ต้องขอขอบคุณทุก ๆ คนจริง ๆ ที่ติดตามอ่าน  ทำให้มีกำลังใจเขียนขึ้นอีกเยอะเลย
ไม่คิดจริง ๆ  ว่ากระทู้ที่มีแต่ตัวหนังสือยาวเหยียด  ภาพประกอบก็ห่วย  จะทำให้เพื่อน ๆ
เสียเวลาที่มีค่ามาอ่านได้  ขอบคุณจริง ๆ ขอบคุณ ๆ

มันเป็นงานเขียนเล่าเรื่องครั้งแรก  พิมพ์ผิด ๆ ถูก ๆ อย่าว่ากันน๊า  และต้องขออภัย
ที่บางคำเป็นถ้อยคำไม่สุภาพ  แต่มันเป็นอารมณ์ของการท่องเที่ยวกับกลุ่มเพื่อนจริง ๆ
ไม่อยากเปลี่ยนแปลงถ้อยคำให้มันดูเป็นทางการ  อยากได้อารมณ์แบบเป็นกันเองมากกว่า

เนื่องจากเป็นมือใหม่  รบกวนแนะนำด้วยนะครับ  ขอบคุณครับ

เดินทางกันต่อเลยนะ

ถึงแล้ว  อุทยานแห่งชาติภูกระดึง

ตรงนี้เป็นศูนย์บริการนักท่องเที่ยวครับ ( บอกทำไมเนี่ย  รูปก็โชว์อยู่แล้ว )

พวกเราไม่ได้หาข้อมูลอะไรเกี่ยวกับภูกระดึงมากมายนัก  รู้แค่ว่าอยากมาก็มา
ผมเชื่อว่าบางครั้งแผนที่ดี  คือต้องไม่มีแผน  ปล่อยให้สิ่งแวดล้อมพาเราไป
ไม่กำหนดกฏเกณฑ์อะไร  ปล่อยให้ขาได้เดินไปเรื่อยเปื่อย  โดยการกลั่นกรองจาก
สมอง  และมีหัวใจคอยชี้นำ  (  เหตุผลที่กล่าวมาทั้งหมดนี้  ความจริงก็คือ  ขี้เกียจครับ  555  )

ต้องขอบคุณ  นุก  ที่จองที่พักให้เราล่วงหน้าแล้ว  มารู้ภายหลังว่า  มันให้คนอื่น  จองให้อีกที

บริเวณนี้เป็นจุดบริการต่าง ๆ  ทั้งค่าธรรมเนียม  ค่าที่พักบนภู  รวมถึงจุดบริการลูกหาบ

^ ^

ลูกหาบ  เป็นบริการอย่างหนึ่ง  สำหรับผู้ที่มีจิตใจเป็นผู้พิชิต  แต่ร่างกายไม่อำนวย
ราคาของที่จะให้ลูกหาบหาบนั้นคิดเป็นกิโลกรัม  ถ้าจำไม่ผิด  กิโลกรัมล่ะประมาณ
15  บาท  ในกลุ่มเรามีใช้บริการแค่คนเดียว  ไม่อยากบอกว่าเป็นใคร  อย่างน้อยมัน
ก็ชวนผมมาเที่ยวที่นี่อีกรอบ

โดยส่วนตัวแล้ว  ผมไม่เคยคิดใช้บริการลูกหาบเลย  ผมว่ามันค่อนข้างเสียอรรธรส
ในการพิชิตภูกระดึง  ไม่อยากใช้ตัวช่วย  อยากลองดูกำลังของตัวเอง  อีกอย่างคือ
เวลาที่คุณใช้บริการลูกหาบ  แล้วเดินตัวปลิวขึ้นภู  ระหว่างทางเจอสาวสวยรูปร่าง
บอบบาง  แบกเป้ใบใหญ่  คุณจะรู้สึกแมนน้อยลงทันที  อันนี้สำคัญ

เช้านี้คนยังไม่มากนัก  ไม่มากนักในที่นี้  คือ  ไม่ต่ำกว่า  50  คน  นี่ไม่ใช่วันหยุด
วันหยุดคือพรุ่งนี้  เกรงว่า  วันพรุ่งนี้คนจะแห่มามหาศาลเลย  แม้ไม่ใช่วันหยุด
ผมเดาว่าวันนี้นักท่องเที่ยวคงเดินทางมาหลายร้อยทีเดียว

เราอาศัยช่วงเวลาเช้าอากาศดี  ที่คนไม่มากเนี่ยแหละ  เดินทางกันเลย  และไม่ลืม
ที่จะศึกษาเส้นทางภูมิศาสตร์จากป้าย

จากการศึกษาจากป้าย  พบว่าตรงที่เรายืนอยู่ไปจนถึงหลังแป ( บนภูกระดึง )  มีระยะ
ทาง  5.5 กิโลเมตร  ปกติระยะทาง 5.5 กิโลเมตร  เป็นทางเดินราบเรียบเราว่าแย่แล้ว
แต่นี่เป็นทางขึ้นเขา  สาหัสแน่ ๆ  เรามารู้ภายหลังว่า  คำว่า  สาหัส  นั้นน้อยไป

ระหว่างทางต้องผ่านซำต่าง ๆ ถึง 8 ซำด้วยกัน  ประกอบไปด้วย  ซำแฮก  ซำบอน
ซำกกกอก  ซำกอซาง  ซำกกหว้า  ซำกกไผ่  ซำกกโดน  ซำแคร่  ซำในที่นี่แปลว่า
แอ่งน้ำขัง  ในแต่ล่ะซำถือเป็นจุดพักด้วย  มีร้านอาหารทุกซำ  มากบ้างน้อยบ้าง
แล้วแต่พื้นที่บริเวณซำนั้น  อย่างน้อยผมก็หวังว่าระหว่างทาง  จะมีติ่มซำ

ตามมาติด ๆๆๆๆๆๆ  เกาะชายเสื้อแน่น ๆ  อิอิ

มาตามติดด้วย  ชอบชอบ

ขึ้นภูขึ้นภูขึ้นตามมาติดๆอิอิรอด้วยนะ

ตามมาอ่าน part 2

@  ขอบคุณมาก ๆ  ครับ  ไปพร้อมกันเลยนะ

จุดหมายแรกของเรา  ซำแฮก  ระยะทาง  1  กิโลเมตร  พอดี  ก่อนออกเดินทางเราแวะ
ไหว้  ศาลเจ้าปู่ภูกระดึง  เพื่อเป็นศิริมงคล  และขอให้เดินทางโดยปลอดภัย  โดยไม่ลืม
ขอให้เจอเนื้อคู่บนนั้น ( ล้อเล่นครับ ) ( แต่อยากได้จริง ๆ น่ะ )

ออกเดินทาง ( ซะที )

นักท่องเที่ยวทะยอยกันออกเดินทาง  มีทั้งกลุ่มเล็กบ้างใหญ่บ้าง  ทั้งหญิงชาย  เด็กผู้ใหญ่
สิ่งที่เหมือนกันทุกคนคือ  ใบหน้าของทุกคนมีรอยยิ้ม  พวกเราก็เช่นกัน

รูปนี้  นุก  เห็นว่า  ข้อความไม่ค่อยเหมาะ  เลยจัดแจงเปลี่ยนข้อความใหม่

เรายิงมุขกันไปตลอดทางด้วยอารมณ์เบิกบาน  สองข้างทางเป็นป่าเต็งรัง  ทางเดินเป็นดิน
บ้างก็เป็นหินก้อนเล็กบ้าง  ใหญ่บ้าง  และบางก้อนใหญ่เกินจะเรียกว่าก้อนหิน

ทางราบเรียบแทบไม่ปรากฏให้เห็น  เป็นทางชันตลอด  บางที่ถึงขนาดเกือบจะต้องปีน

10 นาที  อาการเบิกบานเราเริ่มลดน้อยลง  นักท่องเที่ยวเริ่มนั่งพักให้เห็น  พวกเราเดินได้
ไม่นานก็เริ่มพักบ้าง

" ไปต่อ  ไปต่อ " ใครไม่รู้พูดขึ้น

เราก้าวเดินกันไปเรื่อย ๆ  มุขไม่ได้เล่นแล้ว  อย่าว่าแต่พูดเลย  หายใจยังเหนื่อย  เหงื่อเริ่มซึม
ทุกรูขุมขน  ขาเริ่มมีอาการล้า  เสื้อกันหนาวตัวใหญ่ถูกถอดมาผูกไว้ที่เอว  เป้ที่แบกอยู่เริ่มหนัก
ขึ้นทุกที  เราจิบน้ำจากขวดที่เตรียมมา  เพราะปากเริ่มแห้ง  อากาศยังเย็นสบายแต่อุณหภูมิในตัว
เรากลับสูงขึ้น

ผมรู้ตัวเองแล้วว่า

...ผมโคตรอ่อนแอแค่ไหน...

ใช่  อยู่บ้านไม่เคยออกกำลังกายเลยนี่นา  กลับจากทำงาน  ก็นอนดูแต่ดีวีดี  จะไปเล่นฟุตบอล
ก็ต้องต่อทีม  พอเล่นได้แค่  2  นาที  ก็โดนยิงเข้า  ต้องไปต่อทีมใหม่  ฮูลาฮูปก็เล่นไม่เป็น
ถึงเล่นเป็นก็ไม่เล่น  คุณนึกภาพโจรใต้เล่นฮูลาฮูปออกไม๊หล่ะ

" พักก่อนไม๊  "  เราพลัดกันพูดคำนี้ตลอดทาง

ดูเหมือนจะมี  ตั้ม  คนเดียวที่แข็งแรงที่สุดเพราะเดินนำหน้าตลอด  ทั้งที่แบกเป้ใบใหญ่สุด
เห็นตัวเล็ก ๆ แบบนี้น่ะ  ...โคตรอึด...  ผมอดคิดไม่ได้ว่าในเป้ของ  ตั้ม  ที่เห็นว่าใหญ่ ๆ นั้น
ใส่อะไรมานักหนา  ในนั้นต้องมีสำลีกับนุ่นเต็มเป้  ชัวร์เลย  ไม่งั้นคงไม่เดินตัวปลิวขนาดนั้น

ข้อแนะนำสำหรับคนที่ไม่เคยมา  และกำลังจะมา  อย่าได้คิดแต่งตัวแบบจัดเต็ม  อากาศหนาว
ก็จริง  แต่เวลาขึ้นภู  จะไม่รู้สึกหนาวเลย  แนะนำเป็น  รองเท้าผ้าใบ  เสื้อยืดใส่สบาย ๆ สักตัว
กางเกงขาสั้น  สำหรับสาว ๆ แนะนำให้เป็นแบบสั้นมาก  เพราะนอกจากจะคล่องตัวแล้ว  ยังช่วย
ให้นักท่องเที่ยวชายมีแรงฮึด  ขึ้นภูโดยไม่เหน็ดเหนื่อย  ในบางรายมีแรงเหลือ  อาจจะมาช่วย
คุณถือของก็เป็นได้

เพื่อนตั้ม  เดินทิ้งห่างเราไปเรื่อย ๆ  ก่อนที่เราจะตัดสินใจ  พักเป็นครั้งที่ 100  เพื่อนตั้มก็ตะโกน
กลับมา  "  เฮ้ย  ถึงซำแฮกแล้ว  "

เย๊ๆๆๆๆ  ถึงซำแฮกแล้ว  ซำแรกของเรา  เย๊ๆๆๆๆ

เหลืออีกแค่ 7 ซำ...

" แค่  7  ซำ "

คิดได้แบบนั้น  ผมก็เลิกร้อง  เย๊  ทันที...

ซำแฮก  ชื่อก็บอกอาการอยู่แล้ว  ไม่ต้องอธิบายกันยาว

ซำแฮกคือจุดพักแรก  ของการขึ้นภู  นอกจากเป็นจุดพักแรกแล้ว  ยังเป็นจุดเปลี่ยนด้วย
บางคนตัดสินใจลงภู  ก็ที่จุดนี้  เหมือนเป็นบททดสอบแรก  และบอกเป็นนัย ๆ ว่า  ตัดสิน
ใจลงตอนนี้ยังทันน่ะ  นี่แค่ซำแรก  รู้สมรรถภาพร่างกายตัวเองแล้วนี่  จะฝืนไปทำไม

แต่น้อยคนนักที่ตัดสินใจลง   ใช่  บางคนมาไกลเกินกว่าที่จะยอมแพ้  บางคนต้องการ
พิชิตภูกระดึง  แต่ที่ต้องการมากกว่านั้น  คือ  พิชิตใจตัวเอง

ผู้คนนั่งพักอยู่ที่ซำนี้ค่อนข้างเยอะ  เพราะเป็นจุดพักใหญ่  ร้านข้าวเรียงรายกันอยู่ 7-8 ร้าน
พวกเรายังไม่หิว  เพราะเพิ่งกินกันมา  จึงใช้เวลาพักไม่มาก  แล้วออกเดินทางต่อทันที

หนทางยังอีกไกล  เราเร่งฝีเท้าได้ไม่นาน  ก็ต้องพักอีกแล้ว  เราไม่รู้ว่า  ระหว่างเดินกับพัก
เราหมดเวลาไปกับสิ่งไหนมากกว่ากัน

" กู  จะทายปัญหาพวกมรึง  แก้เหนื่อย  ดีม่ะ "  ต่อ  หาวิธีที่จะทำให้พวกเราลืมเหนื่อย
พวกเรายังไม่ทันเอ่ยปาก  ว่าจะเล่นหรือไม่  ต่อ  ก็สวนด้วยคำถาม

"  พวกมรึงฟังดีดีน่ะ  แล้วคิดตามน่ะ  มีคนอยู่  3  คน  คนหนึ่งเป็นเทวดา  อีกคนเป็นปีศาจ
อีกคนเป็นมนุษย์  เทวดาเนี่ยจะพูดแต่ความจริง  ส่วนปีศาจจะพูดโกหกอย่างเดียว  และ
มนุษย์จะพูดจริงบ้างโกหกบ้าง
คนแรกบอกว่า  ฉันไม่ใช่เทวดา
คนที่สองบอกว่า  ฉันไม่ใช่มนุษย์
คนที่สามบอกว่า  ฉันไม่ใช่ปีศาจ
ถามว่าคนแรกเป็นอะไร  คนที่ 2 เป็นอะไร  คนที่ 3 เป็นอะไร ? "

โอยยยยยยยย  มันเล่นตรรกศาสตร์เลย  แค่เดินก็จะตายอยู่แล้ว  ยังต้องมาคิดหัวแทบ
ระเบิดอีก  ผมไม่ได้สนใจ  ตอนนี้ผมคิดแค่ว่า  จะทำยังไงให้ก้าวขาออกเท่านั้น

" กูขออีกรอบได้ไม๊ว่ะ "  นุก  พยายามจะตอบคำถามนั้น
"  สาดดดด  กูกลัวพูดไม่เหมือนเดิมอ่ะดิ  "
" เอ่อหน่า  เอาใหม่ ๆ  "
"  คืองี้  มีคน 3 คนใช่ม่ะ ...( ยาว )...ถามว่าคนแรกเป็นอะไร  คนที่ 2 เป็นอะไร  คนที่ 3
เป็นอะไร ?   เอ๊ะ  กูพูดเหมือนกับตอนแรกป่าวว่ะ  ชักงง "

ผมเร่งฝีเท้า  เผื่อจะตาม  ตั้ม  ให้ทัน  โดยปล่อยให้ 2 คนนั้นแสดงศักยภาพทางสมองกันต่อไป
ผมได้ยินนุกตอบแล้วผิดตลอด  ที่ผมไม่แน่ใจคือ  คำถามนั้นถามถูกรึเปล่า  ยิ่งฟังยิ่งงง

เราผ่านซำมาอีกหนึ่ง  ตอนนี้ผมเลิกสนใจที่จะนับซำแล้วว่า  ซำที่เท่าไหร่  ซำอะไร
ผมสนแค่  ก้าวต่อก้าว  สองข้างทางเป็นยังไงก็ไม่รู้  ตอนนี้ผม  เห็นแต่เท้า 2 เท้า
ที่ผลัดกันแซงไปอย่างยากลำบาก

คนเริ่มบางตา  ผมไม่แน่ใจว่า  พวกเค้ายังอยู่ข้างหลัง  หรือทิ้งเราไปหลายซำแล้ว

" งั้น  กูถามคำถามใหม่แล้วกัน "  ต่อ  ไม่ล่ะความพยายามในขณะที่คำถามแรกยังไม่มีคำตอบ
"  พอเหอะ  สาดดดด  กูเหนื่อยยยยย  "  นุก  รีบตัดบท
ผมเดาว่า  ขากับสมองของ  นุก  คงล้าพอ ๆ กัน

ข้างหน้ามีสาว ๆ 4 คน  กำลังพลัดกันถ่ายรูปคู่กับป้าย

เอ...  พวกเราก็  4  คนนี่นา....
 
หึหึหึ! ( ใจผมคิดอย่างที่ผู้อ่านคิดนั่นแหละ )

แต่เดี๋ยวก่อน  2 คนตรงกลางผู้หญิงชัวร์  แต่อีก 2  คาดว่าเพิ่งจะรู้ตัวว่าตัวเองเป็นผู้หญิงเมื่อ
ไม่นานมานี้เอง  ยังไม่ทันจะได้คิดอะไรไปมากว่านั้น  เพื่อนเราคนนึงเสนอตัวถ่ายรูปให้สาว
4  คนนั้นทันที

" ถ่ายรูปให้ไม๊ครับ  จะได้ครบทั้ง  4  คน "  ผมไม่อยากเอ่ยชื่อว่าเป็นใคร  อย่างน้อยมันก็เคย
ให้ความหวังเราด้วยการบอกว่าถึงซำแฮกแล้ว

ผมอยากคาราวะให้กับเพื่อนคนนี้  ในความกล้าหาญ  รู้สึกชวนมาไม่ผิดคน  ทริปเราต้องการ
คนกล้าหาญแบบนี้  สุดยอดดดด  ที่เหลือทั้ง  3  คน  ปอดแหกทั้งนั้น
 
ถ่ายรูปเสร็จ  เราไม่ได้สานต่ออะไรไปมากกว่านี้  ปล่อยคำว่า " ขอบคุณค่ะ " เป็นประโยค
จบคำสนทนา  ผมไม่แน่ใจว่าฝ่ายเค้าหรือฝ่ายเรา  มีอะไรคั่งค้างใจรึเปล่า  หรืออาจจะทั้ง
2  ฝ่าย  แต่เราทิ้งไว้ได้แค่รอยยิ้ม  ก่อนเดินจากมา

ผมรู้ว่าเพื่อนบางคนอยากจะเดินไปพร้อม ๆ กับสาวกลุ่มนี้  แต่เรา  4 คน  ต้องมีคนใดคนหนึ่ง
เอ่อ...  ไม่สิ  ต้อง  2  คน  ที่ต้องเสียสละ  และอาจถึงขั้นเสียความเป็นชายไปเลยก็ได้
เรายังไม่อยากให้เกิดความบาดหมางกันในกลุ่ม  เราจึงไม่ได้สานต่อ  แม้สาว  2  คนที่เพิ่ง
เป็นผู้หญิงได้ไม่นานนั้น  จะน่ารักขนาดเกินห้ามใจก็ตาม

ด้วยระยะก้าวที่ต่างกัน  เราจึงค่อย ๆ  ทิ้งห่างพวกเธอไปเรื่อย ๆ

ถ้าบนภูกระดึงมีขนาดไม่ใหญ่มากนัก  เราอาจจะได้เจอกันอีก
เอ่อ ...  และถ้าเราไม่เสียชีวิตระหว่างทางกันก่อนด้วยน่ะ

ผมเริ่มคิดว่า  ทางที่เราจะก้าวไป  นอกจากจะเหนื่อยยากแล้ว  อาจจะมีสิ่งที่เราต้องการรอเรา
อยู่ข้างหน้าก็ได้  ใครจะรู้

เราเริ่มมีแรงฮึด  กำลังไม่ได้ทำให้ขาเราก้าวเดินได้อีกต่อไปแล้ว  สิ่งที่ขับเคลื่อนเราอยู่ในตอนนี้คือ
" ความหวัง "

พูดซะโคตรเท่ห์  แต่เดินได้ไม่นาน  ก็พักอีกแระ  ระหว่างนั่งพัก  ผมเจอ ขาตั้งกล้องวางทิ้งไว้
ใครสักคนลืมมันไว้แน่ ๆ  เราปรึกษากัน  ลงความเห็นว่า  จะเอาไปฝากไว้ที่จุดบริการบนภูกระดึง
เพื่อหาเจ้าของ  แต่นั่นหมายความว่า  เราต้องแบกมันไปด้วยตลอดเส้นทางที่เหลือ  ปกติแล้ว
มันไม่ได้หนักอะไรมากมาย  แต่ทางที่เราเดินอยู่นี่มันไม่ปกติน่ะ  แค่นี้ก็จะเสียชีวตคาทางเดิน
อยู่แล้ว  เราปรึกษากัน  ว่าใครจะแบกไป  เพื่อน 3 คนตอบกลับเชิงคำถามว่า  " ใครเป็นคนเจอหล่ะ "

เอาว่ะ ! ถ้าเป็นเรา  เราก็คงอยากได้มันคืน  แบกก็แบก  เจ้าของอาจจะเป็นสาวสวยก็ได้  ใครจะรู้
ด้วยเหตุการณ์นี้  อาจจะทำให้เราได้รู้จักกัน  แลกเมล์กัน  สานสัมพันธ์กันต่อไปอย่างยาวนาน  หุหุหุ

ผมเพ้อไปไกล....

ผมขอโทษที่ต้องถามคำถามเชย ๆ นี้กับคุณผู้อ่าน...


"  คุณเชื่อในพรหมลิขิตไม๊  "


จบ  part 2 ( ฉุดกระชากลากถู  ได้โปรดติดตามตอนต่อไป )

อ่านแล้วสนุกจัง นั่งขำน้ำตาไหลเลย
ภาพเมื่อ 20 กว่าปีที่เคยไปพิชิตภูกระดึง ผุดขึ้นมาเลย

ขอบคุณ จขกท มากๆจ้ะ  จะตามอ่านต่อนะ

ใครเป็นเจ้าของขาตั้งกล้องเนี่ย?? อยากรู้จัง

โห.. ได้ไงเนี่ย กำลังหนุก

คิดถึงภูกระดึงจริงๆ โดยเฉพาะ ซำแฮก พอถึงแล้วทุกคนพูดเหมือนกันหมด  มัน"แฮก" จริงๆ

เจ้าของขาตั้งกล้องผมว่าต้องเป็นผู้ชาย
ตามอ่านตอนต่อไปน่ะครับ คุณ ไข่กบ

มาตามอ่านต่อนะคะ

อยากไปแต่สังขารไม่ให้แล้ว 55

ขึ้นสูงๆแล้วหายใจไม่ออกค่ะ

เข้ามาอ่านต่อ และ รออ่านต่อไปครับ

เดินขึ้นภูด้วยคนครับ..

7 รอบแล้ว ถ้าปีนี้ว่างจะไป

อ่านแล้วนึกถึงตอนตัวเองไปมาเลยค่ะ
ก่อนไปมีคนที่เคยไปบอกว่า แค่น้ำดื่มขวดเดียวยังไม่อยากจะถือ
เรายังนึกว่าขนาดนั้นเลยเหรอ แม่เจ้า
พอไปเจอมากับตัว อย่าว่าแต่น้ำขวดเดียวเลยค่ะ เสื้อแจ็กเก็ตตัวเดียว
ที่ตัวเองใส่อยุ่ ยังรุ้สึกว่าทำไมมันชางหนักเหลือเกิ้น

ค้าง เลยครับ

เอาล่ะจุ้ย...มีเรื่อง พรหมลิขิต แบบนี้มีเฮ....

โห....จบเร็วจัง เพิ่งอ่านภาค 2 กะลังสนุก

เดี๋ยวขอตามไปอ่านภาค 1 ก่อน

เดา ว่า จบงานนี้ ต้อง มีชายเหนือชาย เกิด แหงๆ

รออ่านต่อครับบ

มาลงชื่ออ่านครับ    

สมัยผมไปสัก 7-8 ปีที่แล้ว    มีแก๊งค์เด็กวัยรุ่น วัยมหาลัย6-7 คน  แบกทุกอย่างเอง แม้แต่น้ำดื่ม  

เริ่มเดิน 7 โมงพร้อมกัน  น้องกลุ่มนั้นถึงลานกางเต๊นท์สองทุ่ม  แต่ผมนับถือใจพวกเค้าเลย

รีบๆมารีวิวอีกนะคะ กำลังสนุก

อ่านไป ขำไป แถมเป็นไทม์แมชชีน พาเราย้อนอดีต ตอนไปพิชิตภูกระดึง

นึกถึงตอนไป เหนื่อยสายตัวแทบขาด แต่ก็ประทับใจมากกกกก

ไปแบบไม่ได้แพลนเหมือนจขกท.เลยค่ะ ปุบปับจะไปก็ไป และก็ได้เจอ
เหตุการณ์ยุ่งๆอะไรมากมาย แต่เหมือนมีสิ่งศักสิทธิ์คุ้มครองนะคะ เรา
สามารถผ่านเหตุการณ์พวกนั้นได้อย่างง่ายดาย

น่าอ่านมากครับ ตามมาด้วยๆ

จบเร็วจังเลยค่ะ

คุณไข่กบ เขียนเหมือนนิยายเลย ชอบๆ เลยตามมาอ่าน

สนุกค่ะ ตามมาๆจากกระทู้ก่อน อ่านจากคำว่า"เพิ่งจะรู้ตัวว่าตัวเองเป็นผู้หญิง" เราก็งงๆ แต่พอเลื่อนลงมาเจอรูปเท่านั้นแระ ฮ่าๆ

ขอบคุณค่ะ  ตามมาอ่าน
ทำให้ป้าเกิดกิเลส อยากไปพิชิตภูตอนแก่
เจอหนุ่มๆ ระหว่างทาง จะได้มีแรงเดิน

อยากไป ไม่เคยไป

ผมเดินทางคืนนี้แล้วครับ

อยากทราบระหว่างทางขึ้นภูหนาวไม๊คะ

กะจะไปวันศุกร์นี้ค่ะ

หง่ะ ทำไม ทิ้ง ปริศนา ไว้เช่นนี้ละคะ

อารมณ์ค้างเลยตรู  กลับมาต่อให้จบเดี๋ยวนี้นะ

ไม่งั้นจะตามไปเข้าฝัน ให้ฝันร้ายเลย เห่อๆๆ

ปล. รีวิวนี้ สนุกมากเลยค่ะ เอาไปแปะที่คลับคนรักษ์ภูกระดึงด้วยนะจ๊ะ

อารมณ์ค้างเลย.. ^^

ทิ้งท้ายไว้ทำไมครับพี่ รมณ์ค้างเลยอ่ะ 555

อยากรู้ว่าระยะทางขึ้นภูนี่กี่กิโลค่ะ  อยากไปพิชิตบ้าง

ขอบคุณทุก ๆ คนมากครับ  แล้วต้องขอโทษด้วยที่ทิ้งท้ายไว้  กลัวว่าจะไม่ตามอ่านกัน  ก็เลยทิ้งท้ายไว้นิดนึง  หุหุ

คุณ  หูอื้อ  เที่ยวให้สนุกนะครับ

คุณ  chocolala  ตอนเช้าหนาวนิดหน่อยครับ  หลังจากเดินขึ้นภู  ก็ไม่หนาวอีกเลยครับ

คุณ  ฉุยเฮง  คลับคนรักภูกระดึงอยู่ไหนครับ  พอดีมือใหม่อ่ะครับ  ยังไม่ค่อยรู้อะไรมากมาย

คุณ  chaton meaw  ทางขึ้นภู  5.5  กม. ครับต่อจากนั้นเดินทางราบต่ออีก  4  กม.ครับ

5.5 km ครับ

ดีจังเลยค่ะทำให้คิดถึงความหลังครั้งเยาววัย  เราไปสมัยสาวๆ มา 3 รอบ ไปปลายฝนต้นหนาวอะ โหดสุดๆ ทั้งลื่นทั้งหนาว ฝนตกน้ำเข้าเต้นท์ ต้องไปขอนอนที่โต๊ะกินข้าวร้านค่า

ไม่มีรูปอยู่ทีตัวเองซักใบ (ไปสมัยยังไม่มีกล้อง digital อะ) ไม่รู้ว่าฟิล์มและรูปไปอยู่ที่ไหนแล้ววว  เสียดายมวากกก คิดถึงภูกระดึง

ตดตามตอนต่อไปอยู่นะคะ เล่าเรื่องได้น่าติดตามมาก ๆ

อ่านแล้วมันดี นึกถึงตอนไปมาครั้งนึง จำได้ว่าจองเต้นท์ 40 คน กะไปกันทั้งห้อง
แต่เพื่อนเบี้ยว เหลือ 12 คนถ้วน นอนแล้วกลัวมากมันโล่ง
เพื่อนคนนึงขึ้น ซำแรก (ซำแฮก) บอกขอกลับขอนแก่น
ต้องหว่านล้อมแทบตาย she จะกลับท่าเดียว บอกไปไม่ไหว
....รออ่านต่อ

เข้ามาเพราะประทับใจชื่อกระทู้ค่ะ

สนุกมากครับ คลายเครียดเรื่องน้ำท่วมได้เลย

ผมว่า เจ้าของกระทู้ กับ คห.ที่ 31 ต้องเป็นญาตกันแน่ๆ

รอ part 3 อยู่นะค่ะ...ขอแบบ ด่วน!!!!!!!!

สนุกดีค่ะ ชอบ ๆ ติดตามตอนต่อไป
อ่านชื่อซำต่าง ๆ ดีนะที่ไม่มี ซำปอกง

เข้ามารอติดตามด้วยครับ

คุณ triyapa  คห.50 คะ
ตดตามเลยเหรอ  คห.หลังๆ เหม็นแย่เลย อิอิ

มารออ่านครับ

Wow! Do you believe in destiny?
เสียดายเริ่มอ่านจากpart3 เลยรู้คำตอบซะแล้วว่าพรหมลิขิตไม่มีจริง 555 +
ขอให้เจอพรหมลิขิตไวๆนะคะ(เหนแอบบ่นเรื่องนี้เยอะมาก ฮาฮ่า)

น่าสนุกมากครับ

ติดตามมาโหวตเป็นกระทู้แนะนำซะเลย

555 ทำให้นึกน้องร่วมแก็งค์ ที่ต้องน้ำตาร่วง หน้าซีดหน้าเหลืองตั้งแต่ซำแฮก จริง ๆ เราก็แอบเหนื่อย แต่เจอน้องเหนื่อยกว่า เลยรอดตัวไปเล็กน้อย 555 แต่ต้องยอมรับน้องที่แข็งใจจนถึงยอดภู ยังนึกว่ามันจะหนีกลับลงมาซะอีก แต่น้องก็บอกว่า ครั้งเดียวในชีวิต ที่จะพิชิตภูกระดึง .....

ค่อยๆตามมาชมรีวิว เพราะไม่ค่อยว่างเลยค่ะ ^^

ชอบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบ ^__^

เห็นมะลุงบอกแล้วว่าเอารูปมาลงเต๊อะ  เขียนได้น่าติดตามมากครับ
สนุก ฮาอุจจาระแตก อุจจาระแตน

แปะโป้งกิฟไว้ก่อนนะครับกิฟลุงหมดแล้ว

ตลกอะ ไม่คิดว่าไปภูกระดึงจะฮ่าได้ขนาดนี้ 5555555

ชื่นชมคะ จะไปให้ได้ ขำกร๊ากกก