สวัสดีค่ะ

ทั้งๆ ที่เข้ามาเล่นห้องบลูก็นานพอสมควร (ปีกว่าๆ) แต่ไม่เคยได้ฤกษ์รีวิวซะที รีวิวนึ้ถือเป็นรีวิวแรกของเราในห้องบลูเลย
อาจจะไม่ค่อยคล่อง อาจจะลงช้า ยังไงก็อย่าว่ากันนะคะ

ทริปนี้เราพาพ่อ แม่ และน้าชายไปเที่ยวดาร์จีลิง เมืองที่ได้ชื่อว่าเป็น Queen of the Hill มาเมื่อช่วงวันหยุด
อาสาฬหบูชา-เข้าพรรษาที่ผ่านมาค่ะ (14-18 ก.ค.) ที่ผ่านมาค่ะ

ทริปนี้เราได้อานิสงส์ตั๋วข้ามชาติของแอร์เอเชีย ที่เราจองข้ามชาติ (ก็ไม่นานขนาดนั้น แค่จองช่วงตุลาคมปีที่แล้วเอง)
ช่วงที่ FD พึ่งจะเปิดรูทกรุงเทพฯ-อินเดียใหม่ๆ

ตอนจองเราไม่ได้ดูอะไรเล้ยนอกจากว่ามันเป็นช่วงหยุดยาว (ซึ่งช่วงอื่นๆ มีทริปหมดแล้ว -*-) จองเสร็จแล้วถึงจะมาหาข้อมูล
แล้วถึงได้รู้ว่าช่วงที่เราจองมันหน้ามรสุม และหลังจากซื้อ LP เล่ม North East India มา ถึงกับแอบรู้สึกผิดกับบรรดาผู้สูงอายุ
ที่เราจะพาไป เพราะมันเขียนไว้ที่หน้าของเมือง Kolkata ไว้สั้นๆ ง่ายๆ ว่า Don't come between May and September

ว้าวววววว อยากไปดาร์จีลิง ตามไปเทคี่ยวด้วยคนค่ะ

แต่ในเมื่อจองไปแล้วยังไงก็จะไป เราก็เข้ามาค้นหาข้อมูลทั้งในห้องบลู ทั้ง TKT เข้ามาถามโน่นถามนี่เยอะแยะไปหมด
(ขอบคุณทุกท่านอีกครั้งค่ะสำหรับข้อมูล) จนในที่สุดก็ตัดสินใจว่าจะไปดาร์จีลิงค่ะ จองโรงแรมพร้อม
จองตั๋วเครื่องบินจาก
Kolkata-Bagdogra พร้อม จองรถรับส่งจากโรงแรมไปกลับสนามบินและดาร์จีลิง พร้อม จัดกระเป๋าเตรียมเสื้อผ้ากันหนาว
เตรียมร่มกันฝน เตรียมยาแก้ปวด แก้ไข้ แก้ท้องเสีย พร้อม ก็ลุยโลดค่ะ

ตามมาเที่ยวครับ

คุณนางมารชุดส้ม - ตามมาเลยค่ะ ช้านิดนึงนะคะ เตรียมไว้แต่รูปแต่เขียนรีวิวสดค่ะ

------------------------------------------------------------------

ขอข้ามการเดินทางโดยหางแดงนะคะ ไม่ค่อยมีอะไรนอกจากพี่ท่านประกาศ Final Call ตั้งแต่เวลาบอร์ด เราเลยต้องพาคนแก่อีกสาม
วิ่งสู้ฟัดจากเลาจน์ KP แถวเกท A ไปเกท F ใน 5 นาที (พร้อมแวะเอาของที่ซื้อจาก KP รางน้ำที่เคาน์เตอร์) พอไปถึงเกทสรุปว่ายังไม่ได้บอร์ด
ถามน้องกราวนด์ว่าทำไมประกาศ Final Call เร็วขนาดนี้ น้องเค้าก็บอกว่าผดส.ชอบเลท เลยประกาศขู่ไว้ โอยเหนื่อยตั้งแต่ยังไม่เริ่มเดินทาง

การเดินทางกรุงเทพ-กัลกัตตาใช้เวลาแค่ 1 ชั่วโมงครึ่งค่ะ และเวลาท้องถิ่นช้ากว่าไทย 1 ชั่วโมงครึ่งเหมือนกัน

ส่วนการเดินทางในประเทศเราตัดสินใจ (ผิดพลาดอย่างมาก) เลือกสายการบิน Kingfisher เพราะเห็นว่าเป็น
ไฟลท์เดียวที่สามารถต่อเครื่องหางแดงไป Bagdogra ได้ในวันเดียวกัน

ส่วนปัญหาที่เกิดขึ้นกับสายการบินนี้ จะไม่ขอพูดถึงนะคะ ใครอยากรู้ลองตามไปอ่านดูในทู้นี้ได้ค่ะ
http://www.pantip.com/cafe/blueplanet/topic/E10829981/E10829981.html

คุณ korakots14 - เชิญค่า แต่รีวิวเต่าคลานนะคะ

----------------------------------------------------------


เมื่อกี้รูปใหญ่เกินไปไม่ขึ้น รูปเครื่องสายการบิน Kingfisher อยู่นี่ค่ะ เป็นเครื่องใบพัด

หลังถ่ายรูปนี้ก็โดนเจ้าหน้าที่ยกไม้ยกมือห้ามไม่ให้ถ่ายรูป เลยได้มาแค่รูปเดียวค่ะ ใครจะถ่ายรูปอะไรที่สนามบิน
ถามเจ้าหน้าที่เค้านิดนึงนะคะว่าอนุญาตรึเปล่า

ระยะทางจาก Kolkata-Bagdogra จริงๆ แล้วสายการบินอื่นบินชั่วโมงเดียว แต่ Kingfisher บินชั่วโมงครึ่ง
เหตุก็เพราะเป็นเครื่องใบพัดนี่แหละ แต่ก็นั่งชิวๆ ชมวิวไปเรื่อย

ว่าแต่ข้างล่างนี่เป็นแม่น้ำ หรือว่าน้ำท่วมกันแน่น้า น้ำเยอะเกิ๊นน

พอถึงสนามบินก็มีคนขับรถของโรงแรมมารับค่ะ คนขับเป็นหนุ่มเชื้อสายทิเบตชื่อ Sonam หน้าตาเคร่งขรึมไม่ค่อยพูด
แต่ภาษาอังกฤษดีใช้ได้เลยค่ะ

เราใช้บริการที่พักของโรงแรม Shangrila Regency ค่าที่พักสำหรับห้อง Deluxe คิดคืนละ 1200 รูปี พัก 2 คืน
คืนที่ 3 ลดให้ 50% เนื่องจากเป็นช่วงโลว์ซีซั่นค่ะ รถรับส่งก็ติดต่อผ่านโรงแรม คิดราคาไปกลับ 3800 รูปี ไม่ถูกไม่แพง
แต่เอาชัวร์ไว้ก่อนดีกว่า ได้ไม่ต้องไปต่อรองกับแท็กซี่ที่สนามบินด้วย รถก็ดีใช้ได้เลยค่ะ ขาไปได้รถ Toyota Innova
ขากลับได้ Tata รุ่นแวน (แต่ไม่เปิดแอร์ให้นะคะ)

รูปนี้ ไร่ชาระหว่างทางจากสนามบินไปดาร์จีลิงค่ะ ชาที่ปลูกแถบนี้ทั้งหมดจะได้ชื่อแบรนด์เป็นดาร์จีลิงค่ะ

การขับรถที่นี่ ช่วงแรกๆ ที่ยังไม่ชินนี่จะเสียวมาก และประสาทเสียมากๆ ค่ะ ดูไม่มีระเบียบเอาซะเลย
ไหนจะแซงซ้าย ปาดขวา ขับกินเลน นึกจะจอดตรงไหนก็จอด นึกจะเลี้ยงตรงไหนก็เลี้ยว ไม่ให้สัญญาณ
รถยนต์ รถบรรทุกมอเตอร์ไซค์ คน วัว แพะ หมา ทุกอย่างวุ่นวายกันอยู่บนถนน แถมยังมีแต่เสียงแตร
ชวนปวดประสาทไปตลอดทาง

แต่พอนั่งไปซักพักแล้วกลับรู้สึกว่า คนขับรถที่นี่เค้ามีน้ำใจกันจัง ให้ทางกันตลอด ถ้ามีจุดไหนที่ต่างฝ่าย
ต่างก็ผ่านไม่ได้ก็จะหยุดกันทั้งสองฝั่ง แล้วจะมีใครซักคนมาช่วยกำกับการจราจรให้จนผ่านกันไปได้หมด
คนและสัตว์ก็มีสิทธิใช้ถนนพอๆ กับรถยนต์ ถึงจะไปอยู่มาไม่กี่วันแต่เราไม่เคยเห็นอุบัติเหตุเลยซักครั้ง
(ทั้งๆ ที่ขับรถกันน่าหวาดเสียวสุดๆ) ตามข้างทางก็ไม่เห็นสัตว์ถูกรถชนตายเลยซักตัวค่ะ คนขับจะหลบ
ตลอด ส่วนเรื่องแตรก็รู้จากแม่ว่ามันเป็นกฎหมายของเค้าที่ต้องบีบแตรทุกครั้งที่มีใครอยู่ในเลนของเรา
ทุกครั้งที่แซง หรือกินเลนอื่น ทุกครั้งที่เป็นโค้ง ฯลฯ ก็เป็นมาตรการเพื่อความปลอดภัยของเค้า
อยู่ไปซักพักก็ชินเสียงแตรไปเองค่ะ

สองข้างทาง ช่างวุ่นวายดีแท้

ระหว่างทางขึ้นเขาไปดาร์จีลิง พี่ Sonam ก็แวะให้พวกเราชมวิวอันสวยงามกันครั้งนึง

มารอดูริหวิวค่ะ  จะตามรอยไปสงกรานต์หน้า

เพราะยางแตกนั่นเอง

แต่เค้าก็เปลี่ยนยางอะไหล่เร็วค่ะ พวกเราได้ออกไปยืดเส้นยืดสาย ถ่ายรูปกับประมาณ 5-10 นาที
พี่แกก็เปลี่ยนยางเสร็จแล้ว

แต่ที่ไม่เข้าใจคือ ตอนที่อีกประมาณ 10 กิโลเมตรจะถึงดาร์จีลิง พี่แกดันแวะ "ปะยาง" อยู่เกือบชั่วโมง โดยปล่อยให้เรา
4 ชีวิตนั่งหง่าวในความมืด (ตอนนั้นประมาณ 6 โมงครึ่ง) หิวก็หิว หนาวก็หนาว เลยได้ไปคุ้ยกระเป๋าเดินทางเอาสเบียงมากินกัน

อยู่อินเดียต้องใจเย็นค่ะ คนเค้าชิวกันจัง

มาเที่ยวดาจีลิงด้วยคนค่ะ อยากไปอยู่เหมือนกัน แต่จะมีโอกาสหรือปล่าวก็ไม่รู้ค่ะ ชวนคุณสามีก็เฉย ๆ อยู่

คุณเอกจิตรา - สวัสดีค่ะ รีวิวมั่วๆ ไม่ค่อยมีเนื้อเท่าไหร่ หวังว่าจะพอเป็นประโยชน์บ้างนะคะ

--------------------------------------------------

ทางขึ้นไปดาร์จีลิงชันค่ะ ถนนก็แคบและไม่ค่อยดี (จนยางแตก) แต่คนขับก็ขับเก่งจริงๆ เลย
ดูรูปนี้แล้วถึงรู้ว่าทางซิกแซกน่าดู

คุณคุณแม่ลูกสอง (tigor) - ยินดีค่ะ แต่ระวังอย่าเปิดรีวิวนี้ให้คุณสามีดูนะคะ อาจจะยิ่งไม่อยากมาเลยก็ได้

-------------------------------------
รถติดบนภูเขา ระหว่างทางมีการซ่อมถนนเป็นระยะค่ะเพราะเป็นหน้ามรสุม มีดินถล่ม ตรงนี้รถทั้งสองทางต่างไปไม่ได้
แต่ด้วยน้ำใจของแต่ละฝ่าย ต่างฝ่ายต่างก็ถอยไปคนละนิดละหน่อย ให้ทางกัน การจราจรเลยกลับมาเคลื่อนไหวได้เหมือนเดิม

ประทับใจมารยาทการขับรถของคนอินเดียมากกกกค่ะ ทริปนี้

กว่าจะมาถึงดาร์จีลิงก็ปาเข้าไปสองทุ่มกว่า (ออกเดินทาง 4 โมงกว่า) เพราะเสียเวลารอเค้าปะยางนั่นแหละ เหนื่อยกันไปตามๆ กัน

มื้อเย็นวันนี้เลยกะจะกินง่ายๆ หน่อย ประกอบกับเป็นช่วงโลว์ซีซั่น ร้านต่างๆ จะปิดเร็ว เราเลยเลือกทานที่ร้านอาหารของโรงแรม
แต่ที่ไหนได้ ร้านอาหารของโรงแรมอยู่อีกที่ ต้องเดินไปไกลพอดูเลย

มื้อแรกในอินเดียเป็นอาหารอินเดียผสมทิเบตค่ะ รสชาติใช้ได้ สะอาดสะอ้านดีด้วย ส่วนราคาก็ตามสมควรกับร้านอาหารขายนักท่องเที่ยวค่ะ

นี่ค่ะ โรงแรมที่เราไปพัก Shangrila Regency ใช้ได้เลยทีเดียว เสียดายที่ตอนเราไปเจอฝนและหมอกตลอด
ถ้าไปช่วงที่อากาศดีจะมองเห็นวิวภูเขา และภูเขาหิมะจากห้องพักด้วยล่ะ

ยามเช้าของเมืองดาร์จีลิงที่แม่ไปเดินเล่นมา "คนเดียว" (เมืองนี้ปลอดภัยค่ะ แม่ไม่ค่อยรู้ภาษาอังกฤษยังกล้าไปคนเดียวเลย)

เงียบเหงาอย่างกับเมืองร้าง ทุกอย่างที่นี่เปิดประมาณ 10 โมงเช้า ทั้งมอล ร้านค้า และตลาด

คนชอบเดินตลาดอย่างแม่เราเลยต้องเหงามือ ไม่มีอะไรหิ้วกลับมาเลย

อาหารเช้าก็เสิร์ฟช้า กว่าจะเริ่มก็ 8.30 แต่ให้เยอะจริงค่ะ กินมื้อนี้แล้วอิ่มไปถึงบ่ายเลย

เสิร์ฟพร้อมชาดาร์จีลิง หอมมากกกกก

วิวจากห้องอาหารค่ะ ห้องอาหารที่นี่อยู่ชั้น 4 ถ้าอากาศดีวิวจะสวยมากๆ

อ้อ ห้องอาหารที่โรงแรมบริการเฉพาะอาหารเช้าและเครื่องดื่ม (ชา-กาแฟ) นะคะ แต่ถ้าอยากทานอาหารในห้อง
ก็สั่งได้ เค้าจะไปทำที่ร้านอาหารของโรงแรมที่อยู่อีกที่ และเอามาเสิร์ฟให้ถึงห้องเลย

สิบโมงกว่า ฝนซาเม็ด พร้อมกับฟ้าเริ่มเปิด เราเลยออกไปสำรวจเมืองกันค่ะ

หอนาฬิกานี้เป็นจุดให้เราไม่หลง เพราะที่พักเราต้องเดินผ่านหอนี้จ้ะ

ตามไปเที่ยวด้วยคนครับ

คุณเล็กทาโร่ - ตามมาเลยค่ะ

-------------------------------

เดินตามถนน Ghandi Road ซึ่งเป็นมีร้านค้าและแผงขายอาหาร ดูวิถีชีวิตชาวดาร์จีลิง

ไปจนถึง Chowrasta ซึ่งถือเป็นใจกลางเมืองของที่นี่ เหมือนเป็นจัตุรัส เป็นลานกว้าง

ร้านค้าแถบ Chowrasta

มีม้าให้เช่าขี่ด้วย

จาก Chowrasta มีถนนแยกไปตลาดสด ที่นี่แม่เราไปซื้อกล้วยแล้วโดนโกงด้วย เฮ้อ กล้วยเหี่ยวๆ
หวีเล็กๆ โดนไป 20 กว่ารูปี แต่ก็ยอมเค้าไปเนอะ แค่สิบกว่าบาท เก็บมาคิดแล้วเปลืองสมองเปล่าๆ

เด็กๆ มาซื้อกับข้าวให้ที่บ้านค่ะ ดูตาชั่งสิ คลาสสิคมาก

เริ่มมีแต่ภาพ ไม่ค่อยมีข้อมูลละ

ตู้ไปรษณีย์ค่ะ

เดินวนไปวนมาซักพัก ผู้สูงวัยก็เริ่มบ่นให้พาไปเที่ยวซะที ก็เลยเดินหา information center
ตามที่เขียนไว้ใน LP

เดินตามแผนที่จนมาเจอ....

ท่าทางพึ่งโดนไฟไหม้หมาดๆ เลย ยังมีควันกรุ่นๆ ลอยอยู่เลย

เลยตัดใจไปหาบริษัทนำเที่ยวในเมือง

ฟ้าเริ่มเปิดนิดๆ แล้ว เป็นจังหวะดีถ้าจะไปทัวร์

เราเลยไปคุยกับบริษัททัวร์แถวๆ นั้น ว่าจะไปโรงงานผลิตชา สวนสัตว์ และศูนย์ผู้อพยพชาวทิเบต
3 แห่ง ให้เค้าตีราคามา ได้มา 1200 รูปี ต่อไปจนได้เหลือ 1000 รูปีต่อ 4 คน (ราคานี้ถือว่า
โดนฟันมั้ยนี่)

เริ่มต้นจากสวนสัตว์ดาร์จีลิงก่อนค่ะ ที่นี่นอกจากเป็นสวนสัตว์ที่รวบรวมสัตว์หายากที่อาศัยอยู่แถบเทือกเขาหิมาลัยแล้ว
ยังเป็นศูนย์เพาะพันธุ์สัตว์ใกล้สูญพันธุํด้วย

ราคาค่าเข้า ชาวต่างชาติ 100 รูปี (ค่ากล้องสำหรับคนที่จะถ่ายรูปด้วย 10 รูปี) ราคานี้รวมค่าเข้า
Himalayan Mountaineering Institute ด้วย แต่เราไม่ได้เข้ากันค่ะ

Sambar Deer (กวางแซมบ้า เอ้ยมะช่าย )

Blue Sheep/Bahral หรือแกะภูเขา

Yak หรือจามรี

รูปสีเพี้ยนไปหมด เพราะมันครึ้มทั้งวันค่ะ กล้องก็ก๊องแก๊ง ปรับ white balance ยากมาก

เสือดาว

ที่แน่ๆ เป็นคนละตัวกับที่ทำร้ายชาวบ้านไปเมื่อไม่กี่วันก่อน ชัวร์จ้า

หนึ่งในพระเอกของที่นี่ ดันรูปไม่ชัดซ้าา //หยอกล้อ

snow leopard หรือเสือดาวหิมะค่ะ

Himalayan Wolf หรือหมาป่าหิมาลัย

เป็นสัตว์ที่เสี่ยงต่อการสูญพันธุ์ค่ะ ประชากรหมาป่าหิมาลัยในธรรมชาติเหลือแค่ประมาณ 350 ตัวเท่านั้น

แต่หมาป่าแก๊งนี้น่ารักมาก ตอนนั้นฝนตกมันเลยหลบไปเข้าถ้ำ แต่มีเด็กๆ อินเดียมาร้องเรียก เจ้าสองตัวนี้เลยสนใจ
โผล่หัวออกมาดูค่ะว่าเค้าทำอะไรกัน

อีกรูปน่ะ น่าร้ากกกก

อีกหนึ่งพระเอกของสวนสัตว์ แต่รูปไม่ค่อยชัดอีกแล้ว //หยอกล้อ

Red Panda

Leopard Cat หรือแมวดาว

หอมปากหอมคอกับสวนสัตว์แล้วก็เดินทางต่อไปโรงงานผลิตชาค่ะ

ลืมรูป - -'

ที่ต่อไปที่ตกลงกับไกด์ก็คือ Happy Valley Tea Estate เพื่อชมการผลิตชาค่ะ

ดาร์จีลิงเป็นแหล่งผลิตชาที่ใหญ่ติดอันดับโลก และผลิตชาได้ถึง 1/3 ของชาที่ผลิตในประเทศอินเดีย (ตามข้อมูลจาก LP)
ในจำนวนชาดำ (black tea) ที่มีขายในตลาดโลกนั้น ชาดาร์จีลิงถูกจัดอันดับให้เป็นชาที่ดีที่สุดและมีราคาสูงที่สุด

ส่วนการกำหนดราคาชาในดาร์จีลิงเองก็เป็นไปตามเกรดค่ะ เริ่มจากชาที่ดีที่สุดคือชาที่ได้มาจากยอดอ่อนของชาที่เรียกว่า bud ล้วนๆ
(จำโฆษณาชาเขียวยูนิฟที่มีเจ้าหนอนชาได้มั้ยเอ่ย ตรงนั้นละค่ะ) ชาที่ผลิตได้จากส่วนนี้ และเก็บเกี่ยวในฤดูใบไม้ผลิเท่านั้น
จะเรียกว่า Special (or super) Finest Tippy Golden Flowery Orange Pekoe 1 (SFTGFOP1)
ราคาตั้งแต่ประมาณ 2000 รูปี/100 กรัม ไปจนถึงเกรดต่ำประเภท broken leaves ราคา 50-60 รูปีเลยทีเดียว

ส่วน Happy Valley Tea Estate ที่เราไปเยี่ยมชมกันนั้นก็มีประวัติยาวนานไม่แพ้ใครเลย

ที่นี่เริ่มทำการปลูกชามาตั้งแต่ปี 1854 เป็นหนึ่งในผู้บุกเบิกการปลูกชาในดาร์จีลิง และตอนนี้ผลิตชาเพื่อส่งให้ Harrods
เพียงเจ้าเดียวเท่านั้น

ชาทุกประเภทมีต้นกำเนิดจากต้นชาชนิดเดียวกันค่ะ เพียงแต่มีขั้นตอนการผลิตที่ต่างออกไปเพียงนิดเดียวที่เป็นตัวกำหนด
ว่าชานั้นๆ จะเป็นชาเขียว หรือชาดำ

ชาเขียวคือชาที่ผ่านกระบวนการอบแห้งเพียงอย่างเดียว แล้วบรรจุหีบห่อเลย ทำให้มีสารแอนติออกซิแดนท์สูง

ชาดำคือชาที่หลังจากผ่านกระบวนการอบแห้งแล้ว จะนำมาตากให้สัมผัสกับอากาศ (oxidization) หนึ่งคืน
โดยเรียกกระบวนการนี้ว่าการบ่มชา หรือ fermentation จะทำให้ชาเปลี่ยนสีเนื่องจากทำปฏิกิริยากับอากาศ และมีกลิ่นหอมเฉพาะขึ้น

รูปเครื่องกรองชาค่ะ จะเป็นตัวคัดเกรดของชา โดยชาที่คุณภาพดีที่สุดซึ่งมาจากยอดชาซึ่งมีขนาดเล็กที่สุด
จะตกลงไปอยู่ข้างล่าง และจะเหลือใบชาที่ใบใหญ่กว่าอยู่ด้านบน

อ้อ ลืมบอกไปว่าใบชาที่นำมาทำชา จะเด็ดเฉพาะยอดอ่อนที่มีเพียง 3 ใบนะคะ คือยอดอ่อน และใบเขียวประกอบยอดอีก 2 ใบเท่านั้น

ชักจะกลายเป็นกระทู้ก้นครัวไปซะแล้ว ^^'

พอจบจากโรงงานผลิตชา ก็ให้ทิปเด็กที่นำชมโรงงาน (ที่นี่ก็โดนฟันอีกแล้ว อ่านใน LP บอกว่าให้แค่คนละ 20 รูปีก็พอ
น้องคนนี้มาขอค่าชมคนละ 200 รูปี เลยให้ไป 500 รูปีสำหรับนำเที่ยว 4 คน )

แล้วก็ไปร้านที่อยู่ใกล้ๆ โรงงาน เพื่อดูวิธีชงชาและชิมชาค่ะ

ที่นี่จะมีชาหลากหลายประเภทให้เราดมแล้วทาย ว่าชาชนิดไหนคือ SFTGFOP1 (จำยากจริง) หรือที่จำง่ายๆ ว่าเป็นชาที่เกรดดีที่สุด
ชนิดไหนเกรดต่ำที่สุด ซึ่งจากการดมกลิ่นแล้วมันรู้เลยจริงๆ ค่ะ ว่าอันไหนหอม อันไหนไม่มีกลิ่น ทายถูกกันถ้วนหน้า

และให้ชิมไอ้ชาเกรดที่ดีที่สุดเนี่ยแหละในราคาคนละ 35 รูปี ซึ่งถือว่าไม่แพงเลย เมื่อเทียบกับบ้านเราที่ขายชาในร้านเบเกอรี่แก้วละ 50-60 ขึ้นไป

ตามไปเที่ยวอินเดียด้วยนะครับ   เห็นแล้วอยากไปเที่ยวจริงๆเลย

สำหรับเราซึ่งบ้าชาฝรั่ง (ชาดำ) มากกก แค่ได้มาไร่ชาและซื้อชาก็ถือว่าบรรลุวัตถุประสงค์การมาดาร์จีลิงแล้วล่ะ

อีกซักรูป หวังว่ายังคงไม่เบื่อกับรูปไร่ชานะคะ ก่อนจะย้ายไปที่ต่อไป

คุณส่วนหนึ่งของประเทศไทย - ยินดีค่ะ อินเดียน่าเที่ยว คนที่เราเจอมาก็ไม่ได้น่ากลัวอย่างที่เคยคิดไว้ เราก็อยากไปอีกรอบตอนอากาศดีกว่านี้เหมือนกันค่ะ

-------------------------------------------------

พอกลับถึงรถ คุณพี่ไกด์ก็บอกว่าได้โทรศัพท์มาว่าวันนั้น (ซึ่งตรงกับวันอาสาฬหบูชา) ศูนย์อพยพชาวทิเบตปิดไม่ให้นักท่องเที่ยวเข้า
เพราะมีเทศกาลเราเลยขอต่อรองให้พาไปวัด หรือ Gompa ซึ่งอยู่คนละฝั่งของเมือง ซึ่งไกด์เราก็ตกลง เลยมุ่งหน้ากลับเมืองกันค่ะ

รูปเมืองดาร์จีลิงอีกซักรูป เห็นชัดสุดแค่สองรูปนี้แหละ นอกนั้นหมอกลง มองอะไรไม่เห็นเลย

ที่นี่ละค่ะที่ไกด์พาพวกเรามา Druk Sa Ngag Choeling Monastery ไกด์บอกว่าเป็นวัดหรือกอมปาที่ใหญ่ที่สุดในดาร์จีลิงเชียวนะ

.

มองเห็นหมู่บ้านที่อยู่ถัดลงไปข้างล่าง

เต็มๆ ซักรูปค่ะ

เจดีย์

จบทัวร์สำหรับวันนี้ค่ะ ระหว่างทางกลับเราก็ขอให้ไกด์พาไปจองรถไฟ Toy Train สำหรับวันรุ่งขึ้น ซึ่งก็ถือว่าเป็นอีกหนึ่งใน The Must
ของการมาดาร์จีลิง แล้วก็พาพวกเรากลับไปส่งที่เดิมค่ะ

อขบคุณรีวิวสวยๆค่ะ

คุณ Us-Sama Iland - ยินดีค่ะ มาตามต่อกันเลยค่ะ

---------------------------------------------------

เบื่อกันรึยังคะนี่ ^^' รีวิวแรกแต่ท่าจะยาวแฮะ (มีแต่น้ำ ไม่ค่อยจะมีเนื้อ //หยอกล้อ)

กลับมาถึงตัวเมืองดาร์จีลิงพวกเราก็ไปเดินเล่นในมอลล์แล้วก็หาซื้อของกิน ของฝากกันค่ะ

ขนมน่ากินเชียว

หนุ่มขายหมาก เครื่องเยอะมากกก หนุ่มๆ สาวๆ ก็เคี้ยวกันนะนี่

อาคารสวยๆ เป็นที่ทำการธนาคาร

ดาร์จีลิงมีซอกซอยเล็กๆ อย่างนี้เต็มไปหมด ไปไหนไม่ค่อยหลงค่ะ มุดซอกโน้นไปโผล่ตรงนี้ เดี๋ยวก็เจออาคารหน้าตาคุ้นตา

State Bank of India

อาหารเย็นวันนี้ ไปร้านอาหารทิเบตตามที่ไกด์แนะนำมา Kunga Restaurant อยู่บนถนน Ghandhi Road ใกล้ๆ ที่พักเลยค่ะ

ร้านนี้เป็นอาหารทิเบตแท้ๆ บริหารโดยครอบครัวชาวทิเบตค่ะ

รู้สึกว่าคุ้นเคยกับล็อกอินของคุณยุจินคุงมานานมากกว่าปีกว่าๆที่ว่า  แสดงว่าเราคงวนเวียนอยุ่รีวิวประเภทเดียวกันอยู่บ่อยๆนะ ^^

ชอบค่ะ  พาผู้สูงอายุเที่ยวลุยมากๆ

เค้าบอกว่ามาถึงดาร์จีลิงต้องกินอาหารทิเบต และอาหารทิเบตที่ขึ้นชื่อคือ Momo บ้านเราก็เอาเลย
สั่งโมโม่กันคนละจาน ยกเว้นแม่ที่ยังอืดจากมื้อเช้าไม่หาย เลยได้โมโม่ทอด 2 จาน และโมโม่นึ่งอีก 1 จาน
จานละ 10 ลูก สั่งไม่เจียมสังขารเล้ย กินจากอร่อยจนกลายเป็นเลี่ยน เบื่อโมโม่กันไปเลยทีเดียว

โมโม่นึ่ง คล้ายๆ เกี๊ยวซ่าหรือเสี่ยวหลงเปา ก็อร่อยดีหรอกนะ แต่กินจนเลี่ยนเลย

อ้อ อาหารทิเบตดีอย่างตรงที่จะมีซอสเปรี้ยวๆ เผ็ดๆ เหมือนน้ำส้มที่ใส่ขาหมูค่ะ แต่ข้นกว่า แก้เลี่ยนและแก้อาการ
คิดถึงอาหารไทยได้ดีเลยทีเดียว

@  ถึงจะเป็นรีวิวแรก .. แต่ก็สนุกและสวยงามครับ

คุณลอร่า อิงกัลส์ ~* - ใช่เลยค่ะ เราก็คุ้นกับชื่อล็อกอินคุณลอร่ามากๆ เหมือนเราจะเจอกันบ่อยตามรีวิวชาวบ้านนะคะ

----------------------------------------------------

วันนี้สิ้นสุดลงด้วยแสงสุดท้ายสวยๆ ชวนให้คิดว่าพรุ่งนี้อากาศน่าจะดี

คุณ MRBIG173 - ขอบคุณค่ะ เขินจัง เรายังต้องฝึกฝีมือทั้งถ่ายรูป ทั้งรีวิวอีกเยอะค่ะ

-------------------------------------------------------

วันที่ 3 ของทริป และเช้าวันที่ 2 ในการอยู่ดาร์จีลิง

ตื่นขึ้นมาพร้อมเสียงฝนตกอีกแล้ว แต่ตกอยู่ไม่นานก็หยุดค่ะ มีแต่หมอกนี่แหละที่ไม่จางลงซักที

วันนี้จะพาไปนั่ง Toy Train หรือชื่อเต็มคือ Darjeeling Himalaya Railway ที่ได้รับการขึ้นทะเบียนเป็นมรดกโลก
จากองค์การ UNESCO ค่ะ

Toy Train สายที่เราขึ้นเป็นรถไฟท่องเที่ยว หรือที่ชาวเมืองเรียกกันว่า Joy Ride ค่ะ วิ่งไปกลับ 2 ชั่วโมงระหว่าง
Darjeeling-Ghoom (หรือ Ghum) ระยะทางเที่ยวละประมาณ 8 กิโลเมตร ราคาที่นั่งคนละ 250 รูปีขาดตัวค่ะ

รถไฟสายนี้วิ่งจาก New Jalpaiguri ถึง Darjeeling เป็นระยะทาง 86 กิโลเมตร เปิดใช้ในปี 1880 ถึง Kurseong
และขยายถึงดาร์จีลิงในปี 1881 รถไฟสาย New Jalpaiguri-Darjeeling วิ่งทุกวันโดยใช้เครื่องดีเซลค่ะ
ส่วน Joy ride ระหว่าง Darjeeling-Ghum จะเป็นหัวรถจักรไอน้ำ

ทางรถไฟสายดาร์จีลิงนี้ตัดเลียบถนนไปตลอดทาง

ใช้เวลาประมาณ 45 นาทีก็มาถึง Ghum ค่ะ ซึ่งเป็นสถานีที่สูงที่สุดในอินเดียที่ 7410 ฟุตเหนือระดับน้ำทะเล

น่าไปเที่ยวเหมือนกันครับ ขอบคุณสำหรับรีวิวและภาพสวยๆ นะครับ

คุณ noiwanwannoi - ขอบคุณค่ะ ดาร์จีลิงสวยมาก และจะสวยกว่านี้เยอะถ้าอากาศดี

-------------------------------------------------------------

ที่สถานีรถไฟ Ghum จะมีพิพิธภัณฑ์เล็กเกี่ยวกับ Darjeeling Himalaya Railway สำหรับคนนั่ง Toy Train เข้าได้ฟรีค่ะ

ป้ายบอกทาง

สถานีรถไฟ Ghum

ระหว่างทางรถไฟจอดแวะที่ Gorkha War Memorial ด้วยค่ะ

Gorkha หมายถึงชาวเนปาล คนแถบนี้เรียกถิ่นฐานบ้านเกิดของตัวเองว่า Gorkhaland ซึ่งหมายถึงถิ่นฐานของคนเชื้อสายเนปาลนั่นเอง

Toy Train ที่ Ghorkha War Memorial

คนขับรถ คนเปิดหวูด และคนเติมฟืน

กลับถึงดาร์จีลิงแล้วค่า

ตามเกาะติดจอรอชมครับ

แต่ฟ้าเปิดแค่เนี้ย

คราวนี้เดินกลับอีกทางนึงบ้าง เดินเลียบไปทาง Hill Cart Road ถนนสายหลักที่เชื่อมระหว่างเมืองต่างๆ ในแถบนี้

จริงๆ แล้วแม่พาหลงค่ะ -*- เดินนำดุ่ยๆๆ นึกว่ารู้ทาง ที่ไหนได้ เดินมาเกือบสุดเมืองแล้วถึงจะหันมาถามว่า "ไปยังไงต่อล่ะ"

เราก็ไม่รู้ทาง แต่รู้ว่าถ้าเดินขึ้นเนินไปเรื่อยๆ ก็ต้องถึงแน่ๆ เลยตัดสินใจเลี้ยวขึ้นเนิน จนได้ภาพนี้ (มุมเดียวกับภาพเปิดนะคะ)

คุณลุงแบกเป้ - ตามมาเลยค่ะ

----------------------------------------------
สมกับเป็นเมืองอินเดีย เมืองนี้ก็ยังคงมีแหล่งเสื่อมโทรม มีโฮมเลสและขอทานเหมือนๆ กับเมืองอื่นเหมือนกัน

Kingfisher strong อร่อยเหมือนสิงห์เลย

มื้อเที่ยงวันนี้กินร้านเดียวกับเย็นวันแรก ที่ Shangrila Restaurant อยู่บน Ghandhi Rd. จ้า

ช่วงบ่ายฝนตกค่ะ เราก็เลยไปช้อปปิ้ง ซื้อชาเพิ่มเติมจากวันก่อน โดยเราได้รับคำแนะนำจากไกด์เมื่อวาน
ว่าถ้าอยากซื้อชาให้ไปซื้อที่ร้าน Nathmull's เพราะร้านนี้เก่าแก่ เปิดมากว่า 80 ปี และยังมีชาหลากหลายคุณภาพให้เลือกซื้อ

ในร้านชาค่ะ ชาเยอะม๊ากก ราคาตั้งแต่ 50 รูปี-2000 กว่ารูปีต่อ 100 กรัม เรา 4 คนไม่ได้ซื้ออะไรอย่างอื่นเลยค่ะ
แต่หมดกันคนละประมาณ 2-3 พัน บาทที่ร้านนี้ ซื้อจนกลายเป็นลูกค้ากิตติมศักดิ์ เจ้าของนึกว่าจะซื้อไปขาย
มาแนะนำใหญ่เลยว่าสั่งซื้อให้ส่งที่เมืองไทยก็ได้นะ ราคาเท่านี้ๆ  555

มีความสุข

ปิดท้ายวันด้วยรูปหน้าร้านชา Nathmull's ค่ะ พรุ่งนี้ก็จะออกจากดาร์จีลิงแต่เช้ากลับไปกัลกัตตาแล้ว

หลงรักเมืองนี้เข้าแล้วสิ

ลืมรูปค่ะ

เช้าแล้ว ออกจากโรงแรมตั้งแต่ 7 โมงเช้า เพื่อให้ทันเครื่องที่ (คิดว่า) จะออกตอนเที่ยงกว่า

บ้ายบายดาร์จีลิง แล้วจะมาใหม่นะ

ระหว่างทางแวะทานอาหารเช้าค่ะ คุณคนขับ (คนใหม่) พามาปล่อยไว้ที่ร้านทิเบตตรงข้ามกับ Gorkha War Memorial ถูกมากก

โมโม่จานละ 15 รูปี ชากาแฟแก้วละ 5-10 รูปี ก๊อด! ที่ผ่านมานี่โดนฟันราคานักท่องเที่ยวสินะ - -'

ร้านชื่อ Blue Pine นะคะ อยู่ล่าง War Memorial เลย รสชาติดี (กินแต่โมโม่กับไข่เจียวและขนมปัง)
ราคาถูกมาก กลางคืนเป็นบาร์ด้วยล่ะค่ะ

วันนี้ก็ฟ้าฉ่ำฝนเหมือนเคย

ทางค่ะ ยิ่งกว่าหักศอกอีกอ้ะ

ใช้เวลาสามชั่วโมงพอดิบพอดี (หักเวลากินข้าวไปครึ่งชั่วโมง) ก็มาถึงสนามบิน Bagdogra เพื่อที่จะรู้ว่าไฟลท์โดนเลื่อน
จาก 12.20 เป็น 16.20 และ 17.50 ตามลำดับดังที่ได้กล่าวมาในกระทู้บ่นกระทู้ที่แล้ว

เอามาให้ดูเป็นหลักฐาน เผื่อใครคิดจะขึ้นสายการบินนี้ คิดดีๆ คิดใหม่ได้นะคะ

ฆ่าเวลาด้วยการกิน จัดหนักค่ะ

ปล. จ่ายเองทุกประการค่ะ

กว่าจะถึงกัลกัตตาก็ทุ่มกว่า เข้าโรงแรมก็สองทุ่มกว่า เลยหาอะไรกินแถวๆ นั้น เอา ไม่มีรูปปลากอบนะจ๊ะ

โรงแรมเราเลือกพักที่ The Corporate Hotel แถว Chowringhee เพราะเห็นว่าอยู่ใจกลางเมือง
มีที่กินที่ช้อปเยอะ และอยู่ใกล้ Victoria Monument แต่ก็แห้ว ไม่ได้ไปซักที่ ชิส์
แต่ลุงคนขับแท็กซี่แอบเปรยให้เราฟังว่าแถวนี้ไม่ดีอะค่ะ ใครช่วยคอนเฟิร์มทีว่าแถวนี้มันอันตรายรึเปล่า?

โรงแรมนี้เป็นโรงแรมเปิดใหม่ค่ะ เราจองผ่านอโกด้า ราคาคืนละสองพันกว่าบาท ค่อนข้างแพง
แต่คุณภาพคับแก้วค่ะ ห้องกว้างมากกกกก เสียดายมีเวลาอยู่แค่แป้บเดียว

รูปถ่ายจากห้องพักตอนเช้านะจ๊ะ

ได้เห็นกัลกัตต้าแค่เนี้ย กับเห็นผ่านหน้าต่างแท็กซี่ -*- สงสัยต้องไปซ่อม

ไฟลท์แอร์เอเชียออก 12.45 ก็เลยสบายๆ ออกจากโรงแรมตอนเกือบ 9 โมง ถึงสนามบินก็สิบโมงกว่า เวลากำลังดี

แท็กซี่ที่นี่มีเอกลักษณ์ดีจัง เป็นรถออสตินรุ่นเดียวกันหมดเลย

แม้จะมีเรื่องขลุกขลักตลอดเวลา ทั้งอากาศไม่ดี ทั้งเจอฟัน (เล็กๆ น้อยๆ) ทั้งเจอไฟลท์ re-schedule+delay กระจาย
แต่ก็ถือว่าจบลงอย่างน่าประทับใจค่ะ แต่พอถามสว.ทั้งหลายก็ได้คำตอบว่า "ชอบ สวย ดี แต่ไม่ไปแล้วนะ"

นี่ขนาดจัดทริปแบบอำนวยความสะดวกเต็มที่แล้วนะนี่ (ถือว่าหรูแล้วนะ ในความคิดของเรา)
คราวหน้าจัดทริปใหม่ พาไปตอนอากาศดีๆ ซ่อมทริปดีกว่า

รูป วิวจากเครื่องหางแดงกลับกรุงเทพค่ะ

สุดท้ายแต่ไม่ท้ายสุด

เปิดกระเป๋าช้อปโชว์กันดีกว่าค่ะ

มีอะไรอยู่ในกระเป๋านะ....

ถุงคิงพาวเวอร์ แต่ข้างในหน้าตาไม่คุ้นเนาะ

นี่ล่ะจ้า ที่หมดตังค์ไปมากที่สุดจากทริปนี้ ชาล้วนๆ ทั้งกระเป๋า

ยังแซวกับน้าที่เป็นคนถือกระเป๋าอยู่เลย ว่านี่ถ้ากลับจากอเมริกากลางหรืออเมริกาใต้คงโดนกักตัว เพราะคิดว่าเป็นยาเสพติด


จบรีวิวแล้วค่ะ จบดื้อๆ อย่างนี้แหละ

ขอบคุณทุกท่านที่เข้ามาอ่านนะคะ แล้วหวังว่าจะได้พบกันใหม่ในรีวิวต่อๆ ไป (ถ้าโรคขึ้เกียจไม่กำเริบอีก)

สวัสดีค่า

แวะมาชมครับ ขอตามไปด้วยคน

ขอบคุณสำหรับรีวิวนะครับ

โห ซื้อชามาเยอะมากๆ เลยค่ะ

มีโอกาสจะไปชิมชาที่ดาจีลิง แต่กุมภาปีหน้าเราจะไปเดลี อักรา ชัยปุระ
แล้วจะมารีวิวให้ชมนะคะ

เฮ้ย.... คุณขา.....ซื้อชาเยอะขนาดนี้เลยเหรอค่ะ    ดื่มจนฟันเหลืองแล้วเหลืองอีกก็ยังไม่หมด

ตกใจรูปชานี่ละครับ โอโห้ดื่มกันจนลืมเบื่อเลยครับ

ขอบคุณสำหรับรีวิวที่อินเดียครับ

แวะมาดูชาที่คุณ จขกท ซื้อมา เอ๊ยยยย ต้องบอกว่ามาดูไร่ชาที่ดาจีลิ่งสิถึงจะถูก

คุณกัปตันลูกชุบ - ขอบคุณที่เข้ามาชมค่ะ

คุณนางมารชุดส้ม, คุณเอกจิตรา, คุณ  Destiny-Boy, คุณ Coffee Blended - ขอบคุณที่เข้ามาชมค่ะ
ส่วนชาที่เหมาซื้อมา เป็นของรวมๆ กันของ 4 คนนะคะ ไม่ใช่ของเราคนเดียว ส่วนใหญ่จะเอาไปฝากเพื่อนฝากญาติค่ะ
ของเราที่เก็บไว้ดื่มเองจริงๆ แค่ 3 ห่อเองน๊า ปกติเราดื่มชาทุกวันแทนกาแฟอยู่แล้วด้วยค่ะ

อากาศหนาวไหมคะ ดูหมอกตกตลอดเวลาเลย

ปล ซื้อชามาเยอะจริง ๆ เลยค่ะ

กร๊ากกกกก เห็นห่อแบบนี้วางเรียงบนโต๊ะ นึกว่าห่อโคเคน -_-"

รีวิวสนุกมาก  รูปสวย ข้อมูลละเอียดดีด้วยค่ะ  

คุณ Freedom of Life - ไม่หนาวมากค่ะ กำลังเย็นๆ อุณหภูมิตอนกลางวัน 18-19 องศา
แต่เพราะหมอกหนานี่แหละ เลยทำให้ความชื้นสูง เหงื่อไม่ระบาย เลยไม่ค่อยรู้สึกหนาว ใส่คาร์ดิแกน
บางๆ ก็เอาอยู่ค่ะ

คุณ SkyBox - สวัสดีค่ะ ตอนแพคใส่กระเป๋าก็คิดเหมือนกันว่าเหมือน -*- เสียวๆ อยู่เหมือนกันตอน
ผ่านศุลกากรไทยค่ะ กลับถึงบ้านเลยเอามาเรียงเหมือนตอนตำรวจแถลงจับยาเสพติดซะเลย ฮี่ๆ

คุณสาวหน้าใส - ขอบคุณค่ะ เขินจัง *^o^*