ความคิดเห็นที่ 1 ฟาง ดึงหมวกไหมพรมให้กระชับแน่น  เพื่อปิดบังเส้นผมที่เริ่มหลุดร่วง  ผิวพรรณที่เริ่มคล้ำหมอง ซ่อนอยู่ภายใต้เสื้อกันหนาวอันหนานุ่ม   ผิวหน้าที่ต้องบดบังด้วยเครื่องสำอางตลอดเวลา ฟาง ไม่แน่ใจว่า จะปิดเร้นได้อีกนานสักแค่ไหน? เด็กหญิง เหม่ยฟ่าง  เมื่อ 15  ปีก่อน ที่ยังไม่ทันได้ใช้คำว่านางสาวนำหน้าชื่อ  ต้องพบกับโศกนาฏกรรมบนเส้นทางเดินของชีวิตก่อนถึงวัย   เมื่อ ป้าจันฮา จากหมู่บ้านข้างเคียง  มาชักชวนให้ไปเป็นลูกมือร้านเสริมสวยในตัวเมือง  พร้อมกับเด็กสาวในหมู่ บ้านอีก  2 – 3 คน   และแทบไม่ต้องไตร่ตรองอะไรมากนัก  พ่อกับแม่ ตอบตกลงให้ไปทันที  เพราะคิดว่า นั่นคือโอกาสทองของเด็กสาวแห่งดอยสูง ที่จะสานเส้นทางฝันให้ตัวเอง และคนข้างหลัง   คงดีกว่าที่จะมาดักดานอยู่แต่ในหมู่บ้านกลางหมู่หมอกนี้  ที่ดูเหมือนจะมองไม่เห็นอนาคตเอาเสียเลย   แต่ใครจะคิดบ้างว่า  เด็กสาวเหล่านั้นจะต้องเผชิญกับอะไรบ้าง... “ไป่แล้วบ่ม่วน  ก่อปิ๊กบ้านเฮาเน้อ”  เสียงพ่อสั่นเครือ   ขณะเหม่ยฟ่าง เดินจากมา เป็นการจากบ้านเป็นครั้งแรกในชีวิตของเด็กสาว  เมื่อเหลียวกลับไปมอง น้ำตาเอ่อออกมาอย่างไม่รู้ตัว  เหม่ยฟ่าง  เห็นพ่อยกมือปาดน้ำตา  แม่ที่กำลังท้องโย้ใกล้คลอด ยืนน้ำตาซึมอยู่ข้างหลังน้องๆ ที่กำลังโบกมือเต้นหยอยๆ   เจ็ดชีวิตในกระท่อมหลังเล็กๆ นี้  ที่กำลังรอความหวังจาก ตนเพียงคนเดียว  มันช่างเป็นภาระอันยิ่งใหญ่เสียเหลือเกิน  แต่ เหม่ยฟ่าง เบื่อความแร้นแค้นเหลือเกินแล้ว ภาพของพ่อแบกกะหล่ำปลี  จนเต็มล้นตะกร้าหลัง ที่หนักจนหลังงองุ้ม ยังคงติดตาอยู่ตลอดเวลา “อิปี้ ส่งสต่างค์มาโตยเน้อ”   เสียงน้องๆ  ตะโกนตามหลังเสียงดังลั่น ตามรายทางสู่ตัวเมือง  เหม่ยฟ่าง  ยังคงฝันอย่างเปี่ยมล้นว่าจะต้องหาเงินสร้างบ้านให้พ่อ  และส่งน้องให้เรียนสูงๆ ให้ได้   แม้จะต้องแลกด้วยอะไรก็ตาม....   วันแรกในร้านเสริมสวยของ  เหม่ยฟ่าง ได้เจอเด็กสาวจากหมู่บ้านอื่นอีกหลายคน  ป้าจันฮา ให้ทุกคนอยู่แต่ชั้นบน   ห้ามลงมาข้างล่างโดยไม่จำเป็น ไม่ได้ให้เป็นลูกมือร้านเสริมสวย อย่างที่เคยพูดไว้ วันรุ่งขึ้น มีผู้หญิงวัยกลางคน มาหาป้าจันฮา ที่ร้าน  แล้วก็กลับไปพร้อมเด็กสาวทีละคน สองคน  เหม่ยฟ่าง  ไม่รู้ว่าเขาพาไปที่ไหน และไปทำงานอะไร  ป้าจันฮา บอกแต่เพียงว่า ไปแล้ว จะได้เงินเยอะกว่าเป็นลูกมือร้านเสริมสวยแน่  จะได้มีเงินส่งให้พ่อแม่มากๆ  เหมือนกับเด็กสาวรุ่นก่อนๆ ที่เคยทำมา แล้วก็มาถึงคราว เหม่ยฟ่าง ที่ต้องไปกับผู้หญิงคนนั้น ป้าจันฮา แนะนำให้เรียกว่า “คุณแม่” จากคุณ : Mareeraya เขียนเมื่อ : 26 ธ.ค. 55 22:20:55

ความคิดเห็นที่ 2 ในครั้งนั้น  มีเด็กสาวที่ไปพร้อมกับ  เหม่ยฟ่าง  อีก 3  คน  คุณแม่ บอกแค่ว่า จะพาไปกรุงเทพฯ   เพียงแค่ได้ยิน คำว่า  กรุงเทพฯ  เท่านั้น  เด็กสาว รู้สึกทั้งตื่นเต้น  ทั้งหวาดวิตก  ไม่รู้ว้า กรุงเทพฯ อยู่ไกลแค่ไหน รู้แค่ว่า ที่นั่น  มีรถราวิ่งขวักไขว่  มีคนมากมาย  และ  มีไฟฟ้าสว่างไสวตลอดวันตลอดคืน   เหม่ยฟ่าง  ต้องนั่งรถทัวร์ไปพร้อมกับเด็กสาวทั้งสาม โดยมีคนของ คุณแม่  คอยติดตามดูแลอยู่ห่างๆ   เหม่ยฟ่าง รู้ทีหลังว่า ผู้ชายคนนั้น คือลูกน้องคนสนิทของ คุณแม่  คอยทำหน้าที่พาเด็กสาวๆที่ คุณแม่  ติดต่อไว้ เข้ามาส่งต่อในกรุงเทพฯ   เมื่อถึงกรุงเทพฯ  ผู้ชายคนนั้น พาไปพบ คุณแม่ ที่คาราโอเกะเล็กๆแถวชานกรุง  ที่นั่น เหม่ยฟ่าง ได้เจอกับเด็กสาวอีกหลายคน จากคนละถิ่นที่  เขาจัดให้นอนรวมกันในห้องๆห้องหนึ่ง  ที่อยู่ชั้นบนของคาราโอเกะแห่งนั้น คืนแรกในกรุงเทพฯ  เหม่ยฟ่าง  คิดถึงบ้านเหลือเกิน ไม่เคยรู้สึกหวั่นกลัว เช่นนี้มาก่อน   และไม่รู้ว่า วันพรุ่งนี้ จะต้องพบเจอกับอะไรบ้าง   พอถึงตอนเช้า  ก็มีคนเอาชุดมาให้ลอง   มาสอนแต่งหน้า   เด็กสาวได้แต่มองหน้ากันอย่างงุนงง  แต่ใครเลยจะกล้าถาม   เพราะทุกคนโดนสั่งมาว่า  ห้ามซัก  ห้ามถามอะไรทั้งสิ้น ให้ทำตามที่เขาสั่งเท่านั้น เมื่อเริ่มงานคืนแรก  เด็กสาวทุกคนจะต้องลงมานั่งเป็นเพื่อนแขกที่มาเที่ยว  คอยรินเหล้าให้  และ “ตามใจแขก”  ตามที่เขาบอก   ในตอนแรก  เหม่ยฟ่าง ไม่เข้าใจคำว่า  “ตามใจแขก”  ว่ามันมีความหมายแฝงเร้นอะไร?   จนกระทั่ง  หลังเลิกงานในคืนนั้น  มีเด็กสาวคนหนึ่ง โดนลากออกไปจากห้อง เพราะไม่ยอม “ตามใจแขก”  อย่างที่เขาสั่ง  คนคุมพาแยกออกไปอยู่ห้องข้างๆ  เหม่ยฟ่าง  และเด็กสาวคนอื่นๆในห้อง  ได้ยินเสียงเสียงทุบตี   เสียงกรีดร้อง  ตามด้วยเสียงร้องไห้กระซิกๆ ตลอดคืน จนรุ่งเช้า  เด็กสาวคนนั้นก็ไม่ได้กลับมาที่ห้องอีกเลย  ไม่มีใครรู้ว่าเธอหายไปไหน?   จากเหตุการณ์ในคืนนั้น ทำให้ เหม่ยฟ่าง  และเด็กสาวที่เหลือ ได้เรียนรู้ว่าจะต้อง “ตามใจแขก”  อย่างที่เขาสั่งเท่านั้น ไม่เช่นนั้น คงต้องมีชะตากรรม  เช่นเดียวกับเด็กสาวคนนั้น เมื่อคืนนี้... กรุง เทพฯ  มันช่างน่ากลัวเหลือเกิน... นับแต่จากบ้านมา  ไม่เคยมีคืนไหนที่ เหม่ยฟ่าง ไม่ร้องไห้ ต่างกันตรงที่ คืนแรกร้องไห้เพราะคิดถึงบ้าน  แต่คืนนี้ ต้องร้องไห้ เพราะเจ็บร้าวในสิ่งที่ต้องฝืนทำ ทุกครั้งที่ความอดทนก็เริ่มหดหาย  ความทดท้อเริ่มคืบเข้าแทนที่  เหม่ยฟ่าง  เริ่มมีความคิดที่จะหนี   แต่ทุกครั้งที่คิด  ภาพของพ่อ และน้องๆ จะผุดขึ้นในมโนนึกทันที   เหม่ยฟ่าง  ทำงานอยู่ในคาราโอเกะ นานนับปี  จนปีกเริ่มกล้าแกร่ง อยากโผบินสู่เส้นทางที่ดีกว่า จากคุณ : Mareeraya เขียนเมื่อ : 26 ธ.ค. 55 22:21:25

ความคิดเห็นที่ 3 เงิน คือ  เหตุผลหนึ่งเดียว  ที่คำนึงถึง ทุกก้าวที่ย่าง  วัยวันเริ่มกล้าแกร่ง  มนต์มายาแห่งนครโลกีย์  ได้แปลงเปลี่ยน  เหม่ยฟ่าง  เด็กสาวจากดอยสูง ที่ไม่เท่าทันเล่ห์ร้ายแห่งสังคมเมือง ให้กลายเป็น นางสาว เหมือนฝัน หรือ  ฟาง  หญิงสาวกร้านรู้ที่จะอยู่รอดในวิถีเส้นทางสายกามราคะ  ด้วยวัยอันไม่เหมาะควร แต่มันสายเกินกว่าจะหันหลังหนีเสียแล้ว... ที่ที่จะเริ่มเรื่องราวบทใหม่ของ  ฟาง  เป็นอาบอบนวด  ใจกลางเมือง ณ ที่นั่น ฟาง  เริ่มหาเงินได้มากขึ้น  เหล้า  ยา  และ ควันบุหรี่   เริ่มเข้ามาเป็นตัวกระตุ้นให้กลไกในร่างกายปฏิบัติงานต่อไปได้ เหมือนหุ่นยนต์   แม้บางครั้งสติจะเลอะเลือน  แต่ ฟาง ก็ไม่เคยลืมฝันหนึ่งเดียวที่แฝงเร้นในมโนสำนึก  นับแต่จากบ้านมา.. ฟาง วนเวียนในวังวนอ่างน้ำกาม นานหลายปี จนแก่กร้าน  เริ่มเท่าทันสังคมแก่งแย่ง ชิงดี แบบวิถีคนกรุง   การอยู่รอด  ที่ต้องใช้ วิชาเสแสร้งชั้นสูง   ความจริงใจ  ดูจะเป็นสิ่งที่หาได้ยากเหลือเกิน...   จนกระทั่งมีลูกค้าหนุ่มใหญ่  มาเทียวไล้เทียวขื่อ  ชวน ฟาง ไปทำงานร้านอาหารในโตเกียว ด้วยรายได้งดงามกว่าที่นี่หลายร้อยเท่า  ฟาง  ครุ่นคิดอยู่นาน จนในที่สุด  ตัดสินใจไปตามคำชวน  ทั้งที่ไม่รู้ว่าจะต้องไปพบเจอกับอะไรบ้าง  ในตอนนั้น ฟาง ต้องเดินทางไปพร้อมกับลูกค้าคนนั้น  ในฐานะสามีภรรยา  เพื่อตบตาเจ้าหน้าที่   ด่านตรวจคนเข้าเมือง แต่พอไปถึง  มันไม่ได้เป็นอย่างที่ ฟาง คิด  ผู้ชายคนนั้น กลับพาฟางนั่งรถไฟต่อไปยังโยโกฮาม่า  แล้วเอา ฟาง ไปทิ้งไว้ที่บาร์เล็กๆแห่งหนึ่ง  ไม่ใช่ร้านอาหารอย่างที่เคยสัญญา   ณ ที่นั่น ฟาง ต้องทำงานอย่างหนัก  ต้องพบเจอความกักขฬะ หลากรูปแบบ   เงินที่หาได้   โดนหักเจนเกือบหมด  เหลือแค่ค่ากินไปวันๆ  เจ้าของบาร์อ้างว่า ได้จ่ายล่วงหน้าให้กับผู้ชายที่พาฟาง มาแล้ว ความฝันที่จะมีบ้านให้พ่อแม่เริ่มสลาย  ฟาง นึกไม่ถึงว่า เรื่องราวของสาวไทยที่ต้องเผชิญชะตากรรมอันเลวร้ายในญี่ปุ่น ที่เล่าต่อกันมานั้น... สุดท้ายแล้ว  ชะตากรรมของ ฟาง ก็ไม่แตกต่างกัน   ฟาง  ทนต่อชะตากรรมอันเลวร้าย  ให้ผ่านไปทีละวัน ด้วยการยึดสุราเป็นเครื่องปลดปล่อย จนเมื่อ ได้พบกับ โยชิโระ ลูกค้าหนุ่ม ผู้มีท่าทีที่สุภาพ ผิดแผกจากที่เคยเจอ  ฟาง จึงไม่รีรอขอร้องให้ช่วย พาออกมาจากนรกขุมนั้น ทันที กระทั่งสบโอกาส  โยชิโระ ทำทีพา ฟาง ออกไปเที่ยวข้างนอก  แล้วก็พาขึ้นรถไฟไปยังโตเกียว เพื่อไปขอความช่วยเหลือที่สถานทูต  เพื่อช่วยส่งตัวกลับไทย ก่อนลาจาก  ฟาง จับมือ เขา แน่น ขอบคุณทั้งน้ำตา..และนั่น เป็นวันสุดท้ายที่ได้เจอกัน จนวันเดินทาง  ฟาง ก็ไม่พบกับ  โยชิโระ  อีกเลย... จากคุณ : Mareeraya เขียนเมื่อ : 26 ธ.ค. 55 22:21:47

ความคิดเห็นที่ 4 ฟาง  กลับถึงเมืองไทย  ในสภาพเหลือเพียงศูนย์   ต้องกลับไปเริ่มนับหนึ่งใหม่  บนเส้นทางเดิม ในอาบอบนวด อีกครั้ง  เพื่อเร่งหาเงิน ส่งให้พ่อ   หลังจากขาดหายไปนาน.. ป่านนี้  ทุกชีวิตในกระท่อมกลางดอย จะเป็นอย่างไรบ้างหนอ... เมื่อชีวิตต้องดิ้นรนสู้ต่อ  ในเส้นทางที่ถูกลิขิตให้ต้องเป็น... ในเมื่อไม่มีอะไรต้องเสีย  ฟาง ตัดสินใจเดินทางไปทำงานที่ บาเรนห์   พร้อมกับเพื่อนสาว อีกครั้ง ครั้งนี้ ฟาง  เริ่มรู้ทางเอาตัวรอด ด้วยชั้นเชิงแกร่งกร้าน มากขึ้น ที่นั่น ฟาง  ต้องเจอกับลูกค้าหลากชนชั้น  และมีโอกาสเจอลูกค้าประเภทนักธุรกิจกระเป๋าหนัก  จนสามารถหาเงินได้อย่างที่มุ่งหวัง   ความฝันที่เลือนหาย   ได้เริ่มก่อตัวขึ้นอีกครั้ง.... ฟาง  ทำงานที่ บาเรนห์  อยู่นานหลายปี  จึงตัดสินใจกลับเมืองไทย  พร้อมความตั้งใจที่จะหันหลังให้กับชีวิตแบบเดิมๆ   เพื่อเตรียมตนสำหรับก้าวเดินในเส้นทางใหม่ที่ดีกว่า   แต่ความเป็นจริง  ไม่ได้เป็นเช่นที่คิด... กลับสู่แผ่นดินแม่ได้ไม่นาน  ก็เริ่มมีสัณญานอันตรายเกิดกับร่างกายของ ฟาง  ในอาการที่เป็น ทำให้ ฟาง ระแวงกลัวว่าจะเป็นเช่นเพื่อนร่วมเส้นทางบางคนที่เคยรู้จัก วันที่ ฟาง ตัดสินใจเดินเข้า คลินิกนิรนาม  จึงเต็มไปด้วยความรู้สึกสั่นหวิว คล้ายเดินเข้าสู่แดนประหาร   “ผลจาก พีซีอาร์ ปรากฏว่าพบเชื้อ  เอช ไอ วี ในกระแสเลือด “  หมอพูด ด้วยน้ำเสียงและสีหน้าเรียบเฉย   แต่ สำหรับ ฟาง  ดูเหมือนโลกทั้งโลก ดับวูบลงทันที อยากให้มันเป็นแค่ความฝัน.... “ค่า ซีดีโฟ  เหลือแค่  4  เท่านั้น”   หมออธิบายต่อ ถึงตอนนี้  ฟาง หูอื้อ  ไม่รับรู้อะไรอีกต่อไปแล้ว... สำหรับคนที่มีเชื้อร้ายแฝงเร้นอยู่ในตัว  ดูจะมีหนทางเลือกไม่มากนัก  และข่าวคราวจากพ่อ  ยิ่งตอกย้ำทำให้รู้ว่า  ภาระที่แบกอยู่ ยังไม่สิ้นสุด เมื่อเส้นทางใหม่ที่จะก้าวเดินยังมืดมน   ฟาง จึงต้องกลับเดินในเส้นทางเดิมต่อไป ที่ทำงานใหม่  ไม่ได้เป็นตึกใหญ่โต อย่างที่เคย  แต่กลับเป็นบ้านเล็กๆ เรียงกัน เป็นหมู่ ที่คนในพื้นที่เรียกว่า  ซ่อง  อยู่ติดด่านชายแดนมาเลย์ จากคุณ : Mareeraya เขียนเมื่อ : 26 ธ.ค. 55 22:22:11

ความคิดเห็นที่ 5 ที่นั่น ฟาง ยังคงทำงานหนัก  เชื้อร้ายที่แฝงเร้น   เริ่มแพร่กระจาย สู่ผู้ชายโลภราคะ อย่างไม่หยุดหย่อน...               ฤดูกาลที่ผ่านพ้น   พร้อมกับวัยวันที่ผ่านเลย...             แล้ววันเวลา ก็ไม่รออีกต่อไป...... เมื่อเชื้อร้ายที่แฝงเร้นภายในร่างกาย ค่อยๆกัดกร่อนอณูเนื้อ  อาการเริ่มปรากฏชัด  ผมเริ่มหลุดร่วงจากผื่นเสเก็ดเงิน  ผิวเริ่มหมองคล้ำ  ก่อนที่ใครๆจะรู้ ฟาง ตัดสินใจ ยุติเส้นทางสายที่เดินมาอย่างยาวนานลงทันที            ฟาง  เริ่มได้ยินเสียงร่ำเรียกจากขุนเขา  คล้ายร้องเชิญให้กลับไปเยือนยังถิ่นกำเนิด..อีกครั้ง            นานเหลือเกินที่จากมา  พ่อแม่คงแก่มากแล้ว  น้องๆคงโตเป็นหนุ่มเป็นสาวกันแล้วเช่นกัน   ภาระที่แบกรับมานานเนิ่น  จบสิ้นลงเสียที...            ตามเส้นทางที่ทอดยาวสู่ดอยสูง  คือ  เส้นทางสายเดียวกันกับตอนจากมา...            ต่างกันตรง....กาลเวลา...  เท่านั้น     ..................................... ฤดูหนาว ปีนี้ หนาวหนักกว่าทุกปี... เป็นฤดูหนาวปีที่  ฟาง ได้กลับมาสู่ ลมหายใจแห่งขุนเขา ในถิ่นกำเนิด อีกครั้ง.. เสียงไก่ขันระงม  ร้องรับกันทั่วหมู่บ้าน  ทุกชีวิต เริ่มตื่นมารับแสงตะวันของวันใหม่  ตามวิถีแห่งชาวดอยสูง             ไอหมอก  ยามเช้า...เหมือนริ้วม่าน พลางขุนเขาที่ตั้งตระหง่านอยู่เบื้องหลัง ฟาง  สูดลมหายใจลึกเต็มปอด  ดื่มด่ำบรรยากาศรายรอบ ที่ขาดหายไปจากชีวิตเสียนานเนิ่น ลมหายใจ แห่งขุนเขา ที่ล้อมโอบ ดูอบอุ่น อย่างที่ไม่เคยรู้สึกมาก่อน  และคงเป็นเช่นนี้ต่อไปอีกนานแสนนาน แต่ลมหายใจ ใครบางคน  ณ หมู่บ้านกลางหมู่หมอก นี้ กำลังจะขาดหาย.... ****************************************************                                               แก้ไขเมื่อ 26 ธ.ค. 55 22:23:58 จากคุณ : Mareeraya เขียนเมื่อ : 26 ธ.ค. 55 22:23:21

ความคิดเห็นที่ 6 ***ผลงานเรื่อกแรก : http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W13104103/W13104103.html **************************************************************** สวัสดีค่ะ เพื่อนนักอ่าน นักเขียนทุกคนเลย เรื่องนี้ได้รับแรงบันดาลใจ จากการได้รับรู้เรื่องราวชีวิตจริงๆของผู้หญิง 3 คน  แต่ได้รวมชีวิตของคนทั้ง 3 ให้เป็นหนึ่งเดียว คือ "ฟาง" เพื่ออรรถรสในการอ่าน เรื่องนี้เคยได้รับการตีพิมพ์ในนิตยสาร ดิฉัน ฉบับ  747  และ ขอบคุณนิตยาสารดิฉัน มา ณ โอกาสนี้ด้วยค่ะ ฝากเพื่อนๆอ่านเล่นๆแก้เหงาก่อนวันปีใหม่ด้วยนะคะ ^ ^ สวัสดีปีใหม่นะคะ จากคุณ : Mareeraya เขียนเมื่อ : 26 ธ.ค. 55 22:43:29

ความคิดเห็นที่ 7 อ่านแล้วสลด ชีวิตหนอชีวิต น่าเศร้าใจ T T จากคุณ : หญิงภัค (มาโซคิส) เขียนเมื่อ : 27 ธ.ค. 55 11:21:01

ความคิดเห็นที่ 8 **ขอบคุณ คุณหญิงภัค นะคะ ที่เข้ามาอ่านตลอด ตั้งแต่เรื่องที่แล้วเลย ไว้มีเวลามากกว่านี้ จะตามไปอ่านผลงานของคุณ หญิงภัค บ้างนะคะ เพราะเพิ่งเข้ามาค่ะ ยังไม่ค่อยรู้จักใครเลย *************สวัสดีปีใหม่นะคะ******************         จากคุณ : Mareeraya เขียนเมื่อ : 27 ธ.ค. 55 11:56:44

ความคิดเห็นที่ 9 ยินดีค๊า.. พอดีหญิงภัคชอบอ่านคะ จริงๆ ก็อ่านผลงานของทุกท่านที่ตั้งกระทู้และทุกคอมเม้นต์ด้วย แต่ส่วนใหญ่ไม่ค่อยได้เม้นต์เท่าไร แบบว่าบางคนยังไม่รู้จัก แหะๆ หญิงภัคก็เพิ่งเข้ามาได้ไม่นานเช่นกันคะ ทุกคนในนี้น่ารักเป็นกันเอง คุยกันสนุกดีคะ เด๊วก็รู้จักกันค่ะ เข้ามาบ่อยๆ เนอะๆ   สวัสดีปีใหม่เช่นกันค่ะ จากคุณ : มาโซคิส เขียนเมื่อ : 27 ธ.ค. 55 13:42:47

ความคิดเห็นที่ 10 **ขอบคุณค่ะคุณหญิงภัค น่ารักจังเลย ก็เลยลองไล่หาผลงานเขียนของคุณหญิงภัคมาได้แล้ว http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W13052113/W13052113.html ตอนนี้เจอบทที่ 15 แล้ว เดี๋ยวจะลองไล่หาบทที่ 1 ก่อนนะคะ แต่คาดว่าคงต้องใช้เวลาพอควร อิ อิ ถ้าคุณ หญิงภัค เก็บลิงค์ไว้ตั้งแต่บทที่ 1 และไม่เป็นการรบกวน ช่วยโพสต์ลิงค์หน่อยนะคะ จะตามอ่านตั้งแต่ต้น ขอบคุณนะคะ จากคุณ : Mareeraya เขียนเมื่อ : 27 ธ.ค. 55 15:11:08

ความคิดเห็นที่ 11 นี่ลิงค์เก่าตั้งแต่ บทที่ 1-14 ค่ะ แหะๆ http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W13032866/W13032866.html ขอบคุณนะคะที่หามาอ่าน ขอให้สนุกกับ กับดักรักค๊า จากคุณ : มาโซคิส เขียนเมื่อ : 27 ธ.ค. 55 15:34:49

ความคิดเห็นที่ 12 ขอบคุณค่ะ คุณหญิงภัค ขอไปอ่านก่อนนะคะ   จากคุณ : Mareeraya เขียนเมื่อ : 27 ธ.ค. 55 16:03:37