เหลือเวลา อีกแค่สองอาทิตย์ ชาว ห้องบลูก็จะได้ไปมิตติ้งกันแล้ว
น่าอิจฉาจัง เพราะ ดิฉัน ( นิรันดร ศรสวรรค์ ) ไม่ได้ไป เนื่องจากอยู่ไกลกันจนเกินไป

งานมิตติ้งครั้งที่ 3 ได้มีโอกาสไปร่วมงานกับชาวบ้านเขาด้วย ยังประทับใจไม่ลืม
แหม  เสียดาย คราวนี้ไม่ได้ไป  แม้คราวนั้นไป ก็ไม่มีกล้องเป็นของตัวเอง ไม่ได้ถ่ายรูป
แต่ มีบางคนที่ได้ถ่ายรูปติดวิญญานไป ( ของดิฉันไป ) ที่แต่งตัวเป็นทองกวาว มนต์รักลูกทุ่งน่ะค่ะ

ที่ชักแม่น้ำทั้งเก้าสายมาเนี้ย ก็เพราะจะขอดูรูปตัวเองที่อาจมีใครบังเอิญถ่ายติดไป  อิอิ
เช่น กับป้าเกษ ตอนที่รันดร์เอาฝรั่งกับแจ่วปลาร้าไปฝาก  ของท่านประธานชมรมคนมีแฟนสวย
(น่ารัก) ก็เห็นแว๊บๆ ว่ามีรูปเราไปติดไปอยู่บ้าง

ขอหน่อยนะคะ   เดี๋ยวมีเรื่องเล่า น่ารักๆ มากฝาก   เพราะ  วันนี้ รันดร์ ก็จะมีฝรั่งจากฮัมบวร์ก
มาให้ป้าเกษนะคะ

..........................................................

ก่อนที่จะมีรูปตัวเองมาลง (เดี๋ยวกลับ ไปค้นหารูป และย่อมาก่อน )  เอารูปเก่าที่เคยลงแล้วไปดูเล่นๆก่อนนะคะ   รูปนี้ถ่ายที่ทะเล เชินแบก

ไม่ได้ไปร่วมงาน  แต่อยากทำความรู้จักกับเพื่อนค่ะ

มาเปิดตัวกันนะคะ  อยากเห็นค่าหน้าตาชาวบลูด้วยคน

เริ่มเลย ที่ตัวฉันเอง

เรื่องเล่า ของฉัน นั้นก็มีอยู่ว่า

กาลครั้งหนึ่ง เมื่อเดือนกว่าที่ผ่านมานี้


หลังจากที่ฉันกลับจากเมืองดึสเซลดอฟโดยการเดินทาง ทางอากาศ
สายการบิน  แอร์เบอร์ลิน ใช้ไมล์สะสมแลกตั๋วได้โดยสารมาฟรีบินภายในประเทศเยอรมัน

จริงๆแล้ว ฉันตั้งใจจะเขียนเรื่องราวนี้ ที่ฉันไปพบเจอมาตั้งนานแล้ว เพราะ ภายใเวลาเพียงไม่กี่วันที่ผ่าน
เลยไป แต่กระนั้นเรื่องราวประทับใจของฉันที่มีต่อเหตุการณ์นั้นมีล้นปริ่ม จนต้องเอามาบอกต่อ

แต่จนแล้วจนเล่า ติดเรื่องเรียน  เรื่องงาน ที่ปกติจะทำแค่อาทิตย์ละสองวัน คือ วันศุกร์กับวันเสาร์
เรียนอีกสามวัน แต่กลับกลายเป็นว่า งานเข้าตลอดเวลา คนนั้นป่วย คนนี้ลาออก จนต้องทำงาน
และไปเรียนไม่มีวันหยุด แต่ปัญหาใหญ่ที่ไม่ได้เอามาเขียนคือ ไม่ได้ใช้เนต อินเตอร์เนตที่บ้านใช้การ
ไม่ได้  โทรศัพท์ที่บ้านโดนตัดโดยไม่รู้ตัว ต้องให้ช่างมาซ่อม  พอได้เข้ามาเวปพันทิปหน่อย ก็ไปอ่าน
รีวิว ของคนอื่น เพลิน ๆ  อ่านแบบเมามันส์ จนเรื่องที่ตัวเองอยากจะเขียน ก็ไม่ได้เขียนเสียที

จนเวลาล่วงเลยผ่านมา กว่าเดือนแล้ว    ............  แต่ก็ไม่มีคำว่า สายไป  สำหรับ การเริ่มต้นเขียน


แก้ไขคำผิด นิดนึง

เรื่องราวนี้เกิดขึ้น วันที่ 11 seb 11 ซึ่งฉันลืมสนิทเลยว่า
เมื่อตอนสมัยที่ฉันเรียนอยู่ ปี 1 ตึกเวิร์ลเทรดได้พังถล่มลง
มันเป็นเหตุการณ์ที่น่าเศร้าเมื่อหลายปีที่ผ่านมา  แต่ทว่า

วันนั้น กลับมีเรื่องราวที่ฉันจะไม่มีวันลืมเกิดขึ้น  ฉันจึงอยาก
จะเอาเรื่องนี้มาเล่าให้ป้าเกษฟัง ( รวมทั้งเผื่อใครหลงเข้ามาอ่าน )

ที่อ้างชื่อป้าเกษ  เพราะกลัวไม่มีคนอ่าน ก็เลยหาคนเจาะจงซะเลย
และท่านพี่เกษ คือผู้โชคร้าย ที่น้องรันดร์ บังอาจระบุนามไป  อิอิ

เรื่องราวที่ทำให้ตื้นตันใจคือ คู่รัก ชายแก่ หญิงชรา คู่หนึ่ง ซึ่งอายุ
อานามก็ใกล้ฝั่งแล้ว  ท่านทั้งสองนั้น เป็นนักเดินทางตัวจริง มันช่าง
เป็นอะไรที่เข้ากับหัวข้อ ในขั้นเรียนภาษาเยอรมันระดับกลางที่ ฉัน
กำลัง เรียนอยู่  เพราะ บทที่หนึ่ง คือ เรื่อง  การท่องเที่ยว  และ บท
ที่สอง   คือ  เรื่อง ความงาม  คุณยาย รวมเอาหัวข้อทั้งสองมาไว้
ให้ฉันได้เรียน ในเวลาที่ร่วมสนทนา กับท่าน กว่าชั่วโมง ไว้ในครั้งเดียว

หลังจากที่ฉันไปอาเจียนในห้องน้ำ เนื่องจากเมาเครื่องบิน
ฉันก็รีบวิ่งเพื่อให้ทันรถเมล์รอบเวลา   ประมาณเที่ยงครึ่ง

เมื่อฉันวิ่งไปถึงที่รอรถ เห็นชายยืนอยู่รวมกันนับได้สามคน

สองคนยืนอยู่ด้วยกัน  และมีอีกคนเป็นชายชรา ยืนอยู่คนเดียว
ฉันเลือกที่จะสอบถามชายชรา ว่าจะร่วมเดินทางไปที่คีล เหมือนกัน
ใช่ไหม จะได้อุ่นใจว่า ฉันมารอรถถูกที่


" คุณจะไป เมืองคีล ใช่ไหม " ฉันเอ่ยปากถามเป็นภาษาเยอรมัน

ในใจก็คิดว่า  เอ เขาจะฟังภาษาเยอรมัน สำเนียงไทยของฉันออกไหมนะ

" ใช่ "    ชายชราตอบกลับมา หน้าตาเฉยเมย ไม่ยิ้ม  ดูแล้วฉันไม่อยากปราศัยด้วยเลย
พอพูดคำว่า ใช่ จบลง คุณตาขยับตัวชิดกระเป๋าใบใหญ่เท่าบ้านสองใบ เอามือกุมไว้เชียว
จนฉันคิดหมั่นไส้  กลัวฉันมากหรือไงนะ ฉันคิดในใจ

และฉันก็ยังคิดสงสัยอีกว่า ผู้ชายคนเดียวเอากระเป๋าใบใหญ่มากๆเลย ถึงสองใบเดินทางแบบนี้
สงสัยคงจะพึ่งกลับมาจากต่างประเทศ  และคงอาศัยอยู่ที่เมือง  คีล  เช่นเดียวกันกับฉันแน่เลย
แต่ก็ได้แค่คิดในใจเท่านั้น ไม่กล้าพูดอะไรกับคุณตาหรอก  เพราะที่ถามไปครั้งแรกนั้น ก็เพื่อให้
ตัวฉันได้มั่นใจเท่านั้นเองว่า  รอรถถูกที่แล้ว  และดูท่าทางคุณตาก็ไม่อยากสนทนาปราศัยกับใครเลย

แต่จู่ๆ คุณตาก็เดินมาหาฉัน พร้อมกับขอให้ฉันดูกระเป๋าใบใหญ่สองใบนั้นให้หน่อย  เอ้า ฉันก็เลยได้
สะกด  กับ งองูสองตัว   คือ   งง    น่ะสิ   เพราะท่าทางห่วงของของแกจะตาย   ยังกล้ามาฝากของ
กับคนแปลกหน้าอย่างฉันอีกหรือนี่   เอ  หรือจะมีอะไรในกอไผ่นะ  ฉันก็ชักกลัวๆเหมือนกัน  เขาว่ากันว่า...

อย่ารับฝากของจากคนแปลกหน้านี่นา     สมองก็คิดระแวง  แต่ปากดันไปรับคำเขาซะงั้น
" ได้ค่ะ "    อ้ายหยา   เราไปพูดว่า  หยา  ( Ja ) ได้ไงเนี่ย ( Ja  หรือ หยา แปลเป็นอังกฤษว่า YES )

พอฉันตกปากรับคำ คนตาก็เดินหายเข้าไปข้างใน ฉันมองตามหลังคุณตาไป ว่าแกจะไปไหนของแกนะ
หรือว่าแกปวดเข้าห้องน้ำมาก  จนต้องเสี่ยงฝากของกับฉันไว้ ทั้งที่ท่าทางแล้ว แกก็ไม่อยากจะไว้ใจฉัน
มากนี่นา

คุณตาทำเหมือนมองหาใครบางคน   สายตาสลับกับมองมาทางฉัน  คงห่วงของด้วย  หาอะไรบางอย่างด้วย  ( มารู้ทีหลังว่า  แกหา คุณยาย  )

แกเดินวนดูอยู่สองสามครั้ง  และ สุดท้าย มีเจ้าหน้าที่สนามบินเข้ามาถามคุณตา

" คุณคือ มิสเตอร์  ....  ใช่ไหมคะ  ภรรยาคุณอยู่ข้างใน เดี๋ยวดิฉันจะพามาหานะคะ " นี่คือใจความ
ที่ฉันจับได้จากการแอบฟัง  เพราะเรื่องของชาวบ้าน  คืองานของฉัน  ฮิฮิ  ( ชาวบ้านเขาเรียกว่า  ส )

พอฉันได้ฟังเจ้าหน้าที่ สนามบินพูดจบ ในใจก็คิดถึง ตากับยายของฉัน
ถ้าท่านยังไม่เสีย  ก็จะอายุรุ่นๆนี้สินะ  งานมิตติ้งคราวที่แล้ว ที่ห้องบลูจัด
ฉันยังนอนเฝ้าตา อยู่โรงพยาบาล ( นอนใต้เตียงโรงพยาบาล) แต่เนื่องจาก

มันอยากไปงานมิตติ้งมาก เพราะเครียด กล้วตาจะเสีย เหมือนอยากปลด
ปล่อย ให้ตัวเองสบายใจ และคงหาโอกาสไปยาก เหมือนคราวนี้ ที่ฉันก็
อยากจะไปอีก แต่ก็ไปไม่ได้ เพราะว่าฉันอยู่ไกล


........................................................................................

พอหลังจากที่เจ้าหน้าที่เดินเข้ามาถาม  เวลาล่วงเลยผ่านไปกว่าสิบนาที
เจ้าหน้าที่ท่านเดิม ก็ได้พาคุณยายมาหาคุณตา  ( ในทีสุด ก็หากันเจอ )
คุณยายมาถึง ใส่ชุดใหญ่เลย ฉันฟังออกบ้า ไม่ออกบ้าง ( คุณยายพูดเยอรมัน )
แต่คุณยายไม่ได้พูดใส่อารมณ์ พูดเหมือนตัดพ้อ  น่าสงสารคุณยาย ที่หลงทาง
กับคุณตา  และ ฉันก็ดูออกว่า คุณตาห่วงแค่ไหน  ฉันก็เลย เข้าไปสอเสือใส่เกือก เรื่อง
ของชาวบ้านหน่อย  

"  ฉันเห็น คุณตา เดินไปหาคุณหลายครั้งเลย  เขาเป็นห่วงคุณมาก "  

คุณยายหันมายิ้มให้ฉัน  แกพูดไปเหนื่อยไป  หัวสั่น มือสั่น เวลาแกพูด
คุณยายจะเอียงหัวตลอดเวลา

บังเอิญ ฉันมีหมอน ที่เอามาจากเมืองดึสเซลดอฟอยู่สองใบ  วางอยู่บนรถเข็ญ
ที่ใช้เข็ญของในสนามบิน  ฉันก็เลยลุกให้คุณยายนั่ง

" นุ่มจังเลยนะ "   ...  อิท ทิส เวรี่ ซอฟ    คุณยาย พูดกับฉันเป็นภาษาอังกฤษ
และชวนคุยหลายอย่าง  แกเล่าว่าแกไปทั่วเที่ยวโลกเลย

" เคยไปเมืองไทย หรือยัง "  ฉันถาม  คุณยายบอกว่า เคยไปภูเก็ต  ไม่มีคำพูด
ที่ทำให้ฉันระคายเคืองหู  ที่ฉันกลัวลึกๆ ในใจ ถึงแม้ว่าเรื่องนั้นจะเป็นเรื่องจริงที่
ประเทศไทยเป็นอยู่มานาน  แต่คุณยาย เล่าไป หน้าตามีความสุข

ฉันพูดอังกฤษบ้างกับคนยาย ( ดูเหมือนคุณยาย ชอบพูดภาษาอังกฤษ ) แต่ฉัน
ก็อยากฝึกพูดเยอรมันมากกว่า  ก็เลยเปลี่ยนเป็นเยอรมันบ้าง อังกฤษบ้าง

คุณยาย บ่นว่าเหนื่อยหลายครั้ง  วันนั้น เป็นวันทีฉันรอรถนานมากที่สุดในชีวิต
( ในประเทศเยอรมัน )   เป็นเวลาเกือบสองขั่วโมง

ทั้งๆที่ จริงๆแล้ว เวลาตามกำหนดเดินทาง รอไม่กี่นาทีรถก็ต้องมา  แต่มันติดงาน
ที่จัดประจำสองปีทีหนึ่ง ( คล้ายงาน เอ๊กโปร ที่เมืองไทย ) รถติดมาก เพราะงานเปิด
วันแรก  ฉันยังคิดในใจอยู่เลยว่า  ถ้าคุณยายไม่ได้นั่งนะ คงแย่เลย  เพราะฉันก็ยัง
เหนื่อยเลย


คุณยายนั่งสักพัก ก็เหนื่อย  แล้วก็ยืน   พอยืนสักพักก็เหนื่อย  เราสองคนคุยกันสนุกมาก
บางทีคุณยายจำไม่ได้ว่าไปไหน ก็เรียกถามสามี

และจู่ๆ คุณยายก็เรียกสามี และพูดว่า

" กางเกง คุณหลุด ลงมากองที่พื้นแหนะ "   ฉันเกือบจะหัวเราะออกมาก  แต่ก็ทำหน้าตา
เหมือนกันฉันไม่ได้ยิน  บางทีแกอาจแก่มาก  แต่ก็รักในการท่องเที่ยว

สามี ได้ยินคุณยายบอก  หันมาดูหน้านิดนึง  ก้มดูกางเกงตัวเอง  แล้วก็ชะโงกหน้ามอง
ดูรถว่ามาหรือยังต่อไป

สองสามีภรรยา  มาจากประเทศออสเตรีย  เมืองเวียนนา   เขียนชื่อที่อยู่ให้ฉันพร้อมเบอร์โทร
และกำชับว่า  หากไปเวียนนา ให้โทรหาเขา

เราถ่ายรูปคู่กัน  ฉันจะไม่ลืมคู่รักคุ่นี้เลย  ที่ทั้งสองรักกันจนแก่เฒ่า  ฉันอยากจะมีรักที่นิรันดร์
แบบนี้บ้าง  ฉันดูสายตาทั้งคู่แล้ว รับรู้ถึงความรักของทั้งสองคนที่มีต่อกันได้จริงๆ

คุณยายทาปาก สีแดงแป๊ด  ท่านบอกกับฉันว่าท่านชอบแต่งตัวสวยๆ ของในกระเป๋าใบใหญ่
ทังสองใบนั้นเกือบทั้งหมด เป็นของคุณยายเอง  ไปเที่ยวล่องเรือสองอาทิตย์ คุณยายจะะแต่งตัว
สวยๆ ทุกวัน  และเปลี่ยนเสื้อผ้าไม่ซ้ำกันเลย

ระหว่างเดินทาง ทั้งไปและกลับ  ฉันได้พูดคุยกับกับผู้คน จากอินโดนีเซีย คนหนึ่ง จากเมืองคีล
เหมือนกันกับฉันอีกคนนึง  รวมทั้งคุณยายและคุณตาสองท่านนี้  เป็นการเดินทางอีกครั้งหนึ่ง
ซึ่งฉันประทับใจ

ประทับใจในความเป็นห่วงเป็นใย ของคู่รัก ที่ถือไม้เท้ายอดทอง กระบองยอดเพรช มีช่วงหนึ่ง
คุณยายพูดว่า ห่วงตา ที่ยังไม่กินอะไรเลย  ฉันสะสมสะเบียงไว้เยอะ  ปกติก็เป็นโรคบ้าหอบฟาง
อยู่แล้ว ฉันส่งขนมให้คุณยาย บอกว่า เอาไปให้คุณตากินสิ

คุณยายเรียกคุณตามา แล้วยื่นขนมให้  แล้วคุณตายังอุตส่าห์ เอาช๊อกโกแลต ที่ได้รับแจกจาก
สายการบิน แอร์เบอร์ลิน เป็นรูปหัวใจหล่อนใส่กระเป๋าให้ฉันเลย  อิอิ  ฉันก็ได้ แต่แกกินตั้งแต่
ลงเครื่องตอนแรกแล้ว

จากที่ตอนแรกมีคนรอรถอยู่ แค่สามคน ฉันมาเป็นคนที่สี่ เวลาผ่านไปกว่าชั่วโมง รถก้ไม่มาเสียที
จนคุณยายบอกว่า ถ้าอีก ห้านาที รถไม่มา จะเรียกแท๊กซี่ และจะให้ฉันติดรถไปด้วย ( ค่ารถเมล์
ประมาณ 18,50 ยูโร )  ถ้าไปแท๊กซี่ ไม่เป็นร้อยยูโร เลยเหรอ ฉันคิดในใจ  ฉันมองดูคนรอบๆตัวอีกที
คนเยอะ จนจนกลัวว่า รถจะจุคนทั้งหมดไม่ครบ  จนถามพ่อหนุ่มคนหนึ่ง ที่คอยรายงานสถานการณ์
น้ำท่วม  ไม่ใช่ เขาคอยรางานสถานการณ์ ว่าทำไม รถไม่มาเสียที  เพราะเขาโทรไปถามที่ศูนย์

เขาบอกว่า อย่างนี้ สงสัย รถจะมาพร้อมกันสองคนเลย  ที่คนมารพมาก  เพราะว่า พวกเขาจะเดินทาง
ไปที่เมืองคีล เหมือนกัน กับฉัน  เพราะว่า มีเรือลำใหญ่ นำเที่ยวหลายลำ เพราะเป็นท่าเรือ ฉันยังอยาก
จะล่องเรือ แบบนั้นเหมือนกันเลย

และนี่ก็คือ เรื่องราว ที่ฉันจะเอามาฝากทุกคน และฝรั่งสองคนที่ฉันจะเอามาฝากป้าเกษ ก็คือ
รูป ฝรั่งสองคนตายาย และ ฉันเอง  ที่ถ่ายที่สนามบิน ฮัมบวร์ก

ฮิ้วววว !!  ป้าเกษเข้ามาดูเร๊ววววววววววววว มีคนเอาฝรั่งมาให้ดูจากภาพ(แรก) ฝรั่งเฉาะพร้อมรับประทานด้วยนะนั้น  ฮี่ ๆ ๆ



แว๊ฟฟฟฟฟฟฟฟฟฟฟฟฟฟฟฟฟฟฟฟฟฟฟฟฟฟ !!

คุณ PRUEKPOOm  ว๊าว มีคนหลงเข้ามาแล้ว  จขกท ดีใจจนออกนอกหน้าเลยอ่ะ
ขอบคุณค่ะ

เข้ามาทักทายนะครับ
จขกท. อยู่เมืองไทยป่าวครับ

ตอนนี้อยู่เยอรมันค่ะ  นึกว่านอนเสียแล้ว
คุณ ล้อหมุนตามทาง  ราตรีสวัสดิ์ค่ะ

ปีที่แล้วเอาฝรั่งหอบมาจากขอนแก่นมาฝากกันเลยที่เดียวถุงใหญ่  ..


ปีนี้ถึงมาไม่ได้  ก็ยังอุตส่าห์ส่งฝรั่ง(เยอรมัน)มาให้อีก และยังแถมเล่าประสบการณ์ดีๆส่งมาให้ป้าอ่านอีก   ขอบคุณเด้อค่าเด้อ อ อ  ..  



มีรูปจากมิตติ้งปีที่แล้วรูปเดียวจากกล้องของป้าเกษรูปเดียวค่ะ  เมื่อทองกราวเจอหางเครื่องสว.   [/b]

มาแอบอ่าน อย่าง งง งง
แต่...ก้อได้ความรู้ใหม่ว่า  สาวรันดรคนนี้ คนบ้านเดียวกานนนนนนน  อิอิ
ป้าหนิงอยู่สาคาม  แต่ทำตัวเหมือนสาวขอนแจ่น  อิอิ ไปได้ทุกเวลา
งานอิหยังในขอนแจ่น  ป้าไปเหมิ้ดดดดดดดด

ขอบคุณนะคะหนูรันดรผู้น่ารัก ที่อุตส่าห์ไปเคาะหลังบ้านให้มาอ่านทู้
ป้าอ่านเมื่อคืนตั้งแต่เปิดกระทู้ด้วยฝรั่งปอกเปลือกพร้อมลุยแล้ว 555

ป้าหนิงขา ตกลงแคนเซิลบาหลีแล้วยังคะ เห็นว่ามีทริป 20 ตุลาอ่ะ

อ่านแล้วอิ่มใจจังค่ะ
ขอบคุณนะคะที่ไปเคาะหลังบ้าน

ส่วนเรื่องรูปเดี๋ยวขอกลับไปดูก่อนนะคะ ว่ามีมั้ย
ถ้ามีจะเอามาลงให้นะคะ ^^

ตามมาอ่านเรื่องประทับใจที่สนามบินค่ะ

ตามมาอ่านกระทู้ พร้อมทักทายคุณ จขกท สบายดีนะครับ

ปกติจะแอบอ่านกระทู้ชาวบ้าน ไม่ค่อยได้ล็อคอินมาตอบเท่าไร

อ่านแล้วรู้สึกอิ่มใจครับ

ขอบคุณที่เชิญมานะครับ

ตอบหลังบ้านเด้อป้าหวอยจ๋า..

อ่านแล้วรู้สึกดีมากเลยครับ

ป้าเกษ   ขอบคุณสำหรับรูปถ่ายนะคะ จะเก็บไว้ค่ะ รันดร์เคยเห็นเอาลงแล้วคราวโน้น
แต่หากระทู้ไม่เจอ  ก็เลยลองทางลัด อิอิ   รักป้าเกษที่ซู้ดเลย

คุณ my_tabo ว๊าว เจอคนบ้านเดียวกันด้วย ขอนแก่นกับสารคาม ใกล้กันแค่นี้เองป้าหนิง
ขอบคุณสำหรับ คคห ด้วยนะคะ

ป้า สะหวอย7 ขอบคุณค่ะ อิจฉาคู่ของป้าเหมือนกันนะคะ คงน่ารักไปอีกแบบ

คุณ Deer_Veado  ขอบคุณค่ะ รอดูรูปเปิดตัวอยู่นะคะ  ( รออย่างใจจดจ่อ  เวอร์เน๊อะ นังรันดร์เนี้ย )

คุณ Memories pink จขกท แอบอ่าน ตามรูปถ่ายสวยๆของคุณอยู่เงียบๆ
ถ่ายรูปสวยมากค่ะ ขอบคุณที่ทำกระทู้ดีๆ ให้อ่านหลายๆกระทู้เลยนะคะ

คุณ oget ว่างๆ เราคุยกันที่เฟสน๊า ช่วงนี้งานเข้าบ่อย ไม่ค่อยได้แชทเลยคะ
สบายดีใช่ไหมเอ่ย  จขกท สำบายดีเด้อค่ะ

คุณ inint&anant  ทั้งคูณนายสวย และน้องน่ารัก คู่ของคุณนั้นเป็นคู่ที่น่าอิจฉา อีกคูหนึ่งเลย
ผู้ชายอะไร โรแมนติกจัง น่ารักทั้งครอบครัวเลยค่ะ ขอบคุณนะคะ ( วันนั้นเราเจอกันในลิฟต์ด้วย )
ปล รูปถ่ายของคุณ inin แอนด์  anant แจ่มทุกรูปเลยค่ะ


คุณ Destiny-Boy  ขอบคุณนะคะ  ดีใจจังค่ะ กลัวมากเลยว่า คนอ่านจะอ่านแล้ว งง และไม่เข้าใจ อิอิ


คุณ แป๊ะแก่ ขอบคุณสำหรับกีบ มากเลยค่ะ  จขกท ดีใจจนออกนอกหน้าอีกแล้ว ที่มีคนอ่าน



สุดท้าย รันดร์ รอดูรูป เปิดตัวของเพื่อนๆ ก่อนไปงานมิตติ้งอยู่นะคะ ขอบคุณ ทุกความคิดเห็นค่ะ

หนูอ่านแล้วยิ้มไปด้วยเลยค่ะ  

สาวหน้าใส  ขอบคุณค่ะ ยิ้มของสาวหน้าใส คงสวยน่าดูเลย

อยากมีคู่แบบนี้มั่ง

เจ๊ หาเมียให้น้องด่วน !

มีแหม่ม[จกกะปิ]มาฝากลุงบ้างไหมครับ

rabellu   อิอิ  อยากมีเมียแล้วเหรอ

ลุงแบกเป้   แหม่มก็มีนะคะ ลุง แถวเดอะมอลล์บางกะปิ ก็เยอะนา
อย่าลืมเตรียมกะปิไว้จิ้มเด้อค่ะ

เป็นคู่ที่น่ารักมากเลยครับ

ขอโทษนะคะที่เข้ามาอ่านช้า เพิ่งเห็นหลังบ้านค่ะ ช่วงนี้ไม่ได้เปิดคอมพ์เลยค่ะ วุ่นอยู่แต่เรื่องยกของรอเล่นน้ำ(ท่วม)ในบ้าน ^^"

ขอบคุณเรื่องราวน่ารัก ๆ ที่ได้ไปเจอมานะคะ ^^

คุณ HV111   สวัสดีค่ะ  หลายปีที่แล้ว เกือบจะได้เจอกัน แต่บังเอิญติดงาน
จขกท แอบขอเบอร์โทรคุณไว้ ได้มาด้วย จำได้มั้ยเอ่ยว่าเคยให้เบอร์ใครไว้ อิอิ
แต่ยังไม่กล้าโทรไปรบกวนหรอกนะคะ   ขอบคุณที่เข้ามาอ่านค่ะ


คุณ Lovely Rose  ขอบคุณที่เข้ามาอ่านนะคะ บ้าน จขกท น้ำก็ท่วมเหมือนกันค่ะ
แม่บอกว่า ยกเครื่องซักผ้าจากห้องน้ำขึ้นไปไว้ชั้นบนแล้ว ตอนนี้ยังมีน้ำขังอยู่หน้าบ้าน
เพราะฝนตกทุกวันติดกัน ขอให้ผ่านสถานการณ์น้ำท่วมไปได้ดีนะคะ

ไปขนของหนีน้ำท่วมก่อนเด้อเจ๊

ความคิดเห็นที่ 28    
ไปขนของหนีน้ำท่วมก่อนเด้อเจ๊

....................................................................
บ้าน เจ๊ ก็ท่วม  ฮ่วย   ท่วมทั่วประเทศไทยเลยตั้วเนี้ย