ความคิดเห็นที่ 1 เจ้าสาวไปรษณีย์  ตอนที่ ๑๔ ก่อนเที่ยงคืนเล็กน้อย ศิวกานต์ก็กลับถึงบ้านสวน พร้อมกับเชอรี่ หลังจากไปรับเชอรี่จากสนามบินแล้ว เขาพาเชอรี่ไปแล่นเรือ ชายหนุ่มไม่ได้โดดงานโดยไม่มีเหตุผล ศิวกานต์สั่งงานคุณนารถ เลขานุการิณี  ผู้บริหารฝ่ายต่างๆ รวมถึงแช่ม ให้คอยอำนวยความสะดวกแก่การทำงานของลัลภัทร เขาไม่ทันได้บอกเธอ ชายหนุ่มมีเรื่องต้องคิดหลายเรื่องว่าจะทำอย่างไรดีต่ออนาคตของลัลภัทร ชายหนุ่มลงจากรถ เปิดประตูให้เชอรี่ เดินไปหยิบสัมภาระส่วนตัวของเธอ ไข่นุ้ยที่นั่งหลับๆ ตื่นๆ บนบันได้ขึ้นเรือนรีบวิ่งลงมาหา “นายหัวไปไหนมาครับ ผมเป็นห่วงแทบแย่” “ไม่ต้องถาม ยกของพวกนี้ขึ้นไปข้างบน” ศิวกานต์ส่งกระเป๋าของเชอรี่ให้ไข่นุ้ย “ครับ” ศิวกานต์กับเชอรี่เดินขึ้นเรือน ตามไข่นุ้ยที่หอบของพะรุงพะรัง พร้อมกับคิดในใจว่า “นี่มันคุณเชอรี่นี่หว่า นายหัวหายไปทั้งวันแบบนี้อยู่ด้วยกันแน่ แล้วยังจะมาค้างคืนอีก ข่าวใหญ่นะงานนี้” “บ้านนี้ก็น่าอยู่ดีนะคะ มิน่ากานต์ถึงไม่ยอมไปอยู่บ้านคุณแม่” “ครับ เสียแต่ว่ามันเงียบไปหน่อย เชอรี่คงไม่ชอบ” “ค่ะ แต่นานๆ ทีมาพักก็ดีนะคะ” “เชอรี่ง่วงหรือยังครับ” “นิดหน่อยคะ” ศิวกานต์พาเชอรี่เข้าไปในห้องของเขา ชายหนุ่มสั่งให้ไข่นุ้ยกลับไปนอนที่บ้าน “คืนนี้นายกลับไปนอนที่บ้านแล้วกัน ขับรถระวังหน่อยล่ะ” “ครับ” ไข่นุ้ยรับคำเสียงอ่อย ก่อนจะหาวหวอดใหญ่แล้วเดินลงเรือนไป “บ้านหลังนี้ก็น่าจะอยู่สบายดีนะคะ มีทุกอย่างพร้อมเลย” “ครับ เชอรี่ชอบไหมล่ะ” “ค่ะ เชอรี่ไปอาบน้ำก่อนแล้วกัน” เธอเดินมาโอบเขา กระซิบว่า “อย่าเพิ่งหลับซะก่อนล่ะ” ลัลภัทรตื่นเร็วกว่านาฬิกาปลุกที่ตั้งไว้ หญิงสาวอาบน้ำเสร็จแล้วตั้งใจจะออกไปเดินเล่น พอเปิดประตูออกมาก็เห็นเนียนทำความสะอาดห้องแพนทรี่ “วันนี้คุณภัทรตื่นเช้าจังนะคะ” “จ้ะ ฉันไปเดินเล่นหน่อยนะ” “ค่ะ” หญิงสาวเดินขึ้นเรือนใหญ่ แล้วก็ต้องตกใจเพราะเชอรี่เดินออกมาจากห้องของศิวกานต์ สวมเสื้อเชิ้ตของชายหนุ่ม กางเกงขาสั้น เผยให้เห็นช่วงขาเรียวยาว “อ้าว คุณภัทร ตื่นเช้าจังนะคะ” “ค่ะ” เสียงของลัลภัทรแทบจะหายไปในลำคอ “เชอรี่มาหาน้ำดื่มค่ะ” เธอชูขวดน้ำดื่มให้ลัลภัทร ก่อนจะเปิดฝายกดื่มทั้งขวด พร้อมหาวหวอด “อากาศน่านอน เชอรี่ขอตัวไปนอนต่อนะคะ” ลัลภัทรยืนตัวชา พูดแทบไม่ออก เธอมองเชอรี่เดินเข้าห้องของศิวกานต์ เนียนรีบเดินมารายงาว่า “คุณเชอรี่มาค้างคืนที่นี่ค่ะ ไข่นุ้ยเลยต้องระเห็จไปนอนที่บ้าน แปลกจังนะคะ ไม่รู้ว่านายหัวคิดอะไร น่าจะคิดถึงหัวอกคุณภัทรบ้าง” “เขาเป็นเจ้าของบ้านนี้ อยากจะพาใครมาค้างก็เป็นสิทธิ์ของเขา” ลัลภัทรพูดด้วยน้ำเสียงสั่นเครือ จนเนียนต้องมองหน้า หญิงสาวเดินเหมือนคนไร้วิญญาณลงไปข้างล่าง ลัลภัทรรู้สึกสับสบกับความรู้สึกของตัวเอง นี่เธอเป็นอะไรไป เขาก็แค่พาคนรักของเขามานอนค้างคืนด้วย ทำไมต้องรู้สึกเจ็บแปลบในหัวใจ สองคนนั้นก็เป็นแฟนกันมานาน เธอเองก็รู้ว่า ศิวกานต์กลับบ้านดึกดื่นเพราะอะไร ลัลภัทรเดินคิดเรื่องเหล่านี้จนไม่ทันได้มองว่ามีรถแล่นสวนมา เสียงบีบแตรทำให้หญิงสาวตื่นจากภวังค์ เสียงล้อรถเบรกขูดกับพื้นถนน ลัลภัทรเรียกสติกลับคืนมาได้แล้ว เธอหันไปมอง เห็นศิวกานต์รีบเดินลงจากรถ “คุณเป็นอะไร ไม่สบายหรือเปล่า หน้าซีดเชียว แล้วมาเดินเล่นแบบนี้ ทางก็ไม่มอง ถ้าผมเบรกรถไม่ทันจะเป็นยังไง” ศิวกานต์ถามอย่างร้อนรน ลัลภัทรไม่ตอบ เธอหันหลังเดินหนีชายหนุ่ม ตั้งแต่คืนนั้นเธอก็ไม่ได้พบเขาเลย จนกระทั่งเช้านี้ ศิวกานต์เดินตาม “กลับบ้านเถอะคุณ” “ไม่กลับ คุณกลับไปก่อนสิ” ลัลภัทรพูดเสียงสะบัด “เป็นอะไร พูดดีด้วยก็มาตะคอกใส่ ไม่พอใจอะไรก็บอกผมสิ หรือว่าโกรธที่เมื่อวานผมทิ้งให้คุณทำงานคนเดียว” ลัลภัทรยังเดินต่อไป ศิวกานต์ทนไม่ไหวจึงดึงแขนเธอหญิงสาวเสียหลัก ดีที่ศิวกานต์รั้งตัวไว้ทัน “ปล่อย” ลัลภัทรสั่ง “ไม่ จนกว่าคุณจะบอกว่าไม่พอใจอะไรผม คืนก่อนโน้นก็กัดผมทีหนึ่งแล้ว แผลยังไม่หายเลยนะคุณ” ลัลภัทรเห็นรอยฟันที่เธอกัดเขาไว้ หญิงสาวเม้มปาก นั่นสิ เธอโกรธอะไรเขานะ ตัวเธอ เองก็ตอบไม่ได้ รู้แค่ว่าพอเห็นเขาทำตัวเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น ทำให้เธอยิ่งหงุดหงิด ศิวกานต์รัดตัวเธอแน่นขึ้นอีก หญิงสาวได้กลิ่นน้ำยาหลังโกนหนวดของเขา ศิวกานต์มองลัลภัทร ช่วงนี้เขามีเรื่องต้องคิดต้องทำหลายอย่าง จนนึกไม่ออกว่าไปทำให้เธอโกรธเอาตอนไหน “คุณจะรีบกลับไปหาแฟนคุณก็ไปสิ ภัทรยังไม่อยากกลับ” ศิวกานต์อมยิ้ม อย่างน้อยเขาก็พอจะรู้สาเหตุแล้วว่าเหตุใดลัลภัทรจึงอารมณ์ไม่ดี “อ้อ ใช่ เชอรี่มาค้างคืนที่บ้าน คุณหึงหรือ” ลัลภัทรได้ยินดังนั้นก็ตาเขียวใส่ศิวกานต์ “ภัทรไม่มีเหตุผลอะไรที่จะต้องหึงคุณ ถึงคุณไม่พาแฟนคุณมาค้างที่บ้าน คุณก็ไปนอนค้างกับแฟนคุณเป็นประจำอยู่แล้วนี่” “อาการแบบนี้ เขาเรียกว่า หึง แหละคุณ คุณไม่เคย หึง แฟนเก่าคุณเลยหรือ” ศิวกานต์พูดโดยไม่ทันคิด นั่นยิ่งเท่ากับเติมน้ำมันเข้ากองไฟ “ฉันเคย หึง แฟนเก่า เพราะเขาเป็นแฟนฉัน แต่ฉันไม่ได้หึงคุณ เพราะเราไม่ได้เป็นคนรักกัน อีกอย่างฉันไม่ได้รักคุณ ได้โปรดเข้าใจไว้ซะด้วยนะคะ คุณศิวกานต์” ศิวกานต์ได้ฟังดังนั้น ก็ปล่อยแขนจากลัลภัทร ก่อนจะจ้องหน้าหญิงสาว แววตาเขาเต็มไปด้วยความเจ็บปวด “คุณไม่ได้รู้สึกอะไรกับผมจริงๆ หรือ” ศิวกานต์ถามเสียงแผ่ว “ค่ะ” ลัลภัทรตอบเสียงเบา “ถ้าแฟนเก่าคุณกลับมา คุณจะให้อภัยเขาหรือเปล่า” ชายหนุ่มเปลี่ยนเรื่องกะทันหัน ลัลภัทรไม่ทันตั้งตัว แต่ก็ตอบเขาไปว่า “อาจจะ เพราะเขาเป็น รักแรก ของฉัน” “แม้ว่าเขาจะเคยทำให้คุณเสียใจน่ะหรือ” “ผู้หญิงส่วนใหญ่ไม่มีวันลืมรักแรกหรอค่ะ” พูดจบ ลัลภัทรก็เดินกลับบ้าน ทิ้งให้ศิวกานต์ยิ่งนิ่งเป็นรูปปั้น เธอพูดปด เธอลืมแฟนเก่าของเธอได้นานแล้ว แต่ก็ไม่รู้ว่าเพราะเหตุใดจึงพูดไปแบบ นั้น ลัลภัทรเริ่งฝีเท้าให้เร็วขึ้น ศิวกานต์ขับรถมาขวางทางเดินของเธอ “ขึ้นรถ” ศิวกานต์ตะโกนสั่ง “ภัทรจะเดินกลับ” “ขึ้นมาเดี๋ยวนี้” ศิวกานต์สั่งอีก เธอมองหน้าเขา อยากจะตอกกลับไป แต่ก็เปลี่ยนใจ ปีนขึ้นไปนั่งบนรถ ชายหนุ่มกระชากรถออก จนลัลภัทรหน้าทิ่ม เธอหันไปค้อนเขา ศิวกานต์กระแทกรถจอดอย่างแรง ชายหนุ่มกระโดดลงจากรถ ปิดประตูรถดังปัง ก่อนจะเดินไปที่ออฟฟิศ ส่วนลัลภัทรลงจากรถก็ปิดประตูดังไม่แพ้กัน เนียนชะโงกหน้ามามองจากบนเรือน หญิงสาวเดินขึ้นเรือน กลับไปที่เรือนนอนของเธอ เปิดตู้เย็น หยิบน้ำเย็นดื่ม เธอดื่มเร็วเกินไปจนสำลัก “คุณภัทรอย่ารีบดื่มสิคะ ค่อยๆ ดื่ม” เนียนเดินมาลูบหลังให้ ลัลภัทรที่กำลังไอแคกๆ “ขอบใจ” “ทะเลาะกับนายหัวมาหรือคะ” เนียบเลียบๆ เคียงๆ ถาม “นิดหน่อย” เนียนแอบอมยิ้ม ทะเลาะกันจนได้ ค่อยเหมือนคู่สามีภรรยาหน่อย วันก่อนไข่นุ้ยก็แอบมาบอกว่าได้ยินนายหัวกับคุณภัทรเถียงกันเสียงดังอย่างไม่เคยได้ยินมาก่อน หลังมื้ออาหารเช้าที่น่าอึดอัดของสามคนผ่านไป ศิวกานต์มีงานต้องจัดการที่โรงงาน เนื่องจากเมื่อวานเขาหายไปทั้งวัน เชอรี่ชวนลัลภัทรไปช็อปปิ้งในเมือง นั่นทำให้ลัลภัทรแปลกใจ “วันนี้เชอรี่ขอยืมตัวคุณภัทรไปเป็นเพื่อนช็อปปิ้งนะคะกานต์” เชอรี่อ้อนศิวกานต์ ชายหนุ่มเงยหน้ามองลัลภัทร “ได้สิ ไปเที่ยวพักสมองบ้างก็ดี” “ค่ะ” “ดีจัง นานๆ จะมีเพื่อนผู้หญิงไปช็อปปิ้งด้วยกัน คงสนุกแน่ค่ะ คุณภัทร” เชอรี่พูดพร้อมกับยิ้ม แต่ลัลภัทรเห็นว่าแววตาของเชอรี่แข็งกระด้าง “ค่ะ ตั้งแต่มาอยู่ที่นี่ ภัทรก็ไม่มีเพื่อนผู้หญิงเหมือนกัน เพื่อนเพียงคนเดียวที่มีคือ คุณเต้” ลัลภัทรเน้นเสียงคำว่า คุณเต้ อย่างชัดเจน ศิวกานต์หน้าตึงขึ้นมาทันที ชายหนุ่มวางถ้วยกาแฟ เตรียมตัวไปทำงาน เขาหยิบกุญแจรถจากกระเป๋าส่งให้เชอรี่ “เชอรี่เอารถไปใช้แล้วกันครับ” “ค่ะ กานต์แวะไปรับรถที่คอนโดฯ แล้วกันนะคะ” “ครับ เที่ยวให้สนุกนะครับ” ชายหนุ่มลุกจากโต๊ะไปทำงาน เชอรี่หันมายิ้มกับลัลภัทร “เชอรี่ขอตัวไปอาบน้ำแต่งตัวนะคะ อาจจะนานหน่อย คุณภัทรไปทำอย่างอื่นก่อนก็ได้” “ตามสบายค่ะ คุณเชอรี่” เชอรี่เดินนวดนาดไปที่ห้องศิวกานต์ ลัลภัทรกับเนียนช่วยกันเก็บโต๊ะ “ไข่นุ้ยหายไปไหนจ๊ะ เช้านี้ยังไม่เห็นหน้าเลย” “นายหัวสั่งให้ไปทำงานค่ะ เนียนเห็นยุ่งกันตั้งแต่เมื่อเช้าแล้ว ได้ยินจากน้าช้อยว่า ที่โรงงานก็ยุ่งกันนะคะ” “หรือจ๊ะ สงสัยจังมีงานอะไรด่วนเข้ามา” “เนียนได้ยินว่า ตั้งแต่เกิดไฟไหม้ที่สวนยาง เราเก็บน้ำยางได้ลดลง ไม่พอผลิตสินค้าเลยค่ะ นี่ก็หลายเดือนแล้ว ยังจับตัวคนร้ายไม่ได้เลย” “ภัทรอยู่ที่นี่มาหลายเดือน ก็ไม่เห็นคุณกานต์มีปัญหาเรื่องงานกับใครนี่ หรือว่าไปทำอะไรให้ใครเขาหมั่นไส้” “เนียนว่าไม่น่าจะมีนะคะ แต่ถ้าเพราะอิจฉาก็น่าจะเป็นไปได้อยู่” เนียนทำท่าทางใช้ความคิด ลัลภัทรเดินกลับไปที่เรือนเล็ก เธอนั่งทำงานที่ค้างต่อ หญิงสาวรู้สึกว่าบริษัทที่มาดูงานเมื่อวาน ชื่อคุ้นหู เหมือนเคยได้ยินที่ไหนมาก่อน แต่นึกเท่าไหร่ก็นึกไม่ออก ลัลภัทรคิดว่าน่าจะลอง เสิร์ชหาข้อมูลจากอินเทอร์เน็ต เสียงเคาะประตูดังสามครั้งแล้วเงียบลง หญิงสาวเงยหน้าจากจอคอมพิวเตอร์ “เนียน เข้ามาได้จ้ะ” ลัลภัทรก้มไปดูหน้าจอต่อ เงาสูงพาดผ่านใบหน้าเธอ ลัลภัทรเงยหน้าขึ้นมอง ศิวกานต์ยืนอยู่หน้าโต๊ะทำงาน ลัลภัทรลุกขึ้นถามว่า “มีธุระอะไรกับภัทรหรือคะ” หญิงสาวแปลกใจ หลายเดือนนับแต่เธอมาอยู่ที่นี่ ศิวกานต์ไม่เคยเฉียดใกล้เรือนเล็กเลย “ไม่มีธุระ ผมเข้ามาไม่ได้หรือ” ศิวกานต์ถามยียวน ลัลภัทรไม่ตอบ เธอปิดคอมพิวเตอร์ลุกจากโต๊ะ ศิวกานต์ขวางทางเอาไว้ “จะไปไหน อยู่คุยกันก่อนสิ” “ไปคุยกันข้างนอกเถอะค่ะ ในนี้ไม่เหมาะ” “ไม่เหมาะยังไง” “คุณเชอรี่คงแต่งตัวเสร็จแล้ว เดี๋ยวเธอจะรอ” “รับไว้สิ” ศิวกานต์ส่งซองให้เธอ ลัลภัทรรับไปเปิดดู ด้านในมีธนบัตรฉบับละพันอยู่ปึกนึง “อยากได้อะไรก็เอาเงินนี่ไปซื้อ” “ไม่ต้องหรอกค่ะ” “ผมให้ก็รับเอาไว้เถอะ” ลัลภัทรโยนซองธนบัตรลงบนโต๊ะอย่างไม่ใยดี ศิวกานต์เห็นจึงกระชากเธอเข้ามากอด “มันจะมากเกินไปแล้วนะ ลัลภัทร” “ปล่อยนะ ภัทรเจ็บ” “แล้วที่คุณทำไม่คิดบ้างหรือ สิ่งที่เธอทำมันทำให้ผมเจ็บเหมือนกัน” ลัลภัทรกับศิวกานต์สบสายตากัน เธอรู้อยู่เต็มอกว่าการกระทำของเธอเหมือนเด็กไร้เหตุผล แต่เธอเองก็ไม่รู้ว่าเหตุใดจึงต้องแสดงออกเช่นนั้น ศิวกานต์ก้มลงจุมพิตลัลภัทร หญิงสาวดิ้นสุดแรงเกิด เธอรวบรวมแรงทั้งหมดที่มีผลักศิวกานต์ออกไป ชายหนุ่มยิ่งดึงร่างเธอมากอดแรงขึ้น พร้อมกับขู่ว่า “เอาสิ ร้องดังๆ เลย ทำราวกับว่าเธอไม่เคยถูกผู้ชายจูบอย่างนั้นแหละ” ลัลภัทรตบหน้าศิวกานต์ฉาดใหญ่ “คุณคงคิดว่าผู้หญิงคนอื่นง่ายเหมือนแฟนคุณสินะ” พูดจบเธอก็รีบเดินออกจากห้อง เธอเดินไปนั่งที่ห้องรับแขก พยายามสงบสติอารมณ์ เนียนซึ่งเห็นศิวกานต์เข้าไปในห้องลัลภัทร ได้แต่ ลอบมองหญิงสาว เห็นลัลภัทรหน้าแดงก่ำ ส่วนศิวกานต์เดินตามออกจากห้อง เนียนไม่เคยเห็นนายหัวทำหน้าโกรธใครมากๆ แบบนี้มาก่อน แถมเดินผ่านลัลภัทรโดยไม่ยอมมองหน้าอีกด้วย เชอรี่แต่งตัวเสร็จเรียบร้อย ถือของเดินออกมาจากห้อง เสียงปิดประตูทำให้ลัลภัทรสะดุ้ง “ไปกันหรือยังคะ คุณภัทร” “อ๋อ ค่ะ ภัทรขอไปหยิบกระเป๋าก่อนนะคะ” ลัลภัทรเดินกลับไปที่เรือนเล็ก เชอรี่สั่งเนียนให้ยกของลงไปเก็บในรถ “นี่เธอ กานต์ไปไหน” “อยู่ออฟฟิศค่ะ” “ยกของพวกนี้ลงไปที่รถด้วย” พูดจบเธอก็เดินสะบัดออกไป เนียนเบ้ปาก ก่อนจะหิ้วของลงไปข้างล่าง ลัลภัทรหยิบกระเป๋าเดินตามลงมา ตอนแรกเธอชั่งใจว่าจะนำเงินของศิวกานต์ติดตัวไปด้วยดีมั้ย สุดท้ายเธอก็หยิบซองธนบัตรใส่กระเป๋า “เอาไปทำบุญแล้วกัน” ลัลภัทรบอกกับตัวเอง ด้านล่างศิวกานต์ออกมาส่งเชอรี่ขึ้นรถ ทั้งคู่กอดลากันอยู่นานพอที่ลัลภัทรจะเห็น หญิงสาวรีบเมินหน้าไปทางอื่น “โอ๊ะ ขอโทษค่ะ เชอรี่ลืมไปว่าเราไม่ได้อยู่กันสองคน” “ไม่เป็นไรค่ะ” “ขึ้นรถเถอะค่ะ คุณภัทร” ลัลภัทรเดินไปนั่งฝั่งผู้โดยสาร เชอรี่ออกรถ เมื่อขับไปได้สักพัก เธอก็เอ่ยขึ้นว่า “อยู่แบบนี้ไม่อึดอัดหรือคะ” ลัลภัทรมองหน้าเชอรี่ ใบหน้าสวยคมแต่งหน้างามอย่างไร้ที่ติ การแต่งกายเหมือนหลุดมาจากหน้าแฟชั่นของนิตยสาร เธอไม่มีอะไรเทียบผู้หญิงคนนี้ได้เลย “แรกๆ ก็อึดอัดค่ะ ตอนนี้ชินแล้ว” “เพราะสัญญาบ้าๆ บอๆ นั่นทำให้แย่กันไปหมด อันที่จริงคุณเต้ ชอบคุณภัทรมากนะคะ และคงไม่คิดอะไรหากจะแต่งงานกับผู้หญิงที่หย่าแล้วอย่างคุณภัทร” ลัลภัทรได้ฟังก็คิดว่า “ผู้หญิงคนนี้ จะมาไม้ไหนนะ” “ภัทร เคยอกหักก่อนมาอยู่ที่นี่ และภัทรก็บอกคุณเต้ไปแล้วว่ายังไม่พร้อมจะมีใคร” “คุณภัทรเองก็จดทะเบียนสมรสกับกานต์โดยที่ไม่เคยรู้กจักมักจี่กันมาก่อน ถ้าจะลองคบกับคุณเต้ดูก็ไม่เสียหายอะไรนี่คะ ดีกว่าต้องมาเป็นมือที่สามกับคู่ของคนอื่น” เชอรี่หันมามองหน้าเธอ แว้บหนึ่ง “คุณเชอรี่คิดว่าภัทรเป็นมือที่สามระหว่างคุณกับคุณกานต์” “ค่ะ เชอรี่อยากพูดเรื่องนี้มานานแล้ว แต่ไม่มีโอกาสได้คุยกับคุณภัทรตัวต่อตัวแบบนี้ คุณภัทรน่าจะเห็นใจผู้หญิงด้วยกันนะคะ” “คุณเชอรี่ อยากให้ภัทรหย่ากับคุณกานต์” “ค่ะ” “แต่สัญญาแต่งงาน ระบุไว้ว่าครบหนึ่งปี” “เฮอะ สัญญา อย่าเอาสัญญามาอ้างดีกว่า ที่คุณไม่ยอมหย่าเพราะคุณคิดจะยื้อเวลาให้กานต์หันมามองคุณใช่ไหมคะ” “ภัทรไม่เคยคิดแบบนั้น ตัวคุณเองก็น่าจะรู้อยู่แก่ใจดีนี่คะ คุณเพียบพร้อมกว่าภัทรทุกอย่าง” “เชอรี่รู้ค่ะ ว่ากานต์ไม่มีวันมองผู้หญิงอย่างคุณ แต่เชอรี่ไม่ไว้ใจคุณต่างหาก” “ไม่ไว้ใจภัทร” ลัลภัทรถามกลับเสียงดัง “ค่ะ ผู้ชายอย่างกานต์มีแต่ผู้หญิงวิ่งเข้าหา ใครบ้างจะไม่อยากได้ผู้ชายแบบกานต์” “อย่างน้อยก็มีภัทรคนหนึ่งล่ะค่ะ” “อย่ามั่นใจนักเลย เห็นหน้ากันทุกวัน อยู่ร่วมบ้านเดียวกัน มันต้องมีหวั่นไหวบ้างแหละ” ทั้งสองเงียบกันไปครู่ใหญ่ ลัลภัทรเองก็สับสนกับความรู้สึกของตัวเองที่มีต่อศิวกานต์ เธอยอมรับอย่างหมดใจว่า เธอไม่เกลียดเขา แต่ก็ไม่ได้รัก “คุณภัทรจะทำยังไง ถ้าแฟนเก่าคุณกลับมาขอคืนดี” เชอรี่ถามขึ้นหลังจากเงียบไปนาน ลัลภัทรตื่นจากห้วงความคิดของตัวเอง “คะ ไม่ทราบสิคะ” “ไม่ได้ติดต่อกันเลยหรือคะ ขอโทษที่ถามละลาบละล้วง” “ไม่เป็นไรคะ” ลัลภัทรถอนหายใจ หลังจากที่เธอพบความจริงวันนั้นแล้ว เธอก็ปิดหนทางทุกอย่างที่เคยติดต่อกัน และสั่งเพื่อนทุกคนว่าไม่ต้องส่งข่าวเกี่ยวกับผู้ชายคนนั้นมาให้เธออีก ข่าวสุด ท้ายที่เพื่อนเผลอบอกคือ เขาเดินทางไปอังกฤษหลายเดือนก่อน เชอรี่ขับรถไปบนถนนเส้นที่ตรงเข้าเมือง ลัลภัทรพยายามไม่คิดถึงเรืองที่เพิ่งเกิดขึ้นในเรือนเล็ก กล้าดียังไงมาขโมยจูบแรกของเธอ แม้แต่พี่ตั้มก็ยังไม่เคยได้จูบเธอเลย เชอรี่เลี้ยวรถเข้าลานจอดรถของห้างสรรพสินค้า เธอไม่ได้แค่มาช็อปปิ้งเท่านั้น                            ************************ จากคุณ : Josephine March (กัณฐมาศ) (Josephine March) เขียนเมื่อ : 29 ธ.ค. 55 17:10:49

ความคิดเห็นที่ 2 อ่าววววววววว ค้างแบบนี้ คนอ่านอยากรู้นะคะ จากคุณ : Get only me เขียนเมื่อ : 29 ธ.ค. 55 17:44:17