กับดักรักสองโลก 20.

.

.


20.


ณ อาคารผู้โดยสารขาออกของสนามบินเต็มไปด้วยผู้คนพลุกพล่าน นีลาน่ายังคงชะเง้อส่งสายตามองหาบุรุษหนุ่มที่อยากพบเจอเป็นที่สุด นางหวังเพียงแค่เจ้าโลกันต์จะยอมเดินทางเพื่อมากล่าวคำอำลาส่งนางกลับยังแดนบาดาล ขอเพียงโอกาสสุดท้ายเท่านั้น


“แฟรงค์ ชายอยากนั่งเครื่องบินไปส่งยัยขี้เหร่ด้วยจังเลย”


“คงไม่ได้หรอกไอ้ชาย พวกข้าไม่ได้ไปเที่ยว”


“แล้วนี่แฟรงค์จะไปส่งยัยขี้เหร่คนเดียวงั้นเหรอ แล้วกันย์ที่รักล่ะ หายไปอยู่ไหน ทำไมไม่คิดจะมาร่ำลายัยขี้เหร่ มันแปลกไปนะ”


“เอ่อ.. ข้าก็ไม่รู้มันหายหัวไปไหน ติดต่อก็ไม่ได้ ว่าแต่คุณโทรหามันติดหรือเปล่าครับนีลาน่า”


มนุษย์ผู้ตั้งคำถามส่งสายตายังนางพราย คำตอบมีเพียงส่ายหน้าเบาๆ พร้อมสายตาเว้าวอนและรอยยิ้มปนความเศร้าเจือจางเท่านั้น โอกาสสุดท้ายที่หวังไว้คงหมดสิ้นแล้วสำหรับนาง นีลาน่าถอนใจปลงตก เจ้าโลกันต์คงไม่ใส่ใจนางแล้วจริงๆ แม้แต่ผ่านมาให้เจอะเจอยังไม่มีวี่แวว จิตใจสั่นหวั่นไหว ร้าวระบมเจ็บปวด พยายามสะกดอารมณ์เศร้าโศกกักเก็บน้ำตาอันมีค่าเอาไว้ไม่ให้หลั่งริน


“ได้เวลาไปแล้วยัยขี้เหร่ ห้ามลืมฉันเด็ดขาดนะ มีโอกาสฉันจะเดินทางไปเยี่ยมหาเธอ อย่าลืมคิดถึงฉันนะยัยขี้เหร่ ฉันจะไม่ลืมเธอเหมือนกัน”


สมชายร่ำไห้น้ำตาร่วงเผาะ โอบกอดร่างบอบบางไว้แนบแน่น แม้เวลารู้จักจะไม่นานหากแต่ผูกพันราวกับคุ้นเคยเนิ่นนาน คำกล่าวลาสร้างความสลดตามกัน


“นีลาน่าเราไปกันเถอะครับ”


แฟรงค์เกนสไตล์ยื่นหยิบตะกร้าสัตว์เลี้ยงในมือบอบบางมาถือไว้แทน พลางก้าวเท้านำให้นีลาน่าเดินตาม พรายสาวเอี้ยวใบหน้านวลเนียนหันกลับพยายามฝืนยิ้มสดใสส่งให้สมชาย พร้อมกวาดสายตามองไปรอบบริเวณอีกครั้งอย่างมีความหวังว่าจะเห็นเจ้าโลกันต์ผ่านสายตา และสุดท้ายกับความพยายามเหลือเกินที่จะเก็บกดความเศร้าเสียใจไว้ภายใน สมชายโบกมือร่ำลาพร้อมสะอื้นสะเทือนใจมองตามบุคคลผู้เดินจากไปอย่างไม่มีทางรับรู้ล่วงหน้าได้เลยว่าจะมีโอกาสกลับมาเจอกันอีกครั้งเมื่อใด


ในมุมเงียบมุมหนึ่งของอาคารผู้โดยสาร สายตาคมกริบลอบมองพรายสาวอยู่ห่างๆ แทนการจากลาซึ่งหน้า กันยวัฒน์พยายามอย่างถึงที่สุดที่จะสั่งห้ามจิตใจไม่ให้วิ่งออกไปโอบกอดร่างบอบบางเอาไว้ ข่มใจไม่ร้องขอหรือสั่งห้ามไม่ให้นางเอาหัวใจของเขาติดกลับไปเช่นกัน บุรุษหนุ่มทำได้เพียงยืนมองนีลาน่าจากไปอย่างจำใจแทบคลั่งทุรนทุทราย


“ลาก่อนนีลา ผมจะรักคุณตลอดไป”


ความรู้สึกดีๆ สลาย พร้อมหัวใจแหลกราน คงไม่มีโอกาสได้เจอกันอีกแล้วกับนางผู้ดึงหัวใจเขาออกไปจากร่างกาย หลังจากนี้เขาคงเป็นได้แค่มนุษย์ไร้หัวใจ ไร้วิญญาณ


การจากลาแสนไกลจบลงหลังจากเครื่องบินทยานขึ้นสู่ท้องฟ้า กันยวัฒน์พาร่างกายหมดเรี่ยวแรงไร้กำลังใจออกยืนยังลานโล่งกว้าง เฝ้ามองเครื่องบินลำที่นีลาของเขาอาศัยอยู่ ค่อยๆ เคลื่อนห่างไกลออกไปจนลับสายตา หัวใจของเขาได้จากไปแล้วอย่างไม่มีวันได้เจอะเจอตลอดกาล กันยวัฒน์ยืนมองท้องฟ้ายามค่ำคืน ปล่อยใจล่องลอยไกลแสนไกล หลังจากนี้จะต้องใช้เวลามากมายเพียงใดเพื่อจะลืมนีลาน่า หรืออาจต้องใช้ทั้งชีวิตเขาคงต้องยอมรับสภาพต่อไป กันยวัฒน์ถอนใจหนักหน่วง ปล่อยใจอยู่อย่างนั้นเนิ่นนานจนเข็มนาฬิกาเดินผ่านไปเป็นชั่วโมง กว่าสติรับรู้จะกลับมายืนยังปัจจุบันอีกครั้ง ร่างสูงค่อยๆ พาร่างกายที่ไร้เรี่ยวแรงย่างกายยังรถยนต์ส่วนตัวเพื่อเดินทางกลับที่พักอาศัย



++++



ความว่างเปล่าเข้ายึดพื้นที่ทุกตารางเมตรของบ้านซึ่งเคยมีเงือกพรายอาศัยอยู่ร่วมกันกับเขา กันยวัฒน์ก้าวเดินอย่างอ่อนระโหยโรยแรง ไร้ชีวิตชีวา จากที่เคยกลับมาสถานที่แห่งนี้จะเห็นร่างอ้อนแอ้นเดินมาป้วนเปี้ยนใกล้ๆ อยู่ในสายตา รอยยิ้มร่าเริงที่ส่งให้จนความเหนื่อยล้าเหือดหาย น้ำเสียงสดใสที่เคยได้ยินเวลานี้ช่างเงียบเหงา จนเขาไม่อยากกลับเข้ามาเหยียบอีกแล้วยังสถานที่ที่เรียกว่าบ้าน ภาพความทรงจำดีๆ ยังคงหลอกหลอนจิตใจไม่จางหาย ต้องอยู่โดดเดี่ยวเดียวดายตามลำพัง


กันยวัฒน์ก้าวเดินยังบันไดเชื่องช้า อาลัยอาวรณ์ถึงนางพรายทุกวินาที สองเท้าประคองร่ายกายขึ้นมาหยุดยืนนิ่งยังหน้าห้องที่เคยเป็นของนีลาน่า ประตูค่อยๆ ถูกบิดเปิดจนกว้างออก ร่างสูงย่างเดินเข้าด้านในสำรวจทุกสิ่งทุกอย่างที่นางพรายหลงเหลือร่องรอยไว้ให้ดูต่างหน้า สภาพห้องสะอาดสะอ้าน เป็นระเบียบเรียบร้อยสบายตา สมุดแต่ละเล่มถูกจัดเก็บเรียงรายเป็นระเบียบอยู่บนโต๊ะหนังสือ กันยวัฒน์เอื้อมหยิบสมุดบันทึกขึ้นมาเปิดอ่าน เวลานี้เจ้าของสิ่งเหล่านี้คงไม่อยู่ต่อว่าเขาได้อีกหากจะถือวิสาสะเปิดมันออกมาอ่านจนจบทั้งเล่ม


สมุดดังกล่าวถูกเปิดขึ้นทีละหน้า มันคล้ายสมุดจดบันทึกประจำวันของพรายสาว นับตั้งแต่เริ่มหัดเขียนวันแรกเมื่อได้เรียนหนังสือจากผู้สอนคุณครูสมชาย แรกๆ ลายมือยังขยุกขยิกมองไม่ออกว่าเป็นตัวอักษรใด หากพอเดาออกบ้างเป็นบางคำ ทำเอากันยวัฒน์ระบายยิ้มบนใบหน้าหมองเศร้า เขาอ่านทุกตัวอักษรที่นีลาน่าตั้งใจบรรจงเขียนมันลงไปในหน้ากระดาษว่างเปล่า ระหว่างเปิดผ่านไปเรื่อยจนความรู้สึกหยุดกึกเมื่อถึงช่วงหนึ่งของสมุดจดบันทึก


‘ความรู้สึกของเงือกพรายกับมนุษย์จะเหมือนหรือแตกต่าง เราเองไม่อาจรู้ หากวันนี้เราได้รับรู้บางอย่าง หัวใจมนุษย์เต้นแรงไม่ต่างจากเงือกพรายเช่นเรา เวลาที่ได้อยู่ใกล้เจ้าโลกันต์จิตใจเราจะเต้นแรงจนต้องควบคุมเอาไว้ เราไม่รู้ว่าความรู้สึกนั้นมันคืออะไร’


กันยวัฒย์เปิดต่อหน้าถัดไปอย่างรวดเร็วเพื่ออ่านสิ่งที่นางพรายพยายามเขียนระบายความในใจเอาไว้


‘น้ำตานางพรายมีค่ามากมาย เหตุใดเราต้องยอมเสียน้ำตาเพียงเพราะโดนเจ้าโลกันต์ต่อว่า วันนี้เราโดนเจ้าโลกันต์เสียงดังใส่เรื่องที่เราอยากช่วยเหลือดูแลเขาเท่านั้น เจ้ามนุษย์โลกบ้าอำนาจ’


กันยวัฒน์หลุดขำออกมาเบาๆ เวลานี้เขาคิดถึงเจ้าของสมุดเล่มนี้เหลือเกิน พลันหางตาเหลือบเห็นโหลแก้วที่วางอยู่บนโต๊ะเขียนหนังสือ เม็ดหินสีนิลมากมายถูกบรรจุลงในขวดโหลจนเกือบเต็ม เขาจำได้ขึ้นใจว่าสิ่งนี้คือน้ำตาของเงือกพราย เนื่องจากเขาได้เห็นมันวันที่นีลาน่าร่ำไห้เสียใจคิดว่าเขาต้องจากโลกนี้ไปเมื่อถูกดื่มกินเลือดจนหมดตัว  


เขาไม่เคยเห็นความอ่อนแอของนีลาน่าเลยสักครั้งตั้งแต่อยู่ร่วมกันมา แต่วันนี้เขาได้เห็นน้ำตาแต่ละหยดที่แปรสภาพเป็นหินรวมอยู่ในโหลแก้ว จริงๆ แล้วนางพรายก็มีช่วงเวลาที่อ่อนแอไม่แพ้มนุษย์โลกเช่นเขา คงจะทุกค่ำคืนสินะที่นางต้องร้องไห้คิดถึงบ้านเกิดเมืองนอน และเจ็บช้ำน้ำใจจากความเย็นชาหรือคำต่อว่าหักหาญน้ำใจจากเขา


‘วันนี้เราได้รับรู้เรื่องราวบางอย่างจากไฮโรเทน เหตุที่ใจเต้นแรงนั่นเพราะความรู้สึกรักจริงๆ อย่างนั้นหรือ เรารักเจ้าโลกันต์จริงๆ หรือ’


ความรู้สึกกระตุกวูบ เมื่อได้อ่านผ่านประโยคเมื่อครู่ จิตใจแข็งแกร่งเต้นแรง กันยวัฒน์ยกมือขึ้นปิดปากตนเอง ไม่เคยคิดฝันว่าความรู้สึกที่เขามีจะตรงกับนีลาน่าเช่นกัน สายตามองตามตัวอักษรเพื่ออ่านต่อไป


‘วันนี้คงเป็นวันสุดท้ายที่เราจะได้อยู่ที่นี่ เงือกพรายอย่างเราคงไม่มีความหมายให้เจ้าโลกันต์จดจำ เขาถึงหลีกหนีที่จะเจอะเจอ จะเป็นไปได้หรือไม่ที่เราจะได้เอ่ยความรู้สึกภายในใจให้เจ้าโลกันต์ได้รับรู้บ้าง ก่อนที่เราจะต้องจากไปไกล เราคงคิดถึงเจ้าโลกันต์ และเราคงรักเจ้าโลกันต์’


หยดน้ำตาใสหลั่งไหลรดลงข้างแก้ม กันยวัฒน์รู้สึกผิดมหันต์ที่เขาคิดผิดทำผิดต่อนีลาของเขาจนไม่น่าให้อภัยตนเอง วันนี้เขาเพิ่งได้รู้ความจริงว่าแท้ที่จริงแล้วความรู้สึกของเขากับนีลาน่าไม่แตกต่างกันเลย เพียงแต่ไม่เคยเข้าใจจิตใจตนเอง จนเมื่อสูญเสียมันไปจึงได้รู้ตัว จะสายไปหรือไม่หากจะติดตามเหนี่ยวรั้งให้นีลาน่ากลับมาเคียงข้างเขาเหมือนเดิมอีกครั้ง


“นีลา.. ผมขอโทษ อย่าจากผมไป ผมไม่มีวันให้คุณไปจากผม”


สมุดบันทึกถูกวางลงบนโต๊ะเขียนหนังสืออย่างกะทันหันเมื่อทุกตัวอักษรที่นางพรายได้ระบายไว้ถูกอ่านผ่านสายตาและได้รับรู้ทุกอย่าง ร่างสูงสาวเท้ารวดเร็วออกจากห้องนอนของนีลาน่าทันที  



++++



ท่าเรือประมงยังต่างแดนแถบขั้วโลกเหนือ สถานที่ซึ่งเคยมีภาพความหลังเมื่อครั้งนางพรายถูกจับตัวมาเพื่อประมูลขาย เป็นจุดเริ่มต้นของการได้ใช้ชีวิตใหม่ยังแดนมนุษย์โลก แฟรงค์เกนสไตล์นำพาเงือกพรายทั้งสองเดินทางมาส่งยังที่หมายตามที่เพื่อนสนิทไหว้วานให้ทำอย่างเต็มใจ ระหว่างเดินทางถึงท่าเรือไม้เก่าแก่ เนื่องจากสะพานที่ทำจากไม้ถูกน้ำกัดเซาะจนกร่อนร่อนใกล้ผุพังเต็มที พื้นที่บริเวณนี้จึงร้างผู้คน เหมาะสมอย่างยิ่งที่จะปล่อยให้เงือกพรายได้กลับสู่แดนบาดาลอย่างปลอดภัยไม่มีมนุษย์คนใดได้พบเห็นความอัศจรรย์


แมวน้อยขนปุยถูกปลดปล่อยหลังจากตกอยู่ในสถานที่คับแคบอย่างตะกร้าหิ้วด้วยความจำใจเป็นเวลานานหลายชั่วโมง เมื่อหลุดพ้นการจองจำร่างกายค่อยๆ ส่องแสงเปล่งประกายแปรสภาพเปลี่ยนจากสัตว์โลกสี่เท้าเป็นบุรุษเพศร่างกายกำยำ เตรียมพร้อมกลับยังบ้านเกิดเมืองนอน ภาพเหตุการณ์เบื้องหน้าพามนุษย์โลกอย่างแฟรงค์เกนสไตล์ถึงกับยืนตะลึงมองดูเงือกพรายแปลงกาย เกิดมาเพิ่งเคยพบเคยเห็นผ่านสายตาเป็นครั้งแรกและคงเป็นครั้งเดียวในชีวิตที่จะได้มาเจอกับเรื่องพิลึกพิลั่นเช่นนี้


นีลาน่าก้าวเชื่องช้าเดินเข้าหาบุรุษโลกพร้อมยื่นกระเป๋าถือที่พกติดตัวมาส่งให้แฟรงค์เกนสไตล์ถือไว้แทน หลังจากนี้นีลาน่าคงไม่มีความจำเป็นที่จะต้องใช้สิ่งของเหล่านี้อีกต่อไป


“เราขอฝากของสิ่งนี้คืนเจ้าโลกันต์ด้วย อีกหน่อยเราคงไม่ต้องใช้มันอีกแล้ว เราขอบใจเจ้ามากที่มีน้ำใจมาส่งเราใกล้เขตเส้นกั้นโลก”


“ไม่ต้องขอบใจผมหรอกน่า ผมยินดีช่วยเหลือคุณนะนีลาน่า ต่อให้ยากลำบากกว่านี้ผมก็เต็มใจ แต่จะว่าไปก็ใจหายครับ หลังจากวันนี้ผมจะไม่ได้เจอคุณอีกแล้วงั้นเหรอ”


รอยยิ้มหวานเจือความโศกเศร้าส่งตรงยังบุรุษเบื้องหน้า นางไม่อาจรับรู้ว่าอนาคตข้างหน้าจะมีโอกาสได้เจอะเจอกับมนุษย์โลกผู้นี้อีกหรือไม่


“หากมีโอกาส คงได้พบกันอีก”


“คงไปได้แล้วล่ะ เดี๋ยวจะสว่างซะก่อน ผมขอให้คุณโชคดีนะครับ นีลาน่า”


“เราก็ขอให้เจ้าโชคดีเช่นกัน”


“เอ่อ.. ผมขอจับสัมผัสมือเงือกพรายเป็นครั้งสุดท้ายได้ไหม”


“...” นีลาน่าจ้องมองแฟรงค์เกนสไตล์พลางพยักหน้าเบาๆ พร้อมยื่นมือบอบบางให้จับอย่างยินดี เพื่อถือเป็นการขอบคุณที่บุรุษผู้นี้เป็นคนดีคอยช่วยเหลือนางมาโดยตลอด


“ลาก่อนนะครับนีลาน่า”


มือที่จับประสานกันเมื่อครู่ค่อยๆ คลายจนหลุดออกจากกัน สองเงือกพรายหันกายเผชิญผืนน้ำกว้างใหญ่ร่างกายแปรเปลี่ยนสภาพเมื่อทั้งสองพุ่งกระโจนลงน้ำทะเล หางปลางดงามค่อยๆ โผล่ขึ้นโบกสะบัดพลิ้วไหว ตีน้ำจนแตกเป็นฟองคลื่นก่อนดำดิ่งหายลับไป แฟรงค์เกนสไตล์ได้แต่ถอนใจ รู้สึกใจหาย หดหู่


ท้องน้ำกว้างใหญ่ใต้มหาสุมทรเวิ้งว้างถิ่นอาศัยที่คุ้นเคย หลังจากที่ห่างหายไปนาน เวลานี้ได้กลับมาสัมผัสมันอีกครั้ง ความสดชื่นของน้ำเค็มรสชาติดุจเกลือ ความเย็นเยือกที่โหยหาและรอคอยได้กลับมาเยือนสมดังตั้งใจ ร่างงดงามโบกสะบัดว่าย ดำดิ่งรีบเร่งเข้าเขตแดนโดยไว คิดถึงเหลือเกินถิ่นอาศัยที่จากไกลไปนาน ครอบครัวคนสนิทคงรอคอยการกลับมาอย่างใจจดจ่อไม่ต่างกัน


“นีลาน่า..”


ไฮโรเทนเอ่ยเรียกชื่อเพื่อให้นางพรายหยุดนิ่งรอฟังสิ่งที่เขาต้องการเจรจา พรายสาวชะงักกายหยุดเคลื่อนไหวแต่โดยดี พร้อมสะบัดร่างกายงดงามหันมองพรายบุรุษ


“เจ้าเรียกข้ามีเหตุอันใดอย่างนั้นหรือไฮโรเทน”


“เจ้าคงต้องเดินทางต่อโดยลำพัง เจ้าคงไปได้ใช่หรือไม่ ข้าจำเป็นต้องไปทำธุระบางสิ่งก่อน ถึงจะกลับเข้าเขตแดน”


“จงไปทำธุระของเจ้าให้เรียบร้อยเถิด ข้ากลับเองได้”


ไฮโรเทนพยักหน้ารับ พลางหันสายตามองตามร่างบอบบางที่กระพือหางเคลื่อนไหวเพื่อออกเดินทางต่อไป



++++



อาณาเขตของจ้าวสมุทรเปรียบดังเขตหวงห้าม หากไม่ได้รับอนุญาตคงเป็นส่วนที่ห้ามล้ำแดนกล้ำกลายเด็ดขาด ไม่ว่าเงือกพรายตนใดก็ไม่มียกเว้น ทว่าการขัดคำสั่งยังมีให้เห็นเสมอ ไม่ว่าจะตั้งกฎและข้อห้ามเพียงใด หากผู้จงใจฝ่าฝืนมีเหตุจำเป็นให้ต้องจำใจฝืนทำ


สายตาหวาดหวั่นกวาดมองรอบบริเวณ เพื่อความแน่ใจว่าไม่มีพรายหน้าไหนเห็นว่านางลักลอบทำเรื่องผิดมหันต์ อียาน่าเคลื่อนกายเชื่องช้าออกอาการหวาดระแวงวิตก ร่างบางหยุดกายเบื้องหน้าตรีศูลฉมวกสามง่ามอาวุธคู่กายของพรายเฒ่าไตรตรอนผู้เป็นบิดาของนางเอง มือบอบบางค่อยๆ เอื้อมสัมผัสของวิเศษทรงพลังที่เป็นสิ่งของครอบครองแห่งจ้าวสมุทร หากแต่เวลานี้อียาน่าต้องการได้มันจับใจ


“อียาน่า! เจ้ามีธุระประการใดจึงเข้ามาในเขตหวงห้ามเช่นนี้”


เสียงทรงอำนาจเอ่ยดังราวคำรามใส่ พาร่างบางสะดุ้งสุดตัว ค่อยๆ เคลื่อนกายหันมองยังต้นทางของเสียง นางพรายพยายามควบคุมอารมณ์ตื่นตระหนกให้เป็นปกติคงที่ แม้เวลานี้จิตใจจะเต้นโครมครามราวถูกจับได้เมื่อกระทำความผิดก็ตาม


“เอ่อ.. คือลูก”


“ข้าเคยสั่งห้ามไม่ให้พรายตนใดล้ำเขตส่วนตัวของข้า ไม่ว่าจะเป็นบุตรหรือมิตรสหาย แต่เหตุใดเจ้ากลับมาอยู่ตรงนี้”


“เอ่อ.. ลูกแค่จะมา”


“ท่านจ้าวสมุทรเจ้าคะ!! คุณหนูนีลาน่ากลับมาแล้วเจ้าค่ะ”


ข้ารับใช้รีบรุดหน้าตาตื่นเต้น ส่งยิ้มเอ่ยเสียงหลง เรียกไตรตรอนให้รับทราบเรื่องราวน่ายินดียิ่งแก่เมืองบาดาลเวลานี้ สำหรับการสูญหายของนีลาน่าถือเป็นเรื่องร้ายแรงที่เกิดขึ้น ดังนั้นหากการกลับมาคงเป็นเรื่องที่น่ายินดีไม่ต่างกัน สำหรับบุคคลผู้รอคอยโหยหาให้นางกลับมาอยู่ในอ้อมอกอีกครั้ง ไตรตรอนละสายตาจากบุตรสาวผู้พี่ที่เข้าข่ายน่าสงสัยมีพิรุธ เนื่องจากนางทำลับๆ ล่อๆ มีลับลมคมนัยในเขตสั่งห้ามโดยไร้เหตุผลว่ามาเพื่อจุดประสงค์ใด พรายเฒ่าพักความอยากรู้ไว้ชั่วคราวรีบร้อนว่ายน้ำตามข้ารับใช้คนสนิทไปติดๆ เวลาแห่งการรอคอยคงถึงกาลสิ้นสุดเสียที


ผิดกับอียาน่าที่กังวลกระสับกระส่ายเกี่ยวกับแผนการที่วางไว้ ควรหาทางออกอย่างไรในเมื่อผู้เป็นบิดาเริ่มเกิดข้อกังขา สงสัยระแวงในท่าที แต่คงต้องปล่อยให้เรื่องคาค้างเพียงเท่านี้ ค่อยหาทางแก้ไขต่อไป เนื่องจากเวลานี้สิ่งสำคัญกว่าคือพรายผู้น้อง เสี้ยนหนามตำหัวใจกลับมายังแดนบาดาลอีกครั้ง สิ่งที่อียาน่านึกถึงถัดไปคงไม่พ้นสามีสุดที่รักและหวงแหน พรายบุรุษจะกลับมาพร้อมกับนีลาน่าหรือไม่ เกิดเป็นคำถามก่อร่างในใจ หางงามโบกสะบัดพัดพลิ้วตามหลังไตรตรอนไป ทิ้งระยะห่างไว้พอสมควร


“ท่านพ่อ!”


“ลูกสาวข้า..”


เงือกพรายทั้งสองโผ่เข้าหากันด้วยแรงรักและคิดถึง เนิ่นนานเพียงใดแล้วที่บุตรสาวสุดท้องต้องระหกระเหินเร่รอน ยอมพเนจรในถิ่นแดนที่ไม่คุ้นเคย ผู้เป็นบิดาได้แต่รอคอยอย่างมีหวังสักวันบุตรสาวคงกลับมาอย่างปลอดภัย และวันนี้ก็ปรากฏถึง


“ลูกคิดถึงท่านพ่อเหลือเกิน”


“เจ้าเป็นอย่างไรบ้าง อยู่ต่างบ้านต่างเมือง มีมนุษย์ตนใดรังแกเจ้าซึ่งเป็นบุตรสาวแห่งจ้าวสมุทรหรือไม่”


“ลูกสบายดีท่านพ่อ ยังนับว่าโชคดีที่ลูกได้เจอกับมนุษย์โลกผู้ซึ่งมีจิตใจดีงามช่วยเหลือลูกไว้ หากไม่เช่นนั้นลูกก็ไม่อาจรู้ชะตากรรมตนเองว่าจะเป็นเช่นใด ตั้งแต่ครั้งที่โดนจับตัวจากแดนบาดาล”


สองเงือกพรายถามไถ่สารทุกข์สุกดิบโดยมีข้ารับใช้คนสนิทรับฟังเหตุการณ์ร่วมด้วย ระหว่างนีลาน่าเล่าเรื่องราวต่างๆ มากมายที่ไปเผชิญพบเจอให้ไตรตรอนผู้เป็นบิดารับรู้ ภาพทุกอย่างตกอยู่ภายใต้สายตาอียาน่าไม่มีเว้นวาง จากนางเคยเป็นที่หนึ่ง พรายทั้งหลายต่างให้การเอาใจใส่ดูแล บัดนี้กลับถูกฉกชิงความสำคัญไปซึ่งหน้าทำให้อียาน่ารู้สึกไม่พอใจอย่างหนักหนา แต่คงทำได้เพียงสะกดอารมณ์ริษยาไว้ภายใน และสิ่งที่ยากยิ่งกว่าคือการตีสีหน้าระรื่นยินดีปรีดา สร้างภาพว่าดีอกดีใจเป็นไหนๆ เมื่อเห็นพรายผู้น้องกลับมาโดยสวัสดิภาพ


“น้องข้า.. เจ้าเป็นเช่นไรบ้าง”


อียาน่าถอนใจเฮือกใหญ่ก่อนพุ่งถลาเข้าหาครอบครัวที่ยืนโอบกันกลม แสดงความตื่นเต้นดีใจยกใหญ่คล้ายนักแสดงมืออาชีพที่เปรียบได้เข้ากับความหน้าเนื้อใจเสือ


“อียาน่า.. ข้าสบายดี แล้วพี่เล่าเป็นอย่างไรบ้างกับงานสมรสและชีวิตคู่”


ประโยคสะกิดบาดแผลเหวอะหวะให้เจ็บปวดขึ้นมาสาหัส นี่นางพรายผู้น้องจงใจกลั่นแกล้งนางหรืออย่างไร จึงพูดประโยคกระแทกจิตใจได้รุนแรงเพียงนี้ ตั้งแต่วันที่สมรสนางไม่เคยได้รับความรู้สึกที่ว่าสุขเลยแม้สักครั้ง เนื่องจากผู้เป็นสามีกลับออกติดตามหานางพรายที่สำคัญยิ่งกว่าภรรยาของตนเอง ห่างไกลจนไม่เคยได้พบได้เจอ จะมีก็แต่กายหยาบที่ไฮโรเทนทิ้งไว้ให้ดูต่างหน้า เมื่ออียาน่าแอบลักลอบเข้ายังถ้ำอาถรรพ์บ่อยครั้งเพื่อดูแลร่างกายไร้วิญญาณที่เฝ้าฝึกสมาธิเพียงต้องการหาหนทางในการตามพรายผู้น้องจนพบเจอสมดังตั้งใจ


“ไม่ค่อยราบรื่นเท่าที่ควร”


น้ำเสียงแผ่วเบาพร้อมสีหน้าสลดบ่งบอกให้รับรู้ถึงอารมณ์ความเศร้าโศกและทุกข์ตรมข่มจิตใจ


“เหตุใดจึงเป็นเช่นนั้นเล่า”


“หากไม่เพราะเจ้าจากไป เรื่องราวทุกอย่างอาจดีกว่านี้”


อียาน่าเอ่ยด้วยใบหน้าเรียบเฉยไม่ได้แสดงอารมณ์ใดๆ ออกมา ตรงกันข้ามกับจิตใจที่เวลานี้กรีดร้องซ่อนอารมณ์ความดุเดือดไว้ภายใน แค้นเคืองชิงชังพรายผู้น้องถึงที่สุด


“อภัยให้ข้าด้วยเถิด ที่เป็นตัวการทำให้เกิดเรื่องวุ่นวายมากมาย”


“ว่าแต่เจ้ารู้ได้อย่างไร เรื่องที่อียาน่าเข้าพิธีมงคลสมรสแทนเจ้า”


“ลูกรับรู้จากไฮโรเทนท่านพ่อ”


เป็นดังที่คิดไว้ไม่มีผิด อียาน่ากำมือแน่นรู้สึกร้อนวูบคล้ายไฟความโกรธลุกโชนในจิตใจ ไฮโรเทนออกติดตามหาพรายผู้น้องจนเจอ ยิ่งสร้างโทสะทวีคูณ


“แล้วเหตุใดไฮโรเทนจึงไม่กลับมาพร้อมเจ้านีลาน่า”


สายตาทุกคู่จับจ้องมองยังพรายสาวรอคอยคำตอบ


“ข้ากลับมาพร้อมไฮโรเทน แต่ระหว่างทางพรายบุรุษผู้นั้นมีเรื่องต้องสะสางจึงขอแยกทางก่อนจะถึงเส้นกั้นเขตแดน”


“แล้วเจ้ารู้หรือไม่ว่าไฮโรเทนไปยังที่แห่งใด”


นีลาน่าส่ายหน้าเป็นคำตอบให้พรายผู้พี่ ระหว่างแยกทางนางรีบเร่งกลับให้ถึงเขตแดนโดยไวจนลืมไปเสียสนิทเกี่ยวกับสถานที่ที่พรายบุรุษจงใจไปทำธุระส่วนตัว


“นีลาน่าแล้วเหตุใดมนุษย์โลกจึงยอมปล่อยให้เจ้ากลับยังดินแดนแห่งนี้อย่างง่ายดาย”


“เพราะลูก.. กลายร่างเป็นปีศาจร้าย ดื่มกินเลือดมนุษย์ผู้มีพระคุณกับลูกจนเกือบเอาชีวิตไม่รอด”


ไตรตรอนนิ่งคิดชั่วครู่ควรหรือไม่ที่จะบอกความจริงทั้งหมดกับบุตรสาว เพื่อล้างความเศร้าโศกที่แสดงออกบนใบหน้านวลเนียนเวลานี้ หากทุกสิ่งที่เกิดขึ้นเป็นเพียงคำสาปที่สามารถมีบางสิ่งบางอย่างลบล้างได้ในที่สุด


“แล้วหลังจากที่เจ้าดื่มกินเลือดมนุษย์ เจ้ากลับกลายเป็นปีศาจอีกหรือไม่”


นีลาน่าส่งสายตากลมกลิ้งมองยังบิดาผู้ตั้งคำถามด้วยรู้สึกประหลาดใจ และนางพรายก็ได้แต่ส่ายหน้าเป็นคำตอบ


“เจ้าจงตั้งใจฟังสิ่งที่ข้าจะเอ่ยบอกต่อไปนี้ให้ดี”


“ท่านพ่อมีสิ่งใดจะกล่าวบอกลูก”


“คำสาปเกี่ยวกับเงือกพรายหากเกิดขึ้นแล้วไม่มีหนทางใดช่วยเหลือให้หายจากการเป็นปีศาจไปได้ นี่จึงเป็นสาเหตุที่ข้าต้องออกกฏวางคำสั่งไม่ให้เงือกพรายทุกตนล้ำแดนเส้นกั้นโลก เพราะอาคมของข้าจะควบคุมสิ่งชั่วร้ายที่จะคืบคลานกล้ำกลายเผ่าพันธุ์ แต่กรณีเจ้านีลาน่า เพราะเจ้าถูกมนุษย์โลกจับตัวไป เจ้าจึงต้องอยู่นอกเขตอาคมและมีความเสี่ยงที่จะถูกกลืนกินตัวตนโดยสิ่งชั่วร้าย หากแต่วิธีระงับเจ้าปีศาจร้ายในร่างกายคงมีหนทางเดียวคือดื่มกินเลือดไปจนกว่าจะกลายร่างเป็นปีศาจเต็มตัว แต่หนทางที่จะลบล้างคำสาปให้หมดสิ้นไปตลอดกาลคือการที่เจ้าได้ดื่มกินเลือดที่บริสุทธิ์อย่างเต็มใจมอบให้แก่เจ้าด้วยความรักและเสียสละ ปีศาจร้ายที่ว่าจะหยุดเคลื่อนไหวและหลับไหลไปตลอดชั่วกัปชั่วกัลป์ และความรักบริสุทธิ์ที่ว่าต้องเกิดจากคู่แท้หรือคู่ชีวิตของกันและกันเท่านั้นจึงจะมีผล”


นีลาน่าครุ่นคิดตามประโยคสนทนาที่ผู้เป็นบิดาอธิบายให้ฟัง นางไม่อาจจำความได้เลยว่า ณ ขณะนั้นเจ้าโลกันต์โดนกินเลือดได้อย่างไรบ้าง มันคงเป็นเรื่องบังเอิญที่นางได้ดื่มเลือดจากบุรุษผู้นั้น ปีศาจร้ายคงยังไม่ทันได้กลับมาอีกครั้ง ไฮโรเทนก็ไปตามนางกลับมายังแดนบาดาลก่อนจะเกิดเรื่องร้ายซ้ำรอยเดิม คงไม่ใช่ความรักบริสุทธิ์หรือคู่แท้ คู่ชีวิตอะไรอย่างที่ผู้เป็นบิดากล่าวอ้างเอาไว้


“ท่านพ่อ! หากท่านรู้อยู่แล้วว่า การที่นีลาน่าโดนจับตัวไปจะเป็นการช่วยเหลือน้องให้หลุดพ้นคำสาปโดยมีมนุษย์โลกเป็นผู้ลบล้าง แล้วเหตุใดท่านจึงปล่อยให้ไฮโรเทนติดตามนางอยู่อีก จนเวลานี้เป็นตายร้ายดีอย่างไรบ้างไม่อาจรับรู้”


“อียาน่า.. ทุกสิ่งนั้นเพราะเจ้ากำหนดให้มันเกิดขึ้นมาไม่ใช่หรือ ความรักที่ต้องการให้ได้มาซึ่งความไม่เต็มใจ เป็นเพียงการบังคับและยอมทำลายทุกสิ่งทุกอย่างเพื่อชัยชนะ ข้าถามเจ้าตรงๆ เจ้ามีความสุขหรือไม่อียาน่า และที่ข้าตั้งใจให้เรื่องออกมาเป็นเช่นนี้ก็เพื่อเจ้าจะได้เข้าใจเสียที ว่าการได้มาในสิ่งที่ต้องการโดยผิดวิธีมันไม่ได้มีความสุขเลย อย่างเช่นความรักของเจ้าที่มีไฮโรเทน เจ้าจงใจทำลายนีลาน่าให้พ้นทางเจ้าเพียงเพื่อหวังพรายบุรุษหันมาใส่ใจเจ้า แล้วมันไม่ได้เป็นอย่างที่เจ้าหวังเลยใช่หรือไม่ เจ้าได้ไฮโรเทนมาครอบครองแต่เจ้ากลับไม่มีความสุขกับชีวิตสมรส”


อียาน่าได้แต่นิ่งอึ้ง ชะงักคำพูดกลางอากาศ นางไม่เคยคิดนึกมาก่อนว่าทุกสิ่งที่จงใจกระทำลงไป ผู้ซึ่งเป็นบิดารับรู้เรื่องราวเป็นอย่างดี


“เอ่อ.. ข้า”


“ส่วนไฮโทเทนสามีเจ้าก็เช่นกัน การออกติดตามนีลาน่าจนต้องยอมสละวิญญาณเป็นทาสของภูตทำนายนั้นก็เป็นเพียงความโลภที่ต้องการอำนาจและความยิ่งใหญ่ไม่รู้จักพอ ข้าไม่คิดว่าที่ไฮโรเทนออกติดตามนีลาน่าเป็นความรักที่บริสุทธิ์ใจและมาจากน้ำใสใจจริง ทุกสิ่งเป็นเพียงภาพลวงตาที่ไฮโรเทนถูกครอบงำ แล้วสักวันหนึ่งพรายบุรุษผู้นั้นจะได้เห็นว่ามันไม่จีรังยั่งยืน เวลานี้ไฮโรเทนกำลังตกอยู่ในหลุมของความสับสนกังวล เนื่องจากพยายามคิดหยิบยืมมือคนอื่นเพื่อหวังผลประโยชน์ แต่กลับโดนเจ้าภูตทำนายหลอกใช้ โดยปิดบังความจริงกับทุกอย่าง แต่ไม่ว่าจะใคร ก็มีข้อผิดพลาดด้วยกันได้ หากบุรุษผผู้นั้นกับเจ้าพร้อมจะเริ่มต้นใหม่ ลดละอำนาจยิ่งใหญ่และความต้องการในทางที่ผิด พวกเจ้าจะได้รู้ว่าความสุขมันไม่ได้ขึ้นอยู่กับอำนาจหรือความงดงาม ทุกสิ่งเป็นเพียงสิ่งลวงใจเท่านั้น ส่วนตรีศูลที่เจ้าต้องการหนักหนา ข้าจะมอบให้แก่เจ้าอียาน่า แล้วเจ้าคงออกติดตามไฮโรเทนให้จงได้ก่อนที่เรื่องทุกอย่างจะสายไป”


“ท่านพ่อจะบอกข้าว่า ไฮโรเทนกลับไปยังถ้ำอาถรรพ์ใช่หรือไม่”


“ก็ในเมื่อร่างกายแท้จริงของสามีเจ้าอยู่ที่นั้นมีหรือกายทิพย์จะไม่ติดตามเข้าร่างที่สมบูรณ์”


ไตรตรอนพูดพลางเสกร่ายคาถาจนตรีศูลฉมวกสามง่ามปรากฏอยู่ในมือรวดเร็ว ความเงางามส่องสะท้อนเกิดเลื่อมแวววาวจับตามอาวุธทรงพลัง


“ท่านพ่อรู้เรื่องที่ลูกต้องการของสิ่งนี้”


“ข้ารู้ดี ภูตทำนายเจ้าเลห์เพทุบายเพียงใด ต่อให้เจ้าไม่ตกปากรับคำเอาของสิ่งนี้แลกเปลี่ยนกับการที่เจ้าจะได้เข้าไปเฝ้าร่างกายสามีเจ้า ไฮโรเทนก็ต้องมานำพามันไปจนได้เพราะเป็นสิ่งที่ภูตทำนายต้องการ พรายชราผู้นั้นจงใจวางกลลวงไว้แต่แรก ด้วยความต้องการเป็นใหญ่ในโลกบาดาลแห่งนี้”


อียาน่ามองไตรตรอนอย่างสำนึกผิดชอบชั่วดีก่อนเอื้อมมือหยิบคว้าตรีศูลมาถือไว้ นางปรายสายตามองทางนีลาน่า ส่อแววเจ็บปวดวูบไหวในแววตา เพราะความรักสิ่งเดียวที่บดบังความดี คิดชั่วร้ายต่อครอบครัวตนเอง อียาน่าพลิกกายหันสายตาหนีรู้สึกละอายแก่ใจ ร่างบางค่อยๆ เคลื่อนที่ออกห่างไกล เพื่อมุ่งหวังจัดการปัญหาที่คาราคาซังอยู่เวลานี้


“ท่านพ่อ.. พี่อียาน่าต้องการตรีศูลอาวุธคู่กายของท่านไปทำสิ่งใดกัน”


ความเคลือบแคลงสงสัยทำให้นีลาน่าเกิดคำถามขึ้นมา


“หลังจากเสร็จสิ้นพิธีมงคลสมรส ไฮโรเทนก็ออกติดตามหาเจ้าทันที โดยหยิบยืมความช่วยเหลือจากภูตทำนายและมีสิ่งของแลกเปลี่ยน หากทว่าอียาน่าเกิดเป็นห่วงความปลอดภัยของพรายบุรุษผู้เป็นสามีขึ้นมาจึงออกติดตามและคอยเฝ้าดูแลร่างกายของเขาเป็นอย่างดีด้วยความรัก แต่นางกลับโดนภูตทำนายหลอกล่อ หากอยากช่วยให้ไฮโรเทนกลับมามีใจต่อนาง ให้นำตรีศูลไปให้โดยไม่ทันคิดว่าพรายชราเจ้าเล่ห์เกิดกิเลสยังต้องการไม่จบสิ้น”


“หากเป็นเช่นนั้นลูกคงทำนิ่งเฉยอยู่ไม่ได้ ลูกต้องช่วยเหลือทั้งไฮโรเทนแล้วก็พี่อียาน่า”


“นีลาน่า!”


“...” ร่างงามงดสะบัดกายกระพือหางติดตามพรายผู้พี่ไปทันทีโดยไม่รับฟังคำโต้แย้งของบิดาแต่อย่างใด


“กับหนทางเบื้องหน้าที่รออยู่ เจ้าจะลำบากใจหรือไม่ เมื่อจำเป็นต้องตัดสินใจเลือกระหว่างคนรักที่เปรียบดังหัวใจกับมิตรภาพสายใยของครอบครัว นีลาน่า..”


น้ำเสียงพึมพำของไตรตรอนแสดงความหวั่นไหว ห่วงใยบุตรสาวจับใจ เรื่องราวต่างๆ จะลงเอ่ยอย่างไรแม้แต่ผู้หยั่งรู้เหตุการณ์ล่วงหน้ายังไม่อาจคาดเดาได้ เพราะอนาคตมักเปลี่ยนแปลงเสมอตามแต่เจ้าของชะตากรรมเลือกทางเดิน



++++


โปรดติดตามบทสรุปสุดท้ายนะคะ..

แก้ไขเมื่อ 28 ธ.ค. 55 16:31:25

แก้ไขเมื่อ 28 ธ.ค. 55 15:56:58

แก้ไขเมื่อ 28 ธ.ค. 55 15:52:42

จากคุณ	: มาโซคิส
เขียนเมื่อ	: 28 ธ.ค. 55 15:11:07

bookmark

เก็บเข้าคลังกระทู้

ส่งต่อกระทู้

พิมพ์

หน้าหลัก

กระทู้ก่อนหน้า

กระทู้ถัดไป