ความคิดเห็นที่ 1 เ้จ้าสาวไปรษณีย์ ตอนที่ ๒๒                         วิษณุนั่งรอข่าวที่เกสต์เฮ้าส์นอกเมืองอย่างกระวนกระวายใจ ตำรวจจับผู้กระทำผิดได้ แต่ยังไม่มีการซัดทอดถึงผู้ว่าจ้าง เขาจ้างซุ้มมือปืนที่เก่งที่สุดในภาคใต้  คนที่รับงานสัญญาเป็นมั่นเป็น เหมาะว่าจะไม่มีการซัดทอด “ไอ้งานที่จ้างนี่ มันยังไม่สำเร็จก็โดนตำรวจจับได้ซะก่อน พวกแกยังคิดจะเอาค่าจ้างเต็มราคาอยู่อีกหรือ” วิษณุตะโกนด่าด้วยโทสะ “ครับ ผมรู้ว่าทำงานไม่คุ้มค่าจ้าง ผมมีข้อเสนอ ไหนๆ ก็แล้ว เล่นงานไอ้คนที่ใหญ่ที่สุดแล้วกัน” “คนที่ใหญ่ที่สุด นายหัวศิวกานต์นั่นน่ะหรือ” “ครับ ก็ถ้าหมดนายหัวซะแล้ว ไอ้พวกลูกน้องจะทำอะไรได้ มันเป็นลูกชายคนเดียวของบ้านซะด้วย” “อย่าเอาให้ถึงตายนะ แค่บาดเจ็บสาหัสก็พอ” “ได้ครับ เชื่อมือผมเถอะ” “จะลงมือเมื่อไหร่” “พรุ่งนี้เช้า มันจะออกตรวจสวนตอนเช้ามืด” “ได้ ถ้าสำเร็จ ค่าจ้างเต็มจำนวนตามที่ตกลงกัน”     วิษณุพูดจบก็นั่งหน้าเครียด ตัวสั่น ใจสั่น นี่เขามาไกลเกินไปแล้ว      ลัลภัทรกับเนียนเก็บของที่เรือนเล็ก ลัลภัทรใจหายเล็กน้อยที่จะต้องจากที่นี่ไป หลายเดือนที่ผ่านมาเธออยู่ที่บ้านสวนแห่งนี้อย่างสงบสุข   เนียนเดินถือขนมเข้ามาในห้อง พอช้อยรู้ว่าลัลภัทร จะย้ายไปอยู่ในเมือง นางก็ทำอาหารและขนมมาให้ชุดใหญ่ นอกจากนี้ยังมีพวกอาหารแห้งไปฝากให้ภัสมลด้วย “ภัทรคงคิดถืออาหารของน้าช้อยแน่เลยค่ะ” ลัลภัทรบอกกับช้อยตอนอาหารเย็น “แม่ครัวที่บ้านนายหญิงฝีมือดีกว่าช้อยอีกค่ะ” “แต่ภัทรติดรสมือน้าช้อยแล้วนี่คะ” “ขอบคุณค่ะ ได้ฟังแล้วก็ชื่นใจ” ช้อยยิ้มให้กับลัลภัทร เนียนแอบมาบอกเรื่องหย่าแล้ว นึกเสียดายแทนนายหัวจริงๆ เพชรอยู่ใกล้แท้ๆ แต่กลับมองไม่เห็น     ลัลภัทรกำลังเก็บเอกสารบนโต๊ะ เธอกำลังคิดว่าจะทำอย่างไรกับงานที่อยู่ในโน้ตบุ๊คดี ถ้าศิวกานต์มาแล้ว เธอจะขอโน้ตบุ๊คไปใช้ที่บ้านภัสมล “คุณภัทร พักทานขนมก่อนเถอะค่ะ” เนียนวางขนมไว้บนโต๊ะหน้าโทรทัศน์ “ขอบใจจ้ะ เนียน ภัทรอยากได้กล่องเพิ่มน่ะ” “ข้าวของเยอะเหมือนกันนะคะ” “จ้ะ ตอนฉันมาอยู่ก็ไม่ได้เอาอะไรมาเยอะแยะ”     ข้าวของที่เพิ่มขึ้นส่วนใหญ่ ถ้าไม่ใช่นินนาทซื้อมาให้ ก็เป็นของที่ศิวกานต์จัดหามาให้ทั้งหมด บางส่วนก็เป็นของฝากจากภัสมล หญิงสาวถอนใจ การย้ายบ้านนี่ก็เหนื่อยเหมือนกันนะ เนียนหายไปสักพัก ก็กลับมาพร้อมกล่องพลาสติกสำหรับบรรจุของ “ลืมไปเลยค่ะ นายหัวสั่งให้คนเอามาให้” “ดีเลย” ลัลภัทรหยิบกล่องพลาสติก จัดของใส่ลงไป โดยมีเนียนเป็นลูกมือ เก็บของเสร็จ ลัลภัทรไปอาบน้ำเตรียมตัวเข้านอน พรุ่งนี้เธออยากออกไปเดินเล่นตอนเช้าอีกสักครั้ง     กว่าศิวกานต์จะกลับถึงบ้านก็เป็นเวลาค่อนข้างดึก เขาสงสัยว่าลัลภัทรเข้านอนหรือยัง ชายหนุ่มเดินไปดูบ่อปลาคาร์พ จุดที่เขาพบลัลภัทรเป็นครั้งแรก เรือนเล็กยังเปิดไฟสว่าง ชายหนุ่มเดินอ้อมไปขึ้นเรือนใหญ่ “กลับมาแล้วหรือครับนายหัว” ไข่นุ้ยถาม “อือ เก็บของกันเรียบร้อยแล้วใช่ไหม” “ครับ” ศิวกานต์พยักหน้ารับรู้     ศิวกานต์เดินเข้าห้องเพื่ออาบน้ำ คืนนี้เขาต้องคุยกับลัลภัทรให้รู้เรื่อง หวังว่าคงยังไม่นอนนะ  ด้านลัลภัทรเอง แม้จะตั้งใจเข้านอนเร็ว แต่ก็ไม่รู้สึกง่วง หญิงสาวจึงนั่งอ่านหนังสือ เสียงเปิด ประตูห้อง แต่ลัลภัทรก็ยังไม่เงยหน้าจากหนังสือ “มีอะไรหรือเนียน” ลัลภัทรถาม ไม่ได้ยินเสียงตอบ หญิงสาวจึงเงยหน้าจากหนังสือ ศิวกานต์ยืนหน้าเครียดอยู่กลางห้อง     ลัลภัทรปิดหนังสือ ลุกขึ้นจากเตียง เธอนึกได้ว่าชุดที่เธอใส่นอนค่อนข้างบาง จึงรีบเดินไปหยิบเสื้อคลุม แต่ศิวกานต์ยืนขวางไว้ “ไม่ต้องสวมหรอก” ศิวกานต์โยนเสื้อคลุมไปที่โซฟา “แต่ว่า...” ลัลภัทรจ้องตาเขียว หญิงสาวยืนกอดอก “มีอะไรจะคุยกับภัทรหรือคะ” “อย่ามาทำไขสือ น่าจะรู้นะว่าผมจะคุยเรื่องอะไร” “ถ้าเรื่องหย่า คงไม่มีอะไรต้องคุยกันแล้วค่ะ พรุ่งนี้ก็แค่ไปที่อำเภอ เรื่องก็จบ” “และถ้าผมไม่หย่าล่ะ”    ลัลภัทรถลึงตาใส่เขา นี่จะมาไม้ไหนกันนะ ควรจะดีใจสิไม่ว่า “คุณจะยื้อไปทำไมคะ รีบหย่ากับภัทร แล้วก็ไปแต่งงานกับคุณเชอรี่” “ไอ้เต้มันคงขอคุณแต่งงานแล้วสินะ ถึงได้เร่งจัง มีที่ไปแล้วนี่” ศิวกานต์พาลใส่ลัลภัทร “จะคุยกันดีๆ หรือจะมาหาเรื่องภัทรคะ คุณเต้ไม่ได้ขอภัทรแต่งงาน ภัทรอยากหย่าเพราะอยากให้เรื่องมันจบ” “เรื่องมันไม่จบเพราะเราหย่ากันเท่านั้นหรอก อ้อ ได้ยินว่าพบกับแฟนเก่านี่ ถ่านไฟเก่ามันคงจะคุสินะ” ศิวกานต์พยายามหาเรื่อง ลัลภัทรสูดลมหายใจ “ภัทรไม่โง่พอจะกลับไปหาคนที่ทำให้ภัทรเจ็บหรอกค่ะ” “ผมได้ยินมาว่า ผู้หญิงส่วนใหญ่ชอบผู้ชายเลวๆ” “ไม่ใช่ภัทรแน่นอน”     ศิวกานต์เดินมาใกล้ลัลภัทรจนหลังหญิงสาวชนราวกั้นห้อง ชายหนุ่มโน้มใบหน้ามาใกล้หน้าเธอ “ไม่กลับไปหาแฟนเก่า ไม่คบกับเต้ แล้วคุณจะหย่ากับผมทำไม”      ลัลภัทรได้ฟังก็ปรี๊ดแตกอยู่ในใจ อะไรของเขานะ หาเรื่องเธอไม่ยอมหย่าให้ แล้วจะรั้งเธอไว้เพื่ออะไรกัน “คุณเมาหรือเปล่า” “เปล่านี่ วันนี้ผมยังไม่ได้แตะแอลกฮอลล์สักหยด” “ภัทรจะไปฟ้องคุณแม่” “เอาเลย ไปฟ้องเลย คนที่จะเซ็นใบหย่าให้คุณได้มีแต่ผม” “คุณจะเอายังไงกับภัทร ไม่ยอมหย่า จะรั้งภัทรไว้ทำไม”     ศิวกานต์ได้ฟังก็อึ้งไป นั่นสิ เขาจะรั้งเธอไว้ทำไม แฟนก็มีอยู่แล้วทั้งคน ที่ผ่านมาเขาก็ไม่เคยคิดว่าเขามีภรรยาอยู่แล้ว แค่คิดว่าจะต้องหย่าก็ทำให้เขาหงุดหงิด    ชายหนุ่มมองหน้าเธอ ผู้หญิง คนนี้คิดอย่างไรกับเขานะ เธอถือทะเบียนสมรส แต่ไม่เคยเรียกร้องอะไรจากเขา ไม่เคยแสดงออกว่าตัวเองเป็นภรรยา “เราคงไม่ได้พบกันอีก” “เราไม่ควรพบกันตั้งแต่แรกด้วยซ้ำ” น้ำเสียงลัลภัทรสั่นเครือ นี่เธอเป็นอะไร รู้สึกเหมือนอยากจะร้องไห้ โดยไม่รู้ตัวศิวกานต์โน้มตัวไปจุมพิตหญิงสาว ลัลภัทรสะดุ้ง ศิวกานต์ถอนริมฝีปากของ เขาออก “คืนนี้ผมจะนอนที่นี่” พูดจบชายหนุ่มก็เดินขึ้นไปบนเตียง     ลัลภัทรยังยืนงงกับเหตุการณ์ที่เพิ่งเกิดขึ้น พอเรียกสติกลับมาได้แล้ว หญิงสาวจึงเดินไปที่เตียง “ง่วงไม่ใช่หรือ ขึ้นมานอนสิ” ศิวกานต์เลื่อนตัวไปอีกฟากของเตียง     ลัลภัทรหยิบหมอนพร้อมกับผ้าห่ม แต่ศิวกานต์ดึงไว้ทั้งคู่ยื้อแย่งกัน ลัลภัทรทนแรงศิวกานต์ไม่ไหวจึงล้มลงบนเตียง ศิวกานต์ตกใจ รีบประคองลัลภัทรให้ลุกขึ้น “เจ็บตรงไหนหรือเปล่า” ศิวกานต์ถามด้วยความเป็นห่วง ลัลภัทรมองหน้าเขา พร้อมกับชกหน้าอกชายหนุ่มเต็มแรง พอเห็นศิวกานต์ไม่ตอบโต้ หญิงสาวจึงรัวใส่เป็นชุด จนชายหนุ่มต้องจับมือ เธอไว้ “นี่คุณ ชกผมแบบนี้ ผมไม่รู้สึกอะไรหรอก มือคุณจะเจ็บเอาน่ะสิ”      ลัลภัทรมองมือเธอ จริงด้วย ชกไปก็เท่านั้น เขาคงไม่รู้สึกอะไร เธอสะบัดมือออก นั่งหันหลังให้ชายหนุ่ม ศิวกานต์ขยับเข้ามาใกล้ ได้ยินเสียงสะอื้น ชายหนุ่มตกใจ เขาเข้าไปกอดเธอ ลัลภัทรขืนตัว จนชายหนุ่มต้องรั้งตัวไว้แนบอก “ผมแค่นอนบนเตียงด้วยเฉยๆ ไม่ทำอะไรคุณหรอก” ศิวกานต์ปลอบ “ภัทรเหนื่อยที่จะเถียงกับคุณ” ลัลภัทรพูดเสียงสะอื้น “จะหย่าก็ไม่ยอมหย่า” “ได้ อยากหย่ากันนัก พรุ่งนี้เราไปอำเภอกันแต่เช้า” ศิวกานต์พูดด้วยน้ำเสียงไม่พอใจ “หยุดร้องไห้ได้หรือยัง ผมง่วงจะตายแล้ว”     ลัลภัทรใช้หลังมือป้ายน้ำตา ศิวกานต์เห็นจึงดึงทิชชู่ที่โต๊ะข้างเตียงมาให้ “อย่าขยี้ตา เดี๋ยวตาก็แดงหมดหรอก” ชายหนุ่มซับน้ำตาให้หญิงสาว     ลัลภัทรสูดจมูก ดึงทิชชู่จากมือศิวากานต์มาเช็ดน้ำตา ส่วนศิวกานต์ล้มตัวลงนอน ลัลภัทรหันไปมอง ชายหนุ่มตบมือลงบนเตียงอีกฝั่ง “ไม่มานอนล่ะ ผมนอนก่อนแล้วกัน” ลัลภัทรทำอะไรไม่ถูก เธอมองไปรอบห้อง คิดในใจว่าเปิดไฟนอนแล้วกัน “ไฟสว่างจ้าแบบนี้ ผมนอนไม่หลับ” ลัลภัทรอยากจะไล่ให้กลับไปนอนที่ห้องเขา แต่เธอรู้ดีว่าเสียแรงเปล่าที่จะต่อล้อต่อเถียง หญิงสาวลุกไปปิดสวิทช์ไฟ กลับขึ้นเตียง เธอเปิดโคมไฟหัวเตียง เอาไว้ หญิงสาวนอนชิดขอบเตียง พยายามเกร็งตัวไม่ให้ตกลงไปเสียก่อน แขนแข็งแรงของศิวกานต์เอื้อมมาดึงตัวเธอเข้าไปใกล้เขา พร้อมกับห่มผ้าให้เธอ “เดี๋ยวก็ตกเตียงหรอก” เสียงชายหนุ่มกระซิบข้างหู ลัลภัทรพยายามแกะมือที่โอบตัวไว้ออก แต่แขนศิวกานต์กลับยิ่งรัดแน่นขึ้น “นอนเถอะ” เสียงชายหนุ่มงึมงำ จากนั้นลัลภัทรได้ยินเสียงลมหายใจรดต้นคอ ศิวกานต์หลับไปแล้ว                                                                                                                                        ************************************** จากคุณ : กัณฐมาศ (Josephine March) เขียนเมื่อ : วันสิ้นปี 55 12:13:50

ความคิดเห็นที่ 2 ยังติดตามอยู่นะคะ สวัสดีปีใหม่ค่าคุณกัณฐมาศ :) จากคุณ : Su_jeong เขียนเมื่อ : วันสิ้นปี 55 13:07:01

ความคิดเห็นที่ 3 สวัสดีปีใหม่เช่นกันค่ะ คุณSu_jeong จากคุณ : กัณฐมาศ (Josephine March) เขียนเมื่อ : วันสิ้นปี 55 15:39:33

ความคิดเห็นที่ 4 รอๆๆๆ ตอนต่อไปคะ จากคุณ : Get only me เขียนเมื่อ : วันสิ้นปี 55 17:25:02