ตายจริง ไปโรงพยาบาลดีกว่าไหมคะ เธอแตะเบาๆ ที่บริเวณนั้น ไม่สนใจด้วยซ้ำว่าเลือดจะเปรอะเปื้อนนิ้วมืออย่างไร
เขากลับไม่เป็นเดือดเป็นร้อน ไม่ต้องหรอกกันตา แค่ถากไปเท่านั้นเอง
แค่ถากไปอะไรได้ เธอว่ามันดูร้ายแรงกว่านั้น แต่เมื่อเขาไม่อยากไปโรงพยาบาล อาจเพราะกลัวจะเกิดปัญหา เธอก็พอเข้าใจ
เหลียวมองรอบตัว จำได้ว่าเคยเห็นตะกร้าใบเล็กๆ ของแม่ที่ใช้ใส่อุปกรณ์ปฐมพยาบาลอยู่ที่ไหนสักแห่ง แต่เพราะไม่เคยหยิบออกมาใช้เลยจึงจำไม่ได้แน่ว่าแม่เก็บไว้ที่ไหน ลองลุกไปเปิดตู้เก็บผ้าปูที่นอนและของใช้ภายในบ้านดูก็เห็นว่าตะกร้าใบนั้นอยู่บนชั้นเหนือศีรษะที่นั่นเอง
เมื่อกลับมานั่งข้างๆ เขาเพื่อทำแผลให้ เขาเป็นคนเล่าเรื่องราวทั้งหมดเองโดยไม่ต้องถามซ้ำ
ผมบอกโจดี้ว่าผมจะเลี้ยงลูกเอง แต่ผมไม่ต้องการให้เขากลับมาอยู่ด้วย เขาโกรธมาก ก็เลยทะเลาะกัน
เขาจงใจละบางส่วนไว้ โดยเฉพาะสาเหตุที่ทำให้หล่อนโกรธหัวฟัดหัวเหวี่ยงถึงขั้นทำร้ายเขา ก็เพราะหล่อนคาดคั้นเขาเรื่องผู้หญิงคนที่อ้างว่าเป็นเพื่อนของเขานั่นเอง
กันตาเพียงฟังเงียบๆ ไม่แสดงความคิดเห็นหรือแม้แต่ถามอะไรอีก เอาแต่ตั้งหน้าตั้งตาทำแผลให้ ราวเป็นภาระสำคัญที่สุดในเวลานี้
ผมขอโทษที่มารบกวนคุณกลางดึกแบบนี้ คิดเพียงว่าโจดี้ไม่รู้จักที่นี่ คงตามหาลูกไม่พบ เสียงเขาอ่อนโยนลงตามความรู้สึก ความเยือกเย็นของเธอช่วยให้คนใจร้อนอย่างเขาสงบลงได้อีกครั้ง
ไม่เป็นไรหรอกค่ะ คุณมาที่นี่ได้เสมอ มาได้ทุกเวลา
เธอเหลือบขึ้นสบตาเขาแล้วยิ้มให้กำลังใจ แล้วนี่คุณจะทำอย่างไรต่อไปคะ
ให้เขาสงบลงกว่านี้แล้วผมจะลองขอร้องเขาดีๆ อีกครั้ง จะขอตรงๆ ให้ไปเสียจากบ้าน แต่ผมจะเอาเฮลี่ย์ไว้ จะอธิบายให้เขาเข้าใจว่าไม่มีประโยชน์อะไรที่จะรั้นอยู่ไปแบบนี้ ถึงอย่างไรผมก็ไม่เปลี่ยนใจ
ไม่มีสักคำที่เขาจะปรักปรำอดีตภรรยาเรื่องทำร้ายร่างกายถึงขั้นนี้ และนั่นก็ทำให้เธอชื่นชมเขาอยู่เงียบๆ
เสียใจด้วยค่ะที่มีเรื่องแบบนี้เกิดขึ้น เธอพึมพำ ใช้พลาสเตอร์ปิดผ้าพันแผล และดูเหมือนเลือดจะหยุดแล้ว น่าจะห้ามเลือกไว้ได้ แต่ถ้ามีเลือดออกมาอีกก็คงต้องไปโรงพยาบาล
วางมือจากบาดแผลที่ดูร้ายแรงที่สุดแล้วเธอแตะเบาๆ ที่คางของเขาให้หันไปทางขวาเพื่อให้เห็น รอยช้ำบริเวณลำคอ
รอยนี่เกิดจากอะไรคะ
ด้ามอะไรสักอย่าง ผมไม่แน่ใจว่าเป็นอะไรเพราะมาจากข้างหลัง เขาตอบพร้อมเสียงหัวเราะ ฟังดูเหมือนจะโล่งใจขึ้น อย่างน้อยตอนนี้ผมก็พาเฮลีย์พ้นออกมาแล้ว
แต่ความโล่งใจของเขาคงอยู่ไม่ได้นานเมื่อจู่ๆ แสงสีแดงและน้ำเงินส่องวับๆ ลอดผ่านมู่ลี่เข้ามาจากภายนอก ซูโม่รู้สึกถึงความผิดปกติก่อนใครหมด หูของมันตั้งชั้นขึ้นทันที มันลุกจากที่นอนในห้องนั่งเล่นแล้วเดินเหยาะๆ ไปหยุดอยู่หน้าประตู แล้วคำรามในลำคอ
เห็นอากัปกิริยาของมัน กันตาลุกจากเก้าอี้ไปที่หน้าต่าง มองออกไปก็เห็นรถตำรวจสองคันตามหลังกันมาจอดเรียบร้อยแล้ว และคนที่ก้าวลงก่อนใครคือผู้ช่วยนายอำเภอ นั่นเป็นภาพที่ไม่ค่อยได้เห็นกันบ่อยนักในเมืองนี้ เมืองเล็กๆ ซึ่งเป็นส่วนหนึ่งของเขตรัทเทอร์ฟอร์ดนี้ปกติมีเพียงนายอำเภอเป็นผู้รักษากฎหมาย ใครก็ตามที่แจ้งความไปกับตำรวจซึ่งรับผิดชอบบริเวณที่เป็นตัวเมืองแสดงว่ารู้ขั้นตอนของเรื่องแบบนี้ดี
ตำรวจกับสตีฟค่ะ
เธอหันมาบอก และเขาก็รีบลุกจากเก้าอี้ หยิบเสื้อขึ้นมาสวมลวกๆ ไม่มีเวลาแม้แต่จะกลัดกระดุม
เขาเป็นคนเปิดประตูบ้านก่อนจะมีเสียงเคาะ
นึกแล้วว่านายจะมาอยู่ที่นี่
กันตาไม่เห็นคนที่พูดในทันทีเพราะบานประตูบังอยู่ แต่ก็จำเสียงได้
มีอะไรหรือสตีฟ
เธอเห็นเขาผงกศีรษะเป็นเชิงทักทาย
เมียเก่าของนายโทร.ไปแจ้งความว่านายทำร้ายร่างกายเขา แล้วลักพาตัวลูกสาว เขาแจ้งความไปที่สถานีตำรวจ
เพียงแค่นั้นก็ชัดเจนอยู่แล้ว ไม่จำเป็นต้องอธิบายอะไรอีก
ได้ยินข้อหาร้ายแรงกันตาเบี่ยงเบนสายตามาที่เขาเพื่อดูปฏิกิริยา เพิ่งคิดได้ว่าเรื่องราวทั้งหมดเธอรับรู้จากเขาแต่เพียงฝ่ายเดียว ไม่รู้เลยว่าเรื่องจากอีกด้านเป็นอย่างไร และฝ่ายนั้นบาดเจ็บมากน้อยแค่ไหน
ทำร้ายร่างกาย? ลักพาตัว? สตีฟ นายเชื่อหรือว่าเป็นความจริง น้ำเสียงแข็งกร้าวของเขาเท่านั้นที่บอกให้รู้ว่าเขากำลังรู้สึกอย่างไร ขัดกับสีหน้าที่คงเรียบเฉยได้อย่างเสมอต้นเสมอปลายลิบลับ
เวส
.เรารู้จักกันมานาน นายเป็นคนยังไง ใครๆ ก็รู้ แต่ทุกคนต้องทำตามหน้าที่ ตำรวจต้องเอาตัวนายไปก่อน นายคงเข้าใจ ผู้ช่วยวัยเดียวกันของเขาแทบขอร้อง
เวสถอนใจยาว ยอมรับแต่โดยดีในเมื่อไม่ต้องการให้ใครพลอยเดือดร้อนไปด้วย
ขอเวลาสักครู่ เขาบอกเพียงแค่นั้น
สตีฟเหลียวไปหาตำรวจซึ่งยืนอยู่ข้างหลังเป็นเชิงขอความเห็นใจ
ตามสบาย เวส เรารู้ว่าคุณจะไม่หนีไปไหน เสียงทุ้มลึกนั้นเป็นเสียงของนายตำรวจที่กันตาไม่เคยเห็นมาก่อน
ได้รับอนุญาต นายอำเภอหนุ่มแตะแขนเธอให้ถอยห่างออกจากประตู กะระยะพอไม่มีใครได้ยินที่จะพูดคุยกัน
ผมขอโทษที่ทำให้คุณต้องพลอยเดือดร้อนไปด้วย สุ้มเสียงของเขาฟังดูเหน็ดเหนื่อย แต่ไม่ถึงกับท้อแท้
อย่าคิดอย่างนั้นสิคะ มีอะไรที่ฉันพอจะช่วยได้บ้างไหม
คุณช่วยโทรศัพท์บอกแจน่าให้ไปประกันตัวผมด้วย คงต้องเป็นพรุ่งนี้เช้า คืนนี้คงยังทำอะไรไม่ได้
นายอำเภอผู้รู้ขั้นตอนของกฎหมายดีขอร้อง เขาดึงกุญแจจากกระเป๋ากางเกงมาส่งให้
ฝากรถของผมไว้กับคุณ มีกุญแจบ้านของผมอยู่ด้วย
แล้วเฮลี่ย์ล่ะคะ
ฮัมฟรีย์คงเอาตัวเฮลี่ย์ไปด้วย เธอพอเข้าใจว่าเขาคงหมายถึงนายตำรวจคนที่ยังคงยืนอยู่หน้าประตู
ผมไม่ใช่ผู้ดูแลแกตามกฏหมาย เสร็จเรื่องนี้แล้วผมถึงจะมีเวลาทำเรื่องขอเป็นคนดูแลแกได้
กันตาผงกศีรษะรับรู้ จะให้ฉันไปเอาเสื้อผ้าจากบ้านของคุณแล้วเอาไปให้ที่สถานีตำรวจไหมคะ
เขาแย้งทันควัน อย่าครับ โจดี้ยังอยู่ที่นั่น
รู้ดีว่าหล่อนจะไม่ยอมไปไหนง่ายๆ กันตาอ่อนโยนเกินไป เป็นคนดีเกินกว่าที่เขาจะยอมให้ต้องไปพบกับความร้ายกาจของผู้หญิงอย่างภรรยาเก่าของตัวเอง
เรื่องนั้นแจน่าจัดการได้ เขาสรุป มองลึกเข้าไปในดวงตาคู่สวย คิดจะบอกอะไรมากกว่านั้น แต่แล้วก็เปลี่ยนใจ
ผมจะไปเอาลูก
กันตามองตามเขาไปอย่างเห็นอกเห็นใจ พอเชิญนายตำรวจทั้งสองคนรวมทั้งสตีฟให้เข้ามาในบ้านก็เห็นสีหน้าลักษณะเดียวกันจากคนอื่นๆ เช่นกัน
เขาจะเป็นอย่างไรบ้างคะ เธอเจาะจงถามสตีฟเพราะรู้จักดีกว่าอีกสองคน
ถ้าฝ่ายโน้นจะเอาเรื่องให้ได้ ก็คงต้องไปว่ากันในศาลแหละครับ ส่วนตอนนี้เวสคงถูกพักงานไปก่อน
โจดี้บาดเจ็บมากหรือเปล่าคะ
สตีฟทำหัวเราะฮึๆ ในลำคอแล้วส่ายหน้าอย่างอนาถใจ
ถ้าอาการของโจดี้เรียกว่าบาดเจ็บ อาการของเวสก็ต้องเรียกว่าปางตาย เท่าที่ผมเห็นมีแต่ที่ข้อมือมีรอยช้ำ นอกนั้นก็ไม่เห็นมีอะไรอย่างอื่น คนที่ตอนนี้ถูกเรียกว่าเป็นคนร้ายกลับกลายเป็นคนที่บาดเจ็บจริงๆ ไปเสีย
เขามองผ่านเธอไปทางด้านหลัง กันตาหันมองตามก็แทบสะอื้นกับภาพที่เห็น ร่างใหญ่บึกบึนนั้นกำลังประคับประคองร่างน้อยๆ ของลูกสาวอย่างทะนุถนอม เขากำลังพูดอะไรบางอย่างกับลูก แกตื่นแล้วและกำลังงัวเงีย ใบหน้าเล็กๆ ซุกกับอ้อมอกของผู้เป็นพ่อ แขนบอบบางข้างหนึ่งโอบรอบคอเขาอย่างไว้เนื้อเชื่อใจ
และเธอก็สรุปได้เองในทันทีนั้นว่าคนที่อ่อนโยนขนาดนี้ไม่มีวันจะทำร้ายผู้หญิงอย่างแน่นอน ไม่ว่าผู้หญิงคนนั้นจะร้ายต่อเขาขนาดไหนก็ตาม
แก้ไขเมื่อ 27 ธ.ค. 55 12:06:19
แก้ไขเมื่อ 27 ธ.ค. 55 09:21:18
รอยอาลัย (บทที่ ๙)
น้องนุ้ย (นารีจำศีล) : น้องนุ้ยเชียร์ไม่ผิดคนค่า เรื่องนี้เวสเป็นพระเอกค่ะ ขอบคุณสำหรับกิฟต์นะคะ
