ความคิดเห็นที่ 1 ตอนที่ 8            งานเลี้ยงฉลองสมรสถูกจัดขึ้นที่โรงแรมอย่างอลังการในตอนหัวค่ำ ทั้งกองทัพนักข่าวและแขกจำนวนมากที่มาร่วมงาน ทำให้พลอยรัตนาต้องหลบฉากออกมา แล้วยืนมองคู่บ่าวสาวถ่ายรูปกับแขกอยู่ที่มุมหนึ่ง ซึ่งจัดไว้อย่างสวยงาม วันนี้หลังจากเสร็จพิธีหลั่งน้ำสังข์และจดทะเบียนสมรสแล้ว เธอมีโอกาสได้คุยกับมุกอันดาสั้นๆ แค่ในห้องแต่งตัว เพราะนักข่าวที่รุมสัมภาษณ์คู่บ่าวสาวอยู่นาน หากก็ทำให้เธอได้รู้ว่าตรัยคุณรู้จักกับน้องสาวของเธอมานานแล้ว เพราะเขาเป็นอาของสร้อยขิมเพื่อนสนิทของมุกอันดานั่นเอง แม้จะไม่มีคำว่ารักจากปากเจ้าบ่าวตลอดการสัมภาษณ์ แต่ทุกคำที่เขาตอบก็บอกให้รู้ว่ามุกอันดาเป็นคนสำคัญสำหรับเขา และเขาจะดูแลเธอตลอดไป ไม่ต่างจากน้องสาวของเธอที่บอกว่าเจ้าบ่าวคือชายในฝัน และอายุก็ไม่ใช่อุปสรรคสำคัญใดๆ สำหรับทั้งคู่เลย ก่อนจะปิดท้ายด้วยภาพบ่าวสาวหอมแก้มกันหลายต่อหลายครั้ง ที่ทำให้เธอต้องเบือนหน้าหนีจากภาพนั้นทันที            หญิงสาวยกแขนขึ้นกอดอกเมื่อรู้สึกได้ถึงแอร์ที่ค่อนข้างเย็น และมันช่างเหมือนกับคืนนั้น ที่อากาศเหน็บหนาวในประเทศที่เธอไปเรียนต่อเพียงลำพัง เธอไม่รู้ว่าคือโชคดีหรือโชคร้ายเมื่อเดินออกมาซื้อของ แล้วโดนคนเมาจะเข้ามาลวนลาม ก่อนที่ชายหนุ่มคนหนึ่งจะเข้ามาช่วยไว้ เขาเป็นคนไทยที่มาติดต่อธุรกิจที่นี่และแวะออกมาหาเพื่อนก่อนจะกลับโรงแรม และบังเอิญได้ผ่านมาเห็นเหตุการณ์เข้าพอดี            ชายหนุ่มถอดเสื้อนอกของตัวเองให้เธอ เมื่อเสื้อของเธอโดนกระชากจนขาด และอาสาไปส่งเธอจนถึงที่พัก การคุยกันระหว่างทางทำให้เธอได้รู้ว่าเขาเรียนจบจากมหาวิทยาลัยที่เธอกำลังเรียนอยู่ แถมยังรู้จักกับรุ่นพี่คนไทยอีกหลายคนในเมืองนี้            ‘ใส่ไว้เถอะครับ จากตรงนี้กว่าจะเดินเข้าไปถึงด้านในคงหนาวแย่ ผมไปล่ะ’ เขาบอกเมื่อเธอจะถอดเสื้อคืนให้ แล้วผละไปขึ้นรถของตัวเองก่อนจะขับออกไปอย่างรวดเร็ว            เธอเดินกลับขึ้นห้องด้วยอาการเหมือนตัวลอยๆ อย่างที่ไม่แน่ใจว่า ตัวเองยังไม่หายตกใจตอนที่ถูกคนเมาพยายามจะลวนลาม หรือเพราะได้เจอคนมีน้ำใจคนนี้เข้ากันแน่ กระทั่งวันต่อมาเธอจึงได้คำตอบว่าเป็นอย่างหลัง เมื่อได้พบเขาอีกครั้งที่ร้านอาหารไทยซึ่งเธอทำงานพิเศษอยู่ เขาเป็นเพื่อนกับเจ้าของร้านและทุกครั้งที่มาก็จะมาทานอาหารไทยที่นี่ นั่นทำให้เธอได้เจอเขาทุกวันตลอดสองสัปดาห์ และทำให้เธอรู้ว่าเขามีชื่อว่า ตรัยคุณ            จนกระทั่งถึงวันกลับเขามาลาเพื่อนและลาเธอเป็นครั้งสุดท้าย วันนั้นเองที่พลอยรัตนารู้สึกได้ว่าใจของเธอได้หายตามเขาไปด้วย และแม้จะเฝ้ารอหากชายหนุ่มก็ไม่ได้กลับไปที่ร้านนั้นอีก ข่าวคราวของเขาที่เธอรู้มีแค่ว่า เขาเป็นนักธุรกิจที่ต้องสานงานต่อจากพ่อ และคงวุ่นวายอยู่กับงานของตัวเองจนอาจจะลืมเธอไปแล้ว ทว่าเมื่อยังไม่มีข่าวว่าเขามีคนรักแล้ว เธอจึงคิดว่าตัวเองยังมีความหวัง ก่อนจะกลับมาเมืองไทย เพื่อนของเขาฝากความระลึกถึงมาให้ เธอจึงคิดจะใช้มันเป็นข้ออ้างเพื่อไปพบเขา แต่ไม่คิดว่าเขาจะกลายเป็นน้องเขยของเธอเอง พลอยรัตนามองไปทางเจ้าบ่าวที่จับมือสลับกับโอบเอวเจ้าสาวเอาไว้อยู่ตลอดเวลา ตรัยคุณคงรักน้องสาวของเธอจริงๆ และในเมื่อต่างฝ่ายต่างรักกันขนาดนี้ เธอในฐานะพี่สาวก็คงต้องตัดใจแล้วจริงๆ            “พี่พลอย” เสียงเรียกและมือที่แตะลงมา ทำให้พลอยรัตนาที่เบือนหน้าหนีถึงกับสะดุ้ง หันไปมองก็เห็นบ่าวสาวปลีกตัวจากแขกเข้ามาหา “ทำไมมายืนอยู่ตรงนี้คนเดียวล่ะคะ?”            “ก็พี่ไม่รู้จักใครในงานเลยนี่จ๊ะ” เธอตอบน้องสาว ก่อนจะหันไปยิ้มให้ชายหนุ่มทั้งที่เจ็บแปลบอยู่ในใจ            “งั้นไปนั่งโต๊ะเดียวกับขิมก็ได้ค่ะ อย่ามายืนอยู่ตรงนี้คนเดียวเลย” มุกอันดาบอกอย่างเป็นห่วง แม้เธอจะไม่ชอบม่านไหม แต่พลอยรัตนาต่างจากแม่อย่างสิ้นเชิง เธอเป็นพี่สาวที่น่ารักคนหนึ่งทีเดียว            “พี่ขออยู่ช่วยมุกต้อนรับแขกที่หน้างานดีกว่าจ้ะ จะได้มีโอกาสกระทบไหล่ดารากับเขาบ้าง”            “ได้สิคะ ไปค่ะไปถ่ายรูปด้วยกัน”            ตรัยคุณมองตามสองพี่น้องที่เดินจูงมือไปด้วยกัน หญิงสาวสองคนมีส่วนคล้ายกันอยู่บ้าง แม้จะเป็นลูกคนละแม่ มุกอันดาสูงกว่าพี่สาวค่อนข้างมากทว่าผอมกว่า เท่าที่เขารู้มาจากสร้อยขิม พี่น้องคู่นี้อายุห่างกันห้าปี เรียนอยู่โรงเรียนเดียวกันมาตั้งแต่เด็ก ก่อนที่พลอยรัตนาจะไปเรียนต่อเมืองนอก แม้สองพี่น้องจะดูเข้ากันได้ดี หากสร้อยขิมก็ยังไม่วายห่วงว่าพี่สาวจะร้ายไม่ต่างจากแม่เลี้ยง ดังนั้นเมื่อเห็นพลอยรัตนาเข้ามายืนด้วย สร้อยขิมจึงรีบควงแม่ของเขาเดินตรงเข้ามาหาทันที            “แหม คิดไม่ถึงเลยนะคะ ว่าพี่พลอยกับอาตรัยจะเคยรู้จักกันมาก่อน” สร้อยขิมเอ่ยขึ้นยิ้มๆ เมื่อเข้ามาช่วยจัดกระโปรงเจ้าสาวให้เพื่อน            “นั่นสิจ๊ะ พี่ก็คิดไม่ถึงเหมือนกัน” พลอยรัตนาตอบ ก่อนจะหันไปยิ้มกับชายหนุ่มและคุยกับแม่ของเขาอย่างสนิทสนม ในฐานะที่เธอเป็นญาติเพียงคนเดียวของเจ้าสาว            “ยินดีด้วยนะคะคุณตรัย” เสียงหญิงสาวในชุดราตรีสีเขียวอ่อน ที่เดินเข้ามาพร้อมชายหนุ่มอีกคนหนึ่ง เรียกให้ตรัยคุณหันกลับไปต้อนรับอย่างยินดีทันที เขาแนะนำเจ้าสาวและถ่ายรูปคู่กับแขกผู้มาใหม่ ก่อนจะอาสาพาทั้งก้องภพและอรกานต์ไปที่โต๊ะด้วยตัวเอง            “คนนั้นแหละครูอรกับสามี” สร้อยขิมรีบเข้ามากระซิบเพื่อน            มุกอันดามองตามเจ้าบ่าวของเธอไปด้วยแววละห้อย เมื่อคิดว่าเขายังลืมรักครั้งเก่าไม่ลง แม้ว่าเธอจะมาพร้อมกับสามีก็ตาม            “มุกอย่าคิดมากเลยนะลูก” เพ็ญนภาเอ่ยพลางจับมือลูกสะใภ้เอาไว้ “ตรัยเขาก็แค่ไปดูแลในฐานะเพื่อน ไม่มีอะไรหรอก”            “ค่ะ มุกเข้าใจค่ะ” “ขอบใจนะลูก ตรัยน่ะไม่ใช่คนใจแข็งนักหรอก แต่การที่เราจะเข้าไปอยู่ในใจใครคนหนึ่งได้ ไม่ใช่รอให้เขาเปิดโอกาสให้เราเข้าไป แต่เราต้องรักเขาอย่างที่เขาเป็นก่อน ถ้าเราหวังจะให้เขาเปลี่ยนแปลง มันก็ต้องเกิดจากการที่เขาอยากทำเอง ไม่ใช่เพราะเราไปเรียกร้องหรือกดดันเขา และการที่เราจะเปลี่ยนแปลงใครสักคนได้ ก็ต้องใช้ความรักเท่านั้น มันอาจจะมากมายมหาศาลอย่างที่ใครก็ตอบไม่ได้ว่าต้องมากแค่ไหน แต่แม่เชื่อว่ามุกต้องทำได้ เพราะมุกมีความรักเต็มเปี่ยมที่เก็บไว้ในใจมาตลอดอยู่แล้ว จริงไหมจ๊ะ?”            “คะ?” มุกอันดามองรอยยิ้มของแม่สามีอย่างไม่ค่อยเข้าใจนัก            “แม่รู้เรื่องของหนูจากขิมหมดแล้ว” เธอว่าพลางหันไปทางหลานสาวที่ยิ้มแหยๆ ให้เพื่อน “ตรัยแค่ยังลืมความรู้สึกที่เคยมีในใจไม่ได้ หนูต้องให้เวลาเขาหน่อย แต่เรื่องแบบนี้น่ะแก้ไม่ยากหรอก เดี๋ยวแม่จะสอนวิธีให้”            “ทำยังไงคะ?” มุกอันดารีบถามด้วยความอยากรู้ โชคดีที่ตอนนี้แขกส่วนใหญ่เข้าไปในงานหมดแล้ว เธอจึงไม่ต้องกังวลเรื่องคอยรับแขกมากนัก            “เหตุผลหลักที่คนเราอยากลืมแต่ลืมไม่ลงน่ะ ส่วนใหญ่เป็นเพราะยังไม่มีเรื่องอื่นที่สำคัญกว่ามาให้จดจำ ดังนั้นสิ่งที่มุกต้องทำก็คือใช้ความรักสร้างเรื่องใหม่ๆ ให้เขาจดจำแทนเรื่องเก่า ทำปัจจุบันทุกวันให้เป็นวันที่น่าจดจำอยู่เสมอ พอปัจจุบันเริ่มสำคัญกว่าอดีต สุดท้ายเขาก็จะลืมอดีตไปได้เอง ตรัยน่ะถึงจะอายุมากกว่าหนู แต่เขาก็ยังไม่ใช่คนสายตายาว ที่จะมัวแต่มองของไกลๆ โดยที่ไม่เห็นค่าของสิ่งที่อยู่ใกล้ตัวหรอกจ้ะ”            “ค่ะคุณแม่” หญิงสาวรับคำอย่างมีกำลังใจขึ้นมา ไม่มีประโยชน์อะไรที่เธอจะไปหึงหวงผู้หญิงที่ไม่รู้เรื่องอะไรด้วยคนนั้น หรือใช้ความเป็นภรรยาบังคับให้เขาเปลี่ยนใจมารักเธอ แต่เธอจะใช้ความรักที่มีนี่แหละ เข้าไปแทนที่ความรักเก่าในหัวใจเขาให้ได้            พลอยรัตนานิ่งฟังขณะที่สายตามองไปทางอื่น ไม่ให้ใครรู้ว่าเธอแอบฟังอยู่ด้วย และจากสิ่งที่เห็นและคำพูดทั้งหมด ทำให้เธอพอจะปะติดปะต่อเรื่องราวเองได้ ผู้หญิงที่ตรัยคุณหลงรักแต่งงานไปแล้ว ส่วนมุกอันดาก็เหมือนจะรักเขาข้างเดียว และระหว่างทั้งคู่ยังมีตัวแปรอีกคนคือกรวีร์ พระเอกหนุ่มที่มาร่วมงานเป็นคนท้ายๆ ด้วยแววตาอาลัยอาวรณ์ในตัวเจ้าสาวอย่างเปิดเผย เมื่อตรัยคุณเดินกลับมาช่วยเจ้าสาวต้อนรับแขกที่หน้างาน เขาก็เพียงแต่มองโดยไม่ว่าอะไร ยิ่งเป็นเครื่องพิสูจน์ว่าข่าวที่แม่เธอเล่าให้ฟัง น่าจะมีความจริงอยู่บ้าง หญิงสาวมองคู่บ่าวสาวอย่างครุ่นคิด ก่อนจะขอตัวเข้าไปในงาน โดยเลือกนั่งโต๊ะเดียวกับอรกานต์ และความที่ต่างคนต่างก็ไม่รู้จักแขกในงานมากนัก จึงคุยกันอย่างถูกคอไปตลอดงาน ทำให้ไม่ได้พบกับทนายพิเชษที่พาภรรยาและลูกชายมาร่วมงานนี้ด้วย กรวีร์มองบ่าวสาวที่เปิดฟลอร์เต้นรำกันอย่างมีความสุข ก่อนจะหันไปมองเมื่อรู้สึกเหมือนมีใครบางคนมองเขาอยู่ แล้วก็เห็นสร้อยขิมที่รีบหันหน้าหนีทำเป็นไม่รู้ไม่ชี้ ทั้งที่ความจริงแล้วเธอเป็นคนเจ้ากี้เจ้าการให้เขามานั่งตรงนี้ จุดที่มองเห็นภาพบาดตาได้ชัดเจนที่สุด ทั้งตอนตัดเค้ก ป้อนเค้ก เต้นรำ ทุกช่วงในงานที่บ่าวสาวแสดงความรักต่อกัน สร้อยขิมจงใจจะให้เขาเห็น ตั้งแต่วันที่เอาการ์ดมาให้นั่นแล้ว ที่เธอมานั่งคุยฟุ้งให้ช่างแต่งหน้าที่กำลังแต่งหน้าเขาอยู่ ฟังว่าตรัยคุณขอมุกอันดาแต่งงานด้วยวิธีไหน เฮอะ...พระเอกหนุ่มทำเสียงหมั่นไส้อยู่ในใจ ให้ตายเขาก็ไม่เชื่อว่าที่ฟังมาจะเป็นความจริง ผู้ชายอย่างตรัยคุณน่ะเหรอ ที่จะยอมลงทุนไปหาซื้อตุ๊กตามาขอผู้หญิงแต่งงาน ยัยแว่นนั่นปั้นเรื่องขึ้นเองทั้งนั้น อย่าหวังเลยว่าจะหลอกเขาได้ กรวีร์หันกลับมาทางคู่บ่าวสาวอีกครั้ง เมื่อเสียงเพลงจากวงออร์เคสตราจบลง ก่อนจะลอบถอนใจเบาๆ หรือว่าเขาจะต้องยอมตัดใจจริงๆ “อาขอตัวกลับก่อนนะมุก ยินดีด้วยอีกครั้งขอให้มีความสุขมากๆ นะ” พิเชษเดินเข้ามาบอกกับเจ้าสาวก่อนงานเลิกเพียงเล็กน้อย “ขอบคุณมากค่ะคุณอา เดินทางปลอดภัยนะคะ” มุกอันดาไหว้สองสามีภรรยาและลูกชาย ที่เธอสนิทสนมและนับถือเหมือนเป็นญาติผู้ใหญ่คนหนึ่ง “แล้วเจอกันอีกทีวันเปิดพินัยกรรมนะ” พิเชษบอกกับหญิงสาว ก่อนจะหันไปลาเจ้าบ่าวอีกครั้ง แล้วจึงเดินนำภรรยาและลูกชายออกไปจากงาน “มุกจัดงานได้อลังการดีนะครับพ่อ ผมว่าต้องถือเป็นงานใหญ่งานหนึ่งของคนในวงการบันเทิงเลยล่ะ แขกกี่พันคนก็ไม่รู้นะครับเนี่ย” ปุลวัชรเอ่ยกับบิดา หลังจากเข้ามานั่งประจำที่คนขับรถเรียบร้อยแล้ว “ธรรมดา นางเอกดังแต่งงานกับนักธุรกิจชื่อดัง ถึงเจ้าบ่าวจะอายุมากกว่าอยู่หลายปีก็ไม่น่าจะมีปัญหา แต่พ่อว่างานนี้คงทำเอาคุณไหมเจ็บใจไปอีกนานเลยล่ะ” “แม่เลี้ยงกับลูกเลี้ยงก็แบบนี้แหละค่ะคุณ ฉันเห็นมาเยอะแล้ว” กานดาที่นั่งอยู่เบาะหลังเอ่ยขึ้นมาบ้าง ก่อนจะร้องด้วยความตกใจเมื่อรถโดนกระแทกจากทางด้านหลัง จนเธอกระแทกเข้ากับเบาะหน้าเต็มแรง “ขับยังไงมาชนท้ายคนอื่นได้ แม่ไม่เป็นไรนะครับ” ชายหนุ่มว่าอย่างหัวเสีย พลางจะเปิดประตูรถลงไป “ปุลนั่งอยู่นี่แหละ เดี๋ยวพ่อลงไปคุยเอง” พิเชษรีบห้ามเพราะรู้นิสัยใจร้อนของลูกชายดี ทว่าเพียงก้าวลงจากรถเขาก็ต้องรีบยกมือขึ้นป้องตา เมื่อแสงไฟจากมอเตอร์ไซค์คันหนึ่งสาดเข้าใส่ใบหน้า ก่อนจะพุ่งเข้าชนด้วยความเร็วสูง แล้วขับหนีไปอย่างรวดเร็ว เกือบจะพร้อมกับรถยนต์ที่ขับมาชนท้ายก่อนหน้านี้ “พ่อ...” ปุลวัชรร้องด้วยความตกใจ พลางเข้ามาประคองพ่อที่ล้มหน้าคว่ำอยู่กับพื้น ก่อนจะรีบพาส่งโรงพยาบาลที่ใกล้ที่สุดทันที            คืนแรกของการส่งตัวคู่บ่าวสาวเข้าหอ คือบ้านริมน้ำของครอบครัวฝ่ายชาย ที่ทั้งคู่ตั้งใจจะใช้พักผ่อนแทนการไปฮันนีมูน ซึ่งต่างฝ่ายต่างยังไม่พร้อมเพราะติดงานด้วยกันทั้งคู่ นอกจากญาติผู้ใหญ่ของฝ่ายชายแล้ว ยังมีพลอยรัตนาที่มาในฐานะผู้ใหญ่ของฝ่ายหญิง หลังจากให้พรจบลงผู้ใหญ่ทั้งสองฝ่ายจึงเดินทางกลับ ปล่อยให้คู่บ่าวสาวได้อยู่ด้วยกันตามลำพัง            “ปกติบ้านนี้มีใครอยู่ไหมคะ?” มุกอันดาถามทำลายความเงียบขึ้น พลางมองไปรอบห้องที่ตกแต่งอย่างเรียบง่าย ทว่าสวยงามและน่าอยู่            “ส่วนใหญ่ใช้เอาไว้พักผ่อนมากกว่า ใครอยากมาก็มาได้แค่ขับรถจากกรุงเทพฯ แป๊บเดียว ที่ดินข้างๆ นี่ให้เขาเช่าทำสวนผลไม้ ก็เลยฝากให้เขาช่วยดูแลบ้านให้ด้วย” ตรัยคุณตอบพลางดึงหูกระต่ายที่คอออก เขาเลือกที่นี่เพราะรู้มาจากหลานสาวว่ามุกอันดาชอบบ้านสวน            “มุกชอบบ้านนี้จังค่ะ ได้ยินเสียงแมลงด้วย” เธอบอกเมื่อเดินไปที่หน้าต่างซึ่งไม่ได้เปิดรับลม หากเย็นสบายด้วยเครื่องปรับอากาศเย็นฉ่ำ ภายนอกมองเห็นเงาไม้สลัวลางอยู่ท่ามกลางความมืด            “มุกจะอาบน้ำก่อนไหม? ผมให้เด็กมาจัดเสื้อผ้าใส่ตู้ไว้ให้แล้ว”            “เอ่อ ค่ะ” หญิงสาวหมุนตัวกลับจากข้างหน้าต่าง หากความประหม่าในคืนแรกทำให้เผลอเหยียบชายกระโปรงจนเสียหลัก ก่อนจะเข้ามาอยู่ในอ้อมแขนของชายหนุ่มที่เหมือนจะคอยระวังให้อยู่แล้ว            “กำลังจะชมเลยว่าวันนี้อยู่ในงานมุกไม่เหยียบชายกระโปรงตัวเองเลย แต่กลับจะมาล้มในบ้านซะอย่างนั้น” เขาเย้าเจ้าสาวด้วยน้ำเสียงเอ็นดู และไม่ได้ปล่อยทันทีเมื่อเธอทรงตัวได้            “ขอบคุณนะคะที่วันนี้คุณตรัยคอยจับมือมุกไว้ตลอดเลย”            “ผมจะปล่อยให้เจ้าสาวตัวเองล้มได้ยังไง จะคอยจับไว้อย่างนี้แหละตลอดไป”            มุกอันดาสบตาชายหนุ่มที่ยิ้มให้เธอ หน้าร้อนผ่าวจนแดงปลั่ง แหม ถ้าเปลี่ยนเป็นจะรักเธอตลอดไปก็ดีสิ “อยู่นิ่งๆ ก่อนนะ เดี๋ยวผมช่วยเอาดอกไม้ด้านหลังนี่ออกให้” เขาบอกพลางรั้งร่างบางไปที่หน้าโต๊ะเครื่องแป้ง            มุกอันดาได้แต่ยืนตัวแข็งแทบจะชิดแผ่นอกกว้าง แม้น้ำเสียงและแววตาของชายหนุ่มจะไม่มีแววกรุ้มกริ่ม หากแค่ความอ่อนโยนที่เขามีให้ ก็ทำเอาใจเธอเต้นแรงผิดจังหวะจนกลัวว่าเขาได้ยิน แต่อยู่ใกล้กันแค่นี้เธอจะยกแขนขึ้นกอดเขาดีไหมนะ แต่จะกอดเอวหรือโอบคอดีล่ะ หรือจะทำแบบที่อบรมมาจากคอร์สของสร้อยขิม จู่โจมเขาก่อนแบบไม่ให้ทันตั้งตัว แต่ถ้าทำแบบนั้นเธอก็เป็นฝ่ายปลุกปล้ำเขาก่อนน่ะสิ หญิงสาวคิดหนักอย่างลังเล หากยังไม่ทันได้ตัดสินใจศีรษะของเธอก็ถูกรั้งให้พิงอกกว้างเอาไว้            “เจ็บหรือเปล่า?” ชายหนุ่มกระซิบถามอยู่เหนือศีรษะ มือก็ค่อยๆ ดึงกิ๊บที่ตรึงดอกไม้ออกให้ทีละตัว            หญิงสาวส่ายหน้า แล้วตัดสินใจยกมือขึ้นจับชายเสื้อของเขาเอาไว้ ก่อนจะค่อยๆ ขยับขึ้น หากยังไม่ทันถึงที่หมายก็ต้องรีบปล่อย เพราะเสียงทุ้มที่ดังขึ้นว่า            “เอาล่ะ เรียบร้อยแล้ว” หนุ่มใหญ่บอกพลางวางดอกไม้ประดับมวยผมลงบนโต๊ะ แถมยังช่วยถอดตุ้มหูเพชรคู่งามออกให้อีกด้วย เขาจับมือเธอเอาไว้ทั้งสองข้าง มองใบหน้าหวานที่ช้อนตาขึ้นมองเขาเหมือนเด็กขี้อาย ก่อนจะก้มลงจูบข้างแก้มนวลระเรื่อเบาๆ หากก็ทำให้หญิงสาวถึงกับสะดุ้งหลับตาปี๋ ทำหน้าเหมือนกินของเปรี้ยวเข้าไป            ตรัยคุณมองกิริยานั้นด้วยรอยยิ้มขันๆ โถ เด็กหนอเด็ก น่าเอ็นดู            “มุกไปอาบน้ำก่อนแล้วกัน เสร็จแล้วผมจะได้อาบบ้าง”            “อ่า ค่ะ” ใช่ๆ ต้องอาบน้ำก่อนสินะ อาบน้ำเสร็จแล้วค่อยว่ากันอีกที            น้ำเสียงของเจ้าสาวมือใหม่ที่ยังไม่คลายความตื่นเต้น ทำให้ชายหนุ่มอดลอบยิ้มขันๆ กับท่าทางลุกลี้ลุกลนไม่ได้ เขาจึงปล่อยเธอให้เดินหยิบเสื้อผ้า แล้วช่วยจับกระโปรงให้จนเธอเดินหายเข้าไปในห้องน้ำ            มุกอันดายืนพิงเคาน์เตอร์อ่างล้างหน้าด้วยหัวใจเต้นไม่เป็นส่ำ คิดไม่ออกเลยว่าคืนนี้จะเป็นยังไง ทั้งที่โดนเพื่อนติวเข้มเรื่องคืนแรกของการเข้าหอมาแล้ว ชุดนอนกับชุดชั้นในก็ถูกจัดใหม่ยกชุด ต่อให้เขาใจแข็งแค่ไหนก็ต้องสยบให้เธอในคืนแรกนี่แหละ            หญิงสาวสูดลมหายใจเข้าลึกเพื่อเรียกความมั่นใจ ก่อนจะรู้สึกได้ถึงความผิดปกติบางอย่าง จนเธอนึกสังหรณ์ใจรีบก้มลงดู            กรี๊ด!...งานเข้า ***** จากคุณ : ปริยาธร (นารีจำศีล) เขียนเมื่อ : 28 ธ.ค. 55 08:21:32

ความคิดเห็นที่ 2 มุกอันดากรีดร้องอยู่ในใจแล้วก็แทบอยากร้องไห้ เมื่อเห็นน้ำสีแดงเปื้อนอยู่บนกางเกงชั้นในลูกไม้ ปกติเธอเป็นคนที่ประจำเดือนไม่ค่อยปกติอยู่แล้ว บางเดือนก็มาแล้วหายไปเลยอีกหลายเดือน จนเธอไม่รู้ว่าจะมาวันไหนกันแน่ แต่ไม่คิดว่าจะมาเอาวันสำคัญแบบนี้            หญิงสาวรีบถอดชุดแต่งงานออกอย่างรวดเร็ว ก่อนจะโล่งใจที่ชุดของเธอยังไม่เลอะ แต่จะมีเจ้าสาวคนไหนโชคร้าย มาติดไฟแดงในคืนแรกของแต่งงานอย่างเธออีกไหมนี่ เจ้าสาวมือใหม่ถามตัวเองอย่างโมโหในโชคชะตา จนเมื่ออาบน้ำเสร็จเธอจึงคิดเรื่องสำคัญขึ้นมาได้ คือเธอไม่มีผ้าอนามัยติดกระเป๋ามาด้วย แล้วถ้าใส่ชุดนอนน่ารักแต่บางเฉียบ ที่สร้อยขิมเลือกให้ออกไป ก็มีหวังได้เลอะให้ชายหนุ่มเห็นอย่างไม่ต้องสงสัย            เอาไงดีล่ะคราวนี้...มุกอันดาคิดระหว่างหยิบเสื้อคลุมสีน้ำเงินเข้มมาสวม แล้วเดินกระสับกระส่ายอยู่ในห้องน้ำ ก่อนจะสะดุ้งโหยงเมื่อชายหนุ่มส่งเสียงถามเข้ามา            “มุกเป็นอะไรหรือเปล่า ทำไมเงียบไปเลย”            “เปล่าค่ะ” มุกอันดาตอบ ทั้งที่กำลังเข้าสู่ภาวะวิกฤติหนัก เมื่อเขื่อนเริ่มแตกคล้ายกับโดนพายุโหมกระหน่ำ อย่างเช่นที่เป็นทุกครั้งในวันแรกๆ จนเธอไม่กล้าแม้แต่จะก้าวออกจากห้องน้ำ            “มุกเอาเสื้อเข้าไปไม่ครบเหรอ เดี๋ยวผมหยิบให้นะ” ตรัยคุณเดาพลางเดินไปเปิดตู้เสื้อผ้าหยิบชุดใหม่ให้หญิงสาว เสื้อนอนสีชมพูหวานปักลูกไม้เล็กๆ น่ารัก ทำเอาเขาอดมองไม่ได้ ก่อนจะเดินไปเคาะประตูห้องน้ำ “ผมเอาชุดนอนมาให้ วางไว้หน้าประตูนะ” เขาบอกก่อนจะถอยออกมารอห่างๆ แต่จนแล้วจนรอดก็ยังไม่เห็นแม้แต่มือยื่นออกมาหยิบชุดเข้าไป แถมในห้องน้ำยังเงียบไปเลยจนน่าเป็นห่วง            “มุกให้ผมช่วยอะไรไหม?” ชายหนุ่มเคาะประตูอีกครั้ง เมื่อรอจนผ่านไปอีกครึ่งชั่วโมง เขาเข้าใจว่าผู้หญิงบางคนอาบน้ำนานเป็นชั่วโมง แต่การเงียบโดยไม่มีแม้แต่เสียงน้ำไหลให้ได้ยิน ทำให้เขาอดสงสัยไม่ได้            มุกอันดามองประตูที่กดล็อกแน่นหนาอย่างกระวนกระวาย เธอกำลังต้องการความช่วยเหลืออย่างเร่งด่วนเลยล่ะ หากก็อายเกินกว่าจะบอกให้เขารู้ ถ้าโทร.ไปบอกให้สร้อยขิมขับรถเอามาให้ตอนนี้ ญาติๆ คนอื่นก็คงต้องรู้กันหมด เพราะนั่งรถตู้กลับไปพร้อมกัน จะไปซื้อเองก็แทบไม่มีทาง ยิ่งบ้านนี้อยู่ลึกเข้ามาจากถนนใหญ่ แถมโอบล้อมไว้ด้วยสวนตลอดแนว แล้วจะออกไปซื้อของสำคัญได้จากที่ไหนกันล่ะ            “มุกได้ยินที่ผมพูดหรือเปล่า?” ตรัยคุณถามซ้ำเมื่อไม่มีเสียงตอบกลับมา พลางบิดประตูก็ติดล็อกอีก            เสียงแกร๊กๆ ที่ลูกบิดประตูทำเอาหญิงสาวสะดุ้งอีกรอบ ก่อนจะสูดลมหายใจเข้าลึกแล้วบอกตัวเองว่าไม่ต้องอาย ผู้ชายข้างนอกนั่นก็สามีของเธอเอง ถึงเขาจะรู้ก็คงไม่เป็นไรหรอกน่า ก่อนจะสูดลมหายใจเข้าลึกๆ เรียกความมั่นใจให้ตัวเอง แล้วเอื้อมมือไปจับที่ลูกบิดประตูพลางนับช้าๆ ในใจ 1...2...3...            “เป็นอะไรหรือเปล่า?” ชายหนุ่มรีบถามเมื่อประตูที่ปิดอยู่ร่วมสองชั่วโมงเปิดออก เขาจับมือหญิงสาวเมื่อเห็นสีหน้าเธอไม่สู้ดีนัก จะดึงตัวออกมาข้างนอกแต่เธอกลับส่ายหน้าแล้วขืนตัวไว้            “คุณตรัย...มุก...มุกมีปัญหาใหญ่ค่ะ”                      “ขอบคุณมากนะคะที่มาส่ง” พลอยรัตนาไหว้ขอบคุณญาติฝ่ายเจ้าบ่าวที่มาส่งเธอจนถึงบ้าน ก่อนจะมองตามรถตู้สีขาวที่แล่นจากไป ทั้งแม่และญาติๆ ของตรัยคุณเป็นคนน่ารักมาก ทุกคนมีน้ำใจกับเธอแม้ว่าจะในฐานะพี่สาวของมุกอันดาก็ตาม หญิงสาวถอนใจเบาๆ ก่อนจะหันกลับเข้าบ้าน พลันก็เหลือบไปเห็นรถสปอร์ตหรูคันหนึ่ง ที่จอดอยู่หน้าประตูพร้อมคนขับที่นั่งอยู่ในรถ และจำได้ว่ามันเป็นรถของเพื่อนแม่เธอนั่นเอง            ทางเดินจากประตูใหญ่ถึงตัวบ้านด้านในค่อนข้างมืด เพราะโคมไฟที่หน้าประตูรั้วและสนามหญ้ายังไม่ได้เปลี่ยนหลอดใหม่ เธอเดินมาถอดรองเท้าที่หน้าประตู และเตรียมตัวจะเข้าไปทำความรู้จักกับแขกที่ด้านใน แม้จะแปลกใจที่อีกฝ่ายยังอยู่ทั้งที่ตอนนี้ก็ดึกมากแล้ว หากยังไม่ทันได้เปิดเข้าไปก็ได้ยินเสียงแม่ของเธอคุยกับใครสักคนลอดออกมา            “ฉันกังวลจังเลยค่ะว่ามันจะเรียบร้อยไหม?”            “ไม่ต้องห่วงนะ ลูกน้องผมรายงานมาแล้วว่าไม่พลาด ทุกอย่างจะต้องเรียบร้อย ทำใจให้สบายแล้วรอฟังข่าวดีพรุ่งนี้ดีกว่า อ้อ ผมสั่งเครื่องใช้ไฟฟ้ามาให้แล้วนะคุณรอรับแล้วกัน ถ้าไงผมหาเด็กรับใช้ให้สักคนดีไหม คุณจะได้ไม่เหนื่อย”            พลอยรัตนามองผ่านประตูกระจกเข้าไป ก็ได้แต่ยืนตัวแข็งอยู่ตรงนั้น เมื่อเห็นแม่ของเธอกำลังถูกตระกองกอดจากใครคนหนึ่ง เขาเป็นชายวัยกลางคนคะเนจากหน้าตาแล้วน่าจะแก่กว่าแม่ของเธอ เสียงห้าวนั้นยังคงถามเรื่องนั้นเรื่องนี้อย่างเอาใจ พร้อมกับพรมจูบแม่ของเธอไปด้วย            “คุณชาญกลับก่อนเถอะค่ะ นี่ก็ดึกมากแล้ว ไหมกลัวว่าลูกพลอยจะกลับมาเห็นเข้า” ม่านไหมผละจากอ้อมกอด แล้วก็แทบช็อคเพราะภาพลูกสาวที่ยืนอยู่หน้าประตู อาการนั้นทำให้ชาญชัยต้องหันไปมองบ้าง เขาลุกขึ้นพร้อมกับยิ้มรับหญิงสาวที่เปิดประตูเข้ามา         “กลับดึกจังเลยนะหนูพลอย ผมอยู่เป็นเพื่อนคุณไหมเพราะไม่อยากให้อยู่คนเดียว เรายังไม่ได้รู้จักกันอย่างเป็นทางการเลยนะ ผมชื่อชาญชัย ผมกับคุณไหมเป็นหุ้นส่วนกัน”            “เอ่อ ตอนนี้ก็ดึกแล้ว มีอะไรไว้ค่อยคุยกันอีกทีเถอะค่ะ” ม่านไหมสบตาอย่างอ้อนวอนให้เขากลับไปก่อน เพราะเกรงว่าเขาจะหลุดปากเรื่องที่เธอกลัวออกมา            “ก็ได้ครับ” เขารับคำอย่างว่าง่าย ก่อนจะหันไปทางหญิงสาว “อ้อ ถ้าหนูคิดจะกลับมาอยู่เมืองไทยอย่างถาวร ก็มาทำงานที่บริษัทผมได้นะ ผมมีบริษัทในเครืออยู่หลายบริษัทยินดีต้อนรับคนเก่งๆ เสมอ”            “ขอบคุณค่ะ แต่เห็นจะไม่รบกวน” พลอยรัตนาตอบอย่างห่างเหิน            “รบกวนอะไรกัน เราคนกันเองทั้งนั้น ลูกของคุณไหมก็เหมือนเป็นลูกของผม จริงไหมครับ?” เขาหันไปยิ้มกับม่านไหม ไม่สนใจอาการกระอักกระอ่วนของเธอ แต่กลับมองเป็นเรื่องสนุกเสียมากกว่า “เอาล่ะ ในเมื่อหนูมาแล้วผมก็ขอตัวกลับล่ะ อ้อ เกือบลืม” ว่าพลางหยิบสมุดเช็คออกมาเขียนแล้วยื่นส่งให้            พลอยรัตนาเบี่ยงตัวหลบทันทีเมื่ออีกฝ่ายเดินเข้ามาใกล้ มองตามจนเขาเดินออกไปจากประตู เธอจึงรีบเดินไปปิดแล้วกดล็อกทันที “นี่มันอะไรกันคะแม่”            “ก็ไม่มีอะไรนี่ ดึกแล้วพลอยไปนอนเถอะ เดี๋ยวแม่ออกไปล็อกประตูข้างนอกเอง”            “แม่กับเขาเป็นหุ้นส่วนอะไรกันคะ แล้วทำไมแม่ต้องรับเงินจากเขาด้วย” “แม่มีเหตุผลของแม่ก็แล้วกัน ขึ้นไปนอนซะเถอะ” ม่านไหมทำเสียงแข็งเพื่อตัดความรำคาญ “ไม่ค่ะ จนกว่าพลอยจะรู้ความจริงทั้งหมดก่อน ของทั้งหมดนี้เขาซื้อให้แม่ใช่ไหมคะ?” พลอยรัตนาถามพลางกวาดมองไปรอบบ้าน ที่บัดนี้มีเฟอร์นิเจอร์ใหม่มาวางแทนของเก่าที่ถูกขโมยขนไป “ทำไมแม่ต้องรับทั้งเงินทั้งของจากเขาด้วย ในเมื่อเงินที่พ่อทิ้งไว้ก็มี” “ก็เพราะมันไม่มีแล้วน่ะสิ แม่ถึงต้องทำแบบนี้” ม่านไหมตอบอย่างหมดความอดทน “แต่พลอยจำได้ว่าพ่อทิ้งเงินไว้ให้แม่ตั้งหลายล้าน แม่เอาไปใช้อะไรหมดคะ?” เมื่อโดนซักข้อนี้ม่านไหมก็ได้แต่อึกอักแล้วแก้ตัวไปว่า “แม่เอาไปลงทุนทำธุรกิจแล้วขาดทุน ก็เลยกลายเป็นหนี้เขา แม้แต่บ้านที่เราอยู่ตอนนี้ก็ติดจำนอง แล้วพลอยจะไม่ให้แม่รับความช่วยเหลือจากเขาได้ยังไง” “หมายความว่าแม่จะให้เขามาเป็นพ่อเลี้ยงของพลอยเหรอคะ?” “มะ...ไม่ถึงขนาดนั้นหรอก แต่แม่อยากให้พลอยเข้าใจว่าเราจำเป็นต้องพึ่งพาเขา ไม่อย่างนั้นเราคงไม่ได้อยู่กันอย่างสุขสบายแบบนี้ ถ้าพลอยไม่สบายใจก็กลับไปอยู่เมืองนอกก็ได้นะลูก แม่อยู่ทางนี้ได้” ม่านไหมยอมรับว่าแรกๆ เธอก็ขยะแขยงในสิ่งที่ทำ หากความสะดวกสบายที่ชาญชัยปรนเปรอให้ ทำให้ความรู้สึกแรกน้อยลงไปเป็นลำดับ เขาทั้งให้เกียรติและยกย่องเธอจนลูกน้องต้องก้มหัวให้ทุกครั้งที่เดินผ่าน อีกทั้งสามีของเธอก็ตายไปแล้ว จึงไม่น่าจะผิดอะไรหากเธอจะมีคนใหม่ ซึ่งช่วยบันดาลความสุขให้เธอและลูกสาวได้ “พลอยไม่เข้าใจหรอกค่ะ และคิดว่าพ่อก็คงไม่เข้าใจด้วย” พลอยรัตนาตอบอย่างเย็นชา ก่อนจะเดินผ่านแม่ขึ้นห้องไปอย่างผิดหวัง หญิงสาวเปิดกระเป๋าเพื่อจะสำรวจเงินที่เหลืออยู่ หากสิ่งที่หยิบขึ้นมาได้กลับเป็นช็อคโกแลตกล่องเล็กน่ารักจากร้านดัง ของชำร่วยในงานแต่งงานของน้องสาว ของหวานที่ก่อให้เกิดความขมขื่นขึ้นในใจ ทั้งที่เธอได้พบกับเขาก่อนมุกอันดาแท้ๆ ดวงตาเศร้าสร้อยปิดลงด้วยสองเรื่องที่ถาโถม ก่อนจะเปิดขึ้นอีกครั้งเพื่อค้นหานามบัตรใบหนึ่งที่ได้มาจากในงาน และจ้องมองมันอย่างใช้ความคิดไปจนเกือบรุ่งสาง            ตรัยคุณวางแก้วกาแฟซึ่งเป็นมื้อเช้าลงบนโต๊ะ ก่อนจะหันกลับไปยังคอมพิวเตอร์โน้ตบุ๊กที่เอาติดตัวมาทำงานด้วย ทว่ายังไม่ทันได้ลงมือแหวนบนนิ้วนางข้างซ้ายก็ทำให้ต้องหยุดมอง ยิ่งเมื่อคิดถึงเหตุการณ์เมื่อคืนเขาก็อดไม่ได้ที่จะหัวเราะกับตัวเองอีกครั้ง            ‘มีปัญหา...ปัญหาอะไรครับ?’ เขาถามอย่างสงสัย และกว่าจะซักเด็กขี้อายจนรู้ว่าเธออยากได้ผ้าอนามัย ก็เล่นใบ้คำกันอยู่นาน            ‘งั้นผมไปขอยืมคุณป้าที่ดูแลบ้านให้ก่อน ป้าเขามีลูกสาวเหมือนกัน ยังไงก็ต้องมีอยู่แล้ว มุกรออยู่นี่เดี๋ยวนะ’ เขาบอกหลังจากเข้าใจสถานการณ์ของเธอ            ‘อย่านะคะ คุณตรัยห้ามบอกใครเด็ดขาด มุกไม่อยากให้คนอื่นรู้นี่’ หญิงสาวดึงแขนเขาไว้แน่น สุดท้ายเขาจึงต้องขับรถออกไปซื้อให้เธอเอง โดยโทร.มาถามเรื่องยี่ห้อกับแบบที่เธอต้องการ ก่อนจะขับรถกลับไปหา ใช้เวลารวมแล้วก็เกือบชั่วโมง นั่งรออยู่ที่เตียงเพียงครู่เดียวก็เห็นเธอเดินตัวลีบออกมาจากห้องน้ำ และเสื้อผ้าที่เธอใส่ก็ไม่ใช่ชุดนอนสีหวานบางเบาตัวนั้น แต่เป็นเสื้อยืดพอดีตัวและกางเกงขายาวสีเข้ม            ‘เรียบร้อยใช่ไหม ปวดท้องหรือเปล่า ผมซื้อยามาให้ด้วยนะ’ เขาชี้ไปยังถุงบนโต๊ะที่มีทั้งยาสตรีขวดใหญ่ ยาแก้ปวด และถุงน้ำร้อน            ‘ขอบคุณค่ะ แต่ปกติมุกไม่เคยปวดท้องอยู่แล้ว คือแบบว่า...มันไม่ค่อยปกติน่ะค่ะ คิดจะมาก็มา ขอโทษนะคะ’ เธอบอกด้วยใบหน้าจ๋อยๆ พลางประนมมือไหว้เขา            ‘ไม่เป็นไร ทีหลังมีอะไรก็บอกผม เราแต่งงานกันแล้วไม่ต้องอายหรอก’ เขาลูบศีรษะที่ยังไม่ได้คลายมวยผมออก และยิ่งเห็นอาการประดักประเดิดของเธอ เขาจึงตัดสินใจย้ายออกไปอยู่อีกห้องหนึ่ง เพื่อให้เธอจัดการธุระส่วนตัวได้สะดวกขึ้น ส่วนหลังจากนี้จะเอายังไงก็ค่อยว่ากันอีกที ชายหนุ่มคิดพลางส่ายหน้ายิ้มๆ กับตัวเอง แต่การที่เธอมีประจำเดือน ก็เท่ากับว่าเรื่องคืนนั้นระหว่างเธอกับเขา ไม่ได้ทำให้เธอท้องขึ้นมา แต่ถึงจะท้องจริงเขาก็คิดว่าไม่เป็นไร หากมุกอันดายังเด็กเธออาจจะยังไม่พร้อม แล้วยังใครอีกคนที่ว่าเป็นรักแรกของเธอ เท่าที่เขาสังเกตเหมือนเธอเองก็ยังไม่ลืมใครคนนั้น เขาถอนใจเบาๆ ก่อนจะหันไปมอง เมื่อได้ยินเสียงเดินเข้ามา ก่อนจะยิ้มให้แล้วถามหญิงสาวว่า            “ตื่นแล้วเหรอ หิวไหม คุณป้าทำมื้อเช้าไว้ให้แล้วนะ ตอนนี้น่าจะจัดโต๊ะเสร็จแล้ว มุกไปดูสิ”            “คุณตรัยทานแล้วเหรอคะ?” มุกอันดาถามพลางเดินเข้าไปใกล้ เธอว่าเธอตื่นเช้าแล้วนะ นี่เขาตื่นเช้ากว่าเธออีกหรือนี่ แถมยังอุตส่าห์เอางานมาทำถึงนี่อีก ไหนว่าจะมาพักผ่อนไง            “อ๋อ ยังเลย แต่ผมต้องดูงานตัวนี้ก่อน เมื่อคืนลูกค้าจากต่างประเทศโทร.มาบอกว่าส่งเมล์มาให้ และเขาอยากได้คำตอบภายในวันนี้ มุกไปทานก่อนเถอะ ผมได้กาแฟกับขนมปังรองท้องแล้วล่ะ”            “ทานแค่กาแฟกับขนมปังไม่ดีหรอกค่ะ ไปทานข้าวด้วยกันก่อนดีกว่า” เธอแย้งเพราะเคยได้ยินจากแม่เขามาว่า ถ้าลองได้นั่งทำงานแล้วก็ยากที่จะลุก เรียกว่าทำเพลินจนลืมหิวไปเลย จนทั้งบ้านห่วงว่าเขาจะเป็นโรคกระเพาะไปเสียก่อน จึงเป็นหน้าที่หลักของเธอที่ต้องดูแลเรื่องการกินอยู่ของเขา แต่เมื่อเดินเข้าไปหายังไม่ทันได้ฉุดมือเขาให้ลุกขึ้น ตรัยคุณกลับเป็นฝ่ายโอบเอวเธอแล้วรั้งเข้าไปจนใกล้            “ผมขอทำงานอีกแป๊บเดียว แล้วจะรีบตามไป มุกออกไปทานก่อนนะคนดี”            “งั้นมุกขอไม่ทานเหมือนกันได้ไหมคะ ปกติมุกไม่ค่อยทานมื้อเช้าอยู่แล้ว ขอนมแค่แก้วเดียวก็พอ” มุกอันดาตอบทั้งที่ยืนตัวเกร็ง ใจเต้นไม่เป็นส่ำเพราะความใกล้ชิดที่ไม่ทันเตรียมใจมาก่อน            “ทำอย่างนั้นคุณป้าก็น้อยใจแย่สิ” เขามองเด็กสาวที่ท่าทางจะตะล่อมยากกว่าหลานสาวตัวเล็ก สุดท้ายเลยจำต้องลุก แล้วจูงมือเธอออกไปกินข้าวเช้าด้วยกัน ขณะที่มุกอันดากลั้นยิ้มพร้อมกับร้องเยสอยู่ในใจ            บนโต๊ะมีโถใส่ข้าวต้มควันฉุยและกับข้าวอีกอย่างหลายอย่าง หญิงวัยกลางคนซึ่งทำหน้าที่ดูแลบ้าน ตักข้าวต้มใส่ชามให้ก่อนจะขอตัวออกไป            “ทานอะไรก่อนดี?” ตรัยคุณถามภรรยาที่กวาดตามองกับข้าวบนโต๊ะ            มุกอันดามองจานใกล้สุดคือกุนเชียงทอดของโปรด ก่อนจะมองไปยังจานที่อยู่ไกลมือแต่ใกล้ชายหนุ่ม “ไชโป้วผัดไข่จานโน้นน่ากินจังค่ะ”            “มา เดี๋ยวผมตักให้”            “ขอบคุณค่ะ” มุกอันดายิ้มแป้นรับ ที่เข้าคอร์สอบรมมาใช้ได้ผลจริงๆ ด้วย ก่อนจะตักกับข้าวใกล้มือเธอให้เขาบ้าง            “ปกติมุกชอบทานอะไร?” หนุ่มใหญ่ถามพลางตักกะหล่ำปลีทอดน้ำปลาให้หญิงสาว            “ก็ทานได้ทุกอย่างแหละค่ะ แต่ที่ชอบจริงๆ คงเป็นสปาเก็ตตี้ ตอนเด็กๆ แม่ทำให้กินบ่อยค่ะ”            ตรัยคุณฟังภรรยาสาวเล่าเรื่องนั้นเรื่องนี้แจ้วๆ และพอกับข้าวที่ตักให้หมดเธอก็ทำท่าว่าจะหยุดกินเอาดื้อๆ เขาเลยต้องคอยตักโน่นตักนี่ให้เธอกินเรื่อยๆ พร้อมกับเริ่มรู้สึกถึงความแตกต่างระหว่างชีวิตที่ผ่านมากับการเริ่มต้นใช้ชีวิตคู่ เขาเคยออกไปทำงานแต่เช้าโดยไม่ทันทานข้าวกับครอบครัว และกลับดึกขนาดที่บางทีทุกคนก็เข้านอนไปแล้ว แต่ตอนนี้เขาต้องดูแลใครอีกคนที่นั่งร่วมโต๊ะอยู่ด้วย            “เดี๋ยวเราจะออกไปเที่ยวกันใช่ไหมคะ?”            “ใช่ ที่นี่มีตลาดน้ำใหญ่เหมือนกัน มีของขายเยอะแยะ เดี๋ยวผมขับรถพาไปดู”            “งั้นมุกขอไปหยิบกระเป๋าก่อนนะคะ” มุกอันดาเดินกลับห้องด้วยความอิ่มเอมใจ ถึงไม่ได้ไปฮันนีมูนไกลๆ แล้วยังมีเหตุสุดวิสัยเกิดขึ้นในคืนแรกของการเข้าหอ ทว่าการเริ่มต้นชีวิตคู่ของเธอก็ไม่ได้เลวร้ายจนเกินไปนัก ทีแรกเธอคิดว่าเขาจะโกรธที่ต้องขับรถออกไปซื้อของให้เธอกลางดึก แต่ชายหนุ่มกลับไม่ว่าอะไรเลย แถมยังใส่ใจในทุกรายละเอียด โดยไม่อายคนขาย อย่างที่เธอคิดว่าผู้ชายอย่างเขาน่าจะอาย นับว่าโชคดีที่เขาเป็นพวกแคร์ภรรยา แต่ไม่แคร์สื่อ ทว่าเมื่อหยิบกระเป๋าเสร็จและเดินกลับไปหาเขาที่ห้อง หญิงสาวก็ได้ยินเสียงสนทนาเป็นภาษาอังกฤษดังลอดออกมา ฟังแล้วเธอจึงไม่ค่อยแปลกใจนักที่เขากับพลอยรัตนาเคยรู้จักกันมาก่อน เขาคงจะเดินทางไปต่างประเทศบ่อย และมีเพื่อนชาวต่างชาติหลายคน ที่เธอเคยเจอก็คือนางแบบสาวที่มาถ่ายแบบที่รีสอร์ตคนนั้น ครั้นพอก้าวเข้าไปในห้องก็เห็นเขาให้สัญญาณมือว่าขอเวลาเดี๋ยว เธอจึงได้แต่พยักหน้าแล้วเดินกลับไปทาครีมกันแดดที่ห้อง เหลือบมองเตียงนอนแล้วก็ได้แต่ถอนใจ ทว่าอีกใจหนึ่งเธอก็คิดว่าดีเหมือนกัน เพราะคงไม่สะดวกนักหากจะนอนเตียงเดียวกัน แล้วเธอเผลอทำเตียงเลอะขึ้นมา คิดแล้วก็ได้แต่อาย หากก็ยังดีที่เขาไม่โกรธ กลับจากที่นี่ไปอยู่บ้านเมื่อไหร่ เธอกับเขาคงได้เข้าหอกันจริงๆ สักที หญิงสาวออกมาอีกครั้งแต่ชายหนุ่มก็ยังคุยธุระอยู่ เธอจึงเดินออกไปรอที่ด้านนอกและถือโอกาสสำรวจบ้านนี้ไปด้วย บ้านริมน้ำหลังนี้ปลูกแบบเรือนไทยประยุกต์ ยกพื้นสูงท่ามกลางต้นไม้เขียวชอุ่มที่สวนด้านหน้า ถัดออกไปมองเห็นศาลาริมน้ำ มองจากต้นไม้ที่ตัดไว้เป็นพุ่มทำให้รู้ว่าที่นี่มีคนคอยดูแลอยู่เป็นประจำ หญิงสาวหันไปมองเมื่อได้ยินเสียงของหล่นจากทางด้านหลัง แล้วก็พบมะม่วงตกลงมาจากต้น ใกล้ๆ กันนั้นมีอีกหลายลูกที่หล่นเกลื่อน ‘อาตรัยน่ะชอบกินมะม่วงน้ำปลาหวาน ที่บ้านฉันทำทีไรต้องแวะมากินทุกที’ เสียงสร้อยขิมดังขึ้นในความคิด มิน่าเล่าวันนั้นเธอถึงได้เจอเขาเข้าพอดี งั้นวันนี้เธอทำให้เขากินบ้างดีกว่า แค่น้ำปลาหวานคงไม่ยากเย็นอะไร เป็นของว่างระหว่างทำงาน เพราะดูแล้วถ้างานยังไม่เสร็จ เขาคงไม่ขยับจากหน้าคอมฯ แน่ๆ คิดแล้วหญิงสาวก็ก้มลงมองหามะม่วงลูกสวยๆ ที่ร่วงจากต้น ทว่ากลับเจอแต่ลูกที่แตกแล้ว บางลูกก็สุกจนมดขึ้นเกาะเต็มไปหมด แบบที่มองแล้วกำลังกินก็อยู่บนต้น มองหาไม้หรือตะกร้อจะมาสอยก็ไม่เห็น เก็บหินมาขว้างใส่ก็พลาดเป้าหมด จึงเหลือวิธีสุดท้ายคือต้องปีนขึ้นไปเก็บลงมา มุกอันดากวาดตามองไปรอบๆ แล้วจึงถอดรองเท้า ปัดไม้ปัดมืออย่างเตรียมพร้อม เมื่อคิดว่าไม่มีใครเข้ามาเห็นแน่ เธอจึงสวมวิญญาณหลานย่าที่เป็นชาวสวนเก่า ปีนขึ้นไปหมายจะเก็บมะม่วงพวงงามนั้นลงมา ทว่ายังไม่ทันจะเอื้อมมือไปหักกิ่งที่หมายตาไว้ หญิงสาวก็สะดุ้งก้มลงปัดเรียวขาเปลือยเปล่าเป็นพัลวัน ก่อนจะเสียหลักพลัดตกลงมา ตุ้บ... จบตอนที่ 8 จากคุณ : ปริยาธร (นารีจำศีล) เขียนเมื่อ : 28 ธ.ค. 55 08:21:52

ความคิดเห็นที่ 3 จองที่ไว้ตอบคอมเม้นต์นะคะ จากคุณ : ปริยาธร (นารีจำศีล) เขียนเมื่อ : 28 ธ.ค. 55 08:23:23

ความคิดเห็นที่ 4 เกาะขอบ จอ 55 อ่านแล้ว แวะมาแสดงตัว :p จากคุณ : มาโซคิส เขียนเมื่อ : 28 ธ.ค. 55 08:38:25

ความคิดเห็นที่ 5 วันนี้อดอ่านตอนที่25 T_T จากคุณ : เด็กใต้..ตัวดำ เขียนเมื่อ : 28 ธ.ค. 55 08:43:56

ความคิดเห็นที่ 6 ลงชื่อก่อนนะคะ ^ ____ ^ เดี๋ยวดึกๆมาอ่านค่ะ จากคุณ : lovereason เขียนเมื่อ : 28 ธ.ค. 55 18:47:06

ความคิดเห็นที่ 7 พี่หายสบายดีแล้วใช่ไหมคะคุณนารี แก้ไขเมื่อ 28 ธ.ค. 55 19:07:48 จากคุณ : mamahuhu เขียนเมื่อ : 28 ธ.ค. 55 19:07:06

ความคิดเห็นที่ 8 อ่านในบล็อกแล้วค่า พี่นุ้ย ^ ^ ตรัยกับหนูมุก น่ารักๆๆ จากคุณ : lovereason เขียนเมื่อ : 28 ธ.ค. 55 21:34:59

ความคิดเห็นที่ 9 เสียชื่อสาวบ้านสวนหมด แค่มดแดงไต่ขาถึงกับพลัดตกต้นมะว่วง (เดาว่าเป็นมดแดง เพราะมันชอบแฝงพวงมะม่วง เหอๆ) ว่าแต่เป็นอะไรมากหรือเปล่าน้า จากคุณ : ลูนาติก เขียนเมื่อ : 30 ธ.ค. 55 16:32:50