ความคิดเห็นที่ 1 ต่อทันทีกับบทที่ 45 ครับ บทที่ 45             การจรดลเกิดขึ้นในเวลารวดเร็วเกินคาดฝัน พลันปีระการู้สึกเหมือนแรงที่พันธนาการจากสิงหเมฆินทร์เริ่มอ่อนแรงลง เสียงมันคำรามลั่นด้วยความเจ็บปวดแสนสาหัส จังหวะนั้นเองที่หล่อนสะบัดแขนที่ถูกตรึงไว้สุดแรงจนเป็นอิสระได้สำเร็จ ทำให้ร่างทั้งร่างหล่นร่วงลงไปในความเวิ้งว้างในอุโมงค์แห่งอนธกาล และเคลื่อนตัวผ่านช่องทางมหึมาที่ทอดยาวไกลคล้ายมิสิ้นสุด เสมือนทารกที่กำลังถูกขับผ่านโพรงมดลูกในครรภ์มารดาออกมา ด้วยแรงแห่งลมกัมมัชวาต36อันเป็นจุดต้นกำเนิดแห่งสรรพชีวิต           เสียงอื้ออึงรอบกายฟังมิได้สรรพ ท่ามความสว่างไสวเรืองรองแห่งรัศมีขององค์สุวรรณชตุกาอันเป็นเสมือนสรณะที่ลอยเลื่อนอยู่ ณ เบื้องหน้า               ยืดยาวเนิ่นนานในกาลเวลา ผ่านกระแสความทรงจำที่ย้อนทวนกลับเข้าไปในห้วงแห่งอดีตกาล นับจากปัจจุบัน ไปสู่วัยแรกรุ่นดรุณีของสาวน้อยปีระกา หวนคืนสู่วันวัยอันอ่อนเยาว์ของเด็กน้อยสิบขวบ แปดขวบ ห้าขวบ... และย้อนไกลจนลึกเข้าไปเรื่อยๆ ในที่สุดทุกอย่างก็กลืนหายลับเข้าไปในความหยุดนิ่งราวนิรันดร             ก่อนร่างจะหลอมรวมกันอีกครั้งแล้วปรากฏขึ้นบัดดล ณ เบื้องหน้า ในท่ามกลางลานสมรภูมิรบแห่งวิเทหนคร!!  เห็นทัพแห่ง หุ่นพยนต์ อนนต์เนื่อง เสียงปร่างเปรื่อง ศัสตรา กระหึ่มหน คลื่นกองทัพ ยาตรา ธราดล ราวจักป่น พสุธา มลายรอน  นางผู้ล่อง จรดล ด้วยมนตร์สร้าง บังเกิดกาย ปรากฏร่าง กลางสมร ด้วยท่าทาง อาจอง อนงค์อร ปวงนาคร ต่างนิ่งขึง ตะลึงงัน...        นางผู้นี้เป็นใครกัน?           สรรพเสียงอื้ออึงอลหม่าน ภายหลังจากหยุดนิ่งไปชั่วอึดใจ และบัดนั้นเอง เสียงกระหึ่มกึกก้องด้วยพลังอำนาจก็กังวานขึ้นจากเบื้องหลังกลุ่มกองทัพอมนุษย์เหล่านั้น           “คือนางเชลย ผู้เดินทางมาจาก ดินแดนไกลโพ้นฟ้า จากอีกภพหนึ่งอันมีนามว่า อิสรภพ”           ปีระกายืนตัวแข็งทื่อแทบจะเป็นท่อนศิลา ทำไมจะจำเสียงนี้มิได้เล่า?              ในเมื่อเจ้าของร่างบนเอกอาชาอันทรงภูมิ ค่อยบังคับม้าให้มันขยับเคลื่อนออกมา โดยกองทหารเหล่านั้นต่างหลีกออกจากกันเป็นขบวนอย่างยอมศิโรราบให้กับผู้เป็นเจ้านายอย่างแท้จริง และปล่อยให้ร่างนั้นได้ออกมายืนประจันอยู่เบื้องหน้าหล่อน            ใบหน้าเรือนร่างทั้งหมดของมัน บัดนี้ได้แปรเปลี่ยนเป็นสีดำทะมึน ไม่ต่างกับถูกหลอมจนผิวกายมอดไหม้ด้วยเพลิงกาฬ ทว่ามันก็ยังมีชีวิต!            สิงหเมฆินทร์ จรดลกลับมาแล้วพร้อมกันกับหล่อนนั่นเอง            “จงจับตัวนางไว้ให้ได้ มิเช่นนั้น พวกเจ้าทั้งหมดจะถูกควักลูกนัยน์ตาออกเหมือนกับไอ้หุ่นพยนต์ศลภะ!!”           และเสียงประกาศิตของมันก็ดังขึ้นเหนือทุกผู้ชุมนุมในที่แห่งนั้น           การเคลื่อนไหวจึงเริ่มต้น               **********************             ปีระกาออกแรงวิ่งหนีสุดชีวิต ณ เบื้องหน้าคือกองทัพอมนุษย์หุ่นพยนต์จำนวนมหาศาล ที่ได้ยินชื่อเสียงเรียงนามนั้นมาก่อนแล้ว กลุ่มพวกมันต่างยืนทะมึนจังก้าพร้อมเพรียงกันเพื่อรอรับคำสั่งไม่ต่างกับกองทัพอสุรกายในภาพยนตร์ไซไฟที่เคยชมมาก่อน หากคราวนี้ ทุกอย่างเป็นยิ่งกว่าระบบสามมิติสี่มิติทั้งหลายทั้งปวงที่เคยประสบมา เพราะหล่อนต้องเข้าไปร่วมเล่นและสัมผัสในสภาพความเป็นจริงนั้นอีกด้วย...             เล่น? ไม่ใช่สิ แท้จริงแล้ว บัดนี้หล่อนก็คือหนึ่งในตัวละครของ นิทานคำกลอนสุวรรณชตุกานั้นแล้วโดยสมบูรณ์!!          โดยไม่รู้ชะตากรรมด้วยว่า ถ้าหากพลาดท่า ถูกทหารอมนุษย์พวกนั้นสังหารไปแล้ว จะต้องดับสูญชีวิตลงตลอดไปภายในกัลปาลัยเล่มนี้ เช่นกับเดียวตัวละครอื่นในเรื่องนี้ด้วยหรือไม่?             เสียงกระหึ่มกึกก้องปานพสุธาจะถล่มทลาย เศษธุลีปลิวคลุ้งควะคว้างลอยขึ้นเหนือพสุธา เมื่อกองทัพหุ่นพยนต์เริ่มยาตราตามคำบัญชาของนายทัพพวกมัน ที่เดินทางกลับคืนมาแล้ว ทุกอย่างกำลังดำเนินไปตามเหตุการณ์ที่หยุดนิ่ง และค้างเอาไว้เมื่อเจ็ดสิบปีที่ผ่านมา!            ไม่มีเวลาอีกต่อไปแล้ว หล่อนหันกลับอย่างรวดเร็วเพื่อมุ่งไปยังทิศทางตรงกันข้ามไม่ให้ถูกพวกมันจับเป็นเชลยอย่างเด็ดขาด อย่างน้อยปีระกาก็คิดว่าตนเอง คงไม่ใช่นางเอกในนิทานวรรณคดี ที่มัวแต่ถนิมอ้อยสร้อย และรอการช่วยเหลือจาก บรรดาเจ้าชายทั้งหลายในเรื่องเด็ดขาด        อัตตาหิ อัตโน นาโถ ... ตนเป็นที่พึ่งแห่งตน!        นั่นแหละคือ คติประจำใจที่ใช้ได้มาทุกยุคทุกสมัย...            หญิงสาวไม่มีเวลาจะมาสนใจเสียงไล่ล่าจากด้านหลังนั้นอีกต่อไป ฝั่งตรงข้ามของสนามขนาดใหญ่ ไม่ต่างกับลานท้องทุ่งสนามหลวง เห็นลิบๆถัดออกไปจากแนวป้อมคูกำแพงเมืองด้านในก็คือ หมู่มหาปราสาทราชมณเฑียร สูงเสียดยอดเรียงรายลดหลั่นกันเป็นระดับอย่างงดงาม ในแสงตะวันเรืองรอง และทอจับปลายยอดกุฎาคารเหล่านั้นให้เปล่งแสงระยิบระยับ ไม่ต่างกับแดนสรวงสวรรค์          นี่ฤาคือ วิเทหนคร ขององค์ท้าวพรหมทัต?           แล้วธามบดีเล่า?          ธาม!!           เมื่อนั้นเองสายตาของหล่อนก็มองเห็นร่างสองร่างที่ปรากฏบนยอดเนินสูงตระหง่าน ฝั่งตรงข้ามนั่นเอง ร่างที่ทรงด้วยสง่าราศีแม้จะอยู่ในอาภรณ์ขาดวิ่น แต่วงพักตร์อันเจิดจรัส งดงามเหนือกว่านางใดที่ปีระกาเคยเห็นมาก่อน             นางผู้นี้นั่นเอง ผู้ที่เกิดขึ้นจากพลังแห่งจินตนาการอันสวยงามเลิศล้ำของผู้เสกสร้าง... หลวงอนุรักษ์วนาดร          เจ้าหญิงมณีเรขา!           และเบื้องปฤษฏางค์องค์ราชธิดาผู้เลอโฉมแห่งวิเทหนคร ร่างแข็งแกร่งสง่างามของบุรุษผู้หนึ่งก็ยืนเคียงแนบมิยอมห่างหาย อากัปกิริยาที่ประคองร่างน้อยไว้ด้วยความรักและแหนหวงเช่นนั้น แสดงถึงความอาทรสิเน่หาของชายหนุ่มผู้นั้นเป็นอย่างดี โดยไม่จำเป็นต้องเอ่ยคำใดๆออกมา             ใบหน้าคมสันคร้ามคมอย่างชายไทยแท้ ทั้งรูปทรงก็องอาจผึ่งผาย แม้ว่าเขาจะอยู่ในเครื่องแต่งกายมอซอเฉกเดียวกันนั้นก็ตาม สายตาต่อสายตาประสานกัน และแล้วปีระกาก็เผลอหลุดปากอุทานออกมาในทันที            คุณหลวงอนุรักษ์วนาดร!!               *************************             เศาร์รู้สึกเหมือนเหตุการณ์ทุกอย่างผ่านพ้นไปในเพียงเพลาพริบตา ภายหลังเมื่อองค์สุวรรณชตุกาถูกปล่อยจากอุ้งหัตถ์ของเจ้าหญิงมณีเรขาเพื่อกระทำภารกิจสุดท้าย จากนั้นก็เพียงชั่วเสี้ยวเวลานับเนื่องต่อมา ร่างหนึ่งก็ปรากฏกายขึ้นท่ามกลางสมรภูมิรบ             เป็นสตรีเพศที่เขาไม่เคยเห็นนางมาก่อน หญิงสาวผู้นั้นอยู่ในอาภรณ์แปลกประหลาดตา เสมือนเดินทางจรดลมาจากโลกที่เขาจากมา มิใช่ภายในกัลปาลัยนี้            นางเป็นใคร?            แล้วในขณะของความครุ่นคิดนั่นเอง ร่างนั้นก็ผินหน้ากลับมาพอดี สายตาต่อสายตาประสานกัน เขาอ่านความรู้สึกที่สะท้อนผ่านออกมาจากใบหน้างดงามคุ้นตานั้นได้ทันที            เป็นความปลื้มปิติ เหมือนกับหล่อนเองก็รอคอยที่จะมาพบกับเขามาก่อนหน้านี้แล้ว           แม้จะไม่เข้าใจเจตนาของอีกฝ่าย หากหัวใจของคุณหลวงหนุ่มก็กระตุกวูบด้วยสังหรณ์เร้นลับ ใบหน้าเช่นนั้น ท่าทางเช่นนั้น ที่คลับคล้าย...             “ผอบแก้ว...”            บนใบหน้าเรียวได้รูป คือความสวยคมเฉิดฉัน ทั้งด้วยรูปทรงอรชรอ้อนแอ้น กอปรกับนัยน์ตาเรียวรีบนเครื่องหน้าคมคาย ทั้งปาก คิ้ว คางและจมูก ถ้าแม้นเพียงแต่ได้สวมใส่อาภรณ์กับทรงผมที่มิได้ตัดสั้นประหลาดตาเช่นนี้ เขาคิดว่าสตรีเบื้องหน้านี้แหละคือผอบแก้วจำแลงกายผ่านพ้นเข้ามาในกัลปาลัยอย่างแน่นอน            เพียงแต่เมื่อค่อยเพ่งพิศอย่างถี่ถ้วนแล้ว จึงเห็นว่าสายตาคู่นั้นมิได้เจือแววถือตัว กราดเกรี้ยวจนทำให้ใบหน้าที่ควรจะสวยเข้มคมอย่างของ “คุณอบ” เปลี่ยนเป็น ความสวยโสภา ที่ก่อให้เกิดความเกรงขามหวั่นกลัวไม่  สตรีผู้นี้มีความแตกต่างอย่างชัดเจนกับผอบแก้วอย่างเห็นได้ชัด           เป็นแค่ความ “คล้ายคลึง” เท่านั้น                  หากแต่เธอผู้นี้จักเป็นใครกันเล่า? จึงได้สามารถเดินทางจรดลผ่านเข้าสู่อาณาเขตแห่งกัลปาลัยได้ เหมือนกับเขาเอง สิ่งนั้นเศาร์มิอาจได้คำตอบ                   และแล้ว ร่างโสภาของหญิงสาวนิรนาม ก็วิ่งตรงดิ่งมายังตำแหน่งที่เขาและเจ้าหญิงมณีเรขาปรากฏกายอยู่ในจังหวะนั้นพอดี             คุณหลวงอนุรักษ์วนาดร มองเห็นเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นได้ชัดเจน              หล่อนกำลังวิ่งหนีการไล่ล่าของกองทัพหุ่นพยนต์ เหมือนกับที่เขากำลังหลบหนีพวกมันอยู่นั่นเอง!!         *****************   ปีระกา คราจรัล รีบดั้นด้น หมายหนีพ้น เงื้อมหัตถ์ ที่ขัดขวาง เสียงกระหึ่ม ไล่ล่า มามิจาง อนงค์นาง เหลียวมอง สยองกาย  ด้วยกองทัพ อมนุษย์ สุดนานัป เข้าโจมจับ ตามล่า บัญชาหมาย ฝืนกัดฟัน ก้าวข้าม พ้นความตาย อันตราย ไล่หลัง อย่างกระชั้น  สะดุดร่าง ล้มลง ตรงเนินหญ้า เงาพาดฟ้า ดำทะมึน กลืนความฝัน เสียงสำรวล ได้สดับ ในฉับพลัน ทัพอธรรม์ ไล่ล่า มาถึงแล้ว...             อาการเจ็บที่หัวเข่าภายหลังจากเสียหลักล้มกระแทกพื้น เป็นความรู้สึกเจ็บปวดที่เกิดขึ้นอย่างแท้จริง แม้อยู่ในโลกแห่งกัลปาลัย บัดนี้ปีระกาได้พบว่าประสาทสัมผัสทั้งมวลรับรู้ได้มิแผกผิดกัน และ ณ เพลานี้ ร่างของตนก็คะมำล้มลงบนเนินหญ้า ถัดจากที่ประทับยืนขององค์เจ้าหญิงมณีเรขา เพียงชั่วมือเอื้อมคว้า พยายามจะทรงกายลุกขึ้น หากก็ยังมิทันท่วงที               ด้วยหางตามองเห็นร่างสูงเพรียวแข็งแกร่งของคุณหลวงอนุรักษ์กำลังวิ่งตรงดิ่งเข้ามา ท่ามกลางฝุ่นธุลีฟุ้งตลบเหมือนม่านควันกั้นเอาไว้ ในขณะที่ด้านหลังตนเองนั้นเล่า เงาสีดำทะมึนของอาชาพยับหมอก พาหนะคู่ใจของสิงหเมฆินทร์ที่ควบขับนำหน้ากองทัพหุ่นพยนต์ ก็บดบังแสงตะวันจนแทบหมดสิ้น              ปีระกามองผ่านเข้าไป เห็นแม้กระทั่งแววตาเหี้ยมเกรียมมุ่งมั่น และพร้อมที่จะเข่นฆ่าทุกผู้ที่เข้ามาขัดขวางความต้องการของมัน!          นี่หรือคือบุรุษผู้เป็นต้นกำเนิดอันเป็นเสมือนคุณปู่ทวดที่แท้จริงของเธอ?           เสียงควบขับตรงเข้ามาใกล้ทุกขณะ แข่งเร่งกับการวิ่งตรงปรี่เข้ามาของหลวงอนุรักษ์วนาดร บุคคลทั้งสองต่างกำลังพุ่งตรงเข้าหาหล่อนเป็นเป้าหมาย!           ฝ่ายหนึ่งเพื่อช่วยเหลือ ในขณะที่อีกฝ่ายต้องการจับตัวเป็นเชลย และ...             หญิงสาวเข้าใจในบัดดล สิงหเมฆินทร์ต้องการสังหารคุณหลวงอนุรักษ์ และใช้หล่อนเป็นตัวประกันเพื่อเดินทางกลับคืนสู่โลกภายนอกนั่นเอง             เพื่อชีวิตที่เป็นอมตะ มิใช่เพียงตัวละคนที่โลดแล่นอยู่ในกัลปาลัย!             “หยุดเดี๋ยวนี้!!”             แล้วเสียงหนึ่งก็ดังกังวานขึ้นยิ่งกว่าเสียงอันทรงพลานุภาพของสิงหเมฆินทร์ พลังอำนาจที่ทำให้กองทัพหุ่นพยนต์ทั้งหมดหยุดนิ่งราวกับถูกสาปให้กลายเป็นท่อนศิลาไปในบัดดล             ร่างหนึ่งปรากฏขึ้นระหว่างกลางของแสนมหาไพร่พลอมนุษย์แห่งโรมพิสัยนคร และ องค์มณีเรขา              ประกายสีทองเจิดจ้า ปรากฏบนเรือนกายของบุรุษหนุ่มผู้งดงาม ราวกับจำหลักขึ้นด้วยทองคำชาตรูป แม่นแม้องค์อินทราธิราชเสด็จเยือนลงมาจากสรวงสวรรค์               เจ้าชายธามบดี แห่งวิเทหนคร เสด็จยาตราทัพแล้ว...             **********************       เสกสุวรรณ ปั้นแต่ง เกิดแสงวูบ อติรูป หน่อนรินทร์ ดังอินทร์แฝง จำหลักร่าง จากสรวง ลวงจำแลง โดยสำแดง เด่นฟ้า บารมี  ประจักษ์แจ้ง ประชาชี วิเทหะ โรมพิสัย ปุระ ล้วนสักขี เอกบุรุษ ผู้ปรากฏ หมดราคี ธามบดี ราชันย์ อันอ่าองค์...          “ธามบดี?”                สิงหเมฆินทร์ถึงกับหยุดชะงักงันไปชั่วขณะ หวนรำลึกในความทรงจำเมื่อการจรดลคืนสู่วิเทหนคร และพานพบศัตรูหัวใจคนสำคัญ รวมถึงนางผู้ปลดปล่อย ผู้ถือกำเนิดขึ้นจากเลือดเนื้อเชื้อไขของตัวมันเอง ทำให้มันเผลอลืมเลือนเรื่องราวและที่มาอันเป็นต้นกำเนิดแห่งสุวรรณชตุกาไปชั่วขณะ               รู้แต่เพียงว่าสุวรรณชตุกา ค้างคาวทอง เป็นเสมือนพาหนะสำคัญที่จักนำมันคืนกลับเข้าสู่กัลปาลัย โดยมิได้เชื่อมโยงกับชาติกำเนิดที่แท้จริงในอดีตกาลมาก่อนหน้านั้น              เพราะ สุวรรณชตุกา แท้จริงก็คือเจ้าชายธามบดี พระโอรสแห่งท้าวพรหมทัตผู้ต้องคำสาปจากเทพอัคนีตั้งแต่ยังเป็นพระกุมารแรกประสูติกาล และในบัดนี้ องค์ธามบดี ก็พ้นจากสาปแห่งการสังเวยแด่อัคนีเทพแล้วโดยสมบูรณ์ เมื่อมันได้พานพบกับนางผู้ปลดปล่อย และเดินทางกลับคืนเข้าสู่กัลปาลัย...             เจ้าชายผู้เป็นสหชาติ ฤา ถือกำเนิดขึ้นในวันเวลา และครรโภทรเดียวกับ เจ้าหญิงมณีเรขานั่นเอง!                 วรกายสูงสง่าแห่งขัตติยชาติ ทรงก้าวประทับขึ้นปรากฏท่ามกลางหมู่อริราชริปูรายล้อมรอบด้าน หากหาได้มีลักษณาการพรั่นพรึงใดๆไม่ เสียงอาชาทรงส่งเสียงร้องผงาดกึกก้องด้วยความห้าวหาญลำพองแทนผู้เป็นนายของมัน                แล้วร่างนั้นก็ตรงเข้ามาหยุดอยู่เบื้องหน้าหญิงสาวที่พยายามหยัดกายฝืนลุกขึ้นอยู่พอดีเจ้าชายแห่งวิเทหนครเสด็จลงจากหลังอาชาที่ประทับ หัตถ์สีทองอร่ามแห่งพระฉวียื่นตรงมา ปีระกาส่งมือตนเองเข้ารับสัมผัส ก่อนที่จะรับรู้ถึงแรงดึงอย่างนุ่มนวลให้ลุกขึ้นมายืนอยู่เคียงกัน             ธาม... ธามบดี!                ณ โลกแห่งกัลปาลัย มิใช่เสียงที่หล่อนสดับเพียงอย่างเดียวอีกต่อไป มิใช่เรือนกายแห่งปักษา ชตุกาชาติ ที่เป็นเพียงค้างคาวทองคำ แต่นี่คือเรือนกายแกร่งฉกรรจ์แห่งเจ้าชายพระยุพราช ผู้ถือกำเนิดขึ้นใหม่อีกครั้ง ไม่ต่างกับปวงเทพผู้ปฏิสนธิขึ้นมาใหม่               “ข้าบอกเจ้าแล้วใช่ไหม สิงหเมฆินทร์ผู้ตระบัดสัตย์ เจ้ามิอาจทำร้ายนาง แม้แต่ปลายเล็บ!”              สุรเสียงห้าวกังวาน ดังขึ้นด้วยพลานุภาพอันเข้มข้นเปี่ยมพลัง ก่อเกิดมหาวาตะรุนแรง จนหอบเอาเถ้าธุลีปลิวลอยว่อนขึ้นเหนือพื้นปฐพี ม่านควันควะคว้างก่อนจะหยุดนิ่งลงในที่สุด เมื่อสิ้นสุรเสียงตรัส                    กองทัพหุ่นพยนต์คล้ายถอยร่นอย่างช้าๆไปยังเบื้องหลังโดยพร้อมเพรียงกัน นั่นมิได้เกิดขึ้นจากคำสั่งของสิงหเมฆินทร์แม้แต่น้อย           “แต่เจ้าก็ผิดสัญญา... ชักพานางให้ติดตามข้าเข้าสู่กัลปาลัยพร้อมกันกับตัวเจ้าด้วย ทั้งที่รู้ว่า การกระทำเช่นนั้น อาจจะทำให้นางเกิดภยันตรายถึงแก่ชีวิตได้”           “แต่นางก็ปลอดภัยทุกประการแล้วนี่นะ ธามบดี เจ้าจะต้องวิตกกังวลไปไยกันเล่า ข้าเองต่างหาก ที่ร่างกายแทบถูกแผดเผาด้วยเปลวอัคนี จนร่างกายต้องแปรเปลี่ยนเป็นอัปลักษณ์รูปโฉมถึงเพียงนี้ก็ยังหาได้นำพา”             สิงหเมฆินทร์ตอบโต้รุนแรงไม่แพ้กัน มีเพียงดวงตาของมันเท่านั้นที่เปล่งแสงเจิดจ้าประหนึ่งดวงเพลิง บนเรือนกายสีดำสนิทและไหม้เกรียมไปทั้งร่าง หากท่าทางอันอหังการนั้นก็บ่งว่าหาได้ครณาแม้แต่น้อยไม่           “แต่นางต้องกลับคืนสู่โลกแห่งอิสรภพของนางเอง ก่อนที่ทุกอย่างจะสายเกินไป”             สุรเสียงของธามเปล่งกังวานกึกก้อง กอปรด้วยพลานุภาพเต็มเปี่ยม ภายในโลกที่เขาเป็นผู้ถือกำเนิดขึ้น ปีระกามองเห็นร่างสีทองคำอร่ามตา หยัดกายขึ้นเต็มตัวด้วยท่าทางทระนงองอาจยิ่งนัก นี่เองคือคู่ต่อกรคนสำคัญสำหรับสิงหเมฆินทร์!            “ย่อมได้อยู่แล้ว เพราะข้าก็ต้องการให้นางเป็นนำพาข้ากลับคือสู่อิสรภพด้วยเช่นกัน ข้ามิประสงค์อยู่ในจินตภพที่ถูกเสกสร้างขึ้นมาภายใต้กัลปาลัยนี้ดอก มันหาใช่ความอมตะไม่ ”          “สิงหเมฆินทร์...”          วงพักตรจอมราชันย์แห่งโรมพิสัยฉีกรอยยิ้มขึ้นอย่างเจ้าเล่ห์ มันเองถูกสร้างขึ้นด้วยแรงจินตนาการเพื่อให้เป็นผู้มากเล่ห์กล สำหรับการต่อกรกับ สุวรรณชตุกา ตัวละครเอกของเรื่อง แม้ว่าจะมิทันได้ร่ายมนตราอักขราตราบจนถึงบทอวสาน เพื่อให้สิงหเมฆินทร์ต้องพ่ายแพ้แก่ธามบดี เศาร์รู้ตัวเอง ว่าเขาช้าเกินไป ที่จะทำเช่นนั้น ในเมื่อเขาพลั้งปล่อยให้ตัวเองหลุดผ่านเข้ามาสู่โลกแห่งกัลปาลัยโดยสมบูรณ์ ด้วยความรักในสตรีที่เกิดขึ้นจากจินตนาการนางนั้น        และเขาก็ยอมรับผลลัพธ์ที่เกิดขึ้นกับตนเองโดยไม่มีข้อแม้              หากเศาร์เอง ไม่คาดฝัน ว่าจะต้องเข้ามาอยู่ร่วมในเหตุการณ์นี้ด้วย ในฐานะของตัวแปรสำคัญ เมื่อสิงหเมฆินทร์ เบนหน้าอันอัปภาคย์ของมันไปยังเบื้องหลัง ธามบดี ณ ตำแหน่งที่เขาและมณีเรขาประทับยืนอยู่ ดัชนีชี้ตรงดิ่งมายังร่างของเขาเป็นเป้าหมาย ก่อนเข่นเสียงลอดผ่านไรฟันออกมาด้วยความคั่งแค้น เต็มหัวใจ              “แต่ข้าจะต้องแลกกับการนี้ ด้วยชีวิตของไอ้วณิพกผู้นั้น!!”           “สิงหเมฆินทร์”              เจ้าชายธามบดีตรัสขึ้นด้วยสุรเสียงเข้มข้นมิแพ้กัน               “มณีเรขามิได้มีจิตปฏิพัทธิ์ต่อเจ้า ไยจักต้องพยาบาทเคืองแค้นบุรุษผู้นั้น ทุกอย่างเป็นการตัดสินพระทัยของนางเอง ที่จะเลือกสิเน่หา ต่อบุรุษใด”             “เจ้าเข้าใจผิดแล้วธามบดี ย่อมมิใช่การเลือกของนาง แต่หมายถึงการเลือกของข้าต่างหาก เพราะในเมื่อข้าคือผู้ชนะ คือผู้ครอบครองวิเทหนคร ในนามและกติกาแห่งผู้ชนะ ก็คือผู้สมควรได้รับการตอบแทนและครอบครอง ไม่ว่าจะเป็นทรัพย์ศฤงคาร อำนาจ หรือแม้แต่นางผู้ตกเป็นเชลยเฉกเช่นมณีเรขา โดยไม่มีข้อยกเว้น!”                มันยังโต้เถียงไม่พรั่นแพ้ วงพักตร์ธามบดียังเคร่งขรึมเย็นชา สายพระเนตรทอดมองร่างเบื้องหน้าคล้ายเจือด้วยแววแห่งความสมเพช              “กติกาหรือ? นั่นเป็นเพราะเจ้ามิได้รู้จักความรักต่างหากเล่าสิงหเมฆินทร์ ความรักที่มิอาจครอบครอง หรือบงการด้วยอำนาจ กติกาใดๆมาบังคับ ความรักที่จะเกิดขึ้นไม่จำเป็นต้องมีเหตุผลของมัน เพราะเหตุผลทั้งหมดขึ้นอยู่กับหัวใจแห่งรักของบุคคลสองคนที่ได้สื่อตรงถึงกันเท่านั้น และเจ้าก็มิใช่หนึ่งในสองคนที่ ข้าเอ่ยถึงนี้”            ทุกอย่างนิ่งงันไปชั่วขณะ               “คำตอบของเจ้าทำให้ข้ารู้แล้วว่า เจ้าอาจจะเอาชนะทุกสรรพสิ่งในโลกแห่งกัลปาลัยนี้ได้ ข้าเชื่อในพลังความเก่งกล้าสามารถและกองทัพหุ่นพยนต์ของเจ้า แต่ทว่า... เจ้าจะไม่มีวันเอาชนะหัวใจของมณีเรขาได้เด็ดขาด ไม่ว่าเมื่อนี้ เมื่อใด หรือตราบจนสูญสิ้น กัลปาลัยลงไปก็ตาม!”            “ธามบดี เจ้ากำลังปรามาสข้า!”            นัยน์ตาของมันโชนแสงวาวโรจน์เจิดจ้ายิ่งกว่าเปลวอัคนี ที่พร้อมจะเผาผลาญร่างองอาจอันกอปรด้วยพระฉวีเรืองพรรณรายเบื้องหน้า           รอยแย้มสรวลบนวงพักตร์อร่ามเรืองรองปรากฏขึ้น             “ข้ามิได้ปรามาส นั่นคือความเป็นจริงต่างหาก”                 “บัดซบ! ถ้าเจ้าคิดเห็นเช่นนั้น เราจงมากระทำการยุทธนากันให้รับรู้ในชัยชนะอย่างแท้จริงนั้นเถิด เพื่อลบคำสบประมาทของเจ้าและพิสูจน์ความเก่งกล้าสามารถที่แท้จริงของข้า อย่าได้หมายว่าคำพูดซ่อนเล่ห์ลวงของเจ้าจะเกลี้ยกล่อมเพื่อทำให้ข้าตายใจและปลดปล่อยพวกมันไปดอกนะ    ธามบดี  ข้าไม่มีวันตกหลุมพรางง่ายๆเช่นนั้นเด็ดขาด คนอย่างสิงหเมฆินทร์ไม่เคยพลาดท่าเพลี่ยงพล้ำแก่ผู้ใด เจ้าก็ประจักษ์ชัดอยู่แล้ว”             มันเอ่ยขึ้นอย่างโอ้อวดทระนงตน แม้แต่การใช้คำพูดของตนเองเพื่อหลอกให้ธามบดีพาตัวมันเองล่องสู่กัลปาลัยอีกครั้ง ก็บังเกิดขึ้นสำเร็จตามความต้องการมาแล้ว             “หรือว่าเจ้าเองก็มิกล้า? กลัวกองทัพหุ่นพยนต์อันเกรียงไกรของโรมพิสัย จนต้องยอมศิโรราบเหมือนกับองค์พรหมทัตพระบิดาของเจ้า น่าอนาถนัก มันก็ไม่ต่างกับไอ้วณิพกผู้นั้นเช่นกัน เพราะรู้ว่ามิอาจต่อกรกับข้าได้ ไม่ว่าจะอยู่ในภพหรือภูมิใดของมัน จึงต้องพามณีเรขาหลบหนีไปด้วยกัน!”          “ไม่จริง! ข้าพร้อมจะแลกชีวิตของข้ากับเจ้าโดยเสมอมา หาได้กริ่งเกรงอำนาจบารมีใดๆไม่ เพียงแค่ให้นางอันเป็นที่รักของข้ามิต้องอยู่ร่วมสยุมพรกับคนโฉดช้าสามานย์เช่นเจ้าเท่านั้น สิงหเมฆินทร์”            แล้วเสียงของคุณหลวงอนุรักษ์วนาดร ที่เป็นฝ่ายนิ่งเฉยอยู่ตลอดเวลาก็ดังแทรกขึ้นมา ชายหนุ่มจากโลกแห่งมนุษย์ก้าวออกมาด้วยท่าทางอันองอาจไม่แพ้กัน              เขาตัดสินใจแล้ว... ที่ยอมเดิมพันชีวิตของตนเอง เพื่อแลกกับทุกสิ่งทุกอย่างที่สร้างขึ้นมา ไม่ว่าจะเป็นธามบดี มณีเรขา หรือแม้แต่นางผู้จรดลจากอิสรภพแดนมนุษย์ผู้นั้น...             ************************ แก้ไขเมื่อ 25 ธ.ค. 55 19:03:43 จากคุณ : สามปอยหลวง เขียนเมื่อ : 25 ธ.ค. 55 18:56:24

ความคิดเห็นที่ 2 ตอบเพื่อนนักอ่านครับ คุณ super-patter (super-patter83) : ขอบคุณมากครับ ถ้ามีโอกาสแวะไปทักทายกันในงานสัปดาห์หนังสือได้เลยนะครับ อยากแจกลายเซ็นครับ แหะ แหะ คุณHermosa : ขอบคุณครับ คราวนี้ลงสองบทรวดให้หายคิดถึงเลยครับ อาจารย์จี Psycho man : ตัวร้ายของเรื่องตัวนี้จะอยู่กับคุณผู้อ่านจนเกือบบทสุดท้ายเลยครับอาจารย์ คุณlovereason : คนเขียนเองตอนจินตนาการเรื่องก็ล่องไปกับนิยายเรื่องนี้จนเพลินเลยครับ คุณscottie : ภูไท ก็คือ... เฉลยบางส่วนแล้วในตอนนี้เลยครับ ขอบคุณเพื่อนนักอ่านทุกท่านนะครับ พบกันอีกครั้งปีหน้าฟ้าใหม่ครับ หมอกมุงเมือง จากคุณ : สามปอยหลวง เขียนเมื่อ : 25 ธ.ค. 55 19:01:54

ความคิดเห็นที่ 3 บทนี้ยาวมากกว่าทุกครั้งเลย คุ้มค่าที่ได้อ่านมากจริงๆค่ะ ภูไท ผิดคาดเลยพอรู้แล้วอึ้งค่ะ สงสารตัวจริงแต่ศพนั้นถูกเก็บเป็นความลับเพื่อดูท่าทีของฆาตรกรที่สวมรอยมาเหรอคะ สงสัยๆ สุขสันต์วันคริสต์มาสค่ะ ^ ^ จากคุณ : lovereason เขียนเมื่อ : 25 ธ.ค. 55 20:24:14

ความคิดเห็นที่ 4 สุขสันต์วันคริสต์มาสค่ะ จากคุณ : กุลธิดา (kdunagin) เขียนเมื่อ : 26 ธ.ค. 55 09:42:10

ความคิดเห็นที่ 5 ฆาตกรโรคจิตในคราบคนดี ขอให้ผู้กองมาช่วยทันทีเถิด จากคุณ : nasa nasa เขียนเมื่อ : 26 ธ.ค. 55 21:56:06

ความคิดเห็นที่ 6 แอบโดดมาอ่านตอนที่ 44-45 เลย ไม่ได้การล่ะ ต้องย้อนกลับไปหาอ่านบทแรก ฟิ้ว!! จากคุณ : หญิงภัค (มาโซคิส) เขียนเมื่อ : 27 ธ.ค. 55 16:28:20

ความคิดเห็นที่ 7 ฆาตกรแบบนี้ล่ะครับน่ากลัวที่สุด จากคุณ : ทะเลเดือดพันธุ์ร็อค เขียนเมื่อ : 28 ธ.ค. 55 09:56:12

ความคิดเห็นที่ 8 รอเฉลยว่าคนที่มาเอาชื่อภูไทไปคือใครค่า จากคุณ : scottie เขียนเมื่อ : 28 ธ.ค. 55 22:46:05

ความคิดเห็นที่ 9 ขอบคุณคะ 2 บทจุใจมาก จากคุณ : Hermosa เขียนเมื่อ : 29 ธ.ค. 55 20:26:07