และแล้วความสุขอันแสนสั้น สามวัน สองคืน ก็กำลังจะจบลง

แต่ละวัน กลับมาที่พักด้วยความเพลีย เหนื่อยแต่สุขใจ นั่งพัก นอนพัก

ตกดึก ก็ได้เวลาออกหากิน

คืนนี้ เราจะกินเฝอให้หายอยาก แม้จะหายากตอนกลางคืน

สุดท้ายเราก็หาเจอ ร้านชาวบ้านๆ แต่คนตรึมการันตี ความอร่อย

เห็นชามตอนแรกตกใจ เลยย้ำเค้าไป ขอชามเล็กสุดเด้อ

ยังกินแทบจุก อิ่มไปถึงเช้า มื้อนี้ ชามหย่อมๆ ราคาย่อมเยา สี่สิบบาทไทย

การันตีด้วยภาพ

เต็มทุกโต๊ัะ เป็นคนท้องถิ่นมากิน

ชอบ ทุกร้าน ให้ผักมาคนละจานใหญ่ๆ

เช้าแล้ว

วันนี้ ยอม cancel อาหารเช้าโรงแรม เพราะอยากมากินเฝอร้านนี้ (กลัวอิ่มแล้วกินไม่ไหว)

ถึงแล้ว ตามลายแทง ร้านเฝอ "ลานคำ"
ร้านนี้มีแต่เนื้อ ใคร บ่ใช่ meat lover คงต้องถอยไป หุหุ

การันตี ด้วยภาพอีกรูป

ร้านนี้ ชอบตรงมีทั้งผักลวก ผักสด จัดเต็ม แบบไม่ยั้ง ไม่หวงของ

recomment "the must" ห้ามพลาด

ห่างกันไม่กี่ห้องแถว

ร้านกาแฟ Bolaven กาแฟจาก organic farm

ปลูกในลาวใต้ เจ้าของเป็นคนไทย สาวเชียงใหม่ กับสามีชาวอเมริกัน

เสียดาย วันนี้ร้านปิด

เย็นวันก่อนแวะมานั่งดื่ม กาแฟหอม อร่อย ไม่แพง
ลูกค้าส่วนใหญ่ เป็นชาวต่างชาติ

เจ้าของอัธยาศัยดี มานั่งคุย นั่งเล่าเรื่องกาแฟ ให้ชม ให้ชิม ตามแบบฉบับสาวไทยแท้ๆ

คุณป้า น่ารักมาก

ใครผ่านไป อยากแวะไปชิม ไปให้ถูกวันนะคะ เปิดจันทร์ถึงเสาร์ 9.00-18.00 น. ปิดวันอาทิตย์เด้อ (เหมือนเวลาทำการออฟฟิศเลย คนขายอารมณ์ศิลปิน หรือไม่ก็รวยอยู่แล้ว อิอิ )

ก่อนอำลา แขวงจำปาสัก ขอเล่าเกร็ดเล็กเกร็ดน้อย เสริมความรู้กันสักนิด

จำปาสัก....ชื่อนี้เป็นที่รู้จักของใครหลายคน แต่ก็มีอีกหลายคนไม่รู้จักว่าจำปาสักคือชื่อ
ของอะไร จำปาสักเป็นแขวงหนึ่งใน 18 แขวงของสาธารณรัฐประชาธิปไตยประชาชนลาว
ตั้งอยู่ทางตอนใต้ของประเทศ เป็นแขวงที่ได้รับความนิยมสูงสุดจากนักท่องเที่ยวทั้งชาวไทยและ
ชาวต่างประเทศ เนื่องจากมีสภาพภูมิประเทศที่หลากหลายเหมาะแก่การท่องเที่ยว แขวง
จำปาสักมีอาณาเขตทางทิศตะวันตกติดกับด่านพรมแดนช่องเม็ก อำเภอสิรินทร จังหวัด
อุบลราชธานี ทิศใต้ติดต่อกับจังหวัดกัมปงทม ประเทศกัมพูชา มีเนื้อที่ประมาณ 15,415
ตารางกิโลเมตร ประกอบด้วยเมืองต่าง ๆ หลายเมือง มีเมืองปากเซเป็นเมืองหลักของแขวง
และเป็นเมืองใหญ่อันดับ 3 ของลาว รองจากเวียงจันทน์และเมืองไกสอน พมวิหาน ถือเป็น
ศูนย์กลางการเมืองการปกครองและเศรษฐกิจ รวมไปถึงการท่องเที่ยวของลาวตอนใต้ เป็น
บริเวณที่มีความอุดมสมบูรณ์ เนื่องจากมีแม่น้ำโขงไหลผ่านกลางและเกิดเกาะแก่งเป็นจำนวน
มากจนได้ชื่อว่า "ดินแดนสี่พันดอน"
(ข้อมูลจาก ทริปแมกกาซีน)

เข้าและออกเมืองปากเซ ต้องผ่าน สะพานลาว-ญี่ปุ่น

ไกด์เล่าว่า เมื่อก่อนต้องเสียค่าปี้ เอ๊ย ค่าผ่านทางด้วย

พึ่งยกเลิกไม่นานมานี้ เพื่อสนับสนุนการท่องเที่ยว

ต่อด้วยข้อมูลปากเซ จากเว็บวิกิพีเดีย

ปากเซ (ลาว: ປາກເຊ; อังกฤษ: Pakse) เป็นเมืองเอกของแขวงจำปาศักดิ์ อยู่ริมแม่น้ำโขง เป็นเมืองใหม่พึ่งตั้งได้ไม่นาน เมืองนี้ตั้งอยู่บริเวณปากแม่น้ำเซโดน ที่บรรจบกับแม่น้ำโขงที่นี่ ปากเซ เป็นเมืองที่มีสำคัญทางด้านเศรษฐกิจกับแขวงจำปาสัก มีหลายชนชาติ เข้ามาดำรงชีวิตที่เมืองนี้

การเดินทางไปเมืองปากเซจากประเทศไทย สามารถทำได้โดย ผ่านพรมแดนที่ช่องเม็ก จังหวัดอุบลราชธานี แล้วเดินทางมาตามทางหลวงหมายเลข 10 ของลาว และเมื่อถึงแม่น้ำโขง ก็ต้องข้ามสะพานมิตรภาพลาว-ญี่ปุ่นจึงจะมาถึงเมืองปากเซ ปัจจุบันมีรถประจำทางออกจากจ.อุบลราชธานี มาถึงปากเซโดยตรง จากปากเซถึง ช่องเม็ก ระยะทางเพียง 44 กิโลเมตร

ขอพักสักครู่

เก็บแรงไว้ปีนบันได ไปเยือนมรดกโลก

"ปราสาทวัดภู" ด้วยกัน

ไปคนเดียวมันเหงา 555

โอว....ความเหงามาเยือนจริงๆ ม่ะมีใครมาอยู่เป็นเพื่อนเลย บรื้ออออ

เที่ยวคนเดียว พูดคนเดียวก็ได้เนอะ 555

ออกจากเมืองปากเซ ไปได้ประมาณร่วมชั่วโมง ก็ถึงแล้ว

ปราสาทวัดพู : ตั้งอยู่ห่างจากตัวเมืองจำปาสักมาทางทิศใต้ประมาณ 10 กิโลเมตร ปราสาทวัดพู หรือ วัดพู นครจำำปาสักได้รับการขึ้นทะเบียนเป็นมรดกโลก ในอดีตที่ตั้งของวัดพู เคยเป็นสถานที่ศักดิ์สิทธิ์และแห่งอารยธรรมโบราณถึง 3 สมัยด้วยกัน คือ อาณาจักรเจนละในช่วงศตวรรษที่ 6 – 8 ค้นพบจารึกกล่าวถึงการฆ่าคนเพื่อบูชาแด่เทพเจ้า ต่อมาเป็นยุคของอาณาจักรขอมสมัยก่อนเมืองพระนคร ที่เลือกบริเวณนี้เป็นที่สร้างปราสาทหินในราวศตวรรษที่ 9 และสุดท้ายอาณาจักรล้านช้างได้เปลี่ยนเทวาลัยในศาสนาฮินดูให้เป็นวัดในพุทธศาสนานิกายเถรวาท
• สิ่งที่โดดเด่นสะดุดตาแก่ผู้พบเห็นคือภูเขาด้านหลังปราสาทที่ตั้งเด่นตระหง่านมองเห็นแต่ไกล รูปร่างคล้ายนมของผู้หญิงและคนเกล้ามวยผม ซึ่งเป็นที่มาของชื่อภูผาแห่งนี้ว่าเขานมสาว แต่ชาวบ้านนิยมเรียกภูเกล้ามากกว่า อาณาเขตของปราสาทวัดภู เริ่มต้นจากริมฝั่งแม่น้ำโดยมีบันไดทางขึ้นรถหลั่นกันขึ้นมา 3 ชั้น จนถึงองค์ประธานของปราสาทซึ่งอยู่ชั้นบนสุด นอกเขตวัดมีบารายขนาดใหญ่ ซึ่งในสมัยโบราณใช้เป็นที่แข่งเรือและที่สรงน้ำสำหรับพิธีกรรมต่างๆ
(ข้อมูลจากเว็บ oceansmile)

ด้านซ้ายมือ กำลังมีการบูรณะฯ

เมื่อเข้าไปในบริเวณวัด จะเห็นซากวังที่พระราชวงค์สายจำปาสักให้สร้างขึ้นเพื่อให้เป็นที่ประทับทอดพระเนตรงานเทศกาลประจำปี ซึ่งจะจัดขึ้นในวัน 15 ค่ำ เดือน 3 สืบทอดต่อมาจนทุกวันนี้ ถัดมามีบันไดทางขึ้นที่ตัดในแนวตะวันออก – ตะวันตก ทอดผ่านสระน้ำทรงสี่เหลี่ยม 2 แห่ง ตรงขึ้นไปสู่ชาลา (ทางเดิน) ชั้นกลางซึ่งมีปรางค์ 2 หลังขนาบข้าง สันนิษฐานจากภาพสลักรูปเทพเจ้าว่า ปรางค์ด้านขวามือเป็นสถานที่บวงสรวงบูชาสำหรับบุรุษ ส่วนปรางค์ทางซ้ายมือเป็นสถานที่บวงสรวงสำหรับสตรี เหนือโคปุระหรือประตูทางเข้าปรางค์ทั้งสอง เป็นทับหลังแกะสลักภาพนูนต่ำเล่าเรื่องราวในศาสนาฮินดู เดินต่อมาผ่านสิ่งปลูกสร้างหลายหลัง มีภาพปรักหักพังจนมองไม่ออกว่าสร้างขึ้นมาเพื่อจุดประสงค์ใด ผ่านบันไดที่มีรูปรางคล้ายเกล็ดนาคมาถึงหินสลักรูปโยนี สัญลักษณ์แห่งความอุดมสมบูรณ์ของศาสนาฮินดูที่อยู่ทางขวามือและซ้ายมือของทางเดินหลัก
ถัดมาเป็นบันไดสูงชันที่ทอดสู่ชาลาชั้น 3 ผ่านทิวแถวของต้นจำปาเรียงรายสองข้างทางมาถึงปรางค์ประธานตั้งอยู่ท่ามกลางซากปรักหักพังของเทวรูป ทับหลัง และต้นไม้น้อยใหญ่ ในอดีตมีการต่อรางน้ำที่ไหลออกจากหินย้อยในหลืบถ้ำบริเวณด้านหลังมาสู่ศิวลึงค์ที่ประดิษฐานอยู่ภายในองค์ประธาน เพื่อใช้ประกอบพิธีกรรม ซึ่งบ่งบอกได้ว่าปราสาทวัดพููแห่งนี้ในอดีตเคยเป็นเทวาลัยในศาสนาฮินดูไศวนิกาย แต่ปัจุบันศิวลึงค์ได้ถูกนำออกมาและเปลี่ยนไปเป็นพระพุทธรูปแทน ชาวบ้านนิยมนำดอกไม้ธูปเทียนมาบูชา และเรียกปรางค์ประธานแห่งนี้ว่า หอไหว้
(ข้อมูลจากเว็บ oceansmile)

เดินกันไปเรื่อยๆ อุปกรณ์พร้อม ร่ม แว่นกันแดด น้ำดื่ม

ศิลปะขอม อย่างเห็นได้ชัด

อารมณ์เดียวกับเวลาไปชม เขาพระวิหาร

ยังคึกอยู่

เริ่มหมดสภาพ 1

เริ่มหมดสภาพ 2

หมดสภาพ 3

• ส่วนทางด้านหลังซ้ายมือของปรางค์ประธานมีแผ่นหินขนาดใหญ่ ซึ่งเกิดขึ้นเองตามธรรมชาติ มีภาพแกะสลักรูปตรีมูรติขนาดเกือบเท่าคนจริง ซึ่งหมายถึงเทพเจ้าทั้ง 3 องค์ ผู้เป็นใหญ่ในศาสนาฮินดูได้แก่ พระอิศวร พระนารายณ์ และพระพรหม เดินถัดมาประมาณ 10 เมตร จะพบก้อนหิน 2 ก้อน แกะสลักเป็นรูปจระเข้และบันไดนาคอยู่ตรงข้ามกัน เชื่อว่าอาจเป็นฝีมือของชาวเจนละในสมัยนั้นที่สลักไว้เพื่อใช้ในพิธีบูชายัญ นอกจากนี้ยังพบก้อนหินรูปร่างกลมขนาดใหญ่ตั้งอยู่บนยอดเขาแกะสลักเป็นรูปหัวช้างเชื่อว่าเป็นหลักฐานชิ้นสุดท้ายสมัยของเรืองอำนาจ
• สำหรับงานบุญประเพณีของวัดพููเป็นเทศกาลที่โด่งดัง และดึงดูดนักท่องเที่ยวได้ทั้งจากในและต่างประเทศ โดยจะอยู่ในช่วงเดือนกุมภาพันธ์ของทุกปี ซึ่งจะจัดติดต่อกัน 3 วัน โดยประชาชนชาวลาวจากทั่วทุกแขวงจะเดินทางนำสิ่งของมาบวงสรวงบูชาตามจุดต่างๆ ในบริเวณองค์ประธาน สำหรับในวันสุดท้ายจะมีพระสงฆ์ออกมาบิณฑบาต พอตกค่ำจะมีพิธีเวียนเทียนไปรอบๆปรางค์ประธาน
(ข้อมูลจากเว็บ oceansmile)

ไหว้พระ

ชมความงาม

ด้านหลังยังวิจิตร

มองวิวลงไปด้านล่าง

เส้นทางที่เดินมา

มีบาราย บ่อน้ำ 2 บ่อ ตามความเชื่อ

มีแรงแล้ว ก็ไต่ลงกันต่อ

ขาลงง่ายหน่อย

แดดเริ่มร่ม ค่อยยังชั่ว

ค่อยๆ ลง ค่อยๆ รอกัน ไม่ต้องรีบ

ถ่ายย้อนขึ้นจากด้านใน

หลังจากนั้น เราก็ออกเดินทางกลับเข้าฝั่งไทย เพื่อให้ไกด์ทันกลับไปเลือกตั้ง แวะซื้อของฝากตัวเมืองอุบลฯ แล้วขึ้นเครื่องกลับโดยสวัสดิภาพ

ทริปนี้อิ่มใจเหมือนเดิม

c u next trip :)

เก็บตกด้วยภาพ 1

อุณหภูมิอากาศ ตัวเมืองอุบลฯ เช้าวันที่ไปถึง

กำลังสบายๆ

เก็บตกด้วยภาพ 2


อุปกรณ์เสริมของการเดินทาง

เก็บตกด้วยภาพ 3

อุปกรณ์หลักของการผ่านแดน

เก็บตกด้วยภาพ 4

Duty Free สำหรับ order
เบยลาว (เน้นๆ)
กาแฟดาว
อื่นๆ

เก็บตกด้วยภาพสุดท้าย

จบจริงๆ แล้วจ้า

ของฝากตัวเอง ที่ภูิมิใจ ไล่ชิมกาแฟกันหลายแบบ หิ้วกันมาหลายห่อ
set นี้ ไว้กินเอง

set ของฝากต่างหาก แจกไปหมดแล้ว อิอิ
(ไม่ต้องทวง)

ขอบคุณที่พาไปเที่ยวครับ

ของฝากล่ะครับ อิอิ

ปราสาทวัดภูนี่ดูขลังเก่าแก่มากครับ

ขอบคุสำหรับรีวิวค่ะ  

อยากทราบทัวร์ของอะไรค่ะ จองแอร์เอเชียไว้ยังไงรบกวนหลังไม หรือส่งเมลล์ก็ได้ค่ะ mook_rut@hotmail.com ค่ะ จะพาคุณแม่ไปเที่ยวค่ะ ขอบคุณล่วงหน้านะคะ

ตามมาอ่านตอนจบค่ะ  ยังหาเบอร์ติดต่ออุบลโอเวอร์ซีไม่ได้เลยค่ะ --"

แวะมาเก็บข้อมูลครับ
ยังไม่ทันได้อ่าน แต่ bookmark ไว้แล้ว
ว่าจะไปเที่ยวประมาณนี้เหมือนกันน่ะครับ
เลยอาจมีเหตุให้สอบถามข้อมูลเพิ่มเติมนะครับ
ทาบทามไว้ก่อน อิอิ  

ขอบคุณสำหรับข้อมูลครับ