ความคิดเห็นที่ 1 เจ้าสาวไปรษณีย์ ตอนที่ ๒๖ ลัลภัทรตื่นมาด้วยความสดชื่น ถึงกระนั้นหญิงสาวก็เริ่มเบื่อโรงพยาบาลแล้ว คุณหมอบอกว่าอีกสองวันเธอจะได้ออกจากโรงพยาบาล เสียงเคาะประตูห้อง หญิงสาวได้ยินเสียงเปิดประตู คุณหมอมีน หมอสาวเจ้าของไข้ยิ้มทักทาย “สวัสดีค่ะ คุณภัทร หลับสบายนะคะ” “สวัสดีค่ะ คุณหมอ ภัทรนอนจนเบื่อแล้วค่ะ” “ไปเดินเล่นบ้างก็ได้นะคะ” “ค่ะ” หมอมีนตรวจดูแผลที่แขนของเธอ พร้อมกับให้พยาบาลวัดความดัน “ปกติดีทุกอย่างค่ะ” เสียงฝีเท้าเดินเข้ามาในห้อง ลัลภัทรกับหมอมีนหันไปมองพร้อมกัน นินนาทถือหนังสือมาให้ลัลภัทร หมอมีนไหว้นินนาท ชายหนุ่มเองรับไหว้หมอมีนแล้วก็ออกอาการ เขินเล็กน้อย ลัลภัทรหันไปมองหมอมีน ก็เห็นคุณหมอจดอะไรขยุกขยิกในกระดาษ ไม่ยอมมองหน้านินนาท ลัลภัทรจึงต้องทำลายความเงียบ “คุณเต้ เอาหนังสืออะไรมาให้ภัทรอ่านหรือคะ” “อ้อ ครับ นวนิยายภาษาอังกฤษ เล่มนี้ดังมากเลยนะครับ” “ขอบคุณค่ะ” ลัลภัทรรับหนังสือมาเปิดดู “คุณหมอชอบอ่านหนังสือหรือเปล่าครับ” “ชอบค่ะ แต่ไม่ค่อยมีเวลา” “คุณเต้ใช้งานคุณหมอหนักไปหรือเปล่า” ลัลภัทรสัพยอก “ไม่ใช่หรอกค่ะ คุณภัทร” หมอมีนรีบแก้ตัวแทน “ผมจะหาศัลยแพทย์มาเพิ่มครับ คุณหมอจะได้เหนื่อยน้อยลง” หมอมีนและนินนาทต่างสบตากันหวานเยิ้ม ลัลภัทรเห็นแล้วจึงกระแอมเบาๆ “ภัทรอยากพักผ่อนค่ะ” ทั้งสองรีบออกจากห้องเพื่อปล่อยให้เธอพัก ลัลภัทรชะเง้อมองจากเตียง คิดว่าการที่เธอโดนยิงก็เป็นเรื่องดี นินนาทคงได้พบกับคนที่ใช่สำหรับเขาเสียที ลัลภัทรหยิบหนังสือที่นินนาทให้ขึ้นมาอ่าน พยาบาลเดินนำอาหารกลางวันมาให้ หญิงสาวทานข้าวไปได้นิดหน่อย ภัสมลก็เข้ามาเยี่ยม “หนูภัทร ทานข้าวอยู่หรือลูก” ภัสมลเดินมานั่งที่เก้าอี้ข้างเตียง “ค่ะคุณแม่” ลัลภัทรวางช้อน ยกแก้วน้ำขึ้นดื่ม “เพลินตาอยากมาเยี่ยมหนู แต่ที่ร้านงานยุ่งมาก” “ฝากขอบคุณคุณเพลินด้วยนะคะ” “จ้ะ ตอนแรกก็จะเอาขนมมาให้หนูด้วย แต่แม่ไม่แน่ใจว่าหนูทานได้หรือยัง” “รอไว้หายดีก่อน ภัทรจะไปอุดหนุนคุณเพลินค่ะ” ลัลภัทรทานข้าวจนหมดจาน พยาบาลนำถาดอาหารออกไป หญิงสาวทานยาที่จัดมาให้ ภัสมลนั่งมอง เธอกำลังคิดว่าจะถามลัลภัทรเรื่องคืนนั้นดีมั้ย หรือจะเก็บความสงสัยไว้ถาม บุตรชายดี แต่ศิวกานต์ก็งานยุ่งจนเธอไม่มีเวลาเจอตัว “ภัทร แม่ขอถามอะไรหนูได้ไหมจ๊ะ” “ค่ะ คุณแม่” “เอ่อ คือ แม่ได้ยินมาว่า เอ่อ...” ภัสมลอ้ำอึ้ง ลัลภัทรมองด้วยความงุนงง “ถามมาเถอะค่ะ คุณแม่” “คืนนั้น กานต์ไปค้างที่ห้องหนูใช่ไหมจ๊ะ” ภัสมลพูดออกมาจนได้ “เอ่อ” ลัลภัทรหน้าแดง หญิงสาวมองที่มือตัวเอง ไม่ยอมมองหน้าภัสมล “คือคุณกานต์แค่มานอน เอ่อ มานอนที่ห้องเฉยๆ น่ะค่ะ คือเราไม่ได้ เราไม่ได้...” ลัลภัทรรู้สึกกระดากปากที่จะพูด ภัสมลได้ฟังก็ผิดหวัง คิดว่าถ้าเจอตัวศิวกานต์จะซัดให้หนัก ลูกบ้า มีโอกาส แล้วก็ไม่ยอมฉวยไว้ ภัสมลลูบผมหญิงสาว “ไม่มีอะไรเกิดขึ้นก็ดีแล้ว” ภัสมลพูดปด ลัลภัทรยังอายหน้าแดง นั่งก้มหน้างุด ภัสมลได้แต่ยิ้ม นี่คงจะพอกันทั้งคู่สินะ อีกคนก็ซื่อบื้อ อีกคนก็ใสซื่อเสียเหลือเกิน “หนูเพิ่งทานข้าวอิ่ม พักผ่อนก่อนเถอะนะ แม่จะไปเยี่ยมเพื่อนสักหน่อย” “ค่ะ คุณแม่” ภัสมลไปเยี่ยมเพื่อนซึ่งพักฟื้นที่โรงพยาบาลนี้ ลัลภัทรเองรู้สึกเมื่อยตัว จึงลงจากเตียง ลากเสาแขวนน้ำเกลือ เดินไปที่ระเบียงรับลม ทำไมหนอ คนที่เธออยากพบที่สุด คนที่เธอ เสี่ยงชีวิตเพื่อช่วยเขา แล้งน้ำใจ ไม่ยอมแม้แต่จะมาเยี่ยม ลัลภัทรมองวิวนอกห้อง ห้องพักของเธออยู่ในมุมดีที่สุดของตึก มองลงไปเห็นสนามหญ้าและทะเลสาบของโรงพยาบาล ลมเย็นปะทะใบหน้า หญิงสาวจับผมที่ไม่ได้สระมาหลายวัน ก็รู้สึกไม่ชอบใจนัก “เฮ้อ ผมเหนียวเชียว อยากสระผมจัง” หญิงสาวไม่ได้ยินเสียงประตูเปิด จึงไม่รู้ว่ามีคนมายืนอยู่ข้างหลัง “เพิ่งหายดี อย่ามายืนตากลม เดี๋ยวก็เป็นหวัดเอาหรอก” เสียงคุ้นหูเอ่ยขึ้น หญิงสาวหันมามองก็เห็นศิวกานต์ยืนอยู่ พอเขามาเยี่ยมจริงๆ เธอก็รู้สึกว่าไม่อยากให้เขามาเห็นเธอสภาพนี้ ไม่ได้ อาบน้ำมาหลายวัน หน้าตาคงดูไม่ได้ ศิวกานต์ช่วยจับราวแขวนน้ำเกลือ พาลัลภัทรไปพักที่เตียง หญิงสาวยังไม่ทันเอ่ยปากจะชวนเขาคุย ก็มีเสียงคนเคาะประตู ลัลภัทรมองหน้าศิวกานต์ ชายหนุ่มหลบสายตา เดินไป เปิดประตู ชายวัยกลางคนในเครื่องแบบราชการเดินถือกระเป๋าเอกสารเข้ามา นั่นทำให้ลัลภัทรยิ่งสงสัย “พร้อมกันหรือยังครับ” เจ้าหน้าที่อำเภอถาม “ต้องรอพยานด้วยใช่ไหมครับ” ศิวกานต์ถาม “ครับ ต้องมีพยานอย่างน้อยสองคน ความจริงรอให้คุณผู้หญิงหายดีก่อนก็ได้นะครับ” เจ้าหน้าที่อำเภอกล่าว แต่ศิวกานต์ไม่ได้ฟัง ชายหนุ่มกดโทรศัพท์หานินนาท “นายอยู่ที่ไหน” ศิวกานต์ถามปลายสาย “ฉันกำลังจะขึ้นไป อ้อ เจอคุณป้าพอดีเลย มีอะไรหรือเปล่าเพื่อน” “ขึ้นมาก็รู้เอง พานายแม่มาด้วย” พูดจบศิวกานต์ก็วางสาย ชายหนุ่มหยิบเอกสารส่วนตัวทั้งของเขาและลัลภัทรออกมาให้เธอเซ็นรับรองสำเนา นินนาทเดินไปหาภัสมล ซึ่งยืนรอลิฟต์อยู่ “สวัสดีครับคุณป้า มาเยี่ยมคุณภัทรหรือครับ” นินนาทยกมือไหว้ภัสมล “ป้าไปหาหนูภัทรมาแล้ว นี่เพิ่งแวะไปเยี่ยมเพื่อนมา จะขึ้นไปดูหนูภัทรอีกรอบ ก็กลับแล้วจ้ะ” “กานต์ก็เพิ่งมาหาคุณภัทรครับ จู่ๆ ก็โทรศัพท์ตามผมให้ขึ้นไปที่ห้องของคุณภัทร และเชิญคุณป้าไปด้วย” “งั้นหรือ แปลกจริง” ภัสมลกล่าวอย่างสงสัย ทั้งสองขึ้นลิฟต์ไปยังห้องพักของลัลภัทร เมื่อเข้าไปถึงทั้งคู่ก็รับรู้ได้ถึงบรรยากาศอันน่าอึดอัด “มีอะไรหรือกานต์ ตามแม่กับเต้มาทำไม อ้อ สวัสดีค่ะ” ภัสมลหันไปรับไหว้เจ้าหน้าที่อำเภอ “ผมเชิญเจ้าหน้าที่มาจดทะเบียนหย่าครับ” “อะไรนะ” ภัสมลกับนินนาทร้องขึ้นพร้อมกัน “รอให้คุณภัทรหายดีก่อน แล้วคุยเรื่องนี้กันอีกครั้งไม่ได้หรือกานต์” นินนาทกล่าว เขาเองก็รู้สึกใจหายเช่นกัน “ผมว่าพวกคุณสองคนคุยกันก่อนดีไหมครับ เรื่องที่ผ่านมา ไม่พอใจอะไรก็ค่อยๆ ปรับความเข้าใจ การแต่งงาน...” เจ้าหน้าที่อำเภอยังไม่ได้เริ่มไกล่เกลี่ยตามหน้าที่ ศิวกานต์ก็พูดแทรกขึ้นเสีย ก่อน “เราหย่ากันด้วยดีครับ อย่าเสียเวลาเลยครับ ผมงานยุ่ง” “ครับ” เจ้าหน้าที่นำทะเบียนหย่ามาให้ทั้งสองเซ็น ทั้งสองเซ็นใบหย่ากันในเวลาไม่ถึงหนึ่งนาที ลัลภัทรกัดริมฝีปากแน่นไม่ให้น้ำตาไหลให้เขาเห็น จากนั้นเจ้าหน้าที่นำเอกสารให้ภัสมลกับ นินนาทเซ็นในฐานะพยาน “การหย่าของคุณทั้งคู่เรียบร้อยแล้วครับ ส่วนข้อตกลงเรื่องทรัพย์สิน ก็เป็นไปตามเอกสารที่ตกลงกันนะครับ คุณลัลภัทรจะได้รับหุ้นในบริษัทสองเปอร์เซ็นต์ พร้อมกับที่ดินที่จังหวัดเพชรบุรี” เจ้าหน้าที่อำเภอเก็บเอกสารใส่กระเป๋า “คงสมใจแล้วสินะ” ศิวกานต์พูดเสียงแข็ง ชายหนุ่มเดินออกไปพร้อมเจ้าหน้าที่ โดยไม่ยอมมองหน้าภัสมล นินนาท หรือแม้แต่ลัลภัทร นินาทเดินตามศิวกานต์ออกไป “ต้องมาเซ็นกันถึงเตียงคนไข้ นายน่าจะรอให้คุณภัทรหายดีก่อน อีกอย่างไม่เห็นจะต้องรีบหย่ากันนี่” นินนาทเร่งฝีเท้าตามเพื่อน ศิวกานต์ไม่ฟัง  เขาคิดว่าถ้าอยู่ที่นี่นานอีกนิด คงหัวใจสลาย เป็นแน่แท้ หลังจากศิวกานต์ออกไปแล้ว ลัลภัทรกลั้นน้ำตาไว้ไม่อยู่ น้ำตาไหลเป็นสายรดใบหย่าเป็นดวง ภัสมลเห็นลัลภัทรร้องไห้ก็รู้สึกสะเทือนใจ เธอเข้าไปโอบกอดหญิงสาว “โถ ลูกแม่ ร้องออกมาเถอะลูก อย่าเก็บเอาไว้” ภัสมลเองก็อยากร้องไห้เช่นกัน  ลัลภัทรปล่อยโฮ เธอเองไม่ใช่หรือเป็นคนขอหย่า ทำไมต้องเสียใจมากขนาดนี้ด้วยนะ ราวกับว่าส่วนหนึ่งในชีวิต เธอได้หายไปแล้วตลอดกาล ภัสมลเองก็คิดไม่ถึงว่าลูกชายเธอจะหย่าให้ลัลภัทรจริงๆ เธอคิดว่าเรื่องเลวร้ายที่เกิดขึ้นน่าจะทำให้ทั้งคู่รู้ใจตัวเอง เธอมองร่างเล็กไหวโยนในอ้อมแขน การที่ศิวกานต์ไม่ได้ล่วงเกิน ลัลภัทร นั่นยิ่งทำให้การหย่าทำได้ง่ายขึ้น ภัสมลลูบหลังหญิงสาวเบาๆ นินนาทยืนอยู่หน้าห้อง ได้ยินเสียงลัลภัทรร้องไห้ ก็ได้แต่ส่ายหน้า “ปากแข็งพอกันทั้งคู่”                                                                                                                                                ******************************************* จากคุณ : กัณฐมาศ (Josephine March) เขียนเมื่อ : วันสิ้นปี 55 23:07:29

ความคิดเห็นที่ 2 ขอบคุณทุกท่านที่ติดตามอ่านนะคะ เหลืออีกไม่กี่ตอนก็จะจบแล้ว เจอกันใหม่ปีหน้า ระบบใหม่ของพันทิปไม่แน่ใจว่าเป็นอย่างไร คงจะขลุกขลักนิดหน่อย แต่จะโพสต์จนจบให้ได้ค่ะ สวัสดีปีใหม่ค่ะ จากคุณ : กัณฐมาศ (Josephine March) เขียนเมื่อ : วันสิ้นปี 55 23:10:13

ความคิดเห็นที่ 3 รอติดตามต่อไปนะคะ จากคุณ : หญิงภัค (มาโซคิส) เขียนเมื่อ : 1 ม.ค. 56 01:10:31

ความคิดเห็นที่ 4 สุขสันต์วันปีใหม่ สุขกาย สุขใจ ยังติดตามอ่านอยู่นะคะ จากคุณ : ไม้หวาย เขียนเมื่อ : 1 ม.ค. 56 06:57:28