ความคิดเห็นที่ 1 บทที่ 8 พี่ชายของฉัน ...........................................                ปาหนันและราชินทร์แวะมาหามณิการ์ที่บ้าน เพราะแสนห่วงตั้งแต่เกิดเรื่อง พยายามชักชวนให้ไปพักด้วยกันสักระยะแต่มณิการ์ยืนกรานปฏิเสธ ไม่อยากอยู่เป็นกางขวางคอใคร ราชินทร์ที่เป็นห่วงน้องและปาหนันที่ห่วงใยเพื่อนรักจึงแวะมาทานมื้อเย็นกับมณิการ์สองวันแล้ว หวังสร้างภาพให้รู้ว่าบ้านกฤตภาคมีคนอาศัยอยู่หลายคน โจรผู้ร้ายจะได้ยำเกรงกันบ้าง                “ที่จริงแกกับพี่ชินทร์ไม่ต้องแวะมาทุกวันก็ได้นะ เพราะมันไม่มีอะไรแล้วล่ะ” รู้สึกว่าวันนี้มณิการ์ไม่พร้อมจะรับแขก คงเพราะมีสมาชิกใหม่ ที่ยังหาข้ออ้างเนียนๆ ได้ไม่ดีพอ “อย่าเพิ่งวางใจไปนะแก แวะมาหาแกสองสามชั่วโมง ฉันกับพี่ชินทร์ก็ไม่ได้ลำบากอะไรหรอก” ปาหนันวางมือบนหลังมือเพื่อน แววตายังแฝงไว้ด้วยความกังวล “นั่นซิตัวเล็ก พี่กับหนันน่ะเป็นห่วง ผู้หญิงตัวคนเดียว หากเกิดอะไรขึ้นอีกใครจะช่วยทัน” “ขอบคุณค่ะพี่ชินทร์ แต่ตัวเล็กคงไม่ดวงซวยขนาดนั้นมั้งคะ” มณิการ์ฝืนยิ้มให้กำลังใจตัวเอง อยากบอกราชินทร์กับปาหนันเหลือเกิน ว่านับจากวันนี้เธอจะไม่ได้อยู่ลำพังในบ้านหลังใหญ่ แต่ไม่ทันได้บอกเสียแล้ว เพราะสมาชิกคนใหม่ที่มณิการ์เข้าใจว่าออกไปจ่ายตลาดเดินกลับเข้ามาในบ้าน พร้อมข้าวของเต็มสองมือ ทั้งสามหันไปมองเขมินทร์เป็นตาเดียว คนถูกจ้องจึงต้องเดินเข้าไปทักทายแขกของบ้าน สีหน้าแสดงชัดว่าประหลาดใจ “สวัสดีครับ” เขมินทร์ยิ้ม แขกทั้งสองยังไม่ละสายตาจากเขา จนมณิการ์ต้องออกปากแนะนำก่อนความคิดของทั้งคู่จะเตลิดไปไกลในทางลบ “เอ่อ พี่ชินทร์คะ นี่พี่ชายตัวเล็กเองค่ะ ชื่อพี่เขมินทร์” จบคำแนะนำ ปาหนันถึงกับหันขวับมามองเพื่อนสาวตาถลน คบกันมาก็หลายปี ไม่เคยรู้ว่ายัยเพื่อนตัวดีแอบไปมีพี่ชายตั้งแต่เมื่อไร “แกมีพี่ด้วยเหรอตัวเล็ก” ปาหนันกระซิบด้วยสีหน้ามึนงง “คือ...แม่ขอร้องให้พี่เขมมาอยู่เป็นเพื่อนตัวเล็กน่ะค่ะ พี่เขมเป็นญาติห่างๆ อยู่ต่างจังหวัด พอดีพี่ เขมรับออกแบบสวนให้ที่บ้าน แม่ก็เลยฝากให้พี่เขมช่วยดูแลตัวเล็กค่ะ” มณิการ์ตอบรวมๆ เพราะไม่ใช่แค่ปาหนันที่สงสัย ราชินทร์เองก็ไม่ต่างไปจากภรรยาของเขาสักนิด                “อย่างนี้นี่เอง ยินดีที่ได้รู้จักนะครับคุณเขมินทร์ ผมราชินทร์ครับ”                “ยินดีเช่นกันครับเรียกผมว่าเขมก็ได้ครับ ดูเป็นกันเองดี”                “สวัสดีค่ะพี่เขม ปาหนันค่ะเป็นเพื่อนกับยัยตัวเล็ก ไม่ยักรู้เลยนะคะว่าตัวเล็กจะมีพี่ชายหน้าตาหล่อเหลาขนาดนี้ หากไม่บอกนี่ไม่รู้เลยนะคะว่าเป็นญาติกัน” ปาหนันยกมือไหว้ผู้อาวุธโสกว่าและไม่ลืมหันไปยักคิ้วหลิ่วตาให้เพื่อนสาวที่นั่งหน้าซีดผิดปกติ                “เป็นญาติห่างๆ น่ะครับ ผมเพิ่งมาจากต่างจังหวัด พอดีเกิดเรื่องไม่ดีกับน้องมัช น้ามณฑาเลยขอร้องให้ผมมาอยู่ที่บ้านนี้จนกว่าท่านจะกลับจากเกาหลีน่ะครับ”                มณิการ์โล่งอก หายใจได้คล่อง เมื่อฟังคำตอบที่แสนจะเป็นธรรมชาติของเขมินทร์ เขาทำการบ้านมาได้ดีทีเดียว แม้สรรพนามที่เขาใช้เรียกเธอ มันจะฟังแสลงหูไปหน่อยก็เถอะ                “ดีมากเลยครับ มีคุณเขมอยู่เป็นเพื่อนตัวเล็กแบบนี้พวกเราก็ค่อยเบาใจลงหน่อย”                “นั่นซิคะ เอ๊ะ แล้วใช่พี่เขมรึเปล่าคะ ที่ช่วยยัยตัวเล็กไว้ได้ทันวันนั้น” มณิการ์เล่าให้ทุกคนฟังว่าถูกโจรบุกเข้ามายกเค้า แต่ไม่ลงรายละเอียดว่าใครเป็นคนเข้ามาช่วยเหลือเธอ ทำให้ทุกคนเข้าใจไปเองว่าเป็นพลเมืองดีที่มาทันได้เห็นเหตุการณ์                “ใช่ พี่เขมนี่แหละที่มาทันช่วยฉันไว้” มณิการ์แย่งตอบเพราะกลัวเขมินทร์ตอบไม่ตรงใจ ก่อนจะหาช่องทางให้เขมินทร์หลุดพ้นการซักไซ้จากแม่เพื่อนตัวดี                “พี่เขมจะทำกับข้าวไม่ใช่เหรอคะ รีบไปทำเถอะค่ะ ทำเผื่อพี่ชินทร์กับยัยหนันด้วยนะคะ”                “พี่เขมทำกับข้าวเป็นด้วยเหรอคะ ดีจังค่ะ ไม่เหมือนยัยตัวเล็ก แค่หั่นผักยังจะไม่รอดเลยค่ะ”                “ยัยหนัน” ตาเขียวปั้ดหันไปมองเพื่อนแล้วหยิกแขนปาหนันให้ร้องเสียงหลง โทษฐานพูดจาไม่เข้าหู “งั้นผมขอตัวนะครับคุณชินทร์ คุณหนัน” “ให้ผมช่วยนะครับ สาวๆ เขาจะได้นั่งพักกัน” ราชินทร์เสนอตัว เพราะเข้าครัวเป็นลูกมือปาหนันบ่อยๆ เจอคนคอเดียวกัน ก็นึกสนุปกยากแสดงฝีมือดูบ้าง “ด้วยความยินดีครับ” เขมินทร์ไม่ปฏิเสธ รู้ดีว่าเขาควรทำตัวอย่างไร สองหนุ่มเดินออกจากตรงนั้น มุ่งตรงเข้าห้องครัว ยังแว่วเสียงมณิการ์เอ็ดเพื่อนของเธอมาพอได้ยิน “แกนี่ชอบประจานฉันจริงๆ เลยนะยัยหนัน มีความสุขมากนักรึไงที่ทำให้คนอื่นเขาได้อายน่ะ” “ทำเป็นซีเรียสไปได้ ฉันก็แค่แหย่แกเล่นนิดหน่อย ว่าแต่แกเถอะ แอบเอาหนุ่มหล่อมาอยู่ในบ้านโดยไม่บอกเพื่อนบอกฝูงสักคำ ทำแบบนี้หมายความว่าไงยะ” “แอบที่ไหนเล่า พี่เขาย้ายมายังไม่ถึงสองชั่วโมงเลยด้วยซ้ำ แกไม่ต้องมาคิดอกุศลเลยยัยหนัน พี่เขมเป็นญาติฉันนะ” มณิการ์ทำทีท่าขึงขัง สวมบทเป็นญาติกับเขมินทร์ได้สมจริงจนปาหนันเลิกสงสัย อันที่จริงก็หมดข้อกังขาไปตั้งแต่เขมินทร์เรียกมณิการ์ว่า ‘น้องมัช’ แล้ว บรรดาเพื่อนฝูงจะมีสักกี่คนกันที่รู้จักชื่อเล่นที่ติดตัวมาตั้งแต่เกิดของมณิการ์ ส่วนใหญ่ก็เรียกติดปากกันว่า ‘ตัวเล็ก’ จะเว้นก็แค่คนในครอบครัวและบรรดาญาติของเจ้าหล่อนนั่นแหละ “แต่ก็ดีนะ มีพี่เขมอยู่ฉันจะได้เบาใจลงบ้าง ว่าแต่คุณเอริครู้รึยังว่าแกมีพี่ชายหล่อขนาดนี้มาอยู่ในบ้าน รีบบอกเขาเลยนะแก เดี๋ยวเขาเกิดเข้าใจผิดขึ้นมา ขี้คร้านแกจะขายไม่ออกนะตัวเล็ก” ปาหนันเตือนเพราะห่วง รู้มาโดยตลอดว่าหัวใจดวงน้อยๆ ของตัวเล็กมีใครนั่งอยู่ในนั้น “ฉันไม่ได้คุยกับเขาเลย ตั้งแต่กลับจากบ้านแกวันนั้น” “อะไรกัน แล้วนี่เขาไม่รู้ใช่มั้ย เรื่องที่แกถูกทำร้าย” ปาหนันถอนหายใจเสียงดังคล้ายไม่ได้ดั่งใจเมื่อมณิการ์พยักหน้ารับ เธอยังไม่ได้บอกเอริคเกี่ยวกับเรื่องร้ายที่เกิดขึ้น ทั้งที่เป็นโอกาสทองให้ใช้เรียกคะแนนสงสาร แต่ยัยเพื่อนตัวดีกลับไม่รู้สึกรู้สาอะไร “ทำไมแกไม่บอกเขาล่ะตัวเล็ก ดีไม่ดีเขาอาจจะเห็นใจแก แล้วก็แวะมาดูแลแกมากขึ้นนะ” “คุณเอริคเขาไม่ค่อยว่าง ฉันไม่อยากหาเรื่องกวนใจเขาน่ะ และอีกอย่างนะ ฉันก็ไม่ได้เป็นอะไรมากซะหน่อย” มณิการ์อ้างไปอย่างนั้น ใจจริงเธออยากให้เทพบุตรสุดหล่อมาดูแลเช้าค่ำ แต่ติดตรงที่เรื่องวุ่นๆ ของเขมินทร์เข้ามาก่อกวนใจ เพราะมัวแต่ตระเตรียมที่พักต้อนรับสมาชิกใหม่ สมองจึงไม่ว่างพอจะแบ่งไปคิดถึงใครอีกคน ตอนนี้เธอยังไม่พร้อมจะบอกเอริคเรื่องเขมินทร์ เพราะกลัวจะหลุดพิรุธให้ถูกจับได้ ขอเวลาทำใจอีกสักวันสองวัน แล้วเธอจะเป็นคนบอกเขาด้วยตัวเธอเอง “ถึงคุณเอริคจะยุ่งแค่ไหน แต่คงไม่ยุ่งจนละเลยคนสำคัญของเขาหรอกนะตัวเล็ก” ปาหนันแซวให้มณิการ์ยิ้มเขิน เอริคเคยบอกแบบนั้น เธอคือคนสำคัญ แต่ลึกๆ แล้ว มณิการ์ยังลังเลใจ ท่าทีเหมือนมีใจยามเขาแสดงออก ยังก้ำกึ่งไม่ชัดเจน จนไม่กล้าด่วนสรุปว่าแท้จริงแล้วเขาคิดยังไงกับเธอ คนที่ใครต่อใครคิดว่ายุ่ง กำลังนั่งร่วมโต๊ะกับสองพี่น้องตาสวยด้วยใบหน้าเปื้อนยิ้ม วันนี้เอริครับคำเชิญของพิชยา แวะมาร่วมมื้อเย็นด้วยความสมัครใจ คนที่ดูจะหน้าชื่นตาบานที่สุดหนีไม่พ้นคนพี่ ส่วนคนน้องอย่างพิชชาอร รู้สึกอึดอัดในใจพิกล อาจเพราะรำคาญลูกตากับจริตมารยาที่พี่สาวแสร้งแสดงออก รวมไปถึงเสียงอ่อนเสียงหวานที่ออดอ้อนฟังน่ารำคาญหู “อื้ม อร่อยมากเลยครับ” เอริคซดน้ำแกงจืดหมูสาหร่ายแล้วออกปากชม พิชยาก็เร่งทำคะแนนเอาอกเอาใจ ตักเต้าหู้ทรงเครื่องใส่จานให้เขาด้วยรอยยิ้มหยาดเยิ้ม “อร่อยก็ทานเยอะๆ นะคะ ของที่บ้านนี้อร่อยทุกอย่าง คุณเอริคแวะมาทานทุกวัน พีชก็จะแสดงฝีมือให้เต็มที่ทุกวันเลยค่ะ” “นี่ฝีมือคุณพีชทั้งหมดเลยเหรอครับ” เอริคทำหน้าประหลาดใจ เขามองเลยไปยังพิชชาอร เห็นเธอแอบเบ้ปากลับหลังพี่สาวก็พอจะคาดเดาอะไรออกบ้าง แต่เพื่อรักษาน้ำใจและมารยาทจึงพยักเพยิดเออออเชื่อว่าเป็นฝีมือของพิชยาจริงๆ “คุณพีชนี่เก่งนะครับ ปกติสาวๆ ยุคนี้ทำกับข้าวไม่ค่อยเป็นกัน แสดงว่าคุณป้าของพวกคุณปลูกฝังมาเป็นอย่างดี” เขารู้เรื่องส่วนตัวของพิชชาอรไม่มากนัก เพราะเธอไม่ค่อยเล่าเรื่องครอบครัวให้ฟัง รู้แค่เธอกำพร้า อาศัยอยู่กับป้ามาตั้งแต่เด็ก ตัวเขาไม่เคยซักประวัติเธอมากกว่านั้น จึงไม่เคยรู้มาก่อนว่าพิชชาอรยังมีพี่สาวอีกคน “ค่ะ คุณป้าย้ำบ่อยๆ ว่าเกิดเป็นลูกผู้หญิงต้องทำตัวเป็นแม่บ้านแม่เรือน แต่งงานไปจะได้เลี้ยงดูสามีและลูกได้ พีชชอบทำอาหารมากค่ะ พีชว่ามันสนุกดี” คนเป็นพี่จีบปากจีบคอฉอเลาะไปตามเรื่องตามราว คนเป็นน้องก็แอบถามทางสายตา ว่าวันใดหนอที่พิชยาลงครัวทำกับข้าวเอง เห็นดีแต่จิกใช้คนในบ้าน ไม่ก็สั่งให้น้องอย่างเธอทำตามเมนูที่เจ้าหล่อนนึกอยากจะทาน อย่าว่าแต่ทำอาหารเลย ไม้กวาดพิชยาก็ไม่เคยแตะ หยากไย่หน้าตาเป็นยังไงคงไม่รู้จัก หากไม่มีคนรับใช้คอยทำความสะอาดห้องให้ ป่านนี้คงอยู่ไม่ได้กระมังเพราะห้องเจ้าหล่อนจะรกและสกปรกไม่ต่างจากรังหนู สิ่งที่พิชยาชอบไม่ใช่การปรุงอาหาร แต่เป็นการปรุงแต่งตัวเองมากกว่า เพราะวันๆ พิชชาอรไม่เคยเห็นพี่สาวทำอะไรนอกจากยุ่งวุ่นวายอยู่กับเสื้อผ้าหน้าผมและผิวพรรณ หากเงินพองเต็มกระเป๋าหน่อยเป็นต้องเข้าสปาขัดสีฉวีวรรณตั้งแต่ศีรษะจรดปลายเท้า แต่หากวันไหนกระเป๋าแบน ก็จะได้เห็นผู้หญิงพอกหน้าขาว ทาตัวขาวเดินไปเดินมาอยู่ในบ้าน บางทีก็ขนผักผลไม้ในตู้เย็นออกมาฝานบางๆ วางไว้บนหน้า ที่พิชชาอรมักค่อนขอดอยู่ประจำ ว่ากินลงไปซะยังจะมีประโยชน์มากกว่า รูปแบบการดำรงชีวิตของพิชยาและพิชชาอรแตกต่างกัน พิชยาชอบเพื่อนฝูง ชอบพบปะสังสรรค์ ไม่เคยอยู่ติดบ้าน ตั้งแต่จบปริญญาตรีมาแบบกระท่อนกระแท่น พิชยาไม่เคยทำงานที่บริษัทไหนได้เกินสามเดือน เปลี่ยนงานเป็นว่าเล่นเพราะนิสัยเอาแต่ใจตัวเองและไม่ชอบถูกใครสั่งการ สุดท้ายก็หันมาเอาดีร่วมหุ้นกับเพื่อนสาวเปิดร้านในห้างดังขายสินค้าแฟชั่นนำเข้าจากต่างประเทศ แรกๆ ก็ดูกระตือรือร้นดีเพราะเป็นสิ่งที่พิชยาถูกใจ แต่มาพักหลังก็ห่างหาย ทิ้งให้เพื่อนบริหารงานไปลำพัง ส่วนตัวเธอก็แวะไปบ้างตามแต่อารมณ์ ส่วนใหญ่พิชยาเน้นหารายได้จากผู้ชายในสังกัดของเธอมากกว่า ใครเผลอตกหลุมเสน่ห์ของเธอเข้า ต่อให้ต้องหมดเนื้อหมดตัวก็มีคนยินยอมพร้อมใจ ขอแค่ได้คบหากับพิชยาสักครั้ง ชายใดตรงสเปคเข้าตา พิชยาก็พร้อมจะพลีกายเพื่อความสัมพันธ์ที่ยืนยาว จนกว่าเธอจะพบคนที่ดีกว่า แต่หากใครกระเป๋าหนักแต่หน้าตาไม่ผ่านคิวซี ขาอ่อนขาวเนียนของเธอก็ไม่มีวันที่จะได้สัมผัส กับหนุ่มๆ ที่เข้าเกณฑ์เงินถึงแต่หน้าตาไม่ให้ พิชยาก็แค่คบไว้แก้จน จะเบิกจะถอนจะอ้อดอ้อนขออะไร พวกเงินถึงยอมจ่ายไม่อั้นในวงเงินไม่จำกัด อนุมัติง่ายยิ่งกว่าธนาคารเสียอีก เพียงแค่เธอยอมเปิดนู้นนิดโชว์นู้นหน่อย ขี้คร้านจะยื่นบัตรเครดิตให้เธอแทบไม่ทัน “เป็นอะไรไปจ๊ะพรีม ทำหน้าเหม็นเบื่อแบบนั้น อาหารไม่อร่อยเหรอจ๊ะ” โม้ไปพอควรก็หันมาสนใจน้องสาวตัวเองอีกครั้ง เสียงยังหวานเสนาะหู แต่สายตาเจ้าหล่อนส่งกระแสเป็นความว่า ‘แกอย่าได้เผลอพูดอะไรไม่เข้าหูฉันเชียว ไม่งั้นแกตาย’ เพราะกลัวน้องตัวเองจะปากโป้ง ขัดขึ้นมาให้อารมณ์เสีย “ฝีมือพี่พีชก็อร่อยหมดนั่นแหละค่ะ อร้อย อร่อย” พิชชาอรแสร้งยิ้ม ส่งสายตาฟาดฟันกับพี่สาวน่าดู “อร่อยก็กินเข้าไปเยอะๆ ซิจ๊ะ แล้วจะได้ขึ้นไปพักผ่อน ทำงานมาทั้งวันคงเหนื่อยแย่แล้วเรา” พิชยาไล่น้องสาวทางอ้อม แล้วหันมาปั้นหน้าสวยจ๊ะจ๊ากับเอริคต่อ “ยัยพรีมก็อย่างนี้ล่ะค่ะ บ้างานแต่ไม่ค่อยชอบดูแลตัวเอง พีชต้องคอยกำชับบ้างอะไรบ้าง แต่ยัยพรีมก็ดื้อค่ะ ไม่ค่อยยอมฟังเท่าไหร่” “นอกจากสอนหนังสือแล้ว คุณพรีมยังทำงานอื่นอีกเหรอครับ” “ก็พวกงานฝีมือที่เขาชอบทำนั่นแหละค่ะ นั่งหลังขดหลังแข็งเป็นวันๆ รายได้ก็ไม่ใช่จะเยอะแยะอะไร ไม่รู้จะคุ้มกับสุขภาพที่แย่ลงรึเปล่า” เอริคถามพิชชาอรแต่พิชยาก็แย่งซีนตอบไปคนเดียวหมด “แต่พรีมมีความสุขที่ได้ทำค่ะ ดีกว่าใช้ชีวิตแบบไร้สาระไปวันๆ” ทนไม่ได้พิชชาอรก็ตอกกลับไปแรงๆ พิชยาแทบผงะหงาย ฉีกยิ้มได้แต่สองตาที่จ้องน้องราวจะเผาให้วายวอด “พรีมอิ่มแล้ว ขอตัวก่อนนะคะคุณเอริค ยังมีงานค้างที่ต้องจัดการอีกเยอะเลยค่ะ” วางระเบิดในใจพี่สาวไปลูกโตพิชชาอรก็ลุกจากโต๊ะอาหารไปหน้าตาเฉย เบื่อจะชมละครที่พิชยาแสดงเป็นนางเอก เพราะกลัวจะทนไม่ได้แล้วเผลอหลุดปากอะไรออกไป เดี๋ยวแผนจับผู้ชายที่พิชยาวางไว้จะพังลงเสียหมด แม้นั่นจะเป็นความต้องการที่แท้จริงของเธอก็ตาม “ยัยพรีมก็เป็นแบบนี้ล่ะค่ะ บ้างาน อย่าไปสนใจเลยค่ะ ทานต่อเถอะนะคะ” พิชยาพยายามดึงแววตาละห้อยที่มองตามหลังพิชชาอรไปให้กลับมาสนใจเธออีกครั้ง รู้สึกหวั่นใจพิกลกับความรู้สึกที่เอริคมีต่อพิชชาอร ความหมายที่เขาพยายามส่งผ่านตาคมบ่งบอกให้คนมากประสบการณ์อย่างเธอตีความไปเกินกว่าเพื่อน แววตาของเอริคยามสนทนากับพิชชาอร บ่งบอกอยู่ล้นเหลือว่าเขาสนใจน้องสาวเธอเพียงใด แม้ปากพิชชาอรจะแข็ง ยืนยันว่าแค่เพื่อนกัน แต่หากทั้งสองยังใกล้ชิดสนิทสนมกันอยู่แบบนี้ เห็นทีจะไม่ดีแน่ พิชชาอรไม่เคยพิศสวาทเปรมยศคู่หมั้นอยู่แล้วเป็นทุนเดิม ไม่ยากเลยที่จะหวั่นไหวกับบุรุษเจ้าเสน่ห์แห่งแดนทะเลทรายที่เพรียบพร้อมไปทั้งรูปและทรัพย์สมบัติ ช้าไม่ได้เสียแล้ว คงต้องรีบเผด็จการ มัดใจเอริคก่อนที่เขาจะถลำลึกไปกับพิชชาอร เรื่องของหัวใจไม่มีใครเคยห้ามกันได้ แม้แต่พิชชาอรที่กลายเป็นคนมีเจ้าของแบบจำยอม หัวใจเธอยังเป็นอิสระ พร้อมจะโบยบินไปหาคนที่หัวใจต้องการอย่างแท้จริง ................................................................................................................................... ราชินทร์และปาหนันกลับไปหลังมื้อเย็นจบลงราวสองทุ่มเศษ เหลือแต่เจ้าของบ้านและผู้อาศัยที่ช่วยกับเก็บโต๊ะอาหารและล้างจานชามใช้แล้วให้เรียบร้อย มื้ออาหารที่มณิการ์นั่งลุ้นกลัวเขมินทร์จะหลุดพิรุธผ่านไปได้ดีเกินคาด เพราะเขมินทร์เป็นคนคุยสนุก มีอัธยาศัยดี จึงเข้ากับราชินทร์และปาหนันได้รวดเร็ว และดูเหมือนทั้งสองจะชอบใจพี่ชายกำมะลอของเธอไม่น้อยเลยทีเดียว “ขอบคุณนะคะ” มณิการ์ยิ้มให้คนที่ยืนเช็ดจานแล้ววางใส่ตะกร้า “ขอบคุณผมเรื่องอะไรเหรอ” “ก็ขอบคุณสำหรับอาหาร และขอบคุณที่ทำให้พี่ชินทร์กับยัยหนันเชื่อสนิทใจว่าคุณคือพี่ชายของฉัน” “ไม่รู้อะไรซะแล้ว ผมนี่ พระเอกละครเวทีเก่านะคุณ” เขมินทร์คุยโว ยืดตบอกอย่างเต็มภาคภูมิ “จ้า พ่อพระเอก แต่ถึงยังไงฉันก็ต้องขอบคุณคุณอยู่ดี จากใจจริงเลยนะคะ ขอบคุณมากจริงๆ” “เรื่องแค่นี้เอง ไม่ยากเย็นหรอกครับ ผมก็แค่คิดว่าคุณเป็นน้องสาวผมจริงๆ ก็แค่นั้น” น้ำเสียงเขาเอ็นดูมณิการ์ไม่น้อย แถมด้วยรอยยิ้มอบอุ่นทำให้คนฟังรู้สึกชุ่มชื้นในหัวใจประหลาด เธอเป็นลูกโทน ไม่มีพี่มีน้องมาก่อน เคยฝันอยู่เหมือนกันว่าอยากมีพี่ชายแสนดีที่หวงแหนน้องสาวราวไข่ในหิน หรือจะเป็นเขานะที่ฟ้าส่งมารับตำแหน่งพี่ชายชั่วคราวของเธอรองจากราชินทร์ “งั้นฉันคงต้องคิดว่าคุณคือพี่ชายของฉันจริงๆ สินะ มันถึงจะหลอกคนอื่นได้เนียนๆ หน่อย” “ผมว่าความคิดนั้นก็ไม่เลวนะ คุณเรียกผมว่าพี่เขม ส่วนผมเรียกคุณว่าน้องมัช เข้าท่าดีออกโอเคมั้ย” มณิการ์ยกมือกอดอกครุ่นคิดอยู่พักหนึ่งก่อนจะพยักหน้าแล้วยิ้มรับข้อเสนอของเขา ไหนๆ ก็ลงเรือลำเดียวกันมาแล้ว จะเกี่ยงงอนเรื่องมากไปก็ไร้ประโยชน์ แม้จะไม่ชินหูที่จู่ๆ คนไม่ใช่ญาติใช่เชื้อจะเรียกขานกันสนิทสนมว่า’น้องมัช’ ก็เถอะ แต่เพื่อความแนบเนียน ความปลอดภัยในชีวิตและทรัพย์สิน ยอมรับว่าเขมมินทร์คือพี่ชายของเธออีกคน นอกเหนือจากราชินทร์ ก็ไม่เห็นจะเสียหายอะไร ดีซะอีก เขาจะได้ไม่กล้าคิดอกุศลกับเธอ เพราะตำแหน่งพี่ชายที่ต้องดูแลน้องสาวมันค้ำยันอยู่กลางลำคอ “งั้นต่อจากนี้ ทั้งงานบ้านงานครัว หรือแม้แต่อาหารการกิน น้องสาวคนนี้ขอยกให้พี่ชายรับผิดชอบไปคนเดียวนะคะ เป็นพี่ต้องดูแลน้อง ช่วยแบ่งเบาภาระ เข้าตำรา อยู่บ้านท่านอย่านิ่งดูดาย ปั้นควายปั้นควายให้ลูกท่านเล่น” คนเจ้าเล่ห์กระหยิ่มยิ้มย่องด้วยความเป็นต่อ เขมินทร์ในฐานะผู้อาศัยไม่มีทางปฏิเสธเจ้าของบ้านอย่างเธอเป็นแน่ “โห คุณน้องสาว แบบนี้มันไม่เอาเปรียบกันไปหน่อยเหรอครับ ผมเองก็มีการมีงานต้องทำนะ” “งานของคุณพี่ก็ออกแบบสวนที่บ้านของคุณน้องนี่คะ ไม่เห็นจะมีปัญหาอะไรเลย เอาน่า ถือว่าตอบแทนที่ต้องอยู่ในบ้านนี้อีกเป็นเดือนๆ” “งานจิ๊บๆ แค่นี้เอง คุณพี่คนเก่งของน้องทำไหวอยู่แล้วล่ะค่ะ” มณิการ์ตบไหล่เขมินทร์ที่ยืนหน้าบูดด้วยท่าทางสนิทสนม ทั้งน้ำเสียงและแววตาแสนกลนัก ดูเหมือนเจ้าหล่อนจะพึงพอใจกับอำนาจเจ้าของบ้านเสียเต็มประดา พอผู้อาศัยคอตกไร้ข้อแม้ เธอก็เดินฉุดฉาย ฮัมเพลงเบาๆ ขึ้นห้องไปอย่างสบายอารมณ์ “ยัยตัวแสบ” เขมินทร์พึมพัม ขำตัวเองที่ถูกเด็กหลอกใช้ และแย่ไปกว่านั้นคือเขาต้องจำยอม หากต้องการอยู่ในบ้านนี้ด้วยความสบายอกสบายใจ และทำให้มณิการ์ไว้ใจในตัวเขามากยิ่งขึ้น สิ่งที่ต้องทำคือตามใจเจ้าหล่อน แม้จะถูกจิกใช้เยี่ยงทาสในเรือนเบี้ยก็เถอะ เขาลงทุนลงแรงซะขนาดนี้ สงสัยต้องร้องขอรางวัลปลอบใจจากมิสเตอร์แกรนด์เสียแล้ว “ตามหาหัวใจไปถึงไหนแล้วครับเจ้านาย” พอนึกขึ้นได้ก็ออกมาเดินทอดน่องที่สวนข้างบ้านแล้วต่อโทรศัพท์หาเอริค หวังจะเรียกร้องรางวัลที่เขาสมควรจะได้รับจากการทำงาน “เลิกพูดบ้าๆ สักทีเถอะ ฉันยิ่งอารมณ์ไม่ดีอยู่ ว่าแต่นายเถอะ เรียบร้อยดีมั้ย” “มือชั้นนี้แล้วโว้ย ไม่ต้องห่วง แต่เสร็จงานแล้วขอโบนัสงามๆ สักก้อนนะ เพราะภารกิจของนายครั้งนี้มันเหนื่อยกว่าทุกครั้งเลยว่ะ” “เออๆๆ ไม่ต้องห่วงหรอกเรื่องนั้น แล้วคุณตัวเล็กเป็นไงบ้าง เธอหายดีแล้วหรือยัง” เอริคถามถึงเป้าหมาย เขารู้เรื่องโจรปล้นบ้านกฤตภาคจากเขมินทร์ ใจจริงก็อยากไปเยี่ยมเยือนมณิการ์ หรือโทรไปถามข่าวคราว แต่เรื่องของผู้หญิงอีกคนมันขวางหัวใจจนไม่อยากจะนึกถึงใคร “ดีขึ้นเยอะและ ว่าแต่นายเถอะ ไม่ได้โทรหาคุณมัชบ้างเลยรึไง ช่วงที่เขากำลังเดือดร้อนนี่ นายต้องรีบทำคะแนนนะเอริค รับรองคะแนนพุ่งพรวด” “ก็กะว่าพรุ่งนี้จะแวะเข้าไปหาอยู่เหมือนกัน นายก็เตรียมตัวให้ดีเถอะ เล่นละครให้เนียนๆ อย่าลืมว่านายต้องทำเหมือนไม่รู้จักฉัน” “ฉันว่าฉันลาออกไปเป็นนักแสดงท่าจะรุ่งนะ รู้สึกว่าพักนี้ฉันเล่นละครแทบทุกวัน ไหนจะต้องสวมบทพี่ชายคุณมัช แล้วไหนยังต้องสวมบทคนแปลกหน้าสำหรับนายอีก” เขมินทร์ก็บ่นไปอย่างนั้นตามประสา หวังจะได้ยินเสียงเริงร่าของเจ้านาย แต่ดูเหมือนจะไม่ได้ผล เพราะน้ำเสียงของเอริควันนี้ ฟังดูตึงเครียดชอบกล “ว่าแต่นายมีเรื่องอะไรรึเปล่า เห็นว่าอารมณ์ไม่ดี เรื่องคุณครูคนสวยเหรอ” “เฮ้อ” เอริคตอบกลับเพื่อนด้วยเสียงถอนหายใจยาว เขมินทร์จึงต้องซักต่อเพราะใคร่จะรู้เต็มทน “เล่าให้ฟังบ้างก็ได้ เดี๋ยวก็จุกอกตายพอดี” “วันนี้ฉันไปกินข้าวบ้านคุณพรีมมา” “ว้าวว เจ๋ง” เขมินทร์ทำเสียงตื่นเต้นก่อนคิ้วจะขมวดมุ่น “แล้วมันน่าเครียดตรงไหนวะ” “คุณพรีมมีพี่สาว และพี่สาวคุณพรีมก็มีท่าทีแปลกๆ กับฉัน ส่วนคุณพรีม สายตาเธอฟ้องว่าเธอไม่ค่อยพอใจท่าทีพี่สาวของเธอ ฉันไม่รู้หรอกว่าฉันคิดมากไปเองรึเปล่า มันก็แค่ข้อสมมติฐาน” “เอ...หรือว่าคุณพรีมจะหึง” เขมินทร์ช่วยสันนิษฐานอีกคน “บ้าน่า คุณพรีมมีคู่หมั้นอยู่แล้วนะ และดูเหมือนจะแต่งงานกันเร็วๆ นี้” เอริคอ่อนน้ำเสียง ข่าวล่าสุดที่รับรู้จากพิชยาทำเอาคนตัวโตเกิดใจปลาซิวขึ้นมากระทันหัน และนี่ล่ะสาเหตุที่ทำให้เขาอารมณ์เสียตั้งแต่กลับมาจากบ้านของพิชชาอร “นายได้ยินจากปากคุณพรีมเองเลยเหรอวะ” “เปล่า คุณพีช พี่สาวคุณพรีม เป็นคนบอก” “ฉันว่านะ รอฟังจากปากคุณพรีมก่อนแล้วค่อยมานั่งคิดมาก บางทีพี่สาวคุณพรีมเขาอาจชอบนาย เขาถึงแกล้งพูดกันท่าไปอย่างนั้น นายจะได้เลิกยุ่งกับน้องสาวเขาแล้วหันไปสนใจตัวเขาแทนก็ได้นะโว้ย” “ฉันบอกแล้วไง ว่าฉันไม่สนผู้หญิงคนไหนนอกจากคุณพรีม ฉันรักคุณพรีม นายไม่เข้าใจรึไงวะไอ้เขม” น้ำเสียงเอริคจริงจังเพราะเขาบอกเพื่อนไปแล้วเป็นร้อยๆ ครั้งแต่เขมินทร์ก็ยังยุแยงให้เขาเลิกรักพิชชาอร ซึ่งมันเป็นไปไม่ได้เลย “เข้าใจน่ะมันเข้าใจ แต่มันเป็นไปไม่ได้ นายเองก็รู้” เขมินทร์ไม่อยากย้ำให้เพื่อนลืมครูสาว จนปัญญาแล้วที่จะห้ามหัวใจรักของเอริค “ฉันอยากรู้ ว่าจริงๆ แล้ว คุณพรีมคิดยังไงกับฉัน สายตาที่เขามองฉันกับคุณพีชวันนี้มันมีอะไรบางอย่าง แต่มันยังไม่ชัดเจน ฉันต้องการพิสูจน์ว่ะ” “แล้วนายจะพิสูจน์ยังไง แกล้งคบกับพี่สาวเขาเพื่อหลอกให้น้องสาวหึงหวงจนยอมสารภาพความจริงงั้นเหรอวะ” “ใช่” คำตอบของคนเป็นนายทำให้ลูกน้องแข้งขาอ่อน รีบทิ้งตัวลงนั่งที่เก้าอี้สนาม ก่อนจะล้มลงเพราะความคิดพิเรนทร์ที่มักจะผุดขึ้นจากสมองของเอริคไม่หยุดหย่อน “บ้าไปแล้ว ต้องบ้าไปแล้วแน่ๆ นายอย่าพยายามดึงใครเข้ามาในชีวิตนายอีกเลยได้มั้ยวะ ไหนจะคุณพรีม คุณมัช แล้วนี่ยังต้องเพิ่มคุณพีชเข้ามาอีกคน พอเลยไอ้คุณเพื่อน ฉันไม่อยากเล่นละครอีกแล้วนะโว้ย” “แล้วจะโวยวายให้มันได้อะไรขึ้นมาเขม ฉันไม่ทำให้นายเดือดร้อนแน่ และไม่ขอความช่วยเหลือจากนายด้วย นายมีหน้าที่จัดการเรื่องคุณมณิการ์ให้ฉัน ส่วนเรื่องคุณพรีมกับคุณพีช ฉันจัดการของฉันเองได้” “ฉันว่านายกำลังจะหาเหาใส่หัวตัวเองนะเอริค หากคุณพีชเขาไม่ยอมปล่อยนายเพราะเกิดหลงรักนายขึ้นมาจริงๆ แล้วคราวนี้นายจะทำยังไง” ก็แน่ล่ะ ยิ่งเอริคบอกว่าพิชยามีทีท่าเหมือนจะมีใจ เขาก็ควรจะสันนิษฐานข้อนี้ไว้อีกข้อ อยากรู้เหมือนกันว่าไอ้เพื่อนจอมวางแผนจะแก้ไขปัญหาได้ยังไง “มันก็จริง เอาเป็นว่าฉันจะลองคิดให้รอบคอบอีกที ว่าจะลองใจคุณพรีมด้วยวิธีใด” เอริคนิ่งคิดไปสักพัก เพราะที่เขมินทร์เตือนก็มีเหตุผล เขาเองก็ไม่อยากหาเห่าใส่หัวตัวเองเท่าไหร่ เพราะลำพังแค่เรื่องของพิชชาอรก็หนักหัวใจเต็มทน “เออ อย่าเครียดให้มันเยอะ พักผ่อนได้แล้ว คนคู่กันแล้วมันไม่แคล้วกันหรอก คิดเยอะไปก็เท่านั้น เสียสุขภาพจิตเปล่าๆ” เขมินทร์ค่อยโล่งใจขึ้นมาหน่อย ที่ไอ้คุณเพื่อนยอมฟังเขาบ้างสักนิด “งั้นแค่นี้แล้วกัน คุยกับนายแล้วเครียดว่ะ เดี๋ยวจะเสียสุขภาพจิต” เอริคยอกย้อนเพื่อนรักกลับไปแรงๆ เขารู้ดีว่าเขมินทร์ไม่เคยถือโทษ ผู้ชายอารมณ์ดีอย่างเขมินทร์ไม่คิดเล็กคิดน้อยอะไร ดีใจเหลือเกินที่วันนี้เขมินทร์ยังยืนอยู่เคียงข้างเขาในตำแหน่งเพื่อนตาย แม้จะถกเถียง ขัดอกขัดใจกันบ้างตามประสา แต่ไม่มีเลยสักครั้งที่เขมินทร์จะโกรธเขากับเรื่องงี่เง่าและสารพัดปัญหาที่เขาขนมากองให้เขมินทร์แบกรับและแก้ไข เขมินทร์ดีกับเขาเพียงนี้ จะไม่ยกตำแหน่งเพื่อนตายให้ได้อย่างไร ************************************* ขอกำลังใจให้กันด้วยนะคะ ตั้งแต่พรุ่งนี้ก็หยุดยาวแล้ว เจอกันอีกทีปีหน้าเลยน้า สุขสันต์วันปีใหม่ 2556 ขอให้ทุกคนมีความสุขกาย สบายใจ ปลอดจากโรคภัย มากมายทรัพย์สินเงินทองไปตลอดปีเลยจ้า จากคุณ : บ้านสายไหม เขียนเมื่อ : 28 ธ.ค. 55 09:20:56

ความคิดเห็นที่ 2 ตกลงภารกิจที่เขมินทร์ได้รับ คือเข้าไปเป็นคนใช้ คนสวน พ่อครัว ที่บ้านมัชใช่มั้ยเนี่ย^^ ทาสในเรือนเบี้ยจริงๆน่ะแหละ^__^ จากคุณ : chenjiayi เขียนเมื่อ : 28 ธ.ค. 55 11:10:38

ความคิดเห็นที่ 3 คุณ chenjiayi 55+ ถูกต้องเลยค่ะ เจ้านายก็อยากให้เข้าไปอยู่ใกล้ชิดกับมณิการ์ จะได้ล้วงข้อมูลอะไรได้สะดวก แต่ผิดแผน เขมินทร์กลับต้องกลายมาเป็นคนรับใช้ไปซะงั้น อิอิ จากคุณ : บ้านสายไหม เขียนเมื่อ : 28 ธ.ค. 55 11:35:16

ความคิดเห็นที่ 4 คุณเขมเจอศึกหนัก อิอิ จากคุณ : lovereason เขียนเมื่อ : 28 ธ.ค. 55 21:46:47

ความคิดเห็นที่ 5 แวะมาอ่าน พร้อมทักทาย ปีใหม่ขอให้คุณน้ำค้างเจอแต่เรื่องดีๆ นะคะ หมดเคราะห์หมดโศก เรื่องเลวร้ายสลายหายไปให้หมด เจอแต่ความสุข สมหวัง ทุกประการ จากคุณ : หญิงภัค (มาโซคิส) เขียนเมื่อ : 29 ธ.ค. 55 08:47:54