_____________ดอกกงในดงดาว_____________(บทนำ)
|
|
ดอกกงในดงดาว
บทนำ
วันนี้เป็นวันที่ครอบครัวของเราอยู่กันอย่างพร้อมหน้าพร้อมตามีฉัน มีน้องชาย มีแม่และพ่อ ฉันไม่รู้ว่ามันเป็นความสุขแบบไหนกันผู้หญิงกับผู้ชายที่นั่งอยู่ตรงหน้าฉัน เขาทั้งสองคนกำลังจะทำการจดทะเบียนหย่า นายทะเบียนมองมาที่ฉันและน้องแววตาของเขานั้นส่งแววของความสงสัยมาที่ตัวฉัน หากดวงตานั้นพูดได้มันคงจะถามฉันว่าหนูไม่เสียใจหรืออย่างไรที่พ่อแม่ของพวกเธอกำลังจะหย่ากัน ฉันอยากส่ายหน้าและตอบเหลือเกินว่าไม่เลย ไม่เลยสักนิด คุณลองมองคู่สามีภรรยานี้ดูสิ เขามาหย่ากันด้วยความสงบไม่ได้มาด้วยความโมโหหรือหุนหันพลันแล่น การหย่าร้างครั้งนี้ เป็นสิ่งที่ ‘พวกเรา’ คิดกันมานานมากแล้วถึงแม้น้องชายของฉันอาจจะยังไม่เข้าใจนักและฉันเชื่อว่าสักวันเขาต้องเข้าใจความเป็นไปในครอบครัวของเราได้อย่างดีแม่จรดปากกาลงบนแผ่นกระดาษเขียนชื่อและลายเซ็นต์ลงไป แล้วส่งกระดาษมายังพ่อ สีหน้าของพ่อดูเศร้ามีแว๊บหนึ่งในจิตใจที่ฉันเกิดนึกสงสารพ่อขึ้นมาพ่อไม่พูดอะไรมาหลายวันแล้วเขาเอาแต่นั่งนิ่งมองเหม่อไปเรื่อยเปื่อยมือหนาหยิบปากกามาเซ็นต์ชื่อลงไปในกระดาษเป็นอันว่าขั้นตอนการหย่าขาดจากกันนั้นสมบูรณ์แล้ว พ่อหันไปโอบกอดแม่ไว้อย่างหลวมๆสีหน้าของแม่ยังคงเรียบเฉย นี่คงเป็นเป็นการกอดลาของชายผู้เหน็ดเหนื่อยคนนี้ฉันที่เฝ้ามองดูอยู่จากด้านหลังมีน้ำตาเอ่อออกมาเล็กน้อยฉันตบบ่าน้องชายที่กำลังยืนงงกับเหตุการณ์ต่างๆที่เกิดขึ้นเราทั้งสามคนกลับมาที่บ้าน ส่วนพ่อก็กลับไปที่บ้านของพ่อบ้านของพวกเราเป็นตึกแถวอยู่ในย่านชานเมืองภายในบ้านก็มีเฟอร์นิเจอร์เพียงไม่กี่ชิ้น มีเก้าอี้ไม้ตัวยาวตู้โชว์สำหรับวางทีวี โต๊ะสำหรับทานอาหาร โต๊ะทำงานของฉัน ราวแขวนผ้าและอุปกรณ์ในเครื่องครัว ใครๆที่เข้ามาในบ้านของเราก็จะพูดเสมอว่าบ้านโล่งดีจริง
แม่นั่งลงที่เก้าอี้ไม้ตัวยาวซึ่งอยู่ในส่วนแรกของบ้านเก้าอี้ตัวนี้เพิ่งถูกเอามาวางแทนที่โซฟาที่พ่อเคยซื้อไว้ไม่กี่ปีมานี้เองแม่ยิ้มให้ฉันกับน้อง ฉันยืนมองแม่อยู่ห่างๆส่วนน้องชายนั้นเข้าไปกอดแม่ไว้
“สบายใจจริงโว้ย”แม่ตะโกนออกมาฉันยิ้มแล้วคิดว่าแม่มีความสุขจริงๆใช่ไหม
“ทำไมล่ะแม่ผมไม่เข้าใจ”น้องชายของฉันเอ่ยถามอย่างสงสัยบางทีฉันก็คิดว่ามันอาจจะเป็นความผิดของฉันและแม่เองที่ไม่คิดจะให้เขามารับรู้เรื่องราวเหล่านี้แต่ตอนนี้เขาโตมากแล้ว มากพอที่จะรับรู้สิ่งเหล่านี้ได้พวกเราตัดสินใจเล่าเรื่องราวที่เกิดขึ้นทั้งหมดตั้งแต่ต้นจนจบให้เขาฟังเป็นไปอย่างที่ฉันกับแม่คิด เขารับฟังอย่างเข้าใจฉันยิ้มให้เขาแล้วเดินเข้าไปลูบศีรษะอย่างเห็นใจประหนึ่งว่าฉันไม่ได้รู้สึกอะไรกับเรื่องที่เกิดขึ้นในครอบครัวเราสักนิดเลย
“น้องดาว”แม่เรียกฉัน
“กลับบ้านเรากันไหมลูก”
| จากคุณ |
:
ราตรีอธิษฐาน  
|
| เขียนเมื่อ |
:
29 ธ.ค. 55 12:22:07
|
|
|
| 
