สวัสดีค่ะ  ห่างหายจาก BP ไปหลายวัน หัลงจากรีวิวติดต่อกันกับทริป กรุงเทพ-สวนผึ้ง ราชบุรี-ชะอำ-ปราณบุรี
เนื่องด้วยช่วงนี้ครูเอ๋ยุ่ง ๆ กับการเตรียมนิทรรศการเพื่อร่วมงานนิทรรศการทรัพยากรไทย: ก้าวสู่โลกกว้างอย่างมั่นใจ ณ มทร.อิสาน ศูนย์ฝึกหนองระเวียง ซึ่งเดี๋ยวจะเอาภาพมาฝากนะคะ
เข้าเรื่องที่ต้องการแชร์ความคิดเห็นดีกว่า
ครูเอ๋ต้องเข้าเฝ้าพระเทพฯช่วงวันที่ ๑-๒ พ.ย. และอยู่จัดนิทรรศการต่อถึงวันที่ ๗ พ.ย.ค่ะ ด้วยความที่กลัวว่าจะไม่มีที่พัก เลยsearch หาที่พักใกล้ ๆ สถานที่ดังกล่าว จนไปเจอที่นี่ใน booking.com ขอเอ่ยนามว่าชื่อ CHON GAO
http://www.booking.com/hotel/th/chon-gao.en-gb.html?label=yho748jc;sid=fa468e03e439b721e1558c2346a2425b

ราคามีสองราคาคือ 400 และ 800 ประมาณว่า 400 เนี่ยอยู่ในช่วงโปรโมชั่น  ภาพที่พักก็ธรรมดาค่ะ  แต่เนื่องด้วยครูเอ๋ไปพักหลายวันเลยขอแบบเซพไว้ก่อน เลยจองไปก่อนหนึ่งห้อง หลังจากนั้นทางโรงเรียนโทรมาบอกว่าต้องไปจัดนิทรรศการล่วงหน้า 2 วัน เลยโทรตรงเข้าที่พักเลยว่าขอเข้าพักก่อนวันที่จอง คือจะเข้าพักวันที่ ๓๐ นั่งคือเมื่อคืนที่ผ่านมา และขอเพิ่มที่พักอีกหนึ่งห้อง รวมเป็นสองห้อง ทางที่พักโอเค (ครูเอ๋ก็คิดในใจว่าที่นี่เค้าบริการดีจัง)
จนกระทั่งเมื่อคืนค่ะ  ครูเอ๋และคณะเดินทางไปยังที่พักดังกล่าวในเวลาประมาณห้าทุ่มเนื่องจากเตรียมงานเพิ่งเสร็จ จะโทรไปสอบถามทางไม่มีใครรับโทรศัพท์
เราเดินทางไปยังถึงที่พักแบบเดาทางไป ไม่มีป้ายไฟหรืออะไรบอกให้รู้เลยว่าเป็นที่พัก มีป้ายมืด ๆ และร้าน(ที่ดูเหมือนร้านอาหาร) มีคนนั่งอยุ่เต็มไปหมด เราเลี้ยวเข้าไปแล้วเดินเข้าไปถาม ภายในร้านมีแต่ผู้ชายค่ะ (เท่าที่มองเห้น) ครูเอ๋พูดภาษาไทยกลาง ถามว่า เจ้าของรีสอร์ทอยู่ไหนคะ ชายคนนั้นยืม และไม่ตอบอะไร (รอยยิ้มน่ากลัวมากกกกกกก)
หลังจากนั้นผู้ชายคนอื่น ๆ หันมามองครูเอ๋และเพื่อนพร้อมรอยยิ้มที่น่กลัวที่สุดเท่าที่ครูเอ๋เคยเห็นมาในชีวิต แล้วก็มีผู้ชายคนหนึ่งไปตบไหล่ ผู้ชายฝรั่งคนหนึ่ง แล้วผู้ชายฝรั่งคนนั้นก็สะกิดผู้หญิงคนหนึ่งที่นอนอยู่ข้าง ๆ
ผู้หญิงคนนั้นลุกขึ้นเดินมาหาครูเอ๋แล้วพูดว่า
คนที่โทรมาจองห้องพักใช่ไหม เนี่ยถ้ามาช้ากว่านี้ไม่มีห้องพักแล้วนะ เหลือสองห้องสุดท้าย  ห้องเต็มหมดเลย

เด๊่ยวมาแชร์ต่อค่ะ

หลังจากนั้นเธอก็เดินนำหน้าครูเอ๋และคณะไปยังห้องพักเธอบอกว่าเหลือแค่ห้อง ๗ กับห้อง ๒๐ เธอเดินไปยังห้อง ๒๐ ก่อน ห้องไม่ได้ล็อค  เอาอิฐประสานมาขวางไว้ไม่ให้ประตูเปิด แล้วบอกว่าห้องล็อคยาก

เปิดเข้าไปดูด้วยตาเปล่าถือว่าโอเคกับราคา ๔๐๐ บาท เท่าที่เราเคยไปพักในเมืองใหญ่ ๆ แต่เมื่อเปิดแอร์ แอร์ใช้ไม่ได้ สายฝักบัวไม่มี
ครูเอ๋เดินไปถามเธอขณะที่เธอเดินไปเปิดห้อง ๗ ซึ่งห้อง ๗ แอร์ใช้ได้ ทีวีเปิดได้ สายฝักบัวมี (แต่ยังไม่ได้ดูรายละเอียดอื่น ๆ )

เมื่อรู้อย่างนั้น เธอเดินกลับมาที่ห้อง ๒๐ แล้วบ่นประมาณว่าทำไมยังไม่เอาแอร์มาเปลี่ยนให้เลียชื่อจริง ๆ แล้วหันมาบอกครูเอ๋ว่า  ไม่เป็นไรค่ะไปดูห้อง ๖ ติดกับห้อง ๗ เลย (อ้าวแล้วเมื่อกี้บอกเหลือแค่สองห้อง)

ปรากฎว่าห้อง ๖ แอร์ก็ใช้ไม่ได้ แต่ทีวีใช้ได้ สายฝักบัวมี เธอบอกเดี๋ยวไปเอากุญแจห้อง ๕ ก่อน (อ้าวมีห้องว่างอีกเหรอ สรุปมันว่างกี่ห้องเนี่ย)

ห้อง ๕ สภาพไม่ต่างกับห้อง ๖ แต่เนื่องด้วยเราเหนื่อยกับงานทั้งวันและมันปาเข้าไปจะเที่ยงคืน พี่อีกคนเลยบอกว่าพี่นอนห้องไม่มีแอร์ได้ นอน ๆ ไปเถอะ (เดี๋ยวพรุ่งนี้ค่อยชิ่ง)
ครูเอ๋ก็เหนื่อยเลยโอเคและต่างคนต่างเข้าที่พัก
เมื่อเข้าที่พัก เราก็เจอในสิ่งที่ไม่อยากเจออีก
แมงมุมตัวเบ้อเร่อ นอนรออยุ่บนพื้นห้อง ๗ และสภาพรวม ๆ แทบไม่อยากถอดรองเท้าเลย ฝุ่นเยอะมาก เปิดตู้เสื้อผ้ามีแต่หยักไย่ แถมมีผ้าอนามัย (โชคดีที่ยังไม่ได้ใช้)

มาติดตามเรื่องราวครับ

ความเหนื่อล้าทำให้อยากอาบน้ำเป้นที่สุด พี่เค้าบอกว่าฝักบัวใช้ได้ ครูเอ๋เลยเตรียมตัวจะอาบน้ำปรากฎว่าไปห้องน้ำไม่ติด มองไม่เห็นเลยว่าภายในห้องน้ำเป็นอย่างไร จากสภาพภายนอกทำให้ครูเอ๋กลัว เลยหาไฟฉายไปส่องดู ภาพที่เห็นคือ เศษอาหารเต็มไปหมด มีคราบมีแดง ๆ เหมือนเลือดหยดเล็ก ๆ ตรงอ่างล้างหน้า เครื่องทำน้ำอุ่นไม่ทำงาน และชักโครกพังมีถุงพลาสติกและแก้วพลาสติกวางอยู่มุมห้องน้ำ ซากสบู่ก้อนเล็ก ๆ กองเต็ม ภาพรวมของห้องน้ำคือเหมือนไม่เคยล้างมาซัก(ชาติ) พักได้ทีเดียว

ผ้าปูที่นอนกลิ่นและสีเหมือนจะสะอาด แต่มีเศษขน.....วางอยู่สองสามเส้นประปราย ผ้าเช็ดตัวถ้าไม่ใช่สีน้ำเงินไม่รู้ว่าจะดูได้ไหม
ประตูต้องทดลองล็อคและผลักดูก่อนว่าล็อคอยู่ไหม
ครูเอ๋ไม่กล้าใช้อะไรในห้องนั้นเลย ยกเว้น น้ำที่ยังคงไม่เปิดใช้ ผ้าเช็ดตัวเอาผ้าเช็ดตัวผืนเล็กที่แอบติดมาเผื่อไว้ เพื่อเอาน้ำดื่มล้างหน้า ไม่ขออาบน้ำตอนมืด ๆ ขออาบตอนเช้าดีกว่า แล้วเอาผ้าห่มปูนอน เอาเสื้อที่ยังพอมีในกระเป๋ามาห่ม แต่ใจจริงอยากออกจากที่นี่ตั้งแต่ตอนนั้น
แต่ว่าสายตาของเหล่าผู้ชายที่พูดภาษาอะไรไม่รู้ข้างนอกทำให้เรากลัว
หลังจากนั้นไม่นาน เหมือนมีทติ้งด้านหน้าเลิกแล้ว
เสียงคนเดินเข้ามาที่พักส่งเสียงดัง  และยังคงดังอยุ่อย่างนั้นจนกระทั่งเกือบตีสอง

คำถามของครูเอ๋คือ
หนึ่ง:  ถ้าคุณเจอแบบนี้คุณจะทำยังไง
สอง:  ครูเอ๋ยังเหลือบุคกิ้งที่นี่วันที่ ๑-๒ พย. เป็นคุณ คุณจะทำยังไง  
สาม:  แฟนครูเอ๋บอกว่าเราควรแจ้งทาง booking.com ว่าที่พักแบบนี้คุณยังจะเอามาทำให้คุณเสียชื่อเสียงอีกเหรอ  คุณว่าดีไหม

ขอบคุณคุณเล้กทาโร่ที่เข้ามาติดตามเรื่องราว  และขอบคุณท่านอื่น ๆ ที่เข้ามาแสดงความคิดเห็นค่ะ

เจออย่างนี้  เราจะมีความเชื่อมั่นในการจองที่พักออนไลน์ไหมเนี่ย

ถ้าเป็น ผม  ตื่นเช้ามาผมย้ายออก หาที่พักใหม่  แล้วถ่ายรูปสภาพห้องไว้เป็นข้อมูลให้ เวป booking พิจารณา ถอด โรงแรมนี้ ออกจาก สัญญา เพราไม่อยากให้ลูกค้า คนอื่น ๆ จากเวป booking ต้องเจอสภาพแบบนี้

นี่คือเหตุผลว่า
ทำไมป้าหนิงถึงชอบจอง รร ที่มี เชนต่างประเทศ
ป้าหนิงเชื่อมาตรฐาน ที่เขาพยายามควบคุมเนาะ
บูติคโฮเต็ล เกสต์เฮ้าส์ ไหนที่ไม่เคยไป  บางทีเหมือนเราไปขออาศัยบ้านเขาอ่ะ
ไม่กล้าเสี่ยงค่ะ
เพราะส่วนมากจะเดินทางคนเดียวพักคนเดียว
ถึงแม้จะมีหน้าเป็นอาวุธและ expired แล้วก้อตาม  อิอิ

เป็นผม  ยอมทิ้งครับ  ไม่ไปพักอีกเลยครับ

เห็นด้วยกับคุณ Liverpool ค่ะ

ซึ่งย้ายออกแน่นอน

แบบเฮียเล็กเลย ค่ะ ครูเอ๋

สยองมาก อยากเห็นรูปประกอบจัง

ไม่กล้าถ่ายรูปมาค่ะ  ครูเอ๋นอนไม่หลับ  สะดุ้งตื่นตลอดทั้งคืนทั้ง ๆ ที่เพลียจากการเตรียมงานมาเต็มที่
ตื่นเช้ามาออกทันที  เห็นภาพตอนกลางวันแล้วสยองที่สุด
พี่ที่นอนอีกห้องแกย้ายเอาโต๊ะเอาตู้ที่สามารถผลักมาขวางประตู
แกก็กลัวเหมือนกัน
ขอบคุณทุกความคิดเห็นนะคะ

น่าจะมีรูปด้วย.. อยากเห็น

>>> " ภาพที่เห็นคือ เศษอาหารเต็มไปหมด มีคราบมีแดง ๆ เหมือนเลือดหยดเล็ก ๆ ตรงอ่างล้างหน้า "

>>>>>  โห  ....... อันนี้ นอกจากแจ้งทาง booking.com แล้วให้พิจราณาห้องแล้ว  

...... อาจแจ้ง DJ ป๋อง ให้มาพิสูจน์ ห้อง ได้ครับ ....... feel ได้อยู่ๆ   หุหุ ^^