..


ความเดิมจาก ตอนที่ ๑ : แปรรูปความฝัน

http://www.pantip.com/cafe/blueplanet/topic/E10413976/E10413976.html


ความเดิมจาก ตอนที่ ๒ : ที่พัก ในสัปดาห์ใบไม้แดง

http://www.pantip.com/cafe/blueplanet/topic/E10590488/E10590488.html


ความเดิมจาก ตอนที่ ๓ : มนุษย์ทน “อุณหภูมิความเหงา” ได้กี่องศา

http://www.pantip.com/cafe/blueplanet/topic/E10880102/E10880102.html



.
.


รอยยิ้มเด็กสาวในความทรงจำ (๑)

[ช่วงเวลาที่แดดยามบ่ายกระทบเสาไม้สีแดง ทุกอย่างดูนิ่งสงบ ... ภาพรอยยิ้มของเด็กสาวในความทรงจำ ก็ค่อยๆปรากฏชัดเจนขึ้น]




ความทรงจำของผมครั้งแรก เกี่ยวกับศาลเจ้า Fushimi Inari Taisha ก่อนเดินทางไปเยือนเมืองเก่าเกียวโต ไม่ได้บันทึกความทรงจำมาจากสื่อด้านท่องเที่ยวประเภทใด หากเป็นการจดจำภาพเด็กสาวญี่ปุ่น ที่วิ่งไปด้วยใบหน้าเปื้อนความสุข ท่ามกลางเสาไม้สีแดงชาดเรียงรายคล้ายอุโมงค์งดงามแปลกตา

จุดเริ่มต้นภาพความทรงจำครั้งแรกนั้น คือ ฉากหนึ่งของ “Memoirs of a Geisha” ภาพยนตร์ดังจากฮอลลีวู้ด ซึ่งเด็กสาวในความทรงจำพร้อมเสาไม้สีแดง คือ Suzuka Ohgo นักแสดงชาวญี่ปุ่นผู้รับบท “Chiyo”นางเอกในวัยเด็กนั่นเอง

(แต่ภาพยนตร์จากมุมมองของ Rob Marshall ผู้กำกับชาวตะวันตก เมื่อเด็กสาวชาวญี่ปุ่นเติบโตขึ้น ก็กลับกลายเป็นสาวหมวยชาวจีนอย่าง Zhang Ziyi ไปซะอย่างงั้น)

..

..

จากความทรงจำแสนประทับใจ ตามประสาชายหนุ่มผู้อ่อนไหวกับสายลม แสงแดด และเด็กสาว ทำให้ภาพของเสาไม้แดงแห่งศาลเจ้า Fushimi Inari Taisha ยังคงติดตรึง และเป็นหนึ่งในจุดหมายที่ผมตั้งใจไปเยือนเมื่อถึงเมืองเกียวโต



โดยเฉพาะหากพิจารณาจาก ‘ความยาก-ง่าย’ ของการท่องเที่ยวชมสถานที่ต่างๆแล้ว ศาลเจ้า Fushimi Inari Taisha คงติดอันดับต้นๆว่าเป็นสถานที่ท่องเที่ยวในญี่ปุ่นที่สะดวกสบาย เดินทางไปง่าย ไร้พิธีการให้ปวดหัว เพราะมีสถานีรถไฟแทบจะจ่อกับปากทางเข้าศาลเจ้า และเป็นสถานที่อีกแห่งที่ปลอดค่าธรรมเนียมเข้าชม ไม่ต้องเสียเวลากับการต่อคิวซื้อบัตร แถมยังเปิดตลอด ๒๔ ชั่วโมงอีกด้วย

..

..

แต่การเปิด ๒๔ ชั่วโมง ใช่ว่าบรรยากาศจะเหมาะสำหรับแวะไปชมได้ตลอดเวลา เพราะเพียงแค่พระอาทิตย์ลาลับ ฟ้าเริ่มหมดแสง กลายเป็นความมืดเข้าครอบคลุม


... บรรยากาศเสาไม้สีแดงเรียงรายสดใสขึ้นสู่ภูเขาเมื่อช่วงกลางวัน จะค่อยๆแปรเปลี่ยนเป็นอารมณ์คล้ายกับการเดินเข้าสู่อุโมงค์แห่งความมืดมิด แสงไฟสลัวๆ แว่วเสียงประหลาดจากแมกไม้สองข้างทาง พาจิตใจให้จินตนาการถึงหญิงสาวผมยาวดำขลับปิดใบหน้าซีดเผือด

..

..

การเดินทางไปเยือนศาลเจ้าในความทรงจำของผมครั้งแรก กว่าจะเดินทางไปถึงศาลเจ้าฯ ก็เป็นเวลา ๕โมงเย็นเศษๆ ซึ่งในช่วงฤดูใบไม้ร่วงนั้นเป็นธรรมดาที่ฟ้ามืดเร็วกว่าปกติมาก จึงยังไม่ทันที่ผมจะย่างก้าวเข้าไปสู่เสาไม้สีแดงเรียงราย ก็พบว่าตัวเองอยู่ท่ามกลางบรรยากาศไฟสลัวๆเสียแล้ว



แม้จะยังพอมีนักท่องเที่ยวชาวญี่ปุ่นเดินเตร็ดเตร่อยู่บ้าง แต่ความมืดที่ค่อยๆคืบคลาน ทำให้ผมตัดสินใจกลับไปตั้งหลักก่อนดีกว่า

..

..

ความจริงแล้ว ผมไม่ได้กลัวว่าจะไปจ๊ะเอ๋กับผีญี่ปุ่นแบบในหนังอะไรหรอกครับ เพียงแต่อุปกรณ์ถ่ายภาพรุ่นเก่าๆ มันไม่เอื้อกับสภาพแสงน้อยๆ หรือหากจะใช้แฟลชเพิ่มความสว่างในการเก็บภาพ ความงามคงสู้แสงแดดอุ่นๆไม่ได้อยู่ดี


... รอกลับมาชมบรรยากาศช่วงกลางวัน น่าจะได้อะไรสวยๆ ติดตา ติดกล้องไปมากกว่า



... ไหนๆก็อุตส่าห์ข้ามน้ำข้ามทะเลมาตามรอยความทรงจำประทับใจทั้งที ขอเก็บภาพชัดๆ ให้สดใสคล้ายกับในหนังที่เคยดูหน่อยก็แล้วกัน

..

..

รอยยิ้มเด็กสาวในความทรงจำ (๒)




โชคดีที่โดยปกติผมมักจัดตารางเที่ยวไว้หลวมๆ ... ทุกครั้งที่ไปเที่ยวส่วนตัว วันหนึ่งอาจจะจัดไว้แค่ ๒ - ๓ แห่ง ส่วนเวลาที่เหลือ คือ เวลาสำรวจวิถีชีวิต และเก็บเรื่องราวระหว่างจุดหมายปลายทาง


วันรุ่งขึ้น ผมจัดตารางการเดินทางใหม่อีกครั้ง และเพิ่มโปรแกรมตามรอยความสดใสของแม่หนู Chiyo เอาไว้ในช่วงบ่าย


โดยการเดินทางมาเยือน Fushimi Inari Taisha ในวันถัดมา ทุกอย่างมีแนวโน้มที่ดี ตารางเวลาเป็นไปตามที่กำหนด มีอากาศเย็นสบาย และแสงแดดยามบ่ายเป็นใจ

..

..

เมื่อภารกิจตามรอยสาวน้อยจากแผ่นฟิล์มเริ่มต้นขึ้น ... ผมยังคงยึดสไตล์การเที่ยวแบบเนิบช้า (Slow Travel) แวะถ่ายรูปตรงนั้นนิดตรงนี้หน่อยไปเรื่อยๆ ก่อนจะค่อยๆเดินผ่านไปตามอุโมงค์เสาสีแดงเรียงรายที่โดนแดดยามบ่ายส่องลงมากระทบทาบ



แต่ละจังหวะก้าวที่เดินลึกเข้าไป ให้ความรู้สึกราวกับได้อยู่ในอีกโลกใบที่นิ่งสงบ โดยเฉพาะชั่วขณะเดินผ่านช่วงโค้งของแนวเสาที่มีลำแสงอ่อนๆลอดลงมา ขับสีแดงชาดให้เปล่งปลั่ง ซึ่งเป็นเวลาเดียวกันกับสายลมเย็นๆของฤดูใบไม้ร่วงพัดให้กิ่งไม้ด้านนอกพลิ้วไหว และมีเพียงผมยืนอยู่คนเดียว

..

..

ผมจินตนาการภาพเด็กสาวตัวน้อย วิ่งผ่านไป พร้อมรอยยิ้มกับเสียงหัวเราะของเธอ เสียงใสๆที่ช่วยปลุกเสาไม้สีแดงให้ยิ่งมีชีวิตชีวา และสว่างไสวไปตลอดทาง


... อาจเป็นไปได้ว่า ณ ช่วงเวลานั้น ผมกำลังถูกมนต์สะกดจาก Fushimi Inari Taisha เข้าอย่างจัง


เว่อร์เนอะ !!

..

..

แม้ว่า ความทรงจำแสนประทับใจ ถูกเติมเต็มไปแล้ว แต่ผมสังเกตเห็นว่ายังมีนักท่องเที่ยวอีกจำนวนไม่น้อย เดินขึ้นไปเรื่อยๆ


...  เมื่อมีคนเดินขึ้นไป ย่อมแสดงว่าต้องมีอะไรให้ดูอีก หนุ่มไทยอย่างผมจึงไม่อยากจะพลาดโอกาส ไหนๆวันนี้ก็ไม่ได้เร่งรีบ หรือมีนัดสาวที่ไหน เดินขึ้นไปอีกสักหน่อยก็แล้วกัน



ผมใช้เวลาเดินจากจุดเติมความฝันไปอีกราว ๑๕ นาที โดยไม่หยุดพัก จึงพบว่า มีบึงขนาดย่อมอยู่บนภูเขาอินาริ ซึ่งยังเป็นจุดพักระหว่างทาง และมีศาลเจ้าให้สักการะ

..

..

แต่ด้วยความไม่สันทัดในเรื่องธรรมเนียมญี่ปุ่นสักเท่าไหร่ หนุ่มไทยมาดเซอร์ จึงขอแวะนั่งพักชมฝูงนกเป็ดน้ำที่ว่ายวนไปมาอยู่ในบึงแทน


ความจริงแล้ว การเดินมาถึงบึงนกเป็ดน้ำแห่งหุบเขาอินาริ (ผมตั้งชื่อเองนะครับ ... ฮา) ถือว่าเกินจุดมุ่งหมายสำหรับผมแล้ว เพราะเท่าที่เคยอ่านหนังสือคู่มือนำเที่ยว หรือบันทึกการเดินทางของคนอื่นที่เคยมาเยือนศาลเจ้าแห่งนี้ ก็ไม่ค่อยจะมีใครกล่าวถึง

... ยิ่งไปกว่านั้น นักท่องเที่ยวบางคนที่มีเวลาจำกัด ก็แวะ Fushimi Inari Taisha มาเพื่อถ่ายรูปเสาไม้แดงแค่พอเป็นพิธี




แต่ด้วยรสนิยมส่วนตัว ไม่เคร่งเรื่องเวลา และอยากรู้อยากเห็นอะไรแปลกๆ สุดท้ายแล้ว ผมจึงตัดสินเดินตามชาวญี่ปุ่นกลุ่มใหญ่ ที่ยังทยอยเดินกันขึ้นไปเรื่อยๆ

..

..

ผมเดินขึ้นไป แวะพักถ่ายรูปไป ไม่เร่งรีบ เพราะแม้อากาศในอุณหภูมิสิบองศาต้นๆ จะช่วยบรรเทาความร้อนได้ดี แต่สำหรับคนที่ไม่ได้เดินขึ้นภูเขาทุกวัน ก็ลิ้นห้อยเป็นสุนัขหอบแดดได้เหมือนกัน



จากบึงนกเป็ดน้ำฯ เป็นระยะเวลาราว ๑๐ นาทีเศษ ช่างเป็นช่วงเวลาที่ยาวนานเหลือเกิน สำหรับกำลังขาที่ใกล้เป็นตะคริวเต็มที


... แต่แล้ว ความเหนื่อยล้าก็เริ่มจางลง ทันทีที่ผมเห็นแสงอาทิตย์สาดส่องมายังเนินเขาที่ปรากฏตรงหน้า ซึ่งหมายความว่า เดินทางมาถึงจุดชมวิวของ Fushimi Inari Taisha แล้ว

..

..

คุณตา-คุณยายครับ ผมจะไม่ยอมแพ้ !! (๑)





[ ณ จุดชมวิวบนภูเขาอินาริ (Inari) ที่ตั้งของ Fushimi Inari Taisha ... นาทีนั้นคล้ายเป็นการต่อสู้กันด้วยกำลังภายในระหว่างหนุ่มไทยวัยฉกรรจ์กับคุณตา-คุณยายชาวญี่ปุ่นที่อายุอานามไม่น่าจะต่ำกว่า ๗๐ ปี]


.


.




ตึกเล็กตึกน้อยนับพัน สนามกว้างในโรงเรียนที่เด็กกำลังวิ่งเล่น ถนนสายหลักที่มีรถยนต์วิ่งไปช้าๆ ทางยกระดับสำหรับรถไฟคดเคี้ยวตัดผ่านกลางเมือง ... โดยมีภูเขาสูงใหญ่โอบล้อมเป็นฉากหลังอยู่ไกลลิบ


ทั้งหมดนี้ คือ ภาพที่ผมมองเห็นผ่านเลนส์เทเลของกล้องคู่ใจ ... จากเนินผาเล็กๆ บนภูเขาอินาริ ซึ่งเป็นพื้นที่แวะพักชมทิวทัศน์เมืองเกียวโตได้สุดสายตา

..

..

นักท่องเที่ยวซึ่งส่วนใหญ่เป็นชาวญี่ปุ่น เดินกันขึ้นมาจนถึงจุดนี้ โดยมีกิจกรรมให้ทำ คือ ถ่ายภาพ นั่งพักพูดคุย ทานอาหาร หรือขนมนมเนย เพื่อเติมพลัง ท่ามกลางบรรยากาศที่มองเห็นทิวทัศน์เมืองเก่า

... ส่วนผมการได้ยืนเฉยๆ สูดอากาศบริสุทธิ์ ณ ที่แห่งนี้ ก็เพียงพอแล้ว




ผมใช้เวลาสำรวจร้านรวงบริเวณนั้น เก็บภาพบรรยากาศสดชื่นๆรอบตัวอีกหน่อย และสังเกตเห็นป้ายข้อมูลที่แสดงให้รู้ว่า จากจุดชมวิว มีทางแยกของอุโมงค์เสาไม้ออกไปเป็นสองทาง แต่ไม่ว่าจะเลือกไปทางซ้ายหรือไปทางขวา ต่างก็เป็นเส้นทางวงกลมที่วนกลับมาบรรจบกัน ณ จุดชมวิวแห่งนี้นั่นเอง

..

..

เมื่อเป็นเช่นนั้น ภารกิจของผมก็เกินคาด เกินความต้องการแล้ว และน่าจะเดินกลับลงไปอย่างมีความสุข จบบริบูรณ์ ... สวัสดี




หากแต่หนังชีวิตเรื่องตามรอยความทรงจำ Fushimi Inari Taisha กลับยังไม่จบลงง่ายๆ เมื่อผมหันไปเห็น “คุณตา-คุณยาย” คู่หนึ่ง

..

..

คุณตากับคุณยาย ที่เมื่อพิจารณาจากหน้าตาแล้ว ผมเดาว่ายังไงก็น่าจะมีอายุเกิน ๗๐ ปีด้วยกันทั้งคู่


... ในหัวของผมจึงเกิดประเด็นคำถาม “ปิ๊ง..!!” ขึ้นมาทันที ว่า “คุณตาคุณยายเดินชิลๆ มาถึงจุดชมวิวเลยใช่ไหมเนี่ย ?”



ยังไม่ทันที่ความประหลาดใจจะคลายลงไป เช่นเดียวกันกับความเหนื่อยล้าที่ผมยังอยากจะนั่งพักสักครู่ก่อนเดินลงจากภูเขา คุณตาคุณยายคู่นั้น หันมามองผมที่กำลังยืนตะลึงๆงงๆ แวบหนึ่ง

... พร้อมใบหน้ามีรอยยิ้มคล้ายสื่อความหมายว่า “ไหวอ๊ะป่าวน้อง ?”




นาทีนั้น ... หนุ่มไทยใจกล้า รู้สึกคล้ายว่าได้รับคำท้าทายจากผู้สูงวัยเลือดพระอาทิตย์ มีหรือที่เลือดสยามแบบผมจะยอม


“โอเค !! โอก้าซัง ... เดี๋ยวดูนะ” ผมคิดในใจ

..

..

ที่จริงแล้ว ก็เป็นแค่เพียงการนึกแบบขำๆสนุกๆเท่านั้นเอง เพราะความรู้สึกหลักที่มาจี้ใจในเวลานั้น คือ อายุอานามที่แตกต่างกันมากระหว่างผมกับคุณตาคุณยาย

... เพราะขณะที่คนวัยหนุ่มหอบแฮกๆ แทบจะเดินไม่ไหวกว่าจะขึ้นมาถึงจุดนี้ได้ แต่สองตายายกลับดูยิ้มแย้ม สบายอารมณ์ทั้งๆที่อายุมากขนาดนั้น




ผมสูดลมหายใจลึกๆ พลางบอกกับตัวเอง “คุณตาคุณยายครับ ผมจะไม่ยอมแพ้หรอก !!!”

..

..

คุณตา-คุณยายครับ ผมจะไม่ยอมแพ้ !! (๒)




เส้นทางเสาไม้แดงสู่ยอดเขาอินาริ แม้จะเริ่มมีบางช่วงที่เปลี่ยว ไร้ผู้คน แต่ในเวลาประมาณบ่ายสองโมงของฤดูใบไม้ร่วง ยังมีแสงแดดส่องสว่างเป็นเพื่อนนำทาง รวมทั้งยังพอมีนักท่องเที่ยวส่วนหนึ่งที่เดินขึ้น-เดินลงสวนทางกันไปมา



ระหว่างทางไปสู่ยอดเขา มีร้านขายเครื่องดื่มเล็กๆ บ้างก็เป็นจุดที่ตั้งของศาลเจ้าที่มีรูปปั้นสุนัขจิ้งจอก กับ เสาไม้สีแดงขนาดเล็กวางเรียงราย ผมเดินๆหยุดๆทุก ๒-๓นาที โดยจำไม่ได้ว่าเดินขึ้นไปอีกกี่ขั้น กี่ก้าว หรือกี่เมตร


... แต่ผมยังคงเดินต่อไป ต่อไป ต่อไป โดยเป้าหมาย คือ ไปให้ถึงจุดที่สูงที่สุดของภูเขาลูกนี้

..

..

จากจุดชมวิว ผมเดินๆหยุดๆไปอีกราวครึ่งชั่วโมง ... และแล้วความพยายามที่จะพิสูจน์ตัวเองก็สำเร็จ เมื่อผมเห็นป้ายเก่าๆที่เกือบจะไม่ทันสังเกตในตอนแรกด้วยซ้ำ หากชาวญี่ปุ่นไม่ชี้บอก ซึ่งป้ายนั้นระบุเอาไว้ว่า จุดที่ผมยืนอยู่ คือ บริเวณที่สูงที่สุดของภูเขาอินาริแล้ว




รวมระยะเวลา “เดิน – พักเหนื่อย –แวะถ่ายภาพ – หยุดหายใจ – มองทิวทัศน์ – มองสาวๆ - ยืนเกาพุง” ทั้งหมดราว ๒ ชั่วโมง ผมก็มาถึงจุดสูงที่สุดของ Fushimi Inari Taisha

..

..

แม้จะผิดความคาดหมายไปสักหน่อย เพราะจุดที่สูงที่สุดนั้น ไม่ได้มีอะไรโดดเด่นเป็นสำคัญ ต้นไม้รอบๆก็บดบังไม่เห็นทิวทัศน์อะไร มีเพียงศาลเจ้าเก่าแก่ รูปปั้นสุนัขจิ้งจอก เสาหิน-เสาไม้สัญลักษณ์บูชา ที่อยู่ริมทางเดินขึ้นเขา



... หรือถ้าจะมีอะไรที่สวยๆงามๆบ้าง คงเป็นใบไม้บนยอดเขาอินาริที่เปลี่ยนจากสีเขียวเป็นสีแดงฉานไม่ต่างจากเสาไม้ระหว่างทาง

..

..

เมื่อมองจากแผนที่แล้ว หากจะเดินต่อไปเรื่อยๆ อุโมงค์เสาไม้ ก็วนกลับไปเป็นวงกลม ลงไปสู่จุดชมวิวอีก ... ผมจึงสรุปได้ว่า สำหรับนักท่องเที่ยวทั่วไป การเดินขึ้นจนมาถึงจุดชมวิวด้านล่าง นับเป็นจุดที่พีคที่สุดของ Fushimi Inari Taisha แล้ว



ส่วนจุดสูงสุดของภูเขา หากไม่ได้ตั้งใจขึ้นมาสักการะศาลเจ้า มีความหลังฝังใจ หรือต้องวิ่งแก้บน ... คงไม่ต้องลากสังขารขึ้นมาให้เหนื่อยก็ได้

..

..

แต่โดยส่วนตัว ผมก็ภูมิใจที่อย่างน้อยได้ทำอะไรให้ถึงที่สุด ได้ประสบการณ์แปลกใหม่ที่ไม่เคยคาดคิด ซึ่งคงต้องย้อนกลับไปขอบคุณรอยยิ้มของคุณตาคุณยายคู่นั้น ที่กระตุ้นให้ผมเกิดความพยายามฮึดสู้ พิสูจน์(สังขาร)ตัวเอง



จากเดิมที่ผมตั้งใจเดินทางมาที่ Fushimi Inari Taisha เพื่อตามรอยยิ้มของเด็กสาวในความทรงจำจากภาพยนตร์


แต่สำหรับภาพยนตร์ที่มีนักแสดงเอกเป็นตัวเอง ผมยังได้รับรอยยิ้มของคุณตาคุณยายที่สอนให้ผมไม่ยอมแพ้อะไรง่ายๆ

กลายเป็นบันทึกความทรงจำว่า ครั้งหนึ่งในชีวิตก็เคยเดินมาพิชิตยอดเขาอินาริแห่งเมืองเกียวโต






- โปรดติดตามตอนต่อไป –

..

..

อ่านทิ้งท้ายสักนิด




สถานการณ์ปัจจุบัน (๓๑ ต.ค. ๕๔) ประเทศไทยยังไม่พ้นวิกฤตอุทกภัย ซึ่งผมได้ติดตามข่าวสารผ่าน Social network ก็ได้ทราบว่า เพื่อนสมาชิก Blueplanet ต่างได้รับผลกระทบกันไปมากบ้างน้อยบ้าง


ในฐานะเพื่อนร่วมสังคมคนรักการท่องเที่ยว ผมก็ขอเป็นกำลังใจให้ผ่านพ้นอุปสรรคไปได้นะครับ หลายท่านอาจเครียด และวิตก แต่ชีวิตก็ต้องดำเนินต่อไป


ผมก็หวังว่า บันทึกการเดินทางครั้งนี้ คงมีส่วนช่วยในการลดระดับความเครียด เพิ่มเติมรอยยิ้ม และเป็นข้อคิดเรื่องความอดทนพยายามไปสู่จุดหมายจนสำเร็จ


อีกไม่นานก็ใกล้ฤดูหนาวแล้ว ... อากาศดีๆกำลังจะมาเยือน และเมื่อทุกอย่างผ่านพ้นไป ท้องฟ้าสดใสก็รอเราอยู่ สู้ๆนะครับทุกท่าน




.
.


คำขอบคุณพิเศษ


การเดินทางและบทความว่าด้วยญี่ปุ่นของผม คงไม่อาจสำเร็จได้ หากปราศจากคำแนะนำ หรือข้อมูลที่ได้รับจากบุคคลเหล่านี้ ได้แก่

อาหมู xebec , เจ๊ว่านน้ำ ผู้เลอโฉม , MaNgKoOd เพื่อนซี้ , พี่ฟ้า SkyBox ผู้เป็นดั่งกูเกิลเจแปน , ท่าน NumAromDee , อ.ตู่ - ติวเตอร์ตู่ (CEOTHAI42) , คุณ ลาบราดอร์สีดำ , คุณ เจ้าแก้วพิสดาร ณ เมืองปาย , คุณ Art999. , คุณ ก่วยก๊วยตาลสด , คุณโต้คลื่น , คุณปังแปด , คุณหนุ่ม NMkrung , คุณ k i m m i e z , คุณหมอดาริน , คุณยุ่งชะมัด..สัตวแพทย์ , คุณลอร่า อิงกัลส์ ~* , คุณ กาแฟขม , เจ้าแม่คันไซ aomnan ,คุณ วันนี้รักเธอที่สุด , คุณ ohhioh , ครอบครัว  inint&anant , ท่านประธาน LVP@HEART



... รวมถึงคนรักญี่ปุ่นทุกๆท่านที่เคยตั้งกระทู้บอกเล่าประสบการณ์ดีๆเอาไว้ ณ ห้อง Blueplanet แห่งนี้ครับ

..

ขอบคุณน่ะคะ ที่มาแก้ความสงสัยว่าศาลเจ้าแห่งนี้ถ้าเราเดินขึ้นไปเรื่อยๆเราจะเจออะไร
คุณตาคุณยายญี่ปุ่นแข็งแรงดีแท้ ทุกสถานที่เที่ยวของประเทศนี้เราจะพบเจอทุกเพศทุกวัยจริงๆ

เรื่องสถานการณ์ปัจจุบัน เป็นกำลังใจให้ทุกๆคนน่ะคะ
ตัวเองอยู่ในภาวะหนีน้ำเข้าครึ่งบ้านจากที่หนึ่ง
เพื่อกำลังจะเจอน้ำเพราะน้ำมาจ่อห่างไป 2 ซอยเอง555

แวะเข้ามาชมภาพสวยๆครับ

ขอบคุณสำหรับรูปสวยมากๆ
เป็นกำลังใจให้กับเพื่อนทุกคนที่กำลังประสบอุทกภัยค่ะ  

เข้ามาติดตามครับ
ภาพสวยมากๆ

หายจากตอนที่แล้วนานเลยครับ แฟนคลับคิดถึงกันเลย

ขอบคุณสำหรับภาพสวยๆ และเรื่องราวที่สุดยอดเช่นเคย

กิฟลุงหมดแล้วแกะมันเผาให้ทานละกันครับ
ตามมาเที่ยวศาลเจ้าด้วยคน เงียบสงบสวยงามมากครับ

อ่านไป ก็อมยิ้มไป เห็นภาพที่น้าป๊อกกี้หอบแฮ่กๆเลยครับ

เป็นที่ที่ไปได้ไม่เบื่อเลย :D
ถ้าเคลียร์งานเสร็จทันปีนี้ว่าจะขึ้นไปดูใบไม้แดงแถวนั้นซะหน่อยค่ะ ^^

คุณป๊อกกี้ ถ่ายทอด ทำให้เห็นบรรยากาศ ที่ขึ้นไปชมวิวเลยครับ

ตามมาเสพความงามที่ญี่ปุ่นด้วยคนนะครับ คุณป๊อกกี้ เห็นบรรยากาศที่นี่แล้วอยากไปวิ่งเล่นแบบเด็กที่พูดถึงเหมือนกันนะครับ ท่าทางจะมีความสุขดีจัง

ดูสงบ ร่มรื่นย์ น่าอภิรมย์มากๆครับ

เข้ามาทักทายชายหนุ่มผู้อ่อนไหวกับ..เด็กสาว......

แข็งแรงมากครับที่เดินไปจนถึงยอดเขาได้....

คาดว่าแรงบันดาลใจที่ทำให้ฮึดเดินไปจนถึง....ไม่น่าใช่คุณตาคุณยายตามที่บรรยายมาหรอก....




น่าจะเดินตามสาวๆสวยๆขึ้นไปมากกว่า....





เป็นกำลังใจให้ทุกท่านที่เผชิญอุทกภัย  ผ่านพ้นวิกฤติไปได้ด้วยดีครับ....

สวยงามทั้งภาพถ่าย และถ้อยความ

ขอบคุณสำหรับบรรยากาศสวย ๆ สงบ ๆ นะครับ

แวะมาเที่ยวเกียวโตด้วยคนครับผม ... ภาพและเรื่องราวเยี่ยมเหมือนเดิม

ภาพสวย คำบรรยายเยี่ยมตลอดเลยครับ ไม่อยากจะบอกว่าพี่ป๊อกกี้เป็นแรงบรรดาลใจ ในการใช้ชีวิตท่องเที่ยวแบบ Slow life มีความสุขจริงๆครับ

รีวิวมาพร้อมน้ำเลยนะน้า

...

มีลางสังหรณ์ตะหงิดๆว่าต้องมีรีวิวแน่ๆ
และก็มาจริงๆด้วย ขนลุกซู่เลยอะ
สังขารเริ่มไม่เที่ยงแล้วน่ะป็อกก้า เดินขึ้นเขาแค่นี้ใช้เวลาหลายชั่วโมงเนี่ย 555+

สวยมากครับ

## อ่านได้เพลิดเพลินดีเหมือนเดิมครับ .. เคยเจอแมวเจ้าถิ่นตรงขาลง .. 4-5 ตัว  ..ซ่ามากครับ .. ไม่รู้ว่าตอนนี้ยังอยู่มั้ย##

ขอบคุณมากกกก บอกตรงๆว่าช่วงนี้ไม่ค่อยได้เข้า BP แบบว่ารู้สึกปวดใจเล็กน้อยที่ต้องยกเลิกทริปญี่ปุ่น ถึง 2 ครั้ง แบบว่ารอบแรกติดงาน รอบ 2 ติดว่าต้องอยู่บ้านระวังน้องน้ำ แถมวีซ่าก็ขอไว้แล้วด้วย เฮ้ออออ

ขอบคุณสำหรับรีวิวสวยๆ พร้อมเรื่องราวดีๆ และภาพด้านบนยอดเขาอินาริค่ะ...อยากรู้มานานแล้วว่าเป็นยังไง

ลงชื่อครับ  เด๋วมาอ่าน

ชอบอ่านข้อความที่บรรยายประกอบของป๊อกกี้มากๆ

ขอบคุณรูปสวยๆ นะคะ

เช้ามาก็ได้ดูรีวิวดีๆของญี่ปุ่น

ขอบคุณครับ

เห็นแล้วหายคิดถึงญี่ปุ่นเลย

สวยงามและน่ารักมากครับ ขอบคุณที่พาไปเที่ยวครับ

แวะมาชมครับ มาตาม ท่านป็อกกี้ ไปเที่ยวต่อครับ

ภาพสวยมากๆเช่นเคย

ขอบคุณสำหรับรีวิวนะครับ

กิ๊ฟเดือนนี้หมดแล้ว ผมให้ แทนนะครับ

เเวบไปเที่ยวญี่ปุ่นเเก้เซ็งด้วยค่ะ
ขอบคุณที่พาไปเที่ยวค่ะ ...........รูปสวยมากค่ะ

เน้นโทนสีแดงแรงฤทธิ์เป็นหลักจริงๆเลยเนอะ
ภาพสวย น่าเที่ยวจริงๆเลยอ่ะ

อยากเดินขึ้นไปแต่ไม่รู้สังขานจะไหวไหมค่ะ

เอาใจช่วยเพื่อนๆ ที่ประสบภัยทุกคน เราตอนนี้น้ำก็คืบมาใกล้แล้ว

ขอบคุณรูปภาพสวยๆ และคำบรรยายงดงาม ช่วยคลายวิตกได้ค่ะ

ระหว่างความสับสนวุ่นวายในการเก็บของหนีน้ำ และลุ้นว่าเมื่อไรจะมาซักทีว๊าาาาา  ( เมื่อคืน....น้องน้ำก็มาถึงหน้าบ้านสมใจ 555 )

รีวิวสงบ งาม เปี่ยมความสุข ของป๊อกกี้ ก็มาช่วยผ่อนคลาย

ขอบคุณนะครับ ^^

^^

มาชมวิวในหนัง “Memoirs of a Geisha”
และขอบคุณที่พาไปชมวิวและวิถีการเที่ยวแบบ Slow Travel
เห็นทีต้องใช้คำว่า Sluggish travel สำหรับตัวเราเอง

ขอบคุณสำหรับรีวิวสวยๆ ค่ะ

รูปเปิดสวยสุดยอด

ขอบคุณสำหรับรีวิว..ครับ

โหยยยย...เดินสุดเลยเหรอค่ะ  อึดมาก  เคยพยายามเดิน แล้วก็โดนป้าๆลุงๆยายๆตาๆ แซงขึ้นไปค่ะ ... ไม่ไหว หนูยอมแพ้ T ^ T ยิ่งขึ้นยิ่งชัน ปวดขามากกกก

ที่นี่เป็นที่ๆไปนับว่า เกือบจะทุกครั้งที่ไป Kyoto เลยล่ะค่ะ  เราว่า ที่นี่มีจิตวิญญาณบางอย่างซ่อนอยู่จริงๆ

ปิดท้ายสิ้นเดือนด้วยรีวิวสวยๆๆ
กับเรื่องเล่าที่อ่านกี่ครั้งก็สนุก น่าติดตาม
สละสลวยไหลลื่น..

แอบมาชม ก่อนจะกลับไปอีกรอบ อิอิ

คราวนี้ผมหลงลมปาดเพื่อน บอกให้ลองไปหน้าร้อน  ไม่รู้จะเป็นยังไงบ้าง กลาง สค เลย ตับแลบแน่ๆ

อ่านแล้วเคลิ้มเลยค่ะ อยากไปช่วงใบไม้แดงบ้าง
คุณตาคุณยายที่นู่น แข็งแรงมาก ไม่รุ้ไปเอาเรี่ยวแรงมาจากไหน เดินแซงแล้วยังกวักมือให้รีบตามไปอีก..อายจัง...อิอิ

สวยมาก ๆ ><

รู้สึกอยากหาหนังเรื่องนี้มาดูอีกรอบ

ขอบคุณที่บอกว่าจุดสูงสุด มีอะไรบ้าง

ถ้ามีโอกาสไปจะได้ไปแค่ชั้นล่างก็พอ ^_^

รีวิวนี้  ช่วยคลายเครียด  คลายทุกข์เรื่องน้ำท่วมไปได้เยอะเชียวค่ะป้อกกี้  ...

รูปภาพและคำบรรยายงดงามเช่นเคย^^

งดงามเหมือนเดิมค่ะ

เข้ามาอ่านความเรียงที่รอคอยแล้วค่ะ

รู้สึกสบายใจขึ้น พร้อมจะอดทนและสู้ต่อไปแล้วค่ะ

ขอบคุณคุณป๊อกกี้นะคะ

^__^

เราก็เพิ่งไปมาเหมือนกัน แต่ถ่ายรูปไม่สวยเหมือน จขกท. เลยอ่ะ จขกท. ถ่ายมาได้สวยมาก วันที่เราไป เจอคู่บ่าวสาวชาวญี่ปุ่น มาถ่ายรูป pre wedding ด้วยอ่ะ รักกันมาก เดินโอบเอวกันตลอดทาง ช่างภาพเค้าให้จุ๊บกันด้วย คนดูยังเขินนนนน ^///^

งดงามเหมือนเคยกับการท่องเที่ยว Fushimi Inari ใน slow travel style ของทั่นป๊อกกี้ น่าเสียดายที่ผมไม่ได้ขึ้นไปถึงจุดชมวิวไหนเลย เหตุเพราะท้องฟ้ามันจะค่อยๆมืดลงนั่นแหละครับ เลยทำให้เดินไปได้ถึงศาลเจ้าแห่งแรก ต้องเดินกลับลงมาเพราะมีแพลนว่าจะไปตามไปหา Chiyo แถวย่าน Gion ซะหน่อย ฮี่ๆ


รอขมตอนหน้าต่อนะครับ เดี๋ยวกิฟติดไว้ก่อน พรุ่งนี้มาแจกคร้าบบ

เก่งมาก ขึ้นไปจนสุดทาง

เราว่าสำหรับคนญี่ปุ่นเขาให้ความสำคัญกับสิ่งเล็กๆ น้อยๆ เสมอ เพราะเขามองว่าทุกสิ่งมีวิญญาณสถิตย์อยู่... ฉะนั้นแค่หินก้อนเดียวก็มี "อะไร" แล้ว...

คนไทยอย่างเราๆ อาจจะมองไม่ได้ลึกซึ้งแบบเขาก็ได้

日本へ帰りたい!!I miss you.

ขอบคุณมากครับ

สวยมาก

ขอบคุณมากๆครับผม

เห็นแล้วอยากไปเกียวโตเลยอ่า ไว้รอหน้าร้อน ใส่ยูกาตะ ไปเกียวโตดีก่า

ขอบคุณที่นำมาแบ่งปันนะครับ

รูปสวยมากครับ รอชมตอนต่อไปอยู่ครับ

ทำไมตอนนี้รูปน้อยจังคะ คุณป๊อกกี้

ดูไม่จุใจเลย  อยากดูรูปสวยๆอีกเยอะๆๆๆๆ

เป็นรีวิวสั้นๆ ที่ต้องใช้เวลาอ่านนานเหมาะกับช่วงเวลาแห่งความวุ่นวายนี้มากเลยครับ ...

ขอบคุณที่ไม่ลืมน้องคนนี้ อุตส่าห์แวะมาเรียกด้วย ขอบคุณมากเลยนะคะ

เคยเห็นศาลเจ้าสีแดงแบบนี้แต่ในหนังสือนำเที่ยว
วันนี้ได้เห็นรูปชัดๆพร้อมกับอ่านบันทึกของคุณป๊อกกี้ไปด้วย ทำให้ได้อรรถรสมากๆ
ตอนที่เจอคุณตา-คุณยาย นึกภาพออกเลยค่ะ
คนญี่ปุ่นชอบทำอะไรๆด้วยตัวเองเสมอ ตั้งแต่เด็กไปจนแก่
เพราะงั้นเราจึงมักจะเห็นคนแก่ชาวญี่ปุ่นส่วนใหญ่แข็งแรงๆกันทั้งนั้น
สงสัยคงเพราะขยับแข้งขยับขาตลอดเวลา ^^

ตามมารื่นรมย์ชมเพลินไปกับกระทู้นวล ๆ ของป๊อกกี้ด้วยค่ะ

^_____^

ขอแวะมาแปะลงชื่อไว้ก่อนนะงับพี่ป็อกกี้ ช่วงนี้เลิฟๆชาวนิปปอนมากมายจากคลิปน่ารักๆให้กำลังใจไทยแลนด์ยามนี้



ช่วงนี้วิตกจริตสุดๆ น้ำมาจ่ออยู่ปากซอยแระ - -" มีเวลาเด๋วขอกลับมาชื่นชมญี่ปุ่นหมุนรอบตัวแบบเต็มๆนะงับ

ตอนนี้ทั้งตอน มีแต่ "สีแดง" ของฤดูใบไม้ร่วงเต็มไปหมด
ตื่นตาตื่นใจจริงๆ ครับ

ขอบคุณค่ะที่พาไปเที่ยว  ชมภาพสวยๆ  กับบันทึกเรื่องราวสบายๆ   แก้เครียดได้เป็นอย่างดี 

คนโคราช  มาช่วยลุ้น อีก 1 กำลังใจ    ให้น้ำไม่มาถามหาที่บ้านนะคะ 

แรงบันดาลใจของคุณ POGGHI เป็นรอยยิ้มของเด็กสาว

ส่วนของเราเป็นการ์ตูนหลอนๆเรื่องนึงค่ะ
เกี่ยวกับขบวนเจ้าสาวของสุนัขจิ้งจอก ที่ตั้งขบวนเดินผ่านแนวเสาสีแดง
คนที่บังเอิญไปเจอขบวนแห่เจ้าสาว ก็จะมองเห็นแสงจากโคมไฟลอดผ่านแนวเสาแว๊บๆ

หลอนๆ เหงาๆ เศร้าๆ คลาสสิคๆ
ถูกใจคนชอบถ่ายภาพแนวเหงาๆอย่างเรามาก อิอิ

หวังว่าจะได้มีโอกาสไปบ้างน้า
//เก็บเงิน ๆ

วันนี้รีวิวสั้นๆ แต่อ่ายแล้วอิ่มใจมากเลยครับ

วันนี้เอาลูกชายมาอวดด้วยครับ

อ่านแล้วรู้สึกดี ..ชอบที่นี่จัง
(ปิ๊งที่นี่ตั้งแต่ดูจากรายการ หนังพาไป วันนี้คุณป๊อกกี้ก็มารีวิวให้ดูอีก )

ขอบคุณนะคะ ^^

รูปเปิดมาก็สวยจับใจแล้วค่ะ
ขอบคุณนะคะที่ลงรีวิวสวยๆให้ดูกันในช่วงสับสนๆ มีวิกฤตบ้านเมืองอย่างนี้

พี่ป็อกกี้ช่างใจเย็น อดทนดีแท้่ค่ะ
จำได้ว่าตอนตัวเองไป เดินๆไปได้ 5 นาที เห็นมีแต่เสาแดงๆก็ตัดใจหันหลังกลับซะแล้ว ^^"

ยังไม่เคยไปที่นี่เลยครับ ดูแล้วบรรยากาศคงจะดีมากๆ

แต่ไม่รู้ว่าจะลากสังขารขึ้นไปไหวหรือเปล่าก็ไม่รู้อ่ะครับ

ชอบภาพอุโมงค์เสาโทริจังเลย

ขอบคุณสำหรับรีวิวครับ

แวะมาชมภาพสวยๆเช่นเคยครับคุณป๊อกกี้
หวังว่าซักวันคงมีโอกาสได้ตามรอย
รอชมตอนต่อไปนะครับ

สวยงามมากครับ

น้อง POGGHI ถ่ายรูปได้สุดยอดจริงๆ

เป็นรีวิวที่ภาพสวย เนื้อหาอ่านเพลินมากเลยค่ะ มีโอกาสก็อยากไปเที่ยวญี่ปุ่น

มากๆเลยค่ะ ขอบคุณสำหรับรีวิวดีๆนะคะ

รูปสวยมากคร้าบ

ไม่เคยเดินขึ้นไปจนสุดเลย ขอบคุณที่พาไปชมนะคับ :)

มาช้าไปหน่อย แต่ก็มานะคะ ^^

ยังถ่ายทอดได้ดีเหมือนเดิมค่ะ

ชอบๆๆ

น้ำกำลังท่วมแบบนี้ได้ผ่อนคลายดีจริงๆค่ะ

ใช้เวลา อ่าน นานมาก

อยากไปมั่งอ่ะ ><

อยากเขียนรีวิว+ถ่ายภาพให้ได้อย่างนี้บ้างจัง 

มาให้กิฟและเม้นท์เป็นกำลังใจเช่นเคยนะคะ

.......

รวมระยะเวลา “เดิน – พักเหนื่อย –แวะถ่ายภาพ – หยุดหายใจ – มองทิวทัศน์ – มองสาวๆ - ยืนเกาพุง” ทั้งหมดราว ๒ ชั่วโมง ผมก็มาถึงจุดสูงที่สุดของ Fushimi Inari Taisha

จินตนาการตามน้าป๊อกหมดทุกอิริยาบถ  แต่อยากเห็นที่สุดคือ รูป น้ายืนเกาพุงอ่ะ^^ 

ปลู ถ้าอยากเที่ยวญี่ปุ่นให้หนุกหนาน คราวหน้าต้องออกกำลังกายบ้างนะจ๊ะ แพ้คนญี่ปุ่นรุ่นใหญ่  เสียชื่อหนุ่มไทยวัยฉกรรจ์หมด

ขอบคุณสำหรับรีวิวและภาพสวย ๆ นะคะ

1 ธันวาคมนี้ จะไปเที่ยวแบบ Slow Travel ตามรอยคุณป๊อกกี้..ที่นี่แหละค่ะ

ตารางวันนั้นเที่ยวแค่สองแห่ง น่าจะพอมีเวลาเดินขึ้นไปบนยอดเขาได้สบาย ๆ

สบาย ๆ ในที่นี้หมายถึง มีเวลา ไม่ต้องรีบร้อน ไม่ใช่สบาย ๆ แบบเดินตัวปลิวนะคะ

เดี๋ยวจะได้รู้กันว่า หนุ่มไทยใจฉกรรจ์กับหญิงไทยใจกล้าหาญ ใครจะลิ้นห้อยเป็นสุนัขหอบแดดมากกว่ากัน...แฮ่.....

ขอบคุณจ้า

ว้าว ถ่ายรูปสวยมากๆเลยค่ะ
กำลังจะไปอีกรอบ หนาวนี้  
คราวนี้ จะพยายามเที่ยวช้าๆ หวังว่าจะถ่ายภาพให้ได้มุมดีๆกว่าครั้งก่อนๆ

และ ก็ยืนยันว่า คนแก่ญี่ปุ่น เรี่ยวแรงดีจริงๆค่ะ อาจ
เพราะเดินออกกำลังกันมากตั้งแต่หนุ่มสาวมั้ง
ไปขึ้นเขา ที่นู่น ที่นี่ เห็นคนแก่ๆ ขึ้นมาเต็มไปหมดไม่แพ้คนหนุ่มสาว
โอจี้ซัง ที่ตึกเดียว กับเรา ก็ยังอยู้ชมรม เดินป่าเลยค่ะ

ตามไปหอบแฮ่กๆ ขึ้นเขากับคุณป๊อกกี้ด้วยจ้า...

อู้ว ใบไม้แดงฉาน สวยตัดกับสีท้องฟ้าดีจัง

มาช้ามากมั๊ย?...ก็แล้วทำไมคุณ POGGHI เขียนส่งมาตอนไม่อยู่ละคะ...
(นั่น..ยังมั่วได้อีก แหะๆ^-^)  ช่วงนี้ติดภารกิจน้องน้ำล้อมกรุง วันนี้เพิ่งมีเวลาได้เข้า BP ในรอบหลายอาทิตย์ค่ะ เป็นกำลังใจและความช่วยเหลือให้ผู้ประสบอุทกภัยเต็มที่เท่าที่ความสามารถจะทำได้นะคะ

อยากบอกว่า...ชอบตอนนี้ที่สุดค่ะ ไม่เกี่ยวกับภาพสวย หรือสไตล์การเขียนดีๆที่คุ้นเคย แต่เพราะเป็นตอนของ....ฟูชิมิ อินาริ..อย่างเดียวล้วนๆ อ้าว!!  ฟังแล้วคุณ POGGHI จะดีใจ ปลื้มใจ  หรือจะอะไรดีละเนี่ย^^'
ภาพความทรงจำ มาจากชิโย สาวน้อยคนเดียวกันค่ะ ชอบการลำดับภาพฉากนี้ของหนังที่สวยคลาสสิก อยากไปขอพรที่ศาลเจ้าแห่งนี้ขึ้นมาทันใด ตอนดูในโรงตราตรึงมากๆ จุดเริ่มต้นของแรงบันดาลใจสำหรับที่นี่ เกิดขึ้นตรงนั้น ตอนนั้นเลยค่ะ...เป็นหนังที่ขึ้นอันดับต้นๆของบ็อกซ์ ออฟฟิส(ในใจ)มานานค่ะ หยิบแผ่นมาดูก็บ่อย
อืม...คุณ POGGHI เก่งมากค่ะ ที่ขึ้นไปจนถึงจุดสูงสุดของอินาริ(นับหอบได้กี่แฮ่กคะ^^)  ไว้จะตามรอยขึ้นไปชมเกียวโตจากมุมนี้บ้าง บอกอีกทีว่า...ประทับใจตอนนี้มากค่ะ

อ่านรีวิวและชมรูปสวย ๆ ของเฮีบป๊อก แล้วอยากจะไปเยือนญี่ปุ่นเสียจริงกระไร ^^

ขอบคุณครับที่มาไขปริศนายอดเขาสูงสุดของที่นี่

เมื่อสองปีก่อนผมก็ไปตามหาสาวน้อย Chiyo เหมือนกัน แต่ผมตามเธอไปถึงแค่บึงเป็ดน้ำ ก็แผ่นกลับลงมาเพราะบรรยากาศประมาณห้าโมงเย็นหน้าหนาวมันหลอนมากๆ อย่างที่หลายๆคนรู้สึกอ่ะครับ

ภาพสวยมากครับ

ไม่ยอม รีวิวนีี้ รูปหมดเร็ว อิอิ เรื่องราวของพี่ป๊อกกี้ทำให้  ผมอยากแบกเป้ไป ญี่ปุ่นอีกครั้งนึงจริงๆ ชอบมากเลยครับ ทุกๆอย่างเลย

สวยจริงๆ น่าไป เก็บตังก่อน

ใบไม้นี่สีแดงสดจริงๆ

ขอบคุณสำหรับรีวิวค่ะ

เข้ามาซึมซับบรรยากาศญี่ปุ่นตอนที่ 4 จากคุณ POGGHI พร้อมกับความเรียงเยี่ยมๆเช่นเคยครับ :)

ลองขึ้นไปข้างบนสุดดูสิครับ

มันสวยยยยยยยยยย แต่เหนื่อยโคด ๆ

เค้าไปถึงตอนเย็น หลอน มั่กมาก  เลยไม่รู้ว่าด้านบนมีอะไร

   ในที่สุด เราก็ได้ยลโฉม จุดพีค  เพราะเราส่ง คุณปีอกกี้่ ไป สำรวจนี่เอง

      ขอบคุณนะค้า ที่ไปสำรวจมาเผื่อแระ  555

         ว่าแต่ ฟิตอีกหน่อยน้า  จะได้ไม่โดน คุณตา - คุณยาย เย้ย  ^ ^

มาช้าไปหน่อยคร๊าบบบ เดี๋ยวจะตามย้อนไปอ่านน๊า

การเดินเที่ยวในญี่ปุ่น ต้องใช้พลังมหาศาลจริงๆ ค่ะ  

และกิจกรรมที่เป็นที่นิยมของคุณป้าคุณลุงที่นี่ส่วนมากจะชอบการเดินเขาเและเดินเที่ยวชมตามสถานที่ท่องเที่ยวต่างๆ   เดินเก่งเดินอึดกว่าหนุ่มสาวหลายคนเสียอีก

ขอบคุณที่พาเที่ยวผ่านจอนะคะ ^^

สวยจังเลยค่ะ

...ตามพี่ป็อกกี้มาหมุนรอบตัวที่ญี่ปุ่นต่อนะคะ  

สงสัยตอนนี้จะหมุนช้าไปหน่อยเลยตามมาซะคนสุดท้ายเลยค่ะ น้ำท่วมอ่ะ ต้องไปอยู่ที่เชียงใหม่เลยไม่มีเวลาเข้าพันทิปเลยงานก็ยุ่งค่ะ แต่ตอนนี้กลับมาแล้วนะคะ  

อ่านตอนนี้แล้วอมยิ้มตามไปด้วยเลยค่ะ หนุ่มไทยเลือดสยามเกือบจะทำขายหน้าคุณตาคุณยายชาวอาทิตย์อุทัยซะแล้วสิคะ ดีนะคะที่ยังไหวตัวทันก่อนค่ะ      ^-^