ความคิดเห็นที่ 1 เช้าวันอาทิตย์ ดนุนัยเดินควงกุญแจรถออกมาหน้าบ้าน มองเห็นพลโทสิทธาผู้เป็นบิดากับพลโทธณกร ซึ่งกำลังนั่งก้มหน้าก้มตาจ้องกระดานมหมากรุกบนโต๊ะไม้ในซุ้มศาลาบริเวณสวนหน้าบ้าน ชายหนุ่มยิ้มกว้างให้กับหนึ่งในงานอดิเรกของสองนายทหารใหญ่ ที่นัดแนะประชันสมองกันแทบจะทุกวันหยุดสุดสัปดาห์ “โหพ่อ ไม่ไหว กระดานนี้ท่าทางจะแพ้ลุงกรราบคาบแน่ๆ”เขาเดินเข้ามาหยุดดูหมากบนกระดานอยู่เพียงชั่วครู่ พลางส่ายหน้าไปมา “อย่าใช้แต่ปากไอ้เสือ”สิทธาพูดกับลูกชาย ดวงตายังคงจับจ้องอยู่บนกระดานหมากรุก สอดส่ายสายตาไปทั่ว “ช่วยคิดหน่อยสิว่าพ่อมีทางชนะตานี้ไหม” “อ้าวเฮ้ย เล่นโกงกันซึ่งๆ หน้าเลยรึ เจ้ารักอย่างยุ่งเชียวนะ ไม่งั้นลุงโกรธจริงๆ ด้วย”พอเห็นเพื่อนขอความช่วยเหลือจากลูกชาย ธณกรจึงรีบห้าม เพราะถ้าขืนปล่อยให้อีกฝ่ายยืนมือเข้ามาช่วยล่ะก็ หมากตานี้มีหวังได้เกมส์พลิกจนเขาต้องกลายเป็นฝ่ายแพ้อย่างแน่นอน ด้านสิทธาที่ถูกขัดใจส่งเสียงฮึดฮัดผ่านลำคอ “ไม่ได้โกง แค่ให้ไอ้เสียมันช่วยสักตัวสองตัว” “ตัวใครตัวมันแล้วกันครับพ่อ”ดนุนัยหัวเราะ ยักคิ้วให้บิดาที่หันมาถลึงตาใส่ “จะไปป้อสาวที่ไหนอีกแล้วล่ะ แต่งตัวซะหล่อเฟี้ยว -- วันหยุดไม่เคยอยู่ติดบ้าน” “ไม่ได้ป้อ ไม่ได้หม้อ ไม่ได้หลี” “แต่ไปล่อ” “เฮ้ยพ่อ”ดนุนัยอุทาน ตีหน้ายุ่งใส่บิดาที่กำลังยิ้มกว้าง โดยมีเสียงหัวเราะชอบใจของธณกรดังลั่น “พูดจาน่าเกลียด ผู้หญิงเขานัดผมไปดูหนัง หลังจากนั้นก็แค่ไปกินข้าวกลางวัน แค่นั้นจริงๆ -- โธ่พ่อ คนนี้ผมเพิ่งรู้จัก ต้องค่อยๆ ดูกันไปก่อน” “อ้อ”สิทธาลากเสียงยาว พยักหน้าตาม “ขุนให้ได้ที่ก่อนแล้วค่อยเฉือด ว่างั้นเถอะ” ดนุนัยยกมือขึ้นนวดขมับ ดูท่าวันนี้เขาจะถูกต้อนเข้ามุมได้อย่างง่ายดายเสียแล้วสิ “ยังไงก็เพลาๆ ลงหน่อย รู้สึกระยะหลังจะเปลี่ยนหน้าสาวๆ บ่อยเกินไปนะเรา”สิทธาเปรย น้ำเสียงเรื่อยๆ แต่ก็ทำให้ลูกชายหันมามองด้วยอาการสงบนิ่งได้ “อย่าคิดแต่สนุก ถ้าพลาดขึ้นมามันจะแย่ทั้งตัวและและทางฝั่งผู้หญิง ดีไม่ดีเกิดคุณหญิงพรพรรณเขาหมั่นไส้จับแกแต่งงานกับพวกลูกสาวเพื่อนๆ พ่อไม่ช่วยนะจะบอกให้” พอได้ยินว่าอาจถูกมารดาจับคลุมถุงชน ใบหน้าของนายทหารหนุ่มก็เคร่งเครียดขึ้นทันควัน เอ่ยรับปากว่าจะระวังตัวให้มากขึ้น ก่อนขอตัวออกไปตามนัด “เจ้ารักก็เจ้าชู้แบบนี้มาแต่ไหนแต่ไร คงไม่พลาดง่ายๆ ไม่ต้องห่วงไปหรอก”ธณกรบอกเพื่อนหลังเห็นรถยรต์สีดำแล่นออกนอกรั้วบ้านไปแล้ว “มันก็จริง แต่เมื่อก่อนลูกฉันมันควงสาวเยอะขนาดนี้เสียที่ไหน”คนเป็นพ่อถอนหายใจ “ตั้งแต่ยายโมความจำเสื่อมนั่นล่ะ ไอ้ลูกชายหัวแก้วหัวแหวนฉันก็เลยได้ที” “เกี่ยวอะไรกับลูกสาวฉัน” คนถูกถามเงยหน้าขึ้นจากกระดานหมากรุก นัยน์ตาหรี่เล็ก ส่ายศรีษะไปมา “ไม่ได้สังเกตเลยรึไงว่าเดี๋ยวนี้ลูกสาวนายไม่ได้คอยตามติดลูกชายฉัน พอได้อิสระเจ้ารักก็ตีปีกพับๆ ออกบินร่อนไปทั่ว” “อ้อ แสดงว่านายชอบให้ลูกสาวฉันคอยตามตื้อลูกชายนายงั้นสิ”ธณกรพูด พอเห็นอีกฝ่ายพยักหน้ารับตามความจริงก็ถลึงตาดุใส่ทันที “แกชอบ แต่ฉันไม่ชอบ ลูกฉันเป็นผู้หญิง ทำแบบนั้นมันดูไม่งาม เมื่อก่อนก็พยายามปราบแต่ก็ไม่ฟัง พอเปลี่ยนมาเป็นแบบนี้ฉันล่ะโล่งใจ” “แต่เป็นฉันกับเมียที่หนักใจ” “เจ้ารักมันโตแล้ว ฉลาดทันคน อายุก็ปาเข้าไปตั้งสามสิบสอง ผ่านร้อนผ่านหนาวมาเยอะ ไม่โง่เง่าเป็นพระเอกละครหลังข่าวถูกผู้หญิงหลอกหรือเผลอไปทำใครท้องเข้าหรอกน่า” สิทธาถอนหายใจ พร้อมๆ กับกระแทกตัวขุนลงบนกระดานอย่างแรง “ขอให้มันฉลาดไปตลอดรอดฝั่งก็แล้วกัน” “อืม ลูกน่ะฉลาด แต่ตอนนี้พ่อมันพลาดแล้ว -- เดินแบบนี้ก็แพ้สิว่ะ”ธณกรยยิ้ม เมื่อเกมส์แรกเขาเป็นฝ่ายรุกฆาต                                    .......................................... เสียงกรีดร้องของโทรศัพท์มือถือที่อยู่ในกระเป๋ากางเกงวอมขายาว ทำให้อดิศรที่กำลังก้าวขึ้นบันไดบ้านพักหลังจากวิ่งออกกำลังกายตอนเช้าตรู่ต้องหยุดชะงัก พอเห็นชื่อที่ปรากฏบนหน้าจอ ใบหน้าที่ผุดพรายไปด้วยเหงื่อก็ขึงตึงขึ้นเล็กน้อย ได้แต่คิดอยู่ในใจว่าคราวนี้จะได้ฟังข่าวดี หรือต้องเพิ่มเรื่องหนักใจเข้ามาอีก “ครับพี่รัก” หลังจากขานรับก็นิ่งฟังไปครู่ใหญ่ พลางก้าวขึ้นตัวบ้านเดินตรงไปเปิดตู้เย็น คว้าขวดน้ำเปล่าแล้วเดินออกมานั่งลงบนเก้าอี้ไม้หน้าบ้าน “ไม่มีอะไรคืบยหน้าเลยเหรอครับ -- หา! ยายโมเนี่ยนะขายของเก็บเงินซื้อกล้อง”อดิศรอุทานลั่น มือขวาที่กำลังยกผ้าขนหนูขึ้นซับเหงื่อหยุดค้างอยู่กลางอากาศ “จะเล่นจริงจังหรือแค่ตามกระแส อืม...เหรอครับ ถ้ามีโอกาสกลับไปอีกคราวนี้คงต้องขอรตีให้ช่วยเป็นสายสืบเพิ่มอีกสักคน” พอได้ฟังจากสายสืบคนที่หนึ่งว่าระยะหลังไม่ค่อยได้พบปะกับอรพลินเท่าไร เพราะทางฝ่ายนั้นเองก็ไม่ได้ตามติดดนุนัยทุกฝีก้าวดังเช่นเมื่อก่อน คนเป็นพี่บวกแพทย์ประจำตัวน้องสาวจึงต้องหาตัวช่วยอื่นเพิ่ม ไม่อย่างนั้นเขาจะขาดข้อมูลที่จำเป็นในการวินิฉัยอาการความจำเสื่อมของน้องสาว “อาการยายโมแปลกประหลาดที่สุดเท่าที่ผมเคยเจอมาเลย หลายเดือนมาแล้วนะพี่รัก เรื่องเก่าในอดีตแค่นิดเดียวก็ไม่เคยผ่านเข้ามาในสมอง จะมีก็แต่เรื่องใหม่ๆ ที่ทำให้เราแปลกใจ ไหนจะชอบกล้วยไม้ เลิกคำนวณแคลอลี่ในอาหาร ชอบกินของหวาน ชอบยกินกับข้าวฝีมือแม่กับป้าช้อย แล้วนี่ยังจะเรื่องกล้อง ถึงขนาดลงทุนหารายได้พิเศษเก็บเงินซื้อ ผมไม่รู้จะพลิกตำราแพทย์เล่มไหนมารักษาน้องสาวแล้วเนี่ย” พอเขาจบประโยคปลายสายก็ถอนหายใจ จนปัญญาที่จะช่วยเหมือนกัน เพราะเท่าที่รับฟังมา ดนุนัยนั้นบอกว่าอรพลินจงใจทิ้งระยะห่างจากเขา และนี่เองที่ทำให้อดิศรถึงกับหลุดหัวเราะออกมา “อย่าชะล่าไปใจนะพี่รัก ถ้าพี่แม็คใช้โอกาสนี้ตีตื้นขึ้นมาล่ะก็ มีหวังได้ถูกยึดตำแหน่งพี่ชายหมายเลขหนึ่งไปแน่ๆ”เขาหัวเราะดังกว่าเดิมเมื่อคู่สนทนาเจริญพรใส่พี่ชายคนโตเป็นชุด แถมย้ำหนักหนาว่าไม่มีทางยอมสละตำแหน่งเด็ดขาด “ครับๆ ผมรู้ว่าพี่ทำได้ แต่ขอเตือนไว้นิดว่าน้องสาวของผมรุ่นความจำเสื่อมเนี่ย ไม่ธรรมดานะ พี่อย่าเผลอไปทำบ้าอำนาจใส่แบบไม่มีเหตุผลที่เหมาะสมเด็ดขาด ไม่งั้นที่จะได้เห็นนางสาวอรพลินผู้ดื้อเงียบ ตั้งป้อมคัดค้านไม่ยอมท่าเดียวแบบที่พี่แม็คเจอมาแล้ว ถ้าเจอะแบบนั้นเข้าจริงๆ แล้วพี่ดึงสติตัวเองกลับมาไม่ได้ล่ะก็ ผมรับรองว่าอาจได้ถึงขั้นแตกหักกันเลย”อดิศรยกขวดน้ำขึ้นดื่มอึกใหญ่ ตั้งท่าจะพูดต่อ แต่ที่ปลายสายรู้สึกจะมีเสียงแหลมแทรกเข้ามา “พี่รัก นั่นเสียงคุณศรุตารึเปล่า หืม...ทำไมจะจำไม่ได้ เสียงแหลมเป็นนกหวีดซะขนาดนั้น อ่ะ ที่ออกจากบ้านมาตั้งแต่เช้า อย่าบอกนะว่านัดกับกิ๊กเก่าไว้ -- อ้าว จะไปรู้รึ นึกว่าถ่านไปเก่าจะคุ”ชายหนุ่มหัวเราะอย่างอารมณ์ดีถึงแม้จะถูกปลายสายเจริญพรเข้าให้มาหลายประโยค ก่อนจะวางสายไป เพราะถูกถ่านไฟเก่าคอยเติมเชื้อให้ลุกไหม้ขึ้นมาใหม่ “คุยโทรศัพท์กับสาวคนไหนอยู่ค่ะผู้กอง หน้างี้บานเชียว” อดิศรส่งยิ้มให้ร่างตุ้ยนุ้ยของป้าจั่น เจ้าของร้านขายข้าวแกงเจ้าดังในค่ายทหาร ที่กำลังเดินขึ้นบันไดบ้านมาพร้อมกับปิ่นโตเถาใหญ่ที่เขาผูกขาดเป็นลูกค้าตั้งแต่ย้ายมาทำงานที่นี่ “ผมจะคุยกับสาวที่ไหนได้ ในเมื่อกำลังรอกับข้าวฝีมือของสาวคนนี้อยู่ “แหมผู้ก้อง อย่าไปพูดแบบนี้ต่อหน้าคนอื่นเชียวนะ เดี๋ยวรู้ไปถึงหูพวกสาวๆ ป้าจะโดนรุมเละ” “อ้าว แล้วป้าจั่นไม่กลัวลุงเสริมหึงเหรอครับ”เขาแกล้งแซวไปถึงผู้เป็นสามีป้าจั่น ซึ่งช่วยกันขายข้าวแกง ที่ตอนนี้น่าจะอยู่เฝ้าร้าน ป้าจั่นโบกไม้โบกมือลากเสียงยาว “ตาเฒ่านั่นเหรอ ป้าไม่กังวลหรอก ขานั้นน่ะ ของตาย” อดิศรหัวเราะตัวงอ ผู้คนในค่ายทหารที่นี่อัธยาศัยดีและเข้ากับเขาได้ทุกคน ด้วยเหตุผลนี้ชายหนุ่มจึงไม่เคยรู้สึกเหงาเมื่อต้องอยู่ไกลบ้าน แถมอากาศก็ยังสดชื่นกว่าในกรุงเทพที่ในอากาศเต็มไปด้วยกลุ่มหมอกควันสีเทาของท่อไอเสียจากรถยนต์เป็นไหนๆ “อุ้ย ผู้กอง ป้าเกือบลืม”แม่ค้าขายข้าวแกงหน้าตื่น วิ่งตุบตับขึ้นมาบนบ้านอีกครั้ง “พรุ่งนี้ป้าไม่อยู่นะจ๊ะ เดี๋ยวจะให้ลูกชายไปซื้อกับข้าวเจ้าอื่นมาส่งให้ก็แล้วกัน” “ไม่เป็นไรครับป้า ไม่ต้องลำบากหรอก เดี๋ยวผมขับรถออกไปหาซื้อกินเองก็ได้”อดิศรบอกอย่างนึกเกรงใจที่อีกฝ่ายยังมีน้ำใจหยิบยื่นให้ ทั้งๆ ที่ติดธุระ “แล้วพรุ่งนี้ไม่อยู่ทั้งวันเลยเหรอครับ” “ใช่จ๊ะ ต้องไปงานศพลูกสาวนังแอ๋ว ผู้กองจำได้ไหมล่ะ” อดิศรพยักหน้ารับ ทำไมเขาจะจำไม่ได้ ก็ลูกสาวบ้านนั้นดังไปทั่วทั้งตำบล ด้วยเพราะเดี๋ยวตายเดี๋ยวฟื้นเป็นว่าเล่น ตัวเขาเองยังเคยเจอมาแล้วรอบหนึ่ง หลังพิสูจน์และลงความเห็นว่าหญิงสาวตายแล้วแน่ๆ แต่เพียงสิบห้านาทีต่อมาคนตายก็ลืมตาลุกขึ้นเดินป๋อซะอย่างนั้น “ป้าแอ๋วไม่รอดูเหมือนทุกครั้งเหรอครับ เผื่อน้องเขาจะฟื้นขึ้นมาอีก” “งานนี้ไม่ต้องแล้วล่ะผู้กอง รอจนกลิ่นฟุ้งตลบไปทั่วบ้านแล้ว”พูดจบป้าจั่นก็ทำหน้าเบ้เหมือนได้กลิ่นอันไม่พึงประสงค์มาจ่ออยู่ที่ใต้จมูก “เห็นว่าเมื่อเย็นนิมนต์ให้พระที่วัดมาดู ท่านว่าลูกสาวนังแอ๋วมันละสังขารไปแล้ว หมดเวรหมดกรรม นังแอ๋วงี้ปล่อยโฮ ป้าก็เลยว่าจะไปอยู่เป็นเพื่อนสะหน่อย มีลูกคนเดียวก็อย่างนี้ล่ะ ผู้กองเองก็เถอะ ถ้าแต่งงานไปต้องมีสักสามสี่คนนะ เผื่อไว้ก่อน” นายแพทย์ทหารยิ้มรับ มองร่างตุ้ยนุ้ยที่เดินหายไปจนสุดสายตา หากแต่เรื่องที่เพิ่งได้รับฟังกลับสะกิดใจจนเกิดเป็นข้อสันนิฐานให้ต้องคบคิดซ้ำไปซ้ำมา งานนี้ต้องหาตัวช่วย ชายหนุ่มคว้าโทรศัพท์มือถือ กดโทรหาตัวช่วยเดียวที่เข่ามั่นใจว่าน่าจะพอเป็นที่ปรึกษาให้ได้ “ฮัลโหลฝ้าย พี่มิกซ์เอง พอมีเวลาว่างไหม ดีเลย พี่มีเรื่องปรึกษานิดหน่อย”                     ............................................................ แก้ไขเมื่อ 26 ธ.ค. 55 18:57:52 จากคุณ : Fercianut เขียนเมื่อ : 26 ธ.ค. 55 18:39:29

ความคิดเห็นที่ 2 บทที่ 7 “ของว่างค่ะ” อุษาที่เดินเข้ามายังโรงเรือนกล้วยไม้พร้อมถาดใส่ขนมและน้ำผลไม้ฝีมือมารดากับป้าชดช้อยเช่นเคย “ขอบคุณค่ะพี่อุษา เอ...ดอกไม้ที่กิ๊ฟติดผมที่นี่คุ้นๆ ตานะคะ”อรพลินถามขณะที่สาวรับใช้ยิ้มกว้าง “ต้องคุ้นสิค่ะ ก็ดอกไม้เนี่ยคุณโมทำให้พี่ไง ก็เลยเองมาติดกับกิ๊ฟ พี่ชอบดอกไม้ดอกใหญ่ๆ ค่ะ” หญิงสาวยิ้มตามหลังคนรับใช้ที่เดินร้องเพลงกลับเข้าไปในตัวบ้าน แล้วหันกลับมามองภาพถ่ายฝีมือตัวเองเมื่อครั้งไปออกทริปกับพวกเพชรตีที่เกาะเกร็ด ซึ่งมีมากกว่าร้อยบาน เธอไล่ถ่ายแทบทุกอย่าง ตั้งแต่แผงร้านค้าต่างๆ ที่มีทั้งของที่ระลึง เสื้อผ้า เครื่องประดับ โดยเฉพาะร้านขายขนมหลากหลายอย่าง และที่ขาดไม่ได้คือบรรดาพ่อค้าแม่ค้าซึ่งก่อนจะขอถ่ายภาพ เธอได้เข้าไปพูดคุยอยู่ด้วยพักใหญ่ โดยมีเพชรตีร่วมแจมมุมกล้องด้วยบ่อยๆ ซึ่งการไปถ่ายภาพครั้งนี้สร้างความประหลาดใจให้กับตัวอรพลินไม่น้อย หลายครั้งเธอจะเดินแยกออกมาจากกลุ่ม ลัดเลาะไปตามร้านรวงต่างๆ อย่างคล่องแคล่ว ลึกๆ ในใจ อรพลินรู้สึกคุ้นเคยกับสถานที่แห่งนี้และมั่นใจว่าต่อให้เดินไปทิศทางไหนก็ไม่มีทางหลง บางครั้งเธอยังจำได้ด้วยว่าซอยต่อไปเป็นร้านขายอะไรบ้าง ซึ่งเมื่อเดินไปถึง ทุกอย่างก็เป็นไปตามความคาดหมาย หรือว่าความทรงจำที่หายไปจะกลับคืนมาแล้ว เมื่อคิดได้ดังนั้นอรพลินจึงตั้งใจมองภาพถ่ายของตนเอง ค่อยๆ ไล่ไปอย่างช้าๆ พยายามคิดว่าเมื่อก่อนเคยไปเกาะเกร็ดบ่อยไหม ไปได้อย่างไร ไปกับใคร จนมาสะดุดกับภาพใบหน้าของหญิงชราคนหนึ่งซึ่งขายขนมไทยเจ้าอร่อย ซึ่งวันนั้นเธอใช้เวลาพูดคุยอยู่กับหญิงชราอยู่นานพอสมควร จนได้รู้ว่าอีกฝ่ายเป็นคนจังหวัดเชียงราย ย้ายถิ่นฐานตามสามีมาปักหลักค้าขายอยู่ในจังหวัดนนทบุรีมาตั้งแต่ยังสาวๆ ขนมในร้านส่วนใหญ่ก็มีทั้งขนมไทยและขนมโบราณของภาคเหนือ ที่นับวันจะหาทานได้ยาก แล้วเรื่องน่าประหลาดใจอีกเรื่องก็เกิดขึ้น เมื่อเธอสามารถบอกขั้นตอนการทำขนมบางชนิดได้ ซึ่งสร้างความประทับใจให้กับหญิงชรา จนถึงกับหยิบยื่นขนมเหล่านั้นให้เธอฟรีๆ โดยไม่คิดเงินสักบาท “หัดทำมาจากไหนหรือหนู” คำถามของหญิงชราที่อรพลินไม่สามารถตอบได้ เธอเอาแต่ถามตัวเองซ้ำแล้วซ้ำเล่า จนรู้สึกอึดอัดรำคาญใจ วันนี้เป็นไงเป็นกัน เธอต้องนึกเรื่องนี้ให้ได้ จะไม่ยอมอยู่ไปวันๆ โดยที่ไม่รู้เกี่ยวกับอดีตของตัวเองอีกแล้ว คิด...คิดสิ ไปเรียนมาจากไหน หรือใครสอน อรพลินปิดเปลือกตาแน่น เค้นเอาความทรงจำในทุกส่วนของสมองอย่างหนัก หากแต่สิ่งที่เห็นก็ยังคงเป็นเพียงความมืด ไม่มีแม้เค้ารางของภาพความทรงจำใดๆ จนเมื่อผ่านไปครู่ใหญ่ อาการปวดตึงก็เกิดขึ้นที่ระหว่างหัวคิ้ว ก่อนจะแล่นไปยังขมับทั้งสองข้าง จนหญิงสาวต้องยกมือขึ้นกุมศรีษะ เสียงลมหายใจเข้าออกดังขึ้นเรื่อยๆ จากวิงเวียนเล็กน้อยกลายเป็นเจ็บปวดไปทั่วจนสมองแทบจะปริแตก “ถ้าคิดไม่ออกก็อย่าฝืน มันจะส่งผลกระทบต่อระบบสมอง” คำกล่าวเตือนของอดิศรทำให้อรพลินตัดสินใจหยุดค้นหาคำตอบ แต่เธอหยุดช้าเกินไป ตอนนี้จึงถูกความทรมานรุมเร้า ประสาทการรับรู้เริ่มเลือนราง แล้วร่างที่กำลังขยับก็ฟลุบลงไปกองกับพื้นหญ้าของโรงเรืยนกล้วยไม้ อรพลินได้ยินเสียงหวีดร้องดังแว่วมาจากที่ไหนสักแห่ง แล้วทุกอย่างรอบตัวก็ดับวูบ                                     ................................................. เสียงเปิดประตูพร้อมกับร่างของคนสองคนที่วิ่งพรวดพราดเข้ามาในห้องพักคนป่วยภายในโรงพยาบาลทหาร ทำให้พลโทธณกรต้องหันไปขึงตาใส่ลูกชายคนโตกับว่าที่ลูกสะไภ้ที่ยกมือไหว้ ทั้งที่ยังยืนหอบตัวโยน “หมอบอกรึยังว่าน้องเป็นอะไร”อดิรุจปราดเข้าไปยืนติดเตียงที่มีร่างของน้องสาวนอนสลบอยู่ ใบหน้านวลนั้นขาวซีดราวกับกระดาษ จนคนเป็นพี่ใจหายวาบ “หมอบอกว่าเกิดจากความเครียด คงพยายามนึกเรื่องอะไรบางอย่างมากเกินไป ดีนะพรรณไปเห็นเข้าพอดี ไม่งั้นยายโมได้นอนสลบอยู่ที่พื้นโรงเรือนกล้วยไม้อีกนาน” ธณกรบอกลูกชายที่หันไปถามรายละเอียดเอากับคนเห็นเหตุการณ์ต่อทันที “ป้ากำลังเดินไปหาแม่เรา พอดีเห็นหนูโมนั่งกุมหัวอยู่ เห็นท่าไม่ดีเลยจะเข้าไปดู แต่ยังไม่ทันไปถึงตัว หนูโมก็ลุกขึ้นยืนแล้วก็ล้มลงไปนอนกับพื้น ป้าเนี่ยตกใจร้องเสียงหลงเชียว ดีนะหัวไม่ไปฟาดโดนอะไรเข้า”พอเล่าจบคุณหญิงพรพรรณก็ถอนหายใจเฮือกใหญ่ อดิรุจมองมารดาที่นั่งอยู่บนเก้าอี้ข้างเตียงน้องสาว ใบหน้าซีดเซียวราวกับเป็นคนไข้เสียเอง จนรสรินต้องเดินเข้าไปเอ่ยปลอบด้วยอีกคน “เดี๋ยวน้องโมก็หายดีแล้วค่ะ” “ริน แม่กลัว... ต่อไปนี้แม่จะกล้าทิ้งยายโมให้อยู่คนเดียวได้ยังไง” “ไม่เอาน่าดา อย่าคิดมาก เดี๋ยวจะป่วยไปอีกคน”สิทธาพูดได้แค่นั้น ก่อนจะหันไปมองเพื่อนเหมือนจะบอกว่าให้นายพูดต่อจะดีกว่า ธณกรจึงเดินเข้าไปใกล้ภรรยา บีบต้นแขนเบาๆ “ลูกปลอดภัยแล้ว เหลือแต่ตัวดานะ ดาต้องเข้มแข็ง เคยสัญญาไว้กับยายหนูแล้วไม่ใช่เหรอ” ลัดดาพยายามต่อสู้กับความทุกข์กังวลทีทำให้ตนอ่อนแอ เธอสูดลมหายใจเข้าออกยาวๆ สามสี่ครั้ง ก่อนจะพยีกหน้าเอ่ยรับปากกับสามี “น้องต้องนอนโรงพยาบาลกี่วันครับ” “พรุ่งนี้หลังเที่ยงก็กลับบ้านได้แล้ว”ธณกรตอบลูกชาย “นี่พ่อว่าจะลางานสักสองวันอยู่เป็นเพื่อนแม่กับยายหนู” อดิรุจพยักหน้ารับ แล้วก็ฉุกคิดถึงอีกคนขึ้นมาได้ “ลุงสิท ป้าพรรณ รักล่ะครับ” สิทธาทำเสียงครืดคราดในลำคอ ปรายตามองภรรยาที่เอ่ยตอบด้วยน้ำเสียงขัดเคืองใจ “ป้าโทรตามหลายรอบแล้ว แต่ตารักปิดมือถือ -- จริงๆ เลยลูกคนนี้ หายไปตั้งแต่เช้าจนตะวันจะตกอยู่แล้ว ไม่รู้หายไปไหนกลับมาเมื่อไรจะบิดให้เนื้อหลุด”พรพรรณบ่นยาว “จับมันตอนสะเลยดีกว่ามั้ง” “เมื่อกี๊คุณว่าอะไรนะคะ” “อ๋อ ผมว่าถ้าไอ้:-)ลับมาก็จัดการให้หนักไปเลย”สิทธาแก้ตัว ไม่อยากบอกภรรยาว่าเขากำลังสงสัยว่าไอ้ลูกชายตัวดีคงกำลังอยู่กับสาว ไม่เพียงแต่สิทธาเท่านั้นที่สงสัย แต่อดิรุจเองก็พอจะเดาทางของเพื่อนสนิทได้ เพราะลองอีกฝ่ายปิดมือถือหลบเลี่ยงการรบกวนจากโลกภายนอกล่ะก็ ร้อยทั้งร้อยถ้าไม่ใช่เรื่องงานก็ต้องกำลังติดภารกิจกับสาวอยู่เป็นแน่ ก่อนจะถูกป้าพรรณจับบิดเนื้อหลุด ฉันขอตีกะบาลแกให้แบะเลยไอ้รัก!                                     ............................................. พอได้ยินเสียงรถยนต์จอดหน้าบ้าน คุณหญิงพรพรรณที่เงยหน้ามองนาฬิกาเรือนใหญ่ที่บอกเวลาสองทุ่มครึ่ง ก่อนจะหันไปยังลูกชายที่เดินควงกุญแจรถผิวปากทำหน้าระรื่น ทำเอาคนรอของขึ้นอารมณ์โกรธพุ่งริ่ว จนต้องลุกพรวดพราด พอถึงตัวก็ระดมหยิกไปตามเนื้อตัวไม่มียั้ง จนลูกชายร้องประท้วงเสียงหลง “แม่ครับใจเย็น หยิกผมทำไม เกิดอะไรขึ้นเนี่ย! -- โอ๊ย! เจ็บๆๆ” “ไม่ยงไม่เย็นแล้ว จะบิดให้เนื้อหลุดเลย” ดนุนัยเบิกตาโต หมุนตัวหลบฝ่ามือมารดาเป็นพัลวัล “คุยกันดีๆ ก่อนสิครับแม่ -- พ่อ อย่าเอาแต่เฉยสิ ช่วยหน่อย!” สิทธาเงยหน้าขึ้นจากหนังสือในมือ ส่งเสียงฮึให้ลูกชายแล้วกลับไปให้ความสนใจกับหนังสือต่อ เล่นเอาคนถูกเมินถึงกับเหวอ ในเมื่อไม่มีตัวช่วยจึงต้องหันไปรวบตัวมารดาเข้ามากอดแน่น เพราะถ้าขืนปล่อยไว้ ทั่วทั้งตัวคงได้เขียวเป็นจ้ำแน่ “ปล่อยแม่เดี๋ยวนี้นะตารัก!” “ไม่ปล่อย จนกว่าแม่จะยอมบกว่าทำไมถึงได้หยิกผมไม่ยั้งแบบนี้” พรพรรณหยุดดิ้นรน เพราะขัดขืนไปก็สู้แรงลูกชายที่ตัวสูงใหญ่กว่าร่วมเท่าตัวไม่ไหว “มัวแต่ไปเที่ยวกับผู้หญิง รู้บ้างไหมว่าน้องนอนอยู่โรงพยาบาล” “แม่หมายถึงใคร” “เอ๊ะ! ลูกคนนี้ แม่จะหมายถึงใครถ้าไม่ใช่ยายหนูโม” พอได้ยินคำตอบ วงแขนที่คอยโอบรอบมารดาก็เลื่อนหลุด ใบหน้าคมเข้มถึงกับนิ่งอึ้ง สมองมึนชาราวกับถูกกระแสไฟแรงสูงช็อต “ไง ค้างไปเลยรึ”พรพรรณดุ มองลูกชายที่ยืนนิ่งเป็นรูปปั้น ใบหน้าที่เคยมีเลือดฝาดเมื่อครู่เปลี่ยนเป็นซีดเผือดไปในทันที “ทำไมล่ะครับ เกิด...เกิดอะไรขึ้น”ชายหนุ่มถามด้วยน้ำเสียงแหบพร่า “หมอสรุปว่าเครียดจัด น่าจะเป็นเพราะพยายามคิดเรื่องในอดีตมากเกินไป ก็เลยหมดสติ แต่ตอนนี้ปลอดภัยแล้ว” “แล้วทำไมแม่ไม่โทรบอกผมล่ะครับ” พรพรรณหยิกลูกชายเข้าให้อีกชุดใหญ่ “โทรบอกเหรอ! จะให้แม่บอกยังไงในเมื่อเราปิดมือถือน่ะ!” ดนุนัยตบหน้าผาก ปากบ่นเจริญพรตัวเอง “มัวแต่ไปขลุกอยู่กับสาว ไหนเมื่อเช้าบอกจะไม่ไปล่อ” “ผมเปล่านะพ่อ แค่ไปดูหนังเสร็จแล้วก็พาไปกินข้าว”ดนุนัยย้ำหนักแน่นเมื่อถูกบิดาทำหน้ายักษ์ใส่ “แล้วปิดมือถือทำไม” ดนุนัยถอนหายใจ ยกมือขึ้นเกาศรีษะจนผมที่เซ็ตทรงไว้อย่างดียุ่งเหยิง “หลังไปส่งน้องพิม – ผู้หญิงที่ผมไปด้วยวันนี้น่ะ ผมก็ไปเจอท่านนายพลทรงศักดิ์ ท่านชวนไปคุยเกี่ยวกับเรื่องงานที่บ้านท่าน ผมเลยปิดมือถือ พอตกเย็นก็ชวนให้อยู่กินข้าวต่อ เพิ่งมานึกขึ้นได้ก็ตอนที่แม่บอกเนี่ยล่ะ” สิทธาหรี่ตามองลูกชายอย่างไม่ไหวใจ “แน่นะ” “ถ้าไม่เชื่อ พ่อลองโทรถามท่านนายพลก็ได้ครับ แต่ตอนนี้ผมไปก่อนล่ะ” “จะไปไหนตารัก” ดนุนัยหันกลับมาตอบมารดา “ไปโรงพยาบาล ไปหาหนูโม” “จะไปทำไม”สิทธาว่า “กว่าจะไปถึงก็ปาเข้าไปสามทุ่มกว่าได้ล่ะมั้ง แล้วมันก็หมดเวลาเยี่ยมแล้วด้วย” “พยาบาลกับหมอเป็นเพื่อนผมทั้งนั้น ลองไม่ให้เยี่ยมดูสิ ผมจะจับบีบคอเรียงตัวเลย” พรพรรณได้แต่ส่ายหน้า มองลูกชายที่พรวดพราดออกไปจากบ้านอย่างนึกปลง “ให้มันได้อย่างนี้สิน่าลูกฉัน”พอจบจากลูกชายก็หันไปเล่นงานกับสามีต่อทันที “คุณค่ะ ทำไมหมู่นี้ท่านนายพลทรงศักดิ์ถึงได้ขยันชวนลูกชายเราไปกินข้าวเย็นบ่อยจังเลยล่ะค่ะ” เพราะถูกถามคำถามอย่างไม่ทันตั้งตัว คนมีหน้าที่ตอบจึงออกอาการพิรุธให้เห็น “ว่าไงค่ะคุณ” “ไอ้เสือมันก็บอกแล้วไงว่าท่านชวนไปคุยเรื่องงาน”พอเห็นดวงตาศรีภรรยาลุกวาว ท่านพลโทสิทธาจึงรีบขยายความอย่างละเอียด “ท่านชื่นชมว่าลูกเราทำงานดีมีระเบียบวินัย ไม่เคยสร้างปัญหา ผลงานก็ดี ท่านชื่นชมน่ะคุณ” “ถ้าฉันจำไม่ผิดท่านมีลูกสาวอยู่คนนึงด้วยใช่ไหมคะ รู้สึกว่าจะอ่อนกว่าตารักห้าปีเห็นจะได้” สิทธาได้แต่พยักหน้ารับ ทำเอาพรพรรณยกมือขึ้นเท้าเอวทันที “หมายความว่าท่านนายพลคิดจะเล่นเกมส์จับคู่ลูกสาวท่านกับลูกชายเราหรือคะ” “หืม...คุณก็พูดไป ลูกสาวแม่ทัพภาคเชียวนะนั่น” “แล้วไงคะ ถ้าเข้ากับลูกเราไม่ได้แล้วตารักก็ไม่ได้คิดอะไรด้วยแม่อย่างฉันก็ไม่มีทางเออออตามไปด้วยเด็ดขาด แล้วคุณก็ห้ามทำตัวเป็นพ่อสื่อด้วย” “ผมเปล่า ไม่เคยทำสักหน่อย” “แต่ก็ไม่ยอมบอก -- ห้ามเถียง ไม่อย่างนั้นคืนนี้เจอดี” สิทธารีบปิดปาก ยกหนังสือขึ้นมาบังหน้า พยายามทำตัวให้นิ่งมากที่สุด เพราะถ้าขืนเอะอะไปมากกว่านี้ล่ะก็ คืนนี้ได้ถูกไล่ให้ไปนอนที่พื้นข้างเตียงเป็นแน่แท้                                               . จากคุณ : Fercianut เขียนเมื่อ : 26 ธ.ค. 55 19:11:10

ความคิดเห็นที่ 3 วันรุ่งขึ้นก่อนถึงกำหนดเวลาที่อรพลินจะออกจากโรงพยาบาล รถยนต์ของดนุนัยก็เลี้ยวเข้ามายังลานจอดรถ เขาเสนอตัวอาสามารับหญิงสาวซึ่งกว่าจะได้รับอนุญาต ก็ต้องยอมให้อดิรุจเทศนาร่ายยาวเกือบครึ่งชั่วโมง ต้องยอมก้มหน้ารับผิดทุกข้อกล่าวหา เมื่อเดินไปถึงหน้าประตูห้อง ยังไม่ทันได้ส่งเสียงทัก ภาพที่เห็นทำเอาชะงัก ดวงตาสีนิลหรี่ลงขณะจ้องมองชายหนุ่มคนหนึ่ง ซึ่งถ้าจำไม่ผิดน่าจะชื่อประวัฒน์ เพื่อนร่วมคณะของอรพลินที่ระยะหลังสนิทสนมกับหญิงสาวมากเป็นพิเศษ และเหมือนกับจะตอกย้ำความคิดนั้น ประวัฒน์ก็โผล่มาหาอรพลินก่อนเขา หนำซ้ำยังกำลังประคองหญิงสาวลงจากเตียงอีกต่างหาก ไอ้หมอนี่ อยากลองของนักรึไง สงสัยต้องจัดให้สักที เสียงกระแอมไอของดนุนัยทำเอาสองหนุ่มสาวถึงกับสะดุ้ง หันกลับมามองพร้อมกัน และทันทีที่เห็นแววตาเยือกเย็นราวกับน้ำแข็งกับใบหน้านิ่งๆนั้น ประวัฒน์ถึงกับเสียวสันหลังวูบอย่างไม่ทราบสาเหตุ ได้แต่ทำตัวนิ่งไม่กล้าขยับเขยื้อน แต่ดูเหมือนอีกฝ่ายก็ยังไม่พอใจอยู่ดี ชายหนุ่มจึงต้องเร่งสำรวจว่าเขาพลาดอะไรไปอีก จนเมื่อเห็นสายตาของดนุนัยเคลื่อนลงต่ำไปเล็กน้อยสลับกับขึ้นมาสบตาอยู่สองสามครั้ง นั่นล่ะประวัฒน์จึงได้รู้สึกตัว “สวัสดีครับ” ประวัฒน์รีบปล่อยมือจากอรพลิน และยกมือไหว้ทักทายอย่างอ่อนน้อมที่สุด หวังให้บรรยากาศอันแสนจะกดดันนั้นบรรเทาเบาบางลง แต่ทุกอย่างกลับไม่เป็นดั่งคาด เมื่อนายทหารหนุ่มยังคงทำสีหน้าราวกับอยากจะจับเขาโยนออกไปจากห้องเสียให้รู้แล้วรู้รอด พ่อรตีว่าดุแล้วนะ แต่พี่รักดุกว่าอีก เอาไงต่อดีว่ะเรา-- ประวัฒน์คิดหาทางรอดในใจ ในช่วงเวลาทรมานอันแสนเนิ่นนานราวกับไม่มีวันสิ้นสุด ร่างของเพชรตีก็เดินออกมาจากห้องน้ำ เธอเอ่ยทักทายนายทหารหนุ่มที่หันไปส่งรอยยิ้มกว้าง ทำเอาประวัฒน์ลอบถอนหายใจอย่างโล่งออก แต่ก็อดที่จะเปรียบเทียบไม่ได้ “เจอเราทำท่าเหมือนอยากจะหักคอ ทีกับรตีดันยิ้มหวานซะงั้น ไม่ยุติธรรม” “ทศว่าอะไรนะ”อรพลินที่ได้ยินคนใกล้ตัวพูดงึมงำเอ่ยถาม เพราะก่อนหน้านี้จู่ๆ ฝ่ายชายก็ยืนนิ่งเงียบไปครู่ใหญ่ ทั้งที่เพิ่งบอกกับเธอว่ามีเรื่องจะคุยด้วย “อ๋อ ทศถามว่าโมหิวไหม จะได้แวะหาอะไรกินก่อนกลับ” “ไม่เป็นไร เดี๋ยวพี่จัดการให้เอง”ดนุนัยเอ่ยแทรกเสียงเย็น ไม่สนใจอาการสะอึกของอีกฝ่าย กับสายตาของเพชรตีที่จ้องมองมาอย่างจับพิรุธ แต่ประโยคต่อมาของอรพลินทำเอาไฟโทสะของเขาลุกพรึบ “เอาอย่างนี้ดีไหม เดี๋ยวรตีกับทศไปกินข้าวที่บ้านโมนะ เมื่อกี๊แม่เพิ่งโทรมาบอกว่าป้าช้อยทำกับข้าวไปเพียบเลย” เพชรตีที่เห็นว่าบรรยากาศรอบตัวออกจะไม่น่าไว้วางใจ จึงเริ่มบ่ายเบี่ยง “ไม่เป็นไรหรอกโม ตอนบ่ายสองเรามีเรียน จำไม่ได้เหรอ เดี๋ยวจะไปไม่ทัน” “น่าเสียดายเนอะ” อรพลินปรายตามองดนุนัยที่เอ่ยรวบรัดตัดบทด้วยใบหน้ากระหยิ่มยิ้มย่อง รู้สึกทะ:-)ๆ กับท่าทางของเขา ในขณะที่เพชรตีนั้นฉีกยิ้มกว้างเอ่ยลาเพื่อนกับดนุนัยอย่างรวดเร็ว แล้วหันไปขยิบตาส่งสัญญาณให้ประวัฒน์รีบเออออตาม “ทศกลับก่อนนะโม พักผ่อนเยอะๆนะ” ทันที่ก้าวพ้นออกมาจากห้อง ประวัฒน์ถอนหายใจจนแทบหมดปอด บ่นงึมงำ “นึกว่าจะไม่รอดซะแล้ว พี่รักทำท่าเหมือนอยากจะหักคอทศเลย” “คิดมาก” คนคิดมากหันไปคับไปมองเพื่อน “แล้วคนคิดน้อยอย่างเธอดึงฉันออกมาทำไมล่ะ แถมยังไม่ยอมไปกินข้าวบ้านโมอีก” “เรามีเรียนตอนบ่ายสองไง รตีกลัวรถติด กลับไปเข้าเรียนไม่ทัน”เพชรตีบอกเหตุผลที่คิดมาอย่างดีแล้ว พลางปรายตามองชายหนุ่มที่เดินหน้างออยู่ใกล้ๆ “พี่รักเขาใจดี วงเล็บ ในกรณีที่ไม่ได้คิดจะไปจีบน้องสาวเขา” คนพูดนั้นไม่ได้คิดอะไร แต่คนฟังกลับชักสีหน้า เอ่ยเสียงห้วน “แต่เขาไม่ใช่พี่ชายแท้ๆ ของโมสักหน่อย” “ทศ!!”เพชรตีหน้าตื่น มองประวัฒน์ราวกับไม่เคยเห็นเขามาก่อน “ทศพูดอะไร รู้ไหมว่าถ้าโมมาได้ยินเข้าจะโกรธมากแค่ไหน” “โมไม่โกรธหรอก เพราะท่าทางโมเองก็รำคาญพี่รักจะตาย”  “หยุดเลยนะทศ เรื่องไม่เป็นเรื่อง โมไม่มีทาง --” “ก็นี่ไง ที่โมเป็นอยู่ตอนนี้คือไม่ชอบให้พี่รักมาคอยตามติดตัดสินใจแทนไปหมดแทบทุกอย่าง”ประวัฒน์ค้านอย่างไม่ยอมแพ้ หลายเดือนที่ผ่านมาจากการสังเกต เขาบอกได้อย่างเต็มปากว่าอรพลินไม่ค่อยปลื้มนิสัยและการแสดงออกที่ดนุนัยปฏิบัติกับเธอ “นี่มันชีวิตของโม” “ใช่ นี่มันชีวิตของโม แต่พี่รักเขาสนิทแล้วก็รักโมเหมือนน้องสาวแท้ๆ ที่ผ่านมาโมติดพี่รักมากขนาดไหน ทศเองก็เคยเห็นนี่”เพชรตีพยายามชี้แจงให้อีกฝ่ายเห็นถึงเรื่องสำคัญ แต่สำหรับประวัฒน์นั้นไม่ใช่  “ยังไงพี่รักก็เป็นแค่เพื่อนพี่ชาย ลูกของเพื่อนสนิทพ่อกับแม่ คนข้างบ้าน หรืออย่างมากก็แค่พี่ชายที่ไม่ได้มีความเกี่ยวพันทางสายเลือดเลย อีกอย่าง นั่นมันเมื่อก่อน รตี แต่ตอนนี้คือโมไม่ได้คิดหรือรู้สึกกับพี่รักเหมือนเมื่อก่อนแล้ว”  “ทศก็อย่าลืมเหมือนกันว่าที่โมเป็นแบบนี้เพราะความจำเสื่อม ถ้าโมกลับไปจำเรื่องเก่าๆ ได้ ทศคิดเหรอว่าโมจะเมินเฉยไม่ให้ความสำคัญกับพี่รักเหมือนเมื่อก่อน”เพชรตีซัดไม้เด็ด ทำเอาคนตั้งป้อมค้านใบ้กิน มือที่กำลังเปิดประตูรถหยุดค้าง โดยมีสายตาของเพชรตีที่คอยจับจ้องตลอดเวลา เพราะรู้สึกได้ว่าท่าทางทีแข็งกร้าวของประวัฒน์นั้นมีบางอย่างแอบแฝงอยู่ “ทศ...ทศไม่ได้คิดกับโมเกินเพื่อนใช่ไหม” ท่าที่หลบเลี่ยงสายตากับสีหน้าแสดงชัดถึงความยุ่งยากใจนั้น ทำให้เพชรตีต้องเร่งเร้าอีกครั้ง  “ทศ” “ใช่ ทศชอบโม” เพียงคำตอบสั้นๆ แต่กลับทำให้หัวใจขอเพชรตีกระตุก เนื้อตัวชาวาบตั้งแต่ศรีษะจรดปลายเท้า ได้แต่ยืนนิ่งจ้องมองประวัฒน์ที่เริ่มพรั่งพรูความรู้สึกต่างๆ ออกมา หากแต่คนรับฟังกลับไม่สามารถรับรู้อะไรได้อีกแล้ว “รตีๆ”ชายหนุ่มจับต้นแขนของเพชรตีเขย่าเบาๆ เพราะหญิงสาวได้แต่ยืนเงียบ ไม่ตอบรับมาตั้งแต่เขายอมรับว่าชอบอรพลิน “ช่วยทศหน่อยนะ” “หา”เพชรตีที่เพิ่งหลุดจากภวังค์แห่งความเจ็บปวด เงยหน้าขึ้นมองชายหนุ่มที่กำลังกอบกุมมือทั้งสองข้างของเธอไว้ สีหน้าอ้อนวอน แต่ไม่ใช่อ้อนว้อนขอในสิ่งที่เธอหวังมาตลอด “ทศว่าอะไรนะ” “รตีสนิทกับโม สนิทกับพี่รัก ช่วยเป็นคนกลางให้ทศทีนะ” หญิงสาวขมวดคิ้วอย่างงุนงง “คนกลาง?” “เป็นแม่สือให้ทศที นะ” เพชรตีก้มหน้า รีมฝีปากเม้มแน่นจนเป็นเส้นตรง แค่รับรู้ว่าคนที่ตัวเองมีใจด้วยไปชอบเพื่อนสนิทก็เจ็บมากพอแล้ว นี่เขายังขอให้ช่วยเป็นแม่สื่อ ในขณะที่ตัวเธอทำได้แค่เพียงเก็บกลั้นความรักครั้งนี้เอาไว้ มองดูเขาสมหวังในความรักไปกับผู้หญิงอื่น เพียงแค่คิด นัยน์ตาก็เริ่มร้อนผ่าวจนต้องรีบห้ามตัวเอง ทนไว้รตี อย่าร้อง ห้ามร้อง -- เพชรตีบอกย้ำกับตัวเอง แข่งกับเสียงรบเร้าของชายหนุ่มที่ยังไม่มีทีท่าว่าจะหยุด จนกว่าแม่สือจะยอมตกปากรับคำช่วย “รตีจะช่วยเท่าที่ช่วยได้” เพชรตีฝืนยิ้มให้กับประวัฒน์ที่ดีอกดีใจจนโผเข้ากอดเธอแน่น ต่างกับแม่สื่อที่ต้องเก็บกลั้นน้ำตาเอาไว้ ไม่ยอมให้ใครมารับรู้ความรู้สึกในหัวใจเธอตอนนี้อย่างเด็ดขาด                                    .......................................................... หายไปพอสมคสร พอดีว่าช่วงนี้ทำงานออกพื้นที่บ่อย เลยไม่ค่อยมีเวลาพิมพ์เท่าไร แต่ก็มาลงให้แล้วนะคะ  ขอบคุณผู้อ่านทุกท่านที่แวะเวียนมาค่ะ ^^ จากคุณ : Fercianut เขียนเมื่อ : 26 ธ.ค. 55 19:23:16

ความคิดเห็นที่ 4 ช่วงหยุดปีใหม่ ขอกลับไปอ่านบทเก่าๆ ก่อนนะคะ แหะๆ เดี๋ยวจะต่อกันไม่ติด จากคุณ : หญิงภัค (มาโซคิส) เขียนเมื่อ : 27 ธ.ค. 55 16:21:49

ความคิดเห็นที่ 5 คุณ หญิงภัค (มาโซคิส)  ได้เลยค่ะ อ่านหลายๆรอบก็ได้ ^^ จากคุณ : Fercianut เขียนเมื่อ : 28 ธ.ค. 55 07:28:13