ความเดิมตอนที่แล้ว รักเที่ยว (หนึ่ง)
http://www.pantip.com/cafe/blueplanet/topic/E10693104/E10693104.html


เช้าวันที่ 9 เมษายน ผมตื่นมาตอนแปดโมงเช้า อาบน้ำอาบท่า เดินออกไปหาอะไรรองท้องก่อนจะข้ามถนนไปขึ้นรถเมล์สาย 504 โดยมีปลายทางคือท่าอากาศยานดอนเมือง เครื่องที่จะไปนครฯออกตอน 11.30

ผมถึงดอนเมืองตอนเก้าโมงกว่า เดินไปต่อแถวเช็คอิน จากนั้นก็นั่งดูคนเดินไปเดินมาอยู่ครู่หนึ่ง แล้วก็นึกถึงพิมขึ้นมาจึงหยิบโทรศัพท์ราคาหลักร้อยขึ้นมากดส่งข้อความ

9/4/54 10:09:10 ดอนเมืองคนคึกคัก แต่คนรักของเราไม่รู้อยู่ไหน

นอกจากราคาโปรโมชั่นของตั๋วเครื่องบินแล้ว อีกอย่างที่ผมชอบก็คือการมา
ขึ้นเครื่องที่ดอนเมืองนี่แหละ เพราะมันใกล้บ้านผมมากกว่าไปสุวรรณภูมิ ที่นี่คนน้อยกว่า เดินไปขึ้นเครื่องก็ระยะสั้นกว่า รวมๆ แล้วก็ดีกว่าเกือบทุกอย่าง ยกเว้นไม่ค่อยร้านขายของราคาปกติ

นั่งรอนั่งเล่นกันไปอยู่พักใหญ่ โทรไปถากถางเพื่อนอ้วนอยู่ครู่หนึ่ง ผมก็ส่งข้อความถึงหญิงสาวที่คิดถึงอีกครั้ง ก่อนจะปิดเครื่องเดินขึ้นเครื่อง

9/4/54 11:01:32 ขึ้นเครื่อง  เจอกันที่นคร

อากาศดีพอสมควร ยังคงมีเมฆฝนให้ใจหายอยู่บ้างในบางช่วง นั่งมองฟ้าไป ดูพนักงานบนเครื่องยกน้ำแจกขนมไปแสนสบายใจ อีกราวหนึ่งช่วงโมงจากนี้ผมจะเริ่มผจญภัยในดินแดนที่ไม่คุ้นเคยอีกครั้ง

ที่ใช้คำว่าอีกครั้งก็เพราะมันไม่ใช่ครั้งแรกที่ผมไปตะลอนไหนคนเดียว ด้วยความที่ไม่ค่อยมีใครคบชีวิตผมจึงต้องไปเที่ยวคนเดียวอยู่บ่อยครั้ง เริ่มต้นที่ญี่ปุ่นอยู่สามวัน เชียงคาน ลำปาง สุโขทัย ภูเก็ต พังงา อัมพวา ... และล่าสุดที่กำลังจะไป นครศรีธรรมราช

ข้อดีของการไม่มีใครก็คือไม่ต้องใส่ใจความรู้สึกคนอื่น หิวก็กิน ปวดท้องก็เข้าห้องน้ำ เหนื่อยก็พัก นอนไม่หลับก็ออกไปนั่งนับดาว ชีวิตตัดสินใจได้เต็มที่เป็นตัวของตัวเองได้เต็มร้อย แต่ทั้งหมดก็ต้องทำรับให้ได้กับข้อเสียที่มีไม่ว่าจะเป็น วางแผนเที่ยวเอง ไม่มีคนช่วยหารค่าห้อง กินได้ไม่หลากหลาย เที่ยวได้เฉพาะทาง และที่สำคัญโคตรเหงา

ดังนั้นการมีใครสักคนให้คอยส่งข้อความหาจึงเป็นเรี่องอบอุ่นหัวใจอย่างมาก ทันทีที่เครื่องจอดสนิท ผมเปิดโทรศัพท์ มีข้อความตอบกลับมาให้ชื่นใจ

พิม: 9/4/54 11:35 เดินทางปลอดภัยนะคะ ว่าแต่จะเจอกันได้ยังไง เราไปเธอก็กลับมาแล้ว  

ผมอ่านข้อความไปยิ้มไป คำธรรมดาก็สามารถทำให้เรายิ้มได้ถ้ามาจากคนที่พิเศษ แต่การเดินทางแค่เพิ่งเริ่มต้น ผมมีเวลาดีใจอยู่ได้ไม่นาน หลังจากพิมพ์ข้อความตอบกลับไปเสร็จก็มุ่งหน้าไปจุดหมายแรก ... ห้องน้ำ

9/4/54 12:35 ถึงนครแล้น

ผ่านทางออก เดินตรงไป ทางมาซ้ายมือจะเห็นเค้าเตอร์ให้บริการของรถลีมูซีนอยู่ ซึ่งเป็นทางเลือกเดียวในการเข้าสู่ตัวเมือง สนนราคาอยู่ที่ 300 บาทต่อหนึ่งคัน หากมันกันสามคนก็ไม่ต้องคิดมาก สองคนยังพอคิดบ้าง แต่กรณีคนเดียวตัวเดียว ผมจึงต้องเอ่ยถามว่า “พี่ครับมีรถอะไรเข้าเมืองถูกกว่านี้บ้างมั้ยครับ” คำตอบที่ได้นั้นแสนเจ็บปวด ผมจึงเลี่ยงออกไปถามคนที่ดูท่าทางเป็นนักท่องเที่ยวด้านนอก


ผม: “โทษครับ มันมีรถโดยสารที่เข้าเมืองมั้ยครับ แบบที่ราคาถูกกว่านี้น่ะครับ”
ชายหนุ่ม: “มีนะครับ ถามตรงเค้าเตอร์ด้านในได้เลย คนละ 100 บาทครับ” พร้อมกับยกตั๋วในมือให้ดู
ผม: “อ้าว...” แอบหันไปค้อนคนขายตั๋ว “ขอบคุณมากครับ”


สรุปความได้ว่า หากไปคนเดียวเค้าก็มีตั๋วแบบแชร์กับคนอื่นขายให้ในราคา 100 บาท แต่ที่เค้าไม่บอกก็เพราะว่าอยากให้เหมาไปในราคา 300 บาทมากกว่า

หลังจากซื้อตั๋วเรียบร้อยผมก็ออกมานั่งรอด้านนอก 10 นาทีผ่านไปรถก็ยังไม่มา 20 นาทีก็ยังไม่มีทีท่า 30 นาทีเดินเข้าไปถาม พี่เค้าก็บอกให้รอสักครู่แถมย้ำด้วยว่า ถ้าเหมาไปซะแต่แรกป่านนี้ก็ถึงแล้ว กลับมายืนรออีกสักพักใหญ่ รถที่ผมจะอาศัยก็มาจอด มีผู้โดยสารทั้งหมดสามคน ลงคนละที่ ผมบอกปลายทางให้พี่คนขับจากนั้นก็ชวนคุยเรื่องน้ำท่วม พี่คนขับชี้ให้ดูร่องรอยของน้ำ บอกว่าตอนนั้นฝนตกติดกันหลายวัน บ้านเรือนที่ใกล้น้ำโดนท่วมกันทั่ว ในเมืองก็ไม่พ้น ทั้งๆ ที่ไม่เคยท่วมมาก่อน

“ถึงแล้วครับคาร์ฟู” พี่คนขับบอก ผมขอบคุณ หยิบกระเป๋า เปิดประตูออกมายืนดูโลกภายนอก ป่าวนะ ผมไม่ได้อยากจะซื้อของใช้อะไร แต่ที่มาลงคาร์ฟูก็เพราะมันเป็นจุดหลักอย่างหนึ่งที่อยู่ใกล้กับที่พัก ผมยืนหันซ้ายหันขวาอยู่พักหนึ่งก็หยิบโทรศัพท์ขึ้นมาโทรไปถามทาง ถามกันกันอยู่หลายรอบ เดินงงอยู่หลายซอย สุดท้ายผมก็ไปโผล่หน้าที่พักสีสันสดใส (แต่ไม่ได้ถ่ายรูปเอาไว้)


ผม: “สวัสดีครับ ที่โทรมาถามทางเมื่อครู่น่ะครับ”
เจ้าของ(ญ): “อ๋อ...ค่ะ พักกี่คืนค่ะ”
ผม: “คืนเท่าไรครับ”
เจ้าของ(ช): “450 บาทครับ”
ผม: “ลดได้มั้ยครับ พอดีผมมาคนเดียว”
เจ้าของ(ช): หันไปมองหน้ากัน “400 ล่ะกันครับ ปกติเราไม่ลดนะนี่”
เจ้าของ(ญ): “ทำไมมาคนเดียวล่ะคะ หรือว่ามาทำงาน”
ผม: “ทีแรกเพื่อนจะมาด้วยครับ แต่พอมีข่าวน้ำท่วม เพื่อนมันเลยเบี้ยว” มันต้องใส่ไฟคนที่ไม่มากันหน่อย


ผมตกลงนอนที่นี่อย่างไม่คิดมากเพราะขี้เกียจแบกกระเป๋าหาที่อื่น จากนั้นก็สอบถามหารถจักรยานยนต์ให้เช่าแต่ปรากฏว่าไม่มี จึงต้องเปลี่ยนไปถามสายรถสองแถวที่จะไปยังที่ต่างๆ แทน ถามหาของกินอร่อย ตรงไหนน่าไปเดินเล่น คุยกับทั้งสองคนอยู่พักใหญ่ก็ได้กุญแจห้องชั้นสองมาถือไว้

เก็บของ โยนกระเป๋าเข้าห้อง เอากล้องออกมา คว้าหนังสือนำเที่ยวติดมือมา กดโทรศัพท์ส่งข้อความถึงพิม จากนั้นก็ออกไปเที่ยวซะที


9/4/54 14:05 พักของเพื่อนเธอแหละ 400 ออกไปเที่ยวดีกว่า



การเดินทางโดยใช้รถสองแถวในจังหวัดนครศรีฯค่อยข้างสะดวก เพราะมีรถไปถึงเกือบทุกที่ ยิ่งถ้าเป็นที่เที่ยวหลักๆ ในเมืองยิ่งสบาย เดินไปขึ้นรถสองแถวที่ถนนราชดำเนินได้เลย รถจะเขียนไว้ว่า หัวถนน – สนามกีฬา ส่วนจะขึ้นฝั่งไหนไปถึงอะไรยังไงก็ถามเอาจากพี่คนขับ หรือสังเกตเอาเอง หรือไม่ก็ถามคนที่นั่งไปด้วยกันนี่แหละว่าถึงที่หมายหรือยัง

พอกระโดดขึ้นไปบนรถผมก็เห็นจอทีวีกำลังเปิดคาราโอเกะเพลงสำเนียงใต้อยู่ ทีแรกก็คิดว่าขึ้นรถคันที่ไฮโซกว่าคันอื่น แต่พออยู่ไปสักพักก็รู้ว่ารถสองแถวที่นี่มีทีวีแบบนี้ไว้บริการลูกค้าทุกคัน เสียดายลืมถามว่าใครเป็นคนคิดริเริ่ม

ภาพรถสองแถว (มือไวไปหน่อย)

จุดหมายของวันแรกยามเย็น ผมเลือกไปวัดพระมหาธาตุวรมหาวิหารก่อนเลย เพราะเป็นความตั้งใจอย่างหนึ่งของการเดินทางมานครศรีธรรมราชในครั้งนี้อยู่แล้วว่าจะไปสักการะพระบรมธาตุเจดีย์อันโด่งดัง

หลังจากนั่งชมวิวข้างทางไปเพลินๆ องค์พระบรมธาตุเจดีย์ขนาดใหญ่เห็นได้ชัดเจนก็อยู่ในสายตา ผมกดกริ่ง กระโดดลง วิ่งไปจ่ายเงิน 10 บาทให้กับคนขับ จากนั้นก็ยืนมองพระธาตุซึ่งอยู่อีกฝั่ง ความงดงามของแต่ละคนคงไม่เหมือนกัน สิ่งที่ผมเห็นไม่ใช่เพียงแค่สิ่งก่อสร้างใหญ่โตสวยงาม แต่เป็นความศรัทธาต่อพระพุธศาสนาต่างหากที่ทำให้พระธาตุในยามเย็นดูงดงาม

ผมข้ามฝั่งถนนเข้าไปในบริเวณวัด ซ้ายมือจะมีร้านขายของฝาก เครื่องประดับ ขนมลา ทางขวามือก็คือวิหารหลวง และถัดไปก็คือพระบรมธาตุเจดีย์

ไม่รอช้าผมเดินมุ่งตรงไปยังทางเข้าไปสักการะพระบรมธาตุเจดีย์ แวะหยิบธูปเทียนก่อนจะเดินผ่านประตูเข้าสู่บริเวณด้านใน มีเจดีย์องค์เล็กเรียงรายล้อมหลายองค์ ระหว่างทางจะมีที่ให้จุดธูปวางดอกไม้บูชาพระบรมธาตุ จากนั้นก็เดินกลับมาสู่เส้นทางที่นำไปยังวิหารพระทรงม้าซึ่งเป็นทางขึ้นไปสู่องค์พระบรมธาตุเจดีย์

ภายในวิหารงดงามไปเสียทุกสิ่ง ผนัง เพดาน บานประตู ประติมากรรมยักษ์คู่ ครุฑคู่ นาคคู่ ข้างประตูทางขึ้นสองด้านจะเป็นรูปปูนปั้นของท้าวขัตตุคามและท้าวรามเทพ

เมื่อผ่านทางขึ้นเข้าไปสู่ด้านบน ผมเงยหน้ามองพระบรมธาตุเจดีย์สูงเสียดฟ้า ปลียอดสีทองเห็นเด่นชัด เดินสำรวจไปรอบๆ เห็นคนเดินไปเอามือแตะกระดิ่งใบเล็กที่แขวนเรียงรายไป เลยเข้าร่วมกิจกรรมด้วยหนึ่งรอบ

เสร็จจากการชื่นชมพระบรมธาตุเจดีย์อยู่พักใหญ่ เดินลงมาสู่วิหารทรงม้าอีกครั้งพร้อมกับเสียประกาศจะปิดทำการในเวลา 16.00 น. ผมเดินออกมาสำรวจภายนอก มองหามุมถ่ายภาพ ผู้คนยังหนาตาแม้จะใกล้ปิด ใบหน้าผู้คนส่วนใหญ่ยิ้มแย้ม บ้างมาเป็นหมู่คณะ ส่วนหนึ่งมาเป็นคู่ ดูไปก็นึกถึงใครคนหนึ่งขึ้นมาจึงหยิบโทรศัพท์ส่งข้อความออดอ้อน ไปหาเธอคนนั้น

9/4/54 15:5 5 มาไหว้พระธาตุ ถ้าขอให้สาวนครรัก พระท่านจะเมตตามั้ยนะ

ออกจากวัดพระมหาธาตุวรมหาวิหารราวสี่โมงกว่า เดินเลาะกำแพงวัดไปเรื่อยเปื่อย ทันใดนั้นสายตาผมก็พบเข้ากับสิ่งหนึ่งพร้อมกับเสียงท้องร้องดังโครกและมือไม้อ่อนแรง เป็นร้านขนมจีนข้างถนนริมรั้วธรรมดานี่แหละแต่เนื่องจากอาหารอย่างสุดท้ายที่ผมกินเข้าไปก็คือขนมลาซึ่งไม่ได้ช่วยให้อิ่มอะไรมากนัก ผมจึงปรี่เข้าไปสั่งขนมจีนแกงไก่มาหนึ่งจาน เดินไปนั่งที่โต๊ะ หยิบไข่ต้มขึ้นมาหนึ่งฟอง จากนั้น...


ผมจำรสชาติไม่ได้ว่าอร่อยหรือเปล่า ต้องขอโทษคนขายด้วยเพราะอารมณ์นั้นหิวจัด คิดว่ากินอะไรก็คงอร่อยขั้นเทพได้ไม่ยากเลยไม่อยากเอ่ยชม เอาเป็นว่าขอบคุณที่ช่วยให้ผมรอดตาย

หนีงานไปเที่ยวด้วยคนค่ะ อิอิอิ

ตามไปบินเดี่ยวเที่ยวนครศรีฯอีกหน

ขอบคุณที่พาไปเที่ยวครับ

ตามมาเที่ยววัดด้วยค่า

มาตามต่อภาค2...อยากรู้ว่าจะสมหวังมั๊ย

@กะว่าจะรัก  - ไปด้วยกันครับ
@กฤชพล - มีต่ออีกหลายหนเลยครับ
@เล็กทาโร่  - ยินดีครับ
@คุณแม่ลูกสอง - มีอีกหลายวัดเลยทีเดียว ^^
@เตกิล่ากับมะนาวหวาน - ต้องติดตามตอนต่อไปครับ

ขอบคุณมากๆครับผม

ขอบคุณรีวิวสวยๆค่ะ

ชอบมากๆครับขอบคุณมากๆครับ

รีวิวแบบสบายดี

ขอบคุณทุกคนเลยครับ ผมมีต่อให้อ่านอีกเรื่อยๆ น่ะครับ เขียนไว้ 9 ตอน ^^

รักเที่ยว (สาม)
http://www.pantip.com/cafe/blueplanet/topic/E10698960/E10698960.html

ตามไปเที่ยวด้วยคนค่ะ

อยากทานขนมจีนแกงไตปลาอ่า
ขอบคุณนะครับสำหรับรีวิว

ชักจะคิดถึงนครศรีฯซะแล้วซิ
เราเรียนที่นั่น แต่เป็นคนกรุงเทพฯนะ
อยู่ที่นครมา 4 ปี ก็ผูกพันธ์พอควรเลยแหละ

วัดสวยจัง