อรุณสวัสดิ์วันที่ 3 เอ๊ะหรือวันที่ 2 ......
เอาง่าย ๆ และกันครับ วันแรกก็คือวันที่เดินทางจากสุวรรณภูมิ วันที่สองก็คือเมื่อวาน

และวันนี้เป็นวันที่สามนะครับ เวลา 06.00 เสียงนาฬิกาโทรศัพท์ดังขึ้น

พร้อมกับดีดตัวออกจากที่นอน ไปแปรงฟังล้างหน้าให้สดชื่นซะหน่อย

เมื่อพร้อมแล้ว ก็ออกเดินทางไปน้ำตกหลีผี กันด้วยจักรยานคู่ใจ

ถ้าดูจากถนนนี่แล้วก็ดูหมือนจะไกลสักหน่อย ไม่มีวี่แววของความเป็นน้ำตกเลย

อย่าบ่นมากเลยดีกว่า ปั่นไปเรื่อย ๆ เดี๋ยวก็เจอเองหน่า......

เห้อ.....กว่าจะมาถึงได้ เล่นเอาใจหายใจคว่ำ จากที่ถามคนระแวกนั้นเขาบอกว่า

ถ้าเจอป้ายแล้วให้เลี้ยวขวา แต่ผมดันตรงไปเพราะว่ามองไม่เห็นป้ายที่เขาบอกเลย

ปั่นไปสัก 3 กิโลได้ม้างก็เริ่มเอะใจ ตกลงมันมาทางนี่หรือเปล่า มองซ็าย มองขวา

ไม่เห็นผู้คนแม้แต่คนเดียว เห็นแต่ถนนกับต้นไม้ข้างทาง .....[สงสัยคงหลงจริง ๆ]

ก็เลยปั่นไปอีกเรื่อย ๆ เพื่อหวังว่าจะต้องเจอใครบ้างหละ ไม่นานก็เจอคุณยาย

กับคุณหลายกำลังกลับมาจากเก็บของป่า สอบถามไปได้ความว่า ทางไปน้ำตก

ต้องย้อนกลับไปอีกเห็นป้ายแล้วเลี้ยวซ้าย [งั้นผมก็คงมาผิดจริง ๆ ] ต้องย้อน

กลับไปเหมือนนับหนึ่งใหม่เพื่อหาป้ายเลี้ยวเข้าน้ำตก แล้วก็เจอจนได้ป้ายชี้บอก

ทาง เอาเป็นว่ามาถึงก็โอเคล้วครับ ส่วนตรงทางเข้าไปน้ำตกจะมีที่รับฝากรถด้วย

เลยได้ใช้บริการ เพราะดูจากราคาแล้วผมว่าถูก แค่ 1,000 กีบเอง

[เงินไทยก็ 4 บาท] ความที่ว่าผมคงออกมาเช้าด้วยก็ยังไม่เห็นมีใครมาเที่ยวเลย

มีแต่ผมคนเดียว และในรูปก็จักรยานคู่ใจของผมนี่แหละครับ ปั่นไป โซ่ก็หลุดไป

จากจุดรับฝากรถเดินมาอีกนิด จะเจอทางเข้าไปชมน้ำตก จุดนี้จะมีป้ายบอกเวลาปิดสะพาน

และป้ายห้ามนำรถเข้าไป สำหรับผมเดินไปตัวเปล่า เพราะรถฝากไว้แ้ล้ว เดินเข้าไปกันดีกว่า

จากภาพหลายภาพที่เคยเห็นมาผมก็ว่าสวยแล้วนะครับ แต่พอมาเจอของจริง

อยากจะร้อง "โอ้ว...........สวย....ย......มาก...........ก"

สุดจะบรรยาย ไม่รู้จะพิมพ์ว่าอะไรดี เพราะว่ามันสวยมาก

ภาพสุดท้ายก่อนกลับที่พัก ลาก่อนหลีผี ถ้ามีโอกาสจะมาเที่ยวใหม่

ระหว่างทางจะเห็นร้านค้าเรียงรายกันเพี๊ยบ...... ด้วยความที่ผมไปถึงเช้าด้วย

บรรยากาศก็เลยดูเงียบเหงา งั้นผมไปอุดหนุนน้ำสักขวดดีกว่า ด้วยราคา 5,000 กีบ

เสียความรู้สึกเล็กเพราะแม่ค้าบอกว่าน้ำเย็นจ๊ะ แต่พอดูดเข้าไปเห้อ.....

เหมือนแทบจะไม่ได้แช่เลย

ป้ายนี้พยายามแปลเท่าไหร่ก็แปลไม่ได้ รู้เพียงประโยคแรกคือ

ห้ามตัด @#$@%%^$$^#%@$%

กลับออกมาที่เดิมเพื่อที่จะมารับรถที่ฝากไว้ แล้วก็เดินทางต่อไปยังที่พัก

ถ้าใครเคยมาน้ำตกหลีผี ก็จะคุ้น ๆ กับสะพานแห่งนี้ เพราะเป็นสะพานที่ข้ามมาอีกฝั่ง

เพื่อจะไปดูน้ำตกหลีผี มองเหลือบไปทางซ้ายบนก็เห็นที่พักที่ผมพักเมื่อคืนนี้

บรรยากาศใช้ได้เลยทีเดียว แต่บนสะพานนี่สิ กำลังจะปั่นขึ้นสะพานได้ยินเสียงแตร

ปี๊ด ปี๊ด บีบตามหลัง พร้อมกับหลบให้รถไปก่อน ดูจากตรงนี้แล้วถ้ายังจะไปต่อก็คง

เปลี่ยนจากหัวดำกลายเป็ฯหัวแดงกันเลยทีเดียว สังเกตการอีกสักพักแป๊ปดีกว่า ค่อยปั่นต่อไป

มาอยู่บนสะพานได้บรรยากาศไปอีกอย่าง ภาพความอุดมสมบูรณ์ที่ลาวยังมีให้เห็นอยู่

งั้นผมก็ขอใช้เวลาพักผ่อนอันแสนสั้นที่เหลืออยู่สูดเอาอากาศให้เต็มปอดกันไปเลย

ไม่ลืมที่ถ่ายกับป้ายนี้ไว้ เผื่อเพื่อน ๆ คนไหนสนใจที่จะมาพักที่นี่

เลือกไม่ผิดที่มาพักที่นี่ อยู่ห่างไกลผู้คนดี เงียบสงบ ริมแม่น้ำ

แถมราคายังไม่แพงด้วย หลักร้อยนิด ๆ เองครับ

ด้านหน้าสันติภาพเกสเฮ้าส์จะเปิดเป็นร้านขายของชำ

ส่วนจักรยานที่เห็นเป็นของผมกับของมอร์แกน

เช่ามาจากบริเวณท่าข้ามเรือครับ

เวลาผ่านไป ไวเหมือนโกหก พึ่งมาถึงเมื่อวานนี้เอง แต่ก็ต้องเดินทางต่อไปอีก

ยังสูดเอาอากาศดีดีแบบนี้ไปไม่อิ่มเลย เห้อ...... เวลาขณะนี้ก็ประมาณ 10 โมงเช้า

ตัวผมไม่รู้คิดอะไรอยู่ อยากจะรีบกลับไปปากเซ ซะงั้น (ความในใจที่ผมคิดไว้ว่า

ปากเซอาจจะมีอะไรดีดีให้เห็นบ้าง) ไม่รอช้าก็ไปถามน้องๆที่ดูแลที่พัก เขาก็ติดต่อ

หาเรือมาให้ ซึ่งเป็นราคาที่รวมทั้งเรือ และรถจะไปปากเซ ราคาก็พอ ๆ

กับที่ผมนั่งมาเมื่อวานนี้ครับ ตกลงปรงใจผมก็กลับจริง ๆ แล้วสิ

พอได้เลยก็ลงไปรอที่เรือเลยครับ บ๊าย....บาย....ดอนแดด

นั่งเรือลอดใต้สะพานเพื่อความศิริมงคซะหน่อยครับ (ล้อเล่นครับ)

นั่งเรือเพื่อเดินทางกลับไปท่าเรือดอนแดด และกลับปากเซครับ

เที่ยวนี้เหมือนนั่งเหมาลำ แต่จ่ายราคา 1 คน ก็ดีเหมือนกันครับ

จะได้ไม่มีใครแย้งสูดอากาศ 5555+

หมุนกล้องและเหลียวหลังซะหน่อย เพื่อเก็บภาพบรรยากาศดีดีนี้ไว้

ผมต้องมาที่แห่งนี้อีกให้ได้ครับ

ตามจักรยานสีแดงไปเที่ยวด้วยคนคร๊า ^^

ณ ตอนนี้ผมดันมองข้ามคุณสมบัติของกล้อง Canon SX110is

ที่ไม่มีระบบป้องกันน้ำ ดูจากภาพแล้วผมก็ยังเสียว ๆ เหมือนกันครับ

ว่าจะตกน้ำไหม มือกำกล้องซะแน่นเลยครับ

บรรยากาศ ดี๊ ดี ค่ะ
มาเก็บข้อมูลไปปีหน้า555

ระหว่างทางที่นั่งเรือ ก็ได้เห็นบรรยากาศเกสเฮ้าส์ และโฮมสเตย์ เรียงรายกันเป็นแนวยาว

บนแม่น้ำก็มีนักเที่ยวพายเรือคายัคกันเป็นกลุ่ม ดูท่าทางแล้วน่าจะสนุกดีเหมือนกัน แต่เท่าที่ดู

ก็ไม่ค่อยได้พายสักเท่าไหร่ เพราะกระแสน้ำอันไหลเชี่ยวทำให้เรือล่องไปตามน้ำ

เห้อ.....เสียดายเวลาอันแสนสั้นจริงๆ

เป้คู่ใจ ไปทริปไหนก็ต้องมีใบนี้ตามไปด้วย ก็คงรับใช้ผมจนกว่าจะพัง

จากแม่น้ำสายเล็ก ก็มาบรรจบกับแม่น้ำสายหลัก จะห็นวิถีชีวิตชาวบ้านแถวนี้

มองเห็นเป็นเด่นชัดอยู่กลางแม่น้ำสายนี้ เท่าที่เห็นน่าจะเป็นเสาตอสะพาน

ซึ่งทั้งสองฝั่งถ้าสังเกตแล้วก็จะเห็นเหมือนเป็นตัวสะพาน

น่าจะมีอายุหลายสิบหลายร้อยปี เท่าที่ดูจากสภาพ

จากฝั่งดอนเดด สู่นากะสัง ระยะทางไม่ได้ไกลมากนัก ด้วยความที่ว่าเรือก็ไม่ได้วิ่งเร็วมาก

เลยใช้เวลานานไปหน่อย แต่ผมก็ว่าดีนะครับ ได้สัมผัสวิถีชีวิต และชมบรรยากาศของประเทศแห่งนี้ได้นานขึ้น

เมื่อขึ้นถึงฝั่งแล้ว พี่คนขับเรือก็พาผมไปส่งที่จุดรอรถ เพื่อรอนักท่องเที่ยวแต่ละกลุ่มมาให้เต็มแล้วค่อยออกเดินทาง

ระหว่างนี้ผมก็เดินตาม บ๊อกสีดาไปต้อยต้อยต้อย สภาพแต่ละคนเป้ใหญ่ไม่น้อยหน้ากันเลยทีเดียว ส่วนถนนก็อยู่ระหว่างสร้าง

ถ้าครั้งต่อไปผมไปอีก ถนนน่าจะเสร็จพอดี

โอ้วแม่เจ้า.......ระหว่างทางที่เดินทางขึ้นรถก็คิดในใจอยู่ว่าจะได้นั่งสองแถวเหมือนเดิมเปล่าเนี้ยะ แต่เมื่อได้เห็นรถแล้วก็ใจชื้นขึ้นมาหน่อย

ได้นั่งรถมินิบัสติดแอร์ซะด้วย แต่เอ๊ะ ทำไม ทำไมคนขับถึงไม่เปิดแอร์ซักที ร้อนก็ร้อน เห้อ.....สุดท้ายก็รู้ว่า แอร์ไม่เห็น

(เปิดแอร์อยู่นะครับแต่เย็นนีดดดดดเดียวเอง) ทั้งคันก็พร้อมใจกันเปิดกระจกรถกันทุกบานเลยทีเดียว

ใช้เวลาพอสมควรระหว่างอยู่บนรถ แต่ก็เร็วกว่ารถสองแถวแหละครับ 5555+ มาถึงจุดนี้ผมหละเสียดายจริง ๆ

ถ้ามีเวลาอีกหน่อยนะ อยากจะลงไปสัมผัสจริง ๆ คงต้องเอาไว้ในทริปถัดไป

มาถึงแล้วครับ สถานีขนส่ง หลัก7 (ถ้าจำไม่ผิดนะครับ) ระหว่างส่งบ่อกสีดา ก็เห้นรถที่วิ่งระหว่าง ปากเซ-สะหวันเขต-เวียงจันทร์

กำลังเตรียมตัวออกเดินทาง ดูจากด้านในรถแล้วอาจจะใช้คล้าย ม.4ข บ้านเรา ส่วนความสะดวกสบายก็คงไม่น่าจะแตกต่างกันมาก

อันนี้ต้องลองแหะถึงจะรู้

สุดท้ายเขาก็มาส่งผมไว้ที่ไหนก็ไม่รู้ครับ หลงทิศไปหมด ลงรถมาแบบงง ๆ ว่าจะไปไหนต่อ อากาศร้อนก็ร้อน

เป้ก็ใบใหญ่เหลือเกิน งั้นก็ลองเดินดูสักตั้งและกัน เผื่อจะได้เจอที่พักที่น่าสนใจบ้าง

เดินไปได้สักพักกิโลกว่า ๆ น่าจะได้ เริ่มจะไม่ไหวซะแล้ว ไม่มีวี่แววอะไรเลย เห็นรถสามล้อคันนี้ตรงเข้ามาหาผมถามว่าจะไปไหน

ก็เลยตอบกลับไป หาที่พัก มีที่ไหนแนะนำไหม เขาก็เลยบอกมา โน้น นี่ นั้น ผมก็อ่ะโอเคไปเลยพี่ ส่วนค่าสามล้อล้อก็ราคา 40 บาทไทยครับ

เทียบจากระยะทางแล้วก็ยังคือว่าไม่แพง

นั่งกินลมแปีป ๆ ก็ถึงที่พักแล้วครับ ลงเอยที่โรงแรมอุดมสมหวัง ราคาห้องนี้สงวนที่่ 28,000 กีบ แต่ผมก้อจ่ายไปให้น้องเค้า 30,000 กีบ

เห็นว่าบริการดี ติีบนิด ติีบหน่อยครับ แต่อย่างไงก็ถือว่าถูกมากครับ ห้องของผมก็อยู่ด้านล่างครับมีหน้าต่างบานใหญสองด้าน

ห้องน้ำอยู่ติดกับเตียง มีทีวี แอร์ โอ้ย.........แค่นี้ผมลั้ลลาแล้วครับคืนนี้

โอ๊ะ.....ลืมบอกไปว่า ที่นี้มีฟรี wifi ด้วยนะครับ แต่ต้องไปเล่นข้างหน้านะครับ เพราะว่าสัญญามาไม่ถึง เอาเป็นว่าราคาแค่นี้ก้ถือว่าโอเคแล้วครับ

ยืนยันครับว่าคืนนี้ผมพักที่ โรงแรมอุดมสมหวังจริง ๆ อยู่ในซอกซอยเล็ก ๆ ไม่ไกลมาก

ตอนนี้ก็เย็นมากแล้วออกไปหาอะไรใส่ท้องไว้สักหน่อยกันดีกว่าครับ

ตอน 3 ก็ขอจบไว้เพียงเท่านี้นะครับ ฝากไว้ด้วยครับกับทริปนี้

ไม่นานเกินรอ ตอนสุดท้ายภาคจบของทริปนี้จะะมารีวิวให้ชมอย่างแน่นอน

ขอบคุณสำหรับทุกความเห็นด้วยนะครับ ให้คอยให้กำลังและคอยติดตามมาโดยตลอด

ยังมีอีกหลายรีวิวที่ยังไมได้มาโพสต์ไว้ เพราะช่วงนี้งานโหมเข้าอย่างหนักหน่วง

ไว้เจอกันนะครับ ขอบคุณครับ :D :D

ตามไปเที่ยวด้วยคน น้ำตกสวยมากค่ะ

ขอบคุณสำหรับรีวิวรูปสวยพร้อมรายละเอียดค่ะ รอติดตามชมรีวิวตอนต่อไปด้วยคนนะคะ เด็กหญิง

สวัสดีจขกท.ครับ ผมทำงานอยู่ปากเซครับ

ดีใจที่แวะมาเยี่ยมบ้านที่2ของผมนะครับ

ขอบคุณสำหรับรีวิวอย่างละเอียดนะครับ
รอตอน4อย่างใจจดใจจ่อเลยนะครับ