สวัสดีค่ะ วันนี้โบและพันทิพย์ห้องบลู จะพาผู้โดยสารทุกท่านลงจอดที่เมืองอุลาบาต๊อก ประเทศมองโกเลียแล้วนะคะ ^^ ไม่ต้องรัดเข็มขัด หรือปรับที่นั่งโดยสารค่ะ แต่เปิดหน้าต่างและใจให้กว้างและงดใช้อุปกรณ์อิเล็กโทรนิกทุกชนิดค่ะ (พร้อมกัน)

จริงๆแล้วโบมีเขียนไดอารี่ในระหว่างการเดินทางไว้เหมือนกัน แต่จะออกเป็นอารมณ์เวิ่นเว้น ระบายความรู้สึก หรือสิ่งที่คิดได้ระหว่างเดินทางค่ะ ไม่ค่อยมีรายละเอียดการเดินทางมากนัก เดี๋ยวโบจะโพสใส่ไว้ในบล็อกนะคะ แล้วถ้าเพื่อนๆสนใจ ติดตามอ่านได้นะคะ แต่ว่าสาระหาไม่ค่อยมีหรอกค่ะ :)

มารอชมรีวิวอยู่ครับ

รอชมด้วยคนนะคะ

มาซะช้าเลยนะคร้าบบบ ตามมาชมต่อเเล้วจร้าาา ^^

รถไฟจอดที่สถานเวลาบ่ายโมงกว่าๆค่ะ โบตื่นแต่เช้านั่งชมวิวสองข้างทาง ที่เป็นที่โล่งๆ ทุ่งหญ้าสีเขียวจัดตัดกับท้องฟ้าสีฟ้าคราม มีกลุ่มเมฆสีขาว และนานๆครั้งจะเห็นฝูงสัตว์ กับกลุ่มกระท่อมสีขาว หรือจะเรียกให้ถูกกว่านั้นก็คือเกอร์นั่นเอง พาให้มั่นใจว่ามาถึงมองโกเลียแล้วแน่นอนค่ะ

ได้เห็นวิวทิวทัศน์แบบนี้ กับวันเวลาที่ไม่รีบเร่งบีบคั้นให้เราประสาทเสีย โบใส่หูฟังฟังเพลงไปด้วย นั่งอยู่ในห้องคนเดียว จิบชาร้อนๆไปพลาง ชมวิวไปพลาง แค่นี้ก็มีวันหยุดแสนสุขสันต์แล้วค่ะ

ยิ่งเวลาเดินทางใกล้เที่ยงตรงเท่าไหร่ จำนวนบ้านเรือนก็เพิ่มมากขึ้นค่ะ จนสุดท้ายโบเห็นวิวที่เป็นบ้านเรือนเตี้ยๆสีสันปะปนกันไปหมด ขัดกับความงามของธรรมชาติมากค่ะ แต่จะมองให้เห็นว่าเป็นศิลปะก็ไม่ผิดเหมือนกัน ^^

จนกระทั่งรถไฟตัดผ่านตัวเมืองค่ะ เราก็หยิบกระเป๋าเตรียมตัวลงจากรถไฟกัน

ในตอนแรกโบตั้งใจว่า จะเข้าไปพักแบบ Home stay ในอุทยานแห่งชาติค่ะ พักในเกอร์กลางอุทยานเลย ราคารวมอาหารสองมื้อ อยู่แค่๒๕USD ค่ะ และตั้งใจว่าจะลองขี่ม้าดูด้วย ค้นในอินเตอร์เน็ทไปๆมาๆ ก็เจอตัวแทนท่องเที่ยวแห่งหนึ่ง โบประทับใจตรงที่ เค้าใช้ม้าของชาวพื้นเมืองค่ะ ดูแล้วเป็นการทำการท่องเที่ยวแบบอนุรักษดี เลยตัดสินใจใช้บริการ โดยสื่อสารกันทางอีเมล์ จนได้รับอีเมล์ยืนยันว่าจะมารอรับโบที่สถานีรถไฟค่ะ

กีฟโบหมดแล้วนะคะ

ตอนนี้โบอัพบล็อกไปด้วยค่ะ ถ้าอยากอ่านฉบับเวิ่นเว้อ เชิญทางนี้ค่ะ ^^ http://www.bloggang.com/mainblog.php?id=bj7

_____________
ความรู้สึกแรกที่ย้างก้าวเหยียบลงบนประเทศมองโกเลีย คือความสดชื่นค่ะ อากาศเย็นๆ สบายๆ สถานีรถไฟที่ไม่ใหญ่โตอะไร ถึงจะเป็นสถานรถไฟแห่งเดียวในเมืองหลวง แต่ก็สะอาดมาก

ความสะอาดเป็นสิ่งสำคัญนะคะ เพราะความสะอาดทำให้เรารู้สึกปลอดภัยค่ะ ถึงแม้ว่าจริงๆแล้วไม่น่าเกี่ยวกัน แต่ลองนึกดูดีๆสิคะ ถ้าเราไปโรงพยาบาลที่ดูสะอาดและโล่งตา เราจะรู้สึกปลอดภัยมากกว่า โรงพยาบลที่มืด อับ และแอดัดไปด้วยผู้คนค่ะ

รถไฟจอดที่สนานีก่อนเวลาที่โบแจ้งคุณไกด์ไปค่ะ เพราะโบบอกเป็นเวลารถไฟออก ไม่ใช่เวลารถไฟเทียบท่า แต่ว่าคุณไกด์เธอบอกไว้ค่ะ ว่าไม่ต้องเป็นห่วงนะจ๊ะ ชั้นมีประสบการณ์ท่องเที่ยวเต็มเลย รับมือกับผู้โดยสารทางรถไฟสายนี้มาก็เยอะแล้ว โบเลยรู้สึกอุ่นใจอย่างบอกไม่ถูกค่ะ

คุณไกด์ที่โบติดต่อด้วย ไม่ได้พาโบเที่ยวนะคะ แค่จะพาไปส่งที่โฮมสเตย์ที่จองไว้ให้เฉยๆ

แต่รอแล้วรอเล่า ก็ไม่เห็นมีใครมาเลย รอจนกระทั่งผู้โดยสารร่อยหรอไปค่ะ และแล้วรถไฟก็ออกจากชานชาลาไป คุณไกด์ก็ยังไม่มา ขืนจะให้รอต่อไปคงไม่ได้การ

โบเลยงัดแผน๒ ขึ้นมาใช้ค่ะ เวลาเที่ยวคนเดียว หรือไปที่ๆเราไม่คุ้นเคยและเรามีเวลาจำจัด มีแผนสอง แผนบี แผนสำรองไว้ก็ดีนะคะ ^^

ตามไปมองโกเลียด้วยคนจ้าาาา

แผนสำรองของโบมีอยู่ว่า จะค้างคืนอยู่หนึ่งคืนที่เกอร์ในเมืองค่ะ เกอร์ที่ว่าเป็นที่พักของชาวมองโกเลียค่ะ

เพราะประเทศมองโกเลีย นอกจากจะเป็นที่ราบแล้วยังเป็นที่ตั้งของทะเลทรายโกบีอีกด้วย เวลาหนาวก็หนาวจับใจค่ะ เวลาร้อนก็ร้อนตับแตก และเพราะการดำรงชีวิตของชาวมองโกเลียจะเป็นแบบเร่ร่อน คือเดินทางไปเรื่อยๆค่ะ เลยมีที่พักเป็นเกอร์ คือเป็นคล้ายๆกระท่อมทรงกลมเหมือนหัวดินสอทู่ๆ ด้านในเป็นที่พักค่ะ เหมือนห้องคนโสด มีเตียง โต๊ะ เก้าอี้ ห้องครัว ห้องกินข้าว ยกเว้นห้องน้ำในห้องเดียวที่ไม่รวมอยู่ด้านในนะคะ

ด้วยลักษณะของตัวเกอร์เองแล้ว โดยส่วนมากเกอร์จะตั้งอยู่นอกเมืองค่ะ แต่ว่าค้นจากในอินเตอร์เน็ทว่าที่พักแห่งนี้ เป็นที่พักแห่งเดียว (สำหรับตอนนั้นนะคะ) ที่จัดเป็นลักษณะเกอร์กลางเมือง ราคาก็ถูกด้วยค่ะ แค่คืนละ ๖ ยูเอสดอลล่าต่อคืนเท่านั้นเอง แถมราคานี้ยังรวมอาหารเช้าอีกตังหาก แต่ราคานี้คือนอนรวมกับ๕เตียงนะคะ

ที่พักแห่งนี้ชื่อ Gana's Guesthouse ไม่มีหน้าเวปไซด์โดยตรงค่ะ สามารถจองผ่านอีเมลนี้ได้เลยค่ะ gharchin@yahoo.com

**ส่วนตรงนี้เป็นคำวิจารณ์ส่วนตัวนะคะ** เนื่องจากเป็นที่พักเล็กๆ จึงไม่มีระบบการจองค่ะ เพราะถึงแม้โบจะได้รับเมลยืนยันการจองห้องพักแล้ว แต่เค้าก็ยังใช้เวลานานมากเพื่อหาชื่อโบ และพื้นที่พักเค้าเป็นพื้นไม้ค่ะ เวลาเดินต้องระวังไม่ให้สะดุด ทางเข้าเป็นเนินสูงชันค่ะ ไม่มีไฟ พนักงานพูดภาษาอังกฤษไม่ค่อยได้ค่ะ แต่คุณลุงเจ้าของพูดได้นะคะ แต่ว่าส่วนตัวแล้วโบว่าคุณลุงไม่ค่อยอยู่เลยค่ะ  และที่สำคัญโบว่าเกอร์หนาวมากค่ะ ขนาดโบไปช่วงก่อนหน้าหนาวจะมาเยือนยังเย็นหัวมากจนตื่นมากลางดึกหลายครั้ง

**รูปนี้ไม่ใช่ด้านในเกอร์ที่โบพักนะคะ อันนี้เป็นเกอร์ที่อยู่จริงๆของชาวบ้านค่ะ ไปดูด้านในได้ยังไง เดี๋ยวเล่าให้ฟังนะคะ

ห้องครัวกลางห้องค่ะ

พอถึงห้องพัก จัดการเก็บข้าวของแล้ว ก็ติดต่อกับเพื่อนของเพื่อนค่ะ

ท้าวความกลับไปตอนยังอยู่ที่ปักกิ่งหน่อยค่ะ โบได้เจอเพื่อนใหม่คนหนึ่งที่มาแลกเปลี่ยนวัฒนธรรมเหมือนกัน เค้าเป็นชาวมองโกเลียค่ะ พอได้ยินว่าโบจะไปมองโกเลีย เลยติดต่อเพื่อนของเค้าไว้ให้ เผื่อมีปัญหาและจะพาโบเที่ยวด้วย โบเลยได้ติดต่อกับเพื่อนมองโกเลียคนนี้สักพักก่อนไปถึงค่ะ

เพื่อนคนนี้ชื่อบูก้าค่ะ จริงๆชื่อยาวเหยียด แต่เรียกสั้นๆได้ว่าบูก้า ออกนอกเรื่องนิดนึงนคะ ชาวมองโกเลียนชื่อยาวจริง แต่ไม่มีนามสกุลค่ะ ชื่อที่ต่อท้ายชื่อแรกคือชื่อบิดาค่ะ ประหนึ่งว่า ชื่อนายเตี้ย ลูกนายลม เป็นต้น

บูก้าก็ดีใจหายค่ะ เดี๋ยวจะมาหา พาไปเที่ยวชมเมืองอุลาบาต๊อกละกัน

เมืองอุลาบาต๊อกเป็นเมืองหลวงของประเทศมองโกเลียนคะ เป็นเมืองเล็กๆค่ะ ไม่ใหญ่มาก ใช้เวลาเดินข้ามเมืองไม่กี่ชั่วโมงเท่านั้น

พอบูก้ามาถึง เราก็ไปทานอาหารกลางวันกันค่ะ (ตอนนั้นมันบ่ายๆแล้วด้วยซ้ำ) โบขอให้บูก้าพาชิมอาหารพื้นเมืองค่ะ

แล้วบูก้าก็พาไปกินเกี้ยวทอดในรูปค่ะ คือเป็นเกี๊ยวสอดใส้เนื้อหรือผักค่ะ แล้วนำไปทอด บูก้าพาไปร้านพื้นเมืองเลยค่ะ บอกว่ามาทานบ่อยตอนที่เป็นนักศึกษา รสชาติของเกี้ยวทอดอันนี้อร่อยเลิศค่ะ คือแป้งบางๆ กรอบแต่ยังนุ่มอยู่ ส่วนไส้ก็อร่อยค่ะ

ขอไปเที่ยวด้วยคนครับ ^^

อิ่มท้องแล้วก็เดินต่อ ตอนนี้จะพาไปเที่ยวตัวเมืองอุลาบาต๊อกแล้วนะคะ ^^

แห่งแรกที่จะพาไปคือ วัดพุทธ แต่เป็นพุทธแบบทิเบตนะคะ

ประเทศมองโกเลียมีชายแดนติดต่อกับรัสเซียกับจีน อย่างที่ทุกคนทราบแล้วใช่ไหมคะ ดังนั้นประเทศมองโกเลียจึงเคยใช้ระบบคอมมิวนีสมาก่อนค่ะ วัดวาอาราม โบสถ์ มัสยิทจีงไม่ค่อยมีให้เห็นค่ะ

วันนี้จึงเป็นวัดที่ไม่ถูกทำลายลง และเป็นวัดที่เก่าแก่ค่ะ ส่วนจุดไฮไลท์คือองค์พระพุทธรูปขนาดใหญ่โต ที่ตั้งอยู่ด้านใน

บูก้าบอกว่า ตอนเด็กๆ บูก้ากับพี่ชายต้องมาที่วัดนี้บ่อยมาก เพราะพ่อบูก้าชอบมาที่นี่ค่ะ

ถ้าในช่วงฤดูท่องเที่ยวจะต้องเสียค่าผ่านประตูเข้าชมด้วยนะคะ แต่โชคดีที่ฤดูท่องเที่ยวหมดตอนเดือนสิงหาค่ะ (นับจากวันนั้นคือผ่านไป๑วันเองค่ะ) ^^

รูปนี้เป็นรูปพระพุทธรูป ที่ได้รับวัฒนธรรมมาจากวัดพุทธในทิเบตค่ะ

กิฟลุงหมดแล้วขอบคุณมากนะครับสำหรับรีวิวดีๆ
เป็นประสบการณ์สุดยอดจริงๆเลยนะครับทริปนี้
รอชมต่อครับ

ไปด้วยคนครับ

ออกมาจากวัด ก็เดินเล่นกันรอบวัดค่ะ จนเดินมาถึงอาคารที่เป็นที่ทำวัดของพระค่ะ (ขอโทษด้วยนะคะ นึกคำเฉพาะไม่ออกค่ะ :( ) โชคดีของพวกเราค่ะ เพราะเข้าไปตอนที่พระกำลังจะเริ่มทำวัดพอดี

บทสวดมนต์ของพระนิกายนี้ จะเป็นทำนองเหมือนเสียงเพลงค่ะ จึงทำให้มีเครื่องดนตรีประกอบเยอะเลย ดูแล้วเป็นสีสัน สวยมากจริงๆค่ะ เป็นภาพที่เต็มไปด้วยความเป็นวัฒนธรรม ความเชื่อ และศาสนา ภาพผู้คนที่เข้ามาเพื่อความสัทธาเลื่อมใส ดูแล้วอบอุ่นใจค่ะ ภาพแบบนี้ ถ้าใช้ใจมองจะสวยกว่าใช้ตานะคะ <3

โบไม่ได้ถ่ายภาพมาเพราะถ่ายไม่ได้ค่ะ เลยเอาภาพนี้มาฝากแทน เจ้ากวางสองตัวนี้ที่นั่งหมอบอยู่ใกล้กรงจักร เพราะกวางเป็นสัตว์ชนิดแรกที่เข้าเฝ้าพระพุทธเจ้าตอนที่ประกาศธรรมค่ะ

สวัสดีค่ะทุกคน
______________

พอออกมาจากวัด ก็เดินไปชมจตุรัสที่มีชื่อตามนี้ค่ะ Sükhbaatar Square จตุรัสนี้ตั้งตามชื่อผู้กล้าที่ปลดปล่อยมองโกเลียจากระบอบคอมมิวนิสต์นะคะ

ส่วนตรงด้านตรงข้ามเป็นที่รูปปั้นของ เจงกีสข่าน นักรบผู้ยิ่งใหญ่แห่งทุ่งหญ้ามองโกเลียค่ะ ข้างๆเจงกีสข่านเป็นรูปปั้นของหลานชายชองเจงกีสข่าน

อืมมม พูดแล้วนึกอยากกิน ข้าวหมูอบเจงกีสข่าน ที่ห้างตั้งฮั่วเสง ขึ้นมาอีกแล้วเรา ฮิ ฮิ ^^

จตุรัสแห่งนี้เป็นจตุรัสสำคัญของอุลาบาต๊อกค่ะ คือรอบๆจตุรัสเป็นที่ต้้งของตึกสำคัญต่างๆ เช่น รัฐสภา พิพิธภัณฑ์ ที่ทำการไปรษณีย์ ถ้าเปรียบคงเปรียบเป็นสนามหลวงของกรุงเทพน่าจะได้นะคะ

โบชอบรูปนี้มากเลยค่ะ ไปถ่ายมาจากแสตมป์

จากนั้นบูก้าพาโบเดินลัดบนถนนที่ชื่อว่า Seoul Street โบถามว่าชื่อถนนโซล มาจากชื่อเมืองหลวงของประเทศเกาหลีใต้รึเปล่า บูก้าบอก้าบอกว่าใช่ค่ะ เพราะมองโกเลียได้รับความช่วยเหลือในด้านการก่อสร้างจากประเทศเกาหลีใต้เยอะ โบเห็นรถเมล์สาธารณะที่อุลาบาต๊อก เป็นรถเมลมือสองที่ได้มาจากเกาหลีใต้ค่ะ เพราะหน้าตาเหมือนกันเลย ที่ทำให้มั่นใจเพราะมีภาษาเกาหลีติดอยู่ด้วยค่ะ

นอกจากมองโกเลียจะมีความสัมพันธ์ที่ดีกับเกาหลีใต้แล้ว เค้ายังมีความสัมพันธ์ที่ดีกับเกาหลีเหนือด้วยนะคะ แปลกไหมหละ? และมองโกเลียน ประเทศเล็กๆแห่งนี้ยังมีสถานทูตเกาหลีเหนือด้วยนะคะ

บูก้าเล่าให้ฟังอีกว่า เค้าเคยได้ยินเรื่องเล่ามาว่า ชาวเกาหลีเหนือเข้ามามองโกเลียเพื่อทำขอวีซ่าเกาหลีใต้ เพื่อจะกลับไปเยี่ยมญาติของตนในเกาหลีเหนือ

นอกจากนั้น ชาวเกาหลียังชอบดูซีรีย์เกาหลีด้วยค่ะ ตอนที่โบไปเห็นบิลบอร์ดของแดจังกึมใหญ่ยักษ์เลยค่ะ และร้านอาหารเกาหลียังมีเกลื่อนเมืองอีก

วัฒนธรรม K-Pop นี่ไปได้ไกลจริงๆ

แต่ตอนนี้ไทยก็เริ่มสร้างกระแส T-Drama เหมือนกันนะคะ โบโดนคนจีนทักบ่อยค่ะว่า "มาริโอ จากเรื่องสิ่งเล็กๆที่เรียกว่ารัก หล่อจัง <3"

รูปนี้เป็นรูปโรงละครสัตว์ (ตอนนี้เจ๊งแล้ว) บนโซล สตรีท ค่ะ

ตามมาชมต่อครับ

ก่อนจบวันนี้ โบขอเล่าเรื่องที่โบโดนล้วงกระเป๋าให้ฟังหน่อยค่ะ

บูก้าพาโบไปแลกเงินที่ธนาคารค่ะ ด้วยความรีบของโบเลยทำให้ใส่กล้องถ่ายรูปไว้ในกระเป๋ากางเกงยีนส์ แล้วก็พูดคุยกับบูก้าไป

ธนาคารที่ว่านี้ จะต้องเดินขึ้นบันใดไปค่ะ ก่อนขึ้นบันใดไป โบเห็นชายคนนึงเดินขึ้นไปถึงบันใดข้้นสูงสุดแล้วหยุดแล้วก็หยุดรอ หันหน้ามาทางลงค่ะ ตอนแรกโบนึกว่า ขึ้นไปแล้วเกิดเปลี่ยนใจ เลยรอให้คนที่ขึ้น ขึ้นมาก่อน

แต่เปล่าเลยค่ะ พอโบขึ้นไปใกล้ ชายคนนั้นก็เบียดลงมาชนโบ ตอนแรกโบคิดว่า ทำไมช่างไร้มารยาทแบบนี้ แต่แล้วโบก็รู้สึกว่ากล้องถ่ายรูปโบโดนดึงออกไปจากกระเป๋ากางเกงยีนส์

พอกล้องถ่ายรูปโดนดึงไปปุ๊ป โบก็ร้องขึ้นมาเสียงดังค่ะ บูก้าคงจะนึกว่าโบโมโหที่ถูกเบียด เลยบอกว่าไม่เป็นไรหรอก โบก็บอกว่า ไม่ใช่นะ โบโดนดึงกล้องถ่ายรูปไป

ตอนแรกบูก้าไม่เชื่อค่ะ บอกว่าให้ลองหาดูก่อน โบก็หาอย่างรวดเร็ว ไม่พบจริงๆ เลยเดินไปดู เลยเห็นกับตาทั้งสองข้างว่า ชายคนที่เบียดโบลงมากำลังยื่นกล้องถ่ายรูปให้ชายอีกคนนึงผ่านไปพร้อมกับแจ็กเก็ต แล้วก็แยกย้ายกันไปอย่างรวดเร็ว

ตอนนั้นโบไม่ได้คิดอะไรมาก แต่ขาวิ่งตามชายคนที่ดึงกล้องโบไปค่ะ วิ่งตามไปถึงก็จับแขนเค้าไว้แน่นมาก แล้วพูดด้วยเสียงดังเป็นภาษาอังกฤษว่า ให้เอากล้องโบคืนมา

สักพักบูก้าก็วิ่งตามมาค่ะ จากนั้นก็ช่วยแปลภาษา ในใจตอนนั้นโบไม่คิดว่าจะได้กล้องคืนหรอกค่ะ ราคากล้องไม่เท่าไหร่ก็อกก๋อย ราคาไม่กี่พันบาท แต่สิ่งที่อยู่ในนั้นต่างหากที่ประเมินค่าเป็นความทรงจำ

โบก็ทั้งขู่ ทั้งดึงดัน บอกว่าให้เอากล้องคืนมาไม่งั้นก็ไปหาตำรวจพร้อมกัน ชายขี้ขโมยคนนั้น ก็พูดพึมพัมบอกว่า "ไม่ได้เอาไป จำคนผิดแล้ว ถ้าไม่เชื่อไปดูกล้องที่ธนาคารสิ" พูดซ้ำไปซ้ำมา แต่ไม่กล้าสบตาโบ

โบเลยบอกว่า "แกเนี่ยแหละ ชั้นเห็นกะตานะยะ โทรตามเพื่อนให้เอากล้องมาคืนเดี๋ยวนี้" ยืนยันไปสักพัก เพื่อนหัวขโมยก็เอากล้องมาคืน โบเลยปล่อยมือ

พอปล่อยมือเลยรู้ว่ามือกำลังสั่นอยู่ค่ะ ไม่รู้ทำไปได้ไง

จริงๆโบคงไม่ยืนยันว่าจะต้องได้คืนให้ได้หรอกนะคะ โบดูสถานการ์ณเอาค่ะ ถ้าเค้าอ่อนโบคงแข็ง ถ้าเค้าแข็งดึงดันโบคงต้องยอมปล่อยไป

เรื่องที่ทำให้โบไม่ค่อยสบายใจเป็นเรื่องปล่อยเค้าไปเนี่ยแหละค่ะ เหมือนปล่อยให้เสือร้ายกลับเข้าเมืองไป

เพื่อนๆมีวิธีรับมือกับสถานการณแบบนี้ยังไงคะ? ยังไงช่วยแบ่งปันวิธีการกันหน่อยสิคะ?

จบแล้วค่ะ วันที่๒ ลืมบอกไปหน่อยค่ะ ว่าวิธีเดินทางในอุลาบาต๊อกใช้ แผนที่กับกำลังขาค่ะ เพราะรถติดมาก และไม่มีรถไฟใต้ดิน แต่เมืองเป็นเมืองเล็กๆ ใช้เดินได้ค่ะ จะได้แข็งแรงด้วย

ข้อมูลเนื้อหาไม่ค่อยมีอะไร แต่ถ้ามีคำถามอะไร ฝากไวได้นะคะ เผื่อโบจะพลาดจุดไหนไปบ้าง ถ้าตอบได้จะตอบให้แน่นอนค่ะ ^^

และขอฝากบล็อกโบไว้ด้วยเลยแล้วกันนะคะ สำหรับเพื่อนที่อยากอ่านฉบับเดียวจบม้วน จะได้ไม่ต้องรอนาน เพราะที่โพสโบเขียนสดเอาค่ะ http://www.bloggang.com/mainblog.php?id=bj7

ในบล็อกโบเขียนจบแล้วค่ะ แต่ยังโพสไม่จบนะคะ

วิธีการเล่าเรื่องในบล็อกไม่เหมือนกับที่โพสสักเท่าไหร่นะคะ ในบล็อกเขียนแนวๆว่า เขียนจดหมายเล่าเรื่องให้เพื่อนฟังค่ะ อาจไม่ค่อยมีข้อมูลอะไรมากมายค่ะ

จขกท. ใจกล้ามากครับ

นี่มัน ทริป Backpack ในฝันของเราชัดๆ

รอตอนต่อไปครับ

ขอบคุณครับ ยังไงถ้าไปมองโกเลียก็ต้องนอนที่เกอร์เนอะ ไม่งั้นมันดูไม่ค่อยสุดยังไงก็ไม่รุ้

น่าไปเที่ยวมากๆๆๆๆๆๆๆๆ อีกประเทศนึงเลยที่อยากไปคับ

น่าไปค่ะ
บูก้าก็น่ารัก
ที่พักน่าอยู่มากค่ะ

ขอบคุณที่เอามาแชร์ค่ะ

น่าสนุกมากครับ จริงๆ

น่าไปเที่ยวมั่งครับ  ขอบคุณครับ

บูก้าแอบเหมือนเกาหลีเล็กน้อยนะคะ คุณโบ ก็กล้าหาญมากเลย ประมาณอารมณ์ สาวไทยมือนึงไกวเปล อีกมือนึงแกว่งดาบเลยคะ

เก่งมาก ๆ เลย ดีใจด้วยที่กลับมาปลอดภัยคะ

เก่งมากเลยจ้ะ ตบมือ แปะๆๆๆๆๆๆ

วันนี้ตื่นมาก็พบว่าอินเตอร์เน็ทที่โฮสเทลล่มค่ะ ตอนนี้ใช้เน็ท3G อยู่.

เดี๋ยวลองดูบ่ายๆก่อนนะคะ ว่าเน็ทจะให้ได้รึเปล่า แล้วจะกลับมาเล่าให้ฟังต่อค่ะ^^

โห น่ากลัวจัง มองโกเลียเริ่มน่ากลัวกว่าที่คิดซะแล้วสิ  ติดตามชมต่อนะคะ ^^

ผมจะติดตามดูครับชอบมากพี่เก่งจังเดินทางคนเดียว

มองโกเลียก็มีมุมน่ากลัวเหมือนกันนะเนี่ย ดีนะคะที่มีเพื่อนอยู่ด้วย

้ถ้าไปคนเดียวปล่อยมิจฉาชีพไปนะคะ อันตรายค่ะ ผู้หญิงคนเดียวด้วย ไม่รู้มันมีพวกเยอะหรือเปล่าเนอะ

ติดตามต่อนะคะ

สวัสดีค่ะ ขอบคุณที่เข้ามาชมนะคะ

ขอเกริ่นนิดนึงค่ะ ว่าตอนนี้โบอยู่ที่เซี่ยงไฮ้ค่ะ กลับไปไทยแล้วอยู่พักนึง ก็มีโอกาสกลับจีนอีกค่ะ คราวนี้แวะมาเซี่ยงไฮ้เพราะโบได้รับโอกาสเข้าสัมภาษณ์งาน ช่วงนี้ชีพจรลงเท้า โบพักอยู่ที่โฮสเทลค่ะ อินเตอร์เน็ทเลยค่อนข้างช้า และบางทีก็ง่อยไปเลยเหมือนเมื่อกลางวันนี้  

ถ้ารีวิว หรือตอบช้าไปยังไง ต้องขอโทษไว้ล่วงหน้าด้วยนะคะ ถ้าใครมีคำถามก็ฝากมาได้เหมือนเดิมค่ะ

เดี๋ยวโบแตกประเด็นเล่าต่อเลยนะคะ เดี๋ยววันนี้จะพาไปขี่ม้าค่ะ ^^ สนุกมาก <3

Trans-Siberian Trip วันที่๓