ความเดิมตอนที่แล้ว

รักเที่ยว (หนึ่ง)
http://www.pantip.com/cafe/blueplanet/topic/E10693104/E10693104.html
รักเที่ยว (สอง)
http://www.pantip.com/cafe/blueplanet/topic/E10696906/E10696906.html

เสร็จจากร้านขนมจีนผมก็โบกรถสองแถวไปต่อ จำได้ว่าตอนนั่งรถออกมาจากในเมืองเห็นหลายที่ที่น่าสนใจ และถ้านั่งย้อนกลับเข้าเมืองก็จะผ่านหลายแห่ง เช่นศาลากลางจังหวัด หอพระอิศวร แต่ที่ผมเลือกกระโดดลงเป็นจุดหมายต่อไปก็คือแถวๆ กำแพงเมืองเก่า เหตุผลเพราะว่าที่อื่นน่าจะปิดให้เข้าชมแล้ว

เดินไปเรื่อยเปื่อย ถ่ายรูปเล่นบ้างอะไรบ้างไปตามเรื่อง พอพ้นกำแพงไปก็พบกับสะพานข้ามไปสู่สวนที่อยู่ติดกัน หลังจากเปิดหนังสือหาข้อมูลก็ประมาณเอาว่าน่าจะเป็นสนามหน้าเมือง อ่านต่อไปอีกหนังสือก็บอกว่ามีสถานที่น่าสนใจอีกหลายอย่าง ผมจึงเดินข้ามไปอย่างไม่คิดมาก

เด็ก ๆ

ของขาย

สนามหน้าเมืองเป็นสนามหญ้าขนาดใหญ่ มีผู้คนเดินเล่นอยู่รอบๆ มีร้านค้าทยอยตั้งขายของกันคึกคัก ผมเดินไปตามทางรอบสนาม วกเข้าด้านข้าง มองเห็นศาลหลังเมืองตั้งอยู่เด่นเป็นสง่า เดินเข้าไปกราบไหว้เป็นศิริมงคลก่อนจะออกมาส่งข้อความรายงานความเคลื่อนไหวให้หญิงสาวที่ไม่ได้มาด้วยรู้

9/4/54 17:05 ศาลหลักเมือง หิวแล้วกินอะไรดีนะ

แต่ดูเหมือนจะยังไม่ใช่เวลาหาอะไรลงท้อง เพราะจากศาลหลังเมืองมองไปด้านข้างจะหอสูงตั้งอยู่บนเนินเขา บรรยากาศกำลังเป็นใจ พระอาทิตย์เริ่มทิ้งตัวลงต่ำอยู่เบื้อหลัง ผมเดินต่อไปถ่ายรูปเก็บไว้เป็นที่ระลึก

หากหันหน้าเข้าหอสูงตรงๆ ทางซ้ายมือจะเป็นสำนักงานของททท. และเมื่อเดินตรงไปยังถนนด้านหลังจะเป็นแหล่งขายของฝาก มีให้เหลือกหลายอย่าง ความจริงพวกของฝากนี่ไม่ได้อยู่ในแผนการของผมเท่าไร เรียกได้ว่าเดินไปเรื่อยแล้วดันไปเจอมากกว่า อีกอย่างผมมัวแต่คิดเรื่องอื่นจนลืมสนใจไปเลยว่าของขึ้นชื่อของเมืองนครคืออะไร กระทั่งหันไปเห็นป้าคนขายในร้านเครื่องเงินส่งยิ้มมาให้ ไหนๆ แล้วก็แวะเข้าไปสอบถามราคาดูสักหน่อย รวมไปถึงถามหาห้องน้ำด้วย

ผม: “สวัสดีครับ” เลียบๆ เคียงๆ เข้าไปส่องดูสร้อย แหวน กำไล
ป้า: “สนใจชิ้นไหนดูได้นะคะ”
ผม: “นครนี่ดังเรื่องเครื่องเงินเหรอครับ”
ป้า: “ดังเรื่องเครื่องถมน่ะจ้ะ”
ผม: “เครื่องถมเป็นยังไงเหรอครับ”
ป้า: “อย่างนี้ไง” หยิบกำไลขึ้นมาให้ดูเป็นตัวอย่าง “เป็นเงินแท้ แกะลาย และถมด้วยน้ำยาสีดำ”

ผมคุยกับป้าคนขายอยู่พักใหญ่ ถามนั่นถามนี้ตั้งแต่เรื่องเครื่องเงินไปจนถึงเรื่องน้ำท่วม ได้สร้อยข้อมือเอาไว้ฝากพิมหนึ่งเส้น ซึ่งก็ตลกดีตรงที่มาเที่ยวบ้านเกิดเค้าและซื้อของฝากให้เค้า จ่ายเงินเสร็จผมก็แอบขอเข้าห้องน้ำระหว่างรอเงินทอน จากนั้นเราก็ล่ำลากันตามประสาแม่ลูก(ค้า)

เดินกลับออกมาสู่สนามหน้าเมือง ผมแวะซื้อของกินรองท้อง น้ำอ้อยใส่ถุงรสหวาน หอม อร่อย นั่งพักมองดูผู้คนมาทำกิจกรรมหลากหลาย จนกระทั่งเสียงเพลงชาติดังจึงลุกขึ้นโบกรถกลับเข้าไปในเมือง
เนื่องจากที่นี่คือนครศรีธรรมราชไม่ใช่กรุงเทพ การจราจรจึงคล่องตัวสุดๆ ไม่กี่นาทีต่อมาผมก็ลงรถในเมือง เดินต่อไปยังสถานีรถไฟ ร้านค้าเริ่มปิด แสงอาทิตย์ใกล้ลาลับ ผู้คนบางตาลงมาก

หิว... เหนื่อย... คือความคิดในใจ แต่ก็ไม่วายบ้าพลังเดินต่อไปอีก จากสถานีรถไฟถึงห้างโรบินสันโอเชี่ยนใช้เวลาเดินประมาณครึ่งชั่วโมง ... เดินทำไม เป้าหมายคือเดินไปหาของกิน เพราะถามลุงที่อยู่แล้วสถานีแกบอกว่าแถวนั้นตอนกลางคืนจะคึกคัก ข้อดีของการเดินก็คือร่างกายแข็งแรง หยุดแวะดูได้ทุกอย่าง หลังจากเดินไปถึงห้างเรียบร้อยผมก็แวะกินโรตีที่ร้านบังบ่าว ซึ่งจำได้ว่าพิมเคยบอกว่าอร่อยและบังเอิญร้านอยู่ระหว่างทางที่เดินกลับที่พักพอดี

ร้านนี้คนเยอะมาก ที่นั่งอยู่ก็เกือบเต็ม ที่นั่งรอสั่งกลับบ้านก็อีกเยอะ ผมหาที่นั่งได้หน้าร้านสั่งมะตะบะไปหนึ่ง โรตีกรอบอีกหนึ่ง นั่งรอเพลิน ดูคนผ่านไปมา สักพักก็มีคนเดินมาขายมังคุดคัดไม้ละ 40 บาท รสชาติแปลกดี อร่อยสมคำชวนจากหลายปาก ผ่านไปสักพักอาหารที่สั่งก็วางลงตรงหน้า ลองกินทั้งสองอย่างเรียบร้อยได้ข้อสรุปว่า อร่อยกว่าทั่วไปนิดหน่อยไม่ถึงกับกินแล้วน้ำตาไหลด้วยความปลาบปลื้ม สรุป...ยกนี้มังคุดคัดชนะ

ข้อความสุดท้ายของวันแรกในนครศรีธรรมราช


9/4/54 19:32 เดินห้างเสร็จ มานั่งกินโรตี คิดถึงเธอนะ


โปรดติดตามตอนต่อไป...

บันทึกรักของมะยม

ซีรี่ยาวสงสัย9ตอนจบแหง๋ม

น่าจะเป็นจริงเช่นท่าน เตกิล่ากับมะนาวหวาน ว่า ต้องเพิ่มพลังเตรียมเรี่ยวแรงบินเดี่ยว ตามเที่ยวกันต่อ ปีกเริ่มหมดแรงแล้วไปเติมพลังก่อนดีกว่า 555..

ภาพสวยมากค่ะ

แวะมาชมบันทึกรักค่ะ

ขอบคุณสำหรับรีวิวครับ

ตามไปเที่ยวด้วยคนครับ

ต่อตอนที่สี่ครับ ^^
http://www.pantip.com/cafe/blueplanet/topic/E10709851/E10709851.html

อย่างกะอ่านนิยายเลย
อยากให้สมหวังนะคะ
ไปอ่านต่อดีกว่า ฟิ้ววววว...