สืบเนื่องจากกระทู้นี้

http://topicstock.pantip.com/blueplanet/topicstock/2011/05/E10607124/E10607124.html

มีโอกาสได้ร่วมประสบการณ์กับเจ้าของกระทู้ข้างต้นในทริปที่ผ่านมา ถึงแม้เหตุการณ์จะผ่านมาหลายเดือนแล้วแต่คงยังไม่ช้าไปที่จะขอมีส่วนร่วมแบ่งปันสิ่งที่เก็บเกี่ยวได้ระหว่างทริปให้เจ้าของกระทู้และทุกท่านได้อ่านกัน

คราวน้ำท่วมใหญ่ที่อ.นบพิตำเมื่อช่วงเดือนเมษาที่ผ่านมา อาสานักเดินป่าจากทุกทิศได้สละกำลังกายและเวลาอาสากันลงไปช่วยเดินเท้าแจกจ่าย ยา ของยังชีพให้กับชาวบ้านในพื้นที่ที่ถูกตัดขาดจากโลกภายนอก

โดยนายแพทย์รังสิต ทองสมัคร์ หรือที่เราเรียกกันว่าคุณหมอรังสิตได้จัดตั้งศูนย์ช่วยเหลือขึ้นที่สวนฝากฟ้า

หลังจากสถานการณ์บรรเทาลง วันที่ 14-17 พ.ค. พี่วาร์ คนบนทางชันแห่งสันเย็น จึงได้จัดทริปนี้ขึ้นเพื่อเป็นการขอบคุณน้ำใจจากชาวอาสา และเพื่อระดมทุนช่วยเหลือฟื้นฟูระบบสาธารณูปโภค ที่อยู่อาศัย ให้กับชาวบ้านที่ยังไม่ได้รับความช่วยเหลือจากทางการ รายได้ทั้งหมดหลังหักค่าใช้จ่ายทริปแล้วจะนำไปเข้ากองทุนคุณหมอรังสิตต่อไป

เราไม่ได้มีโอกาสไปช่วยในคราวแรก จึงไม่รอช้าที่จะร่วมทริปนี้ ความสวยงาม เพลิดเพลินที่ได้เก็บเกี่ยวมาระหว่างทริป เทียบไม่ได้กับความยินดีที่ได้เป็นส่วนหนึ่งในการคืนความสวยงามให้พื้นที่ คืนรอยยิ้มให้กับชาวบ้านต่อไป

...

ทริปนี้ 3 วัน 2 คืน เริ่มการเดินทางกันที่ 'สวนฝากฟ้า' ที่คุณหมอให้คำนิยามว่า สวนที่ฝากให้ฟ้าดูแล ตามคำบอกเล่าจากป้าแต๋ว สมาชิกกิติมศักดิ์ผู้คร่ำหวอดในวงการเดินป่ามากว่า 20 ปี

...

สวนนี้ต้อนรับทุกท่านที่มาเยือน ที่นอนกว้างขวาง สะดวกสบาย มีต้นไม้ให้เลือกผูกกันได้ตามใจชอบ (ถ้าไม่กลัวยุง อิอิ) มีข้อแม้ว่าให้ช่วยกันปัดกวาดดูแลความสะอาด เรียบร้อย ภายในส่วนที่พักก็พอ

โพสผิด จริงๆ แล้วคำบรรยายอันนี้เป็นของภาพข้างบน

หรือจะเลือกนอนในบ้านก็ไม่ว่ากัน จริงๆ ไม่ได้ตั้งใจเก็บภาพภายในสวนซักเท่าไหร่ เพราะรอบตัวร่มครึ้มไปด้วยต้นไม้ใบบัง เลยมีให้ดูกันแค่สองรูป ที่เห็นคือส่วนซักล้างของบ้านหลังถัดจากโถงรวมพลในภาพแรก จะเห็นบ้านอีกหลังอยู่ถัดออกไป แต่ทั้งหมดมีกี่หลังกันแน่ก็ไม่ทราบได้ เพราะเราขี้เกียจ ไม่ได้เดินดูให้ทั่ว

เมื่อเสร็จสิ้นความวุ่นวายของสมาชิกในการเก็บของลงเป้ ก็ได้เวลาขนหมูไปส่งยังจุดเริ่มเดิน ระหว่างทางต้องข้ามคลองหลายแห่ง ร่องรอยความเสียหายยังคงอยู่ ตามคำบอกเล่า คลองเล็กๆ ให้น้ำใสไหลรินแปรขนาดเป็นกว้างใหญ่แต่ตื้นเขินด้วยมวลทรายทับถม

การเดินทางเริ่มต้นที่นี่ น้ำตกกรุงนาง (ถ้าจำผิดเดี๋ยวจะกลับมาแก้) จริงๆ แล้วมันอลังการ น่าเล่นมากเลย แต่ด้วยความรีบเลยกดมั่วๆ ไป

ระหว่างทางที่ตัดชันขึ้นไปยังที่พักคืนแรก กล้องคอมแพ๊คน้อยๆ ของเราก็ไม่มีโอกาสได้ออกมาสัมผัสกลิ่นป่าเลย ยกเว้นรูปนี้รูปเดียว

ดอกไม้แปลกตามาก ^^ ขอบคุณการแบ่งปันครับ

สมาชิกทั้งทริป ทั้ง เจ้าหน้าที่ คนน้ำ ลูกทัวร์ ลูกหาบ นับได้เกือบ 30 ความครื้นเครงในบทสนทนาเพื่อทำความรู้จักตัวตนกันและกันช่วยกำจัดความเหนื่อยล้า ท้อแท้ แต่ละก้าวย่างได้เป็นอย่างดี

เวลาผ่านไปไวเหมือนโกหก บ่ายแก่ๆ เราก็มาถึงที่พักคืนแรก ได้เวลาหุงหามื้อเย็นเพื่อเติมพลังกายให้กับทุกคน ห๊อม หอม กลิ่นข้าวกรุ่น

เมนูพิเศษของค่ำคืนนี้ 'เต้าหู้ติดล้อราดน้ำมันหอย' เราแบกเต้าหู้แท่งนี้ไปจากภูเก็ต เพราะไม่อยากให้มันเสียคาตู้เย็นที่บ้าน ใครทำก็ไม่รู้ รู้แต่ว่า อร่อยเหาะ

ขาวอวบนึ่งร้อน ราดซอสเค็มหวาน ให้รสอร่อยลิ้น

หลังอิ่มข้าว แต่ละคนก็แยกย้ายกันทำกิจกรรมที่ตัวเองโปรดปราน บ้างก็ตั้งวงสนทนาเพื่อเพิ่มระดับความสนิทสนม บ้างก็ตั้งวงกินเหล้าเคล้าเสียงเพลง บ้างก็พักผ่อนเพื่อลดทอนความเหน็ดเหนี่อยเมื่อยล้าที่สะสมมาระหว่างวัน

แต่สำหรับเราแล้วนั้น การได้นอนฟังเสียงน้ำไหล กังวานเสียงหรีดหริ่งเรไรเจ้าถิ่น เสียงลมโชยอ่อนต้องใบไม้ไหว ช่างเป็นสุขยิ่งนัก

ยามค่ำคืน ยลยินเสียงหรีดหริ่งเรไรขับขานบทเพลงแห่งผืนป่า พาความคิดคำนึงดำดิ่งสู่ห้วงสงบในตัวตน เตรียมตัวต้อนรับแสงแรกแห่งอรุณรุ่งที่ต้องตาด้วยใจเบิกบาน

ตามเข้าป่าไปด้วยคนคะ

กินอยู่แบบป่าๆจริงๆเลยครับ แต่เต้าหู้น่าทานจัง

วันที่ 2 ของการเดินทาง 9 โมงกว่า พี่วาร์ก็พาเราไต่ระดับกันต่อเพื่อให้ถึงสัน เดินไป พักไป หนทางไม่ไกลเกินก้าว ประมาณเที่ยงก็ขึ้นถึงทางราบบนสันเขา กล้องน้อยนอนนิ่งอยู่ใน dry pack ตามเคย เหนื่อย มือสั่น ขาตั้งกล้องไม่มี ถ่ายไปก็ไม่สวย กลัวเสียเวลา จิปาถะเหตุผล หรืออาจเพราะใจรีบร้อนลอยไปล่วงหน้าถามหาที่พักของคืนนี้ ทำให้ขาขยับเร่งพาตัวไปให้ถึงจุดหมายโดยไว ไม่ชายตาไปมองสิ่งสวยงามที่ซ่อนอยู่ตามรายทาง เว้นไว้แต่ดอกน้อย น้อย สีขาวน่าทะนุถนอม ดอกนี้

ความพยายามอยู่ที่ไหน ความสำเร็จอยู่ที่นั่น สุภาษิตบทนี้ยังคงความเที่ยงแท้ และแล้วบ่าย 3 กว่าเราก็ถึงที่พัก

พื้นที่ราบขนาดย่อมข้างริมห้วยสายเล็กที่ลัดเลาะไหลเลี้ยวมาจากตาน้ำซักแห่งหนซึ่งดูเหมือนไกลตาแต่ใกล้ใจ ก็ถูกจับจองแปรเปลี่ยนเป็นศาลาพักกายชั่วคราวให้คนพเนจรต่างถิ่นต่างที่มา

ต้นนี้ต้นโน้น fly sheet กางคลุม ตรงนี้ตรงโน้น ground sheet วางรอง คลี่เปลพรึ่บพรับ เกลียวสายทอดทับ สลับขวักไขว่ เว้นที่ให้เสียงหัวเราะหยอกเย้าแทรกตัวลอยไกลไปตามหมู่ไม้ จ้อกแจ้กสนทนาในวงเหล้าเพื่อมิตรภาพ ฉู่ฉี่สารพัดกับข้าวบ้านป่า ซู่ซ่าแหวกว่ายในสายธาร ดึกสงัด ต่างกิจกรรมผ่านพ้น เอนหลังฟังเสียงในใจตน พานพบความลับแห่งนิทรา เวลาเคลื่อนคล้อย ลับลอยดาวราย จันทร์เจ้าเร้นกาย หลบหลีกแสงฉาย กรุยกรายดวงตะวัน ลำธารซุบซิบ นกกาจุ๊กจิ๊ก ปลุกเราให้ตื่นจากภวังค์

วันนี้วันที่ 3 เรามีเวลาทั้งวันเดินเล่น เก็บรายละเอียดรอบที่พักบนสันเขา พี่วาร์บอกเราว่าจะพาเดินไปดูตาน้ำที่อยู่ไม่ไกล แค่เดินตามลำห้วยไปเรื่อยๆ เดี๋ยวเดียวก็ถึง สายๆ ได้เวลา น้อง x ลูกหาบคู่ใจพี่วาร์นำสมาชิกที่เตรียมตัวพร้อมแล้วล่วงหน้าไปส่วนหนึ่ง นัดแนะกันว่าแบกเสบียงไปกินมื้อเที่ยงกันที่ตาน้ำ ซักพักพี่วาร์ เรา กับสมาชิกที่เหลืออีก 4-5 คนก็ตามรอยเท้าที่ล่วงหน้าไปห่างๆ ระยะทางพอตะโกนกันได้ยิน

จ้าวป่าพาโขลงทิ้งรอยให้เห็นประปราย ทั้งรอยตีน ขี้ช้าง รอยถูสีข้างกับไม้ยืนต้นให้ลดระคายผิว เสียดายไม่ได้เจอตัวเป็นเป็น แว่วเสียงบอก ดีแล้วไม่ได้เจอขี้คร้านจะวิ่งป่าราบกลับภูเก็ตแทบไม่ทัน

กระชับกล้องเตรียมพร้อม เจอตรงไหนที่น่าสนใจก็แวะถ่าย

จุดตำบลที่เราอยู่ไม่มีวิวพาโนรามา 360 องศาให้ชื่นตาต้องใจเหมือนยอดเขาอื่นๆ

แต่เพียงแค่เราเปลี่ยนมุมมอง

...

ก็จะพบว่ายังมีสิ่งน่าสนใจอื่นรอให้เราค้นหาเรื่อยไป

ลัดเลาะไปซักพัก คนตาดีก็ชวนชี้ให้ดูเอื้องน้อยซ่อนตัวท่ามกลางใบบังบนคาคบไม้สูง ต้องแหงนคอตั้งบ่ากว่าจะได้ยลโฉม อีกคนช่วยส่องไฟจากใต้ล่างให้ได้เห็นกันถ้วนหน้า

...

ขอแค่มีความพยายามและความมุ่งมั่น อุปสรรคใดๆ จะผ่านพ้น เมื่อระยะทางแนวดิ่งขวางกั้น พี่เชาว์ ตากล้องระดับโปรจึงต้องลงทุนปีนต้นเพื่อนบ้านเพื่อให้ได้ภาพตามใจนึก

...

ไปกันต่ออีกเลี้ยวโค้งก็เจอเข้ากับสลัม ‘บีโกเนีย’ พืชประจำถิ่นสันเย็นเห็นได้ทั่วไปในระดับกว่าพันเมตร ให้รสเปรี้ยวซ่า เราช่วยกันเก็บช่วยกันกอบหอบไปเหนาะน้ำพริก หรือใครจะเด็ดท่อนพอคำใส่แกงส้มต้มเปรี้ยวก็ตามแต่จะดัดแปลง

...

เคลื่อนขบวนไปอีกพัก พี่วาร์ก็หันมาบอกว่า ไอ้น้องพี่ตามรอยกลุ่มหน้าไม่เจอ สารภาพว่าเป็นครั้งแรกที่มาตาน้ำเหมือนกัน หัวเราะกันเสียงหลงว่าอ้าว ‘หลงป่า’ แล้วนั่นไง จึงตัดสินใจเลี้ยวหัวกลับทางเดิมเพื่อไปเติมอาหารกายกันที่แคมป์

ไม่ถึงก็ไม่เป็นไร คิดซะว่าการได้เห็น ‘ต่าง’ ปฏิบัติ ‘ต่าง’ จากคนอื่น เป็นการเติมเต็มหลากมิติทางปัญญา อารมณ์ และจิตวิญญาณ

...

เพียงแค่ละเมียดอารมณ์ไปตามจังหวะวรรคแห่งก้าวย่าง

....

ละมุนตาไปกับความงามที่ธรรมชาติสรรค์สร้าง

...

ละล่องใจไปตามเสียงกระซิบแห่งขุนเขา

...

แล้วจะพบว่า สิ่งละอันพันละน้อยที่ใครมองว่าด้อยค่า

...

เปรียบได้ดั่งรางวัลชีวิต เพียงแค่เราใช้ใจ ’มอง’ และ ‘ชื่นชม’ ทุกคุณค่าแห่งการมีอยู่บนโลกใบนี้

...

แล้วจะเห็นว่า ‘เรา’ เป็นเพียงแค่ฝุ่นผงท่ามกลางการดำรงอยู่ของธรรมชาติอันยิ่งใหญ่

บ่ายอ่อนๆ อีกกลุ่มก็กลับมา โขมงโฉงเฉงมาแต่ไกลว่าหายไปไหนกัน เรื่องเล่าเคล้าเสียงหัวเราะจากแต่ละคนเอื้อนเอ่ยให้ได้ฟัง แบ่งปันรอยยิ้มให้แก่กันถ้วนหน้า

เมื่อความมืดโรยตัว เราทุกคนก็ล้อมวงทานข้าวเย็น หลายหลากเมนูให้เลือกสรร ทั้ง แกงไตปลาใส่สารพัดผัก บีโกเนียแกล้มน้ำพริกกะปิรสเด็ด  ต้มจืดฟัก ยำปลากระป๋อง ผัดไก่ใส่ฝอยกะหล่ำปลี สาธยายไม่หมดจริงๆ หลังจากนั่งให้ข้าวเรียงเม็ด ระหว่างรอของหวานกล้วยตากบวชชี เรื่องเล่านานาประเภทที่หลอมรวมจากประสบการณ์ ความคิด ทัศนคติ ก็พรั่งพรูออกมาจากแต่ละคนสลับกับมือกระดกจอกไม้ไผ่ใบจิ๋วบรรจุน้ำละลายพฤติกรรม ยิ่งดึก ยิ่งเมา บทสนทนาเงียบหายแทนที่ด้วยเสียงร้องรำทำเพลงที่ยิ่งเพิ่มระดับแข่งกับความหนาวรอบตัว ความขัดเขินที่ปรากฏให้เห็นช่วงแรกของการเดินทางละลายหายไปตามความถี่ของการส่งเหล้าเข้าปาก คืนนี้เป็นคืนสุดท้ายที่จะได้เปิดเผยตัวตนต่อกันและกันตามแต่เจ้าตัวจะเต็มใจ หากถูกจริต คงได้กลายเป็นคนคุ้นเคยในคราวต่อไป

สำหรับเราว่างเว้นจากวงเหล้าในยามดึก สอดตัวลงถุงนอน พิงหลังลงเปล แล้วหลับตาปล่อยใจไปตามกระแสธารแห่งความรู้สึก สำเนียงไพรรอบตัวขับกล่อมเสนาะหู สายน้ำไหลรินกระทบซอกหินแผ่วเบา สายลมไหลเอื่อยต้องใบขยับอ่อนโยน จั๊กจั่นเรไรสอดเสียงประสานลงตัว ความตื่นเลือนหายคล้ายฝัน เลือนลางความทรงจำ นำพาความปรีดาสู่จิตใจ

ตื่นมาพร้อมกับความกระปรี้กระเปร่าทั้งๆ ที่หมอกลอยละล่องโอบล้อมกาย ใครบางคนกระซิบบอกตั้งแต่เมื่อคืนว่า สวรรค์บนดินมีอยู่จริง วันนี้จะพาไปดู จึงแต่งตัวเตรียมพร้อมตั้งแต่ 6 โมงครึ่ง เดินข้ามฟากลำห้วยขึ้นเนินน้อยแล้วเดินต่อไปอีกนิดเดียว นับระยะไม่ถึง 50 เมตรจากที่พักแรม

เขยิบตัวพ้นแนวร่มไม้ริมไหล่เขา สวรรค์บนดินก็ค่อยๆ เผยโฉมผ่านช่องลอดให้ได้ยล

ภาพเบื้องหน้างดงามดุจดั่งสวรรค์ชั้นฟ้า กลัวว่าเพียงแค่กระพริบตา ทุกสิ่งจะพร่าเลือนหายไป

ตะวันเรื่อเรืองแสงสีทอง สาดส่องกระทบหุบเบื้องล่าง กลุ่มหมอกลอยล่องละลิ่วลม ก่อเกิดเชิงริ้วทอดมิติกว้างไกลสุดสายตา

ใครคนเดิมบอกเขยิบเดินไปอีกนิด ก็จะเห็นมากขึ้น ไร้ใบบดบัง ลองดูก็ไม่เสียหายทั้งที่ใจเสียดายไม่อยากพลาดซักเสี้ยวนาที แต่แล้วความคิดก็ลิงโลดเมื่อได้เห็นจริงตามคำชักชวน แถมใจดีอยากแบ่งปัน วิ่งกลับไปบอกต่อสมาชิกให้รีบมาดูโดยไว

...

เสียงชัตเตอร์ระรัวกดพัลวัน เพื่อเก็บภาพความประทับใจกลับไปให้มากที่สุดเท่าที่จะทำได้ แต่ไม่ลืมที่จะประทับรอยธรรมชาติรังสรรค์ลงในทุกโสตสัมผัส เพราะความงามที่ถ่ายทอดออกมาผ่านเครื่องมือดิจิตอล ไหนเลยจะเทียบเท่าความงามที่สื่อผ่านจินตนาการยามคิดคำนึง

ได้เวลาร่ำลาสันงามเย็นตากลับคืนสู่โลกอันวุ่นวายเบื้องล่าง ชั่วระยะเวลาไม่กี่วันในสวนสวรรค์ลอยฟ้าได้เติมความความชุ่มชื่น ฟื้นความชุ่มฉ่ำลงในหัวใจ เพื่อมีแรงดำเนินไปตามครรลองเวลา

ก่อนกลับไม่ลืมที่จะเก็บภาพนี้เตือนความจำว่าครั้งหนึ่งเราได้มาเยือนที่นี่

บัวแฉก พืชสัญลักษณ์ประจำอุทยานเขานัน โบกใบอวดสะบัดทุกหนแห่งรอบกาย

ขากลับ ระหว่างทางเดินในป่าใกล้ถึงน้ำตก ได้ยินเสียงแกรกกรากดังอยู่ใต้ซากใบแห้ง หยุดพักเงี่ยหูมองหาสาเหตุ พลิกเขี่ยใบร่วงปกคลุมแล้วก็จ๊ะเอ๋ เต่าน้อยตัวนี้เตาะแตะต้วมเตี้ยมไม่สนใคร

ให้พลันสงสัย รึว่ามันอยากไปขึ้นสันย็น

สันเย็น ผืนป่าโบราณแห่งเทือกเขาหลวง ในมิติที่เราได้สัมผัส เยือกสงบสวยงามตามคำร่ำลือ จนไม่น่าเชื่อว่าร่องรอยทรุดเซาะเบื้องล่างเป็นผลจากการโหมกระหน่ำอย่างเกรี้ยวกราดลงมาจากเบื้องบน

ฤาว่าบทลงโทษจากธรรมชาติในครั้งนี้จะเป็นการกระตุ้นเตือนสำนึกแห่งพอเพียง แบ่งปัน ที่นับวันจะเลือนหายไป ให้ผลิดอกออกผลในใจผู้คนอีกครั้งหนึ่ง

...

จบโพสค่ะ ขอบคุณล่วงหน้านะคะที่ติดตามอ่าน ต้นส้มจะไม่อยู่ 3 วัน เข้าป่าหาภาพสวยๆ มาให้ชมกันอีก แล้วเจอกันค่ะ

ขอบคุณสำหรับรีวิวรูปสวยๆของป่าไม้ดอกไม้อันสวยงามแห่งนี้
ขอให้คุณต้นส้มแสนรัก ณ ภูเก็ต เดินทางปลอดภัยนะคะ  
รอชมรูปอีกค่ะ  

เยี่ยมยอดจริง..จริง
ปลอดโปร่ง..โล่งสมองด้วยแหละ

ตามไปด้วยคนครับ เห็นป่าไม้เขียวๆ แล้วทำให้รู้สึกดีจังครับ

สันเย็น....รอก่อน.....ฉันต้องไปในเร็ววัน.....