สวัสดีครับเพื่อนๆ มาต่อตอนที่ 2 กันนะครับ  

มันมีปัญหาอยู่อย่างนึงที่ผมได้รับรู้มาก่อนออกเดินทางว่าหลายๆคนเดือดร้อนไม่มีที่พักอาศัย ไปอยู่ศูนย์อพยพก็อึดอัด  บางคนก็ยังมีเงินส่วนตัวอยู่ ไม่ได้หมดเนื้อหมดตัวอะไร ผมแนะนำให้ออกเดินทางซะดีกว่า ออกจากกรุงเทพเดินทางไปอยู่ที่ไหนให้สบายใจๆซะ ไปชาร์จแบตแล้วกลับมาลุยกับชีวิตต่อ  ปล่อยพื้นที่กรุงเทพให้ทีมงานกู้ภัยเค้าทำงานกันสะดวกๆ เป็นเรื่องที่ดีครับ

ผมแนะนำให้ไปถือโอกาสเดินทางไปพักแรมที่อุทยานแห่งชาติครับที่ไหนก็ได้ เพราะช่วงน้ำท่วมนี่ ทางทุกอุทยานแห่งชาติเค้าเปิดให้ผู้ประสพภัยเข้าพักนอนเต๊นฟรีครับ  เพราะส่วนใหญ่เกือบทุกอุทยานอยู่ในพื้นที่สูงครับ และยังมีบรรยากาศดีๆ ช่วยผ่อนคลายจิตใจให้หายเครียดได้ดีด้วย

เพื่อนๆติดตามตอนเก่าๆได้ที่นี่นะครับ
http://www.pantip.com/cafe/blueplanet/topic/E11313749/E11313749.html

ต่อเนื่องจากตอนที่ 1 ผมปั่นจักรยานมาถึง อำเภอเมืองนครนายก เตร็ดเตร่ค้นหาที่พักอยู่พอสมควรในที่สุดผมก็ได้รับน้ำใจจากวัดศรีเมืองครับที่อนุญาตให้กางเต๊นที่ใต้กุฏิได้ครับ  ผมอาบน้ำและรีบนอนพักชาร์จแบตตัวเองเพื่อเดินทางต่อไปยังอุทยานแห่งชาติน้ำตกสามหลั่นในวันถัดไปทันที

ซึ่งผมบรรจุอุทยานแห่งชาติน้ำตกสามหลั่นไว้ในเส้นทางด้วยเพราะต้องการรีวิวให้เพื่อนๆเห็นว่าการอพยพไปพักที่อุทยานแห่งชาติไม่ใช่เรื่องเลวร้ายเลย

ภาพวิวที่เห็นตอนตื่นมาตอนเช้าออกมาจากเต๊นครับ

ขอขอบคุณน้ำใจจากวัดศรีเมืองในครั้งนี้ครับ

เหตุผลที่ตลอดทางผมเลือกขอพักตาม ส.น และวัดเพื่อทดสอบว่าคนไทยยังมีน้ำใจให้กันและกันอยู่หรือไม่ ซึ่งชัดเจนครับน้ำใจคนไทยไม่เคยจางหายไปผมได้รับน้ำใจดีๆจากคนไทยตลอดเส้นทางมากมายครับ

ปั่นผ่านศาลากลางก็ต้องถ่ายนิดนึง

ตั้งแต่ผมลงเรื่องราวในเฟซบุ๊ก คนรักกล้อง และใน pantip มีเพื่อนๆหลายคนถามเรื่องการแบกของในการเดินทางครับว่าผมแบกสัมภาระยังไง  ลองดูรูปได้ครับ  ผมใช้กระเป๋าสองใบหิ้วหน้าหลังแบบในรูปเพื่อ balance น้ำหนัก

อันนี้ผมตอบได้จากที่ลองมาเลยว่าผมออกแบบการบรรทุกน้ำหนักผิดครับการแบกน้ำหนักไว้ที่ตัวคนปั่นทำให้ลดทอนเรี่ยวแรงพลังในการปั่นลงไปเยอะมาก  และรวมถึงอาการปวดหลัง ปวดกล้ามเนื้อมากกว่าปรกติ

ดังนั้นไม่แนะนำให้ทำตามครับ  สิ่งที่ควรเป็นคือหาตะแกรงท้ายแล้วใช้กระเป๋าห้อยข้างรวมถึงกระเป๋ายึดติดกับแฮนด์จะเหมาะสมกว่า

ซึ่งข้อนี้ผมเองก็ไม่รู้มาก่อน อย่างที่บอกครับเป็นครั้งแรกเลยที่ปั่นทางไกลแบบนี้ต้องยอมรับว่ามีบางอย่างที่คิดผิดไป แต่เมื่อได้คำตอบแล้วครั้งหน้าก็เอามาปรับปรุงใหม่เพื่อให้สอดคล้องกับการปั่นทางไกลมากขึ้นได้ครับ  หนนี้ก็ทนหนักและปวดเมื่อยไปก่อน  ซึ่งผมก็ยอมรับว่าต้องตัดเป้าหมายปลายทางที่ตั้งใจแต่เดิมไว้ในบางจังหวัดออกไปบ้างเพราะการวางแผนที่ผิดพลาดในการบรรทุกสัมภาระวิธีนี้ครับ

ขอมาชมด้วยคน..............ขอบคุณครับ

ป้าที่ขายข้าวระหว่างทางครับ  ป้าเล่าให้ฟังว่านาแกก็เละไปเลย แต่ก็ยังสู้ต่อไป เพราะไม่รู้จะทำมาหากินอะไรนอกจากนี้ ไม่มีก็ค่อยไปกู้เอา ยังไงก็ต้องมีชีวิตต่อไป

สู้ๆครับป้า

อ๊ะร้านชื่อน่าสนใจ

ดูเมนูซะก่อน อาร์ตตัวพ่อเลยนะเนี่ย

แต่อร่อยแฮะ ไม่แพงด้วย

พูดถึงอาหาร พอเราปั่นทางไกลแบบนี้ เราจะกลายเป็นคนกินจุขึ้นจากปรกติไปเองโดยอัตโนมัติครับ  ผมปรกติกินวันละ 4-5 จานในชีวิตทั่วๆไป  มาคราวนี้กินมื้อนึง 2-3 จานเลย ตกเฉลี่ยวันลึง 8-10 จาน  แต่ไม่รู้สึกว่าจะอ้วนขึ้นเลยครับ อาจจะเพราะมันโดนเผาผลาญไปหมดแล้วตอนปั่น

ลุงกับป้าเจ้าของร้านครับ ทีแรกผมมองจากเมนูคิดว่าต้องมาดกวนๆ ตรงกันข้ามใจดี บริการดีและยังคุยสนุกด้วย ลุงเล่าให้ฟังว่าแต่ก่อนขายอยู่ที่เชียงรายมาก่อนแล้วย้ายร้านมาขายที่นี่หลายปีแล้ว  ใครอยากลองร้านอาร์ตตัวพ่อที่น่าทานแบบนี้ก็ลองได้ครับ ที่ ท่าพริก บนเส้นทางขอบจังหวัดนครนายก สระบุรี

มาถึงเขตจังหวัดสระบุรีแล้วครับ งานนี้ผมเจอปัญหาว่าแผนที่ที่ซื้อมาข้อมูลเส้นทางในแผนที่กับบนทางหลวงจริงมีความคลาดเคลื่อนกัน คราวนี้ผมต้องอาศัยการสอบถามจากผู้คนข้างทางตลอด  และต้องวิ่งอ้อมไปร่วม 20-30 โลเพื่อหาทางเข้า  เพราะอยู่ๆเหมือนกรมทางหลวงขี้เกียจติดป้ายเอาดื้อๆ  

ถ้าใครวิ่งมาจากเส้นทาง นครนายก - สระบุรีแล้วไม่รู้จักอุทยานแห่งชาติน้ำตกสามหลั่นมาก่อนจะไม่รู้เลยว่ามีอุทยานแห่งชาตินี้อยู่เพราะไม่มีป้ายบอกเลย แต่สารพัดวัดมีป้ายติดให้รึ่ม  เราจะได้เห็นป้ายก็ต่อเมื่อผ่านเส้นทางอำเภอเมืองแล้ววิ่งมาแยกพระฉายแล้วเท่านั้นครับ

เริ่มเย็นแล้วก็ยังขี่หลงไปหลงมาไปไม่ถึงไหนครับ

ตอนนี้ไม่ได้ใช้เส้นทางหลวงแล้วครับใช้เส้นทางระหว่างหมู่บ้านเอาครับซึ่งจะไม่มีป้ายบอกทางให้เห็นต้องอาศัยถามชาวบ้านไปเรื่อยๆ

ขนาดหลงทางนะก็ยังแวะถ่ายรูป

ในที่สุดก็มาถึงครับ กล้ามเนื้อแทบจะฉีกเป้นชิ้นๆเพราะขี่มาไกลมากหลงวนไปวนมา และไม่มีแสงไฟต้องเอาไฟฉายถือไว้ระหว่างปั่นเพื่อส่องทางครับ

ป.ล การขี่เวลากลางคืนขาดไม่ได้นะครับไฟกระพริบติดไว้ที่จักรยานเอาไว้ด้วย อันตรายมากนะครับปั่นไปโดยไม่มีไฟกระพริบเนี่ย

ตอนไปถึงเจ้าหน้าที่อุทยานคงสงสารเพราะเห็นสภาพผมที่เหนื่อยหอบใกล้จะลงไปนอนกองกับพื้นได้ทุกเวลาแล้วแกเลยบอกให้ไปกางเต๊นได้เลย ลงทะเบียนเดี๋ยวค่อยว่ากัน  

ขอบคุณมากคร๊าบ

ขอรอชมด้วยคนครับ
อยากแจกกี๊ฟครับ

ตื่นมาวันใหม่ มีเจ้าหน้าที่มาตามให้ไปลงทะเบียนให้เรียบร้อย ไม่มีไรมากครับแค่มีบัตรประชาชนก็พอ  และผมได้รับการอัพเกรดเต๊นจากหลังเล็กๆโทรมๆของตัวเองมาเป็นเต๊นใหญ่นอนได้ 4 คน (แต่ผมนอนคนเดียวซะงั้น)
อย่างดีของอุทยานครับ ฟรีไม่มีค่าใช้จ่าย เพราะเค้าเป้นห่วงว่าเต๊นผมจะเล็กไปรึเปล่า

ลงทะเบียนเสร็จก็เลยไปดูน้ำตกสามหลั่นครับ

ชิลมากครับ นั่งใช้บริการฟรีสปาปลา เพียงแค่เราแช่เท้าลงในน้ำอยู่ๆก็มีปลามาตอดๆๆ เราใหญ่เลยครับ

น้ำตกสามหลั่นในช่วงนี้น้ำแล้งครับ น้ำไม่เยอะแต่ก็ยังมีน้ำให้นั่งแช่เท้าเล่นชิลๆได้

สายน้ำมันก็อยู่ของมัน ที่มันทำร้ายเราก็เพราะเราไปแหย่มันก่อน ด้วยการก่อสร้างสิ่งขวางทางน้ำ ตัดป่าไม้  และทิ้งขยะหมักหมมลงคูคลองทำให้ระบายน้ำได้ยาก

มาต่อที่เส้นทางไปน้ำตกโตนรากไทรครับ

มาถึงแล้วครับน้ำตกโตนรากไทร ทางเข้าค่อนข้างซับซ้อนสักหน่อย ไม่ไกลแต่เส้นทางเดินเข้าทุลักทุเลหน่อยนึง

ในที่สุดลักเล่จูเนียร์ก็ได้อาบน้ำแล้วเย้

ถ้าเป็นหนังของอาฉลอง ภักดีวิจิตร  จะต้องเป็นฉากที่ลักเล่ยืนเปลือยหันหลังกลางน้ำตกแล้วค่อยๆหันหลังกลับมามองกล้อง แลเห็นส่วนเว้าส่วนโค้งของปทุมถันและบั้นท้ายที่งดงาม


ลักเล่จูเนียร์ : เอ่อเจ้านายครับ  ผมเป็นผู้ชายนะ !!!


เฮ้ยเอาน่าคนอ่านเค้าแยกไม่ออกหรอกว่าจักรยานตัวผู้ตัวเมียต่างกันตรงไหน ;)

ลักเล่จูเนียร์ : เอ่อทำไมผมอาบน้ำแล้วถึงเขรอะกว่าเดิมครับ [-_- ']

ขนาดน้ำตกที่เดินเข้าไปยากก้ยังเจอคนทิ้งขยะอยู่อีก  รวบรวมมาได้เท่านี้ครับ เพื่อเอาไปทิ้งที่ถังขยะข้างนอก  ต้องขอร้องครับเมื่อเราไม่ช่วยอนุรักษ์ก็อย่าช่วยทำลายกันเลย

เสบียงกรังที่จำเป้นสุดๆ  ผมจะพกข้าวเหนียวเอาไว้เสมอระหว่างปั่น ถ้าโชคดีเจอปลาสลิดแห้งขายก็เยี่ยมเลย เอาไว้กินระหว่างทางเวลาที่ยังไม่เจอร้านอาหารครับ  ชั่วโมงนึงกินสักสองสามปั้นรักษาเรี่ยวแรงเอาไว้

จุดกางเต๊นที่ผมพักครับ

ตอนที่ไปอ่างเก็บน้ำสามหลั่นเพิ่งแตกไปหมาดๆครับ

จากที่ค้างเพื่อพักฟื้นกล้ามเนื้อและซักผ้ามาสองวัน  ทุกเช้าจะเห็นนกยูงหรือกระต่ายป่าลงมาหาไรกินที่หน้าที่ทำการอุทยานครับ แต่เข้าใกล้ยากมาก

แดดยามเช้าในจุดกางเต๊นหน้าที่ทำการอุทยานครับ

ห้ามส่งเสียงอื้อฉาว มันยังไงอ่ะเนี่ยถึงจะอื้อฉาว ;)

นวัตรกรรมไทยที่ฝรั่งยังต้องอึ้ง  พบที่ล๊อกห้องน้ำนี้ได้ที่อุทยานแห่งชาติน้ำตกสามหลั่นครับ และเป้นห้องน้ำโปรดที่ผมชอบไปอาบน้ำเพราะที่ล๊อกแนวดีมากอิอิ

ส่วนหนึ้งของเจ้าหน้าที่อุทยานที่ใจดีมากครับ พวกเขาฝากบอกว่าใครที่ต้องการหนีน้ำท่วมทางอุทยานยินดีต้อนรับเสมอครับ

ขอขอบคุณอุทยานแห่งชาติน้ำตกสามหลั่นมากครับ สำหรับสามคืนสองวันที่ผมได้ไปชาร์จแบตตัวเองเพื่อพร้อมเดินทางต่อไป  สัญญาว่าถึงฤดูน้ำหลากแล้วจะไปเยี่ยมเยียนอีกรอบ

จบตอนที่ 2 ไว้เท่านี้ก่อนครับเดี๋ยวตอนที่ 3 ตามมาอีกทีครับขอบคุณเพื่อนๆทุกๆคนที่เข้ามาอ่านครับ

สุดยอดเลยค่ะ สู้

ปั่นตามมาติด ๆ เลยค่า

ป.ล.อยากไปลองชิมร้าน ไม่น่า..อร่อย จังค่ะ ^^

เป็นการเดินทางที่น่าประทับใจมากครับ

ขอบคุณทุกคนครับ ^_^

ติดตามมาให้กำลังใจ ขอบคุณสำหรับรีวิวนะคะ^^

ขอบคุณค่ะ

ตามมาดู จากกระทู้ไปเชียงใหม่ จขกท.อาร์ตมาก ชอบๆ

สุดยอดมากครับ