ใครจะคิดนะว่าชีวิตคนมันไม่แน่นอน ดวงคนมันเปลี่ยนกันได้ ลูกชาวนาจนๆ จากเมืองคอนจะได้ไปเมืองนอก ไปเสนอหน้าเล่าให้ใครฟังเขาได้หัวเราะจนฟันปลอมสะเทือน  ข้าวยังไม่มีจะกิน คิดได้ไงจะไปเมืองนอก!!!!  ตอนเด็กๆ ฝันไกลที่สุดของป้าคือ ขอให้ได้ไปเวียตนามสักครั้งในชีวิตก็ถือว่าหรูแล้ว(แหะๆๆๆ ผ่านมาถึงป่่านนี้ยังไม่ได้เห็นเวียตนามเลย)

        ตอนเด็กๆ งานหลักคือไถนา บ้าแล้วป้า นั่นมันหน้าที่ไอ้ทุยเขาโกกฟันเก  หน้าที่ของป้าคือดำนาแอนด์เกี่ยวข้าว เกี่ยวข้าวจนเมื่อยหลังไปหมด เสียงเครื่องบินมันบินผ่านหัวทุกวัน วันละหลายเที่ยว ป้าเลยต้องกลายร่างเป็นหมาแหงนมองเครื่องบิน  จะมีสักครั้งไหมในชีวิตตูจะได้นั่งเครื่องบิน แล้วแม่จะขี้เครื่องบินไปเมืองนอกให้โก้ไปเรยยยย    ความเป็นเด็กก็ฝันไกลไร้สาระไปงั้นเอง  แถมยังแอบเลวด้วยนะ ทุกครั้งที่อ้าปากหอนยามเครื่องบินบินผ่าน  ป้าแอบแช่งด้วยนะ ขอให้มันหล่นเหอะจงหล่น จงหล่น จงหล่นเดี๋ยวนี้    หล่นในนาตูนี่แหละ ตูจะไม่เสียดายข้าวในนาเลยสักนิดเดียว!!! ตูจะวิ่งไปดูให้เห็นกับตาว่าเครื่องบินมันทำมาจากอะไรวะ ทำไมเหล็กถึงบินได้วะ    เห็นไหมป้าแกเป็นคนดีขนาดไหน


          ถึงป้าจะฝันไร้สาระผสมแอบเลว วันเวลาผ่านไปแค่ไหนป้าไม่เคยลืมความฝันของตัวเอง คอยดูนะ ตูจะนั่งเครื่องบินไปเมืองนอกให้ได้  ถ้าเรากล้าที่จะฝัน แล้วพยายาม ฝันนั้นจะไม่มีวันกลายเป็นฝันค้าง  แม้จะต้องรอมายาวนาน แล้วในที่สุด 38 ปีผ่านไป ป้าแกเลิกเกี่ยวข้าวหันมาแบกเป้เร่ไป NEW YORK เวอร์โคดๆๆๆ

ชมตอนที่ 1
http://www.pantip.com/cafe/blueplanet/topic/E10673105/E10673105.html


ตอนที่ 2

http://www.pantip.com/cafe/blueplanet/topic/E10676897/E10676897.html


ตอนที่ 3


http://www.pantip.com/cafe/blueplanet/topic/E10702217/E10702217.html


ตอนที่ 4


http://www.pantip.com/cafe/blueplanet/topic/E10706051/E10706051.html


ตอนที่ 5


http://www.pantip.com/cafe/blueplanet/topic/E10731731/E10731731.html

ตอนที่ 6

http://www.pantip.com/cafe/blueplanet/topic/E10745440/E10745440.html


ตอนที่ 7

http://www.pantip.com/cafe/blueplanet/topic/E10757276/E10757276.html

ตอนที่ 8


http://www.pantip.com/cafe/blueplanet/topic/E10766477/E10766477.html


ตอนที่ 9


http://www.pantip.com/cafe/blueplanet/topic/E10802289/E10802289.html


ตอนที่ 10


http://www.pantip.com/cafe/blueplanet/topic/E10838110/E10838110.html


ตอนที่ 11

http://www.pantip.com/cafe/blueplanet/topic/E10838110/E10838110.html

ตอนที่ 12

http://www.pantip.com/cafe/blueplanet/topic/E10845716/E10845716.html

ตอนที่ 13

http://www.pantip.com/cafe/blueplanet/topic/E10864721/E10864721.html

ตอนที่ 14 Brooklyn Bottanic garden& TIME SQUARE


แต่ก่อนจะชมความงามของดอกไม้จาก Brooklyn Bottanic garden ต้องชม MoMA กันต่อก่อนนะคะ เพราะภาพสวยไม่อยากจะข้ามไปคะ



ป้าขอออกตัวไว้ว่า..............กระทู้ของป้าเปิดกว้างสำหรับทุกคนนะคะ ใครที่เคยไปนิวยอร์กแล้วมีภาพสวยๆ มาวางได้เลยคะ ยินดีอย่างยิ่ง โดยเฉพาะมุมที่ป้าเองไม่ได้เห็น เอามาแชร์กันเต็มที่เลยคะ ป้าไม่คิดว่ามันเป็นการแย่งซีนแต่อย่างใด เพราะยังไงใครๆ เขาก็ยอมป้าหมดแล้ว ยกไว้คนว่างั้น



มาวางกันได้เลยคะ เอาภาพชนิดที่ว่าสุดเจ๋ง สุดเด้ง มาอวดกัน อย่าลืมเขียนคำบรรยายด้วยนะคะ ป้าจะได้รู้ด้วยว่าถ่ายมาจากตรงไหน  ขอบคุณไว้ล่วงหน้าเลยคะ

สงสัยเล่นกันเป็นถังๆ เลยมั้งคะ

งานสีน้ำมันของบ้านเราศิลปินท่านใดเจ๋งบ้างคะ บอกป้าด้วยเผื่อมีโอกาสป้าจะไปชมคะ

ภาพที่เห็นทั้งหมดเป้นผลงานของคนนี้คะ

ได้แรงอกป้าจริงๆ ชอบมาก

มาถึงภาพนี้ป้าว่าหลายคนคุ้นเคยมาก มาริลีน มอนโร


แต่ป้าเชื่อว่ายังมีอีกหลายคนไม่รุ้ว่าใครวาดภาพนี้ขึ้นมา ชายคนที่วาดภาพนี้เป็นศิลปินที่โด่งดังมากที่สุดของเมกา ถึงขนาดมีตึกหลายตึกเอาชื่อของเขามาใช้ Andy Waroll อาจจะเขียนผิดนะคะ

งานจากกระป๋องอีกแล้วครับ  มาไกลซะด้วยจากตุรกีโน่น

AMERICAN FLAG

OIL ON CANVAS

หลังจากที่ได้ชมจนครบทั้ง 7 ชั้น ป้าคิดว่างาน painting น่าสนใจมากที่สุด

รุ้สึกได้หน่อยว่ามันเป็นงานศิลปะ ส่วนอย่างอื่นๆ มันมั่วไปหน่อย หรือเราหัวไม่สูงพอก็ม่รู้นะคะ

ลุงวิสสมัยหนุ่ม ชายผู้มีอิทธิพลต่อวัยรุ่นทั้งโลกในยุค 70

ป้าละเป็นงง ทำไมคนเมกันเขาคลั่งใคล้วัวและควายจัง เดี๋ยวยกไอ้เขาโกกที่บ้านให้เป็นนายแบบซะเรยยยย

อ่อนช้อยมาก เชื่อว่าใครๆ ที่ได้เห็นภาพนี้ต้องชอบแน่นอนคะ

ชงชาลงไปใครจะกล้ากินบ้างไหมเนี่ย


หรูแต่กินไม่ได้หรือเปล่า

อีกชิ้นที่น่าสนใจผสมน่ากลัว!!!

ขอแก้ตัวบางเรื่อง ยืนยันเลยว่านี่คือคำแก้ตัว


เมื่อไม่นานมานี้ป้าไปแถววงเวียนใหญ่ ขณะที่เดินเล่นอยู่มีชายคนหนึ่งมองมาด้วยสายตาที่อ่านว่าน่าจะรู้จักป้า หรือเคยเห้นป้ามาก่อน แต่ตัวป้าเองมั่นใจว่าไม่รู้จัก ไม่เคยเห็น  มองอย่างเดียวไม่พอ เริ่มมีการเดินตาม แอบสะกดรอยตามว่ากันอย่างนี้


ป้าเองแอบคิดอยุ่ในใจว่า จะใช่ใครสักคนในห้องบลูหรือเปล่าที่แอบรู้ว่าเป็นป้า แต่ป้าไม่รู้จักไง


ตามมาพอสมควรก็ประกบถึงตัว ชนิดที่อาจจะน่าเกลียดหน่อย ป้าต้องบอกก่อนว่าถ้าเข้ามาแบบนั้น รับรองป้าไม่ปลื้มแน่นอน ถ้าเป็นใครในนี้ เจอป้า เข้ามาทักได้เลยคะ แสดงตนได้เลย รับรองป้าไม่กินตับ แต่ถ้าบุกจู่โจมเข้ามาแล้วเจอว่าป้าไม่ friendly ป้าต้องขอโทษด้วย ตัวตนจริงๆ น่ารักนะจะบอกให้ อิ อิ อิ

ความจริงป้าคิดว่ามีบางคนเคยเจอตัวจริงๆ ของป้า เพราะป้าได้ยินแออบกระซิบกันว่าป้าจะห้องบลูไรเงี้ย


ไม่ต้องนินทาหรือคาดเดาถ้ามั่นใจว่าใช่ทักทายได้ ขอยืมตังค์ยังได้เลย อิ อิ อิ ได้แต่ยืมแต่ไม่ได้ตังค์ เพราะป้าพกตังค์ไม่เคยเกิน 200 บาท

งานผสมจากวัสดุหลายๆ อย่างๆ

ซับซ้อน

เมื่อเดือนที่แล้วป้าไปเมืองคอน แวะดูงานศิลปะจากคนใต้ จากนั้นแอบเข้าไปอ่านคำวิจารย์ เจอน้องผู้หญิงคนหนึ่งเรียนอยู่  ปวช. เธอชื่นชมผลงานของศิลปินจากแดนใต้ มีแอบเปรียบเทียบถึงท่าน PICASCO และ VAN GOGH ด้วยคะ ป้าแอบดีใจที่เธอสนใจงานศิลปะ เธออยากจะเห็นผลงานของท่านเหล่านี้สักครั้งในชีวิต ป้าเชื่อว่าทุกคนมีสิทธิจะฝัน สักวันความฝันของเธออาจจะเป้นจริงเหมือนที่ความฝันของป้าได้เป้นจริงแล้วในวันนี้

VAN GOGH  วาดภาพใบหน้าของตัวเอง

งานหลายชิ้นของท่า VAN GOGH จะใช้สีฟ้า

และภาพนี้ที่โด่งดังมากที่สุด


ตอนเด็กป้าชอบฟังเพลง stary night มาก ไม่น่าเชื่อว่าป้าจะได้เห็นผลงานจริงๆ ของท่านด้วยสองตาของป้าเอง ชมภาพเลยคะ

ยืนยันด้วยภาพนี้ว่า VAN GOGH เป็นคนวาดภาพนี้จริงๆ

ชม PICASCO อีกที ในห้องนี้สามารถถ่ายภาพได้คะ

นางในดวงใจหรือเปล่า

โป๊ะแต่ไม่เปลือย

เพิ่งเคยเห็นงานในลักษณะเปลือยของ PICASCO เป็นครั้งแรกที่นี่เองคะ

เจ้าป้ามาแล้วววววววววววววววววววววววววว


คิดถึงขนาดดดดดดดดดด

บรรยากาศภายในห้องแสดงผลงานคะ

อีกชิ้นที่จัดจ้านมาก

ขออนุญาตไปพักนะคะ 6 ชั่วโมงเต็มที่ป้ามาอัพเวป อ่านย้อนหลังกันก่อนนะคะ

ขอบคุณมากครับที่พาไปเที่ยว

ชิ้นนี้จำไม่ได้ว่าเป็นงานของใคร

ป ปลาตัวใหญ่มาก

นอกจาก painting แล้วยังมีรูปปั้นให้ชมด้วยภายในห้องเดียวกัน

rate XXXXX อีกทีนะคะ ชอบอะ สวยดี

จัดแบบแพ็คคู่เลยคะ

ยังอยู่กันที่ PICASCO

ถ้านับจำนวนเส้น จะเห็นว่าน้อยมาก ไม่กี่เส้นก็สามารถสร้างงานศิลปะได้

สงสัยเป็นโรคพุงโรก้นปอด

สไตล์แอฟริกัน จำชื่อศิลปินไม่ได้แล้วคะ

butterfly

มาออกนอกเรื่องกันอีกที อยากเอาประสบการณ์ที่เจอมาไว้เตือนเพื่อนๆ หลานๆ



เมื่อหลายวันก่อนป้าลืมความเป้นกุลสตรีไปนิด เดินตกหลุมจนปูนคอนกรีตบาดเข้าที่ขา เมื่อก้มไปดู แค่หนังถลอกนิดเดียวไม่น่าจะเกิน 3 มิล ถือว่าเล็กน้อยมาก   ป้าคิดว่ามันคงไม่มีไรมาก จากนั้นป้าก็เดินลงไปในแม่น้ำเจ้าพระยา เดินไม่นานเลย แล้วกลับมาบ้านโดยที่ไม่ได้ล้างแผลหรือทำความสะอาดเพิ่มเติม   นอนไม่อาบน้ำละสิป้า



ผ่านไป 4 วัน เกิดอาการเจ็บปวด อักเสบ ร้าวไปหมด แอบบ่นให้เพื่อนๆ ฟังว่า คอยดูสิ แผลแค่นี้จะต้อองโดนหามเข้าโรงบาล เผลอๆ อาจจะได้ซื้อโลง



และแล้วเรื่องที่เอ่ยขำๆ ชักขำไม่ออก แผลอักเสบใหญ่โตกินพื้นที่ใหญ่มาก เนื้อช้ำคล้ายเนื้อตาย ที่สำคัญป้าเดินไม่ได้ จนต้องหามส่งโรงบาล  แผลไม่เกิน 3 มิลทำเอาเข้าโรงบาลเลยคะ ตอนนี้บวมมาก ยังกะเป็นโรคเท้าช้างเลยคะ  หมอนัดเจาะแผล ป้ายังแอบเบี้ยวอยู่เลยคะ พระศุกร์เข้าพระเสาร์แทรกจริงๆ คะ  ตอนนี้แผลเน่าเฟะ แต่เจ็บน้อยลงแล้วคะ



............

สงสัยจะปรึกษาวิธีลดน้ำหนักกันอะ

Modern art ของแท้เลยคะ

ตรงประตูทางเข้าของชั้นใดชั้นหนึ่ง จำไม่ได้แล้ว มีภาพแขวนโชว์เยอะมากจริงๆ คะ เสียดายที่เมมไม่พอ ไม่งั้นจะถ่ายแยกออกมาทีละรูป จะได้เห็นรายละเอียดมากกว่านี้

แอบชอบภาพนี้ บันไดที่เห็นอยู่อีกด้านของอาคาร

ห้องสุดท้ายคือห้องนี้คะ ไม่อนุญาตให้ถ่ายภาพ


เท่าที่สังเกตนะคะว่า งานที่นำมาแสดงเฉพาะกิจจะไม่ค่อยให้ถ่ายภาพ


แต่งานที่มีอยู่แล้วเป็นของเดิม หรือเป็นสมบัติของที่นี่จะถ่ายภาพได้ตามความต้องการ

เมื่อชมจนครบทุกห้องพอดีกับใกล้เวลาที่ museum จะปิด ก่อนออกจากที่นี่เลยแวะเข้าไปชมร้านหนังสือและขายของที่ระลึกซะหน่อยคะ

ขนาดงานไม่เยอะเท่าไหร่ ใช้เนื้อที่สมองไม่มากนัก แต่เมื่อครบทุกชั้นป้าเหนื่อยรากเลือดจริงๆ หิวมากด้วย ถ้าคิดระยะที่เดินคงหลายโลอยู่คะ



กลับออกมาเลยเดินสำรวจภายในสวนเล็กๆ ซะหน่อย มีทั้งน้ำพุ และงานปั้นบางชิ้นมาวางโชว์อยู่ด้วย

บรรยากาศน่านั่งพักเหนื่อยอย่างยิ่งคะ

ป้ายืนรอคิวจะกอดไอ้ตัวนี่อยุ่นานมาก แต่สุดท้ายต้องยอมแพ้ เพราะไม่มีใครหลีกกทางให้คนสวยอย่างป้าอะ เลยแอบถ่ายซะเรย

สายน้ำช่วยดับความเครียด

อีกนางที่อ่อนช้อยมาก

ไม่มีเก้าอี้ว่างเหลืออยู่เลยคะ


ป้าเลยไปเอาข้าวของกลับคืนมา จากนั้นกลับ hostel  คงจะมึน museum ไปอีกนานเลยคะ

ตอนที่ 14 Brooklyn Bottanic garden& TIME SQUARE


เข้าสู่ตอนที่ 14 ซะที เนื่องจากพนักงานของ hostel ย้ำไว้หลายครั้งมากว่าต้องไปดู Brooklyn Bottanic garden ให้ได้ แม้จะไม่ยิ่งใหญ่เท่า CENTRAL PARK แต่ที่นี่มีดอกไม้เยอะมาก น่าสนแฮะ  และที่สำคัญเขายังย้ำว่าวันอังคารชมฟรี



ป้ารอแล้วรอเล่าจนในที่สุดวันอังคารก็มาถึง และที่สำคัญอากาศเป้นใจมาก เหมาะแก่การชมสวนอย่างยิ่ง เพราะวันนี้แดดออกจ้า ถ่ายรูปออกมาสวยแน่นอน



ใส่เสื้อซ้ำกันมาจนเบื่อที่สุดแล้ว วันนี้ป้าหยิบเสื้อยืดที่ระลึกจากอียิปต์มาสวม อยากจะประกาศตนละสิว่าไปมาแล้ว ขี้โม้จริงป้า



ความจริงที่เลือกใส่เสื้อตัวนี้เพราะว่ามันสีเหลืองไง ถ่ายรูปแล้วเราจะโดเด้งกว่าใครๆ อิ อิ อิ


จัดเต็มด้วยดอกนี่ก่อนคะ เต็มต้นจริงๆ

กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด

ขอบอกว่าคิดถึง คล้ายๆอาการลงแดงเมื่อไม่ได้อ่านรีวิว

ต้อนรับการกลับมาจ้า

การเดินทางไปที่ Brooklyn Bottanic garden ไม่ยากคะ สาย 5 ไปถึงแน่นอน  แต่ป้าไม่ได้ไปสาย 5 ป้าต่อ 2 ทอด แล้วไปโผล่ที่ป้ายสุดท้ายที่ยืนยันว่าถ้าจะชม Brooklyn Bottanic garden ต้องลงที่นี่



เมื่อเดินออกจากสถานีรถไฟแล้วเป้นงงรับประทาน เพราะไม่รู้จะไปทางไหนต่อดี เนื่องจากไม่มีป้ายบอกทาง หรือมีแต่ป้ามองไม่เห็น มัวแต่มองไอ้หนุ่มอยู่นั่นละ


ต้องสอบถามเส้นทางจากคนแถวนั้น  ครอบครัวนี้น่ารักมาก พาป้าไปส่งจนเกือบถึงประตูทางเข้ากันทีเดียว


Brooklyn Bottanic garden แห่งนี้ใช้รั้วร่วมกันกับ Brooklyn museum คะ ถ้าไป museum ถูก รับรองหาที่นี่เจอแน่นอน เพราะเดินจาก museum อีกนิดเดียวจะเจอทางเข้า Brooklyn Bottanic garden ง่ายดายมาก


Brooklyn museum

กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด

ขอบอกว่าคิดถึง คล้ายๆอาการลงแดงเมื่อไม่ได้อ่านรีวิว

ต้อนรับการกลับมาจ้า

จากคุณ : jasssilp    
เขียนเมื่อ : 9 ส.ค. 54 21:45:48  
 
...........................

ขอกรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด้วยยยยยยยยยยยยยยยยยคะ


เพราะแอบสงสัยอยู่เหมือนกันว่ามีคนอ่านบ้างเปล่าเนี่ย เงียบเชียบ หลายคนอาจจะทนความขี้โม้ของป้าไม่ไหวได้ตีจากกันไปหมดแร้วววววว


เฮ่อๆๆๆ  ค่อยชื่นใจขึ้นมาหน่อย อย่างน้อยก็มี 1 คนที่เข้ามาทักทายป้า ขอบคุณอย่างยิ่งนะคะ

.......

ภาพนี้จาก MoMA คะ

มาทันด้วยอ่ะ
เมื่อบ่ายมีคนบอกไรไหมที่ทำงานอ่ะ
ขอบคุณภาพสวยใน MoMaจ้า
ตามป้าไปเที่ยวสวนดอกไม้ขอบโปรดต่อเลยดีกว่า

 

ป้าเคยคิดว่า Brooklyn มันน่ากลัว เป้นเขตฆาตกรรมไรเงี้ย ไม่ค่อยน่าอยู่ ไม่ควรไปเดินเล่นท่อมๆ หร็อก  แต่เมื่อพ้นออกมาจากสถานีรถไฟใต้ดินป้าต้องตะลึง  เพราะมันสะอาดสะอ้าน ดอกไม้บานเต็มถนน บ้านเรือนสวยๆ ทั้งนันเลยคะ น่าอยู่มาก จนอยากจะเดินเล่นสัก 3-4 ชั่วโมง เก้บภาพสวยๆ ก็คุ้มแล้ว



เมื่อไปถึงประตุทางเข้าสวน แอบลุ้นนิดหน่อย ล้วงมือเข้ากระเป๋ากุงเกง มือสั่นนิดหน่อย จะเสียเงินไหมเนี่ย จะคุ้มไหมเนี่ย มาดูดอกไม้ ถ้าดอกไม้ไม่บาน เห้นแต่ใบเขียวสงสัยจะเสียเงินฟรีซะแร้วววว เพราะความจริงแล้วป้าเองก็ไม่มั่นใจว่าถึงเวลาที่ซากุระบานหรือยังนั่นเอง


เมื่อก้าวขาผ่านเข้าไปต้องประทับใจอย่างยิ่ง เพราะมันฟรีนะสิ เจ้าหน้าที่บริการดีมาก  ทั้งที่วันนี้ไม่ต้องซื้อตั๋วแต่อย่างใด แต่เขายังยินดีบริการเต็มที่ มีโบรชัวแจกไม่อั้น ที่สำคัญคือแผนที่!!!

มาทันด้วยอ่ะ
เมื่อบ่ายมีคนบอกไรไหมที่ทำงานอ่ะ
ขอบคุณภาพสวยใน MoMaจ้า
ตามป้าไปเที่ยวสวนดอกไม้ขอบโปรดต่อเลยดีกว่า

จากคุณ : SkylineKip    
เขียนเมื่อ : 9 ส.ค. 54 21:55:15  
 

..............

หวัดดีคะคุณอ้อย ไม่มีใครบอกไรป้าเลยสักนิดเดียว  ป้าอยู่โรงเรียนจนถึง 6 โมงเย็นเลยคะ แต่ไม่ได้ไปดูที่โต๊ะนะคะว่ามีโน๊ตหรือเปล่า ขอโทษอย่างแรงเลยนะคะ  ป้าแอบรอว่าเมื่อไหร่จะมีคนมาบอกว่ามีโทรศัพท์หนอ  อย่างไรก็ขอบคุณมากคะที่โทรหากัน คิดถึงกัน

.................

ภาพนี้จาก MoMA

เข้ามาภายในสวน ส่วนแรกที่เห็นถึงกับตะลึงกับความงามของสวนญี่ปุ่นคะ


ป้าไม่เคยรู้มาก่อนเลยคะว่าเมกาเขามีสวนแบบญี่ปุ่นด้วย ที่นี่จัดสวนแบบญี่ปุ่นได้สวยมากคะ


มีเรือนเล็กๆ ที่สร้างยื่นออกไปในน้ำ ให้นักท่องเที่ยวมาให้อาหารปลานะคะ

เด็กๆ จะชอบส่วนนี้กันมากเป็นพิเศษ

สวนแห่งไม่กว้างมากนักสำหรับป้า เพราะป้าถึก ป้าเดินเก่ง แต่อาจจะกว้างสำหรับหลายๆ คน  ส่วนที่ได้รับความสนใจมากที่สุดคงหนีไม่พ้นสวนญี่ปุ่นนี่ละคะ  โดยเฉพาะส่วนที่เป็นทุ่งซากุระคะ



การชมสวนแห่งนี้มีทางเดินเล็กๆ เชื่อมกันได้เกือบทั้งหมด ไม่น่าจะหลง แต่อาจจะตามหาส่วนที่เราต้องการไม่เจอถ้าไม่มีแผนที่

นอกจากความงามของสวนแล้ว สิ่งที่ต้องตะลึงคือคนเป้นล้าน


ขนาดว่าป้ามั่นใจมากว่าป้ามาเช้าที่สุดแล้ว ไม่น่าเชื่อว่ามีคนมาก่อนป้า 999999 คนแนะ ไม่อยากเชื่อว่ามีคนตื่นเช้ากว่าเรา


สวนแห่งนี้เปิดตั้งแต่ตะวันยังไม่แยงก้นเลยคะ เหอๆๆๆ  แล้วใครจะเซ่อมาชมสวนตอนแดดเปรี้ยงๆ ละป้า

เห็นซากุระแล้วจ้า  แต่นี่มันแค่เศษเสี้ยวเท่านั้นเอง ตามกันมาคะจะพาไปดูให้อิ่มเลยคะ

วันนี้แดดจัดมาก ผิวพรรณอันเปล่งปลั่งของป้าหมองไปเยอะเลยอะ แบบว่าไม่ค่อยคุ้นเคยนะ อยู่แต่ห้องแอร์จนชิน

สวนญี่ปุ่นสวยจัง
อยากมีโอกาสไปเดินที่นี่
แววว่าคงได้เดินแถว Japan Town, SF อย่างเดียวแน่เลย
...
วันนี้โทรสองรอบค่ะ
ห่วงสุขภาพนะป้ากาญจน์จ้า

แม้ว่าดอกไม้จะแข่งกันสวยอวดป้ากันใหญ่ แต่ป้าชมแบบไม่มีความสุขเลยคะ



มันมีสาเหตุอะ ก่อนที่จะนั่งรถไฟมาชมสวนแห่งนี้ ป้าลองไปใช้คอมพ์ของ hostel เพื่อโหลดภาพ เนื่องจากมีใครไม่รู้มีน้ำใจ set ให้หน้าจอสามารถจะใช้งานอื่นได้ เพราะก่อนหน้านี้ใช้เข้าเน็ตได้เพียงอย่างเดียว


เนื่องจากยังมีเวลาเหลืออีกตั้ง 2 วัน อาจจะถ่ายภาพได้อีกหลายภาพ ป้าเลยคิดว่าโหลดภาพดีกว่า แล้วทำให้เมมว่างๆ จะได้ถ่ายภาพเต็มที่


เมื่อจัดการต่อ card reader เรียบร้อย แล้วทำการคัดลอกภาพ เอามาวางไว้ก่อนในคอมพ์ จากนั้นเอาไปเก็บใน hard drive ของป้า ป้าทำทุกอย่างได้เรียบร้อย


แต่เพื่อความไม่ประมาทป้าลองคลิกเข้าไปดูว่าได้ภาพมาเรียบร้อยแล้วหรือยัง ไม่อยากลบภาพออกจากเมมแล้วมาเจอว่า ไม่มีภาพ!!!

พอป้าคลิกเรียบร้อย ป้าต้องตบอกผาง!!!


เพราะคอมพ์มันบอกป้าว่าภาพได้ถูกลบไปหมดแล้ว


อ้าวๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆซวยเลย ใครมาลบวะ ตูนั่งอยู่คนเดียวนะเนี่ย แล้วผีตัวไหนมาลบภาพเนี่ย



เพื่อความมั่นใจว่าป้าไม่ได้ฝันไปหรือคิดไปเอง ป้าลองไปคลิกที่ folder อื่นบ้าง  ตำตอบทำให้ช็อกยิ่งกว่าเดิมอีก ภาพถูกลบไปแล้ว  อยากรุ้ละสิว่าป้าคลิก folder ไหน


มันคือ folder จากไซบีเรียของป้านะสิ  เมื่อลองคลิกเข้าดูทุก folder ทุก folder ภาพถูกลบไปแล้ว  



นั่นแปลว่าป้าสูญเสียภาพจากการเดินทางทั้งหมด 13 ประเทศ และรุปภาพอีกเกือบ 100000 รูปที่เก้บไว้


ป้าช็อกมาก เสียใจมาก ไม่น่าโง่ไปใช้คอมพ์สาธารณะแบบนี้เลย เพราะิไวรัสแน่ๆ ทำให้ลบภาพทั้งหมดออกไป

ยัง ยัง ยัง ป้ายังไม่เชื่อว่านี่คือเรื่องจริง เรื่องจริงที่บอกว่าป้าสูญเสียภาพไปทั้งหมด


ป้าจัดการถอด hard drive ออก แล้วต่อเข้าไปใหม่อีกครั้ง เผื่อว่าอาจจะมีบางอย่างผิดพลาด บางทีภาพอาจจะไม่ได้ลบก็ได้!!!


แต่เชื่อไหมว่า เครื่องอ่านออกมาว่า empty แปลว่าไม่มีไรเหลือ หมดแล้วหมดกัน หมดสิ้นทุกสิ่งทุกอย่างในชีวิต


คนเดินทางอย่างเราจะรักอะไรมากไปกว่าภาพถ่าย แม้ว่าสมองจะเก็บภาพไว้ได้ แต่อย่าลืมว่าภาพจากสมองเอามาอวดหลานๆ ไม่ได้อะนะ

เสียดายภาพแทนป้าเลย
เป็นเค้าป่านนี้..ประมาณนี้อ่ะ

...
ชอบม่านดอกไม้ริมน้ำค่ะ
ดอกไรไม่รู้จักชื่อ
แต่เป็นสายม่านสีม่วงอ่อนแบบนี้
เห็นบ่อยและชื่นชอบมากค่ะ

ป้าแทบอยากจะเตะไอ้คอมพ์เครื่องนั้นสักทีให้หายแค้น เจ็บใจมาก


ถ้าไม่งกบางทีอาจจะไม่เสียภาพทั้งหมดไปก็ได้  นั่งรถไฟไปห้องสมุดแล้วขอใช้คอมพืของห้องสมุดโหลดภาพ ทำมาแล้วครั้งก่อนไม่มีไรเสียหายเลย เพราะความงกแท้ๆ เลยตู หมดตูดจริงๆ


ป้าจัดการหอบ hard drive วิ่งขึ้นห้อง ไปขอใช้ labtop ของสาวตุรกี หลังจากเอ่ยขอพร้อมทำหน้าเศร้าๆ ให้สมจริง ไม่ต้องทำก้สมจริงแล้วมั้ง น้ำตาเล็ดเลยไม่ใช่เหรอป้า


ขนาดน้ำตาอาบหน้านะ หล่อนปฏิเสธคะ ป้าออดอ้อน ว่าขอแค่เสียบ hard drive แล้วดูว่ายังมีภาพเหลืออยู่หรือเปล่า ขอใช้แค่ 5 นาทีเท่านั้นเอง แต่เธอยังปฏิเสธ ป้าเลยเดินออกจาก hostel ในสภาพที่เบลอมาก มึนๆๆๆๆ ภาพมันหายไปได้ไง

ตามมาเที่ยวแบบฮาๆสนุกมากๆกับคุณป้าคนสวยค่ะ  

คุณอ้อยคะ ป้าน้ำตาร่วงเลยจริงๆ อึ้งมาก มึนมาก

ทุกทริปเก้บไว้ในนี้หมด ป้าสะเพร่าเอง ความจริงควรจะมี hard drive สัก 2 อัน อันแรกไว้เก็บภาพทั้งหมด อีกอันใช้เฉพาะกิจเวลาเดินทาง


ป้าเดินชมสวนหาได้ซาบซึ้งกับความสวยของสวนไม่ เพราะสมองคิดแต่เสียดายภาพทั้งหมด พยายามใช้ธรรมะช่วยว่า ไม่มีอะไรจะจีรัง ถ้าเราตายไป ภาพทั้งหมดมันก็ไม่มีความหมายอะไรเลย


แหะๆๆๆ แต่ธรรมะช่วยไรป้าไม่ได้เลย เพราะป้าชอบสะสมภาพถ่ายทั้งหมด บางภาพถ่ายซ้ำกันมุมเดิมทุกประการ ไม่มีความต่างเลย แต่ป้ายังเซ่อเก็บทั้ง 2 ภาพให้เปลืองเมมเล่นๆ อะ

มาทักทายเจ้าป้าค่ะ  รออ่านต่ออยู่นะคะ

ตามมาเที่ยวแบบฮาๆสนุกมากๆกับคุณป้าคนสวยค่ะ  

จากคุณ : สาวหน้าใส    
เขียนเมื่อ : 9 ส.ค. 54 22:35:08  

...................


ช่วงนี้มุขไม่ค่อยเยอะนะคะ เพราะว่าป้าปวดแผลอะนะ ขนาดศึกษาธรรมะแล้วนะเนี่ย ไม่ช่วยไรป้าเลย ความจริงสังขารมันไม่เที่ยงป้าน่าจะเข้าใจมันบ้าง ใช้มันมาเกือบ 40 ปี มันต้องเน่าบ้าง พังบ้าง เป็นหนองบ้างเป็นธรรมดา


ที่ป้าเครียดมาก คือว่ามันเป็นที่อวัยวะสำคัญไง โดนตัดขาแล้วป้าจะแบกเป้เที่ยวได้ไง เศร้าเลย  หมอนัดเฉาะแผลด้วยอะ แค่คิดก็สยองแล้ว  ถ้าให้เลือกระหว่างโดนหมอเฉาะแผล ป้าขอเป็นบาดทะยักตายดีกว่า เจ็บน้อยกว่ากันเยอะเรยยยยยย



ขอบคุณมากนะคะ ป้าชักเริ่มหายเครียดแล้วคะ

มาทักทายเจ้าป้าค่ะ  รออ่านต่ออยู่นะคะ

จากคุณ : Rosie Blossom  
เขียนเมื่อ : 9 ส.ค. 54 22:39:43  

........

หวัดดีคะ คุณ Rosie Blossom  
ขอบคุณมากคะที่เข้ามาให้กำลังใจยามดึก อ่านของเก่าย้อนหลังก่อนนะคะ นิ้วยังไม่แข็งแรง พิมพ์ช้าหน่อยคะ
........

ภายใน Brooklyn Bottanic garden  มีทางเดินเล็กที่เดินได้ทีละคนเท่านั้น แต่ถ้าตัวผอมๆ อาจจะเดินสองคนได้ คนเยอะมากอาจจะต้องเดินช้าหน่อย หงุดหงิดนิดหน่อย เพราะบางครั้งคนข้างหน้าถ่ายรูปนานมาก


มีทางเดินเชื่อมไปถึงทุ่งซากุระ จากนั้นมีทางแยกให้เลือกไปชมตามความชอบ แต่เท่าที่ป้าเห้นทุกคนมุ่งไปที่สวนซากุระทั้งสิน


ป้าให้จูบฟรีทีนึง ป้าว่าไม่มีผู้หญิงคนไหนในโลกใบเบี้ยวๆ ใบนี้ไม่ชอบดอกซากุระ


ป้าจะให้เขาจูบ ป้าล้างฟันปลอมบ้างเปล่าเนี่ย ???

เฮ่ยๆๆๆๆ โม้ผิด เดินได้หลายคนอยู่นะ ดูภาพ ทางเดินบางช่วงไม่ได้แคบมาก ชอบตรงที่เลียบริมน้ำ รวมทั้งมีดอกไม้ห้อยระย้าอยู่บนหัวเรา

เมื่อผ่านประตูนี้แล้วท่านจะได้แต่งงาน อิ อิ อิ ไม่ใช่อะ ชักเปลี่ยวอีกแล้วเหรอป้า


ผ่านประตูนี้แล้วจะเจอสวนซากุระที่โม้ตั้งนานยังไม่ได้เห็นสักที

ถึงแล้วจ้าสวนซากุระ เดินลอดเข้าไปเลยคะ แต่ป้าเดินตามตูดที่สุดแสน sexy ของหล่อนคนนี้อะ

ป้าไม่เคยเจอซากุระสีชมพูเข้มแบบนี้มาก่อนเลยคะ



แอบคิดอยู่เหมือนกันว่ามันคือซากุระจริงๆ เหรอ หรือเราคิดเอาเอง

มาถึงนิวยอร์กเหมือนแถมญี่ปุ่นเลยคะ


แต่ละคนชื่นชมความงามซากุระไม่ขาดปากจริงๆ คะ

สีชมพูอ่อนค่อยน่าเชื่อหน่อยว่ามันคือซากุระ

สนามหญ้าสีเขียวที่เห็นน่านั่งใช่ไหมละ แต่ขอโทษเขาหวงคะ ไม่อนุญาตให้นั่ง


เขาจัดโซนให้นั่งนะคะ ห้ามนั่งมั่วๆ ตามสไตล์คนไทย บริเวณที่จัดไว้มีมากพอคะ ไม่ต้องกลัวว่าจะไม่มีที่นอน หลายครอบครัวเอาอาหารมากินกันแบบบรรากาศปิกนิกเลยคะ สงสัยตั้งใจจะอยู่กันทั้งวันเลยคะ

ไม่ใช่มีแต่ฝรั่งดั้งหักมาชมความงามของซากุระ ชาวญี่ปุ่นเองทั้งที่อาศัยอยู่ในนิวยอร์ก และนักท่องเที่ยวชาวญี่ปุ่นยังมาชื่นชมความงามของซากุระที่นี่เลยคะ


จากความที่ได้เห็น ได้ชมเต็มๆ แบบนี้ ป้าคิดว่าถ้าเราได้ไปญี่ปุ่นจริงๆ จะหลงรักหัวปักหัวปำแน่นอน

จัดเต็มอีกภาพคะ

นี่คือพื้นที่สีเขียวที่อนุญาตให้นั่งได้

ออกจากโซนซากุระจะมีทางเดินเชื่อมต่อโดยจะต้องเดินไต่เนินสูงขึ้นไปยังประตูทางเข้าอีกด้านของสวนแห่งนี้

เดินอยู่นานจนปวดเยี่ยวมาก แทบทนไม่ไหว ไม่น่าเชื่อว่าไม่มีห้องน้ำ


เหตุผลที่ป้าเดินไปที่ประตูด้านนี้ก็เพื่อจะไปขอเข้าห้องน้ำ แต่ดันซวยไม่มีห้องน้ำ  ห้องน้ำมีบริการแค่จุดเดียว คือ ต้องเดินย้อนกลับไปที่ประตูทางเข้าให้เจอ แล้ไปตามหากันต่อที่ tourst information อยู่ตรงไหนก็ไม่รู้ได้



เครียดเรื่องภาพหายไม่พอดันมาปวดฉี่ในเวลาที่ไม่ควรปวดอย่างยิ่ง ถ้าจะเดินกลับไปตามหาส้วมรับรองเยี่ยวเล็ดแน่นอน


ป้ามีไอเดียดีๆ มานำเสนออีกแล้วครับทั่น

เนื่องจากสวนแห่งนี้มีต้นไม้ใหญ่เยอะมาก แล้วไอเดียก็บังเกิด เราไปเยี่ยวหลังต้นไม้ดีกว่า ไม่น่าจะมีใครเห็น


ป้าเปลี่ยนเส้นพุ่งเข้าป่าทันที ทำทีเป็นนักพฤกศาสตร์ที่สนใจพรรณไม้อย่างยิ่ง


สายตามองซ้ายมองขวา มองหน้ามองหลัง คือว่ายังไม่อยากจะฆ่าใครโดยไม่ตั้งใจอะนะ  แต่แผนการป้าไม่สำเร็จ เพราะคนงานเดินเข้ามาดูความเรียบร้อย ป้าละเซ็ง ทำไมต้องมาตอนนี้ด้วยเนี่ย เลยแหม๊บกันต่อ เมื่อยไปหมดเลยอะ


ดอกไม้สวยๆ ความจริงคือดอกหญ้าอะ

ดอกลาเวนเดอร์หรือเปล่าคะ

ประตูเข้าสวนแห่งนี้มี 2 ด้านคะ  ด้านนี้จะมีสวนสไตล์ยุโรปคะ

ก่อนจะออกจากประตูมีที่ให้นั่งพักพิง ป้าถ่ายภาพนี้เพราะว่า หล่อ อิ อิ อิ

มาคนเดียวซะด้วยสิ

ขอให้ขาของคุณป้าหายเจ็บเร็วๆนะคะ  หนูเป็นกำลังใจให้ค่ะ
ดอกไม้สวยๆทั้งนั้น  
พรุ่งนี้หนูมาชมรีวิวต่อ  ตอนนี้ง่วงมากเลย

คุณ  blackbubble คงจะรีบโพสต์ภาพไปหน่อย จึงลงชื่อภาพใน คคห.ที่
21 พลาดไป...ขออนุญาตแก้ไขจากเดิมเป็น " The Postman Roulin "

ช่วงที่พำนักอยู่ใน Arles, ปี ค.ศ.1888 Vincent หา Model ได้ยากมาก อย่างไรก็ตามมีบุรุษไปรษณีย์คนหนึ่งชื่อ Joseph Roulin ยอมเป็นแบบให้ แม้ว่าจะไม่ค่อยพอใจหรือเข้าใจกับผลงานของ Vincent มากนัก และต่อมาก็ยอมนำภรรยาและบุตรมาเป็นแบบให้ Vincent วาด และกลายเป็นเพื่อนที่ดีของ Vincent ในเวลาต่อมา ช่วงที่ Vincent ป่วย บุคคลผู้นี้แวะไปเยี่ยมเขาเกือบทุกวันครับ!

ตามมาดูซากุระสวยๆค่ะ
จะต้องหาเวลามาย้อนดูรีวิวก่อนหน้า คงใช้เวลาอีกนาน กว่าจะดูครบ
เพราะว่าทิ้งห่างหน้าจอไปเสียนาน
ช่วง ปลาย พค.ลูกสาวก็ไปเที่ยวที่นิวยอร์คเหมือนกันค่ะ
ซื้อทัวร์แบบชะโงกทัวร์ของจีน ประเภท โหด มัน ฮา
แต่อ่านรีวิวของคุณสนุกมากค่ะ

ตามป้ากาญมาเที่ยวนิวยอร์คต่อค่ะ
ดอกซากุระสวยจริง ๆ ดูเหมือนดอกใหญ่ด้วยนะนั่น

ดอกซากุระเบ่งบานนี่สวยงามมากจริงๆครับ
บรรยากาศต่างๆภายในสยนี่สวยมากเลยครับ

น่าเสียดายรูปแทนนะครับ แล้วทริปที่ค้าง ๆ อยู่จะมีรูปประกอบมั้ยครับ ยังมีความหวังอยู่


ความคิดเห็นที่ 42    

"สไตล์แอฟริกัน จำชื่อศิลปินไม่ได้แล้วคะ"

เอาชื่อศิลปินและรายละเอียดมาฝากตามรูปนะครับ รูปนี้ก็ถ่ายไว้เหมือนกันครับ

ชื่อรูป "The Sleeping Gypsy" ปี1897
ศิลปิน Henri Rousseau

ความคิดเห็นที่ 21    

VAN GOGH  วาดภาพใบหน้าของตัวเอง

เอารูป Self-Portrait ของแวน โกะห์ จาก The MET มาฝากด้วยครับ

หายดีแล้วเหรอป้า   รูป ที่ คห 23 น่ะ  อันนั้นน่ะปลอม  ของจริงแขวนอยู่ที่บ้านมาดาม อิ อิ

รูปปั้นที่ 55 เหมือนที่ปารีสเลยอ่ะ ใครเลียนแบบใครเนี่ย

หายเร็ว ๆ นะป้า  เพี้ยง เพี้ยง

ขอบคุณคุณ Teo เป็นอย่างสูงเลยนะคะ ป้าอ่านเจอข้อความว่าเขาวาดใบหน้าตัวเอง แต่ป้าจำภาพผิดไป นึกว่าภาพที่โชว์คือภาพที่เขียนบรรยายว่า เป้นภาพใบหน้าของท่าน



มีข้อมูลใดเพิ่มเติมมาแชร์เลยนะคะ ป้ายินดีอย่างยิ่งเลยคะ เพราะป้าเองอยากเห็นภาพอีกหลายภาพที่ป้าไม่ได้ถ่ายภาพกลับมาคะ  ถ้ามีเมมสัก 10 G รับรองจะเก็บมาทุกภาพเลยคะ

ขอบคุณจริงๆ คะ  ขอแก้ตัวด้วยภาพนี้อีกครั้งที่ป้าคิดว่าสวยที่สุดของที่นี่คะ

ตามป้ากาญมาเที่ยวนิวยอร์คต่อค่ะ
ดอกซากุระสวยจริง ๆ ดูเหมือนดอกใหญ่ด้วยนะนั่น

จากคุณ : Freedom of Life    
เขียนเมื่อ : 10 ส.ค. 54 00:49:51  

........................

ดอกใหญ่มากคะ น่าจะใหญ่กว่าที่ญี่ปุ่นอีกนะคะ บางอันเท่าหม้อต้มมาม่าบ้านป้าเลยคะ ขอบคุณนะคะที่เข้ามาชม แถมให้อีกสักภาพชนิดไม่ต้องไปญี่ปุ่นกันเลยคะ

หวัดดีคะคุณ มาดามไร่องุ่น


ป้าเพิ่งรู้นะเนี่ยว่าเดี๋ยวนี้มีอาชีพใหม่ รับก็อปของส่งขาย museum


แต่แปลกใจจริงนะเนี่ยว่ามันเหมือนกันได้ไง สงสัยสมัยนั้นนิยมรูปปั้นแบบนี้

คุณ มาดามไร่องุ่น ดูชัดๆสิ เห็นปะมีอะไรบางอย่างเด้งมาก ไม่รู้อัพเต้าแถวไหน ป้าไปทำมั่งดีก่า ของป้าชักหย่อนยานแอนด์ย้วย อิ อิ อิ

ขอบคุณมากคะคุณ toytrip  ใช่จริงด้วยภาพใบหน้าตัวเองของลุงเขาแขวนอยู่ที่ THE MET ป้าจำผิดจริงๆ ด้วย  มีภาพไหนสวยๆ เอามาวางอีกนะคะ



รู้สึกว่าทงานของลุงโกะห์มีน้อยไปหน่อยนะคะ ลุงแกไม่น่าด่วนตายเลยอะ น่าจะวาดภาพสวยๆ ไว้เยอะๆ ให้คนอย่างเราไปยืนเสียดาย เพราะไม่มีตังค์ซื้อมาเก็บเป็นของตัวเองอะ

ระหว่างทางที่ป้าจะพาเข้าป่าไปหาที่ลับ เจอสิ่งหนึ่งที่ความจริงแอบสังเกตอยู่นานแล้วว่าชาวเมกันเขาจ้างคนผิวดำเลี้ยงลูก



มีหญิงสาวผิวดำกำลังเข็นรถเด็กน้อยอายุไม่น่าจะเกิน 1 ขวบ เด็กร้องให้ดังมาก เชื่อไหมว่า มีคนเดินผ่านเธอหลายคนมาก แต่เธอคนนี้หยาบคายมาก ทั้งตะคอก ทั้งเขย่า ข่มขู่แบบโหดมาก  เห็นแล้วได้แต่ถอนใจ ถ้าพ่อแม่มาเห็นสงสัยคงได้แจ้งความ


หลายๆ คนเดินมากดดัน คือว่า มายืนใกล้ๆ เผื่อว่าเธอจะรู้สึกอายแล้วเลิกทำร้ายจิตใจเด็ก ที่ไหนได้เธอไม่ได้รู้สึกอะไรเลย ยังคงตะคอกอย่างโหดร้าย ป้าเองเป้นคนดีกับเขาเหมือนกันคะ คือยืนกดดัน แต่ไม่กล้าเข้าไปเสนอหน้าห้ามอะ ขนาดฝรั่งเขายังไม่กล้าห้ามเลย แลวคนอย่างเราจะห้ามยังไง โดนด่าแล้วป่าด่ากลับไม่ทันเพราะภาษาไม่แข็งแรง

จากภาพจะเห็นว่ามีต้นไม้ใหญ่อยู่ด้วย ป้าเดินหาทางเข้าเพื่อไปปฏิบัติกิจแต่ทำไม่ได้เพราะมีคนงาน  ใต้ต้นไม้ใหญ่จะปลูกพืชสายพันธุ์เล็กๆ ส่วนใหญ่เป็นพืชใบ มีรายละเอียดเรื่องสายพันธุ์ด้วยคะ มีพืชบางชนิดเหมือนบ้านเราด้วยนะคะ



เมื่อไม่สามารถปฏิบัติกิจได้เลยต้องเดินกลับออกมาตามหาส้วม ภายในสวนแห่งนี้มีส่วนที่น่าชื่นชมคือ หญ้าเขียวมาก ร่มรื่นจริงๆ เหมาะแก่การมาปิกนิกอย่างยิ่ง ไม่มีข้อห้ามเรื่องการนำอาหารเข้ามาทานคะ  แต่ต้องนั่งในส่วนที่เขากำหนดไว้เท่านั้นคะ


ส้วมมีแห่งเดียวตรง information  เมื่อไปถึงต้องทำหน้าเซ็ง เพราะมีคนรอคิวยาวมาก ช่วยป้าด้วยจะไหลอยู่แล้ว ทำไงดี จะขอลัดคิวก็ไม่กล้า เพระาคิดว่าคนอื่นก็คงทนกันแทบไม่ไหวแล้วเช่นกัน


ป้าชั่งใจว่าเราทำเนียนดีไหม แบบว่าฉันแปลงเพศมาไรเงี้ย เข้าห้องน้ำชายดีกว่า จัดการให้เร็วที่สุด รับรองไม่มีใครเห็นแน่นอน  พอไปยืนตั้งหลักกำลังจะวิ่งพุ่งเข้าไป ชะ ชะ ชะ หนุ่มรายหนึ่งเดินกลับออกมารูดซิปยังไม่เสร็จเลยอะ ป้าเขินนะสิ เลยต้องถอย  กลัวว่าเข้าไปแล้วอาจจะไม่ได้กลับออกมา

ดอกซากุระเบ่งบานนี่สวยงามมากจริงๆครับ
บรรยากาศต่างๆภายในสยนี่สวยมากเลยครับ

จากคุณ : Destiny-Boy  
เขียนเมื่อ : 10 ส.ค. 54 01:00:43  
 

......................

บรรยากาศข้างในสวยมากจริงต้องยอมรับเลยคะ สวยกว่าที่ CENTRAL PARK  เยอะเลยคะ แต่น่าเสียดายที่สวนแห่งนี้มีพื้นที่น้อยมากคะ  และส่วนที่สวยงามคงจะเป้นสวนญี่ปุ่นนั่นเอง ส่วนอื่นๆ ไม่ค่อยสวย แต่เขียวขจีมากคะ  



ภายในยังมีสวนกุหลาบด้วยคะ มีคำขอโทษเขียนไว้ข้างหน้าว่า ปีนี้กุหลาบไม่บาน ความจริงไม่ต้องเขียนก็ได้อะ เพราะคนที่เข้ามาป้าไม่เห็นว่าใครตาบอดนะ อิ อิ อิ

หวัดดีคะคุณ Flaminio ป้าแอบสงสัยอยู่นานแล้วคะว่าคุณ Flaminio หายไปไหนนะ เรื่องราวจากเมกาใต้พลอยหายไปด้วย ลูกสาวชอบนิวยอร์กหรือเปล่าคะ ขอบคุณมากนะคะที่เข้ามาชม


.............................


ดอกนี้คล้ายดอกประทัดบ้านเรามาก ไม่แน่ใจคะว่าใช่หรือเปล่า

ขอยืนยันความเขียวขจีในภาพนี้คะ ดูแล้วสบาายตามาก น่านอนเล่นอย่างยิ่งเลยคะ

สวรรค์ของลูกลิงเขาคะ สนุกสนานกันมากจริงๆ


เห็นเด็กแล้วป้าเองอยากจะลองผลิตออกมาสักคน หน้าตาทายาทฉ้านจะเป้นยังไงนะ เอาหล่อเท่าแฟนเจ๊เจโลพออะนะ

เฮ่อๆๆๆ   ป้าละนึกตั้งนานว่าสวนซากุระเรียกว่าอะไร



ภาพนี้บอกคำตอบแล้วคะ คือ Cherry Lane นะเอง เป้นทางเดินที่จะต้องเดินลอดใต้ต้นซากุระนั่นเอง


ขอนินทาอีกทีนะคะ ป้าไม่ค่อยปลื้มเท่าไหร่ที่มาชมซากุระ เพราะว่าคนที่มาชมเขาชมจริงๆ อะ ชมชนิดที่ไม่ยอมให้คนอื่นได้ชมเลยคะ บางคนยืนขวางอยู่นั่นละ ชนิดว่าจะยืนกันให้ถึงพรุ่งนี้เลยมั้ง ป้าเองเข้าใจนะว่า คนเมกันเขาชื่ชอบความงามของซากุระ เพราะความจริงที่นี่ไม่มีซากุระมากมายเลยต้องเห่อกันหน่อย  


ป้าเองไม่รู้ว่าเมืองอื่นของเมกามีสวนซากุระแบบนี้หรือเปล่า ต้องถามคุณกาแฟแล้วคะ

บางส่วนของทางเดินที่เขียวสดชื่น ด้านนอกสวนมีต้นไม้ใหญ่กำลังผลิใบช่วยเสริมให้เขียวมากขึ้น

กลางสวนมี pond ด้วยคะ  แต่ไม่น่าชื่นชมตรงที่น้ำไม่สะอาดเลยคะ

ขนาดปวดเยี่ยวนะเนี่ย ยังแวะพักเก็บภาพอีกที


พี่เลี้ยงเข็นรถมานั่งพักกันเต็มไปหมดคะ

ป้าไปชมภาพสวยๆ อาร์ตๆเพียบเลยนะคะ ว่างๆบินมาโฉบบ้านแวนโก๊ะที่แพรีสบ้างนะคะป้า

ด้านหน้าของ Information centre อยู่ทางซ้ายมือของภาพคะ


ไม่ไกลกันมีสวนบอนไซ ขอบอกว่ามันสุดยอดมาก ต้นไม้ส่วนใหญ่ได้รับการบริจาคมาจากประเทศญี่ปุ่นคะ


แต่ละกระถางจะบอกวันเวลาที่เริ่มเอาต้นไม้เหล่านี้ลงหลุม เฮ่ยๆๆ ไม่ใช่ ลงกระถางอะ เจอกระถางอายุ 80 ปีป้าตะลึง เฮ่ยๆๆๆปลูกก่อนป้าเกิดตั้งเยอะ สมัยนั้นมีบอนไซแล้วเหรอ ทำไมตูเพิ่งเคยได้ยินวะเนี่ย



เชื่อไหมว่าป้าถ่ายรูปแทบทุกกระถางเพราะอึ้งกับความเก่าของบอนไซที่โชว์ แต่แล้วป้าต้องเลิกถ่าย เพราะที่ถ่ายภาพมาทั้งหมดยังไม่เจ๋งที่สุด กระถางที่เจ๋งที่สุดอายุมากกว่า 400 ปีอีก อยากรู้จริงว่าคนที่ปลูกต้นนี้ตายแล้วเกิดใหม่ไปกี่รอบแล้วเนี่ย ไอ้ต้นนี้มันขึ้นเครื่องบินมาโชว์ความงามถึงนิวยอร์กนะ

สวัสดีตอนเช้าจ้าป้ากาญจน์
ขยันรีวิวต่อกันเลยนะจ๊ะ
อาการเป็นไงบ้าง เป็นห่วงจ้า



ดอกซากุระบานมีอีกที่
Tidal Basin ใกล้ Washington monument ในดีซีเลยจ้า
อยากไปเดินเหมือนกัน
แต่ช่วงต้นเดือนพค ปีหน้าคงโรย เห็นแต่ใบ อิอิ

รักษาสุขภาพนะจ๊ะ

หวัดดีคะ น้องวี


อย่า อย่า อย่า อย่าชวนเชียวนะ ตอนนี้ป้าอดอยากปากแห้งมาก แทบไม่ใช้เงินเลย เพราะป้าจะเก็บออมเอาไว้ไปขอไอ้หนุ่มแต่งงาน อิ อิ อิ  ไม่ใช่ซะหน่อย ป้าจะเอาเงินไปผลาญแถวบ้านน้องวีนะแหละ


เนื่องจากยุโรปมันมีหลายประเทศไง  ต้องไปนานๆ แปลว่าต้องใช้เงินเยอะด้วย ตอนนี้มี 4000 บาท น้องวีว่าป้าต้องเก็บทั้งชวิตเลยปะถึงจะได้เห็นแพรี๊ดดดดดดดดดดดดดด

.......

ต้นแรกคือ สน

ลืมเฉลยเรื่อง hard drive แหมๆๆๆ เล่ายังไม่จบคะ


เมื่อกลับมาถึงเมืองนนท์ เชื่อมะว่าป้าไม่กล้าเอา hard drive ไปเสียบกับคอมพ์เลยคะ กลัวคำตอบที่ได้จะเหมือนคำตอบที่เห้นมาแล้วจากนิวยอร์ก ทำใจไม่ได้จริงๆ ป้าใช้เวลาทำใจ 2 เดือนเต็ม!!!


และแล้ววันที่ป้าต้องยอมรับความจริงก็มาถึง คือ วันที่เปิดเข้าห้องบลู เฮ่อๆๆๆ  มีกระทู้มากมายเกิดขึ้น ชักคันมืออยากอัพเวปมั่ง เลยลองเอา hard drive ไปเสียบคอมพ์ เอาวะ อะไรจะเกิดมันก็ต้องเกิด ขนาดควายที่บ้านจะออกลูกป้ายังห้ามไม่ได้ ถ้าป้าจะเสียรูปไปทั้งหมดก็ต้องยอมมันไป


ความจริงป้าไม่น่าจะทุกข์ไรนักหนา หม่อมมารดาเงินเยอะ ขอกู้สัก 2-3 แสนแล้วลงมือแบกเป้ใหม่อีกครั้ง รับรองได้ภาพกลับคืนมาแน่นอน


.................

เมเปิล

เสียบเรียบร้อยแล้ว ได้ยินเสียงครืดๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ


คอมพ์มันอ่านข้อมูลนะคะ ครืดๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ  แหมๆๆ ตื่นเต้นดีแท้ ชวนให้หัวใจวายอย่างยิ่ง


เพี้ยง!!! มีภาพเหลืออยู่ครบคะ ป้าละแทบจะกราบ hard drive สัก 3 ที ยี่ห้อนี้เจ๋งจริงๆ  ไวรัสตัวไหนก็ทำลายไม่ได้



เหตุการณ์นี้เคยเกิดขึ้นตอนอยู่มองโกเลียแล้วคะ เคยเครียดมาแล้ว แต่เมื่อไปถึงมอสโคว์ ปรากฏว่ายังอยู่ครบ แบบว่าแอบดื้อบ้างบงคราวอะนะ แต่ถ้าดื้อบ่อยจะโดนตื้บ ตอนนี้คิดว่าต้องซื้ออันใหม่แล้วอะ

ออกจากห้องบอนไซให้เดินลงชั้นล่างสุด เพราะจะมีสวน tropical zone แปลง่ายๆ ว่าสวนในสภาพบรรยากาศแบบบ้านเรานะเอง ไปดูว่าป้าจะเจอต้นลูกเนียง ลูกเหรียง ลูกตออะเปล่า



ส่วนแรกที่เจอคือสวนน้ำแบบป่าชายเลนคะ ต้นโกงกางรากโง้งเชียว ต้องบอกก่อนว่าห้องนี้ถูกตั้งอุณหภูมิให้เท่า tropical area คะ โอ้โหเข้าไปแล้วร้อนตับแทบแตกเลยอะ

ดอกอะไรเอ่ย

คล้ายดอกขิง หรือไม่ก็ดอกพุทธรักษา

เนื่องจากฝรั่งอยู่เมืองหนาว ไม่ค่อยมีโอกาสได้เห็นพรรณพืชจากเขตร้อน


ห้องนี้จึงได้รับความสนใจมาก รวมทั้งคุณครูพาเด็กๆ มาศึกษาพรรณไม้กันหนาแน่น เสียงเจี๊ยวเชียว แหมๆๆๆๆ   แอบหลอนนะเนี่ย ฉ้านอุตส่าห์หนีเด็กๆ จากเมืองนนท์ มาเจอกันอีกที่นี่  แต่ป้าดีใจนะที่เด็กเขาสนใจศึกษาเรื่องธรรมชาติ

ต้องออกตัวนิดว่า คำบรรยายน้อยหน่อย มีแต่ดิกไม้สวยมาให้ชมกันให้เต็มที่เลยคะ


ดอกนี้คล้ายดอกขิงนะคะ

และแล้วป้าได้กลิ่นบางอย่างที่เชิญชวนให้ตามหา


กลิ่นช่างหอมเสียยิ่งนัก เย้ายวนแอนด์คุ้นเคย กลิ่นที่ชวนให้คิดถึงเมืองคอนอย่างยิ่ง ดอกไม้ชนิดนี้มันเคยมีเยอะที่บ้านยายเมืองคอน ไม่น่าเชื่อว่าวันนี้มันมาหอมที่นี่ ที่นิวยอร์ก!!!

ต้นปาล์มได้รับความสนใจมากจากฝรั่ง แน่นอนเพราะไม่น่าจะมีบนผืนดินของเมกา จะมีแต่สถานที่พิเศษแบบนี้ เพราะต้องทำให้บรรยากาศใกล้เคียงกับสภาพจริงเท่านั้น



การเข้าไปชม tropical area มีข้อกำหนดที่เคร่งครัดนิดนึงคะ คือ ต้องปิดประตูให้สนิทเพื่อให้อุณหภูมิคงที่นั่นเอง ภายในมีเจ้าหน้าที่คอยดูแลเพื่อความปลอดภัยของต้นไม้ อิ อิ อิ ไม่ใช่เพื่อนักท่องเที่ยวซะหน่อย เพราะคิดว่าพืชแต่ละต้นคงซื้อมาแพง แถมยังพามายากซะด้วย

ห้องต่อไปคือ African forrest คงไม่ต้องถามหร็อกว่ามีไรบ้าง มีอยู่ต้นเดียวอะ ตามภาพจ้า

ดูต้นไปแล้ว ดูดอกกันต่อคะ ต้องยอมรับว่าดอกของต้นกระบองเพชรสวยมาก สีจัดจ้านด้วยคะ

อีกดอกจ้า

ปออกจากคอกกระบองเพชร ไม่ไกลกันคือร้านอาหารที่มีเพียงแห่งเดียวของที่นี่ คนเป้นล้านอีกแล้ว คิวยาวมาก ราคาอาหารแพงมาเช่นกัน ต้องถอย บอกได้คำเดียวว่าต้องถอย



ป้ากลับออกไปเดินเล่นรอบสวนอีก 1 รอบ เพราะความจริงลึกๆ ในหัวใจของป้ามันยังอาวรณ์ความงามของซากุระนะเอง เลยต้องกลับไปที่ Cherry lane อีกครั้ง แล้วเดินจนครบทุกส่วนอย่างอ้อยอิ่ง เพราะไม่มีโปรแกรมจะไปไหนต่อ เลยทุ่มเทกับสวนแห่งนี้อย่างมาก


เดินจนหมดแรงป้าเลือกที่สิงสถิตได้ในชัยภูมิที่เหมาะสมอย่างยิ่ง หย่อนก้นสวยๆ ลงบนหญ้า คว้าเป้ออกมา จัดการล้วง เอามัฟฟินมาฟาด อร่อยจัง  ยังไม่ทันได้กลืนลงคอหอยเลยอะ


no no no no no ไรวะ อะไรรรรรรรรรร  มีปัญหาอะไร คนจะกิน กินอิ่มแล้วจะนอน จะมา no ไรเนี่ย

ยามเดินอาดๆๆๆๆๆๆ มาหาเลยคะ no sit no sit no sit


ห้ามนั่งแล้วนอนได้ปะ กวน teen นะเนี่ยป้าเรา



โดนไล่ที่อะ ทั้งที่ป้าไม่ได้นั่วแถวสลัมที่คลองเตยซะหน่อย มาไล่ทำไมเนี่ย แถมยังพูดเสียงดังอีก มัฟฟินจุกคอหอยเลยเนี่ย ขาดอากาศตายใครจะรับผิดชอบเนี่ย

เดินผ่านเด็กกลุ่มนี้ ป้าหยิบกล้องออกมากดชัตเตอร์ แช๊ะ


เจอสวนเลยคะ hey you มาถ่ายภาพไอทำไม


ป้าละอยากจะตอบว่า หน้าแปลกไง ถ้าหน้าตาปกติฉันจะถ่ายทำไม แหะๆๆๆ ป้าไม่ได้พูดหรอก มันแรงส์ไป ท่องไว้ เรารักเด็กๆๆๆๆ เรานางงามจักรวาล ต้องรักเด็กเท่านั้น

ป้ากลับไปที่สวนญี่ปุ่นอีกครั้ง แต่ไม่ได้เดินเส้นทางเดิม เจอส่วนที่เป็นญี่ปุ่น

รวมทั้งศาลาแบบญี่ปุ่นด้วยคะ เลยสวัสดีแบบสาวไทยโชว์ฝรั่งซะหน่อย

โชว์อย่างเดียวคะ ห้ามเข้าข้างในคะ

ท่าประจำตัว ป้าแกภูมิใจกับความเป็นไทยมาก

ก่อนออกจากสวนาสวยๆ แห่งนี้ ป้าแวะที่ลอมฟางซะหน่อย ความจริงคือเห้นคนยืนอยู่เยอะแยะไปหมด เข้าไปดูบ้างดีกว่า


เผื่อว่ามี love affair ในกองฟาง แหะๆๆๆ ป้าชอบถ้ำมองละสิ   ลอมฟางแบบนี้สไตล์แอริกันเขาคะ



ภายในมีไอ้หนุ่มรูปงามเกากีตาร์ขับกล่อมคนเขย่าลอม ความจริงมันเป็นสถานที่สำหรับเด็กๆ เขาคะ คนที่เดินเข้ามล้วนแต่จูงลูกหลานกันทั้งนั้น ส่วนป้าจะเข้าไปหาคนจูงมืออะนะ

ส่วนที่จะลืมไม่ได้อีกแห่งคือ สวนเล็กที่ปูกไม้ดอกสีสันสวยงาม บานกันหลายดอกเลยคะ



ออกจากสวนป้าไปต่อที่เกาะ MANHATTAN สุดที่รักของป้าอีกครั้ง โดยนั่งรถไฟใต้ดินจากหน้าสวน ไปลงกลางเกาะเลยคะ



เนื่องจากเวลาเหลือน้อยแล้ว ขอชม MANHATTAN ให้เต็มอิ่มอีกที ที่สำคัญป้ายังไม่รู้เลยว่า TIME SQUARE มันอยู่ตรงไหนเนี่ย


วันนี้จึงตั้งเป้าไว้ว่าจะตามหา TIME SQUARE  ให้เจอ ขอไปเดินเล่นชิลๆ อวดหุ่นสวยๆ ซะหน่อยเหอะ


ด้านหน้าของ information centre

เมื่อไม่มีที่ไป fifth avenue นี่แหละดีที่สุดแล้ว ลัลล้าแหล่มๆ จริงๆ

เดินกันจนเหนื่อยต้องเติมดีเซลหน่อย กล่องนี้ไม่มากไม่มาย 14 ดอลล์เอง กินๆ ไปเหอะ อีก 2 วันจะได้กลับบ้านแล้ว แถวเมืองนนท์ไม่มีแซลมอนให้คนอย่างป้าได้ทำเวอร์


กินแซลมอนที่นิวยอร์กนี่ถือว่าถูกมาก บ้านเราจานละ 400 บาท ได้นิดเดียวเองอะ ส่วนที่นี่กินกันเป็นโลยังไม่เกิน 500 บาทเลย


ป้าทานแซลมอนไปเกือบ 6500 บาท แหะๆๆๆๆ ทริปป้าแพงเพราะแซลมอนนี่ละคะ แต่เชื่อไหมว่ามันไม่ได้เกิดประโยชน์ไรกับป้าสักนิดเดียว  หรือว่าจะเป็นแซลมอนปลอมวะเนี่ย


กลับมาเมืองไทยต้องไปตรวจผลเลือด เจอเลือดบวกเปล่าป้า น่าจะเจอนะ ป้าใช้ชีวิตเสี่ยงซะขนาดนี้ อิ อิ อิ



เจอเลือดบวกป้าไม่กลัวหร็อก สมัยนี้ยาดีจะตาย อยู่ได้อีกเป็น 10 ปี แต่ถ้าเจอมะเร็ง ป้าเจียดเงินมรดกซื้อโลงรอรับรองไม่เดือดร้อนลูกหลาน


ผลการตรวจเลือดทำเอาป้าอยากบินกลับเมกาไปขอตังค์ค่าแซลมอนคืน!!!


ร่างขายของป้าโปรตีนต่ำมาก!!! ชิ ชิ ชิ ชิ แซลมอนเมกาไม่มีโปรตีน ความรู้ใหม่ อย่าไปบอกใครเขาละว่าป้าค้นเจอคนแรก ขี้เกียจรับรางวัลโนเบลอะ

อิ่มจากแซลมอนที่ผ่านการสกัดโปรตีนเรียบร้อยแล้ว ป้าเดินต่อไปอย่างไร้จุดหมาย จนมาเห้นไอ้ตึกนี่ อ้าวๆๆๆๆๆๆ  ชีวิตตูก็ hi so เหมือนกันนี่หว่า ตูได้เหยียบ TIME SQUARE แล้วโว้ย ปลื๊ม ปลื้ม  หลงแสงสีจริงๆเลยนะป้า

ซากุระที่สวนนี้สวยจริงนะ แต่ของแท้ต้องไปดูที่ญี่ปุ่นนะครับ

ในที่สุดก็ได้เจอไทม์สแควร์จริง ๆ แล้วนะครับ

แอบอู้งานเข้ามาชมรีวิวดอกไม้สวยๆของคุณป้าต่อจากเมื่อคืนค่ะ

ตามติดอย่างใกล้ชิดต่อไปครับ....

ตามไปเที่ยวด้วยคน

เย้ กลับมาตามต่อด้วยคนค่ะ

อ่านๆไปก็ตกใจ นึกว่าเจ้าปร้าทำรูปหายซะแล้ว น้ำตาเกือบตกแน่ะ

ป้า  ทำเต้าน่ะต้องที่เมืองไทย  ถูก ได้ขนาดเท่าที่ต้องการ  เอาแบบก้มแล้วไม่เห็นเท้าเลยนะป้า  แต่ระวัง ตอนบินสูงนิดนึง มันจะระเบิดเอา  

ใช่แล้วป้า  ก้อปของแท้  Copy in Thailand เลยนะ  ไปได้มาจากเกาะสมุยอ่ะ

หวัดดีคะคุณ toytrip


แหมๆๆๆ เข้ามมาอ่านของคุณ toytrip ทำเอาป้าหวั่นไหว เพราะแอบคิดเรื่องญี่ปุ่นนานแล้ว แต่มันยังไม่โดนถึงที่สุดขนาดจะยื่นวีซ่าแล้วซื้อตั๋ว อีกครึ่งเดือนจะได้คำตอบว่าจะไปที่ไหน เพราะป้าต้องขออนุญาตเนรเทศ เฮ่ยๆๆ ไม่ใช่ ออกนอกประเทศภายในสิ้นเดือนสิงหานี้คะ ส่วนเรื่องเนรเทศตัวเอง ป้ายังไม่ถึงขั้นนนั้น  อย่าลืมเข้าไปอ่านหลังไมค์นะคะ

แอบบอกแบบจริงใจว่า จริงๆ แล้วแอบหมั่นไส้ทุกคนที่ได้เหยียบ TIME SQUARE  อะ ทำไมตูไม่มีโอกาสวะเนี่ย ทุกครั้งที่ดูข่าวเคาท์ดาวน์ปีใหม่ ทำไมต้องพูดถึงที่นี่วะเนี่ย มันเจ๋งนักหนาหรือไง โธ่เว้ย  แค่เมืองแห่งแสงสี ทำไมคนหลงแสงสีกันจัง หมั่นไส้ๆๆๆๆๆๆ  



เมื่อมาถึงนิวยอร์กแอบคิดตูจะไม่เหยียบ TIME SQUARE เด็ดขาด คนอย่างตูจะไม่คลั่งใคล้ในสิ่งที่คนอื่นคลั่งใคล้



เมื่อเงยหน้ามาเห็น TIME SQUARE  แหะๆๆๆๆ    ป้ายืนตะลึงจังงัง อ้าวๆๆๆ แหล่มนี่หว่า แจ่มเลย ใช่ที่ของเราเลย เหมาะกับคนอย่างเราอย่างยิ่ง เพราะคนอย่างเราชอบนั่งดูคน คนเยอะๆ แบบนี้ถูกใจอย่างยิ่ง



เดินชะเง้อจนคนเคล็ด เหมือนตอนเข้ากรุงเต้บใหม่ๆ เลยอะ โอ้ววววววว ตู hi so หรอย มาเหยียบ TIME SQUARE  แล้ว สายตาของเจ้าป้ากวาดหาที่นั่งทันที



เอาวะวันนี้ตูจะนั่งให้ถึงเช้าเลย  ป้าขนาดนั้นเลยเหรอป้า!!! เป็นไปได้ป้าเรา

ตอนที่ไปถึงมันยังไม่มืดเลยคะ แต่ไม่น่าเชื่อว่าคนเยอะมากขนาดนี้ จะคลั่งใคล้อะไรนักหนาเนี่ย วัตถุนิยมกันจริงๆ  แล้วป้าไปทำไมหะ  ฉ้านไม่ได้คลั่งใคล้สักหน่อย แค่มาดูว่าทำไมคนมันคลั่งใคล้ความไร้วฒนธรรมขนาดนี้ อิ อิ อิ ขนาดไม่คั่งใคล้ป้านั่งไปกี่ชั่วโมง



เชื่อไหมว่ามันไม่มีที่นั่งเหลือเลย ป้าเห็นครอบครัวของชาวจีนที่มากับทัวร์กลุ่มใหญ่ เจ๊ๆๆๆแกสุดยอดเลยอะ เก้าอี้ที่ว่างบรรดาเจ๊ๆๆๆๆ เอาถุง shopping มาวางจองไปหมด ฝันไปเหอะว่าจะได้ฉกเก้าอี้มานั่ง  แถมมีการเล่นเก้าอี้ดนตรีด้วยนะ สลับกันไปถ่ายรูป ส่วนคนที่เหลือนั่งใช้สายตาพิฆาตทุกคนที่เดินผ่านมา ประมาณว่า เก้าอี้ของพวกตู อย่าแตะ


ขนาดว่าป้าหน้าโหดขนาดนี้ ใช้สายตาพิฆาตกว่าจิกไปนะ แต่สู้สายตาของเจ๊ๆๆๆ แกไม่ได้ เจ้าป้าเลยต้องอาศัยพื้นถนนเป็นที่วางตูด นั่งมันบนถนนนี่แหละ ชมเมืองแห่งแสงสีที่หาได้มีวัฒนธรรมใดๆ ไม่ แต่ใจป้าพองโต


ทำไมพองโตป้า ทำไม มีไรปะ    ถามมากจริงๆ ไม่เห็นหรือไงว่ามีทุกสัญชาติให้เลือกเลยอะ

ทุกคนที่มานั่งมีของกินมาด้วยทั้งนั้น ส่วนเจ้าป้ากระเป๋าแบนแฟนทิ้งแล้ว ไม่มีเงินแล้ว ป้าเลยนั่งมองน้ำลายคนอื่นไปก่อน


ไม่เคยรุ้มาก่อนเลยว่าที่นี่มีตำรวจรถม้าด้วยคะ ตำรวจขี่ม้าควบบ กึก กึก กึก ฝ่าฝูงชน แต่ละคนหล่อซะ  ยิ่งมีคนมามุงดูเยอะ ยืดจนตัวพองเลยอะ ม้าวิ่งเร็วมากป้าละห่วงจริงๆ ชนใครตายสถานเดียว เพราะม้าตัวใหญ่มาก



มีสิ่งที่ไม่น่าปลื้มคือ ม้ามันมันส์ใช่ปะ วิ่งไปขี้ทะลักจากตูด ไม่เห็นมีใครเก็บเลยอะ  ขี้กองเบ้อเร่อ ใครเหยียบละซวยสถานเดียว จะไปล้างเกือกที่ไหน

ใกล้เกาะกลางถนนจะมีเก้าอี้พร้อมโต๊ะมาวางให้บริการพวกที่สังขารไม่ทนได้นั่งกันคะ  จำนวนเก้าอี้ไม่มาก แต่คนที่นั่ืงแล้วแทบจะซื้อเก้าอี้กลับบ้าน ไม่ยอมลุกกันจริงๆ


ไม่ไกลกันจะมีอัฒจรรย์ ให้ขึ้นไปนั่งตามศรัทธา สามารถชมวิวสูงกว่ากองขี้ม้าขึ้นมาอีกหน่อย

แถว TIME SQUARE มันมีเอกลักษณ์ของตัวเองดีนะ ป้าเองเห็นเมืองใหญ่ไม่มากหรอก แต่คิดว่าที่นี่มันแปลก!!! แปลกที่มันสามารถทำให้คนคลั่งใคล้มันได้มากขนาดนี้


ป้านั่งจับเราดาห์หาคนหล่ออยู่นานมาก จากนั้นคิดว่า ถึงเวลาเสียทีที่จะต้องซื้อขิงฝาก เลยแวะเข้าไปในร้านขายเครื่องสำอางค์แบรนด์เนม เอาซะหน่อย  และนี่คือที่มาของเรื่องที่ป้าแทบจะตบตีกับพนักงานขายเรื่องบัตรเดบิต


มาถึงนิวยอร์กแดนของแฟชั่น แหล่งของเครื่องสำอางค์ นึกว่าจะมีราคา 199 เหมือนบ้านให้ป้าปลื้น ที่ไหนได้ แพงมาก แพงจริงๆ แพงโคกๆๆๆๆ  ใครที่อยากมาซื้อเครื่องสำอางค์ที่นิวยอร์กเปลี่ยนใจเหอะ แบกหนักเปล่าๆ

ป้าเสีียเจ้านี่มา คือว่า กลางคืนชอบแปลงร่างเป็นนางผีเสื้อปีกทองอะนะ


เสียหายไปกับไอ้ลังโคม ลังพังนี่ไป 1500 บาท แต่ไม่รู้ว่าที่กรุงเต้บขายเท่าไหร

กว่าจะหาคนถ่ายภาพได้แทบหายอยากเลยอะ


ต้องถ่ายซะหน่อยเดี๋ยวจะหาว่าป้าเอาภาพมาโม้ ได้ไปจริงหรือเปล่าก็ไม่รู้


ขอตั้งชื่อภาพนี้ว่า  สวยสังหารย่าน TIME SQUARE

ป้าเดิน shopping อยู่นานมาก ชั่วโมงกว่าเลยอะ ซื้อมาเยอะละสิท่า


แหะๆๆๆๆๆ พูดจาหยาบคายอย่างยิ่ง แค่ 1500 ป้าก็ตาเหลือกแล้ว ชั่วโมงกว่าๆ นะป้าเดินดูอย่างเดียว เข้าทุกร้านเลยอะ เพิ่งรู้ว่าการเดินดูของมันก็มันส์ไม่ใช่เล่น ดูแล้วลอง ลองแล้วถอด จากนั้นก็เดินออกเนียนๆ จะซื้อทำไม แพงจะตาย เสีย concept



เนื่องจากป้าเคยซื้อลีวายส์ให้หม่อมพ่อ 140 ดอลล์ เอื้อกๆๆๆๆ หืดขึ้นคอเลยอะ นี่ถ้าไม่หวังผลว่าจะยึดคฤหาสน์ที่เมืงคอนมาครอบครอง ฝันจะไปเหอะว่าป้าจะลงทุน


ป้าลองเดินเข้าร้านลีวายส์แถวๆ นี้ อิ อิ อิ ปลื้มในหัวใจเพราะมันแพงกว่าที่ป้าซื้อมาเยอะเรยยยยยย    นอกจากลังโคมลังพังแล้ว ป้ายังเสียท่าให้กับนาฬิกาข้อมือของ M&M ไปอีก 650 บาท เชื่อไหมว่าป้าละช้ำใจมาก กางเกงยีนส์ 2 ตัวท่านพ่อใส่ไม่ได้ ตอนนี้ยังแขวนอยู่ที่ยุ้งข้าวเลยอะ นาฬิกาอะไรวะ ตั้งเวลายากฉิบ



จนบัดนี้ป้ายังตั้งเวลาไม่ได้เลย มันยังนอนเค้เก้อยู่ที่พื้นเลยอะ  ความจริงไม่น่าเซ่อเลยนะ ซื้อแล้วเราน่าจะให้เขาตั้งเวลาให้ด้วย  แต่ป้าไม่กล้าขอร้องพนักงงานอะ เพราะป้าพูดไม่ถูก เสียไปฟรีๆ 650 บาท

มือสนิทป้ากลับออกมาจากโลกแห่งความฝันสู่โลกแห่งความเป็นจริง คือ ออกมาเดินเล่นดูแสงสีกันอีกครั้ง



ได้ยินเสียงเจี๊ยวจ๊าว ดังลั่นมาก แถมมีคนมุงดูมากมายหลายล้านคน ทำไรกันเนี่ย เลยเข้าไปดูบ้าง  เชื่อแล้วอะว่าที่นี่เป้นที่รวมคนบ้าทุกจำพวกรวมทั้งคนบ้าจากประเทศไทยคนนี้ด้วย


ไอ้หนุ่มผิวสี 2 คน กำลังโชว์การแสดงที่คิดว่าเจ๋งสุด แหล่มสุด เริ่ดสุด แร่ดส์มากไรเงี้ย มีการกระโดดข้าวคนไรเงี้ย ถามหาอาสาสมััครอยู่ตลอดเวลา ถ้าพลาดขึ้นมาคาดว่าจะสันหลังหักฟรีๆ แน่นอน


กว่าจะแสดงได้ลีลามาก คนมุงดูกันหนาแน่นมาก แต่ละคนลุ้นแทบขาดใจ จะทำได้ไหมวะเนี่ย


การแสดงนี้จบลงด้วยการที่เจ้าป้าคนนี้นี่ละคะ อยากกระตื้บไอ้สองคนนั้นยิ่งนัก เพราะว่ากำลังจะแสดงอยู่แล้วเชียว ตำรวจมาจับมันเฉยเรย ไม่รู้เรื่องจริง หรือแผนชั่วกันแน่ แต่ที่แน่ๆ คนดูสองล้านคนเซ้งเห็ดเลยอะ รอนานมาก จบลงที่ตำรวจมาลากตัวไป ทับใจโคกๆๆๆๆ

หรือว่าจะกระตื้บตำรวจดีหว่า ช่างไม่รู้กาละเทศะบ้างเลย

มืดสนิทแล้วคนยิ่งหลั่งไหลมาที่นี่คะ คึกคักดีแต้จ้า

เดินจนเมื่อยมาเจออัฒจรรย์นี่ละคะ จะช้าอยู่ใย ไปหาหลุมลงดี่กว่า



ป้าเพิ่งสังเกตว่าเขากำลังเตรียมจอขนาดใหญ่เพื่อเตรียมถ่ายทอดสดพิธีแต่งงานของเจ้าชายแฮรีกับเจ้าหญิงเคธนั่นเอง

มาถึงนิวยอร์กแล้วไม่เข้า HARD ROCK CAFE ก็เกินไป ป้าตั้งใจว่าจะหาเบียร์เย็นมาถองสักเหยือก แหะๆๆๆๆ มันแพงมากเลยอะ



ภายใน HARD ROCK CAFE  เต็มไปด้วยของที่ระลึกหลายหลากแบบ ส่วนใหญ่จะเป็นพวงกุญแจ เสื้อยืด เสื้อแจ็คเก็ต แพงจนแทบไม่กล้าจับเลยอะ


แค่ได้เข้าไปก็ถือว่าเรามาถึงแล้ว คนเยอะจริงๆ เพราะสาขานี้ของ HARD ROCK CAFE   ดังสุดแล้วคะ

ภาพนี้ชอบมาก เพราะป้าขึ้นไปห้างชั้นไหนจำไม่ได้ แล้วถ่ายภาพนี้ลงมาคะ เห็นบรรยากาศของย่าน TIME SQUARE ที่แสนคึกคักมาก

ป้าอยู่จนดึกมากเลยคะ ถึงเวลาที่จะต้องกลับเสียที อ้าวๆๆๆๆๆ ไหนป้าบอกว่าจะอยู่ถึงเช้าไง ไม่เจ๋งจริงนี่หว่า



เอ่อ อ่า อืม อึก คือว่า มันหนาวจะตาย แล้วป้าใส่แค่เสื้อยืดตัวเดียว ไม่ได้เอาสื้อหนาวมาด้วยใครจะทนได้ หน้าบางหนังบางอย่างงี้มีหวังแข็งตาย



เนื่องจากเดินอยู่หลายรอบมาก วนไปวนมาเข้าซอยโน้นออกซอยนี้จนมึนไปหมด พอจะกลับป้ามึนมาก หาสถานีรถไฟใต้ดินไม่เจอซะงั้น แทบจะยอมนอนกลางถนน

เมื่อหาเจอแล้วป้ามึนอีก ไม่มีสายที่ต้องการ สถานีรถไฟใต้ดินที่ใกล้ที่สุดแห่งนี้นะมันใหญ่มากเลยอะ เดินข้างในสัก 2 โลได้มั้ง เพราะต้องเดินลอดข้ามฝั่งมั่วไปหมด เพราะไม่มีสาย A ที่ป้าต้องการนะสิ เดินกันจนขาลากจริงๆ ทำให้นึกถึงเกาหลีใต้จริงๆ สถานีกว้างยังกะมีอีกเมืองซ่อนอยู่ใต้ดิน



ดึกมากแล้วด้วย เกิดความกลัวขึ้นมานะสิ เพราะรถไฟบางสายจะหยุดวิ่งเมื่อดึกมากแล้ว แถมบางสายจะไม่ยอมจอดที่สถานีที่เราจะลง ต้องไปลงสถานีที่เลยไป หรือสถานีที่ถึงก่อน  ป้าละงงจริง เลยไปแล้วป้าจะต้องเดินย้อนกลับมาหา hostel เหรอ บ้าเลยเที่ยงคืแล้วใครจะกล้าเดินท่อมๆๆๆๆ กลับเนี่ย น่ากลัวจะตาย ให้นั่งแท็กซี่เหรอ??? เหอๆๆๆๆๆๆๆหยองอย่างยิ่ง

ความจริงสามารถขึ้นรถไฟที่สถานีตรง TIME SQUARE เลยก็ได้นะ แต่ต้องไปต่อหลายทอด  แล้วทำไมป้าเซ่อไปเดินให้ขาเคล็ดละ



สาเหตุที่ป้าไม่ยอมขึ้นตรงนี้เพราะว่าต้องต่อหลายทอดนี่ละสิ แถมมีแต่ local train ช้าจะตาย จะทำให้ยิ่งดึก ควรเสี่ยงไหมละ ถามหนอยเดะ เหตุที่ต้องเลือกสาย A เพราะมันเป็น express train นะเอง คิดว่าเร็วสุดแล้วอะ แต่เมื่อมาเทียบกับเวลาที่เดินหาสาย A สรุปแล้วเสียเวลาพอกันอะ


โม้เรื่องรถไฟใต้ดินหน่อยคะ รถไฟใต้ดินที่นี่ไม่่ค่อยซับซ้อนมากนัก ถ้าเทียบกับหลายๆ ประเทศ สถานีที่เปลี่ยนสายแล้วยุ่งยากมีแค่ 2 สถานีคือ FUTON STREET กับ สถานี TIME SQUARE นี่ละคะ มีอยู่วันหนึ่งป้าจะไป museum แถว 81 street นะ ป้าไม่รู้ไงว่ามันมี express train ด้วย นึกว่าเป็น local ทั้งหมด ไอ้สายนี่มันพาป้าไปถึงโลกพระจันทร์เลยอะ ไม่จอดเลยอะหลายกิโลเมตรเลยอะ ป้าตื่นเต้นมาก ด่าเช็ดเลย ทำไมไม่จอดวะเนี่ย ผ่านสถานีที่ตูจะลงแล้วเนี่ย ทำไมไม่จอดหะ ทำไม ป้าว่าน่าจะเลยไปสักครึ่งโลกจริงๆ



มาหายโง่เมื่อได้ยินเสียงประกาศ this is express train แป่วๆๆๆๆ จอดบางสถานี วันนั้นเลยต้องขึ้นลำใหม่สายรากหญ้าย้อนกลับมา เสียเวลาโคกๆๆๆๆเลยอะ

เมื่อเข้ามาถึงภายในสถานีมีเหตุให้เจ้าป้าต้องเสียเวลากันอีกครั้ง


เพราะนักดนตรีซำเหมามาเป่าแซ็กให้ป้าต้องเคลิบเคลิ้มกันอีกครั้ง ต้องแวะฟังซะหน่อย ของฟรีใครก็ชอบ เพราะถ้าพูดแบบเวอร์ๆ คือเขาเล่นดีกว่าร้าน jazz หลายๆ ร้านในกรุงเทพบ้านเราเยอะเลย


สรุปแล้ววันที่ได้หลายบรรยากาศทั้งธรรมชาติแบบญี่ปุ่น ตามด้วยแสงสีที่ชวนให้เสียคน จบด้วยดนตรีแจ๊ซเพราะ เออ....ชีวิตตุแหล่มจริงๆ

ขอร่ำลาตอนนี้ด้วยภาพนี้คะ

ขอบคุณทุกคนที่เข้ามาโหวต มาชม มาทำเนียน มีความสุขทุกท่านนะคะ
ขอบคุณทุกเสียงเหล่านี้คะ  : สิบล้อชอบเที่ยว, Coffee Blended, teddy bear in the box, SkylineKip, jasssilp, สาวหน้าใส, Rosie Blossom, toytrip, ลอร่า อิงกัลส์ ~*, cascar, Matterhorn, LittleEntchen



เจอกันในตอนสุดท้ายซะทีคะ

NEW YORK ตอนที่ 15 เมื่อเมืองนี้มีเทพีเสรีภาพ 2 ตัว

ป้า ป้า ... ถ้าปิกัสโซ่เห็นอิชั้น ด้องขออิชั้นเป็นนางแบบแน่เลย

ตามมาห่าง ๆ ให้พอคิดถึงค่ะ ^^

ป้า ป้า ... ถ้าปิกัสโซ่เห็นอิชั้น ด้องขออิชั้นเป็นนางแบบแน่เลย  

จากคุณ : Pjanet    
เขียนเมื่อ : 11 ส.ค. 54 21:51:31  
 

................


คุณปุ้ยคะ เราสองคนช่างหน้าตาเหมาะกับการเป็นนางแบบของปิกัสโซ่อย่างยิ่งเลยอะ

ตามมาห่าง ๆ ให้พอคิดถึงค่ะ ^^

จากคุณ : @}-- เยอบีร่า --    
เขียนเมื่อ : 15 ส.ค. 54 13:30:02  
 ......

ขอบคุณอย่างยิ่งเลยคะ ที่ยังตามป้ามา ช้าไม่ว่ากันคะ อ่านกันเรื่อยๆ เหนื่อยแวะกระทู้อื่นก่อน แล้วทักทายกันเมื่อคิดถึงนะคะ