ “เข้ามาสิ” จักรพรรดิหนุ่มอนุญาตเมื่อบุรุษร่างสูงใหญ่กำยำในชุดเกราะครึ่งตัวถวายความเคารพ  มามูกันค่อยก้าวล่วงเข้าไป  การเข้าเฝ้าองค์จักรพรรดิโดยไม่ได้รับอนุญาตหรือไม่ได้รับสั่งหามีโทษถึงตาย  และสำหรับอาเคเซซัสแม้ยังเยาว์ชันษาอยู่ ทว่าไม่มีใครคิดกล้าลองดี  โดยเฉพาะอย่างยิ่งเรื่องที่เพิ่งเกิดขึ้นสดๆร้อนๆ “มีความเคลื่อนไหวอะไรบ้าง” จักรพรรดิหนุ่มถามโดยไม่ได้เงยหน้า  มามูกันค้อมศีรษะก่อนตอบเสียงเบาๆ “ดั่งที่พระองค์คาดไว้พระเจ้าค่ะ สายลับของพวกเมเดียนกับพวกเชนนันวิ่งกันให้เกลื่อนเมือง  ป่านนี้เรื่องนี้คงถูกส่งไปได้ครึ่งทางแล้วกระมังพระเจ้าค่ะ  ในทรัพย์สมบัติที่ยึดได้ กระหม่อมเจอหีบที่เต็มไปด้วยข้อความภาษาเมเดียนกับเชนนัน  แสดงว่ามีการเตรียมการเรื่องนี้ไว้นานแล้วพระเจ้าค่ะ” “งั้นหรือ” เป็นครั้งแรกที่องค์เหนือหัวยอมละมือจากหนังสือลง  ดวงเนตรสีเข้มมีรอยครุ่นคิด  แม้ว่าบรรดาผู้คิดคดทรยศทั้งหลายจะถูกประหารไปหมดสิ้นแล้ว  แต่ถ้ารู้ว่ามีการวางแผนหรือกระทำการใดไปแล้วบ้างก็น่าจะดีโดยเฉพาะอย่างยิ่งเมื่อข้อหากล่าวโทษถึงขั้นประหารล้างตระกูลเช่นนี้ที่ประกาศออกไปคือ ทำการวิวาทจนเป็นเหตุให้องค์จักรพรรดิบาดเจ็บถึงขั้นเสียพระโลหิต  อาจทำให้พวกที่ร่วมมือยังไม่ไหวตัวก็เป็นได้ “มีใครบ้างที่รู้ว่ามีหนังสือพวกนี้” “มีกระหม่อมกับข้าทหารที่ไว้ใจได้สองสามคนเท่านั้นพระเจ้าค่ะ  โดยมากรู้เพียงว่าให้มายึดทรัพย์เข้าหลวง กระหม่อมเห็นหีบพวกนี้ซ่อนไว้มิดชิดจึงสั่งให้เปิดดูแล้วแยกออกมาพระเจ้าค่ะ” “ดีมาก”  คำชมที่เอ่ยออกจากโอษฐ์นั้นสร้างความปลาบปลื้มใจเป็นเหลือพ้นให้กับอีกฝ่ายด้วยรู้ดีว่าองค์จักรพรรดิหนุ่มทรงปราดเปรื่องในทุกศาสตร์จนยากจะหาข้าราชบริพารคนไหนจะหาญเทียบเทียมตามพระปรีชาสามารถได้ทัน  ดูแต่เรื่องครานี้  จะมีสักกี่คนกันที่รู้ความจริงว่าเป็นองค์จักรพรรดิทรงสงสัยว่าครอบครัวของสนมทั้งสามนางคิดทรยศ จึงให้ทำการสืบสวนเป็นการลับก่อนพบความจริงว่าพวกนั้นลอบติดต่อกับพวกเมเดียนและเชนนัน “มามูกัน  เจ้าหาคนที่ไว้ใจได้ นำหีบเหล่านั้นมาไว้ที่นี่” “กระหม่อมจะจัดการเอง  ฝ่าบาทไม่ต้องกังวลพระเจ้าค่ะ” มามูกันรีบทุบอกตนเองเป็นเชิงรับประกันความสามารถ   อาเคเซซัสยกมุมปากเล็กน้อย  “ถ้าอย่างนั้น เจ้าจงรีบไปขนมา อย่าให้ใครรู้ได้” หลังจากมามูกันออกไป อาเคเซซัสไตร่ตรองอยู่ครู่จึงเอ่ยเรียก “ฮาโบนาน” ยูนุคร่างสูงใหญ่จนมองเผินๆนึกว่าเป็นนักรบหากไม่ใช่ผิวสีดำเข้มทั้งยังโกนศีรษะอันเป็นเครื่องแสดงถึงการเป็นยูนุคก้าวเข้ามาอย่างเงียบกริบ  เมื่อเห็นองค์จ้าวชีวิตพยักเศียรจึงค่อยเข้าไปใกล้เพื่อรับใช้   อาเคเซซัสเอ่ยเสียงแผ่วเบา ริมฝีปากแทบไม่ขยับ “คืนนี้ไปเชิญท่านไมเคด์มา อย่าให้ผู้ใดล่วงรู้” ยูนุคคนสนิทน้อมศีรษะรับบัญชา  รู้ดีว่าควรจัดการเช่นไรเพื่อสนองพระประสงค์ อาเคเซซัสตรัสเสียงดังขึ้น “อย่าให้ใครมากวนข้าอีก  ข้าอยากอยู่ลำพัง” เมื่อบานทวารปิดลงทีละชั้น  อาเคเซซัสจึงวางหนังสือลงในมือเอ่ยขึ้นมา “คิดว่าคนจะพูดถึงข้าเช่นไรหรือ เซส” “โหดเหี้ยม แม้กระทั่งผู้หญิงของตนเองก็ไม่ละเว้น” “ผู้หญิงที่มีดีแค่หน้าตากับเรือนร่าง  มีค่าอะไรงั้นหรือ?” “อย่างน้อยน่าจะเก็บไว้สักคน” “น่ารำคาญ   วันๆเอาแต่คิดจะชิงดีชิงเด่น  โง่เง่าพอที่จะคิดว่าจะมีความสามารถมาบงการข้าได้  ดีแต่จะหาประโยชน์ให้พ่อแม่พี่น้องพวกพ้องตน” “เป็นธรรมดาของสตรีของผู้ครองแผ่นดิน ที่จะพยายามไขว่คว้าหาอำนาจเพื่อเป็นหลักประกันแทนความรักอันไม่จีรังของราชา” “ความรักของราชาหาได้ไม่จีรัง แต่ย่อมต้องมอบให้กับผู้ที่คู่ควร” “คนส่วนมากมองว่า การร่วมชีวิต ย่อมมีน้ำใจผูกพันกัน” “แต่ข้าไม่เคยได้ร่วมทุกข์ ร่วมสุข กับนางใด  จึงไม่จำเป็นต้องมีน้ำใจ  เดิมทีข้าหวังใจให้สามตระกูลนี้คานอำนาจกันเอง  คิดไม่ถึงกลับร่วมมือกันคิดทรยศขายชาติได้” “น่าสงสารพวกนาง” “สงสารทำไม  พวกนางเลือกที่จะเข้าสู่การแย่งชิงอำนาจเอง  หนทางนี้ไม่มีความปรานีให้ผู้แพ้หรอกนะ” “พวกนางโดนหลอก พวกนางเป็นแค่หมากที่ถูกใช้แล้วทิ้ง ไม่ได้มีความผิดอื่นใดเหนือจากนี้” “แล้วเหล่าประชาชนที่จะเดือดร้อนยามเกิดสงครามมีความผิดอันใดหรือ” “ถึงอย่างไรก็ต้องเกิดสงคราม” “แน่นอน ข้าจะเล่นศึกใหญ่   แต่ระหว่างการเป็นผู้พิชิต กับ ถูกรุกราน  ข้าชอบเป็นฝ่ายบุกมากกว่า  ที่สำคัญ ยามข้าไม่อยู่ ข้าจะให้มันทุกผู้ทุกนามจารจำให้ขึ้นใจว่า ผู้ใดคือนายเหนือหัว เป็นเจ้าชีวิตของมัน” อาเคเซซัสเดินตรงไปยังหน้าต่างบานกว้างที่มองออกไปเห็นเมืองเบื้องล่างได้ทั้งเมือง  ดวงตาฉายรอยเหี้ยมหาญเด็ดขาด มุมปากแย้มเล็กน้อย “จงหวาดผวาแม้ได้ยินเพียงนาม จงเกรงกลัวแม้เพียงเงาร่าง  จะได้ไม่มีผู้ใดหาญกล้ามาเล่นตลกใดๆหยามหน้าข้า  เพราะข้าจะเป็นผู้ชนะเพียงหนึ่งเดียวเท่านั้น” จากคุณ : kyria เขียนเมื่อ : 25 ธ.ค. 55 17:39:04

ความคิดเห็นที่ 2 เปิดตัวละครใหม่องค์จักรพรรดิ์ที่ทรงพลังอย่างยิ่ง (ไม่ได้หมายถึงยศตำแหน่งของตัวละครนะคะ) กลัวจะแย่งซีนน้องเทร่าหมด :) ท่านไมเคด์ถูกเรียกตัวมาใช้งานจนได้ จะรออ่านว่าลูกศิษย์ตัวน้อยจะได้มีโอกาสแสดงฝีมืออย่างไร ตอนท้ายๆ ท่านอาคาฯ สนทนากับผู้ใดหว่า? ตัวเอง? หรือ ที่ปรึกษาผู้ลึกลับ? แต่น่าจะพูดกับตัวเองนะ (มั้ง) จากคุณ : run saya (run saya) เขียนเมื่อ : 25 ธ.ค. 55 23:54:18