ความคิดเห็นที่ 1 เจ้าสาวไปรษณีย์  ตอนที่ ๑๒ ลัลภัทรทานขนมเค้กไป ๓ ชิ้น เธอเพิ่งนึกได้ว่าเธอไม่มีเงินติดตัวเลย บัตรเครดิตก็ไม่มี เอาน่า คนขับรถคุณแม่คงมีเงินติดตัวหรอก หญิงสาวจึงนั่งอ่านหนังสือรอ หวังว่าคนขับรถคงมาเร็วๆ การจราจรตอนกลางคืนค่อนข้างบางตา ชายหนุ่มจึงใช้เวลาไม่นานก็มาถึงโรงแรม เขาส่งกุญแจให้พนักงานขับรถไปจอด เดินเข้าโรงแรมไปที่ลิฟต์ แต่ก็คิดได้ว่าโทร.หาเธอก่อนน่าจะดี เสียงโทรศัพท์มือถือดัง ลัลภัทรรีบกดรับ “สวัสดีค่ะ” “ลัลภัทร ตอนนี้คุณอยู่ที่ไหน” ลัลภัทรเอาโทรศัพท์ออกห่างตัว ดูว่าใครโทร.มา “คุณโทร.มาทำไมคะ” “นี่คุณ ไม่ต้องมาย้อนถาม ผมถามว่าคุณอยู่ที่ไหน” “ร้านเบเกอรี่ของโรงแรมค่ะ” “อยู่ที่นั่นแหละ เดี๋ยวผมไปหา” ลัลภัทรมองโทรศัพท์มือถือด้วยความแปลกใจ ศิวกานต์มาที่โรงแรมหรือ เขามาทำไม แล้วคนขับรถของคุณแม่ล่ะ อย่าบอกนะว่า คนขับรถที่คุณแม่ส่งมาคือศิวกานต์ ศิวกานต์เดินเข้าร้านเบเกอรี่ของโรงแรม พนักงานกล่าวต้อนรับ ชายหนุ่มผงกศีรษะให้ พลางมองหาลัลภัทร เขาไม่เห็นเธอ หากแต่เห็นผู้หญิงในชุดราตรีสีฟ้าน้ำทะเลโบกมือให้ ชายหนุ่มหัน ไปมองด้านหลัง ไม่มีใครนอกจากเขา ศิวกานต์หรี่ตามอง ก่อนจะเดินไปหาสตรีผู้นั้น ลัลภัทรโบกมือให้ศิวกานต์ เธอเห็นชายหนุ่มเดินมาหาอย่างไม่แน่ใจ เขามายืนอยู่ตรงหน้าเธอพร้อมมองเธอเต็มตาเครื่องสำอางบนใบหน้าจางลงไปบ้าง แต่ก็ยังเข้มกว่าที่เธอแต่งในชีวิตประจำ วัน ผมลอนทำให้เธอยิ่งดูเหมือนตุ๊กตา ชุดราตรีสีฟ้าน้ำทะเลที่สวมเผยให้เห็นผิวขาวอมชมพู ศิวกานต์กระพริบตา เขาไม่กล้าสบตาเธอ “ดีใจจังที่คุณมา” ลัลภัทรฉุดแขนศิวกานต์ให้นั่งลง ชายหนุ่มยังไม่ยอมมองหน้าเธอ “จะไปไหนก็ไม่ยอมโทร.มาบอก ถ้าเต้ไม่มีงานด่วนแทรก คืนนี้ผมคงไม่รู้ว่าคุณอยู่ที่ไหน” “จะดุจะว่าฉันก็ได้ แต่ฉันมีเรื่องขอร้องคุณ” “ว่ามาสิ” ลัลภัทรเขยิบเข้าใกล้ชายหนุ่มจนเขาได้กลิ่นน้ำหอม “ภัทรลืมพกเงินมา คุณช่วยจ่ายค่าขนมกับเครื่องดื่มให้ด้วย” ฟังแล้ว ศิวกานต์พยายามกลั้นหัวเราะ “ได้สิ จะทานอีกมั้ย” “อิ่มแล้วค่ะ” “งั้นก็กลับกันเลย” ศิวกานต์เรียกพนักงานมาเก็บเงิน ทั้งคู่เดินออกจากร้าน ลัลภัทรใส่รองเท้าส้นสูง ทำให้เธอเดินช้ากว่าปกติ ศิวกานต์หันมาเห็นจึงผ่อนฝีเท้าให้ช้าลง เมื่อเธอเดินมาใกล้ เขาจับมือเธอ ลัลภัทรพยายามสะบัดออก แต่ศิวกานต์กลับยิ่งกุมแน่น “ใส่รองเท้าไม่มีส้น คุณก็เดินสะดุดหกล้มประจำ นี่ใส่ส้นสูง เดี๋ยวก็ได้ล้มคะมำเอาหรอก แต่งตัวซะสวย แต่หกล้มนี่ มันน่าอายนะคุณ” ลัลภัทรรู้ว่าเขาพูดถูก เธอทำอะไรไม่ได้ นอกจากพยายามจิกเล็บใส่ผิวหนังของเขา แต่ก็รู้ว่าไม่ได้ผล ทั้งคู่ยืนรอรถหน้าโรงแรม เป็นครั้งแรกที่ศิวกานต์เปิดประตูรถให้เธอ หญิงสาวขึ้นไปนั่ง ชายหนุ่มให้ทิปพนักงานแล้วจึงขึ้นมานั่งประจำที่ “คืนนี้เราจะค้างที่บ้านคุณแม่ ผมสั่งให้คนเตรียมห้องไว้แล้ว” “ค่ะ” ศิวกานต์เปิดเพลง เสียงนอราห์ โจนส์ ร้องเพลง Come Away With Me คลอเบาๆ ชายหนุ่มออกรถ “สนุกมั้ย” “คะ งานวันนี้หรือคะ” “ใช่” “ก็สนุกดี แต่ภัทรไม่ชอบงานแบบนี้เท่าไหร่” “ผมก็ไม่ชอบ” “ไม่ชอบ แต่เห็นออกจากบ้านวันเว้นวัน” ลัลภัทรคิดในใจ เธอมองวิวทิวทัศน์นอกรถ หญิงสาวหาวเบาๆ “ถ้าไม่ใช่เพราะงาน ผมก็ไม่อยากไปหรอก คุณหนาวหรือเปล่า” “นิดหน่อยค่ะ” ลัลภัทรตอบ ศิวกานต์เอื้อมมือไปหรี่เครื่องปรับอากาศในรถ ทั้งคู่ไม่ได้คุยอะไรกันอีก ไม่นานศิวกานต์ก็ขับรถมาจอดหน้าบ้าน ชายหนุ่มบีบแตรรถ สักพักประตูก็เปิด ศิวกานต์ขับรถไปจอดที่โรงจอดรถ ลัลภัทรเปิดประตูรถ ส่วนศิวกานต์หันไปถามหญิงรับใช้ที่มาเปิดประตูบ้านให้ “คุณแม่หลับหรือยัง” “หลับแล้วค่ะ” น้อมตอบ “เข้าบ้านเถอะ” ศิวกานต์หันไปพูดกับลัลภัทร น้อมมองหน้าหญิงสาวที่เจ้านายพามาด้วย ศิวกานต์และลัลภัทรเดินเข้าบ้าน เขาหันไปถามน้อมว่า “เตรียมห้องพักแขกแล้วใช่ไหม” “เอ่อ” น้อมอึกอัก “ห้องพักแขกยังไม่ได้ทำความสะอาดเลยค่ะ ช่วงหลังไม่ค่อยมีใครมาพัก” “นายแม่สั่งอะไรไว้หรือเปล่า” “ไม่ได้สั่งค่ะ” น้อมตอบโดยไม่ยอมสบตาศิวกานต์ อันที่จริงนายหญิงสั่งไว้ว่า “คืนนี้ลูกชายฉันจะมาค้างที่นี่ ถ้ากานต์ถามถึงห้องพักแขก ให้บอกว่าไม่ได้เตรียมเข้าใจไหม แล้วก็บอกไปด้วยว่าฉันเข้านอนแล้ว” “มาเถอะ” ศิวกานต์หันมาพูดกับลัลภัทร ชายหนุ่มเดินไปที่ห้องนอนซึ่งอยู่คนละด้านกับห้องของภัสมล ชายหนุ่มเปิดประตูห้อง แม้เขาจะไม่ค่อยได้มาพักที่นี่ แต่ภัสมลก็ให้คนมาทำความสะอาดอยู่เสมอ ในห้องแบ่งส่วนเป็นห้องทำ งานและห้องนอน กั้นด้วยราวกั้นยกระดับ “คุณแม่คงลืมเตรียมห้องพักแขกให้ คืนนี้คุณนอนบนเตียง ผมจะนอนโซฟา คุณแม่หลับแล้ว คงให้คุณไปนอนด้วยไม่ได้” “ค่ะ” ลัลภัทรมองรอบห้อง ข้าวของในห้องมีตั้งแต่ของเล่นเด็ก ของสะสมตั้งแต่วัยเยาว์ รูปครอบครัว เธอเพิ่งเคยเห็นหน้าพ่อของเขาเป็นครั้งแรก “ถ้าคุณอึดอัด ผมไปนอนที่ห้องรับแขกก็ได้” “ไม่เป็นไรค่ะ” เสียงเคาะประตูห้องดังขึ้น ศิวกานต์เดินไปเปิด น้อมถือตะกร้าหวายพร้อมกระเป๋าของลัลภัทรยืนอยู่หน้าห้อง “นายหญิงเตรียมของในตะกร้าไว้ให้ค่ะ” “ขอบใจ” ศิวกานต์รับของจากน้อมแล้วรีบปิดประตู เมื่อเห็นน้อมพยายามมองเข้ามาในห้อง ชายหนุ่มเปิดฝาตะกร้าหวาย ในนั้นมีชุดนอนและเครื่องใช้สำหรับผู้หญิง เขาส่งตะกร้านั้นให้ลัลภัทร “ของคุณ” ลัลภัทรรับมา เธอกำลังคิดอยู่ว่าจะเอาเสื้อผ้าที่ไหนมาเปลี่ยน “คุณอาบน้ำก่อน ผมจะทำงานสักหน่อย” “ค่ะ” ลัลภัทรเข้าห้องน้ำ ล้างเครื่องสำอาง เก็บเครื่องเพชรใส่กล่อง อาบน้ำสระผม สวมชุดนอนที่ภัสมลเตรียมไว้ให้ หญิงสาวตกใจเล็กน้อยเมื่อชุดนอนเป็นกระโปรงผ้าลูกไม้สีขาวค่อนข้างบางและ สั้นเลยเข่า หญิงสาวมองหาเสื้อคลุมชุดนอน เธอคิดว่าศิวกานต์น่าจะมี หญิงสาวใช้ไดร์เป่าผมให้แห้ง ก่อนจะเดินออกจากห้องน้ำ ศิวกานต์นั่งหันหลังให้เธอ หญิงสาวจึงเดินไปเรียกเขาใกล้ๆ “มีเสื้อคลุมชุดนอนไหมคะ” “มี” ศิวกานต์ละสายตาจากหน้าจอคอมพิวเตอร์หันมามองเธอ แต่ก็ต้องรีบเดินเลี่ยงไปทางอื่น  เขาเปิดตู้เสื้อผ้า หยิบเสื้อคลุมชุดนอนส่งให้ลัลภัทร หญิงสาวรีบหยิบมาสวม ทั้งคู่หน้าแดงพอๆ กัน “หิวหรือเปล่า ผมจะลงไปหาอะไรมาให้ทาน” “หิวน้ำค่ะ” “อ้อ” ศิวกานต์เปิดตู้เย็นเล็กที่วางอยู่ข้างโต๊ะทำงาน หยิบน้ำดื่มออกมาให้เธอ ชายหนุ่มเดินเข้าห้องน้ำ ส่วนลัลภัทรเดินไปที่เตียงนอน หญิงสาวสะบัดผ้าคลุมเตียง เธอรู้สึกง่วง จึงหลับในเวลาอันรวดเร็ว ศิวกานต์ออกมาจากห้องน้ำ ลัลภัทรหลับไปแล้ว ชายหนุ่มจะเดินไปปิดไฟส่วนที่เป็นห้องนอน เห็นหญิงสาวนอนขดตัวอยู่บนเตียง เสื้อคลุมชุดนอน เลิก ขึ้นมา เผยให้เห็นผิวขาวเนียน ศิวกานต์เอื้อมมือไปหยิบผ้าห่มมาห่มให้หญิงสาว เขารู้สึกว่าหัวใจเต้นรัว ขณะก้มลงมองใบหน้าที่ตกอยู่ในห้วงนิทรารมณ์ มีเสียงกรนเบาๆ ชายหนุ่มยิ้ม “วันนี้คงเหนื่อยมาทั้งวัน” ชายหนุ่มปิดไฟ ส่วนตัวเขานั่งทำงานต่อ แสงแดดยามเช้าส่องผ่านม่านหนาหนักเข้ามาแยงตาลัลภัทร เธอค่อยๆ ลืมตา มองเห็นสภาพห้องที่ไม่คุ้นเคย เธอนึกขึ้นได้ว่าเมื่อคืนมาพักที่บ้านของภัสมล หญิงสาวบิดขี้เกียจ ลุกจากเตียง จัด เตียงให้เรียบร้อยด้วยความเคยชิน ก่อนจะเดินไปเข้าห้องน้ำ ภัสมลจัดชุดสำหรับเปลี่ยนไว้ไห้ มีเสื้อแขนกุดลายขวางสีชมพู แจ๊กเก็ตสีน้ำตาล กระโปรงสั้นสีเดียวกัน หญิงสาวรวบผมเป็นหางม้า มองดูเหมือนสาวแรกรุ่น ลัลภัทรออกจากห้องน้ำ ศิวกานต์ ไม่อยู่แล้ว เธอเห็นหมอนกับผ้าห่มกองอยู่บนโซฟา หญิงสาวจัดการพักเก็บให้เรียบร้อย เธอเดินลงไปข้างล่าง ภัสมลกับศิวกานต์นั่งหน้าเครียดกันอยู่ที่ห้องรับประทานอาหาร เมื่อลัลภัทรเดินเข้าไป ทั้งคู่ก็ปรับสีหน้า ภัสมลยิ้มทักทาย “ตื่นแล้วหรือจ๊ะ เมื่อคืนหลับสบายมั้ย” ภัสมลกวักมือเรียกลัลภัทรให้ไปนั่งข้างๆ ศิวกานต์มองลัลภัทร แล้วรีบคว้าหนังสือพิมพ์มาอ่าน “หลับสบายดีค่ะ” “กรนอีกต่างหาก” ศิวกานต์พึมพำเบาๆ “เมื่อกี๊พูดว่าอะไรนะกานต์” ภัสมลถาม “เปล่าครับ” “เช้านี้อยากทานอะไรล่ะ วันนี้มีข้าวต้มปลากะพงขาว ถ้าหนูอยากทานอย่างอื่น แม่จะสั่งเด็กไปทำมาให้” “ทานข้าวต้มค่ะ” ภัสมลสั่งให้เด็กรับใช้ตักข้าวต้มให้ลัลภัทร พร้อมกับชงกาแฟกับปิ้งขนมปังมาเพิ่ม ลัลภัทรเจริญอาหารจนไม่ได้สังเกตคนร่วมโต๊ะ ศิวกานต์กับภัสมลมองตากัน มีเรื่องที่สองแม่ลูกกังวลโดยที่ไม่ อยากให้ลัลภัทรรับรู้ ลัลภัทรทานข้าวต้มไปสองชาม ขนมปังปิ้งสองแผ่น ดื่มกาแฟไปหนึ่งแก้ว ศิวกานต์อมยิ้มอยู่คนเดียวหลังกระดาษหนังสือพิมพ์ ในขณะที่ภัสมลนั่งมองลัลภัทรทานข้าวไปก็ยิ้มน้อยยิ้มใหญ่ หลังอาหารเช้า ทั้งคู่ลาภัสมลกลัล ศิวกานต์ปลดล็อครถยนต์ให้ลัลภัทรขึ้นไปนั่งรอก่อน เพราะถูกภัสมลดึงไปคุยด้วย “เรื่องที่แกกับแม่คุยกัน อย่าให้หนูภัทรรู้นะ” “ครับ ผมก็ยังคิดไม่ตกว่าจะบอกดีมั้ย” “อย่าเพิ่งเลยลูก ขับรถดีๆ นะ” “ครับ ลานะครับนายแม่” ลัลภัทรกำลังปวดหัวกับกระโปรงที่สวม ตอนยืนมันก็ดูไม่สั้นมาก หากแต่เวลานั่งกระโปรงเลิกขึ้นมาเหนือเข่าเยอะ เผยให้เห็นขาอ่อนชัดเจน เธอหยิบกระเป๋ามาวาง ซึ่งมันก็ช่วยได้ไม่มาก ศิวกานต์ขึ้นนั่งประจำที่คนขับ ได้ยินเสียงลัลภัทรนั่งกระดุกกระดิก จึงหันมามอง สายตาก็ปะทะกับต้นขาขาวเนียนที่กระเป๋าบังไม่มิด ชายหนุ่มกระแอมเบาๆ แล้วสตาร์ทรถ ศิวกานต์ขับรถมาจอดหน้าสำนักงานทนายความแห่งเดิม หญิงสาวมองหน้าเป็นเชิงถาม “ผมมีธุระนิดหน่อย คุณไปรอที่ร้านของเพลินแล้วกัน” “ค่ะ” หญิงสาวลงจากรถ รอข้ามถนน ศิวกานต์เห็นลัลภัทรข้ามถนนปลอดภัยแล้วจึงเดินหน้าเครียดเข้าไปในสำนักงานทนายความ เพลินตากำลังจัดเรียงขนมเค้กใส่ตู้แช่ เสียงกระดิ่งเปิดประตูดัง หญิงสาวเงยหน้าขึ้นจากตู้ แล้วก็ต้องยิ้มเมื่อเห็นว่าใครเดินเข้ามา “คุณภัทร ไม่ได้เจอกันนานเลยนะคะ” “สวัสดีค่ะ คุณเพลิน” ลัลภัทรไม่คิดว่าเพลินตาจะจำเธอได้ เกือบทุกสัปดาห์ ตู้เย็นของเธอจะมีเค้กจากร้านเพลินตาแช่อยู่ในตู้ ศิวกานต์มักจะแวะร้านเค้กของเพลินตาเป็นประจำ เมื่อถูกถามถึงลัลภัทรหลายครั้งเข้า ศิวกานต์จึงยอมเล่าเรื่องที่เกิดขึ้นระหว่างเขากับลัลภัทร เพราะทนรำคาญไม่ไหว “แหม จำได้สิคะ วันนี้เข้ามาในเมืองกับกานต์หรือคะ” “ค่ะ” “ทานขนมอะไรดีค่ะ เพลินเพิ่งจัดร้านยังไม่เรียบร้อยดี” “ภัทรเพิ่งทานข้าวเช้าค่ะ ขอช็อกโกแลตเย็นแล้วกัน” “ได้ค่ะ เดี๋ยวเพลินชงให้” “วันนี้อยู่ร้านคนเดียวหรือคะ” “เฉพาะช่วงเช้าน่ะค่ะ เดี๋ยวตอนเที่ยงพนักงานก็มากันแล้ว” ลัลภัทรเลือกนั่งที่ชุดเก้าอี้หวายสำหรับสองคน หญิงสาวหยิบนิตยสารมานั่งอ่าน เธอสังเกตเห็นว่าเมื่อเช้าศิวกานต์กับภัสมลนั่งคุยกันท่าทางดูเครียด หากแต่พอเห็นเธอทั้งสองก็เปลี่ยนเรื่องคุย ทันที “ชิมขนมเค้กสูตรใหม่ของเพลินหน่อยนะคะ” เพลินตาวางถาดเครื่องดื่มกับขนมลงบนโต๊ะ “น่าทานจังค่ะ” “เค้กเงาะค่ะ คุณป้า แม่กานต์ส่งมาให้จากสวน เพลินเอาไปทำลอยแก้ว แต่มันมีเยอะมาก เลยลองเอามาทำเค้กดู คุณภัทรช่วยชิมหน่อยนะคะ” “ค่ะ” ลัลภัทรตักเค้กเข้าปาก ตัวเค้กเป็นชิฟฟ่อน มีเงาะหั่นเป็นชิ้นยาวเคลือบด้วยเจลาตินอยู่ด้านบน ราดด้วยน้ำเชื่อมสับปะรด “เป็นไงบ้างคะ พอไหวไหม” “อร่อยมากค่ะ ทำขายได้สบายเลยนะคะ” “ดีใจจัง ถ้าต้องการเพิ่มก็บอกนะคะ” “ค่ะ” ลัลภัทรนั่งอ่านหนังสือฆ่าเวลา ระหว่างนั้นมีลูกค้าเข้าซื้อเค้กประปราย มีเงาสูงมายืนบังแสงของเธอ หญิงสาวเงยหน้าขึ้นมอง “เพิ่งจะกินข้าวเช้ามาหยกๆ ยังกินขนมต่อได้นะ” ศิวกานต์นั่งลงตรงข้ามเธอ “คุยงานเรียบร้อยแล้วหรือคะ” “ครับ หน้าตาดูน่าทานนะนี่” ลัลภัทรเลื่อนจากเค้กไปให้ชายหนุ่ม ศิวกานต์หยิบส้อม หั่นเค้กเข้าปาก “ของกานต์ก็มี อย่าไปแย่งคุณภัทรเขานะ” เพลินตายกถาดกาแฟพร้อมกับขนม “เค้กสูตรใหม่หรือเพลิน” “ใช่ ใช้ผลไม้จากสวนของคุณป้า” “อร่อยดี” ศิวกานต์ตักขนมเค้กเข้าปากเคี้ยว “ตามสบายนะคะ” “ขอบคุณค่ะ” ลัลภัทรยิ้มให้เพลินตา เพลินตากลับไปทำงานของเธอ พร้อมกับลอบมองคนทั้งคู่เป็นระยะ เธอชอบลูกค้าผู้หญิงแบบลัลภัทร ผู้หญิงที่รับประทานโดยไม่ห่วงสวย ผิดกับเชอรี่ ศิวกานต์พารายนั้นมาทีไร เธออยากหลบหน้าให้พ้นๆ “คุณเพลินคะ ขอชามะนาวไม่หวานนะคะ ดื่มชาเย็นจะอ้วนหรือเปล่า เค้กแครอทกี่แคลอรี่คะ ไม่ล่ะค่ะ ช่วงนี้เชอรี่ไดเอ็ท ไม่รับขนมหวาน กานต์อย่าทานขนมมากสิคะ เดี๋ยวอ้วน” สารพัดถ้อยคำของเชอรี่ทำให้เพลินตาต้องหายไปสงบสติอารมณ์อยู่หลังร้าน “จะกลับกันแล้วหรือ” เพลินตาถามเมื่อเห็นคนทั้งคู่เดินมาหน้าร้าน “ใช่” “วันนี้ฉันเลี้ยง” “เธอพูดเองนะ ขอบใจ” “ฉันไม่ได้เลี้ยงเธอ ฉันเลี้ยงคุณภัทร วันหลังมาอีกนะคะคุณภัทร” “ค่ะ ไปก่อนนะคะ” ศิวกานต์เปิดประตูให้ลัลภัทรเดินออกไปก่อน เขาจับมือเธอตอนรอข้ามถนน หญิงสาวสะบัดมือออกหลังจากข้ามถนนมาอีกฝั่งแล้ว ชายหนุ่มมองเธอก่อนจะเดินไปขึ้นรถ ทั้งคู่ไม่ได้คุยกันอีกตลอดทางกลับบ้านสวน ศิวกานต์นั่งหน้าเครียดตลอดทาง ส่วนลัลภัทรเคลิ้มหลับไป ชายหนุ่มไม่ได้ยินเสียงลัลภัทรจึงหันมามอง เมื่อเห็นเธอหลับ เขาหรี่เสียงเพลงที่เปิดอยู่ พยายามขับรถให้ช้าที่สุด เสียงโทรศัพท์มือถือของลัลภัทรดัง หญิงสาวงัวเงียคุ้ยหาโทรศัพท์ในกระเป๋า “สวัสดีค่ะ” “สวัสดีครับ คุณภัทร เมื่อคืนกลับบ้านปลอดภัยนะครับ” “ค่ะ ตายแล้ว ภัทรลืมโทร.หาคุณเต้” “ไม่เป็นไรครับ” “งานเรียบร้อยดีนะคะ” “ครับ อันที่จริงถ้าคุณภัทรโทร.มา ผมก็ไม่มีเวลาคุย โรงพยาบาลยุ่งมากเลยครับ” ศิวกานต์ได้ยินว่าใครโทร.มา จึงเร่งเสียงเพลงให้ดังขึ้น ลัลภัทรหันมามองค้อนชายหนุ่ม เธอเอื้อมมือไปลดเสียงเพลงให้เบาลง “ตอนนี้คุณภัทรอยู่ที่ไหนครับ” “กำลังนั่งรถกลับบ้านสวนค่ะ คุณเต้ล่ะคะ” ศิวกานต์เร่งเสียงเพลงให้ดังขึ้นอีก “ตอนเย็นผมจะแวะไปหานะครับ” “ค่ะ แล้วเจอกันนะคะ” ลัลภัทรเก็บโทรศัพท์มือถือใส่กระเป๋า ตอนนี้ศิวกานต์ลดเสียงเพลงลง หน้าตาบูดบึ้ง คนที่นั่งข้างเขาหน้าตาก็บึ้งไม่แพ้กัน ชายหนุ่มเหยียบคันเร่งให้รถแล่นเร็วกว่าเดิม กลับถึงบ้านสวน ทั้งสองต่างลงจากรถไม่พูดไม่จา ศิวกานต์เดินไปที่ออฟฟิศ ส่วนลัลภัทรเดินขึ้นเรือน เนียนรีบออกมาต้อนรับ “กลับมาแล้วหรือคะคุณภัทร” “จ้ะ” ลัลภัทรเดินไปที่เรือนเล็ก เนียนเดินตามไปด้วย “เมื่อวานคุณภัทรหายไปทั้งวันนายหัวบ่นใหญ่เลยค่ะ คราวหน้าคุณภัทรไปไหนต้องบอกนายหัวด้วยนะคะ เนียนกับไข่นุ้ยฟังนายหัวบ่นซะจนหูชาเลยค่ะ” ลัลภัทรเข้าห้องน้ำ เปลี่ยนกระโปรงมาใส่กางเกง เนียนเห็นจึงทักว่า “คุณภัทรไม่ใส่กระโปรงล่ะค่ะ น่ารักดีออก” “ไม่ล่ะเนียน กระโปรงมันสั้นเกินไป” เนียนมองลัลภัทรนั่งทำงานที่โต๊ะเขียนหนังสือ น้อม แม่บ้านจากบ้านนายหญิงโทรศัพท์มาหาเธอแต่เช้า ถามไถ่ถึงผู้หญิงที่นายหัวพาไปนอนค้างที่บ้าน แต่เนียนตอบกลับไปว่า “ไม่รู้จัก” เนื่องจากนายหญิงสั่งไว้ เนียนสงสัยว่าทำไมคุณภัทรไม่ลงไปทำงานที่ออฟฟิศ “คุณภัทร ไม่ลงไปที่ออฟฟิศหรือคะ” “ไม่ล่ะ เนียน ถ้านายหัวออกจากออฟฟิศเมื่อไหร่ บอกฉันด้วยนะ” “ค่ะ คุณภัทรอยากได้อะไรเพิ่มไหมคะ” “ไม่ล่ะจ้ะ เนียนไปทำงานเถอะ” เนียนกลับไปทำงานของเธอต่อ ไข่นุ้ยเดินขึ้นเรือนมาถามว่า “พี่เนียน นายหัวถามว่าคุณภัทรไปไหน ไม่เห็นลงไปออฟฟิศ” “คุณภัทรนั่งทำงานอยู่ในห้อง แถมบอกอีกนะว่า ถ้านายหัวไปแล้วให้ไปบอกด้วย” “สองคนนี้แปลกๆ เนอะพี่  กลับมาก็ไม่พูดไม่จา” “นั่นสิ หรือว่าทะเลาะกัน” “เดี๋ยวฉันลงไปบอกนายหัวก่อนนะ” ไข่นุ้ยลงจากเรือนใหญ่ไปที่ออฟฟิศ ศิวกานต์นั่งทำงานอยู่ ได้ยินเสียงประตูเปิดจึงถามโดยไม่เงยหน้าจากงานที่กำลังทำอยู่ “คุณภัทรล่ะ” “ทำงานอยู่ที่เรือนเล็กครับ” “งั้นหรือ” ศิวกานต์ทำงานต่อในใจคิดว่า “เป็นอะไรของเขา ตอนเช้าก็เห็นยังดีๆ อยู่ ทำตัวแย่ลงทุกวันแล้ว” กว่าลัลภัทรจะได้ลงมาที่ออฟฟิศก็เป็นเวลาเย็นแล้ว แสงแดดยามเย็นส่องต้องผมของหญิงสาวเป็นประกาย เธอหอมแฟ้มงานที่ทำเสร็จกลับมาเก็บที่โต๊ะทำงาน บนโต๊ะมีกล่องกำมะหยี่สีน้ำเงินวางอยู่ พร้อมกระดาษโน้ตจากศิวกานต์ “เอาไว้ใส่เวลาออกงาน” ลัลภัทรเปิดกล่อง ในนั้นคือตุ้มหูไข่มุกสีเทาล้อมด้วยเพชรเม็ดเล็ก หญิงสาวหยิบตุ้มหูออกมาข้างหนึ่ง แป้นตุ้มหูเป็นแบบหนีบ หญิงสาวจับติ่งหูตัวเอง เธอไม่เคยเจาะหู “เขารู้ได้ยังไงนะ” เธอเก็บตุ้มหูใส่กล่องดังเดิม จัดเรียงแฟ้มเอกสาร นินนาทเปิดประตูออฟฟิศเข้ามา “หวัดดีครับ คุณภัทร” “หวัดดีค่ะ คุณเต้ งานแถลงข่าวเรียบร้อยดีไหมคะ” “ครับ วันนี้นักข่าววิ่งวุ่นทั้งวัน” “คงเหนื่อยแย่สินะคะ ความจริงน่าจะพักผ่อนมากกว่า” “ผมเห็นหน้าคุณภัทร ผมก็หายเหนื่อยแล้วครับ” นินนาทปะเลาะลัลภัทร หญิงสาวอายจนหน้าแดง “วันนี้ทานข้าวเย็นที่บ้านดีกว่าค่ะ” “ครับ ผมไม่ได้ทานฝีมือน้าช้อยมาสักพักแล้ว” “ไปกันเถอะค่ะ” ลัลภัทรปิดไฟทุกดวงและเดินขึ้นเรือนใหญ่พร้อมนินนาท “กานต์ไปไหนครับ” “ไม่ทราบค่ะ” นินนาทได้ยินคำตอบ จึงไม่ถามเซ้าซี้อีก อาหารเย็นพร้อมแล้ว นินนาทเดินไปที่บาร์ผสมเครื่องดื่ม “เดี๋ยวจะขับรถกลับไหวหรือคะ” ลัลภัทรถามเมื่อเห็นเขาผสมวิสกี้ “แก้วเดียวครับ ผมสัญญา” นินนาทกับลัลภัทรยังไม่ได้เริ่มทานข้าวเย็น ศิวกานต์ก็เดินขึ้นเรือน ลัลภัทรตกใจ จนทำช้อนส้อมกระแทกจาน เธอคิดว่าวันนี้จะไม่ต้องเจอหน้าเขาแล้ว “อ้าวเพื่อน นึกว่าจะไม่เจอซะแล้ว ไปไหนมา” “ตรวจงานในสวน” ชายหนุ่มพูดกับนินนาทแต่จ้องลัลภัทรไม่วางตา “วันนี้ฉันฝากท้องที่นี่นะ” “ตามสบาย” เนียนหยิบจานข้าวกับช้อนส้อมมาวางหน้าศิวกานต์ ลัลภัทรรู้สึกว่า วันนี้ทานข้าวฝืดคอกว่าทุกวัน หญิงสาวไม่เข้าใจตัวเองเหมือนกันว่า เหตุใดจึงไม่อยากพบหน้าศิวกานต์ นินนาทดื่มเหล้าอีกหลายแก้ว แม้ลัลภัทรจะทักท้วง ศิวกานต์เองก็ไม่ได้ ห้ามเพื่อน หญิงสาวทานข้าวอิ่มแล้ว จึงขอตัวไปพักผ่อน ปล่อยให้เพื่อนทั้งสองนั่งคุยกันต่อไป ตกดึก ลัลภัทรอาบน้ำเตรียมตัวเข้านอน เธอเดินไปที่เรือนใหญ่ ชายหนุ่มทั้งสองไม่อยู่แล้ว เธอหาเนียนกับไข่นุ้ยไม่พบ หญิงสาวเห็นประตูห้องศิวกานต์เปิดแง้มอยู่ จึงเดินเข้าไป นินนาท หลับสนิทอยู่บนเตียงของศิวกานต์ มีเสียงคนเดินจากด้านหลัง ลัลภัทรหันไปดู พบไข่นุ้ยถืออ่างล้างหน้าพร้อมผ้าขนหนู “นายหัวสั่งให้ผมมาเช็ดตัวให้คุณเต้ครับ” “นายหัวล่ะ” “นั่งคุยงานกับน้าแช่มที่ออฟฟิศครับ” “ไข่นุ้ยไปทำอย่างอื่นเถอะ ตรงนี้ฉันทำเอง” “ครับ” ไข่นุ้ยวางอ่างล้างมือบนโต๊ะเล็กข้างเตียง ลัลภัทรนำผ้าขนหนูชุบน้ำหมาดๆ เช็ดใบหน้าของนินนาท เธอไม่เคยเห็นเขาเมาแบบนี้มาก่อน หญิงสาวถลกแขนเสื้อของนินนาทเพื่อจะเช็ดตัว เธอได้ยินเสียงคนเดินเข้ามาคิดว่าเป็นไข่นุ้ย จึงร้องบอกไปว่า “ไข่นุ้ย มีแป้งเด็กบ้างมั้ย” ลัลภัทรไม่ได้ยินเสียงตอบ จึงหันไปมอง พบศิวกานต์ยืนจังก้าอยู่หน้าประตูห้อง “มาทำอะไรที่นี่” “ก็ เช็ดตัวให้คุณเต้” “ผมสั่งให้ไข่นุ้ยเป็นคนทำนี่” “ใครทำก็เหมือนกันแหละค่ะ” ศิวกานต์ฉุดแขนลัลภัทรขึ้นมา หญิงสาวพยายามสะบัดมือออก แต่ชายหนุ่มกลับยิ่งกำแขนเธอแน่น “ปล่อยนะ” ลัลภัทรตะคอกใส่ “ไม่ปล่อย ทำอะไรคิดถึงหน้าผมบ้างหรือเปล่า เมีย ตัวเองมาเช็ดตัวให้เพื่อน” เขาเน้นคำว่า เมีย ชัดเจน “คุณห่วง หน้า ตัวเองมากเหลือเกินนะคะ แล้วคุณเคยเห็นแก่หน้าฉันบ้างหรือเปล่า ควงแฟนไปเดินทั่วเมือง ทั้งที่...” ลัลภัทรอยากจะพูดว่า “เมียตัวเองอยู่บ้านทั้งคน” แต่เธอกระดากปากเกินจะเอ่ย “ฉันกับคุณเต้ เราเป็นเพื่อนกัน คุณจะคิดอกุศลก็เรื่องของคุณ” ลัลภัทรโยนผ้าขนหนูใส่อ่างล้างหน้า พยายามสะบัดแขนอีกรอบ คราวนี้ศิวกานต์กลับดึงตัวเธอเข้ามากอด หญิงสาวได้กลิ่นลมหายใจมีกลิ่นแอลกฮอลล์ของเขา “ปล่อยเดี๋ยวนี้นะ” “ไม่ปล่อย” ศิวกานต์ยิ่งรัดร่างเธอแน่นยิ่งขึ้น ลัลภัทรโกรธจนหน้าแดง ศิวกานต์เห็นแล้วยิ่งชอบใจ เธอตัดสินใจกัดเขาที่แขนอย่างแรง “โอ๊ย” ศิวกานต์คลายอ้อมกอด ลัลภัทรผลักเขาอย่างแรงจนชายหนุ่มเซ แล้วรีบวิ่งออกจากห้อง ไข่นุ้ยเห็นลัลภัทรวิ่งออกจากห้องศิวกานต์ จึงเดินเข้ามาดู “นายหัวเป็นอะไรครับ” ไข่นุ้ยถามเพราะเห็นศิวกานต์เอามือกุมแขนขวา “ไม่มีอะไร ไปทำงานต่อเถอะ” “ครับ” ศิวกานต์เดินกลับไปคุยกับแช่มต่อที่ออฟฟิศ ส่วนลัลภัทรเดินกลับเข้าห้อง สักพักเนียนก็เข้ามา  มองหญิงสาวด้วยความเป็นห่วง “เมื่อกี๊คุณภัทรทะเลาะกับนายหัวหรือคะ” “นิดหน่อย” “มีเรื่องอะไรกันหรือเปล่าคะ” “เรื่องไร้สาระน่ะ” “ถ้านายหัวทำอะไรคุณภัทร บอกเนียนนะคะ เนียนอยู่ข้างคุณภัทรค่ะ” ลัลภัทรได้ฟังก็หัวเราะ “ขอบใจจ้ะ” “คุณภัทรจะนอนหรือยังคะ” “จ้ะ” “งั้นเนียนไม่กวนแล้วค่ะ” คืนนั้นลัลภัทรเข้านอนด้วยอารมณ์ขุ่นมัว รอยกัดของลัลภัทรที่ฝากไว้บนแขนศิวกานต์เป็นรอยฟัน แผลยังแดงอยู่ “ฤทธิ์เยอะเหมือนกันนะเนี่ย” ชายหนุ่มคิด ****************************************** จากคุณ : Josephine March (กัณฐมาศ) (Josephine March) เขียนเมื่อ : 29 ธ.ค. 55 15:38:22