ความคิดเห็นที่ 1 ตอนที่...7...ก่อนเข้าสู่สงคราม เท่าที่ทราบ ผู้กองที่เข้าร่วมในการนี้ เพราะรุ่นพี่ที่โรงเรียนนายทหาร ท่านหนึ่ง เป็นผู้ชักชวน จะเพราะอะไรนั้นก็ไม่สามารถคาดเดาได้ แต่กระบวนการนั้น เห็นว่าเขาถูกทบสอบหลายครั้ง กว่าจะได้เข้าร่วม ซึ่งผู้กองเรียกว่า 'องค์กรเงา' ฟังชื่อมันดูลึกลับ เหมือนพวกก่อการร้าย แต่ความจริงชื่ออะไรนั้น ไม่สำคัญเท่า สิ่งที่องค์กรแห่งนี้ จะทำให้กับประชาชนส่วนใหญ่ อุดมการณ์ของผู้ที่เข้าร่วมนั้น เป็นสิ่งที่จำเป็น ถ้าขาดสิ่งนี้ การที่ปฏิบัติอะไร ย่อมขาดกำลัง ในการขับเคลื่อน   แต่แค่อุดมการณ์อย่างเดียวนั้น ไม่สามารถเป็นแรงผลักดันได้ทั้งหมด ทุกอย่าง ต้องมีผลตอบแทนที่คุ้ม ซึ่งแต่ละคน มีการตอบแทนที่แตกต่างกัน ผมไม่รู้ว่าใคร ที่อยู่ในองค์กรเงา เช่นกันกับคนอื่นๆ ก็ไม่ทราบว่าใครเป็นใคร ทุกคนต้องปกปิด ตัวตนไว้ นอกจากในวงการทหารแล้ว ผู้กองบอกว่า ในวงการอื่นๆ ก็มีคนของ องค์กรเงาปะปนอยู่ แต่เขาก็ไม่รู้ว่าคือใครเช่นกัน ตอนนี้ที่ทราบ คือรุ่นพี่คนนั้น ตัวผู้กอง และผมซึ่งถือว่าเป็นคนใหม่ที่สุดในขณะนี้... ในการเข้าร่วมองค์กรเงา ผมจะได้รับเงินสดเพื่อเป็นค่าใช้จ่ายส่วนตัว มันเป็นจำนวนเงินที่ผมได้รับมากที่สุดในชีวิต และผมไม่เคยจินตนาการว่า ผมจะมีโอกาส ได้ถือเงินจำนวนนี้ และจับจ่ายมัน "แกต้องหัดใช้ชีวิต ที่หรูหรา เงินนี้ทางองค์กรให้มา ต้องใช้ และใช้ให้หมด เรียนรู้ชีวิต จากการใช้เงิน นี่คืออำนาจเบืี้องต้น ที่ทุกคนปราถนา ต้องหัดคุ้นเคยกับมัน แต่อย่าหลงไหลกับมัน ใช้มันให้เกิดประโยชน์ เพราะอะไรรู้มั๊ย.." ผู้กองจ้องตา "มันเป็นการทดสอบ เพราะองค์กรจะทดสอบแก จนกว่าจะพร้อมสำหรับภาระกิจทีี่ใหญ่ขึ้น หรือภาระกิจเล็กๆ ที่ทางนั้นจะดูความสามารถแก โดยที่แกไม่รู้ตัว ระวังตัวไว้ อย่าไว้ใจใครมากเกินไป แต่อย่าระวังจนทำอะไรไม่ได้.." ผมใช้เงินก้อนนั้น โดยการพา มาเรียหยางไปเที่ยวในสถานที่ต่างๆ เพื่อทำความคุ้นเคย ผมซื้อของให้เธอหลายชิ้นแต่ที่เธอดูจะพอใจที่สุด   น่าจะเป็นหมวก ที่ใส่เข้าชุด เธอดูพอใจในการเลือกซื้อของชิ้นนี้ให้เธอ ถึงเธอจะพูดภาษาไทยได้ดี แต่สำเนียง ไม่ชัดนัก ส่วนภาษาจีนแต้จิ๋วของเธอ เธอพูดได้คล่องแคล่ว เธอค่อยๆสอน ภาษาจีนสำเนียงฮกเกี้ยน ก็ไม่ยากนัก เพราะภาษาฮกเกี้ยนจะคล้าย กับภาษาแต้จิ๋ว มาเรียแปลกใจ เมื่อผมเลียนแบบสำเนียงฮกเกี้ยนของเธอได้ ในเวลาทีีรวดเร็ว สุดท้ายผมก็เลย คุยกับเธอ เป็นภาษาฮกเกี้ยนตลอด ผมไม่เคยไปเที่ยวลักษณะนี้ มาก่อน ก็อดตื่นเต้นไม่ได้ มาเรียพาผมไปที่ร้านตัดเสื้อบุรุษ แถวพาหุรัด เพื่อให้ช่างตัดเสื้อ ตัดชุดสูท หลายชุด พร้อมทั้งอธิบายว่าชุดไหนควรไปงานไหน เธอจะคอยสอดแทรก เรื่องทัศนคติในการเข้าสังคม ตอนที่ไปรับประทานอาหารเที่ยง ที่ร้านอาหารจีน อีกอย่างที่เธอเริ่มสอน คือการสังเกตุ ผมจึงเริ่มสังเกตุเธอ หาความต้องการภายในใจ ผมคิดว่าเธอพอใจในตัวผมระดับหนึ่ง เราทั้งคู่มิได้คุย ในแบบศิษย์กับอาจารย์ แต่เหมือนหนุ่มสนทนากับหญิงสาว เราทั้งคู่เทียวจนถึงค่ำ เหมือนเวลา จะไม่พอให้เราทั้งสอง ช่วงค่ำผมพาเธอไปเต้นรำ ที่การ์เด้นฮอล เพื่อดูการรีลาศของหนุ่มสาว มาเรียหยางพาผมไปฝึกเต้น เพียงไม่นาน ผมสามารถจำลักษณะ การเคลื่อนเท้า ได้อย่างแม่นยำ เราสนุกกันจนถึงเกือบเที่ยงคืน ผมไปส่งเธอ ถึงที่พักแถวราชดำริ ผมอ่านตาเธอออก ว่าเธอเหมือนพอใจในตัวผม แต่ผมยังไม่แสดงอาการอะไร นั่นเพราะผม ต้องฝึกอ่านใจ และรู้จักใช้จังหวะ "ราตรีสวัสดิ์ อาจารย์มาเรีย ของผม.." ผมดึงมือเธอมาจูบที่หลังมืออย่างแผ่วเบา พร้อมใช้สายตาที่ทอประกายมอง ตาของเธอ... มาเรียหยาง มองตอบมาด้วยสายตา ที่มีเสน่ห์ แล้วพูดขึ้น "นี่เธอใช้วิชาที่ฉันสอน กับฉันเลยหรือ? ..คุณภาคี" ผมจึงตอบเธอ พร้อมรอยยิ้ม   "มิได้ครับ..มีหรือผมจะใช้มันกับคุณ ผมแค่ใช้ความรู้สึก ที่มีต่อคุณ... เท่านั้น.." มาเรียหยางยิ้มอย่างพอใจ เพราะเธอรู้ว่าเขาอ่านใจเธอ ว่าควรพูดอะไร ให้คู่สนทนา รู้สึกดี "ถ้าคุณอยากเข้ามาในห้อง ฉันก็ยินดีน่ะ..." มาเรียพูด เหมือนเปิดโอกาสให้ผม "วันนี้ผมอยากเก็บความรู้สึกดีๆ แล้วไม่อยากให้คุณมาเรีย เห็นว่าวันนี้ ที่ผมทำอะไรให้ เพื่อเรื่องพวกนี้ แต่เป็นความรู้สึกดี ที่มีกับคุณ ผมขอตัวก่อนนะครับ แล้วพรุ่งนี้ ค่อยเจอกัน.." ผมเดินลงมาจากห้องพักเธอ ผมไม่เห็นเธออมยิ้มและ เดินเข้าห้อง เมื่อขึ้นรถจ้างที่จอดรอผมอยู่ ผมแอบยิ้มกับตัวเอง ที่สามารถระงับความต้องการ ภายใน ได้อย่างเหลือเชื่อ... การเรียนการสอนดำเนินไป อย่างไม่เร่งรีบ มาเรียหยาง เอาหนังสือรักโรแมนติกของ นักประพันธ์ต่างประเทศมาให้ผมมาอ่าน แล้วตีความ ตอนแรกผมก็ไม่เข้าใจ ที่มาเรีย ให้ผมอ่านเป็นการฝึก หรืออยากให้ผมเข้าใจเรื่องรักมากขึ้น เมื่ออ่านหนังสือจบ เพราะเป็นหนังสือสั้นๆ "เป็นเรื่องของความรู้สึกผู้หญิงคนหนึ่ง ที่มีความต้องการ ซ่อนเร้นอยู่ภายในใจ.." ผมอธิบายตามแบบของผม แต่ดูผมไม่ค่อยชอบอ่านหนังสือ   แนวนี้เท่าไหร่ แล้วมาเรียก็ เอ่ยขึ้น "อะไรก็ตามที่คุณไม่ชอบ คุณจะไม่รู้สึกกับมัน แต่ถ้าคุณชอบสิ่งใด ต่อให้ยากแค่ไหน คุณก็จะไม่รู้สึกว่ามันน่าเบื่อ" ผมสงสัย "มาเรีย คุณอยากให้ผมชอบอะไรแบบนี้... แล้วมันจะช่วยอะไรผมได้ ถ้าผมชอบมัน จริงๆ" มาเรียหยางยิ้ม "สำคัญมาก ถ้าคุณไม่พยายามรัก ในสิ่งที่คุณฝึก คุณก็ไม่มีวัน เข้าถึงแก่นของความรู้ทั้งหมด ที่ฉันจะถ่ายทอด...ต่อจากนี้ไม่ว่าฉันจะสั่งให้คุณทำอะไร คุณต้องทำมัน ด้วยความรัก จนกว่าฉันจะพอใจ..." ผมจึงตั้งใจเรียนเป็นพิเศษ ด้วยความรัก ที่มาเรียหยางกำหนดมา...... ผมเรียนรู้เรื่องการดำเนินชีวิต ของคนในสังคมต่างๆ ผ่านหนังสือหลายๆเล่ม และการเข้าไปตามไนท์คลับ คลุกคลีกับนักร้อง   นักดนตรี ผมได้ความรู้จากตรงนี้ และต้องสนุกกับมันอย่างเต็มที่ ส่วนผู้กองได้เลื่อนตำแหน่งอย่างรวดเร็ว ทางสายทหาร ก็วางเส้นสายไว้มากมาย ถึงบ้านเมืองจะสับสน แต่ก็มีแนวทางที่ดีขึ้น สงคราม ที่แผ่ขยายไปทั่วโลก หรือสงครามโลกครั้งที่ ๒ เริ่มหยุด เยอรมันถูกฝ่ายพันธมิตรตีโต้ จนพื้นที่ของเยอรมันน้อยลง รวมทั้งกองทัพญี่ปุ่นที่เคยเกรียงไกร ก็เริ่มแสดงความอ่อนแอให้เห็น ในประเทศไทยก็มีการจัดตั้ง กลุ่มเสรีไทย เพื่อต่อต้านกองทัพญี่ปุ่น เรียกว่าญี่ปุ่นถูกโดดเดี่ยว ที่ผมเก็บเกี่ยวจากเหล่าพ่อค้าต่างๆ สิ่งหนึ่งที่เหมือนกัน พวกเขาไม่เคยหวาดกลัวสงคราม แต่ที่เขาหวาดกลัว คือไม่มีการค้าขาย ซึ่งเป็นใครก็ได้ แผนการของผมนั้นก็เรียบง่าย คือต้องหาแหล่งทุน เพื่อขยายอาณาเขต ผมจะเป็นผู้ประสานงานด้านข้อมูล และการเงิน เพื่อเข้าองค์กร จะเรียกว่า ผมเป็นฝ่ายคลังก็ได้ แล้วผมเดินทางไปสิงคโปร์ โดยเรือโดยสาร เพื่อใช้ชีวิตที่นั่น กับมาเรียหยาง เธอเป็นชาวสิงคโปร์ เชื้อสายจีน ใบหน้างดงาม อายุยี่สิบเจ็ดปี รูปร่างสมส่วน จบการศึกษา ที่มหาวิทยาลัยที่นั่น ทำงานในบริษัทขนส่ง และแต่งงาน แต่ใช้ชีวิตคู่ได้ไม่นาน ก็เลิกรากันไป เธอมีลูกชายที่ต้องเลี้ยงดู ซึ่งสามีเธอก็ไม่รับผิดชอบในการเลี้ยงดู มาเรียจึงมาทำงานเป็นล่ามที่สถานฑูต ที่กรุงเทพ พร้อมเปิดโรงเรียนสอน ภาษาอังกฤษ หรือภาษาต่างๆ แถวราชดำริ ในช่วงเย็น เพื่อจะได้เก็บเงินให้มากๆ มาเรียพูดได้ หลายภาษา เธอสอนผมทุกอย่าง รวมทั้ง...เรื่องบนเตียง ในขณะที่ ผมอายุ ๒๓ ปี เธออายุ ๒๗ ซึ่งอาจจะกล่าวได้ว่า เธอเป็นคนแรกสำหรับผม.... วันนั้นหลังจากที่ ผมคุ้นเคยกับเธอ ราวกับว่าเราเป็นคู่รักกัน ผมไปส่งเธอ ที่ห้องพักตามปกติ หลังจากผมพาเธอไปทานอาหารเย็น "จะไม่เข้ามาจริงๆหรือ?.." นี่เป็นครั้งที่สอง  ที่เธอเอ่ยชวนผม "คุณอยากให้ผมเข้าไปจริงๆหรือ มาเรีย.." มาเรียหยางยิ้มอย่างลี้ลับ พร้อมกับพูดขึ้น "คุณลองอ่านใจฉันดู ว่าฉันมีความคิดยังไงกับคุณ..." ผมเขยิบตัวเข้าใกล้มองนัยตา ที่ทอประกาย "คุณเห็นผมเป็นลูกศิษย์ ที่จะถ่ายทอดทุกสิ่งอย่าง ให้ผมสมบูรณ์แบบ ตามที่คุณปราถนา ให้ผมเป็นอะไร ที่คุณอยากให้เป็น มาเรียผมอยากให้คุณสอนผม ทุกสิ่ง ที่คุณต้องการ..." แล้วผมก็เข้าห้องของเธอ จนรุ่งเช้า เธอบอกกับผมว่า "คุณจะไปอยู่กับฉัน ที่อพาร์ทเม้นท์ที่นั่นก็ได้น่ะ.." ผมมองเธอ "คุณต้องการอย่างนั้น ผมก็ไม่ปฏิเสธ เพราะเงื่อนไขที่คุณบอก คือผมจะไม่ปฏิเสธความต้องการของคุณ" มาเรียยิ้มหวาน "นี่ไม่ใช่ความต้องการของอาจารย์หรือศิษย์ แต่เป็นความต้องการ ของผู้หญิงคนหนึ่ง..." ผมมองเธอในขณะที่ซุกที่หน้าอกของผม "มาเรีย.. ที่อยู่ต่อหน้าคุณตอนนี้ ไม่ใช่ลูกศิษย์ของคุณ แต่เป็นใครก็ตาม ที่คุณอยากให้เขาเป็น...." เธอขึ้นมามองตาผม ด้วยสายตาที่รู้ได้ว่าเธอต้องการอะไร.... ความจริงมาเรียเป็นหญิงสาวที่มีเสน่ห์มาก มีอารมณ์ขัน และนักปรัชญาในตัว การใช้คำพูดคมคาย เธอบอกกับผมว่า ผมเหมือนแท้งค์น้ำ ขนาดใหญ่ ที่ใส่อะไรก็ไม่เต็ม มันอาจจะฟังดูดี แต่ถ้าคิดจริงๆ เธออาจจะเตือนผมอยู่ก็ได้ เพราะผมไม่เคยที่จะหยุด เรียนรู้ในสิ่งต่างๆ ทำให้ขาดความเป็นธรรมชาติของคนปกติ ผมสนิทกับลูกชายวัย ๗ ปี ของเธอ สงสัยว่า เพราะตอนเด็ก ผมขาดช่วงวัยนั้นไป ทำให้ผมเล่นสนุก กับเด็กได้เป็นอย่างดี ผมอยู่กับมาเรีย จนเสมือนเป็น สามีภรรยา ที่อพาร์ทเม้นท์ของเธอ...... จนเวลาผ่านไป ๕ ปี มันกลายเป็นความผูกพันธ์ ที่เธอจะไม่บอกว่า นั้นคือรัก... แต่มันเป็นหน้าที่ของเราทั้งสอง จนกระทั่ง วันที่ผมอยู่บ้านของเธอ เป็นวันสุดท้าย มันเป็นบ้าน ที่ผมซื้อให้ เพราะผมได้เงิน จากองค์กรเงา มาทำธุรกิจ และประสบความสำเร็จอย่างงดงาม จนทำให้ผม กลายเป็นที่รู้จักในแวดวงนักธุรกิจ ชาวสิงคโปร์ ที่มีชื่อว่า 'วิลเลี่ยมหวัง' ในคืนนั้น หลังจาก ที่ผมนอนในบ้านหลังใหม่ของเธอ ซึ่งผมเป็นคนตกแต่งมันเอง และดูว่า เธอชอบมันมาก เรานอนด้วยกัน อย่างไม่รู้จักเหน็ดเหนื่อย มันเหมือนกับว่า จะไม่มีวันเหล่านั้นอีกแล้ว "วิลค่ะ! คุณจะกลับพรุ่งนี้ แล้วคุณจะมาหาฉัน อีกหรือเปล่า..." เธอถามผมขณะทีอยู่บนเตียง "ก็ไม่รู้เหมือนกัน ... เพราะผมก็คาดการณ์อะไรไม่ได้...." เธอเกยคางขึ้นมา "ความจริงคุณ ไม่ต้องกลับก็ได้น่ะ ที่นี่เราก็มีความสุขดีไม่ใช่เหรอ! คุณมีธุรกิจ มีชื่อเสียง บริษัทไหนๆ ก็ต้องการร่วมงานกับคุณ เรียกได้ว่า คุณมีฐาน ที่นี่แล้ว..." ผมมองเธอ "ใช่..ผมมีความสุขมาก ที่อยู่นี่ แต่ผมต้องกลับไป มีอะไรที่ผม ต้องทำ และผมไม่อยากผิดสัญญา.." เธอนิ่งไปสักพัก "อยากให้ฉันรอคุณมั๊ย?...." สายตาเธอเรียบเฉย ถามเหมือนไม่มีอะไร ผมตอบเธอทันที   "ไม่มีใครเป็นเจ้าของใคร มันอยู่ที่คุณเองที่จะตัดสินใจ... ในวันหนึ่งผมจะเป็นแค่...ตัวเลือก ของคุณ...." ผมพูดเหมือนจะดี "แสดงว่า คุณไม่ต้องการให้ฉันรอ... ก็ขอบคุณน่ะ.. ที่พูดตรงๆ.... ฉันรักคุณน่ะวิล.." พูดจบมาเรียก็ซุกหน้าลงที่อกผม ผมรู้สึกเหมือน มีน้ำอุ่นๆ ที่อกของผม แล้วเธอก็บอกรักผมจนได้ แน่นอนเราอยู่ด้วยกันถึง ๔ ปีกว่า จะไม่ให้เปลี่ยน เป็นรักได้อย่างไร... ความจริงผมก็ผูกพันธ์กับเธอเช่นกัน ใจหนึ่งผมก็ไม่อยากกลับไปที่เมืองไทย เพราะที่สิงคโปร์ ผมมีชื่อเสียง เป็นที่ยอมรับในวงกว้าง ผมมีเงิน ที่ได้มาจาก การทำธุรกิจ จนเข้าขั้นมหาเศรษฐี แต่ผมไม่สามารถทำอย่างนั้นได้ เพราะผลร้ายอาจตามมา อย่างคาดไม่ถึง รวมทั้งผมไม่อยากผิดสัจจะที่ให้ไว้ กับผู้กองอดุลย์ ดังนั้นผมต้องทิ้งชีวิตที่สุขสงบคือ ทำงานเช้าถึงเย็น กลับบ้านในยามค่ำ อยู่กับมาเรียหยาง กับลูกของเธอ แม้เธอจะอายุมากกว่าผม แต่เธอปรนนิบัติผมเป็นอย่างดี เธอไม่เคยขาดตกบกพร่อง งานบ้าน หรืองานธุรกิจ ที่ช่วยผมได้อย่างมาก มาเรียเคยบอกกับผมว่า เธอพยายามที่จะมีลูกกับผม เพื่อจะให้ผมอยู่ที่นี่ แต่เนื่องจาก ร่างกายเธอกลับไม่พร้อม เพราะมีปัญหาภายใน หลังจากที่คลอดบุตรคนแรก เพื่อแสดงความขอบคุณเธอ ในฐานะอะไรก็แล้วแต่ ผมยกหุ้นในบริษัท ขนส่งทางทะเลซึ่งให้เธอทั้งหมด เงินปันผลในแต่ละปี เป็นเงินมหาศาล รวมทั้งบ้านหลังนี้ อยู่ในย่านธุรกิจ พร้อมทรัพย์สมบัติของผม ส่วนหนึ่ง ซึ่งความจริงแล้ว เธอไม่ต้องการอะไรจากผม มากไปกว่าการ ที่จะใช้ชีวิตร่วมกัน เงินส่วนใหญ่ของผมนั้น ได้นำมารวมกับเงิน ที่ทางองค์กรเงา ที่ส่งมาให้ เพื่อเข้าซืี้อกิจการแห่งหนึ่ง  ที่ประเทศไทย..... ผ่านมา ๗ ปี ที่ผมออกจากหมู่บ้านที่กาญจนบุรี เข้ากรุงเทพ ไปรบที่อีสาน มาสิงคโปร์ และวันนี้ผมต้องเข้ากรุงเทพอีกครั้ง แผนได้เตรียมไว้แล้ว รอแค่กลับไปลงมือทำ ผมถึงกรุงเทพตอนบ่ายในปลายปี พ.ศ.๒๔๙๒ ด้วยชุดสูทสีเทา สวมหมวกเข้ากับชุด มีคนมารับซึ่งน่าจะเป็นคนของผู้กอง ไม่ใช่สิ ตอนนี้เขาขึ้น.. พ.ท.เพื่อความคุ้นเคย ผมจะต้องเรียกดุลย์ หรือนายให้ติดปาก ระหว่างที่อยู่สิงคโปร์ อดุลย์ได้ให้ผม เช็คข้อมูล เพื่อเทคโอเวอร์บริษัทการเงินแห่งหนึ่ง ซึ่งกำลังจะล้ม โดยผมเป็นผู้ดำเนินเรื่อง บริษัทแห่งนี้ผมได้รับแนะนำ จากเพื่อนๆ ที่อยู่ในแวดวงธุรกิจ จากทรัพย์สินและ ฐานลูกค้ายังพอที่จะทำอะไรได้ ความจริงผมไม่มี ความรู้ทางด้านนี้มาก แต่เพราะมาเรีย พาผมไปพบกับ นักลงทุนท่านหนึ่ง หลังจากดูเอกสารแล้ว เขาแนะนำให้ทำการได้ทันที รวมทั้งผมเห็นอีกอย่างก็คือ คู่แข่งคือ เจริญบูรพาของนายสมเจตน์ เพราะถ้าไม่มีอนาคต เขาไม่ยอมเสียเวลา กับเรื่องนี้แน่ ยกแรกถือว่าผมชนะ เป็นเพราะสมเจตน์ปล่อยข่าวว่า บริษัทแห่งนี้ มีหนี้สินมากกว่าทรัพย์สิน และอีกอย่าง ใครจะกล้าปะทะกับเขาโดยตรง เขา...ชะล่าใจเกินไป จึงทำให้ผมมีโอกาส ได้ฐานการเงินมาไว้ในครอบครอง ตอนนี้ผมแน่ใจอีกอย่าง คนที่อยู่เบื้องหลังผมกับอดุลย์ เขามีทุกอย่างจริงๆ เรื่องนี้ทำให้แวดวงธุรกิจ ในประเทศไทย ได้รู้จักชายหนุ่มนักธุรกิจที่ชื่อว่า .......นายภาคี อิสระชน จากคุณ : ภูวีร์ (kasareev) เขียนเมื่อ : วันสิ้นปี 55 20:08:35

ความคิดเห็นที่ 2 ตอนที่...8...มังกรเฒ่าเยาวราช ผมได้คำสั่งให้เข้าสู่สังคมนักธุรกิจอย่างเต็มตัว เพราะผมได้ชื่อว่าเป็นเจ้าของ บริษัทการเงินคนใหม่ ถ้าต้องการให้กิจการดำเนินอย่างราบรื่น ไม่มีอุปสรรค วิธีที่ง่ายที่สุด คุณต้องทำความรู้จัก เจ้าถิ่นที่มีความกว้างขวางในทุกวงการ นอกจากจะไม่มีปัญหาแล้ว ยังอาจได้ลูกค้า ที่เจ้าถิ่นนั้นแนะนำให้อีกด้วย และเจ้าถิ่นในที่นี้ก็คือ เต็งเคี้ยง หรืออากงเคี้ยง ผู้บริหารสูงสุดแห่งดราก้อนกรุ๊ป การที่อากงเคี้ยง ยอมรับในการที่ผมจะทำกิจการ หรือดำเนินงานในกรุงเทพนั้น เป็นสิ่งที่จำเป็นมาก ปัญหาก็คือ จะต้องทำอย่างไร ให้เขายอมรับ ว่ากันว่าถ้าของกำนัล ที่นำไปมอบให้ เป็นที่ถูกอกถูกใจ นั้นคือเขายอมรับในตัวคนผู้นั้น แต่ถ้าเขาไม่ยอมรับ นั้นหมายถึง จะมีปัญหามากมายตามมา จนไม่สามารถดำเนินกิจการได้ต่อไป การอ่านใจนั้น เป็นสิ่งสำคัญ คนทั่วไปอาจไม่ต้องคิดมาก เพราะการให้ของกำนัลนั้น เป็นของที่ผู้ให้เป็นคนกำหนด ผู้รับก็รับตามมารยาท แต่สำหรับอากงเคี้ยง การที่คุณมอบของกำนัล ถือเป็นการทดสอบขั้นต้นของเขา...... ดังนั้นผมจึงต้องรู้ประวัติของเขาก่อน......นายสมชาย แซ่เต็ง อายุ ๗๕ ปี หรือทุกคนจะรู้จักในนาม อากงเคี้ยง ที่เรียกว่าอากง ความหมายคือ พ่อของพ่อ ถ้าคุณไม่คิดมาก ก็จะคิดว่าเป็นเพียงคำที่ทุกคนเรียกติดปาก แต่ถ้าคุณคิดมาก คุณเหมือนถูกเขาเหยียบย่ำ จนแทบทนไม่ได้... เขาคือคหบดี ผู้เป็นใหญ่ในเยาวราช นับหลายทศวรรต ประวัตินั้นไม่ทราบชัดเจน แต่ความร่ำรวยของเขานั้น จะเปรียบได้กับ ถ้าคุณอยู่บนกองเงินของเขา แล้วพยายามขว้างก้อนหินออกไปสุดแรง จากจุดกึ่งกลาง เมื่อหินตก ก็ยังไม่พ้นกองเงินของเขาอยู่ดี อิทธิพลของอากงนั้น กล่าวกันว่า แม้แต่กองทัพยังเกรงใจ เพราะเขามีสายสัมพันธ์ ทั่ววงการ ว่ากันว่า อากงอาศัยในตึกแถว ในเยาวราช ภายนอกเป็นตึกแถวเก่าๆ สามชั้นติดกันยี่สิบแปดตึก แต่ภายในตกแต่งอย่างวิจิตร เรียกกันว่าถ้ำมังกร ใครจะทำธุรกิจอะไร ต้องมาขออนุญาตจาก มังกรเฒ่าผู้นี้ก่อน ก่อนไปขออนุญาตทางการ เช่นกัน ผมก็ต้องเดินทางมาคารวะ เพื่อทำความรู้จัก และผมก็ได้เจอใครคนหนึ่ง ซึ่งผมไม่คิดว่าจะพบในวันนี้ ..... ผมนั่งรอในห้องรับรอง กับผู้ช่วยซึ่งผมคุ้นเคยมาจากสิงคโปร์ด้วยกัน ชื่อเซี่ยงหลง เขาพูด ฮกเกี้ยน แต้จิ๋ว และจีนกลางได้ดี รวมทั้งภาษาอังกฤษ ผมรู้จักกับเขา โดยการแนะนำ ของมาเรียหยาง ที่ผมรับเขาไว้เพราะประวัติเขาคล้ายผม คือเป็นลูกกำพร้า ต้องทำงานด้วยการเป็นนักเลงคุมบาร์ ขายของผิดกฎหมาย เพื่อหาเลี้ยงชีพ ที่สืบมา เขาเป็นคนรักเพื่อน มีคุณธรรมเป็นที่กล่าวขาน เมื่อผมเสนองานให้เขาก็ตกลงทันที เพราะเขาอยากเปลี่ยนชีวิตตัวเอง... ในห้องมีเครื่องประดับเป็นสไตล์จีน สมัยใหม่ มีรูปวาดภู่กันจีนประดับ อยู่หลายภาพ ซึ่งอาจสะท้อนนิสัยใจคอของอากงเคี้ยง  ผมรออยู่ประมาณ ๓๐ นาที ก็มีคนรับใช้ เชิญตัวผมเข้าไป ในห้องทำงานของเขา ห้องทำงานของ อากงเคี้ยงไม่ใหญ่เท่าไหร่ ในห้องโล่งไม่มีของประดับในห้อง มีชุดรับแขก เป็นชุดมุกตัดกับไม้มะค่าสีดำ โต๊ะวางของพอประมาณ มีชุดชาดินเผา ซึ่งดูก็รู้ว่าเป็นของเก่า ลักษณะของอากง เป็นคนลักษณะโครงร่างใหญ่ ผมสีดอกเลา ท่าทางทะมัดทะแมง ถ้าดูด้วยสายตา อายุไม่น่าเกิน ๖๐ ปี หัวเราะเสียงดัง ดูเป็นชายสูงอายุ อารมณ์ดี อากงพูดเป็นภาษา แต้จิ๋วกับผม "ดูไม่เหมือน คนจีนเลยน่ะ เหมือนพวก ..ญี่ปุ่น..มากกว่า แต่พูดจีนชัดมาก เป็นคนที่ไหนล่ะ" ผมก็เล่าประวัติให้ทราบ "เห็นว่าจะหาสำนักงานใหม่ใช่มั๊ย? หาได้หรือยัง" อากงเข้าเรื่อง "ความจริงผมก็ดูอยู่หลายแห่งแต่ไม่ถูกใจ คิดว่าอยากจะปรึกษา อากงเหมือนกัน ถ้าอากงแนะนำได้จะเป็นการดี..." ผมเริ่มเสนอผลประโยชน์ทางอ้อม "สนใจที่แบบไหน ในเยาวราช อาจจะยากหน่อย เพราะที่นี่ ส่วนใหญ่ใช้การเซ้ง คุณรู้ใช่มั๊ย หมายถึงอะไร?.." ผมยิ้ม "ทราบครับ แต่ที่ผมต้องการ คือซื้อขาด เพราะอยากจะให้เหมือนการ หยั่งรากเพื่อความมั่นคง และเป็นพื้นที่ ที่จะเติบโตในอนาคต.." อากงหยิบชาขึ้นดื่ม "ความจริงที่ผมทราบ ที่ดินในบริษัทที่เพิ่ง เข้าร่วมกิจการ ก็มีที่สวยๆเยอะน่ะ.." ผมยกชาขึ้นดื่มด้วย "จุดประสงค์ผมก็ไม่ซับซ้อนอะไร ที่ดินที่ได้ จากอากง ผู้เป็นใหญ่ในแห่งนี้ ผมถือว่าเป็นสิริมงคล ทำอะไรจะได้สำเร็จสืบไป.." อากงเคี้ยง ยิ้มจนตาหยี "ก็ได้ เดี๋ยวจะให้คนหาให้ รับรองถูกใจคุณแน่นอน.." เราคุยกันอย่างออกรสชาติ จนเวลาล่วงเลย "ผมขออนุญาตมอบของขวัญเล็กน้อย ให้อากงเก็บไว้ เป็นที่ระลึกน่ะครับ"  ผมมองไปที่ เซี่ยงหลง เขาจึงนำกล่องกำมะหยี่สีแดง อากงเปิดดูทำหน้าเรียบเฉย "ของพวกนี้ผมมีเยอะแยะ แล้วอย่าเกรงใจเลย..." ความหมายในทีคือ ของที่มอบให้อาจไม่ถูกใจ แต่ความจริงจะดูปฏิกิริยา ของคนมอบเป็นอย่างไร หนึ่งคือต้องอธิบายสรรพคุณ ของสิ่งนั้นจนเขารู้ว่าเป็นอะไร และจะดูนิสัยใจคอ ของผู้ติดต่อด้วย "เมื่อกี้!!.ก็มีคนเอาของเก่ามาให้เหมือนกัน เห็นฉันเป็นเถ้าแก่ ร้านของเก่าหรือไง เอาแต่ของเก่ามาให้.... เมื่อก่อนก็ชอบอยู่ แต่ตอนนี้เบื่อแล้ว" แสดงว่าก่อนหน้า มีคนมาเข้าพบ และน่าจะจุดประสงค์คล้ายกัน "อากงครับถ้วยชานี้ เป็นของจิตกร  ที่มีชื่อเสียงของจีน ผมก็ไม่มีความรู้เรื่องของเก่า ก็เลยคิดว่าน่าจะเหมาะกับอากงมากกว่า ผมว่าเมื่ออากง รับของไว้... แล้วแนะนำ ให้ผมทราบด้วย ว่าเป็นของใคร เพื่อจะให้ผม เกิดความเสียดายมากขึ้น.." "ของนี่ล้ำค่าขนาดนั้น.?.." อากงเริ่มสนใจ "ความสนุกของการครอบครองของเก่า อยู่ที่เราสืบความเป็นมาของมัน ดีกว่าที่จะได้ยินว่า สิ่งนั้นเป็นอะไร จากปากผู้อื่น.." อากงนิ่ง แล้วหัวเราะเสียงดัง "ไม่ธรรมดาจริงๆ ภายนอกคุณเหมือนเด็ก ที่เพิ่งหัดเล่นของ แต่คุณนี่... เอาล่ะเรื่องที่ดิน หรือสำนักงาน ผมจะจัดการให้เร็วๆนี้ แล้วถ้าอยากให้ช่วยอะไรเพิ่มก็ได้ คุณทิ้งเบอร์โทรศัพท์ ติดต่อกับ หลงจู๊ที่ห้องด้านหน้า" ทุกอย่างเป็นไปตามทิศทางที่กำหนด ระหว่างที่ผมเดินออก จากถ้ำมังกร ผมเห็นเธอ กำลังเดินออกจากตึก เพียงแวบแรก ผมก็จำได้.... นรี ผู้หญิงคนเดียว ที่ผมคิดถึงมาตลอด ตัวผมชาวูบ เธอแทบจะไม่เปลี่ยนจากเดิม ตาโตจนเห็นได้ในระยะไกล จมูกโด่งสันคม ผิวขาว แก้มเธอหายไปหน่อย ตัวสูงขึ้นตามเวลา เสื้อที่สวมใส่ทันสมัย มีรสนิยม เธอมาทำอะไรที่นี่นะ ...... ผมกลับไปสำนักงาน ที่เพิ่งตกแต่งเสร็จ ตรวจความเรียบร้อย และเช็ครายชื่อ คนที่ร่วมงานเพิ่ม เพราะคนเก่าๆของบริษัทแห่งนี้ มีบางส่วนลาออกไปแล้ว เพราะไม่มั่นใจ ในสถานะการณ์ของบริษัท ผมนัดประชุมเพื่อหาแนวทาง เพื่อทำธุรกิจในรูปแบบใหม่ๆ ผ่านเลขาที่ผมรับเธอเข้ามาเอง "คุณพรรณี ผมอยากให้คุณ  ทำหนังสือเชิญประชุมฝ่ายบริหารทั้งหมด ในอาทิตย์หน้า ใครมีข้อเสนอที่ ผมหรือคณะกรรมการเห็นพ้อง จะมีรางวัลในการนี้ด้วย" เธอจดงานอย่างรวดเร็ว "แล้วประชุมผู้ถือหุ้น จะให้แจ้งวาระเลยมั๊ยค่ะ.." ผมไม่ค่อยรู้ธรรมเนียมมากนัก "เรื่องนี้ผม ให้คุณเช็ควันที่ผู้ถือหุ้นส่วนใหญ่ สะดวกก็แล้วกัน แล้วแจ้งให้ผมทราบอีกที..." พรรณีรับคำสั่ง แล้วก็ออก ไปทำหน้าที่ทันที เมื่องานวันนี้เสร็จสิ้น ผมก็นึกถึง ..เธอ...ที่พบเพียงครู่เดียว ก็ทำให้ผมอยาก เขียนบันทึกเล่มนั้น ผมหยิบสมุดเล่มนั้นออกมา หน้าปกมันเริ่มเก่าแล้ว ผมเขียนมันไปแล้วเกินครึ่งเล่ม แล้วผมก็ลงมือเขียน น้องนรี วันนี้พี่ไปพบเต็งเคี้ยง ที่ถ้ำมังกรเพื่อทำความรู้จัก เขาเป็นบุคคลที่ดูเหมือนไม่มีอะไรที่น่ากลัว ใจดีและเป็นกันเอง ถ้าไม่รู้มาก่อนว่าเขาเป็นคนที่ได้ชื่อว่าเจ้าพ่อ แห่งเยาวราช ผู้อยู่เบื้องหลังแก๊งส์ต่างๆ ในที่แห่งนี้ รวมทั้งกิจการต่างๆมากมาย วันนี้ถือว่าประสบผลสำเร็จไปขั้นหนึ่ง แต่ก็ยังวางใจไม่ได้ ตอนที่เดินออกจากถ้ำมังกรพี่เห็นรีด้วย นรีแทบไม่เปลี่ยนจากเดิม ไม่รู้เพราะว่าพี่จดจำนรีจากมโนภาพ หรือความเป็นจริงที่พี่พบนรี ในสมัยที่เราอยู่ด้วยกัน จึงทำให้พี่สังเกตุความเปลีียนแปลงได้ พี่ขอสารภาพตอนที่พี่เห็นนรี พี่ตกใจมาก ไม่คิดว่าจะได้เจอรีในที่นี้ ใจพี่นั้นวิ่งตามรีไปตอนที่รีเดินออกจากที่นั้น แต่ขากลับก้าวไม่ออก อาจเป็นที่พี่เคยพูดจาไม่ดีกับรีในวันนั้น พี่ยืนยันน่ะ ว่าพี่ไม่เคยโกรธรีเลย แม้ความความจริงพ่อต้องจากไปเพราะความรู้เท่าไม่ถึงการณ์ แต่ถ้าคิดให้ถี่ถ้วนแล้วการที่ท่านจากไป มันเป็นลิขิตที่ท่านต้องจากไป แม้รีจะไม่บอกให้ลุงพรต รู้เรื่องว่าเรากำลังจะย้ายบ้าน จนทำให้ทหารญี่ปุ่น ตามมาพบท่าน ในตอนนั้นที่พี่ตัดผมของพี่ให้นรี เป็นเพราะพี่อยากตัดใจ จากสิ่งที่พี่ยึดเหนี่ยว ทั้งเรื่องการดูแลสุสานด้วย ถ้าพี่ยังยึดติดกับอะไรก็ตาม พี่คิดว่าจะทำการสิ่งใด ก็ยากที่จะสำเร็จ ทำไมนรีถึงเป็นสิ่งยึดพี่ไว้รู้มั๊ย พี่ยังไม่บอกดีกว่า ถ้ามีโอกาสจะแจ้งให้ทราบน่ะ ตอนนี้พี่ต้องทำงานต่อ พี่ไม่กล้าเขียนคำนั้นให้รี พี่ใช้คำว่า คิดถึงรีมากทุกวัน ภาคี อิสระชน ผมขับรถกลับบ้านพักซึ่งอยู่แถบชานเมือง ผมเลือกที่นี่เพราะมันเงียบสงบ และการรักษาความปลอดภัย ทำได้ง่าย เพราะมีทางเข้าออกทางเดียว แต่จะมีทางเข้าอีกทาง คือคลองเล็กๆ ซึ่งผมมองว่าเอาไว้เป็นทางหนีได้ ในยามฉุกเฉิน แต่ถ้าฝ่ายตรงข้าม ต้องการบุกมาทางนี้ก็อาจเป็นไปได้ แต่ผมคิดว่า ถ้าเราอยู่ในที่ ปลอดภัยมากเกินไป จะทำให้เราประมาท ดังนั้นทำเลนี้มันเหมาะกับผม จะได้เป็นการฝึกตนไปในตัว ป้าแจ่ม เป็นแม่บ้านที่ผมให้มาดูแลบ้าน ผมเห็นแกหาบของมาขาย ในที่แถบนั้น จึงรู้ว่าแกต้องเลี้ยงชีพแบบนี้ เพราะแกต้องการดูแลสามีที่เป็นโรคต้อหิน ผมจึงเสนอให้ทั้งคู่ มาอยู่ที่บ้านที่ผมซื้อไว้ บริเวณนั้น และทำงานในอัตราเงินเดือน ที่สูงมาก รวมทั้งเป็นธุระ ในการจัดหาแพทย์ มารักษาตาของแก จนอาการของแกทุเลาขึ้น ป้าแจ่มดีใจมาก นอกจากแก จะได้ดูแลสามี แต่ป้าจะได้ทำงานให้ผมอย่างเต็มที่ .... เพราะผมถือว่า การซื้อใจคน ไม่ว่าเป็นใคร ไม่มีอะไรแพงเกินไป ..... ผมนั่งเก้าอี้หวาย หันหน้าไปที่คลอง ผมชอบยามเย็น ตอนดวงตะวันกำลังจะตกดิน มันให้บรรยากาศได้หลายอย่าง แล้วแต่เราจะคิด ทั้งเงียบเหงา สงบสุข สวยงาม และแน่่นอน ผมคิดถึงใครบางคน...แล้วผมจะมีโอกาสพบกับเธอหรือไม่... แล้วถ้าพบกัน ผมควรแสดงตัวเป็นใครดี ระหว่างภาคีที่เธอไม่เคยรู้จัก หรือนายธนูที่เธอคุ้นเคย.... ...นราและนรี มาถึงก่อนหน้าภาคีจะมาถึง เพื่อเจรจากับอากงเคี้ยง นรีจึงขอเข้าพบอากงเคี้ยงเพียงคนเดียว ในตอนแรก สมเจตน์จะมาเองแต่ นรีบอก ถ้าเขามาเองจะกลายเป็นฝ่ายเสียเปรียบ หรือไม่สำเร็จเลย เพราะเธอให้เหตุผลว่าการเจรจาคือ การยืี่นผลประโยชน์ ให้อีกฝ่าย ถึงอากงเคี้ยงจะเป็นผู้ยิ่งใหญ่ แต่ผลประโยชน์ก็คือเรื่องใหญ่เช่นกัน ผู้คิดการใหญ่จะไม่ คิดถึงเรื่องเล็กน้อย.... ซึ่งเธอก็คิดถูก การที่เธอเป็นตัวแทนสมเจตน์ มาพบอากงเคี้ยง สร้างความแปลกใจ เขาจึงให้เธอเข้ามา นำข้อเสนอมาให้ โดยปกติอากงเคี้ยงจะเจรจาเป็นภาษาจีน แต่เธอให้ข้อเสนอควร เจรจาเป็นภาษาไทย ในตอนแรกอากงเคี้ยง คิดว่าเด็กสาวผู้นี้จะรู้จักการต่อรองผล ประโยชน์ได้อย่างไร แต่เมื่อรับฟังเหตุผลก็ต้องคล้อยตาม "ดิฉันเกรงว่า การชี้แจงผลประโยชน์ให้ได้ไม่ชัดเจน เพราะตรงไหนที่ไม่เข้าใจจะได้อธิบาย ส่วนสัญญาถ้าอากงต้องการ เป็นสัญญาภาษาจีนก็ไม่มีปัญหา เราจะทำสัญญาทั้ง สองฉบับ" ความจริงอากงเคี้ยงเห็นผลประโยชน์ในสัญญาฉบับนี้แล้วก็พอใจมากทีเดียว แต่เนื่องจากเห็นความเฉลียวฉลาดและความกล้าพูดของนรี ก็อดแปลกใจในไม่ได้ ซึ่งนรีดูออกว่าอากงเคี้ยง น่าจะพอใจในการทำสัญญาครั้งนี้ "ผลประโยชน์ที่ให้ มันน่าสนใจอยู่ แต่ผลประโยชน์ก็ไม่ใช่ทุกอย่าง สำหรับฉัน อายุปูนนี้แลัว จะให้ไปทำอะไรมากมายอีก แค่นี้ก็ไม่รูัจะเอาไปใช้อะไร" "อากงค่ะ! ดิฉันขอออกความคิดสักเล็กน้อย ถ้าการที่เรารู้จักพอใจในของๆตนนั้น นับเป็น บุคคลที่หาได้ยาก แต่ไม่ใช่กับการทำการค้า การหยุดนิ่งคือถอยหลัง ดังนั้นการร่วมมือกันก็คือความก้าวหน้าของสองกลุ่มการค้าน่ะค่ะ อย่าใช้อคติจนลืม เรื่องสำคัญที่สุด" อากงเคี้ยงนั้น ไม่เคยมีใครกล้ามาสอนเขาในเชิงธุรกิจ เพราะชื่อเสียง ในด้านมืดเขามากมาย การที่มีเด็กผู้หญิงมา ออกความคิดเห็นกับเขาตรงๆ จึงเป็นเรืื่อง ที่เขาไม่เคยพบมาก่อน "ดี..เป็นความเห็นที่ดี เธอไปนัดสมเจตน์ให้มาทำสัญญากัน ในอาทิตย์หน้าได้เลย.... แล้วของขวัญที่เธอเอามา เธอเอากลับไป ของโบราณฉันมีมาก พอแล้ว หรือถือว่าให้เธอก็แล้วกัน" นรียิ้ม ก่อนจะกล่าวต่อ "อากงค่ะ นี่ไม่ใช่แค่ของเก่าค่ะ! แต่ของที่ ตั้งใจเลือกเพื่อจะให้อากงจดจำดิฉันได้ ถ้าคืนให้ ก็จะแปลว่าจะไม่ จดจำดิฉัน ซึ่งจะเป็นเรื่องที่น่าเศร้าเสียใจมากค่ะ รับคืนไม่ได้จริงๆ" อากงเคี้ยงจึงรับของที่ระลึกไว้ ก่อนจะเดินออกนอกห้อง อากงเคี้ยงร้องเรียก "เดี๊ยวก่อน....หนูชื่ออะไรน่ะ???..." นรีหันกลับมา "ดิฉัน นรีค่ะ...นรี  กาญจนกิจ...." อากงยิ้ม "ฉันจะจำเธอไว้ให้แม่น.....หนูนรี...." เกร็ดเล็กน้อย สงครามโลกครั้งที่ ๒ เริ่มในปี พ.ศ.๒๔๘๒ ยุติประมาณปี พ.ศ.๒๔๘๘ สร้างความเสียหายให้เศรษฐกิจทั่วโลก โดยเริ่มจาก เยอรมันบุกโปร์แลนด์ แล้วลุกลามไปทั่วโลก โดยแบ่งออกเป็น ๒ ฝ่าย คือฝ่ายอักษะ และฝ่ายสัมพันธมิตร ซึ่งประเทศไทยนั้นได้เข้าร่วมกับฝ่ายอักษะ โดยจอมพลป.พิบูลย์สงคราม ซึ่งในขณะนั้น ไม่มีทางเลือกอื่น เนื่องจากกองทัพญี่ปุ่นนั้นมีแสนยานุภาพทางการทหาร สูงสุดในแถบนี้ ซึ่งถ้าต้องรบกันแล้วก็มีแต่พินาศเท่านั้น แต่ในประเทศไทย ได้มีกลุ่มคนไทยที่ชื่อเสรีไทย คอยขัดขวางการดำเนินงานของญี่ปุ่น  และสุดท้ายสงครามสิ้นสุดลงเมื่อ ญี่ปุ่นประกาศยอมแพ้สงคราม เมื่อวันที่ ๑๕ สิงหาคม ๒๔๘๘ เป็นอันจบสงครามที่มีคนเสียชีวิตมากที่สุด ปี พ.ศ.๒๔๙๒ เหตุการณ์สำคัญ มีการก่อการปฏิวัติโดย หัวหน้าผู้ก่อการคือนายปรีดี พนมยงค์ ในตอนแรกเหมือนกับว่าฝ่ายก่อการจะได้เปรียบ แต่ฝ่ายรัฐบาล โดยการนำของ จอมพลป.พิบูลย์สงคราม ซึ่งมี พล.ตสฤษดิ์ ธนะรัตน์ใช้กำลังทหารตีโต้ ร่วมกับ พ.อ.เผ่า ศรียานนท์ ทำให้ฝ่ายก่อการต้องล่าถอย จนในที่สุด ก็สามารถปราบปรามได้หมดสิ้น เป็นการปิดฉากการเมืองของกลุ่มเสรีไทย และเข้าสู่ยุค อัศวินครองเมือง โดย พ.อ.เผ่า ศรียานนท์ (ยศของท่านในขณะนั้น) โดยสโลแกนที่ว่า "ภายใต้ดวงอาทิตย์นี้ ไม่มีอะไรที่ตำรวจไทยทำไม่ได้" จากคุณ : ภูวีร์ (kasareev) เขียนเมื่อ : วันสิ้นปี 55 20:16:04

ความคิดเห็นที่ 3 เรื่องของนรี หลังจากที่ ธนูออกจากหมู่บ้านในวันนั้น เธอก็ต้องใช้ชีวิตไปตามปกติแม้เธอจะตระหนักได้ว่า รู้สึก ผูกพันธ์กับเขามากเพียงไหน แต่ชีวิตต้องดำเนินต่อไป เธอจะจมอยู่กับความทุกข์แบบนี้ไม่ได้ และที่ สำคัญบ้านของเธอ ก็พบเหตุการณ์พลิกผัน ระหว่างที่พ่อและแม่ของเธอเดินทางไปกับทหารญี่ปุ่นรถ ที่พาไปนั้นถูกทหารฝ่ายพันธ์มิตร แฝงตัวอยู่ระดมยิง เพราะสินค้าที่จะนำไปนั้น เป็นสินค้าที่อันตราย ต่อฝ่ายนั้น พ่อแม่ถูกกระสุนเสียชีวิตในที่เกิดเหตุ เธอทราบข่าว ในเช้าวันรุ่งขึ้น เพราะนายทหารญี่ปุ่นมาแจ้งข่าว ให้ทางบ้านรู้ สามพี่น้องกอดกัน ร้องไห้อย่างน่าเวทนา หลังจากนั้นครอบครัวเธอ ก็เข้าสู่วิกฤติทันที เพราะขาดเสาหลักไป เธอต้องพยายาม แสดงความเข้มแข็ง เพื่อประครองครอบครัวให้ผ่านไปให้ได้ นราพี่ชายของเธอในตอนนี้ ก็กำลังจะสอบ เข้ามหาลัย ชึ่งเป็นคนแรกที่จะทำให้ความฝันของพ่อ ยามมีชีวิตเป็นจริง ถึงเธอจะมีเรื่องขัดแย้งกับนรา ตั้งแต่วันนั้น...... "สมน้ำหน้า ไอ้ปัญญาอ่อนเอ้ย!" นราสบถออกมาหลังจากใช้ไม้ฟาดที่หัวของ ธนูอย่างแรง นรีตอนนั้นอยู่ในสภาวะ ตกตะลึง เธอมองเขา ที่นอนใต้แทบเท้า ตาค้างเหมือนคนเสียชีวิต มีเลือดออก เป็นจำนวนมาก นราเมื่อสังเกตุเห็น ก็เกิดความกลัวสุดขีด เพราะคิดว่าเขาฆ่าคนตาย "เฮ้ย! ไอ้ฮกตาย แล้ว!" นราอุทานเสียดัง แล้วรีบดึงแขนนรีเพื่อหนีไปด้วยกัน ขนะที่เธอจะดูอาการของเขา "ปล่อยรี พี่เขายังไม่ตาย ปล่อยรี!" เธอพยายามดิ้นรน "แกอยากให้ฉันติดคุกหมดอนาคตหรือไง ไปกันก่อน เดี๋ยวแกจะมาก็เรื่องของแก.. เร็วเข้า!" แล้วนราก็รวบเอวของเธอแล้วพาไปทันที ในขณะที่ธนูกำลังผ่าน ช่วงเวลาเป็นหรือตาย ทองที่เห็นเหตุการณ์ จึงรีบมาดูอาการ เมื่อเห็นว่ายังมีลมหายใจ จึงรีบพาเขาไปพักที่บ้าน ในระหว่างนั้น ธนูยังคงนอนนิ่ง เขามีอาการกะตุกเป็นระยะ ทองเองก็ยังคิดว่า เป็นไปได้ที่เขาอาจจะไม่รอด แล้วถ้าเป็นอย่างนั้นจริงๆ เท่ากับว่า หาเรื่องมาใส่ตัว ทองนึกโทษตัวเอง ว่าไม่หน้าพามาเลย แต่จะให้นำร่างไปไว้ที่อื่นก็ทำไม่ได้อีก ทองได้แต่เภาวนาขอให้เขาฟื้นขึ้นมา และหายเป็นปกติ ถ้าเผื่อว่าเขาเกิดบ้าไปกว่าเดิม ก็ค่อยว่ากัน "ทุกอย่างแล้วแต่โชคชะตาว่ะไอ้น้อง" แล้วโชคก็ เข้าข้างทั้งสอง..... ช่วงเวลาความตายใกล้แค่เอื้อม โชคชะตาก็เล่นตลก ในตอนเด็กที่เขาสมองถูกกระทบกระเทือน จนทำให้เกิดการปิดกั้นสมอง ทั้งสองด้านที่เชื่อมกัน ทำให้ความทรงจำต่างๆเลือนหาย และข้อสำคัญการพัฒนาต่างๆ ก็เลยช้าไปด้วย เปรียบเสมือน เรือสองเครืองยนต์ แต่เครื่องนึงดับไป จนถึงในตอนนี้ เครื่องยนต์ที่สองได้ติดแล้ว..... ธนูฟื้นขึ้นมา แต่ยังไม่รู้ตัวว่าเขามีการเปลี่ยนแปลงไปแล้ว มีอาการแทรกซ้อนเล็กๆ เมื่อร่างกายปรับสภาพได้ เขารู้สึกถึงความแตกต่างจากเดิม รู้จักพินิจ วิเคราะห์ สิ่งต่างๆรอบตัว รู้สึกอารมณ์พลุ่งพล่านขึ้น ถ้าเป็นสมัยก่อนเมื่อเขาโกรธขีดสุด จะขาดความ ยับยั้งคือจะร้องไห้โวยวาย หรือชกต่อยตัวเองจนเมื่อความโกรธคลี่คลาย เขาก็กลายมาเป็นปกติ แน่นอนเขาจำเหตุการณ์ในวันนั้นได้ แต่เขากลับสามารถใช้เหตุผล ในการระงับอารมณ์แปรปรวน เมื่อพักฟื้นจนแข็งแรงเป็นปกติแล้ว เขาก็ตัดสินใจที่จะหาความก้าวหน้า เหมือนผู้ใหญ่ที่ต้องแสวงหาความก้าวหน้า ในขณะนี้อะไรจะเป็นแรงผลักดัน เขาจึงใช้เหตุการณ์ที่ผ่านมา เป็นแรงขับเคลื่อน เขานึกถึงนรี... เพื่อนเล่น คนเดียวที่คอยช่วยเหลือ ยามที่เขาถูกรังแก แบ่งปันขนมมาให้ ไม่เคยรังเกียจเขา เขานึกถึงสมุดโน๊ตที่เธอมอบให้ แต่จะมีประโยชน์อะไร... เขาพยายามนึกถึงเหตุผล ว่าทำไมเธอถึงนัดเขา ให้มาฟังเรื่องการตาย ของอาแปะซา ซึ่งเกี่ยวข้องกับเธอในทางอ้อม ไม่น่าจะเป็นไปได้ ว่าทั้งหมดจะเป็นการกระทำของเธอ ถ้าให้คาด น่าจะเป็นแผนของนรา เพราะไม่อยากให้นรียุ่งเกี่ยวกับตนอีก จึงให้รู้เรื่องนี้ จากปากนรี เพื่อเราทั้งสอง จะไม่ต้องคบหากันอีก และมันก็ได้ผล เพราะเขารู้สึกเสียใจ ที่นรีเป็นสาเหตุให้อาแปะซา ต้องตาย ถึงเป็นแค่สาเหตุเล็กๆ เมื่อตัดสินใจแล้ว เขาก็กลับไปที่สุสานของอาแปะซา "พ่อ...ผมต้องเป็นลูกอกตัญญู ที่ไม่สามารถอยู่ดูแล สุสานของพ่อได้ ผมต้องไปทำอะไร เพื่อตัวเองถ้าสำเร็จผมจะกลับมา ผมสัญญาผมจะต้องได้ดีเพื่อให้ ทุกคนรู้ว่า ผมเป็นลูกพ่อ..." เขาใช้น้ำเปล่าในลำธารแทนน้ำชาเซ่นไหว้ จากนั้นเขาก็ไปเพิงพัก...... นรีตัดสินใจอย่างเด็ดขาดว่าเธอจะหยุดเรียนเพื่อมาช่วยดวงจันทร์ดูแลร้าน และที่เธอรู้อีกอย่างคือ ดวงจันทร์ไม่เคยคิด จะไปเป็นภรรยา ของนายสมเจตน์เลยแม้แต่น้อย เธอจึงใช้โอกาสนี้ให้ดวงจันทร์ ปฏิเสธนายสมเจตน์ โดยเธอเป็นคนเจรจากับเขาเอง "ท่านค่ะ ตอนนี้ทางบ้านหนูเกิดปัญหาขึ้น มากมาย พี่จันทร์เข้าใจในความปราถนาดี   แต่ตอนนี้พี่จันทร์คือเสาหลักของบ้าน.... คือพี่เขารู้สึกผิดจึง ไม่กล้าที่จะมาบอกกับท่านด้วยตนเอง.." นรีพูดด้วยน้ำเสียงเศร้าแต่ฉะฉานทำให้ สมเจตน์ สนใจในตัวนรี "ก็เลยให้น้องสาวมาปฏิเสธฉัน...เธอว่าฉันจะรู้สึกยังไง" สมเจตน์พูดขึ้น นรีพูดต่อทันที "ไม่ใช่อย่างนั้นค่ะ...คือพี่จันทร์จะขอเวลาเพื่อดูแลร้าน... เพราะที่นี่คือสิ่งที่พ่อแม่ทิ้งไว้ให้ อีกอย่างที่บ้านเรา  ก็ไม่มีญาติที่ไหนอีก แล้วใครล่ะค่ะที่จะช่วยหนู และพี่ชาย ขอความกรุณา ด้วยน่ะค่ะ" เธอใช้สายตาเป็นเชิงวิงวอน สมเจตน์นั่งนิ่ง แล้วพูดต่อ "หนูก็น่าจะรู้น่ะ ถ้าจันทร์แต่งงานกับฉัน มีเหรอว่า ครอบครัวเธอจะลำบาก ที่ร้านของเธอจะดูแลต่อ ฉันก็ไม่ว่า เธอน่าจะมีเหตุผลที่ดีกว่านี้น่ะ..." นรียิ้ม "ก็นี่ล่ะค่ะที่ทำให้ พี่จันทร์รู้สึกไม่ดี ถ้าพี่จันทร์แต่งงานตอนนี้ จะทำให้ชาวบ้านในละแวก คิดว่าที่แต่งเพราะ ไม่ใช่ความรัก หรือบางคนอาจจะเข้าใจท่านผิด ทั้งที่เป็นความปราถนาดีแท้ๆ นี่ล่ะค่ะที่ทำให้ พี่จันทร์ต้องล่ะทิ้งความสุขส่วนตัว" สมเจตน์พยักหน้าเหมือนจะเข้าใจ "ก็ได้ ถ้าจันทร์เขาคิดอย่างนั้น ฉันก็ไม่อยาก บังคับจิตใจใคร...เอาล่ะถ้าบ้านเธอเดือดร้อนอะไรก็บอกน่ะ ฉันจะช่วยเท่าที่ช่วยได้.." นรีไม่แสดงอาการดีใจยังคงทำหน้าเศร้า "ขอบพระคุณค่ะ ที่กรุณาเข้าใจในความจำเป็น งั้นหนูขอตัว กลับก่อนน่ะค่ะ" เธอไหว้อย่างอ่อนน้อมแล้วเดินจากไป สมเจตน์เรียกคนสนิทเข้ามา "เด็กคนนี้ใช่มั๊ย ที่เคยเล่าให้ฟังเรื่องที่ตลาด..." สายตาเขานิ่ง "ใช่ครับ ผมเคยเจอเด็กหญิงคนไหนเป็นแบบนี้เลย ที่สำคัญ เธอเป็นผู้หญิงที่กล้าทำ ในสิ่งที่ไม่คาดคิด หายากมากครับ" มนูญซึ่งถือว่าเป็นกุนซือในการดำเนินงาน เกือบทุกอย่างของสมเจตน์ และเป็นคนที่จะคัดเลือกคนที่จะช่วยงาน "อืม! ฉันก็เห็น ถ้าเป็นคนที่จะมาปฏิเสธอะไรจากฉัน จะต้องกลัวรนราน หรือไม่กล้าสบตา แต่เด็กคนนี้ จ้องตาฉันอย่างไม่กลัว ถึงฉันจะใช้น้ำเสียงขู่ แต่เด็กคนนั้นก็ตอบกลับมา ด้วยเหตุผลที่ยากจะปฏิเสธ อืม เป็นเด็กที่รู้จักใช้จังหวะตอบโต้ น่าสนใจ..อายุเท่าไหร่น่ะ" มนูญตอบทันที "น่าจะ ๑๓ ถึง ๑๔ น่ะครับ ยังเรียนหนังสืออยู่" สมเจตน์ยิ้ม "ฉันน่าจะเจอเธอก่อนน่ะ พี่ก็สวยอย่างที่ฉันไม่เคยเจอ น้องก็คมคายแถมฉลาดเกินกว่าผู้หญิงคนไหน..." "พี่จันทร์ไม่ต้องแต่งกับนายสมเจตน์แล้วตอนนี้" นรีเข้าไปจับมือดวงจันทร์ ในขณะจัดสินคัาในร้าน "พูดอะไรน่ะ...แกรู้ได้ไง..อย่าบอกว่าแกไปหาท่านมา" น้ำเสียงของเธอทั้งตื่นเต้นระคนดีใจ "ยังไง พี่จันทร์ติดหนี้หนูแล้วน่ะ วันนี้ต้องทำอะไรอร่อยๆมาให้กินเยอะๆ" ถึงจะดีใจแต่ก็อดสงสัยไม่ได้ "แกทำยังไง ท่านถึง...ยอม" นรียิ้ม พร้อมกรอกตา ก่อนเอ่ยขึ้น "เป็นความลับแล้วจะเล่าให้ฟัง"   แล้วสองสาวก็กอดกันแน่น "พี่จันทร์จ๋า! ตอนนี้เราเหลือแค่สามพี่น้อง ยังไงก็ต้องช่วยกัน หนูตัดสินใจแล้ว หนูจะไม่เรียนต่อ จะมาช่วยพี่ทำงาน" ดวงจันทร์ตกใจ "แกจะบ้าหรือ! เรียนมาถึงขนาดนี้ จะทิ้งไปทำไม?" นรีตอบไปเพื่อไม่ให้พี่สาวเป็นกังวล "เป็นผู้หญิงไม่ต้องเรียนเยอะ หรอก! แค่นี้ก็ดีถมไปแล้ว อีกอย่างน่ะ หนูขี้เกียจอ่านหนังสือสอบ น่าเบื่อจะตาย ทำงานดีกว่า สนุกกว่าตั้งเยอะ!" ดวงจันทร์เข้าใจน้องสาวดี แม้จะทำร่าเริง ลึกๆ นรีก็น่าจะเจ็บปวด เพราะความฝันที่เคยบอกไว้ก็คือ อยากเรียนให้จบมหาลัย แตถ้าลองนรีตัดสินใจอะไรไปแล้ว จะไม่ยอมเปลี่ยนใจเด็ดขาด และอีกอย่าง การดูแลร้านนั้น เธอทำคนเดียวไม่ได้แน่ สมเจตน์นั่งดิ่มวิสกี้ในห้องพักผ่อน ใจเขาคิดถึงเด็กผู้หญิง ที่มาหาเขาเมื่อเช้า "เป็นอะไรค่ะท่าน นั่งเหม่อเชียว" นฤมลหญิงข้างกายของเขา เข้ามาโอบที่ด้านหลัง "ฉันกำลังคิดอะไรเพลินๆน่ะ..." เธอเดินอ้อมมาด้านหน้า "คิดเรื่อง คนที่กล้าปฏิเสธท่านหรือค่ะ ดิฉันก็ไม่เคยเห็นใครกล้าทำอย่าง นี้มาก่อน" สมเจตน์หัวเราะในลำคอ "เธอนี่! ฉันไม่ใช่ยักษ์มาร ทำไมจะไม่มีคนกล้าล่ะ เธอเองก็ เคยทำอย่างนั้นมาก่อน จำไม่ได้หรือ" สายตาของนฤมลประกายวูบ "ท่านค่ะ! แล้วตอนนี้ล่ะดิฉันเป็น อย่างนั้นอีกมั๊ย" เขาวางแก้ววิสกี้ที่โต๊ะวาง "ตอนนี้เธอก็เป็นลูกแมวน้อยของฉันไง......" นฤมลหญิงสาว ที่สมเจตน์มักจะขอคำปรึกษาในเรื่องทั่วไป สมเจตน์อุ้มเธอมานั่งตัก "ฉันจะต้องทำยังไง ถ้าปราถนา  ของสองสิ่ง ในเวลาเดียวกัน" แล้วคำตอบของนฤมลนั้น ก็เป็นที่พอใจเขายิ่งนัก "ท่านค่ะ ทุกอย่างก็ เหมือนกับ ท่านทำธุรกิจ คือต้องทำให้เป้าหมาย ไม่มีทางออก ถึงทีี่สุดท่านก็สมปราถนาเอง" จากนั้นอีก ๓ ปี กิจการของบ้านนรีกับดวงจันทร์ช่วยกัน ก็ค่อยๆเกิดปัญหาขึ้น ทั้งเงินที่ทางพ่อติดไว้เพื่อการค้า ทางนายทุนบอกกับสองสาวว่า "ช่วงนี้ก็แย่ สงครามมันทำให้ข้าวของแพงไปหมด ตอนนี้อย่าว่าจะขาย เลยแค่จะกินยังแทบหาไม่ได้ ตอนนี้ฉันก็ต้องหาหยิบยืม หรือไม่ก็ต้องมาทวงหนี้เก่านี่แหละ!" ชายสูงอายุพูดพร้อมถอนหายใจ "เถ้าแก่ค่ะ ตอนนี้หนูกับพี่สาวก็หาทางจะชำระให้อยู่ แต่สินค้าก็ ไม่มีขาย ลูกหนี้ของเรา ก็มีปัญหาเหมือนกัน ขอให้เถ้าแก่นึกถึงความสัมพันธ์สมัยพ่อช่วยยืดกำหนด ไปอีกสักระยะ แล้วได้เงินมา หนูรับรองว่าจะเอาไปให้ถึงมือเถ้าแก่แน่นอนค่ะ" นรีเป็นคนเจรจา เถ้าแกเชงนั่งนิ่งนึกไม่ออกจะทำอย่างไร นรีนึกสักพัก "เอางี้! เถ้าแก่เอาสินค้าพวกนี้ไป หนูคิดราคาพิเศษ รับรองเถ้าแก่ไม่ขาดทุน" เมื่อไม่มีทางเลือก เถ้าแก่เชงก็ต้องรับของไป หลังจากเจ้าหนี้ไปแล้ว สองสาว ก็มาปรับทุกข์กัน "ข้าวของแทบจะไม่เหลือแล้ว เงินที่จะซื้อเข้าร้านก็ไม่มี จะเชื่อใครก็ไม่ได้......" ดวงจันทร์พูดก่อน "รีก็คิดไม่ออกเหมือนกัน...ขายของนี่มันก็ยากเนอะ เราใจอ่อนกับใครไม่ได้เลย.." นรีถอนหายใจเหมือนกัน ขณะนั้น นราก็กลับมาพอดี เขาเดินมาหาสองสาว "พี่จันทร์ผมคิดดีแล้ว ผมจะไม่เรียนแล้ว จะไปทำงานกับพ่อเพื่อนที่กรุงเทพ จะได้มีเงินมาช่วยอีกทาง ..." นราพูดสิ่งที่คิด "ไม่ได้พี่นะ!....พี่จะจบแล้วอีกปีก็จบแล้ว พี่จะทิ้งโอกาสไม่ได้น่ะ!" นรีพูดสวนทันที "แล้วให้ทำไง ค่าเรียนยังไม่จ่าย ยังไงก็ไม่จบอยู่ดี แบบนี้แหละดีแล้วทั้งสองลำบากมามากพอแล้ว ถึงคราวพี่บ้าง" แล้วนราก็เดินเข้าไปในห้อง สองสาวมองหน้ากันแล้วถอนหายใจพร้อมกัน ถึงที่สุด ดวงจันทร์ก็ ตัดสินใจเป็นผู้ไปพบสมเจตน์ที่บ้านพัก โดยที่นรีไม่ทราบ   แน่นอนว่าเธอไปเพื่อทำความตกลงกับเขา อีก๗วันต่อมา ก็มีรถยนต์มาจอดหน้าบ้าน เพื่อรับดวงจันทร์ไป "พี่จันทร์ทำไมไม่บอกรีก่อน ทำไม" เธอมาคุยกันหลังบ้าน "พี่ตัดสินใจแล้ว ความจริงคุณสมเจตน์ก็ไม่เลวร้ายอะไร เป็นคนสุภาพด้วยซ้ำ เขาดูแลพวกเราได้อยู่แล้ว" ดวงจันทร์จับมือนรีไว้ แต่เธอก็รู้สึกได้ว่ามือของเธอสั่น "พี่รีหมายความว่า..." "พี่หมายถึงเราทั้งหมดจะไปอยู่บ้านหลังใหม่...เราทั้งหมด" พูดถึงตอนนี้เธอก็ร้องให้ออกมา "พี่จะไม่ไป ไหนที่ไม่มีเราอยู่ด้วยกัน.." นรีน้ำตาไหลโดยไม่รู้ตัว เธอเหมือนจะช่วยพี่สาวเธอได้แต่สุดท้าย ก็ช่วย ไม่ได้อยู่ดี "ทำไมน่ะ...ๆ...ทำไม" เธอได้แต่นึกรำพัน หลังจากที่ขายของในบ้านทั้งหมดเพื่อชำระหนี้เก่าจนหมด ทั้งสามก็เข้าสู่บ้านหลังใหม่ สมเจตน์ให้คนรับ ใช้มาคอยอำนวยความสะดวกหลายคน จนดูวุ่นวายไปหมด เมื่อเก็บของจนเสร็จก็ถึงเวลาที่ทั้งสาม ต้องเข้าไปพบสมเจตน์ในห้องทำงานทั้งสามนั้งที่ชุดรับแขก ทั้งหมดยกมือไหว้พร้อมกัน "นี่นราใช่มั๊ย...เห็นว่ากำลังเรียนมหาลัย เรียนอะไรน่ะเรา" สมเจตน์ทักทายอย่างเป็นกันเอง "ผมเรียนนิติศาสตร์ครับท่าน" "ฮึๆ ดีจบแล้วจะได้มาช่วยฉัน..แต่ต่อไปอย่าเรียกว่าท่านให้เรียกพี่เพราะ ตอนนี้ฉันก็มีศักดิ์เป็นพี่เขยเธอ.." นรารู้สึกประหม่าพอควร เพราะตั้งแต่เด็กได้ยินกิตติศัพท์ของสมเจตน์ ซึ่งจริงหรือไม่จริงเขาไม่รู้แต่อย่างนึงที่รู้สึกคือเกรงในอำนาจของเขา "เป็นเกียรติ์มากครับท่.. พี่เขย" สมเจตน์ยิ้มแล้วปรายตามองมาที่นรี "คิดซะว่าเป็นบ้านของเธอ น่ะขาดเหลืออะไรก็บอกแม่บ้าน แล้วอีกอย่างน่ะ เห็นว่าหยุดเรียนไม่ใช่เหรอเดี๋ยวจะหาที่เรียนให้ดีไหม" นรีที่นั่งข้างดวงจันทร์ "ไม่เป็นไหร่ค่ะ หนูคิดว่าจะหางานทำ จะได้ไม่เป็นการรบกวนท่านน่ะค่ะ" สมเจตน์หัวเราะออกมา "นี่ถ้าคนอื่นรู้ว่าฉันปล่อยให้น้องเมีย ออกไปทำงานข้างนอก ฉันจะเอาหน้าไปไว้ไหน...ก็บอกแล้วอย่า เรียกฉันแบบนี้" นรีจึงตอบกลับไปตามความรู้สึก "หนูจะเรียกท่านว่ายังไง ก็ยังเป็นพี่เขยอยู่ดี แล้วที่หนูอยากทำงาน ก็เพราะอยาก หาประสบการณ์มีโอกาสจะได้ช่วยงานท่านไงค่ะ" เขาส่ายหัวหัวเราะเสียงดัง "เธอนี่เด็กดื้อจริงๆ เอาๆ...ถ้าอยากทำงานเลย ก็ได้ เธอช่วยงานฉันที่ห้างล่ะกัน..อย่าปฏิเสธ เพราะงานฉันวัดที่ ฝีมือไม่ใช่เส้นสาย เธอได้ใช้มันเต็มที่แน่ตกลงน่ะ" เมื่อข้อเสนอเป็นแบบนนี้นรีก็ปฏิเสธไม่ได้ จากนั้นเขาก็พาทั้งหมด ไปแนะนำคนในบ้านทั้งหมด ที่เรือนรับรอง มีคนมากมายยืนรอรับ นรีสามารถ จดจำคนทั้งหมดได้ ที่สะดุดตามีอยู่สามคน คือนายมนูญเลขาสมเจตน์ ดูเป็นคนใจดี และยิ้มแย้มตลอด นายชัยเธอจำได้ เพราะในวันนั้นเขาจะมาช่วยเธอ แต่เนื่องจากประมาทธนู จึงถูกลูกถีบกลับหลัง ในขณะที่เขาจะใช้เข่าลอยใส่ จนสลบไป ซึ่งนายชัยจะดูเขินเธอไม่น้อย ...หลังจากที่ชัยฟื้นขึ้นมาพร้อมกับทหารญี่ปุ่น เขาเก็บเรื่องนี้เป็นความลับ เพราะเรื่องความพ่ายแพ้ เป็นเรื่องเสียหน้า โดยเฉพาะคนที่แพ้เป็นคนเหมือนไม่เต็ม อีกคนคือคุณนฤมล สาวสวยตาเฉี่ยว ที่ดูมีเสน่ห์เกินผู้ช่วยทั่วไป "ต่อไปก็ให้เกียรติคุณๆ เหมือนที่ทำกับฉันน่ะ" เหมือนคำสั่ง ที่ทรงอำนาจ ให้ทุกคนในบ้านรู้จักพวกเรา จากนั้นสมเจตน์ก็บอกให้มนูญเข้าไปพบที่ห้องทำงาน เพื่อหางานที่เหมาะกับนรี ตอนเย็นมีพิธีกรรมนิดหน่อย และดวงจันทร์ก็เข้าสู่เรือนใหญ่ ระหว่างที่สมเจตน์ อยู่กับดวงจันทร์หญิงสาว ที่เขาปราถนามานับแรมปี แต่ใจเขากับนึกถึง เด็กหญิง ผมยาวตาโต เป็นประกายสดใส มีแก้มนิดหน่อย ตามประสาเด็กสาววัยใส... เขาคิดถึงในวันนั้น ที่คุยกับนฤมลเรื่องนี้ "...ชอบผู้หญิง คนหนึ่ง แต่ถึงเวลาเขากลับชอบผู้หญิงอีกคนมากกว่า แล้วคนนี้เป็นน้องสาว ชั้นควรทำไงดี" นฤมลยิ้ม อย่างอ่อนหวาน ก่อนจะกระเซ้ากลับไป "ผู้ชายนี่น่ะค่ะ มีรักไม่เคยพอเลย!... ถ้าเดาไม่ผิด ท่านหมายถึงเด็กผู้หญิงที่ท่านพูดถึง ใช่มั๊ยค่ะ.." เขาหัวเราะในคอ "เธอนี่ช่างรู้ใจฉันจริงๆ อืม!ชั้นคิดจะไปขอเด็กคนนั้นแทน แต่พอมาคิดดูอาจ จะกลายเป็นคนโลเลในสายตาเธอ ตอนแรกจะขอพี่สาว แต่พอรู้จักเธอก็เปลี่ยนใจ อีกอย่างเธอ ยังเด็กอยู่มาก" นฤมลหัวเราะคิก "เรื่องนี้ถึงกลับทำให้ท่าน คิดมากขนาดนี้ สงสัยเด็กนี่ต้องมีอะไรแน่ๆ ถึงทำให้ท่านต้อง คิดถึงความรู้สึกของเธอขนาดนี้.." "ฉันไม่เคยเห็นเด็กคนไหน เป็นอย่างนรีมาก่อน ถ้าความสวย ฉันว่าพี่สาวสวยกว่าน่ะ แต่ถ้าความมีเสน่ห์..." สายตาเขาเป็นประกาย "ยังเด็กอยู่ ก็เลยดูมีเสนห์ล่ะสิท่าน" เธอให้ความเห็น "ไม่น่ะ เธอก็รู้ฉันไม่นิยมเด็กสาวมาแต่ไหนแต่ไร... เด็กคนนี้ทำให้คิด.." นฤมลนิ่งสักครู่ "ท่านค่ะ ถ้าอย่างนั้นท่านต้องทำตามเดิม รับพี่สาวมาก่อน ส่วนน้องสาว ดิฉันคิดว่าด้วยเสนห์ของท่าน ยังไงเธอก็ต้องเป็นของท่าน อย่างแน่นอน เพียงแต่ท่านต้องใจเย็นเท่านั้น" สมเจตน์คิดตาม "จริงของเธอ ก็ไม่มีอะไรเสียหาย แถมยังได้ทั้งคู่ เธอนี่ช่างเป็นคู่คิดที่เยี่ยม จริงๆ" "ขอแต่อย่าทอดทิ้งดิฉันเท่านั้นน่ะค่ะท่าน..." นฤมลซุกตัวที่อกเขา แต่แววตามีประกายริษยาขึ้น... แล้วนรีก็ได้ทำงานในห้างของนายสมเจตน์ เกี่ยวกับการค้าไม้ และด้วยการแนะนำ ของผู้เชี่ยวชาญ ทำให้เธอทำงานได้เป็นอย่างดี และด้วยความเฉลียวฉลาดเข้าใจอะไรง่าย มีมุมมองที่กว้างไกล ทำให้กิจการของนายสมเจตน์ เติบโตอย่างรวดเร็วด้วยวัยเพียง ๑๗ แต่ทำงานได้เหมือนผู้ใหญ่ เธอกลาย เป็นที่รักของคนในห้าง และคนที่ติดต่อเป็นวงกว้าง จากงานเกี่ยวกับค้าไม้ ก็ต่อยอด ทำกิจการอื่นที่เกี่ยวเนื่องกัน จนกลายเป็นกลุ่มการค้าขนาดใหญ่ ถึงแม้สมเจตน์จะมีธุรกิจ ผิดกฎหมายบางส่วน เธอก็ไม่ยุ่งเกี่ยวกับมัน เพราะสมเจตน์จะให้มนูญกับชัยดูแล แม้เวลาจะผ่านไป ในยามทำงาน เธอจะมุ่งมั่นเพียงอย่างเดียว แต่ยามค่ำคืน เธอนึกถึงใครคนนึง..... ถึงจะไม่มีโอกาสได้เจอกัน และคงไม่มีวันที่จะได้พบกัน แต่ทำไมเธอยังนึกถึงไม่เสื่อมคลาย.... เธอหยิบของอย่างหนึ่งออกมา มันดูเหมือน เข็มกลัดสีทอง ทรงกลม รูปในเหรียญเป็น ธนูง้างคันศร มีภาษายึกยือซึ่งเธออ่านไม่ออก และเธอนำเส้นผมของใครคนหนึ่ง เป็นผมสีแดงตรงยาว มาถักไปมาเป็นรูปทรงหัวใจอย่างสวยงาม เธอนึกถึง วันที่เธอได้เข็มกลัดมา......   วันนั้นเธอน่าจะอายุ ๕ ขวบ เดินร้องไห้มาที่บ้านอาแปะซา เธอทำตุ๊กตาที่ พ่อทำให้ใหม่ หายไป แล้วเมื่อไปถามแม่ ก็เลยถูกต่อว่า "ทำไมไม่รู้จักรักษาของ พ่อไม่ทำให้ใหม่ แล้วไม่ต้องมางอแงเลย จะไปไหนก็ไป" เป็นคำพูดแม่ที่ทำให้เธอน้อยใจสุดๆ เธอจึงวิ่งออกมาจากบ้าน ธนูเข้ามาปลอบเธอ ตามประสาเด็กซึ่งเธอก็ไม่ยอมหยุดร้อง ธนูเดินไปหยิบอะไรบางอย่างมาให้เธอ "อาแปะบอกว่า เนี้ยะเป็นของที่ติดตัวมา ตั้งแต่พี่เกิด อ่ะให้!.." เขายิ้มแล้วแบมือออก เป็นเข็มกลัดตัวนี้   "โม้แล้ว ใครจะเกิดมา แล้วมีเหรียญตามมาด้วย.." ดูเหมือนว่าเธอจะอารมณ์ดีขึ้น เขายังยิ้มซื่อๆ "จริงน่ะ อาแปะ ไม่เคยโกหก..แล้วน้องรีต้องสัญญาน่ะ จะรักษามันเป็นอย่างดี เพราะอาแปะบอกว่า ถ้ามันหายไป พี่จะป่วยหนักอาจถึงตายด้วย..."   เขาพูดอย่างจริงจัง เธอหยิบมาดูด้วยประสาเด็ก "มิน่า! พี่ถึงชื่อธนู เพราะอย่างนี้เอง... แต่ไม่เอาอ่ะ! เดี๊ยวหายไป พี่จะไม่สบาย.." เธอคืนให้เขา "ไม่เป็นไร ถ้ารีเก็บไว้ พี่จะต้องแข็งแรงขึ้น แต่ต้องเก็บไว้ให้ดี อย่าให้หายน่ะ! แล้วอย่าให้ใครเห็นด้วยน้า.." เนื่องจากเป็น สีทองสวยงาม เธอจึงชอบมันตั้งแต่ที่เห็น "จ๊ะ!... รีจะรักษามันให้ดีที่สุด แล้วจะไม่บอกใครด้วย..." เธอยิ้มจนแก้มปริ เมื่อเธอกลับบ้านไป อาแปะซา มาหาเอกสาร แล้วพบว่า เข็มกลัดนี้หายไป พอมาถาม ธนูบอกว่า เขาทำหายไปแล้ว ไม่รู้ว่าหายไปไหน อาแปะซาโกรธมาก เขาเลยโดนทำโทษอย่างหนัก "ของบางอย่างทำหายได้ แต่ของที่สำคัญเท่าชีวิต ถ้าหายไป แล้วจะทำไงหา อาฮก..." นี่เป็นเหตุการณ์ที่ นรีไม่ทราบในตอนนั้น..... เธอหยิบออกมาดูอยู่นาน แล้วเอามาแนบอก เธอเริ่มสงสัยตัวเองเหมือนกันว่า ความรู้สึกแบบนี้ เขาเรียกว่าอะไร.... และเมื่อเวลาผ่านไป เธอก็เข้าใจว่าความรู้สึกนั้นมันคือ ... ความผูกพันธ์.... ไม่เหมือนที่เธอรู้สึกกับพี่สาวหรือพี่ชาย แต่ผูกพันธ์แบบชายหนุ่มหญิงสาวที่มีให้กัน หรือที่เรียกกันว่า.....'ความรัก'...... จากคุณ : ั (kasareev) เขียนเมื่อ : วันสิ้นปี 55 20:35:07

ความคิดเห็นที่ 4 เรื่องของนรี หลังจากที่ ธนูออกจากหมู่บ้านในวันนั้น เธอก็ต้องใช้ชีวิตไปตามปกติแม้เธอจะตระหนักได้ว่า รู้สึก ผูกพันธ์กับเขามากเพียงไหน แต่ชีวิตต้องดำเนินต่อไป เธอจะจมอยู่กับความทุกข์แบบนี้ไม่ได้ และที่ สำคัญบ้านของเธอ ก็พบเหตุการณ์พลิกผัน ระหว่างที่พ่อและแม่ของเธอเดินทางไปกับทหารญี่ปุ่นรถ ที่พาไปนั้นถูกทหารฝ่ายพันธ์มิตร แฝงตัวอยู่ระดมยิง เพราะสินค้าที่จะนำไปนั้น เป็นสินค้าที่อันตราย ต่อฝ่ายนั้น พ่อแม่ถูกกระสุนเสียชีวิตในที่เกิดเหตุ เธอทราบข่าว ในเช้าวันรุ่งขึ้น เพราะนายทหารญี่ปุ่นมาแจ้งข่าว ให้ทางบ้านรู้ สามพี่น้องกอดกัน ร้องไห้อย่างน่าเวทนา หลังจากนั้นครอบครัวเธอ ก็เข้าสู่วิกฤติทันที เพราะขาดเสาหลักไป เธอต้องพยายาม แสดงความเข้มแข็ง เพื่อประครองครอบครัวให้ผ่านไปให้ได้ นราพี่ชายของเธอในตอนนี้ ก็กำลังจะสอบ เข้ามหาลัย ชึ่งเป็นคนแรกที่จะทำให้ความฝันของพ่อ ยามมีชีวิตเป็นจริง ถึงเธอจะมีเรื่องขัดแย้งกับนรา ตั้งแต่วันนั้น...... "สมน้ำหน้า ไอ้ปัญญาอ่อนเอ้ย!" นราสบถออกมาหลังจากใช้ไม้ฟาดที่หัวของ ธนูอย่างแรง นรีตอนนั้นอยู่ในสภาวะ ตกตะลึง เธอมองเขา ที่นอนใต้แทบเท้า ตาค้างเหมือนคนเสียชีวิต มีเลือดออก เป็นจำนวนมาก นราเมื่อสังเกตุเห็น ก็เกิดความกลัวสุดขีด เพราะคิดว่าเขาฆ่าคนตาย "เฮ้ย! ไอ้ฮกตาย แล้ว!" นราอุทานเสียดัง แล้วรีบดึงแขนนรีเพื่อหนีไปด้วยกัน ขนะที่เธอจะดูอาการของเขา "ปล่อยรี พี่เขายังไม่ตาย ปล่อยรี!" เธอพยายามดิ้นรน "แกอยากให้ฉันติดคุกหมดอนาคตหรือไง ไปกันก่อน เดี๋ยวแกจะมาก็เรื่องของแก.. เร็วเข้า!" แล้วนราก็รวบเอวของเธอแล้วพาไปทันที ในขณะที่ธนูกำลังผ่าน ช่วงเวลาเป็นหรือตาย ทองที่เห็นเหตุการณ์ จึงรีบมาดูอาการ เมื่อเห็นว่ายังมีลมหายใจ จึงรีบพาเขาไปพักที่บ้าน ในระหว่างนั้น ธนูยังคงนอนนิ่ง เขามีอาการกะตุกเป็นระยะ ทองเองก็ยังคิดว่า เป็นไปได้ที่เขาอาจจะไม่รอด แล้วถ้าเป็นอย่างนั้นจริงๆ เท่ากับว่า หาเรื่องมาใส่ตัว ทองนึกโทษตัวเอง ว่าไม่หน้าพามาเลย แต่จะให้นำร่างไปไว้ที่อื่นก็ทำไม่ได้อีก ทองได้แต่เภาวนาขอให้เขาฟื้นขึ้นมา และหายเป็นปกติ ถ้าเผื่อว่าเขาเกิดบ้าไปกว่าเดิม ก็ค่อยว่ากัน "ทุกอย่างแล้วแต่โชคชะตาว่ะไอ้น้อง" แล้วโชคก็ เข้าข้างทั้งสอง..... ช่วงเวลาความตายใกล้แค่เอื้อม โชคชะตาก็เล่นตลก ในตอนเด็กที่เขาสมองถูกกระทบกระเทือน จนทำให้เกิดการปิดกั้นสมอง ทั้งสองด้านที่เชื่อมกัน ทำให้ความทรงจำต่างๆเลือนหาย และข้อสำคัญการพัฒนาต่างๆ ก็เลยช้าไปด้วย เปรียบเสมือน เรือสองเครืองยนต์ แต่เครื่องนึงดับไป จนถึงในตอนนี้ เครื่องยนต์ที่สองได้ติดแล้ว..... ธนูฟื้นขึ้นมา แต่ยังไม่รู้ตัวว่าเขามีการเปลี่ยนแปลงไปแล้ว มีอาการแทรกซ้อนเล็กๆ เมื่อร่างกายปรับสภาพได้ เขารู้สึกถึงความแตกต่างจากเดิม รู้จักพินิจ วิเคราะห์ สิ่งต่างๆรอบตัว รู้สึกอารมณ์พลุ่งพล่านขึ้น ถ้าเป็นสมัยก่อนเมื่อเขาโกรธขีดสุด จะขาดความ ยับยั้งคือจะร้องไห้โวยวาย หรือชกต่อยตัวเองจนเมื่อความโกรธคลี่คลาย เขาก็กลายมาเป็นปกติ แน่นอนเขาจำเหตุการณ์ในวันนั้นได้ แต่เขากลับสามารถใช้เหตุผล ในการระงับอารมณ์แปรปรวน เมื่อพักฟื้นจนแข็งแรงเป็นปกติแล้ว เขาก็ตัดสินใจที่จะหาความก้าวหน้า เหมือนผู้ใหญ่ที่ต้องแสวงหาความก้าวหน้า ในขณะนี้อะไรจะเป็นแรงผลักดัน เขาจึงใช้เหตุการณ์ที่ผ่านมา เป็นแรงขับเคลื่อน เขานึกถึงนรี... เพื่อนเล่น คนเดียวที่คอยช่วยเหลือ ยามที่เขาถูกรังแก แบ่งปันขนมมาให้ ไม่เคยรังเกียจเขา เขานึกถึงสมุดโน๊ตที่เธอมอบให้ แต่จะมีประโยชน์อะไร... เขาพยายามนึกถึงเหตุผล ว่าทำไมเธอถึงนัดเขา ให้มาฟังเรื่องการตาย ของอาแปะซา ซึ่งเกี่ยวข้องกับเธอในทางอ้อม ไม่น่าจะเป็นไปได้ ว่าทั้งหมดจะเป็นการกระทำของเธอ ถ้าให้คาด น่าจะเป็นแผนของนรา เพราะไม่อยากให้นรียุ่งเกี่ยวกับตนอีก จึงให้รู้เรื่องนี้ จากปากนรี เพื่อเราทั้งสอง จะไม่ต้องคบหากันอีก และมันก็ได้ผล เพราะเขารู้สึกเสียใจ ที่นรีเป็นสาเหตุให้อาแปะซา ต้องตาย ถึงเป็นแค่สาเหตุเล็กๆ เมื่อตัดสินใจแล้ว เขาก็กลับไปที่สุสานของอาแปะซา "พ่อ...ผมต้องเป็นลูกอกตัญญู ที่ไม่สามารถอยู่ดูแล สุสานของพ่อได้ ผมต้องไปทำอะไร เพื่อตัวเองถ้าสำเร็จผมจะกลับมา ผมสัญญาผมจะต้องได้ดีเพื่อให้ ทุกคนรู้ว่า ผมเป็นลูกพ่อ..." เขาใช้น้ำเปล่าในลำธารแทนน้ำชาเซ่นไหว้ จากนั้นเขาก็ไปเพิงพัก...... นรีตัดสินใจอย่างเด็ดขาดว่าเธอจะหยุดเรียนเพื่อมาช่วยดวงจันทร์ดูแลร้าน และที่เธอรู้อีกอย่างคือ ดวงจันทร์ไม่เคยคิด จะไปเป็นภรรยา ของนายสมเจตน์เลยแม้แต่น้อย เธอจึงใช้โอกาสนี้ให้ดวงจันทร์ ปฏิเสธนายสมเจตน์ โดยเธอเป็นคนเจรจากับเขาเอง "ท่านค่ะ ตอนนี้ทางบ้านหนูเกิดปัญหาขึ้น มากมาย พี่จันทร์เข้าใจในความปราถนาดี   แต่ตอนนี้พี่จันทร์คือเสาหลักของบ้าน.... คือพี่เขารู้สึกผิดจึง ไม่กล้าที่จะมาบอกกับท่านด้วยตนเอง.." นรีพูดด้วยน้ำเสียงเศร้าแต่ฉะฉานทำให้ สมเจตน์ สนใจในตัวนรี "ก็เลยให้น้องสาวมาปฏิเสธฉัน...เธอว่าฉันจะรู้สึกยังไง" สมเจตน์พูดขึ้น นรีพูดต่อทันที "ไม่ใช่อย่างนั้นค่ะ...คือพี่จันทร์จะขอเวลาเพื่อดูแลร้าน... เพราะที่นี่คือสิ่งที่พ่อแม่ทิ้งไว้ให้ อีกอย่างที่บ้านเรา  ก็ไม่มีญาติที่ไหนอีก แล้วใครล่ะค่ะที่จะช่วยหนู และพี่ชาย ขอความกรุณา ด้วยน่ะค่ะ" เธอใช้สายตาเป็นเชิงวิงวอน สมเจตน์นั่งนิ่ง แล้วพูดต่อ "หนูก็น่าจะรู้น่ะ ถ้าจันทร์แต่งงานกับฉัน มีเหรอว่า ครอบครัวเธอจะลำบาก ที่ร้านของเธอจะดูแลต่อ ฉันก็ไม่ว่า เธอน่าจะมีเหตุผลที่ดีกว่านี้น่ะ..." นรียิ้ม "ก็นี่ล่ะค่ะที่ทำให้ พี่จันทร์รู้สึกไม่ดี ถ้าพี่จันทร์แต่งงานตอนนี้ จะทำให้ชาวบ้านในละแวก คิดว่าที่แต่งเพราะ ไม่ใช่ความรัก หรือบางคนอาจจะเข้าใจท่านผิด ทั้งที่เป็นความปราถนาดีแท้ๆ นี่ล่ะค่ะที่ทำให้ พี่จันทร์ต้องล่ะทิ้งความสุขส่วนตัว" สมเจตน์พยักหน้าเหมือนจะเข้าใจ "ก็ได้ ถ้าจันทร์เขาคิดอย่างนั้น ฉันก็ไม่อยาก บังคับจิตใจใคร...เอาล่ะถ้าบ้านเธอเดือดร้อนอะไรก็บอกน่ะ ฉันจะช่วยเท่าที่ช่วยได้.." นรีไม่แสดงอาการดีใจยังคงทำหน้าเศร้า "ขอบพระคุณค่ะ ที่กรุณาเข้าใจในความจำเป็น งั้นหนูขอตัว กลับก่อนน่ะค่ะ" เธอไหว้อย่างอ่อนน้อมแล้วเดินจากไป สมเจตน์เรียกคนสนิทเข้ามา "เด็กคนนี้ใช่มั๊ย ที่เคยเล่าให้ฟังเรื่องที่ตลาด..." สายตาเขานิ่ง "ใช่ครับ ผมเคยเจอเด็กหญิงคนไหนเป็นแบบนี้เลย ที่สำคัญ เธอเป็นผู้หญิงที่กล้าทำ ในสิ่งที่ไม่คาดคิด หายากมากครับ" มนูญซึ่งถือว่าเป็นกุนซือในการดำเนินงาน เกือบทุกอย่างของสมเจตน์ และเป็นคนที่จะคัดเลือกคนที่จะช่วยงาน "อืม! ฉันก็เห็น ถ้าเป็นคนที่จะมาปฏิเสธอะไรจากฉัน จะต้องกลัวรนราน หรือไม่กล้าสบตา แต่เด็กคนนี้ จ้องตาฉันอย่างไม่กลัว ถึงฉันจะใช้น้ำเสียงขู่ แต่เด็กคนนั้นก็ตอบกลับมา ด้วยเหตุผลที่ยากจะปฏิเสธ อืม เป็นเด็กที่รู้จักใช้จังหวะตอบโต้ น่าสนใจ..อายุเท่าไหร่น่ะ" มนูญตอบทันที "น่าจะ ๑๓ ถึง ๑๔ น่ะครับ ยังเรียนหนังสืออยู่" สมเจตน์ยิ้ม "ฉันน่าจะเจอเธอก่อนน่ะ พี่ก็สวยอย่างที่ฉันไม่เคยเจอ น้องก็คมคายแถมฉลาดเกินกว่าผู้หญิงคนไหน..." "พี่จันทร์ไม่ต้องแต่งกับนายสมเจตน์แล้วตอนนี้" นรีเข้าไปจับมือดวงจันทร์ ในขณะจัดสินคัาในร้าน "พูดอะไรน่ะ...แกรู้ได้ไง..อย่าบอกว่าแกไปหาท่านมา" น้ำเสียงของเธอทั้งตื่นเต้นระคนดีใจ "ยังไง พี่จันทร์ติดหนี้หนูแล้วน่ะ วันนี้ต้องทำอะไรอร่อยๆมาให้กินเยอะๆ" ถึงจะดีใจแต่ก็อดสงสัยไม่ได้ "แกทำยังไง ท่านถึง...ยอม" นรียิ้ม พร้อมกรอกตา ก่อนเอ่ยขึ้น "เป็นความลับแล้วจะเล่าให้ฟัง"   แล้วสองสาวก็กอดกันแน่น "พี่จันทร์จ๋า! ตอนนี้เราเหลือแค่สามพี่น้อง ยังไงก็ต้องช่วยกัน หนูตัดสินใจแล้ว หนูจะไม่เรียนต่อ จะมาช่วยพี่ทำงาน" ดวงจันทร์ตกใจ "แกจะบ้าหรือ! เรียนมาถึงขนาดนี้ จะทิ้งไปทำไม?" นรีตอบไปเพื่อไม่ให้พี่สาวเป็นกังวล "เป็นผู้หญิงไม่ต้องเรียนเยอะ หรอก! แค่นี้ก็ดีถมไปแล้ว อีกอย่างน่ะ หนูขี้เกียจอ่านหนังสือสอบ น่าเบื่อจะตาย ทำงานดีกว่า สนุกกว่าตั้งเยอะ!" ดวงจันทร์เข้าใจน้องสาวดี แม้จะทำร่าเริง ลึกๆ นรีก็น่าจะเจ็บปวด เพราะความฝันที่เคยบอกไว้ก็คือ อยากเรียนให้จบมหาลัย แตถ้าลองนรีตัดสินใจอะไรไปแล้ว จะไม่ยอมเปลี่ยนใจเด็ดขาด และอีกอย่าง การดูแลร้านนั้น เธอทำคนเดียวไม่ได้แน่ สมเจตน์นั่งดิ่มวิสกี้ในห้องพักผ่อน ใจเขาคิดถึงเด็กผู้หญิง ที่มาหาเขาเมื่อเช้า "เป็นอะไรค่ะท่าน นั่งเหม่อเชียว" นฤมลหญิงข้างกายของเขา เข้ามาโอบที่ด้านหลัง "ฉันกำลังคิดอะไรเพลินๆน่ะ..." เธอเดินอ้อมมาด้านหน้า "คิดเรื่อง คนที่กล้าปฏิเสธท่านหรือค่ะ ดิฉันก็ไม่เคยเห็นใครกล้าทำอย่าง นี้มาก่อน" สมเจตน์หัวเราะในลำคอ "เธอนี่! ฉันไม่ใช่ยักษ์มาร ทำไมจะไม่มีคนกล้าล่ะ เธอเองก็ เคยทำอย่างนั้นมาก่อน จำไม่ได้หรือ" สายตาของนฤมลประกายวูบ "ท่านค่ะ! แล้วตอนนี้ล่ะดิฉันเป็น อย่างนั้นอีกมั๊ย" เขาวางแก้ววิสกี้ที่โต๊ะวาง "ตอนนี้เธอก็เป็นลูกแมวน้อยของฉันไง......" นฤมลหญิงสาว ที่สมเจตน์มักจะขอคำปรึกษาในเรื่องทั่วไป สมเจตน์อุ้มเธอมานั่งตัก "ฉันจะต้องทำยังไง ถ้าปราถนา  ของสองสิ่ง ในเวลาเดียวกัน" แล้วคำตอบของนฤมลนั้น ก็เป็นที่พอใจเขายิ่งนัก "ท่านค่ะ ทุกอย่างก็ เหมือนกับ ท่านทำธุรกิจ คือต้องทำให้เป้าหมาย ไม่มีทางออก ถึงทีี่สุดท่านก็สมปราถนาเอง" จากนั้นอีก ๓ ปี กิจการของบ้านนรีกับดวงจันทร์ช่วยกัน ก็ค่อยๆเกิดปัญหาขึ้น ทั้งเงินที่ทางพ่อติดไว้เพื่อการค้า ทางนายทุนบอกกับสองสาวว่า "ช่วงนี้ก็แย่ สงครามมันทำให้ข้าวของแพงไปหมด ตอนนี้อย่าว่าจะขาย เลยแค่จะกินยังแทบหาไม่ได้ ตอนนี้ฉันก็ต้องหาหยิบยืม หรือไม่ก็ต้องมาทวงหนี้เก่านี่แหละ!" ชายสูงอายุพูดพร้อมถอนหายใจ "เถ้าแก่ค่ะ ตอนนี้หนูกับพี่สาวก็หาทางจะชำระให้อยู่ แต่สินค้าก็ ไม่มีขาย ลูกหนี้ของเรา ก็มีปัญหาเหมือนกัน ขอให้เถ้าแก่นึกถึงความสัมพันธ์สมัยพ่อช่วยยืดกำหนด ไปอีกสักระยะ แล้วได้เงินมา หนูรับรองว่าจะเอาไปให้ถึงมือเถ้าแก่แน่นอนค่ะ" นรีเป็นคนเจรจา เถ้าแกเชงนั่งนิ่งนึกไม่ออกจะทำอย่างไร นรีนึกสักพัก "เอางี้! เถ้าแก่เอาสินค้าพวกนี้ไป หนูคิดราคาพิเศษ รับรองเถ้าแก่ไม่ขาดทุน" เมื่อไม่มีทางเลือก เถ้าแก่เชงก็ต้องรับของไป หลังจากเจ้าหนี้ไปแล้ว สองสาว ก็มาปรับทุกข์กัน "ข้าวของแทบจะไม่เหลือแล้ว เงินที่จะซื้อเข้าร้านก็ไม่มี จะเชื่อใครก็ไม่ได้......" ดวงจันทร์พูดก่อน "รีก็คิดไม่ออกเหมือนกัน...ขายของนี่มันก็ยากเนอะ เราใจอ่อนกับใครไม่ได้เลย.." นรีถอนหายใจเหมือนกัน ขณะนั้น นราก็กลับมาพอดี เขาเดินมาหาสองสาว "พี่จันทร์ผมคิดดีแล้ว ผมจะไม่เรียนแล้ว จะไปทำงานกับพ่อเพื่อนที่กรุงเทพ จะได้มีเงินมาช่วยอีกทาง ..." นราพูดสิ่งที่คิด "ไม่ได้พี่นะ!....พี่จะจบแล้วอีกปีก็จบแล้ว พี่จะทิ้งโอกาสไม่ได้น่ะ!" นรีพูดสวนทันที "แล้วให้ทำไง ค่าเรียนยังไม่จ่าย ยังไงก็ไม่จบอยู่ดี แบบนี้แหละดีแล้วทั้งสองลำบากมามากพอแล้ว ถึงคราวพี่บ้าง" แล้วนราก็เดินเข้าไปในห้อง สองสาวมองหน้ากันแล้วถอนหายใจพร้อมกัน ถึงที่สุด ดวงจันทร์ก็ ตัดสินใจเป็นผู้ไปพบสมเจตน์ที่บ้านพัก โดยที่นรีไม่ทราบ   แน่นอนว่าเธอไปเพื่อทำความตกลงกับเขา อีก๗วันต่อมา ก็มีรถยนต์มาจอดหน้าบ้าน เพื่อรับดวงจันทร์ไป "พี่จันทร์ทำไมไม่บอกรีก่อน ทำไม" เธอมาคุยกันหลังบ้าน "พี่ตัดสินใจแล้ว ความจริงคุณสมเจตน์ก็ไม่เลวร้ายอะไร เป็นคนสุภาพด้วยซ้ำ เขาดูแลพวกเราได้อยู่แล้ว" ดวงจันทร์จับมือนรีไว้ แต่เธอก็รู้สึกได้ว่ามือของเธอสั่น "พี่รีหมายความว่า..." "พี่หมายถึงเราทั้งหมดจะไปอยู่บ้านหลังใหม่...เราทั้งหมด" พูดถึงตอนนี้เธอก็ร้องให้ออกมา "พี่จะไม่ไป ไหนที่ไม่มีเราอยู่ด้วยกัน.." นรีน้ำตาไหลโดยไม่รู้ตัว เธอเหมือนจะช่วยพี่สาวเธอได้แต่สุดท้าย ก็ช่วย ไม่ได้อยู่ดี "ทำไมน่ะ...ๆ...ทำไม" เธอได้แต่นึกรำพัน หลังจากที่ขายของในบ้านทั้งหมดเพื่อชำระหนี้เก่าจนหมด ทั้งสามก็เข้าสู่บ้านหลังใหม่ สมเจตน์ให้คนรับ ใช้มาคอยอำนวยความสะดวกหลายคน จนดูวุ่นวายไปหมด เมื่อเก็บของจนเสร็จก็ถึงเวลาที่ทั้งสาม ต้องเข้าไปพบสมเจตน์ในห้องทำงานทั้งสามนั้งที่ชุดรับแขก ทั้งหมดยกมือไหว้พร้อมกัน "นี่นราใช่มั๊ย...เห็นว่ากำลังเรียนมหาลัย เรียนอะไรน่ะเรา" สมเจตน์ทักทายอย่างเป็นกันเอง "ผมเรียนนิติศาสตร์ครับท่าน" "ฮึๆ ดีจบแล้วจะได้มาช่วยฉัน..แต่ต่อไปอย่าเรียกว่าท่านให้เรียกพี่เพราะ ตอนนี้ฉันก็มีศักดิ์เป็นพี่เขยเธอ.." นรารู้สึกประหม่าพอควร เพราะตั้งแต่เด็กได้ยินกิตติศัพท์ของสมเจตน์ ซึ่งจริงหรือไม่จริงเขาไม่รู้แต่อย่างนึงที่รู้สึกคือเกรงในอำนาจของเขา "เป็นเกียรติ์มากครับท่.. พี่เขย" สมเจตน์ยิ้มแล้วปรายตามองมาที่นรี "คิดซะว่าเป็นบ้านของเธอ น่ะขาดเหลืออะไรก็บอกแม่บ้าน แล้วอีกอย่างน่ะ เห็นว่าหยุดเรียนไม่ใช่เหรอเดี๋ยวจะหาที่เรียนให้ดีไหม" นรีที่นั่งข้างดวงจันทร์ "ไม่เป็นไหร่ค่ะ หนูคิดว่าจะหางานทำ จะได้ไม่เป็นการรบกวนท่านน่ะค่ะ" สมเจตน์หัวเราะออกมา "นี่ถ้าคนอื่นรู้ว่าฉันปล่อยให้น้องเมีย ออกไปทำงานข้างนอก ฉันจะเอาหน้าไปไว้ไหน...ก็บอกแล้วอย่า เรียกฉันแบบนี้" นรีจึงตอบกลับไปตามความรู้สึก "หนูจะเรียกท่านว่ายังไง ก็ยังเป็นพี่เขยอยู่ดี แล้วที่หนูอยากทำงาน ก็เพราะอยาก หาประสบการณ์มีโอกาสจะได้ช่วยงานท่านไงค่ะ" เขาส่ายหัวหัวเราะเสียงดัง "เธอนี่เด็กดื้อจริงๆ เอาๆ...ถ้าอยากทำงานเลย ก็ได้ เธอช่วยงานฉันที่ห้างล่ะกัน..อย่าปฏิเสธ เพราะงานฉันวัดที่ ฝีมือไม่ใช่เส้นสาย เธอได้ใช้มันเต็มที่แน่ตกลงน่ะ" เมื่อข้อเสนอเป็นแบบนนี้นรีก็ปฏิเสธไม่ได้ จากนั้นเขาก็พาทั้งหมด ไปแนะนำคนในบ้านทั้งหมด ที่เรือนรับรอง มีคนมากมายยืนรอรับ นรีสามารถ จดจำคนทั้งหมดได้ ที่สะดุดตามีอยู่สามคน คือนายมนูญเลขาสมเจตน์ ดูเป็นคนใจดี และยิ้มแย้มตลอด นายชัยเธอจำได้ เพราะในวันนั้นเขาจะมาช่วยเธอ แต่เนื่องจากประมาทธนู จึงถูกลูกถีบกลับหลัง ในขณะที่เขาจะใช้เข่าลอยใส่ จนสลบไป ซึ่งนายชัยจะดูเขินเธอไม่น้อย ...หลังจากที่ชัยฟื้นขึ้นมาพร้อมกับทหารญี่ปุ่น เขาเก็บเรื่องนี้เป็นความลับ เพราะเรื่องความพ่ายแพ้ เป็นเรื่องเสียหน้า โดยเฉพาะคนที่แพ้เป็นคนเหมือนไม่เต็ม อีกคนคือคุณนฤมล สาวสวยตาเฉี่ยว ที่ดูมีเสน่ห์เกินผู้ช่วยทั่วไป "ต่อไปก็ให้เกียรติคุณๆ เหมือนที่ทำกับฉันน่ะ" เหมือนคำสั่ง ที่ทรงอำนาจ ให้ทุกคนในบ้านรู้จักพวกเรา จากนั้นสมเจตน์ก็บอกให้มนูญเข้าไปพบที่ห้องทำงาน เพื่อหางานที่เหมาะกับนรี ตอนเย็นมีพิธีกรรมนิดหน่อย และดวงจันทร์ก็เข้าสู่เรือนใหญ่ ระหว่างที่สมเจตน์ อยู่กับดวงจันทร์หญิงสาว ที่เขาปราถนามานับแรมปี แต่ใจเขากับนึกถึง เด็กหญิง ผมยาวตาโต เป็นประกายสดใส มีแก้มนิดหน่อย ตามประสาเด็กสาววัยใส... เขาคิดถึงในวันนั้น ที่คุยกับนฤมลเรื่องนี้ "...ชอบผู้หญิง คนหนึ่ง แต่ถึงเวลาเขากลับชอบผู้หญิงอีกคนมากกว่า แล้วคนนี้เป็นน้องสาว ชั้นควรทำไงดี" นฤมลยิ้ม อย่างอ่อนหวาน ก่อนจะกระเซ้ากลับไป "ผู้ชายนี่น่ะค่ะ มีรักไม่เคยพอเลย!... ถ้าเดาไม่ผิด ท่านหมายถึงเด็กผู้หญิงที่ท่านพูดถึง ใช่มั๊ยค่ะ.." เขาหัวเราะในคอ "เธอนี่ช่างรู้ใจฉันจริงๆ อืม!ชั้นคิดจะไปขอเด็กคนนั้นแทน แต่พอมาคิดดูอาจ จะกลายเป็นคนโลเลในสายตาเธอ ตอนแรกจะขอพี่สาว แต่พอรู้จักเธอก็เปลี่ยนใจ อีกอย่างเธอ ยังเด็กอยู่มาก" นฤมลหัวเราะคิก "เรื่องนี้ถึงกลับทำให้ท่าน คิดมากขนาดนี้ สงสัยเด็กนี่ต้องมีอะไรแน่ๆ ถึงทำให้ท่านต้อง คิดถึงความรู้สึกของเธอขนาดนี้.." "ฉันไม่เคยเห็นเด็กคนไหน เป็นอย่างนรีมาก่อน ถ้าความสวย ฉันว่าพี่สาวสวยกว่าน่ะ แต่ถ้าความมีเสน่ห์..." สายตาเขาเป็นประกาย "ยังเด็กอยู่ ก็เลยดูมีเสนห์ล่ะสิท่าน" เธอให้ความเห็น "ไม่น่ะ เธอก็รู้ฉันไม่นิยมเด็กสาวมาแต่ไหนแต่ไร... เด็กคนนี้ทำให้คิด.." นฤมลนิ่งสักครู่ "ท่านค่ะ ถ้าอย่างนั้นท่านต้องทำตามเดิม รับพี่สาวมาก่อน ส่วนน้องสาว ดิฉันคิดว่าด้วยเสนห์ของท่าน ยังไงเธอก็ต้องเป็นของท่าน อย่างแน่นอน เพียงแต่ท่านต้องใจเย็นเท่านั้น" สมเจตน์คิดตาม "จริงของเธอ ก็ไม่มีอะไรเสียหาย แถมยังได้ทั้งคู่ เธอนี่ช่างเป็นคู่คิดที่เยี่ยม จริงๆ" "ขอแต่อย่าทอดทิ้งดิฉันเท่านั้นน่ะค่ะท่าน..." นฤมลซุกตัวที่อกเขา แต่แววตามีประกายริษยาขึ้น... แล้วนรีก็ได้ทำงานในห้างของนายสมเจตน์ เกี่ยวกับการค้าไม้ และด้วยการแนะนำ ของผู้เชี่ยวชาญ ทำให้เธอทำงานได้เป็นอย่างดี และด้วยความเฉลียวฉลาดเข้าใจอะไรง่าย มีมุมมองที่กว้างไกล ทำให้กิจการของนายสมเจตน์ เติบโตอย่างรวดเร็วด้วยวัยเพียง ๑๗ แต่ทำงานได้เหมือนผู้ใหญ่ เธอกลาย เป็นที่รักของคนในห้าง และคนที่ติดต่อเป็นวงกว้าง จากงานเกี่ยวกับค้าไม้ ก็ต่อยอด ทำกิจการอื่นที่เกี่ยวเนื่องกัน จนกลายเป็นกลุ่มการค้าขนาดใหญ่ ถึงแม้สมเจตน์จะมีธุรกิจ ผิดกฎหมายบางส่วน เธอก็ไม่ยุ่งเกี่ยวกับมัน เพราะสมเจตน์จะให้มนูญกับชัยดูแล แม้เวลาจะผ่านไป ในยามทำงาน เธอจะมุ่งมั่นเพียงอย่างเดียว แต่ยามค่ำคืน เธอนึกถึงใครคนนึง..... ถึงจะไม่มีโอกาสได้เจอกัน และคงไม่มีวันที่จะได้พบกัน แต่ทำไมเธอยังนึกถึงไม่เสื่อมคลาย.... เธอหยิบของอย่างหนึ่งออกมา มันดูเหมือน เข็มกลัดสีทอง ทรงกลม รูปในเหรียญเป็น ธนูง้างคันศร มีภาษายึกยือซึ่งเธออ่านไม่ออก และเธอนำเส้นผมของใครคนหนึ่ง เป็นผมสีแดงตรงยาว มาถักไปมาเป็นรูปทรงหัวใจอย่างสวยงาม เธอนึกถึง วันที่เธอได้เข็มกลัดมา......   วันนั้นเธอน่าจะอายุ ๕ ขวบ เดินร้องไห้มาที่บ้านอาแปะซา เธอทำตุ๊กตาที่ พ่อทำให้ใหม่ หายไป แล้วเมื่อไปถามแม่ ก็เลยถูกต่อว่า "ทำไมไม่รู้จักรักษาของ พ่อไม่ทำให้ใหม่ แล้วไม่ต้องมางอแงเลย จะไปไหนก็ไป" เป็นคำพูดแม่ที่ทำให้เธอน้อยใจสุดๆ เธอจึงวิ่งออกมาจากบ้าน ธนูเข้ามาปลอบเธอ ตามประสาเด็กซึ่งเธอก็ไม่ยอมหยุดร้อง ธนูเดินไปหยิบอะไรบางอย่างมาให้เธอ "อาแปะบอกว่า เนี้ยะเป็นของที่ติดตัวมา ตั้งแต่พี่เกิด อ่ะให้!.." เขายิ้มแล้วแบมือออก เป็นเข็มกลัดตัวนี้   "โม้แล้ว ใครจะเกิดมา แล้วมีเหรียญตามมาด้วย.." ดูเหมือนว่าเธอจะอารมณ์ดีขึ้น เขายังยิ้มซื่อๆ "จริงน่ะ อาแปะ ไม่เคยโกหก..แล้วน้องรีต้องสัญญาน่ะ จะรักษามันเป็นอย่างดี เพราะอาแปะบอกว่า ถ้ามันหายไป พี่จะป่วยหนักอาจถึงตายด้วย..."   เขาพูดอย่างจริงจัง เธอหยิบมาดูด้วยประสาเด็ก "มิน่า! พี่ถึงชื่อธนู เพราะอย่างนี้เอง... แต่ไม่เอาอ่ะ! เดี๊ยวหายไป พี่จะไม่สบาย.." เธอคืนให้เขา "ไม่เป็นไร ถ้ารีเก็บไว้ พี่จะต้องแข็งแรงขึ้น แต่ต้องเก็บไว้ให้ดี อย่าให้หายน่ะ! แล้วอย่าให้ใครเห็นด้วยน้า.." เนื่องจากเป็น สีทองสวยงาม เธอจึงชอบมันตั้งแต่ที่เห็น "จ๊ะ!... รีจะรักษามันให้ดีที่สุด แล้วจะไม่บอกใครด้วย..." เธอยิ้มจนแก้มปริ เมื่อเธอกลับบ้านไป อาแปะซา มาหาเอกสาร แล้วพบว่า เข็มกลัดนี้หายไป พอมาถาม ธนูบอกว่า เขาทำหายไปแล้ว ไม่รู้ว่าหายไปไหน อาแปะซาโกรธมาก เขาเลยโดนทำโทษอย่างหนัก "ของบางอย่างทำหายได้ แต่ของที่สำคัญเท่าชีวิต ถ้าหายไป แล้วจะทำไงหา อาฮก..." นี่เป็นเหตุการณ์ที่ นรีไม่ทราบในตอนนั้น..... เธอหยิบออกมาดูอยู่นาน แล้วเอามาแนบอก เธอเริ่มสงสัยตัวเองเหมือนกันว่า ความรู้สึกแบบนี้ เขาเรียกว่าอะไร.... และเมื่อเวลาผ่านไป เธอก็เข้าใจว่าความรู้สึกนั้นมันคือ ... ความผูกพันธ์.... ไม่เหมือนที่เธอรู้สึกกับพี่สาวหรือพี่ชาย แต่ผูกพันธ์แบบชายหนุ่มหญิงสาวที่มีให้กัน หรือที่เรียกกันว่า.....'ความรัก'...... จากคุณ : ั (kasareev) เขียนเมื่อ : วันสิ้นปี 55 20:35:52

ความคิดเห็นที่ 5 ตอนที่ 9 อติตา ผมกลับมาที่พักแต่จิตใจของผผมล่องลอยไปไหนก็ไม่ทราบ ต้องสลัดความรู้สึกแบบนี้ออก ขั้นแรกต้อง หาอะไรทำ เอกสารที่กองบนโต๊ะผมหยิบขึ้นมาอ่านอย่างละเอียดทีละแผ่น สักครู่เสียงโทรศัพท์ก็ดังขึ้น "สวัสดีครับ ภาคีพูดครับ" ........ อดุลย์ตามให้ไปหาที่ บ้านในอาทิตย์นี้ เมื่อดูตารางงาน ก็ตอบตกลง ที่บ้านพักของ อดุลย์เปลี่ยนไปมาก จากเดิมที่ผมมาเมือ ๖-๗ ปีก่อน.. จอดรถนอกบ้านเสร็จ แล้วเดินเข้าไป อดุลย์ทักทายอย่างสนิทสนม ซึ่งก็ต้องเล่นตามบท และคงต้องเป็นแบบนี้ตลอด ถ้ามีใครก็ตามอยู่ด้วย เมื่อเขาพาไปที่ห้องทำงาน ซึ่งลักษณะเป็นห้องปิดทึบ เขาก็เข้าเรื่อง "นายเริ่มถึงไหน ตอนนี้น่าจะเป็นจังหวะที่ดี ในการทำงานของเรา..." แล้วผมก็รายงานทุกเรื่อง รวมทั้งแผนการที่วาง ไว้เป็นแบบขั้นบันได "ตอนนี้ทุกอย่างเตรียมการไว้แล้ว เหลือแค่ลงมือพร้อมกัน" ผมนำเอกสารสำเนางานมาให้ดู "อืม!..งั้นประมาณวันศุกร์ที่จะถึง กันอยากให้นายไป คลับเฮ้าส์สโมสรทหารบก พยายามตีสนิท กับ ใครคนนึง..." แล้วเขาก็เอาเอกสารเกี่ยวกับเป้าหมายให้ผมดู "ได้ครับ..แล้วจะให้โอนบัญชีเข้า กองทุนเลยมั๊ย?" อดุลย์ยิ้ม "นี่นายคืน ทุนกลับมาครบแล้ว!" ผมเดินมาที่ข้างโต๊ะ "ครบทุกบาท.... แถมมีกำไร เหลือพอที่จะทำดำเนินการต่อได้อีกนาน" อดุลย์ยิ้มกว้าง "ก็ดี!....กลับมาเร็วอย่างนี้ เป็นการดี เราจะทำอะไร ก็จะสะดวกขึ้น" เราคุยกันอีกนิดหน่อย เราก็ออกไปข้างนอก พอมาถึงห้องรับแขก ก็มีผู้หญิง นั่งอ่านหนังสือ เธอเงยหน้าขึ้นมาทักทาย "สวัสดีค่ะพี่ดุลย์....." อดุลย์กล่าวทักทายสาวน้อยผู้นั้น "นี่แกมาเร็วไปไหน นัดตอนเที่ยง นี่แค่ ๑๐ โมงกว่าเอง" เมื่อเธอเห็นผมยืนอยู่ จึงได้สงวนท่าที อดุลย์จึงแนะนำให้เรารู้จักกัน "เออ! นี่ภาคีเพื่อนพี่ ...แล้วนี่อติตาน้องสาวเรา รู้จักกันไว้" เธอยกมือไหว้อย่างอ่อนหวาน ผมยกมือไหว้ตอบ "ยินดีที่รู้จักครับ" อดุลย์จึงถามว่า "นายมีธุระอะไรหรือเปล่า?.... ไปกินข้าวเที่ยงกันมั๊ย?" ผมยิ้ม ตอบกลับไปว่า "วันนี้ไม่สะดวก พอดีกันติดธุระ คราวหน้าไม่พลาดแน่.... เออ!.. งั้นกัน กลับเลยน่ะ!!.." อติตาจึงพูดขึ้น "เป็นเพราะตาหรือเปล่าค่ะ ที่ทำให้คุณภาคี ต้องรีบกลับ" สีหน้าเธอเหมือนรู้สึกไม่สบายใจ "ไม่ใช่อย่างนั้น พอดีผมมาขอข้อมูล ในการจัดงานนิดหน่อยน่ะครับ ได้ข้อมูล ก็กำลังกลับพอดี.." เพื่อให้พี่น้องได้อยู่คุยกัน เพราะผมเคยรู้มาว่า อดุลย์รักน้องสาวคนนีี้มาก แต่เนื่องจากต้องออกไปประจำการ ต่างจังหวัดบ่อยๆ จึงได้แยกบ้านพักออกมา รวมทั้งมีสาเหตุอื่นด้วย แต่ผมไม่เคยถาม ผมยื่นมือจับกับอดุลย์   "ขอบใจน่ะ! สำหรับเอกสารที่ให้ ไว้เจอกัน..." "เออ!แล้วเจอกัน" เขาตบบ่า หลังจากเดินออกไป ผมได้ยินเสียงอติตา แม้จะพูดเบาๆ "เพื่อนพี่คนนี้ ดูไม่เหมือนคนไทย รู้จักตอนไหน ทำไมตาไม่เคยเห็น" ผมแอบยิ้มที่เธอพูดถึงผม.... หน้าที่ของผม ก็จะเหมือนผู้ประสานงาน จากคำสั่งที่มอบผ่าน อดดุลย์อีกที แต่วิธีการนั้นไม่ได้กำหนด ผมต้องวางแผนทำงานเอง หรือง่ายๆ ขอให้สำเร็จ ไม่คำนึงถึงวิธีการ ผู้ช่วยที่มาช่วยงาน โดยมากก็จะ เป็นผู้ที่ผมรับมา จากการพูดคุย รวมทั้งพนักงานในบริษัทเดิม ผมได้รับการแนะนำจากที่ปรึกษาว่า ควรเปลี่ยนชื่อกิจการใหม่ เพราะจะได้ให้้้้ผู้คนทั่วไป ไม่ติดกับภาพเดิม ชื่อที่ได้คือ ซันไลท์หรือแปลว่า แสงอาทิตย์ ผมชอบชื่อนี้ ก็เลยตกลง ให้ทำการเปลี่ยนแปลงได้ทันที ผมได้รับการติดต่อจาก คนของอากงว่าจะนำแปลนทำเลที่ดิน และสิ่งปลูกสร้างมาให้ดูตามที่ผมเคยคุยในวันนั้น รวมทั้งเชิญ ผมไปงานเลี้ยงเปิดตัว กลุ่มการค้าใหม่ ที่น่าจะเป็นประโยชน์กับผม งานเลี้ยงกำหนดไว้อีกสองอาทิตย์ เรื่องที่ดิน ผมเลือกทำเลที่แถวถนนราชประสงค์ ซึ่งราคาไม่สูงจนเกินไป มีสิ่่งปลูกสร้างอยู่แล้ว แค่ตกแต่งใหม่ และสร้างอาคารเพิ่มเท่านั้น ซึ่งในการซื้อขายใช้เวลาเพียง ๓ วัน ก็สำเร็จ ส่วนงานที่ผมได้รับมอบหมาย คือเข้าไปทำความรู้จักกับ มิสเตอร์จอห์น ..... เป็นเจ้าหน้าที่ของ บริษัทเอกชน ที่จะยื่นเสนอราคาค้าอาวุธให้กองทัพ ซึ่งการนี้สำเร็จ จะมีผลประโยชน์มหาศาล แน่นอนผมไม่ใช่คนเดียว ที่จะใช้วิธีการนี้..... ผมใช้เวลาไปอยู่ไนท์คลับแห่งนั้น คอยสังเกตุเขาเพื่อ รู้จักอุปนิสัย โดยปกติ เขาจะมาคนเดียว จนได้จังหวะ ผมก็ดำเนินการ...ตีสนิท.... หลังจากที่สามารถทำความรู้จัก มร.จอห์น ผมก็ดำเนิน แผนต่อไปคือ ทำความรู้จักกับนายทหาร ระดับสูงในสายฝ่ายจัดซื้อจัดจ้าง ทุกอย่างกำลังไปในทิศทางที่ดี ถ้าไม่ใช่ ในวันที่เปิดตัว กลุ่มการค้าใหม่ ที่อากงเคี้ยงเป็นผู้หนุนหลังอยู่ เท่าที่ทราบ อากงเคี้ยง ไม่ได้ออกหน้าให้ใคร มานานมาก งานนี้จัดที่ โรงแรมโอเรียนเต็ล อยู่ถนนเจริญกรุง ริมแม่น้ำเจ้าพระยา เพื่อเป็นการเปิดตัวอย่างยิ่งใหญ่ นักธุรกิจ นักการเมือง บุคคลที่มีชื่อเสียงหลายวงการ มากันมากมาย ผมได้รับเชิญจากอากงเคี้ยง จึงถือว่าเป็นแขกพิเศษคนหนึ่ง ในจำนวนหลายๆคน ในงานนี้ อดุลย์มาในชุดทักซิโด้หูกระต่าย ควงมากับอติตา ซึ่งก็แต่งชุดสไตล์ยุโรปสวยงาม  เธอดูโดดเด่นเวลา อยู่ท่ามกลาง หญิงสาวชั้นสูงด้วยกัน  เธอหันมายิ้มให้ผม ซึ่งนั่งคุยกับนายธนาคารผมยิ้มให้เธอน้อยๆ อดุลย์เข้ามาทักทาย เรากอดกันเหมือนการทักทายของทหาร "ไม่นึกน่ะ! นายสมเจตน์จะทำกิจการได้ ใหญ่โตขนาดนี้ แถมได้แรงหนุนจากเต็งเคี้ยงอีก .." อดุลย์คุยถึงเจ้าของงาน "รู้มาบ้าง! เพราะก่อนเข้า มาบริหารใน ซันไลท์ ก็เคยตัดหน้าซื้อที่นี่...ก็นับว่าเขามีความรู้ทางด้านนี้ดีทีเดียว" ผมตอบพร้อม ยกแก้วไวน์ดื่ม "ได้ยินว่าผู้ช่วยเขาเก่งมาก แต่ผมยังไม่เคยพบในหนังสือ วันนี้น่าจะเปิดตัวก็เป็นได้" ผมคาดการณ์ อดุลย์ยิ้ม ซักพักก็มีเพื่อนนายทหารเข้ามาทักทาย รวมทั้งอติตาด้วย เธอไหว้ผมอย่าง งดงาม   "พี่ภาคีมาถึงนานแล้วหรือค่ะ" "เพิ่งมาถึงไม่นานครับ น่าจะมาก่อนนายดุลย์ไม่นาน" ระหว่าง นั้นเราก็คุยกันอย่างสนุกสนาน เธอเป็นหญิงสาวอ่อนหวาน แต่ทันสมัย จนหนุ่มๆหลายคนมอง พวกเราอย่างอิจฉา แต่ผมจะคุยกับเธอแบบ ไม่พยายามสนิทเธอเกินไป เพราะใจหนึ่ง ผมก็รู้ว่า ควรอยู่ตรงจุดไหน กับน้องสาวของ ผู้มีพระคุณ ผมว่าเธอน่าจะดูออก แต่กลับกลายเป็นแปลกสำหรับเธอ เพราะโดยมาก ผู้ชายหลายๆ คนเข้ามา ถ้าได้คุยกันพักหนึ่ง ก็จะพูดตีสนิทมากขึ้น "เรียกตา หรือน้องตาก็ได้ค่ะเรียกชื่อตา ซะเต็มยศเลย.. ยังไงพี่ภาคี ก็เป็นเพื่อนพี่อดุลย์.." ผมยิ้มรับ ยังไงต้องรักษาสถานะเพื่อนของอดุลย์ไว้ "ได้ซิ!.. น้องตา ถ้างั้นก็เรียกผมว่า พี่คีก็แล้วกัน"   เธอยิ้มรับอย่างน่ารัก "ได้ค่ะ พี่คี..." ในตอนนั้นเอง โฆษกงาน ก็กล่าวเปิดงาน แนะนำเหล่าผู้บริหาร ในกลุ่มการค้าซึ่งมีอยู่ถึง ๙ คน แล้ว ๒ คนในนั้น ผมรู้จัก และรู้จักดีด้วย....นรา กับ นรี ผมอดแปลกใจไม่ได้ว่า โลกกลม หรือโชคชะตาเล่นตลกกันแน่ แต่ถ้าคิด ให้ดีแล้ว ผมก็คิดว่ามันไม่น่าแปลกใจเลยสักนิด เพราะนายสมเจตน์นี่เอง ที่จะแต่งงานกับพี่ดวงจันทร์ ก่อนที่ผมจะออกจากหมู่บ้าน แล้วมันก็เป็นสิทธิอันชอบธรรม ที่จะให้ญาติมาอยู่ในฝ่ายบริหาร นราเองผมไม่สงสัย แต่นรี...ผมอดสงสัยไม่ได้ อีกอย่างที่ผมต้องคิดให้ออก คือถ้าผมต้องพบกับ ทั้งสองผมควรจะทำอย่างไร.... หลงจู๊ได้เข้ามากระซิบให้ผมตามเขาไป ผมเดินตามไปตามทางเดิน เพื่อเข้าไปห้องรับรองพิเศษ ของโรงแรม ผมได้พบอากงเคี้ยงในชุดสูทผ้าไหม เขาลุกขึ้นยืนเพื่อเป็น การต้อนรับ แล้วเชิญผมนั่งข้างๆ  อีกคนที่นั่งข้างอากงเคี้ยง บุคลิกโอ่อ่าเปิดเผย ไว้หนวด เหนือริมฝีปาก ตามสมัยนิยม "คุณสมเจตน์ ผู้นำสมาคมเจริญบูรพา ส่วนนี่ คุณภาคี ผู้บริหารกลุ่มซันไลท์ รู้จักกันไว้ จะได้ช่วยเหลือกันต่อไป.." อากงเคี้ยงแนะนำให้ผมรู้จัก ผมยื่นมือจับกับสมเจตน์ "ยินดีที่รู้จักครับ คุณภาคี ยังหนุ่มมากเลย เป็นถึงผู้บริหาร น่าเลื่อมใส" เขาจับมือผม ขเย่าทั้งสองมือ รอยยิ้มอย่าง จริงใจเปิดเผย "ยินดีที่รู้จักครับ คุณสมเจตน์ เป็นเกียรติมากครับ ที่พบคุณในวันนี้.." ผมยิ้มรับ แล้วการพูด คุยกันสามฝ่ายก็เกิดขึ้น จนเวลาผ่านไปสักครู่ หลงจู๊ก็เดินเข้ามา พร้อมกับพาบุคคล ที่ผมอยากพบ และไม่อยากพบในเวลาเดียวกัน เข้ามา นรา กับ นรี ทั้งสองตกตะลึง เมื่อพบผม ในตอนแรก ทันทีที่เราทั้ง สามสบตากัน........                                                          .....จบภาครำลึกอดีต..... "นักโทษชายภาคี มีคนมาพบ.." เสียงผู้คุมเรือนจำดังขึ้น ทำให้ผมตื่นจากภวังค์ แล้วผมก็ค่อยๆลุกขึ้น เดินตามผู้คุม เพื่อพบใครสักคนซึ่งผมน่าจะเคยรู้จัก..... ผมถูกพามาที่ห้องสอบสวนเป็นห้องสีอิฐ มีกระจกเงาด้านหน้าเป็นทางยาวพอประมาณ ตรวนที่ล่ามแขนและขาถูกถอดออก โดยมีผู้คุม สองคน ยืนคุมผมด้านหลัง ไม่นาน นายตำรวจฝ่ายสืบสวนที่ทำคดีเดินเข้ามา นั่งตรงหน้า "สบายดีไหม ไม่เจอกันนานเลย" พตอ.สิงห์ทักทายตามแบบฉบับ "ไม่ค่อยสบายเท่าไหร่ แต่พออยู่ได้ครับ.." เขามองผมนิ่ง มุมปากมีรอยยิ้มนิดๆ "บุหรี่สักหน่อยมั๊ย จะได้ผ่อนคลาย..." เขาพูดพร้อมส่ง บุหรี่มาข้างหน้า ผมยิ้มรับหยิบบุหรี่ออกมา เขาจุดไฟแช็คซิปโป้ขึ้น ผมโน้มตัวต่อบุหรี่ สูบได้ครึ่งมวนเขาก็เอ่ยปาก "เอาล่ะเข้าเรื่องดีกว่า..เรื่องที่เราคุยกันตั้งแต่คราวที่แล้ว จะบอกได้หรือยังว่า ใครเป็นผู้อยู่เบื้องหลัง ทั้งหมด โทษของคุณก็จะได้น้อยลงไป" ผมยิ้มเล็กน้อย แล้วผมก็พูดว่า "เรามาพนันกันมั๊ย?" เขาสงสัย "พนันอะไร?" ผมเว้นช่วงจนบุหรี่หมด และดับลงที่โต๊ะ "พนันว่า อีกไม่เกินสองอาทิตย์ผมจะถูกปล่อยตัว" เขาหัวเราะเสียงดัง "คิดว่าคดีที่ติดอยู่ เป็นคดีลักทรัพย์ธรรมดาหรือไง?" ผมสวนคำพูดทันที   "ผมขอกาแฟคุณแก้วเดียว ถ้าไม่เป็นตามนั้น ผมจะบอกทุกอย่างที่คุณอยากรู้ ตกลงมั๊ย?" ผมยกมือขึ้นทำสัญลักษณ์ตกลง เขาลังเลนิดนึง "ก็ได้ ก็อยากรู้จะมีอะไรให้ผมแปลกใจอีกหรือเปล่า?" และเขาก็จับมือผมเป็นสัญญาณตอบตกลง..จากนั้นแค่อาทิตย์เดียว ผมก็ถูกปล่อยตัวจากเรือนจำแห่งนี้ หน้าเรือนจำ มีคนที่รอเลี้ยงกาแฟผมยืนอยู่ กาแฟที่ผมยืนจิบอยู่กลิ่นหอมยิ่งนัก แต่ไม่เท่ากลิ่น อิสระภาพ ที่ผมไม่ได้รับ มันมานาน... "ทำไมถึงกล้าพนันแบบนี้ มีสายไปบอกคุณหรือไง?" เขาถาม เมื่อผมรับกาแฟ จากเขามาดื่ม ผมยิ้มบางๆ "ตอนที่มีผู้คุมมาเรียก ผมก็พอที่จะคาดการณ์ได้.. แต่ก็ไม่แม่นเท่าไหร่" เขาไม่พูดอะไร "แล้วคุณจะไปไหน ให้ผมไปส่งมั๊ย?" เขาเสนอ "ไม่ต้องครับ เพราะอีกประเดี๊ยว ก็คงมีคน มารับไป.." ผมยกกาแฟขึ้นจิบอีก เขาทิ้งช่วงสักครู่ แล้วพูดขึ้น "ถ้ามีโอกาส คุณน่าจะขึ้นเชียงใหม่น่ะ ตอนนี้เธออยู่ที่นั่น แต่...." เหมือนจะมีอะไรพูดต่อ แต่เขาก็ไม่พูดออกมา ผมก็ไม่ซักอะไร เพราะสิ่งที่เขาสืบอยู่ ผมยังไม่บอก แล้วเรื่องอะไรที่เขาจะบอกผม ไม่นาน ก็มีชายใส่ชุดสีขาวแขนสั้น มากันสองคน มาเพื่อพาผมไป "ขอบใจที่เลี้ยงกาแฟน่ะจุก.." ใช่แล้วเขาเป็นนักเรียนรุ่นน้อง ที่ผมเคยเรียนที่กาญจนบุรี พตอ.สิงห์นั้นพยายามสืบประวัติในตัวเขา เพื่อทำให้ ภาคีเปิดเผยข้อมูลเชิงลึก จึงสืบจนรู้ว่า ภาคีมีความรักกับนรี เมื่อสืบไปก็ทราบว่าเธออยู่ที่ไหน   เขาจึงคิดนำข่าวที่สืบมานี้ ขู่ให้เขากลัว และสารภาพออกมา ในเรือนจำสิงห์เข้ามาสอบสวนเขาอีกครั้ง เขาพูดขึ้น "ถ้ายังไม่บอกเรื่องทั้งหมด อั๊วจะให้ คนไปเอาตัว ผู้หญิงของลื้อลงมา ดูสิว่า จะปากแข็งอีกมั๊ย!!" ภาคียิ้มแล้วพูดออกมา "คุณตำรวจ สิ่งที่ทำให้ตำรวจ แตกต่างจากโจร คือคำว่าคุณธรรม ถึงเรื่องคดีผมมันจะสำคัญ แต่มันไม่สำคัญเท่า ความเป็นตำรวจในตัวคุณ อย่าทำอะไรที่ไม่ต่างจากโจรเลย... และผมคิดว่าคุณจะไม่ทำมัน..." สิงห์จิกผมเขาขึ้นมา "ทำไมลื้อคิดว่าอั๊ว ไม่กล้าทำ ทั้งที่ทำอยู่กับลื้อนี่ ก็ไม่ต่างจากโจรอยู่แล้ว.." ภาคีมองหน้าเขา แล้วกล่าวออกมา "เพราะว่าคุณเป็นตำรวจที่ดี ที่หายากในสมัยนี้ ผมมั่นใจว่า คุณไม่ใช้วิธีการ เลวๆแบบนั้นแน่ๆ..." ภาคีคาดการณ์อย่างแม่นยำ เขาดูออกว่าสิงห์ แม้อยากสืบคดี ให้กระจ่างชัด แต่ถ้าต้องกลายเป็นโจร ที่ไร้คุณธรรมในการสืบคดี เขาสู้ยอมเสียประวัติในการสืบคดี ดีกว่าต้องใช้วิธีการอย่างนั้นจริง และนี่เป็นจุดเริ่มต้นของความนับถือ ของคนสอบสวนกับผู้ถูกสอบสวน อย่างแท้จริง...... ผมนั่งรถยนต์คันใหญ่พาไปสถานที่แห่งนึงซึ่งผมไม่รู้จักแต่อยู่ในเขตมณฑลทหาร ผมถูกพาเข้าไปใน บ้านแห่งนั้นมันไม่ใหญ่นัก มีทหารยืนรักษาการณ์แน่นหนา ผมถูกพาเข้าไปในห้องที่มีนายทหารยืนรอ ชั้นสัญบัตรรออยู่ "ท่านนายพลรออยู่...ครับท่าน" เขาทำท่าเคารพนายทหาร ใช่แล้วถึงตอนนี้ตำแหน่ง ของผมได้เลื่อนเป็น พลเอก อย่างไม่เป็นทางการแล้ว ผมทำท่าเคารพตอบตามแบบฉบับทหาร   ผมเดิน เข้าไปรอในห้องซึ่งมีรูปพระบรมฉายาลักษณ์ของสองพระองค์ ผมทำท่าเคารพตามแบบวินัยทหาร แล้วนั่งรอที่โซฟาสไตล์หลุยส์ ... วันนี้แล้วสิน่ะ ที่ผมจะได้พบบุคคลที่อยู่หลังผมที่แท้จริง ผมจิตนาการ ไม่ออกเขาเป็นใคร ยิ่งใหญ่ขนาดไหน แล้วเขาก็เดินมาปรากฎ ข้างหน้าผม ซึ่งเป็นคนที่ผมไม่คาดคิด จริงๆ..........                                                                 เริ่มต้น...บทนวนิยาย.... จากคุณ : ภูวีร์ (kasareev) เขียนเมื่อ : วันสิ้นปี 55 20:41:36

ความคิดเห็นที่ 6 ถึงเพื่อนๆทุกท่าน เมื่อขึ้นตอนที่ 10 จะเข้าสู่ โหมดนิยาย ซึ่งจะได้อ่านได้หลายมุมมอง เพราะในตอนแรก กำหนด ให้รับทราบเนื้อเรื่องผ่านตัวละคร  คือกำหนดในเหตุการณ์ในอดีต เมื่อเข้าหมวดนิยายแล้ว ท่านจะได้ทราบเหตุการณ์ต่างๆ จากตัวละครในเรื่องทั้งหมด ปล.  ผมรู้สึกดีใจเป็นอย่างมาก ที่มีคนเข้ามาคอมเม้นท์ ทั้งเรื่องแนะนำให้ วางย่อหน้า ทำให้รู้สึกอ่านง่ายขึ้นจริง แต่ก็ยังไม่ดี เท่าที่ควร แต่จะพยายามปรับปรุงให้อ่านง่ายขึ้น ขอแสดงความขอบคุณทีีติดตาม ภูวีร์ (31/12/55) จากคุณ : kasareev เขียนเมื่อ : วันสิ้นปี 55 20:52:42

ความคิดเห็นที่ 7 ติดตามอยู่นะครับ ปกติจะไม่ค่อยติดนิยาย ง่ายๆ แต่คุณเขียนได้ดี ครับ  ขอบคุณมาก     ปล.กิฟหมด ขอติดไว้ก่อนครับ       จากคุณ : มารหุ้นแสวงพ่าย เขียนเมื่อ : วันสิ้นปี 55 23:14:29

ความคิดเห็นที่ 8 ขอบคุณ..ที่ติดตาม มันเป็นกำลังใจ ที่ดีเยี่ยมจริงๆ จากคุณ : ูภูวีร์ (kasareev) เขียนเมื่อ : 1 ม.ค. 56 00:15:33

ความคิดเห็นที่ 9 รออ่าน นวนิยายต่อค่ะ :) คงได้อ่านเมื่อเปิดพันทิพโฉมใหม่เนอะ :p จากคุณ : หญิงภัค (มาโซคิส) เขียนเมื่อ : 1 ม.ค. 56 00:40:46

ความคิดเห็นที่ 10 ถึงคุณหญิง ้เป็นไปตามที่คุณคาดไว้แน่นอน จากคุณ : ูภูวีร์ (kasareev) เขียนเมื่อ : 1 ม.ค. 56 00:56:31

ความคิดเห็นที่ 11 สวัสดีปีใหม่ค่ะ จากคุณ : หญิงภัค (มาโซคิส) เขียนเมื่อ : 1 ม.ค. 56 01:11:56

ความคิดเห็นที่ 12 สวัสดีปีใหม่ 2556 ขอให้เพื่อนๆ ชาวนักเขียน นักอ่านทุกท่าน สุขภาพแข็งแรง รวยๆ ทุกคน จากคุณ : ูภูวีร์ (kasareev) เขียนเมื่อ : 1 ม.ค. 56 02:02:30

ความคิดเห็นที่ 13 ตามอ่านอยู่เหมือนกันค่ะ ชอบประวัติศาสตร์ช่วงนั้นค่ะ สวัสดีปีใหม่ด้วยนะคะ จากคุณ : กุลธิดา (kdunagin) เขียนเมื่อ : 1 ม.ค. 56 02:12:16