ภาค 4  ต่อจาก

ภาค 1 : อุบล / ช่องเม็ก / วัดภู / คอนพะเพ็ง / ตอนเดด
http://www.pantip.com/cafe/blueplanet/topic/E10636219/E10636219.html

ภาค 2 : ดอนเดด / ดอนคอน / นากะสัง / ตาดเยื้อง / ตาดฟาน
http://www.pantip.com/cafe/blueplanet/topic/E10670909/E10670909.html

ภาค 3 : อุทยานบาเจียง / น้ำตกผาส้วม ล้วนๆ
http://www.pantip.com/cafe/blueplanet/topic/E10682529/E10682529.html

ตามไปเที่ยวลาวใต้ด้วยครับ

3 ตอน ยังไม่เลิกสนุดเลยครับ

ขอบคุณที่นำมาแบ่งปันครับ

ไปน่ำเด้ออ้าย

ไปลาวใต้ ที่ประทับสุดก็ คือที่อุทยานบาเจียงนี้แหละ  อย่าเพิ่งเบื่อนะคะ เพราะยังอยากจะให้เห็นภาพสวยๆในอุทยานบาเจียง ภาพช้างปั้นในอุทยาน สวยงามมาก คุณวิมลบอกว่า ใช้ทีมงานปั้นจากเพาะช่าง

ซุ้มทางเข้าไปเที่ยวชม หมู่บ้านชาวเขาเผ่าต่างๆ

หอก๊วนหลังใหญ่ของเผ่าละแว ซึ่งคุณวิมลบอกว่า เจ้าเมืองพูวง หาช่างฝีมือมาปลูกให้อย่างสวยงาม  ซึ่งใช้เป็นพิพิธภัณฑ์เก็บรวมรวมงานฝีมือ พวกเครื่องจักรสานของแต่ละเผ่าหลายร้อยชิ้น

ภายในหอก๊วนเผ่าละแว เต็มไปด้วยเครื่องจักรสานสวยงามมาก ซึ่งทำอย่างปราณีต และแข็งแรง

โดยมีการแยกงานจักรสานของแต่ละเผ่าไว้ อย่างเป็นระเบียบ  สังเกตได้จากรูปของแต่เผ่าที่จัดวางไว้

พ่อเฒ่าชาวเผ่าละแว ออกมานั่งเล่นดนตรีให้พวกเราฟัง ไม่ได้เรียกร้องค่าตอบแทนใดๆ  ส่วนใหญ่นักท่องเที่ยวจะถ่ายรูปด้วย และให้รางวัล

พ่อเฒ่าหน้าตาเศร้า เพราะแม่เฒ่าเสียไปซะแล้ว  ดูหน้าคุณตาใกล้ๆ  จะเห็นหูของเขาที่ใส่อะไรขาวๆไว้ อันเบ้อเริ่ม  คุณวิมลบอกว่า เดิมชาวเผ่าละแว เขาจะใช้เข็มเจาะหู  โดยนำชานอ้อยหรือฝ้าย บี้เป็นเส้นกลมยาวๆ ร้อยเข้าไปในรูหูเพื่อซับเลือด เมื่อแห้งแล้ว จึงใส่ไม้ไผ่เล็กๆเข้าไป และเปลี่ยนขนาดขยายเพิ่มให้มันใหญ่ขึ้น  ต้องใช้เวลานานหลายปี จึงจะร้อยงาช้างขนาด 5 เซ็นติเมตรได้ ปัจจุบัน ส่วนใหญ่จะไม่มีงาช้างที่ติ่งหูแล้ว เพราะขายไปหมด  คุณวิมลบอกว่า พ่อเฒ่าแม่เฒ่า ที่อุทยานบาเจียงจะได้รับงาช้างปลอม ที่คุณวิมลหล่อจากเรซิ่นให้ใส่แทน

นี่ก็อีกเผ่า แต่จำชื่อไม่ได้ซะแล้ว พ่อเฒ่านั่งเล่นดนตรี ส่วนแม่เฒ่านั่งสูบยาสูบ ให้พวกเราวิถีชีวิตของพวกเขา  บันไดขึ้นบ้านเขาทำจากไม้ท่อนเดียว มาบากเป็นขั้น บ้านเผ่านี้จะไม่สูงนัก บันไดจึงมีไม่กี่ขั้น

เผ่านี้จะขยันทอผ้า มาขายนักเที่ยว ผู้หญิงจะทอผ้า โดยใช้เท้ายันไม้ไว้ และใช้มือทอไปเรื่อยๆ  กว่าจะทำเสร็จ คงเมื่อยน่าดูทีเดียว

แต่บ้านชนเผ่าแงะจะสูง บันไดจึงมีหลายขั้นมาก ลองเดินขึ้นไปแล้ว ก็หวาดเสียวพอดู  แถมยังไม่มีที่จับเลย

ขึ้นไปดูบนบ้านของเขา จะเห็นเป็นที่โล่งๆ มีเตาวางไว้บนบ้าน มีที่นอนวางพับกองไว้ด้านนึง  บ้านของชนเผ่าที่นี่ เขาอยู่จริงๆ ไม่ได้ทำไว้เพื่อโชว์อย่างเดียว บ้านนี้เป็นบ้านของคุณหลอย ผู้พิการแขนลีบทั้ง 2 ข้าง ไม่สามารถยกแขนขึ้นได้เลย แต่ขอบอกว่า เขามีความจำเป็นเลิศ จำได้ทุกสิ่งทุกอย่าง ตั้งแต่ใครเป็นใคร มาเมื่อไหร่ ปีไหน เดือนไหน วันที่เท่าไหร่ และเวลาเท่าไหร่  แกจำได้หมด น่าทึ่งมากๆ  คุณหลอยจะเป็นผู้บรรยายให้นักท่องเที่ยวฟัง ถึงเรื่องราวของอุทยานแห่งนี้  สมเด็จพระเทพเสด็จมาวันที่เท่าไหร่ เดือนไหน เวลาเท่าไหร่  จำได้ทั้งหมดจริงๆ  แถมยังมีอารมณ์ขัน บอกว่า เขาเป็นคนเดียวที่ไม่ยกมือไหว้พระเทพของเรา  และคนดังคนอื่นๆที่มา เขาก็จำได้หมด  เดินกับพวกเราแป๊บเดียว จำชื่อได้แล้ว  เก่งจริงๆ  อยากเห็นหน้าแล้วล่ะซิ  รอก่อนเดี๋ยวให้ดู

ี่บ้านนี้ก็เป็นอีกเผ่า  ชาวเผ่านี้จะสานเสื่อได้เก่งมาก ใช้ไม้ไผ่ทำได้แข็งแรงและสวยงามมากๆ  ในบ้านจะเป็นระดับ ไม่เหมือนบ้านเผ่าอื่น  เขาจะมีที่ไว้ทอเสื่อโดยเฉพาะ

เคยไปแต่ร้านอาหาร

เสียดายที่ไม่ได้ไปบ้านชนเผ่าค่ะ

นี่ก็อีกบ้านเผ่านึง ที่ลูกหลานชาวเผ่า จะเป็นพนักงานของอุทยานด้วย ตอนที่พวกเราไปถึง เด็กสาวๆพวกนี้จะเป็นคนยกที่นอน หมอน มุ้งไปที่ห้องพักของพวกเรา แล้วจัดการแขวนมุ้ง และทำที่นอนให้เรา  เพราะห้องพักทุกห้องจะไม่ตั้งที่นอน หมอน มุ้งไว้เลย

น่าไปมากครับ  ขอบคุณที่พาไปเที่ยวครับ

เดิมชาวเผ่าแงะ จะนิยมปลูกข้าวไกลบ้าน จึงนิยมปลูกเรือนเสาเดียวไว้ให้หนุ่มสาวพักค้างคืน เพราะกลับบ้านไม่ทัน  กรณีที่หนุ่มสาวเกิดขอบพอกัน จะนัดกันมาพบที่บ้านเสาเดียวในฤดูทำนา โดยทั้งฝ่ายชายและฝ่ายหญิงจะพาเพื่อนของตนเองมาด้วย เพื่อแนะนำให้รู้จักกัน โดยฝ่ายชายจะมาพร้อมของขวัญ เช่น ต่างหู กำไล หรือลูกปัดห้อยคอ มาให้ฝ่ายหญิง ฝ่ายหญิงจะเตรียมอาหารมาต้อนรับ แล้วขึ้นไปคุยกันบนบ้านเสาเดียว สามารถจับมือถือแขนได้ แต่ห้ามมีอะไรเกินเลยกว่านี้

รอติดตามรีวิวที่เหลืออยู่ครับ

สิ่งประดิษฐ์จากเศษไม้ ที่สามารถทำออกมาได้อย่างลงตัว และสวยงามมาก  แต่ขอบอกว่า คนอ้วนห้ามเข้าเด็ดขาด  เพราะผ่านไม่ได้แน่นอน

มองจากด้านหลัง จะเห็นว่าเป็นเหมือนโพรงไม้ ที่ไม่น่าเชื่อว่าจะสามารถนำมาทำได้

เด็กๆมานั่งขายของ ริมทางเดินในอุทยาน นั่งกันเรียบร้อยมาก ใส่ผ้าซิ่นทุกคน บางคนขายผัก บางคนขายเมล็ดดอกทานตะวัน ไม่ตื้อวุ่นวายขายเหมือนบ้านเรา

เด็กบางคนก็ขายมะม่วงป่าที่เก็บมาได้ บางคนก็ขายหน่อไม้ที่ขุดมาจากป่าในอุทยาน  สังเกตเด็กทุกคนนั่งพับเพียบทั้งหมดจริงๆ น่ารักมาก

ภาพเก็บตก ภายในอุทยานบาเจียง  มุมชมน้ำตก

ทางเดินเข้าไปร้านอาหาร ที่ดูเป็นช่องทางเดินที่สวยมาก

อีกมุมหนึ่งของร้านอาหาร ที่ถ่ายจากด้านล่างตรงน้ำตกขึ้นไป จะเห็นความเป็นธรรมชาติแบบเต็มร้อย

การจัดโต๊ะอาหารก็พิถีพิถันมาก  เพราะคุณวิมลเคยเปิดร้านอาหารประเทศที่เยอรมันมาก่อน จึงมีความใส่ใจมากในทุกรายละเอียด แต่อาหารไม่แพงเลย อร่อยและคุ้มค่ามาก

ถอดรองเท้าแล้ว ขอให้เก็บที่ชั้นวาง เพราะกันคนอื่นใส่ผิด  และโดยส่วนตัว คิดว่าควรจะเก็บรองเท้าขึ้นชั้น เพราะคุณวิมลเธอมองไม่เห็น อาจเดินสะดุดหกล้มได้

ป้าย 3 ภาษาน่าอ่านเชียว

ป้ายบอกทิศทางภายในอุทยาน  ส่วนใหญ่เป็นภาษาไทย

เก้าอี้ที่สมเด็จพระเทพ เสด็จมาประทับที่นี่

หน้าต่างห้องนอนของพวกเรา เป็นแบบเรียบง่าย ไม่มีมุ้งลวด เวลานอนกางมุ้งนอน  แต่พวกเราไม่กางมุ้งเลย แต่ก็ไม่มียุง ภาพนี้ถ่ายจากด้านในห้อง

ถ้ามองจากด้านนอก จะเห็นความเรียบง่ายจริงๆ

อ่างล้างมือ ใกล้กับโต๊ะอาหาร  ที่พยายามตกแต่งด้วยเถาวัลย์

พนักงานกำลังเก็บผักที่ปลูกแบบไร้สารพิษ นำมาทำอาหาร

ร้านอาหารในตอนกลางวัน ก็สวยงามไม่แพ้ยามค่ำเลยสักนิด  คนที่เดินใส่เสื้อสีเขียว คือคุณหลอย ผู้พิการสมองเลิศ ที่รักคุณวิมลอย่างที่สุด ช่วยดูแลทุกสิ่งทุกอย่าง

โต๊ะอาหารเป็นไม้แผ่นเดียวขนาดใหญ่  และนั่งแบบหย่อนขาลงไป บนเสื่อที่ชนเผ่าสานอย่างสวยงาม จานชามถูกวางอย่างเป็นระเบียบ และสะอาดมากๆ ประดับด้วยไฟที่เป็นจักรสาน ฝีมือชนเผ่า

ยืนคุย ซักถามเรื่องราวอุทยานบาเจียงจากคุณวิมล

หนังสือประวัติของคุณวิมล และเรื่องราวความเป็นมา ของอุทยานบาเจียง และน้ำตกผาส้วม พวกเราอุดหนุนมา 2 เล่ม  อ่านแล้วชอบมาก สนุกและได้ความรู้มากมาย ได้เห็นถึงความยากลำบากของชีวิต และความพยายามของคุณวิมลอย่างแท้จริง  พออ่านจบ ทำให้อยากจะไปอีก ชื่อหนังสือ "เขาว่าข่อยบ้า" เพราะมีแต่คนบ้าเท่านั้นที่ทำได้แบบนี้

ซื้อหนังสือเสร็จ ก็ไม่วายไปบังคับคนมองไม่เห็น เซ็นต์หนังสือให้อีก  พอคุณวิมลบอกว่าเซ็นต์ได้  เราก็จัดวางปากกา หนังสือตรงที่ต้องการให้เซ็นต์  และขอให้คุณวิมลช่วยเซ็นต์ให้เป็นที่ระลึก

ธรรมชาติสวยมากค่ะ

หลังจากอ่านหนังสือจบ ก็เลยขอตั้งชื่อ "คุณวิมล กิจบำรุง นักสู้ผู้ยิ่งใหญ่" เนื่องจาก"ลุงแบกเป้" แอบอยากรู้ว่าทำไมคุณวิมลตาบอด ก็เลยขอแอบบอกเล่าสักนิด คัดจากหนังสือของคุณวิมลว่า อุทยานบาเจียงของคุณวิมล เปิดกิจการ 5 ธ.ค. 2546 เปิดได้ 2 วัน คุณวิมลก็กลับกรุงเทพไปพักผ่อน หลังจากที่สร้างมา 7 ปีครึ่ง จนสำเร็จสมใจ มาอยู่กรุงเทพได้ 7 วัน แล้วเธอก็รู้สึกเวียนหัว จึงไปตรวจสุขภาพที่โรงพยาบาลพญาไท 2  หมอตรวจเจอเชื้อมาเลเรียในเลือด จึงบอกว่าให้นอนให้น้ำเกลือ 2 วันก็กลับบ้านได้ แต่พอให้น้ำเกลือได้ 2 ชั่วโมง เธอก็ชัก หมดสตินอนโคม่าไป 8 วัน ฟื้นขึ้นมาพูดไม่ได้ มีท่อใหญ่ 2 ท่ออยู่ในปาก คอข้างขวามีท่อเจาะอยู่ มีหน้ากากอ๊อกซิเจนครอบจมูก  มือทั้งสองถูกผูกเอาไว้กับเตียง ตาก็มองไม่เห็น ไตวาย ตับวาย และปอดบวม เบ้าตาลึกลงไปทั้งสองข้าง  แต่เธอมีใจสู้มากๆ  จนฝ่าฟันมาได้ จนถึงปัจจุบัน  อ่านเรื่องราวเธอแล้ว กลัวที่จะเข้าโรงพยาบาลไปตรวจสุขภาพเลยทีเดียว เพราะมีคนรู้จักหลายคน เพราะไปตรวจสุขภาพแล้วไม่ได้ออกจากโรงพยาบาล

อุทยานน่าเที่ยวมากๆค่ะ   ขอบคุณสำหรับข้อมูล
ขอส่งกำลังใจและขอบคุณคุณวิมล กิจบำรุงด้วยนะคะ  

ชอบประวัติชีวิตของคุณวิมล กิจบำรุง มากๆ

และชอบชีวิตชาวลาวมากๆที่ยังรักษาขนบธรรมเนียมได้ดีมากๆ

ผมเคยถามผู้หญิงไทยบ้านเราต่างจังหวัดว่าทำใมไม่ไส่ผ้าถุง คำตอบที่ได้

คือ เขาตอบว่าอายครับเขาไม่ใส่กัน เฮ้อ...บ้านเราช่าง

ตามกระแสวัฒนธรรมตะวันตกจริงๆ

ภูมิใจชาวลาวที่ร่ำรวยวัฒนธรรมครับ

ไปเที่ยวลาวด้วยคนครับ ๆ

เห็นด้วยกับคุณ paipaiphuart ค่ะ ว่าชาวลาวร่ำรวยวัฒนธรรมจริงๆ ไปที่ไหนมีแต่คนนุ่งผ้าซิ่น  ซึ่งในบ้านเราหาแทบไม่ได้แล้ว และรัฐบาลเขาก็พยายามคงวัฒนธรรมของตัวเองไว้อวดชาวต่างชาติ มีบริษัทดังๆในบ้านเราหลายบริษัท พยายามเข้าไปขอจัดคอนเสิรต์  แต่รัฐบาลเขาไม่อนุญาตค่ะ  เพราะกลัวคนของเขาจะถูกกลืนชาติ แบบบ้านเราค่ะ ตอนนี้เด็กบ้านเราบ้าคลั่งนักร้องมาก วันก่อนไปรับลูกที่สนามบิน ประมาณ 4 ทุ่ม เจอเด็กวัยรุ่นเยอะมาก มารอรับนักร้อง ถือป้ายชื่อนักร้อง และส่งเสียงกรี๊ดกันสนั่นสนามบิน  ดูแล้วกลุ้มใจแทนพ่อแม่  เพราะสนามบินก็ไกล ดึกก็ดึก ยังอุตส่าห์ดั้นด้นไปรับนักร้อง  เฮ้อ...บ่นทำไมเนี่ย!

ถ้ายังไม่เบื่อไปต่อภาค 5 ได้นะคะ
http://www.pantip.com/cafe/blueplanet/topic/E10705497/E10705497.html

น่าไปเที่ยวบ้างจังค่ะ
ธรรมชาติและวัฒนธรรมของเค้ายังบริสุทธิ์ และงดงามนะคะ
รอตามตอนต่อไปค่ะ :D

ประทับใจในอัตชีวประวัติของคุณวิมลจริงๆเลยครับ
ขอบคุณครับที่แบ่งปันเรื่องราวดีๆ