ความคิดเห็นที่ 1 <ต่อ.......> “นี่มันเป็นก้างปลาชนิดใดกันแน่..” กระบี่สำอางหลังจากใช้สายตาเรียบร้อยไว้ตัวของมันมองอย่างระมัดระวังจึงเอ่ยปากถามผู้คนขึ้นก่อนใคร “เกรงใจจริงๆ ขนาดคนหล่อเหลาอย่างข้ายังดูไม่ออกเลยว่าเป็นก้างปลาชนิดใด เพียงประกันได้ว่าต้องไม่ใช่ก้างปลาทูแน่นอน” กระบี่แสนหล่อเป็นคนตอบอย่างมั่นใจ เนื่องจากมันคุ้นเคยกับการกินปลาทูเป็นพิเศษ อาหารจานโปรดของมันคือปลาทู ไม่ว่าจะเป็นน้ำพริกปลาทู  เมี่ยงปลาทู  ยำปลาทู  ปลาทูนึ่งแจ่ว ผัดเผ็ดปลาทู  ฉู่ปัสสาวะปลาทู  แปะซะปลาทู  ปลาทูน้ำปลาหวาน  ปลาทูน้ำใส พวกนี้มันล้วนชมชอบ ดังนั้นเชี่ยวชาญเรื่องปลาทูมากกว่าใครในที่นี้ “ข้าเองก็ไม่รู้ว่ามันเป็นก้างปลาชนิดใด” คนเอ่ยปากต่อเนื่องเสนอความเห็นต่อมาเป็นชายวัยรูปร่างผอมสูงส่ายไหวไปมาดั่งไผ่ต้องลม มันมีฉายาว่า “คุณชายปลาไหล” มันมิใช่จอมยุทธ์ หากเป็นบิดาครัว(พ่อครัว)ของร้านอาหารแห่งหนึ่งในเมืองนี้ มันย่อมมาศึกษางานจากร้านต่างๆเพื่อหาประสบการณ์ทำอาหาร มันถนัดที่สุดคือปลาไหล ดังนั้นจึงกล้าประกาศอย่างอาจหาญต่อไปว่า “ไม่ต้องเกรงใจใดๆ ขนาดบิดาครัวอย่างข้ายังดูไม่ออกเลยว่าเป็นก้างปลาชนิดใด เพียงประกันได้ว่าต้องไม่ใช่ก้างปลาไหลแน่นอน” มันกล้าประกาศอาจหาญเพราะในโลกนี้ไม่มีใครคุ้นเคยปลาไหลมากกว่ามัน ถึงจะเป็นบิดาครัวในร้านอาหาร แต่มันทำอาหารเป็นเพียงประการเดียวคือ “ปลาไหล” เท่านั้น ไม่ว่าจะเป็นปลาไหลนึ่งมะนาว ต้มยำหัวปลาไหล แกงจืดปลาไหล ปลาไหลน้ำตก  ปลาไหลลุยสวน ต้มข่าปลาไหล เต้าหู้ปลาไหลสับ ปลาไหลเขียวหวาน ประมาณนี้ นอกนั้นมันทำไม่เป็นเด็ดขาด ดังนั้นมันแน่ใจว่า ก้างปลาปริศนานั้นมิใช่ก้างปลาไหลโดยปราศจากข้อสงสัยใดๆทั้งสิ้น หลังจากนั้นก็ไม่มีผู้ใดให้ความเห็นใดๆอีก ต่างมีสีหน้าครุ่นคิดยกเว้นพวกหรรษาซึ่งพากันยิ้มบ้างห่อร่อบ้างตามแบบฉบับคนมองโลกในแง่อารมณ์ดี นอกจากปริศนาว่าเป็นก้างปลาชนิดใดแล้วคำถามอีกอย่างคือ เจ้าของอาวุธลับนี้ต้องการอะไรกันแน่ มิคาดว่าครู่ใหญ่ต่อมา เจ้าของโรงเตี๊ยมพลันเอ่ยปากขึ้นด้วยคำพูดซึ่งหลายคนนึกไม่ถึงว่า “บอกกับพวกท่าน ..นี่ไม่ใช่ก้างปลา” “อะไรนะ” หลายคนอุทานอย่างแตกตื่น เห็นอยู่ถนัดชัดตาว่าเป็นก้างปลาชัดเจนขนาดนี้ ไม่ใช่ก้างปลาแล้วจะเป็นก้างอะไร “บอกกับพวกท่าน มันเป็นโลหะชนิดหนึ่งสร้างเป็นรูปก้างปลาเท่านั้น” เสียงร้องเซ็งแซ่สับสน ความจริงกลับกลายเป็นว่า นี่เป็นของปลอมเท่านั้น หาใช่ก้างปลาไร้เงาแท้จริงไม่.... “ขนาดก้างปลา ยังกล้าปลอม เมืองนี้เป็นอะไรไปแล้ว” “เป็นฝีมือใครกัน ต้องการอะไรกัน” เสียงพูดคุยถกเถียงกันไม่ขาดสาย การปรากฏของ “ก้างปลาปริศนาย่อมมิใช่เหตุบังเอิญ จะต้องมีคำอธิบายอะไรสักอย่างอยู่ในการปรากฏก้างครั้งนี้ ปริศนาครั้งใหม่ปรากฏขึ้นแล้ว กระบี่แสนหล่อและทวนค้ำฟ้าสหายตัวยาวของมัน พากันจ้องมองปลาทูในจานซึ่งเพิ่งวางลงอย่างซึมเซา ปกติพอปลาทูวางลง พวกมันมักจะสวมวิญญาณแมวแทบกระโดดงับใส่ หากพอก้างปลาปริศนาปรากฏ พวกมันคล้ายมีก้างชิ้นใหญ่ติดคอกะทันหัน หรือเป็นอาถรรพ์จากก้างปลาลึกลับนั้น เฒ่าหรรษาสังเกตอยู่แล้วได้จังหวะโอกาสเอ่ยวาจาถากถางขึ้นทันทีว่า “พวกเจ้าเป็นอะไร ปลาทูก็มาแล้ว ปกติเห็นพากันลนลานกินกันตาเหลือกตาค้าง ทำไมตอนนี้ไม่กล้ากินปลาทู จะเปลี่ยนใจมากินไส้กรอกหนึ่งแดดแบบพวกข้าก็ได้.....ฮา....” “ใช่แล้ว....” ศิษย์ของมันสนับสนุนขึ้นทันที “ประกันว่าไส้กรอกร้านนี้ไม่มีก้างเด็ดขาด ไม่ต้องกลัวก้างไส้กรอกจะติดคอ เอ๊ะ...หรือว่ากลัว..กลัวก็ขำ โอย......ฮา” ความจริงกระบี่แสนหล่อไม่ใช่คนโมโหง่าย เพียงตอนนี้กลับรู้สึกหงุดหงิดแบบไร้เหตุผล หันไปจ้องหน้าตบโต๊ะฉาดแค่นเสียงดังๆว่า “เกรงใจจริงๆ ผายลมมารดาท่าน วาจาผีสางใดกัน ข้าเพียงยังไม่อยากกินตอนนี้เท่านั้น” กระบี่หรรษาไม่รอให้อาจารย์ของมันกล่าววาจา ตบโต๊ะฉาดหัวร่อพลางบอก “มารดาเรามิอาจผายลม..โอย ผายลมแบบขำๆ ...มารดาของเราเปลี่ยนมิติไปแล้ว ดังนั้นไม่ต้องเกรงใจ เชิญท่านกินปลาทูให้อร่อยคาที่ไปเลย” “เกรงใจจริงๆ แต่เราจะกินไม่ใช่เรื่องของพวกท่าน ไม่เกี่ยวกับพวกท่าน อย่าริเสนอหน้ามาชี้แนะ” “เห็นไหม.....”เฒ่าหรรษาตบโต๊ะฉาดใหญ่บ้าง ทำเป็นมองหน้าศิษย์ตัวเองแล้วคำรามแบบขำๆ “เจ้าไปเสนอหน้า ต่อไปอย่าเอาหน้าไปเสนอ.....” พูดไม่ทันขาดคำวาจาก็ชะงักค้าง สีหน้าแปรเปลี่ยนไปมายกมือขึ้นค้างคาจากการตบโต๊ะ  โลหิตหยดเล็กๆ หยดออกจากฝ่ามือลงบนโต๊ะอย่างแช่มช้า ฝ่ามือของมันถูกก้างปลาทูซึ่งกินแล้วเผลอทิ้งบนโต๊ะปักกลางฝ่ามือพอดี! ไม่ทราบว่าเป็นความบังเอิญหรืออาถรรพ์ของก้างปลาปริศนา ก้างปลาทูซึ่งปักมือเป็นชิ้นใหญ่ที่สุด ปักในขณะไม่ทันระวังตัว ใครไหนเลยจะคาดคิดว่าตบโต๊ะกันจนโดนก้างปลาทูปักมือได้เช่นนี้ เฒ่าหรรษาตอนนี้หรรษาไม่ออกแล้ว รอยยิ้มบนใบหน้ากลับกลายเป็นรอยยิ้มดูแล้วน่าประหวั่นพรั่นพรึง  ร่างพลันหงายหลังล้มโครมครามลงไปด้านหลัง กระบี่หรรษาตะลึงชั่ววูบ พอได้สติก็รีบขำทันทีกระโดดปราดไปประคองเฒ่าหรรษาด้วยความเป็นห่วงแบบขำๆ “ท่านอาจารย์ ท่านยังสามารถหัวร่อได้หรือไม่.....” อาจารย์ของมันมิอาจหัวร่อเพราะก้างปลาทูคล้ายปักใส่จุดสำคัญบนฝ่ามือ คล้ายปักใส่หัวใจจนสติหลุดลอยอย่างไม่น่าเชื่อ หรือจะเป็นอาถรรพ์ก้างปลาปริศนาจริงๆ มือของกระบี่หรรษายื่นออกไปหมายดึงก้างปลาทูออกแต่เสียงของโฉมสะคราญโรงเตี๊ยมร้องห้ามไว้ก่อน “อย่าดึงออกมาในตอนนี้ มันสลบไปแล้ว ไม่มีพลังหรรษาคุ้มครอง ดึงออกมาจะทำให้ธาตุสุราในกายแตกซ่านกลับกลายเป็นคนวิกลจริตจิตแตกแหลกละเอียดตลอดชีวิต พาตัวมันไปพักผ่อนพรุ่งนี้อาการจะดีขึ้นเอง” “เกรงใจจริงๆ ข้าว่าปกติมันก็วิกลจริตจิตตกอยู่แล้ว คงไม่มีทางบ้ามากไปกว่านี้ได้กระมัง” กระบี่แสนหล่อลดเสียงคุยแผ่วเบากับสหาย ทวนค้ำฟ้าหัวร่อพลางกระซิบบอกว่า “ข้าว่ามันไม่ได้บ้าหรอก นั่นเป็นพลังหรรษาของมันต่างหาก กับพวกมันแล้วยิ่งเบิกบานสำราญใจเท่าไร พลังยิ่งเพิ่มพูน คิดจะเอาชนะพวกมัน คงต้องอาศัยกระบี่รันทดเท่านั้น” วาจาของทวนค้ำฟ้านับว่ามีเหตุผล พลังหรรษาจะต้องเจอกับพลังรันทดเท่านั้นจึงคู่ควร รอยยิ้มปะทะสีหน้าเศร้าหมอง เสียงหัวร่อปะทะหยาดน้ำตา ธรรมชาติของมนุษย์พื้นฐานคือความทุกข์มากกว่าความสุขนี่กระมังเป็นสาเหตุให้กระบี่รันทดเอาชนะกระบี่หรรษาได้ เพียงความจริงอย่างหนึ่งคือไม่ว่าเป็นรอยยิ้มหรือหยาดน้ำตา ต่างไม่เที่ยงแท้แน่นอน รอยยิ้มต่อให้ยิ้มค้างเนิ่นนานขนาดไหนก็ตามย่อมมีวันหุบยิ้ม หยาดน้ำตาหลั่งไหลมากมายเนิ่นนานแค่ไหนก็ตาม สุดท้ายก็มีวันเหือดแห้งจางหาย ชีวิตยืนยาวขนาดไหนสุดท้ายก็มีวันลาลับดับสูญ คำว่าความเกลียดหรือความรักอมตะนิรันดรจึงเป็นเพียงคำกล่าวเกินจริงในเนื่องราวประโลมโลกสวยงามในจินตนาการไร้ตัวตนเท่านั้น กระบี่หรรษาประคองอาจารย์ขึ้นมาแบกใส่บ่าแล้วหัวร่อกังวาน ก้าวเท้ายาวๆออกไปจากห้องอาหารไปยังห้องพัก ความจริงมันย่อมเป็นห่วงเฒ่าหรรษา เพียงแต่เป็นการห่วงแบบขำๆ ซึ่งอาการเป็นห่วงแบบขำๆเช่นนี้ยากต่อการเข้าใจ ยิ่งยากต่อการอธิบาย เป็นเคล็ดวิชาเร้นลับประการหนึ่ง มีเพียงผู้เข้าถึงแก่นแท้เท่านั้นจึงจะเข้าใจได้ เมื่อเข้าใจแล้วก็ไม่อาจบอกกล่าวให้คนอื่นเข้าใจได้เช่นกัน เรื่องราวบางประการมีแต่ต้องประสบพบเห็นเข้าใจด้วยตัวเองเท่านั้นจึงจะเข้าใจ “ความจริงพวกมันไปได้ก็ดี..” กระบี่สำอางเอ่ยปากอย่างนุ่มนวลสะอาดสะอ้าน วาจาของมันพิถีพิถัน กระทั่งรอยยิ้มยังสะอาดวิจิตรบรรจง “เพียงพวกมันอยู่ต่อไป ข้าคงโดนโรคขำของมันระบาดเข้าใส่ขำจนตายทั้งเป็นแน่นอน” “เกรงใจจริงๆ...แต่ข้ากับรู้สึกว่าขาดอะไรไปบางอย่าง คืนนี้ยังจะมีใครมาบ้าให้เราชมได้เช่นพวกมัน” กระบี่แสนหล่อเอ่ยขึ้นอย่างไม่เห็นด้วย และความจริงแล้วย่อมเป็นที่ทราบกันว่ากระบี่แสนหล่อและกระบี่สำอางไม่ค่อยลงรอยกัน เนื่องเพราะหลักวิชาคล้ายคลึงกันแนวทางใกล้กัน เคยมีคนตั้งข้อสังเกตว่าถ้าสองหลักวิชานี้หล่อหลอมเป็นหนึ่งเดียว ผลออกมาคงน่าขนลุกขนพองสยองเกล้าจนไม่อาจคาดเดา “เจ้าเองก็ทำบ้าได้ไม่ใช่หรือ” “เกรงใจจริงๆ ข้าว่าเจ้าเองก็ทำได้ ขนาดใบหน้าเปื้อนยิ้มเจ้ายังบรรจงเอาผ้าเช็ดออกตั้งหลายครั้งแล้วในคืนนี้ นับว่าพิสดารไม่แพ้พวกหรรษา” “เอาล่ะ...ได้แล้ว” เจ้าของโรงเตี๊ยมรีบยกมือร้องห้าม “ไม่ว่าจะหล่อหรือสำอางเก็บไว้ก่อน คืนนี้มีเรื่องราวแปลกๆ เราไม่ควรไว้ใจ...” พูดยังไม่ทันจบประโยคท่วงทีของนางก็ชะงักค้าง ประกายตาปรากฏแววประหลาดใจวูบหนึ่ง สายตาจ้องมองกลางโต๊ะแน่วนิ่ง ทำให้ทุกคนมองตามอย่างสงสัย ก้างปลาปริศนาอันตรธานไปโดยไร้ร่องรอย <จบบทนำ> จากคุณ : Psycho man เขียนเมื่อ : วันสิ้นปี 55 00:09:41

ความคิดเห็นที่ 2 อ่านพรุ่งนี้ ตาลาย  @_@ จากคุณ : หญิงภัค (มาโซคิส) เขียนเมื่อ : วันสิ้นปี 55 01:25:32

ความคิดเห็นที่ 3 วางเรื่องใหม่เสร็จแล้ว คืนนี้จะไปนั่งรับปีใหม่ที่ไหนครับ. จากคุณ : เจียวต้าย เขียนเมื่อ : วันสิ้นปี 55 05:59:54

ความคิดเห็นที่ 4 คุณ : หญิงภัค (มาโซคิส) ท่าทางนอนดึก เลยตาลาย^^ ********* คุณ   : เจียวต้าย คาดว่าจะเป็นหน้าบ้านครับ สะดวกและง่ายดายที่สุด.. จากคุณ : Psycho man เขียนเมื่อ : วันสิ้นปี 55 06:55:09

ความคิดเห็นที่ 5 ทำไมต้องตบโต๊ะให้กางปลาทิ่มมือด้วย 555 ถึงกับขำไม่ออก แล้ว(อาจารย์)กระบี่หรรษาจะเดี้ยงไหมนี่.. หาปีศาจแมวมาจัดการก้างปลาไร้เงาด่วน!! ปล. นอนไม่ดึกค่ะ ไม่นอนต่างหาก จากคุณ : หญิงภัค (มาโซคิส) เขียนเมื่อ : วันสิ้นปี 55 08:17:16

ความคิดเห็นที่ 6 ภาค 3 มาแล้ว ไชโย  จากคุณ : รุริกะ เขียนเมื่อ : วันสิ้นปี 55 08:32:44

ความคิดเห็นที่ 7 โอ้ว! เปิดเรื่องมาได้น่าหวาดหวั่นแท้ บ้านนี้เมืองนี้ มันเป็นอะไรกันแน่?? จะอยู่ต่อกันไปได้อย่างไร? ในเมื่อมีผู้โหดเหี้ยม อำมหิต ไร้ยางอายยิ่งนัก โฉดชั่วไร้ยางอายยิ่งนัก กล้าปลอมแปลง แม้กระทั่งก้างปลา!! จากคุณ : แมวเหมียวพุงป่อง เขียนเมื่อ : วันสิ้นปี 55 09:02:18

ความคิดเห็นที่ 8 ปล. หึ หึ กระบี่แสนหล่อ กลับกล้าแอบอ้างว่า เป็นผู้เชี่ยวชาญเรื่องปลาทู หากมันเป็นเทพผู้เชี่ยวชาญปลาทู จอมมารแมวเหมียว ผู้มีหลักวิชาหัวปลาทูคลุกข้าวเยี่ยงข้า มิกลายเป็นปรมาจารย์แห่งเง็กเซียนไปแล้วหรือ? มันยังมิเคยเห็น ปลาทูนึ่งสดคลุกข้าวราดน้ำปลาบีบมะนาว ฤา ปลาทูแต๊ะเตี้ยแห่งลำน้ำมารดากลอง แม้กระทั่งสุดยอด ปลาทูต้มกระทิสายบัวใส่มะดัน อันยอดฝีมือแต่ครั้งโบราณล้วนสยบสิ้น เพียงแค่ได้กลิ่น มิต้องเห็นกับตา ต้องรีบคว้าจานมาคดข้าวสุกหุงใหม่ กลืนกินทันที เพื่อสยบมิให้ไฟธาตุเผาผลาญกระเพาะแลลำไส้ใหญ่น้อยไหม้ทะลุ เคี้ยก เคี้ยก เคี้ยก มิพักต้องพูดถึง พลังข้าวใหม่ปลาทูมัน .. อันสะท้านสะเทือนบ้านทุกหลังยามดึกๆ ทุกค่ำคืน!! ปปล. ข้ากล้าฟันธงว่า เมื่อความจริงเปิดเผย ทุกคนจะรู้ว่า ผู้เป็นเจ้าของก้างปลาไร้เงานั้น มิใช่ใครอื่น นอกจาก ......... .. จอมมารคอหอย! แก้ไขเมื่อ 31 ธ.ค. 55 09:12:46 จากคุณ : แมวเหมียวพุงป่อง เขียนเมื่อ : วันสิ้นปี 55 09:10:17

ความคิดเห็นที่ 9 ที่น่ากลัวคือ ไม่มีใครรู้ว่าก้างปลาไร้เงาถูกซัดขว้างออกมาเยี่ยงไร เพียงพริบตามันก็ติดค้างอยู่ในลำคอเสียแล้ว นี่จึงเป็นที่สุดแห่งความน่ากลัว จากคุณ : zoi เขียนเมื่อ : วันสิ้นปี 55 10:43:54

ความคิดเห็นที่ 10 ขออ่านด้วยคนนะคะ ^ ^ จากคุณ : lovereason เขียนเมื่อ : วันสิ้นปี 55 11:40:26

ความคิดเห็นที่ 11 ขอยืมหลักวิชา 'ขำไร้เงา' ให้เจ๊ราีนีใช้บ้างได้ไหมคะ?? <3 คราวนี้เจ๊ได้รั่วจนอุดไม่อยู่แน่ๆ ๕๕๕+ เอาต้นกล้วยรับรองได้เลยว่า ไม่ต้องมีเหตุผลอะไร เจ๊ก็จะบรรลุแก่นแท้ของความหรรษา ฮากระจาย ไร้เทียมทาน ชัวร์ๆค่ะ  ^ 0 ^ จากคุณ : ชนมนธรส เขียนเมื่อ : วันสิ้นปี 55 11:48:05

ความคิดเห็นที่ 12 โดนัท ส่งท้ายปีเก่า จ้า หลังจากพา เฒ่าหรรษา ขึ้นไปพักผ่อน ณ ชั้นบนของโรงเตี๊ยม . . . กระบี่หรรษาก็มานั่งขบคิด บนแคร่หน้าโรงเตี๊ยม มันไม่เข้าใจ ว่าเหตุไฉนเพียงก้างปลาทู ทำให้ท่าอาจารย์ของมัน  มีอาการร่อแร่จนหรรษามิออก . . . . แท้จริงมีปริศนาใดแอบแฝงอยู่กันแน่ . . . มันเพียงได้แต่ถอนหายใจ " ท่านอย่าได้กลัดกลุ้มไป . . . . อาการของท่านผู้เฒ่า ย่อมมีวิธีรักษา" กระบี่แสนหล่อกล่าวด้วยเสียงหล่อ มันมาอยู่ข้างหลังนานเท่าใด ยากจะเดาได้  โอ้ . . . ย่างก้าวไร้เสียง เยียบหิมะไร้รอย หรือวิชาตัวเบามันรุดหน้าถึงเพียงนี้ กระบี่หรรษา :  แท้จริงเป็นเรื่องราวประการใด กระบี่แสนหล่อ :  ข้าเข้าใจว่า  ระหว่างที่พวกเราให้ความสนใจกับ โลหะชนิดหนึ่งรูปก้างปลา อีกฝ่ายก็ฉวยโอกาสแพร่พิษลงบนก้างปลาทูบนโต๊ะ กระบี่หรรษา : ที่ผู้เฒ่าเลยซวย . . . เพราะดันไปตบโต๊ะเจอก้างปลาเจ้ากรรมทิ่มกระนั้นหรือ กระบี่แสนหล่อ : ความซวยย่อมไม่เข้าใครออกใคร ถึงตอนนี้ พิษอาจถูกแพร่ลงในไส้กรอกนึ่งแดดเดียวแล้วก็เป็นได้ กระบี่หรรษา : ยาขจัดพิษเล่า ? กระบี่แสนหล่อ : ฟังว่า หากต้องการได้ยาขจัดพิษ ต้องหาตัวผู้ใช้พิษก่อน กระบี่หรรษา : ผู้ใช้พิษยากจะเสาะหา ไฉนเลยจะได้ยาขจัดพิษ กระบี่แสนหล่อ : ท่านมีใบมะขามอ่อนหรือไม่  กระบี่หรรษา :  ข้ามีแต่มะขามเปียกไว้แกล้มสุรา กระบี่แสนหล่อ : หากได้ใบมะขาอ่อนมาต้มโคล้งปลาทู ให้ท่านผู้เฒ่ารับทานสัก 3 ชาม อาการน่าจะพอประทัง จนกว่าจะหายาขจัดพิษอ่ะ กระบี่หรรษา : %&^^%$()#$ ---------------------------------------------------------------------- ระหว่างรอ ต้มโคล้งปลาทู . . . . ทานไส้กรอก รองท้องกันก่อนนะคะ ดีใจๆๆๆๆ ได้อ่านงานเขียนของ จารย์จี ก่อนปีใหม่จ้า  จากคุณ : กาปอมซ่า เขียนเมื่อ : วันสิ้นปี 55 15:12:59

ความคิดเห็นที่ 13 สมัยตอนเป็นเด็กที่อ่านนิยายกำลังภายใน(ตอนนี้ก็ยังอ่านอยู่) อ่านจบผมก็มักมีความต้องการเสมอให้ตัวเองได้เข้าไปเป็นส่วนหนึ่งของยุทธจักรนั้นๆ ตอนนี้ความรู้สึกนี้เกิดขึ้นอีกครั้งแล้วครับกับกระบี่รันทด แบบว่าจอมยุทธแต่ละท่านรั่วได้ใจมาก 555+ จากคุณ : ทะเลเดือดพันธุ์ร็อค เขียนเมื่อ : วันสิ้นปี 55 15:41:54

ความคิดเห็นที่ 14 ^ พี่เริ่มอ่านกำลังภายในตอนอายุ 17 ตอนนั้นเช่าอ่านร้านปากซอยบ้าน . . . พอโตขี้น . . เรื่องไหนชอบๆ ก็ซื้อเก็บไว้อ่าน  เคยอยากเข้าไปในเรื่องเหมือน น้องทะเล เลย . . . คิดอย่างหนึ่งว่า . . . ตอนที่เราเด็กๆ บางครั้งเราไม่เข้าใจตัวละครในเรื่อง แต่พอเราเติบโตขึ้น แล้วกลับไปอ่าน ก็จะได้ความรู้สึกอีกแบบ . . . มีเค้กมาฝากหม่ำๆกันจ้า จากคุณ : กาปอมซ่า เขียนเมื่อ : วันสิ้นปี 55 18:47:31

ความคิดเห็นที่ 15 ก้างปลาไร้เงา ร้ายกาจมาก เมืองไทยขึ้นเดือนใหม่แล้วใช่ไหมคะ จะได้ลองให้กิฟต์ดู สวัสดีปีใหม่จารย์จีด้วยนะคะ จากคุณ : กุลธิดา (kdunagin) เขียนเมื่อ : 1 ม.ค. 56 02:16:49

ความคิดเห็นที่ 16 คุณ : หญิงภัค (มาโซคิส) ตัวละครเรื่องนี้ชอบตบโต๊ะกันแทบทุกคนครับ ออกรั่วๆกันแทบทุกคน เฒ่าหรรษาไม่เป็นอะไรมากหรอกครับ อย่างมากแค่ตาย นั่น.. ปีศาจแมวน่ารักดีครับ ^^ ********* คุณ   : รุริกะ จะช้า จะเร็ว ก็ต้องมาครับ บางทีได้เขียนอะไรที่หลุดโลก รั่ว ไร้สาระบ้าง ก็ผ่อนคลายดีเหมือนกัน เป็นการบริหารใจอย่างหนึ่ง ว่าไปโน่น...^^ ********* คุณ   : แมวเหมียวพุงป่อง โอ ขบวนท่าปลาทูท่านร้ายกาจมาก กระทั่งเรายังนึกไม่ถึง มิหนำซ้ำ ท่านยังคาดคำนวณถูกราวตาเห็น ใช่แล้วครับ เป็นฝีมือจอมมารคอหอยจริงๆ เพราะมีแต่มันเท่านั้นที่ชอบเป็นก้างขวางคอคน แต่ทำทำไม ใครอยู่เบื้องหลังและเบื้องข้าง ต้องติดตาม....แฮ่....... ********* คุณ   : zoi ก้างไร้เงา น่ากลัวจริงๆ และยังมีความสำคัญต่อพล็อตเรื่องด้วย (แอํ........นิยายหลุดโลกแบบนี้มีพล็อตเรื่องด้วนหรือนี่....) ^_^.. ********* คุณ   : lovereason เย....ด้วยความยินดี เต็มใจ ดีใจ มากๆๆๆๆๆ เลยครับ เย ^___^........ ********* คุณ   : ชนมนธรส ด้วยความยินดีครับ ถ้าเป็นรานีของผมล่ะก้อ จะเอาอะไรก็ได้ อย่าว่าแต่วิชา "ขำไร้เงา" เลย จะแบบ "ขำมีเงา" ก็ย่อมได้ ว่าแต่ขอยืมตัวรานีมาแสดงในเรื่องนี้ได้ไหมครับ ^__^.. ********* คุณ : กาปอมซ่า โอ..เขียนโดนัสได่สนุกมาก น่าจะลองเขียนนิยายดูบ้างนะครับ ต้มโคล้งปลาทูไม่มีใบมะขามอ่อนใส่มะขามเปียกก็น่าจะได้นะ แต่รสชาติ คงออกทะเลไปแีกมิติหนึ่ง มาตอบกระทู้ตอนเช้า เห็น ภาพสวยกรอกสวยๆ แล้วหิวทันทีเลย เสียดายว่าไม่มีใครขายดลยช่วงนี้ ร้านประจำปิดเกือบหมด มารดาค้าพากันหนีเที่ยว งือ หิวๆๆๆ ^__^.. ********* คุณ   : ทะเลเดือดพันธุ์ร็อค ผมก็ยังอ่านอยู่เช่นกันครับ นิยายกำลังภายใน เห็นความเปลี่ยนแปลงมาตลอดในวงการและรูปแบบ มายุคนี้ ซาๆลงบ้าง โดนกระแสเกาหลี ตีตลาด ^__^.. ********* คุณ   : กุลธิดา (kdunagin) เมืองไทยขึ้นปีใหม่แล้ว สวัสดีปีใหม่เช่นกันครับ มีความสุขทั้งชีวิตและการงาน และการเขียนนิยาย (มาให้พวกเราได้อ่านกัน.....^^....) นะครับ จากคุณ : Psycho man เขียนเมื่อ : 1 ม.ค. 56 06:56:31

ความคิดเห็นที่ 17 ปอมมาส่งเสบียงมื้อเช้าให้ จารย์จี และ เพื่อนๆ ทุกท่าน จ้า // coffee +   + * นิยายความสามารถยังมีจำกัดจ้า . . . . ขอเป็นตนอ่านดีกว่านะคะ จากคุณ : กาปอมซ่า เขียนเมื่อ : 1 ม.ค. 56 07:15:51

ความคิดเห็นที่ 18 ผ่านกระทู้นี้ มาแอบแย่งเจ้าข้องกระทู้ หม่ำ กาแฟกับหนมปังคุณปอม หม่ำเสร็จก็ เผ่นแน่บ ฟิ้ว!! จากคุณ : หญิงภัค (มาโซคิส) เขียนเมื่อ : 1 ม.ค. 56 07:32:02

ความคิดเห็นที่ 19 ^ ประกาศจับ ผู้ต้องหาข้อหา "โจรกรรมกาแฟขนมในกระทู้" จากคุณ : Psycho man เขียนเมื่อ : 1 ม.ค. 56 08:42:38