เจ้าสาวไปรษณีย์ (ตอนที่ ๒๓, ๒๔)
|
|
ตอนที่ ๒๑, ๒๒ http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W13130668/W13130668.html#1
เสียงขยุกขยิกบนเตียง ทำให้ลัลภัทรลืมตา เธอเห็นศิวกานต์ชันศอกใต้ศีรษะ นอนตะแคงมองเธอยู่
ขอโทษ ผมทำให้คุณตื่นหรือเปล่า
ลัลภัทรหันไปมองนาฬิกาบนโต๊ะหัวเตียง ยังเช้าอยู่มาก แต่เธอตื่นเต็มตาแล้ว หญิงสาวกำลังจะลุกขึ้น แต่ถูกศิวกานต์กดตัวลงบนเตียง
นอนต่อเถอะ ผมจะไปตรวจงานในสวน
ภัทรไปด้วยค่ะ
ตามใจ ว่าแต่ขาหายเจ็บหรือยัง ศิวกานต์นึกขึ้นได้ว่านินนาทฝากยามาให้ลัลภัทร เขาลืมถามเรื่องที่เธอหกล้มเสียสนิท
ขาภัทรหรือคะ
ครับ วันที่คุณไปงานเลี้ยงที่หอการค้า คุณหกล้มใช่มั้ย เต้ฝากยามาให้ทา
ภัทรหายเจ็บแล้วค่ะ
ผมจะรอข้างล่างนะ ศิวกานต์ลุกจากเตียง ลัลภัทรเองก็ลุกขึ้นมาเก็บที่นอน จากนั้นเข้าห้องน้ำอาบน้ำแต่งตัว
เนียนเพิ่งขึ้นมาเรือนใหญ่ เพื่อทำความสะอาดบ้าน แต่แล้วก็ต้องชะงักงัน เธอเห็นศิวกานต์เปิดประตูห้องลัลภัทรออกมา เนียนรีบหลบไปที่ห้องครัว
นายหัวออกมาจากห้องของคุณภัทร ใส่ชุดนอน หน้าตาก็ดูเหมือนจะเพิ่งตื่น หรือว่า... เนียนคิดได้ดังนั้นจึงรีบไปที่โทรศัพท์ กดเบอร์บ้านของภัสมล
เนียนรอสายไม่นาน ก็มีคนรับโทรศัพท์
ขอเรียนสายนายหญิงค่ะ
ฉันกำลังพูด นั่นใครน่ะ เนียนหรือเปล่า
ค่ะ นายหญิง
โทร.มาแต่เช้า มีเรื่องอะไรหรือ
มีข่าวใหญ่ค่ะ คือ นายหัว เนียนพยายามระงับความตื่นเต้น
นายหัว เกิดอะไรขึ้นกับกานต์ บอกฉันมาเร็ว ภัสมลถามด้วยน้ำเสียงตกใจ เธอกลัวว่าจะมีเหตุร้ายเกิดขึ้นอีก
นายหัวนอนค้างที่เรือนเล็กค่ะ เนียนตั้งสติได้ในที่สุด
เรือนเล็ก ห้องนอนหนูภัทรน่ะหรือ
ค่ะ เมื่อกี๊เนียนเห็นเดินออกมากับตาเลยค่ะ
งั้นหรือ ขอบใจมากที่โทร.มาบอก ภัสมลวางหู ยิ้มกับตัวเองอย่างพอใจ
ลัลภัทรแต่งตัวเสร็จ เดินออกจากห้อง พบเนียนยิ้มให้ หญิงสาวยิ้มตอบ
คุณภัทรตื่นแต่เช้าจังค่ะ
จ้ะ
จะไปไหนคะเนี่ย
ไปตรวจสวนกับคุณกานต์จ้ะ
ลัลภัทรเดินลงข้างล่าง พบศิวกานต์รออยู่ที่รถจิ๊บแล้ว หญิงสาวเดินไปที่รถ ศิวกานต์เปิดประตูให้ ลัลภัทรมองหน้าเขา ชายหนุ่มยืนนิ่ง
ขอบคุณค่ะ ลัลภัทรกล่าว เธอจับประตูรถเพื่อปีนขึ้น แต่ศิวกานต์อุ้มเธอขึ้นไปบนรถอย่างง่ายดาย ชายหนุ่มปิดประตูรถ เดินไปขึ้นฝั่งคนขับ
เอาแว่นมาหรือเปล่า
ไม่ได้หยิบมาค่ะ ลัลภัทรหน้าเจื่อน ศิวกานต์หยิบแว่นจากเสื้อแจ็กเก็ตส่งให้เธอ แล้วหันไปหยิบหมวกแก็ปสวมให้หญิงสาว ลัลภัทรกล่าวขอบคุณเสียงเบา
ศิวกานต์ขับรถช้ามาก ช้าจนลัลภัทรเห็นต้นไม้ทุกต้นที่รถผ่าน คนงานเริ่มมากรีดยางกันแล้ว ต่างตะโกนทักทายศิวกานต์ ชายหนุ่มทักตอบคนงาน ลัลภัทรและศิวกานต์ไม่รู้เลยว่านี่เป็นครั้ง
สุดท้ายที่ทั้งสองจะได้ใช้เวลาร่วมกัน
ศิวกานต์จอดรถที่ริมคลองขุด ซึ่งกั้นระหว่างสวนยางพารา กับสวนปาล์ม ชายหนุ่มลงจากรถ ลัลภัทรเปิดประตูกระโดดลง ศิวกานต์เห็นเข้าจึงเอ็ดว่า
ขาเพิ่งหายเจ็บ กระโดดลงมาเดี๋ยวก็ปวดอีกหรอก ลัลภัทรทำหน้ามุ่ย
จอดรถทำไมคะ
เดินเล่นไง
ก็ไหนบอกมาตรวจสวน ลัลภัทรคิดในใจ แต่ก็เดินตามชายหนุ่มไป อากาศตอนเช้าเย็นชื้น เห็นพระอาทิตย์ขึ้นรำไร หญิงสาวมัวแต่มองนกจึงเดินชนหลังศิวกานต์อย่างจัง
จะหยุดเดินก็ไม่บอก ลัลภัทรโวย
คุณต่างหากล่ะ เดินไม่ดูทาง มานี่ ศิวกานต์ดึงแขนเธอไปยืนข้างๆ
ปล่อยนะ ลัลภัทรสะบัด
ไม่ปล่อย เดินไปพร้อมกันนี่แหละ ถ้าคุณหกล้มหรือเดินสะดุด ผมจะได้พยุงคุณไว้ทัน ศิวกานต์พูดด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน ลัลภัทรนิ่งเงียบ เธอรู้สึกว่าแก้มร้อนผ่าว ทั้งคู่เดินเคียงกันไป ไม่มี
ใครพูดอะไร ราวกับว่าต่างฝ่ายต่างรู้ความคิดซึ่งกันและกันได้ยินแต่เสียงนกร้องและใบไม้ที่ถูกย่ำ
คุณจะไปอยู่ที่ไหน ศิวกานต์ทำลายความเงียบ
คะ
ถ้าหย่ากับผมแล้วคุณจะไปอยู่ที่ไหน
ลัลภัทรเองก็ไม่ทันคิดเรื่องนี้ จริงด้วย หย่ากันแล้วจะอยู่บ้านภัสมลต่อไปก็ดูไม่เหมาะ
ไม่ต้องห่วงภัทรหรอกค่ะ
ใช่สิ คุณยังมีเต้คอยดูแลอยู่อีกทั้งคน
ไม่เห็นจะต้องชวนทะเลาะเลย
ผมพูดความจริง เต้ดีกว่าผมตั้งร้อยเท่านี่ เอาใจคุณสารพัด ไม่เคยชวนทะเลาะ ไม่เคยทำให้คุณร้องไห้
ปล่อยนะ ลัลภัทรสะบัดมือแรงจนหลุดจากการเกาะกุมของศิวกานต์
กลับกันเถอะ ผมมีงานต้องทำอีกเยอะ พูดจบ ศิวกานต์ก็เดินหันหลังให้ลัลภัทร หญิงสาวตกใจกับท่าทีที่เปลี่ยนไปรวดเร็วของเขา สงสัยว่าเธอทำอะไรผิด ทันใดนั้นเสียงปืนก็ดังขึ้นกลางสวน
ศิวกานต์รีบหันมาจูงมือลัลภัทร
หนีเร็ว ทั้งคู่ออกวิ่งไปทางที่จอดรถจิ๊บไว้ เสียงปืนยังดังไล่มาเรื่อยๆ
คุณคิดว่าพวกเดิมหรือเปล่าคะ ลัลภัทรถามเสียงหอบ
คิดว่าใช่ เวรเอ๊ย ผมลืมหยิบปืนมา ทนหน่อยนะ
ทั้งคู่วิ่งเกือบจะถึงรถ สายตาลัลภัทรเหลือบไปเห็นรถมอเตอร์ไซค์วิ่งมาอีกด้าน คนขับจอดในระยะประชิด ก่อนจะยกปืนขึ้นเล่งมาที่ศิวกานต์
ระวังค่ะ ลัลภัทรผลักศิวกานต์ด้วยแรงทั้งหมดที่เธอมี ลูกกระสุนวิ่งมาโดนแขนขวาเธอสองนัด เลือดกระจายเต็มแขน คนขับรถมอเตอร์ไซค์รีบขับหลบหนี
ลัลภัทร ศิวกานต์รับร่างของเธอที่ร่วงใส่อ้อมแขนของชายหนุ่ม ใบหน้าเธอซีดเผือด ก่อนจะหลับตาลง
ลัลภัทร อย่าหลับนะ ลืมตาก่อนสิ ศิวกานต์พูดด้วยเสียงดังปนสะอื้น คนงานได้ยินเสียงปืนจึงวิ่งกรูกันเข้า
เรียกรถพยาบาลมาเดี๋ยวนี้ เร็ว ศิวกานต์ตะโกนสั่ง ชายหนุ่มเขย่าตัวลัลภัทร รถกระบะของแช่มวิ่งมาจอดข้างๆ
น้าแช่ม เตรียมออกรถ
แต่ นายหัวครับ
เร็วสิ ศิวกานต์อุ้มร่างอันอ่อนเปลี้ยของลัลภัทรขึ้นด้านหลังรถกระบะ
ขับไปโรงพยาบาลที่ใกล้ที่สุด เร็ว
ครับ นายหัว
แช่มเหยียบคันเร่งสุดฝีเท้า สายลมปะทะใบหน้าของศิวกานต์ ชายหนุ่มมองร่างหญิงสาวในอ้อมกอด
ถ้าเธอเป็นอะไร ฉันจะไม่ให้อภัยตัวเองเลย เขากอดเธอแน่นแนบอก
แช่มฝืนกฎตัวเอง เขาโทรศัพท์หานินนาททั้งที่มือยังกำพวงมาลัยรถ ปลายสายรับทันที
มีอะไรหรือ น้าแช่ม โทร.มาแต่เช้า
คุณภัทรถูกยิงครับ
หา ตอนนี้อยู่ไหน
ผมกำลังขับไปส่งโรงพยาบาลที่ใกล้ที่สุดครับ
ไม่ต้อง ฉันจะส่งรถพยาบาลไปรับเดี๋ยวนี้ เจอกันที่โรงงาน
ครับ
รถกระบะจอดนิ่งสนิทที่โรงงาน ศิวกานต์เห็นว่าเขาควรห้ามเลือดของหญิงสาวก่อน ชายหนุ่มถามหาผ้าสะอาด มารัดแขนของลัลภัทรข้างที่ถูกยิง
น้าแช่มจอดทำไม ไม่ขับไปส่งโรงพยาบาล
คุณเต้จะส่งรถจากโรงพยาบาลมารับครับ
บ้าเอ๊ย เสียเวลาจริง ศิวกานต์สบถ
เสียงไซเรนของรถพยาบาลเข้ามาจอดในโรงงาน ทีมแพทย์รีบนำตัวคนเจ็บขึ้นรถ ศิวกานต์ตามไปด้วย เขาตะโกนสั่งแช่มว่า
โทรศัพท์หาบดินทร์ ฝากทางนี้ด้วยนะ
ครับ
เมื่อไปถึงโรงพยาบาล ลัลภัทรถูกนำตัวส่งห้องผ่าตัด ชายหนุ่มเดินอย่างหมดแรง ภัสมลมาถึงโรงพยาบาลในเวลาไล่เลี่ยกัน เธอหน้าถอดสีเมื่อเห็นลูกชายพร้อมกับเสื้อเปื้อนเลือด
กานต์ เกิดอะไรขึ้น หนูภัทรโดนยิงได้ยังไง
พวกมันจะยิงผม ลัลภัทรมารับกระสุนแทน พูดจบชายหนุ่มก็กลั้นน้ำตาไว้ไม่อยู่ ภัสมลเดินไปโอบตัวลูกชาย
อย่าร้องลูก หนูภัทรจะต้องปลอดภัย เธอตบหลังลูกชายเบาๆ
นินนาทวิ่งหน้าตาตื่นมาหาทั้งคู่ เขาตกใจที่เห็นศิวกานต์ตาแดงเหมือนคนเพิ่งร้องไห้อย่างหนัก
ผมให้ศัลยแพทย์มือดีที่สุดดูแล ไม่ต้องเป็นห่วงครับ
ผมขอตัวไปโทรศัพท์หาบดินทร์ก่อนครับ ศิวกานต์เดินแยกออกไปโทรศัพท์ บดินทร์กำลังตรวจสอบที่เกิดเหตุ
มันลงมือคนเดียว คนร้ายน่าจะเป็นมืออาชีพ คิดว่าเป็นคนสั่งการเรื่องทั้งหมด
พอจะรู้ตัวมันไหม ศิวกานต์บังคับเสียงไม่ให้สั่น
มีอยู่ไม่กี่คนหรอก ฉันต้องขอตรวจสอบให้ละเอียดก่อน คุณภัทรโดนยิงไปกี่นัด
สอง
ผู้หญิงอะไร ใจกล้าจริงๆ ไม่ห่วงตัวเองเล้ย ถ้าฉันไม่รู้เรื่องพวกนายมาก่อนต้องคิดว่าเธอรักนายมาก
ศิวกานต์ได้ฟังประโยคสุดท้าย รู้สึกเหมือนมีก้อนแข็งมาจุกที่คอ
เพื่อน ยังอยู่หรือเปล่า บดินทร์ถาม
อืม ได้เรื่องแล้วรีบบอกด้วย
ได้
ศิวกานต์วางสาย เขากดโทรศัพท์หาแช่มเป็นคนต่อไป
แช่ม ดูแลคนงานให้ดี อย่าให้ตื่นตระหนก
ครับ นายหัว คุณภัทรเป็นอย่างไรบ้างครับ
อยู่ในห้องผ่าตัด
ครับ ผมจะดูแลที่นี่เอง นายหัวไม่ต้องเป็นห่วง
ภัสมลกับนินนาทนั่งรออยู่หน้าห้องผ่าตัดอย่างกระวนกระวาย สักพักพยาบาลเดินออกมา ทั้งสามวิ่งกรูกันไปหานางพยาบาล
คนไข้เป็นอย่างไรบ้างครับ
ผ่าตัดเรียบร้อยดีค่ะ คนไข้พ้นขีดอันตราย กระสุนไม่โดนจุดสำคัญ แต่ว่าเสียเลือดมาก พวกคุณมีใครที่มีเลือดกรุ๊ปเอหรือเปล่าคะ
ผมครับ ศิวกานต์รีบบอก
ดีค่ะ รบกวนเชิญทางนี้ พยาบาลเดินนำชายหนุ่มไปที่ห้องผ่าตัด ศิวกานต์มองไปที่เตียงข้างๆ ซึ่งลัลภัทรนอนพักอยู่ พยาบาลทำการเจาะเลือดของชายหนุ่ม
เจ็บหน่อยนะคะพยาบาลกล่าว แต่ศิวกานต์ไม่ได้ฟัง เขามองไปที่เตียงข้างๆ น้ำตาไหลอาบแก้ม
ยัยโง่เอ๊ย เมื่อไหร่จะเลิกทำอะไรโง่ๆ สักทีนะ แต่ก็เพราะความโง่ของคุณที่ทำให้เราได้เจอกัน
เสร็จแล้วค่ะ นอนพักสักครู่นะคะ
เธอจะรู้สึกตัวเมื่อไหร่ครับ
ยังบอกไม่ได้ค่ะ เชิญญาติที่ห้องพักได้เลยค่ะ
บุรุษพยาบาลเข็นเตียงของลัลภัทรไปที่ห้องพักซึ่งนินนาทได้จัดไว้แล้ว ศิวกานต์มองตาม เขาอยากไปนั่งเฝ้าเธอใจจะขาด แต่ก็ต้องฝืนลุกขึ้น เขาต้องจับไอ้คนที่มันยิงเธอให้ได้
ศิวกานต์เดินไปหามารดา ภัสมลมองด้วยความเป็นห่วง
ไม่พักก่อนล่ะลูก
ไม่ล่ะครับ นายแม่ไปเฝ้าลัลภัทรเถอะครับ ผมจะไปทำงานต่อ
จ้ะ
ภัสมลมองตามหลังบุตรชาย ด้วยแววตาเศร้าใจ
เฮ้อ เพิ่งจะมีความสุขด้วยกันแท้ๆ เชียว
วิษณุสะดุ้งสุดตัวเมื่อได้ยินเสียงมอเตอร์ไซค์มาจอดหน้าเกสต์เฮ้าส์ มือปืนที่เขาจ้างเปิดประตูเข้ามา
เตรียมเงินมาหรือเปล่า
นี่ เขา:-)กระเป๋าไปให้มือปืน งานสำเร็จไหม
มือปืนพยักหน้าแทนคำตอบ แล้วหิ้วกระเป๋าเงินออกจากเกสต์เฮ้าส์ ส่วนวิษณุเองก็รีบขับรถกลับโรงแรมที่พัก
ศิริพรตื่นมาไม่เห็นแฟนหนุ่มจึงนั่งรออย่างกระวนกระวายใจอยู่ในห้อง วันนี้แม่เธอจะบินมาที่หาดใหญ่ เพื่อฟังคำตอบของภัสมล สิ่งที่วิษณุทำ เธอเองก็ไม่เห็นดีด้วย แม้เขาจะยืนยันว่า
จะไม่โดนสาวมาถึงตัว ถ้างานพลาดจะทำอย่างไร เงินที่ได้จากภัสมล แม่เธอคงเอาไปหมด ครอบครัวของวิษณุเป็นครอบครัวใหญ่ แม้อยู่กับเขาเธอจะสะดวกสบาย แต่ก็ไม่เท่ากับที่ลัลภัทรได้จากศิวกานต์
แน่ เธอจะลองเสี่ยงดูสักครั้ง
เสียงเปิดประตูห้องพัก ทำให้เธอตื่นจากความคิด วิษณุเดินเข้าห้องมาด้วยสีหน้ากลัดกลุ้ม เขารีบเก็บเสื้อผ้าใส่กระเป๋า พอเห็นเธอยังนั่งเฉยอยู่เขาก็พูดเสียงดังใส่ว่า
ยังไม่เก็บของอีกหรือ
พี่ตั้มกลับไปก่อน นุ่นจะรอพบคุณแม่
เธอกับแม่ยังไม่เลิกคิดที่จะเอาเงินกับไอ้หมอนั่นอีกหรือ
ค่ะ ยังไงยัยคุณภัสมลก็ต้องจ่ายอยู่แล้ว
เธอสองแม่ลูกนี่ร้ายจริง ศิริพรหันไปมองคนรัก
พี่ตั้มพูดไม่ดูตัวเองเลยนะคะ
อย่างน้อยพี่ก็ทำงาน ไม่ได้เที่ยวไถเงินชาวบ้านไปเรื่อย
เอ๊ะ พี่ตั้มนี่ยังไงนะ อยู่ดีๆ ก็มาว่าแม่กับนุ่น
พี่กลับกรุงเทพฯก่อนแล้วกัน เอ้านี่ บัตรเครดิต เก็บไว้ใช้ เสร็จธุระแล้วก็รีบกลับล่ะ วิษณุโยนบัตรเครดิตลงบนโต๊ะ เขาลากกระเป๋าออกจากห้อง
ศิริพรรีบถามไปว่า
งานเรียบร้อยแล้วหรือคะ
ใช่ เธอเองก็ควรจะย้ายโรงแรมด้วยนะ
วิษณุกลับไปแล้ว วันนี้เธอจะไปหาหมอ ถ้าเธอไม่ท้อง ลองดูสักหน่อยก็ไม่เสียหาย ศิริพรลืมไปว่า เธอไม่ได้มีลัลภัทรเป็นคู่แข่งเพียงคนเดียว
+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
เจ้าสาวไปรษณีย์ โดย กัณฐมาศ
| จากคุณ |
:
Josephine March 
|
| เขียนเมื่อ |
:
วันสิ้นปี 55 18:55:48
|
|
|
|
