รีวิวชุดที่ 9 ครับ เป็นทริปแบ็คแพ็คกิ้งไปหลังคาโลก แชงกรีล่า 15 วัน ไปเมื่อต้นเดือนเมษายนที่ผ่านมาครับ เป็นทริปที่ทรหดแต่สนุกและหลุดจากโลกแห่งความเครียดสับสนวุ่นวาย เดินทางไปค้นหาความสุขที่แท้จริงครับ จุดหมายปลายทางคือ แชงกรีล่า สวรรค์บนดินในตำนาน จะสวยเหมือนสวรรค์หรือไม่ คอยติดตามชมตอนท้ายๆนะครับ โดยผมจะแบ่งออกไปหลายๆตอน เพราะไป 15 วัน ผ่านเจอเรื่องราวเยอะแยะมากมาย โชคดีที่ทริปนี้เจอะเจอแต่คนดีๆที่คอยช่วยเหลือเราให้ไปถึงจุดหมายปลายเส้นขอบฟ้าดังหวังครับ

แผนที่การเดินทาง คือ กรุงเทพ-เชียงราย-เชียงของ-ห้วยซาย-บ่อหาน-โหม่วฮั่น-จิ่งหงส์-คุนหมิง-ต้าหลี่-ลี่เจียง-หุบเขาสีน้ำเงิน-ยอดหิมะมังกรหยก-ตรอกไทเกอร์รีปปิ้ง กอร์จ หรือตรอกเษือกระโจน(พิมพ์สอเสือสระเอือไม่ได้ไม่รู้เป็นรไร โดนแบน)-จงเตี่ยน (แชงกรีล่า)-เต๋อชิง-เฟยหลายซื่อและจุดหมายปลายทางคือ น้ำตกศักดิ์สิทธิ์แห่งหมู่บ้าน หยู่เปิ้ง เชิงเขาทางขึ้น Base Campของยอดเขาคาวาคาโป ซึ่งเป็นการเดินทางไกลที่หนักสุดๆในชีวิต ท้าทายสมรรถภาพทางร่างกายและจิตใจอันแน่วแน่ของตัวเองและผองเพื่อนเพื่อพิชิตต่อละติจูดความสูงที่ได้ก้าวเท้าขึ้นมาบนหลังคาโลกและได้ค้นพบดินแดนสวรรค์น้อยๆอันสงบสุขสุดเส้นขอบฟ้า ณ หมู่บ้าน Yubeng

ตอนนี้เป็นที่ 9 ครับ...การเดินทางขึ้นไปค้นหาดินแดนสวรรค์ในตำนาน เดินทางดั้นด้นกันมาจนถึง Deqin หรือ เต๋อชิง ตอนที่แล้วเราพักที่ Fei Lai Si ห่างจากตัวเมืองเต๋อชิงไม่มากนัก วันนี้เป็นวันที่เราจะต้องออกเดินทางแต่เช้าเพื่อไป เวิ่นฉวน ที่จะเป็นจุดเริ่มต้นของการเดินเท้า เพื่อไปหมู่บ้านที่ผมบอกได้ว่า นี่แหล่ะ Shangri-la ของจริง


ความเดิมตอนที่แล้วครับ

[CR] Shangri-la, the Lost Horizon Esp# 11 Fallen Angels เทวดาตกสวรรค์

Link: http://www.pantip.com/cafe/blueplanet/topic/E11431142/E11431142.html

[CR] Shangri-la, the Lost Horizon Esp# 10 Meili Foot Hills and the Sacred Water Falls

Link:
http://www.pantip.com/cafe/blueplanet/topic/E11403733/E11403733.html

[CR] Shangri-la, the Lost Horizon Esp# 9 Trekking to Yubeng Village ปีนเขา ย่ำหิมะ ลุยป่ากันไปจนถึงที่หมายจนได้

Link:
http://www.pantip.com/cafe/blueplanet/topic/E11371653/E11371653.html

[CR] Shangri-la, the Lost Horizon Esp# 8 Stairway to Heaven ใต่บันใดสวรรค์ไปเต๋อชิง  

Link: http://www.pantip.com/cafe/blueplanet/topic/E11333601/E11333601.html

[CR] Shangri-la, the Lost Horizon Esp# 7 The Shangri-la นี่อ่ะเหรอ แดนสวรรค์ในตำนาน?

http://www.pantip.com/cafe/blueplanet/topic/E11274616/E11274616.html

[CR] Shangri-la, the Lost Horizon Esp# 6 Jade Dragon Snow Mountain & the Blue Moon Valley, Li Jiang

http://www.pantip.com/cafe/blueplanet/topic/E11237479/E11237479.html

[CR] Shangri-la, the Lost Horizon Esp# 5 เยือนโค้งแรกแม่น้ำแยงซีและTiger Leaping Gorge หุบเขาที่ลึกที่สุดในโลก

Link:
http://www.pantip.com/cafe/blueplanet/topic/E11219838/E11219838.html


[CR] Shangri-la, the Lost Horizon Esp# 4 Li Jiang ลี่เจียง ลี่เจียง มาถึงแล้วลี่เจียง

Link:
http://www.pantip.com/cafe/blueplanet/topic/E11214923/E11214923.html

[CR] Shangri-la, the Lost Horizon Esp# 3 Dali ปั่นจักรยานเที่ยววัดชงเชิง และเจดีย์ 3 องค์ ชมทะเลสาปน้ำจืด เอ๋อไห่

Link:
http://www.pantip.com/cafe/blueplanet/topic/E11213592/E11213592.html

[CR] Shangri-la, the Lost Horizon Esp# 2 Dali เยือนอาณาจักรน่านจ้าว

Link:
http://www.pantip.com/cafe/blueplanet/topic/E11210158/E11210158.html

[CR] Shangri-la, the Lost Horizon Esp#1 The Begining

Link : http://www.pantip.com/cafe/blueplanet/topic/E11189383/E11189383.html

3 วัน 2 คืน ณ หมู่บ้านเล็กๆเชิงเขา Kawagepou หรือที่คนนักปีนเขาชายไทยว่า เหม๋ยลี่ หรือ Meili Snow Mountains ประมาณ 6700 เมตรจากระดับน้ำทะเล เป็นความทรงจำที่ยากจะลืมเลยครับว่าครั้งหนึ่งในชีวิต พวกผมได้เดินทางกันอย่างยากลำบากที่มาถึงที่นี่ได้

ณ หมู่บ้านที่ไม่มีฟ้าฟ้า ไม่มีโทรศัพท์ ไม่มีสัญญาณโทรศัพท์ ไม่มีอินเตอร์เนต ไม่มีTV ไม่มีแหล่งช็อปปิ้ง ไม่มีรถราวิ่งขวักไขว่ ไม่มีมลพิษใดๆ

ทุกอย่างสงบเงียบ..มีแต่ต้นไม้ ภูเขาศักดิ์ศิทธิ์ ลำธารใสๆ น้ำตกเย็นๆ หิมะขาวโพลน เมฆหมอก ท้องฟ้าที่นี่สีน้ำเงินสุกใส และน้ำใจ รอยยิ้มและความเป็นมิตรของผู้คนที่นี่

กว่า 8 ชั่วโมงของการเดินทางย่ำเท้า ลุยป่า ฝ่าหิมะ กับทางเดินเละๆลื่นๆ ท่ามกลางความสูงของพื้นที่ อากาศที่เบาบาง มันไม่ใช่เรื่องที่ง่ายๆเลยสำหรับนักเดินทางจากที่ราบลุ่มแม่น้ำอย่างพวกเรา

แต่เมื่อเดินไปถึงจุดๆหนึ่ง ความเหนื่อยล้าก็พลันหายไปสิ้น เพราะสิ่งที่ปรากฏต่อหน้านั้น มันยิ่งใหญ่อลังกาล จนผมพูดพูดไม่ออก มีแค่คำคำเดียวที่ออกมาคือ "WoW"

คุณๆจะเชื่อผมหรือไม่ครับว่า พวกผมได้ค้นพบ แชงกรีล่า ของจริงเข้าให้แล้ว ณ หมู่บ้าน หยู่เปิ้ง แห่งนี้

พร้อมเดินทางกับผมหรือยังครับ

งั้นไปกันเลย

ตามไปเที่ยวต่อครับบบ

.. หายไปหลายวันเลยครับ .. เข้ามาตามต่อ .. ถ้าไม่อึดจริง ผมว่าคงไม่ผ่านด่านแถบนี้ง่ายๆ เลยนะครับเนี่ย ..

เมื่อวานตอนเย็นๆ เราได้คุยกับคนขับรถและนัดแนะให้มารับเราที่โรงแรมในตอนเช้ามืดของวันถัดมาครับ

@ คุณ สายลมแห่งวิงค์ : ตามมาเลยครับผม รีวิวนี้อาจจะยาวววววมากครับ

@ คุณ MRBIG173 : การเดินทางต่อจากนี้ จะทรหดยิ่งกว่าตอนเดิมอีกครับเพราะต้องเดินท้าวกว่า แปดชั่วโมง ท่ามกลางสภาพภูมิประเทศที่ไม่ค่อยจะอำนวยและอากาศที่เบาบาง เดิน 3 ก้าวก็ หอบแฮกๆแล้วครับ 555

ตื่นขึ้นมาก็เจอวิวแบบนี้ที่หน้าต่างห้องผมแล้วครับ

พวกเราตื่นแต่เช้า อาบน้ำ (หนาวขนาดนั้น ยังอาบน้ำกันอีกเนอะ อิอิอิ) เก็บของ เช็คทุกอย่างก่อนออกจากห้องแล้วลงมาที่รีเซ็ฟชั่น แต่ไม่มีใครเลย เลยไปเคาะห้องด้านหลังเคาเตอร์รีเซ็ปชั่น อาตี๋รีเซ็ปชั่นนีสท์ก็เปิดประตูมาอย่างงัวเงีย เราก็ขอฝากเป้นเดินทางเราไว้ สัก 3 วัน ตามที่เราได้คุยกันไว้ตั้งแต่เมื่อวาน ก็เอาของมาวางรวมๆกัน ไม่มี tags อะไรทั้งสิ้นและก็ข้าวของของนักท่องเที่ยวคนอื่นๆก็วางอยู่เต็มห้องเหมือนกัน

รอถึง 6 โมงเช้าก็ไม่เห็นคนขับรถมารับสักที สงสัยเบี้ยวแล้วล่ะมั้ง ก็เลยต้องโทรไปตาม เขาก็บอกว่ากำลังจะถึงแล้ว

พอมาถึงอาตี๋น้อยก็มาเช็ดน้าค้างแข็งออกจากกระจก แล้วเราก็ออกเดินทาง ตอนนั้นหนาวมากๆตอนเช้า

เราเดินทางด้วยรถไปถึงหมู่บ้าน เวิ่นฉวนประมาณ 2.5 ชั่วโมงครับ หนทางที่ไปก็เสียวไม่แพ้เมื่อวานเลย

.

หนทางเสียวไหม? ตกลงไปนี่ ไหมเหลือซากแน่ๆ

วิวจริงๆ มันอลังกาลกว่าที่เราๆเห็นกันในรูปเยอะครับ ต้องไปด้วยตัวเองถึงจะรู้สึกได้

นั่งหลับๆตื่นๆ ตื่นมาก็ถ่ายรูปกันไป ต้องขออภัยหากรูปไม่ค่อยชัดเพราะใช้ทั้งกล้องจากมือถือ ทั้งกล้อง NEX5 ทั้งจากกล้องเพื่อนด้วยครับ

.

. .

หนทางช่วงนี้ยังดีอยู่ครับ แต่สักพักก็จากเป็นดินแดง พอไปถึงด่านก็ต้องหยุดลงไปจ่ายค่าเข้าอุทยานครับ คนละ 80 มั้งถ้าจำไม่ผิด

เจอเจ้ายักษ์ (กับเด็กเลี้ยงยักษ์ อิอิ)ทุกที่ที่ไปครับ

หนทางเริ่มไม่ค่อยจะสะบายแระ เริ่มเด้งไปเด้งมา

.

ขี้เกียจอัพรูปเยอะเกิน ขอตัดมาที่แถวๆหมู่บ้านเวิ่นฉวนเลยนะกันครับ

เห็นอะไรเขียวๆๆก็ชื่นใจ

ฤดูใบไม้ผลิ ต้นไม้แตกยอดแตกใบอ่อนสีเขียวสดใส ชีวิตของผู้คนที่นี่ก็ดูจะสดใสตามไปด้วย

ถึงหมู่บ้านเวิ่นฉวนแล้วครับ

เจ้าถิ่น เจ้าถนนครับ เราจำต้องรอให้พวกเขาเดินผ่านไปก่อน

น้ำใสๆไหลลงมาจากภูเขาหิมะครับผ่านกลางหมู่บ้านเลย

ผ่านหมู่บ้านไปแล้วก็ลุยทางไปกันต่อ

อาตี๋คนขับผู้มีน้ำใจงามครับ ทักทายคนไปตลอดรายทางครับ  เจอสาวน้อยคนหนึ่งเดินอยู่ข้างทางตากแดดอยู่ อยู่ๆเขาก็จอดรถถามว่าจะไปไหน แล้วก็เรียกขึ้นรถ ตอนแรกผมก็อึ้งไปพักเพราะเราเหมารถเขามา ทำไมเขารับคนนอกขึ้นรถมาแบบนี้อ่ะ พอขับไปสักพักก็เจอผู้หญิงแก่ 2 คนเดินอยู่ อาตี๋น้อยก็จอดรถรับผู้หญิงแก่สองคนขึ้นมาบนรถอีก

ผมไม่ได้โกรธหรือไม่พอใจอาตี๋น้อยเลยครับ กลับชื่นชมความมีน้ำใจเอื้อเฟื้อเผื่อแผ่ของอาตี๋น้อยเชื้อสายทิเบตผู้นี้และผู้คนที่นี่ครับ บ้านเรานี่หายากเต็มทน แต่สำหรับจิตใจของผู้คนที่นี่ยังบริสุทธิ์อยู่ครับ

และแล้วเราก็เดินทางมาถึงจุดจอดรถและหลังจากนี้เราจะเดินท้าว ลุยป่า ฝ่าหิมะขึ้นไปครับ

ลงรถปุ๊บก็รีบแชะรูปกับอาตี๋น้อยเชื้อสายทิเบตไว้เป็นหลังประกัน 555 ว่าเขาจะมารับเรากลับในอีก 2 วันข้างหน้า

และความซวยมาเยือนก็ตรงนี้แหล่ะครับ ถุงมือขาดๆข้างหนึ่งของผมก็พลันหล่อนหายไปเอาช่วงนี้แหล่ะครับ ฮือๆๆ มือแข็งตายข้างหนึ่งแน่ๆ

แดดกำลังดี อากาศเย็นเจี๊ยบบบบ

จากนี้ไปเราจะเดินครับ แต่ใครไม่อยากเดินเขาก็มีบริการขี่ลาครับ แต่พวกผมเลือกที่จะเดินเพราะจะได้ถ่ายรูปได้สะดวก และรู้สึกสงสารพวกลาเหล่านั้น ไหนพวกมันจะต้องไต่เขาชัน ทางที่เต็มไปด้วยน้ำแข็งลื่นๆ โคลนเลนต่างๆ ต้องมาแบกคนหนักๆเข้าไปอีก อากาศก็น้อย ขนาดคนเดินเองยังแทบตาย แล้วพวกมันล่ะ?

ผมเห็นบางตัวเดินหอบแฮกๆ เดิน 5-6 ก้าวก็หยุดหอบ แต่คนที่นั่งอยู่บนหลังมันก็เอนจอยชื่มชมกับบรรยากาศหัวเราะกันคิกคัก คิกคักโดยที่ไม่รู้สึกว่ากำลังทรมานสัตว์อยู่

ตามปรกติ เวลาเดินเท้าเขาใช้เวลาประมาณ 7 ชั่วโมงครับ แต่พวกผมทำไป 8 ชม.กว่าๆ เหอ เหอ เหอ มันทั้งเหนื่อย ทั้งหอบ บวกกับอากาศขาดอ๊อกซิเจน ปวดหัวตื๊บๆเหมือนจะเป็นไข้

.

ป่าเขาอุดมสมบูรณ์ดีครับที่นี่

ถึงแม้ป่าจะเขียว แต่ทำไมอากาศยังเบาบางอยู่ผมก็งง หรืออาจจะเป็นอาการแพ้ความสูงเฉยๆ

ทางเดินช่วงแรกๆยังดีอยู่ครับ แต่ดูเหมือนจะเดินง่ายนะ แต่จริงๆ เดิน 3 ก้าวก็หอบแฮกๆแล้ว เหนื่อยเหมือนจะขาดใจตายตรงนั้นเลย หัวใจเต้นแรงมาก

เดินมาได้สักพักก็ร้อนแล้วครับ ต้องถอดเสื้อผ้ากันหนาวออกไป 2 ชิ้น เหลือแต่เสื้อยืด แต่พอยู่ในร่มกลับหนาวครับ

นี่แค่เริ่มต้นยังรู้สังขาร เอ้ย ชะตากรรมตัวเองแล้วว่าไม่ไหว แต่ก็สู้ สู้ ครับ สู้โว้ยยยย

P(^_^)

.

. .

เพื่อนผมสองคนก็นำโด่ง ทิ้งห่างผมไปไกลเลย ขนาดเข้ายิมทุกวันก่อนมา ยังไม่ไหว...

หนทางแค่เริ่มต้น ยังไม่ถึงซำแฮกเลย 555

.

ยังไม่มีวี่แววจะได้เห็นหิมะเลย เหนื่อย ร้อน และก็หิวข้าวมากๆ เพราะยังไม่ได้กินข้าวเช้าเลยกะว่าจะมากินที่จุดเริ่ม แต่ไม่มีร้านค้าอะไรเลย น้ำขวดหนึ่งที่เตรียมมาแต่ละคนก็ใกล้จะหมดแระ

.

..

.

มองเห็น Fei Lai Si ที่ที่เราพักเมื่อคืนอยู่ฝั่งตรงข้าม เหมือนจะไม่ไกลเลย 555

เดินกันจนมาถึงจุดพัก นึกว่าจะได้ซื้อบะหมี่ร้อนๆชามโตๆเสียหน่อย ร้านดันปิด ซวยเลย แต่เขาบอกถ้าเดินไปอีกสักพัก(ใหญ่)ก็จะมีจุดพักอีกที่

น้ำดื่มก็ร่อยหรอ จำต้องจิบเอาประทังชีวิตไปให้ถึงจุดพักจัดต่อไป

.

เดินเซไป เซมาครับ ฮ่าๆๆ เวียนหัว หน้ามืด แต่พอได้ยินเสียงสัตว์ แครกๆกับใบไม้ ก็รีบเดินเลยครับ ที่กลัวที่สุดคือ กลัวเจอหมีป่า ไม่รู้จะวิ่งหนียังไง แค่เดินก็จะตายอยู่แล้า อิอิอิ

พอเริ่มจะเห็นหิมะขาวๆนิดๆอยู่บนยอดเขาอันนุ้นก็ชื่นใจละ อากาศก็หนาวเย็นขึ้นมาเหมือนครับ อิอิอิ

ลาเดินกลับมาตัวเปล่า

ต้นสนมีแต่ต้นใหญ่ๆหลายคนโอบ

เห็นหิมะแล้ว ก็สู้ตาย...หายเหนื่อย

.

หิมะกลบทางเดินหมด ป้ายบอกทางก็ไม่มี เราจำต้องเดินมั่วๆ ตามรอบเท้าคนก่อนหน้าเราไป

ข้างบนเป็นพื้นหิมะขาวๆ แต่ข้างใต้เป็นก้อนหินกลมๆ ถ้าเดินไม่ระวังมีสิทธิ์ขาแพลงได้ถ้าพลัดจากก้อนหิน หรือลงไปในระหว่างร่องหิน

ใครไปก็อย่าลืมหาไม้เท้าค้ำยันด้วยนะครับ ช่วยพยุงตัวเราในหิมะ ช่วยค้ำยัน ช่วยตรวจสภาพทางข้างหน้าก่อนก้าวเท้าเหยียบลงไป

ไม่มีป้ายบอกทาง จำต้องเดินมั่วไปตามรอยเท้าเก่าๆ

.

ลุยๆ เหนื่อยๆ หนุกดี P(^0^)

..

เหนื่อยสุดชีวิต แต่มองเห็นกระท่อมๆเล็กๆ สงสัยคงเป็นจัดพัก เย้..จะได้กินข้าวแล้ว หิวตาลายไปหมดแระ

สรุป!! ที่เราเดิลุยๆหิมะอย่างยากลำบากมาเมื่อตะกี้นี้ คือ หลงทาง หลังจากเจอป้ายอยู่บนหัวเราเขียว่า "No Enter" อ้าว! แล้วทำไมเขาไม่ติดป้ายไว้ข้างล่าง เราจะรู้ไหมเนี่ยว่าไปทางไหน? ก็เดินตามรอยคนเก่า

แต่ มาคิดอีกที อิอิอิ เราก็ไม่ใช่คนเดินหลงทางคนแรกๆล่ะว้า คนก่อนหน้านี้ก็เดินมั่วเหมือนกัน 555

สรุปแว้..สรุปว่า!...อย่าเดินตามรอยเท้าคนอื่น แต่จงเดินตามรอยเท้าของ "ลา" เจ้าลา มันจะขี้ไว้ตามรายทาง เดินตามทางขี้มันโลด อิอิอิ

กรรมซ้ำกรรมซัด ร้านมันดันปิด ซวย ไม่มีไรกิน แต่ก็ช็อคอยู่ไ่น้อยเมื่อได้เห็นภาพนี้ มันคือปฏิมากรรมถ้วยบะหมี่

มันเป็นศิลปะใหม? สำหรับผมมันก็คือกองขยะขนาดมหึมาอยู่กลางป่า น่าอดสูใจยิ่งนักครับ

ไม่มีไรกิน ต้องควักเอาปลากระป๋องซีเล็กทูน่ารสแกงเผ็ดอกมาทานกันแก้หิวไปก่อน ส่วนกระป๋องเราก็ใส่ถุงพลาสติกห่อรอเอาไปทิ้งที่หมู่บ้านครับ แต่พอเอาไปถึงกลับยิ่งไม่อยากทิ้ง เดี๋ยวมาพูดในตอนหลังๆครับว่าทำไม

5 ชั่วโมงผ่านไป ไวเหมือนโกหก..เราไม่รู้ว่าเราถึงไหนกันแล้ว แต่ก็ต้องกัดฟันสู้กันต่อไปครับ

พอจะเริ่มเห็นทางเดินแล้ว แต่ทางมีโคลนตม แถมมีขี้ลาเต็มไปหมด เดินไม่ได้ ต้องเดินข้างๆลุยหิมะเอาอย่างเดียว

เหนื่อย ต้องพักเป็นระยะ ระยะ

ตอนนี้เริ่มเห็นทางราบบ้าง เนินบ้างสลับกันไป ก็เริ่มจะดีแล้วครับ สงสัยเรามาใกล้จะถึงยอดเขา Nanzhuka ที่สูงจะระดับน้ำทะเลประมาณ  3750 เมตรกันแล้วครับ ข้ามเขาลูกนี้ไปก็ถึงแล้ว ก็มีกำลังใจ พอมีกำลังฮึดสู้ต่อ

ตอนนี้ก็เจอเพื่อนร่วมเดินทางกลุ่มใหม่ๆแล้ว ส่วนมากเป็นนักศึกษามาจากคุนหมิงกัน

ทางลื่นมาก ระวัง

พวกอาตี๋กลุ่มนี้ เดินเร็วมาก ซึ่งก็เหมือนกลุ่มอื่นๆที่แซงเราไปก่อนหน้าหลายกลุ่ม กลุ่มเราเป็นเต่าเดินอยู่กลุ่มเดียว อิอิอิ

ทางเดินยาวไกล ไม่รู้ว่าเราจะถึงจุดหมายเมื่อไหร่ เพราะไม่มีป้ายบอกอะไรเลย คือ ้องเดิน เดิน กับ เดินเท่านั้นครับ

เห็นธงศักดิ์ศิทธิ์ก็ดีใจแล้ว เย้ เย้ เย้..นั่นหมายถึงเราจวนใกล้จะถึงหมู่บ้านแล้ว

\(^0^)/ วู้ฮู้ววววว

.

ที่ไหนด๊ายยยยย... (-_-") เราเพิ่งเดินทางมาถึงแค่ครึ่งทาง

โอย...

แต่..ครึงทางหลังนี่ไม่ค่อยเหนื่อยเพราะเราอยู่คนยอดเขาแล้ว ส่วนใหญ่เป็นทางราบ แล้วหลังจากนี้ก็จะเป็นทางลง เวลาเดินลงก็คงเร็วหน่อย ไม่เหนื่อยมากเท่ากับตอนขาขึ้นมา P(^_^) สู้ สู้

เดินกันต่อ..

สูดอ๊อกซิเจนจากถังจนหมดแระ ปื๊ดดดสุดท้าย แล้วก็เข้าเป้ไว้ไปทิ้งที่หมู่บ้าน

ต่อไป ตนเป็นที่พึ่งแห่งตนครับ คิดว่าร่างกายเราพร้อมรับศึกหนักทุกรูปแบบแล้ว สิบกว่าวัน ร่างกายเรายังไหว ไม่เจ็บไม่ป่วยเลย ตั้งแต่เดินทางมาจากบ้นเราจนถึงที่นี่ก็ไม่เคยกินยาอะไรเลย

และแล้วก็เราก็เดินทางมาถึงจุดพักเหนื่อยอีกจุดหนึ่งครับ คิดว่าคงเป็นจุดสุดท้ายแล้วก่อนเข้าหมู่บ้าน จุดนี้มีร้านค้าเปิดอยู่ครับ เราเลยรีบอุดหนุนบะหมี่กึ่งสำเร็จรูปร้อนๆกันคนละชาม

บะหมี่ บะหมี่ช่วยชีวิต

ตามมาเที่ยวด้วยค่ะ

นั่งโซ้ยบะหมี่อยู่ดีๆ ถึงผงะ! เพื่อนร่วมเดินทางที่ไม่ได้รับเชิญเข้ามาทักทาย 555

@ คุณ ฮิวเยียก: ตามมาเลยครับ รีวิวชุดที่ 9 นี้ยาวววววครับ คิดวาคงเป็นรีวิวที่ยาวที่สุดครับเพราะมีกว่า 200++ กว่ารูป

โซ้ยบะหมี่ ชมวิวภูเขาหิมะที่สวยตระกาลตา คือวิวจริงๆกับภาพไม่เหมือนกันเลยนะครับ ด้วยแสงของหิมะเขาๆมันย้อนแสงมากๆ ถ่ายทุกอย่างจะขาวหรือไม่ก็ดำมืดไปหมดอ่ะ ผมเองก็ถ่ายรูปไม่ค่อยเป็นเหมือนกันไม่รู้ว่าเทคนิคถ่ายวิวแบบนี้ถ่ายยังไง ก็เนียนๆ มั่วๆเอาครับ 555

นี่คือวิวที่ทำให้ผมและเพื่อนๆต่างอ้าปากค้าง เพราะว่ามันสวยงามปานภาพวาด

.

ต้องแชะภาพคู่กับมันซะหน่อย

..

เห็นเจ้าลาพวกแล้วน่าสงสาร แบกของหนักเกินตัว

พักครู่ใหญ่แล้วก็ถึงเวลาเดินทางต่อ ตอนลงเขานี่ไม่เหนื่อยมากแต่จะปวดข้อปวดเข่ามากกว่า ใครจะไปที่นี่ควรซื้อซับพอร์ทข้อเข่าด้วยนะครับแนะนำเลยช่วยได้มาก

.

..

.

WoW!!!

วิวสวยจริงๆ

...

สวยสุดยอด

เส้นทางผ่านป่า คล้ายๆในฉากหนังผีฝั่งเลย บรื๋ยยยย

ถ้ามืดๆหน่อย มีเสียงหมาหอนประกอบด้วยแล้ว ไม่อยากจะคิด 5555

..

ผมเดินช้าตลอด...

สภาพพันธุ์ไม้ข้างทาง ระวันลื่นตกเหวนะครับ ผมเกือนลื่นตกลงไปแล้วครับ ที่นี่เขาห้ามวิ่งเด็ดขาด

ตามมาเที่ยวต่อครับ

และแล้วเราก็มาถึงทางเข้าหมู่บ้านเสียที ต้องจ่ายค่าเข้าหมู่บ้านครับ คนละ 5 หยวน และเก็บบัตรค่าเข้าแล้วนำไปเป็นส่วนลดกับโรงเตี๊ยมที่พักที่หมู่บ้านได้ 5 หยวนครับ ผมว่าเขาน่าจะเก็บแพงกว่านี้ 5 หยวนมันน้อยไปหน่อย

@ คุณ tiger's nest: ตามมาเลยครับผม มาชมแชงกรีล่าของจริงกัน


---------------------------------------------------------------------------

จุดเก็บค่าเข้าหมู่บ้านครับ

เดินทางกันต่อ

.

..

เริ่มเห็นหมู่บ้านหยู่เปิ้งแล้วลางๆแล้ว :-)ีใจ \(^_^)/

..

ทางลง

..

ใกล้แล้ว ใกล้เข้ามาทุที

ถึงแล้ว..หมู่บ้านหยู่เปิ้ง..แดนแดนสวรรค์ในตำนาน อันสงบเงียบ ได้ยินแต่เสียงสายลมลอดผ่านทิวต้นสนเหมือนเสียงดนตรีอันไพเราะ

\(^_^)/ ในที่สุดเราก็มาถึงจนได้ ทำสำเร็จแล้ว วู้ฮู้...

เดี๋ยวมาครับ งีบก่อนสักครึ่งชั่วโมง 555 ตอนนี้หัวผมเบลอจัด

หมู่บ้าน หยู่เปิ้ง จะแบ่งออกดูง่ายๆคือ บ้านเหนือ กับบ้านใต้ รูปนี้คือบ้านเรือนของ หยู่เปิ้งบ้านใต้ หรือ Lower Yubeng Village

ส่วนนี่คือส่วนของ หยู่เปิ้งบ้านเหนือ หรือ Upper Yubeng นั่นเอง บ้านเหนือกับบ้านใต้ก็ใช้เวลาเดินหากันประมาณ ครึ่งชั่วโมงได้เพราะเป็นทางลาดชั้นถึงลาดชันมาก เดินลำบากนิดหนึ่งครับ หมู่บานเหนือก็จะเป็นทางไป Base Camp เพื่อที่จะไปปีนพิชิตยอดเขา Kawagepou (22,133 ft) แต่ตอนนั้นเพิ่งได้ข่าวว่า มีนักท่องเที่ยวจีน ที่ไปปีนเขาแห่งนี้เสียชีวิตพร้อมๆกันๆ 15 ศพ เลยคิดว่าพวกผมไม่ควรที่จะเสี่ยงไปกัน 555

แต่คราวหน้าจะไม่พลาดเดินทางไปแค่ Base Camp พอ

ส่วนหมู่บ้านหยู่เปิ้งบ้านใต้นั้นจะเป็นทางไปน้ำตกศักดิ์ศิทธิ์ซึ่งเราจะไปชมกันในวันพรุ่งนี้ครับ

มันคงเหนื่อย..

นี่ไม่ใช่แค่ศาลากงล้อหันแห่งมันตรา แต่ยังเป็นสถานที่ผลิตกระแสไฟฟ้าพลังน้ำประจำหมู่บ้านครับ ไอเดียศิลป์การออกแบบเข้ากับบรรยากาศของหมู่บ้านดีครับ ที่นี่จะเปิดไฟให้ใช้หลัง 2 ทุ่มครับ เช่นเดียวกับน้ำร้อน จะเปิดเฉพาะตอนเย็นหลัง 2 ทุ่มเท่านั้น ตอนเช้านี่น้ำเย็นอย่างกับน้ำแข็ง

พวกเราอยู่ที่นี่ 3 วันไม่ได้อาบน้ำกันเลยทั้ง 3 วัน 555

เมื่อมาถึงแล้วเราก็เดินหาที่พัก ตอนแรกอยากจะลงไปหาที่พักที่บ้านใต้ เพราะฝรั่งที่เราเจอที่ Fei Lai Si บอกกับเราว่า หมู่บ้านใต้จะวิวสวยกว่า แต่เดินวนอยู่นาน หาทางลงไม่เจอก็เลยเดินหาที่พักกันที่บ้านเหนือแทน เดินเข้าโรเตี๊ยมนั้น ออกโรงเตี๊ยมนี้ เข้าผิดที่ไปเข้าบ้านของชาวบ้านก็มี รูปนี้เข้าผิดบ้าน เจ้าบ้านต้องรีบวิ่งเข้ามาบอกว่าไม่ใช่โรงแรม 555

จนสุดท้ายเราก็จบกันที่โรงเตี๊ยมนี้ (จริงๆหมดแรงเอาที่โรงเตี๊ยมนี้ไม่อยากจะเดินต่อแล้ว อิอิอิ)

ไม่มีชื่อโรงเตี๊ยม ก็เดินเข้าไปก็มีสาวน้อยคนหนึ่งพาเราเดินดูห้อง พอดีว่ามีห้อง 3 เตียงว่าง ราคา"ห้อง"ละ 30 หยวนต่อคืน ถูกมากๆ ไม่มีห้องน้ำในห้อง ต้องเดินออกไปนอกห้องเอา เราเลยขอลงไปดูห้องน้ำ โอ้โห..อยู่นอกบ้าน ห้องน้ำอยู่นอกบ้าน ใครจะกล้ามาเข้าห้องน้ำตอนดึกวะเนี่ย บรื๋ยยยยย...

แต่สุดท้ายเราไม่มีแรงเดินต่อจริงๆเลยเอาที่นี่ล่ะนอนกันคืนแรกก่อน วันพรุ่งค่อยไปหาที่นอนใหม่

พอเข้ามาดูแฟคซิลิตี้ในห้องก็มีแค่เตียง 3 เตียงในห้องเล็กๆกระทัดรัด ไม่มีกรอนประตู มีปลั๊กไฟและหลอดไฟเล็กๆอยู่กลางห้องแต่ยังเปิดไม่ได้ต้องรอหลัง 2 ทุ่มก่อน บนเตียงก็มีผ้าห่มกับหมอนเก่าๆ คิดว่าคงไม่ได้ผ่านการซักมาเป็นเวลายาวนานเพราะยังมีเส้นผมติดอยู่ เอาว้า อากาศหนาวแบบนี้ตัวคนก็คงไม่ค่อยเหม็นหรอก เราก็แค่ฉีดสเปรย์ฆ่าเชื้อนิดหน่อยก็นอนพักผ่อนกายกัน

นอนพักได้สักแป๊บผมก็ตื่นขึ้นมา แต่เพื่อนสองคนนั้นหลับยาว ผมก็เลยออกมาเดินรอบๆหมู่บ้าน เพราะไม่อยากจะเสียเวลาไปปล่าวประโยชน์ นอนเมื่อไหร่ก็นอนได้ ก็อยากจะเก็บเกี่ยวความทรงจำที่นี่ให้ได้มากที่สุดครับ

เดินรอบๆหมู่บ้านคนเดียว...รูปนี้เป็นด้านหลังที่พักของผมเองครับ

ห้องของผม ชั้นบนสุด หน้าต่างบานที่ 2 นับจากขวามือ

ลูกสาวอีกตัวของเจ้าของบ้าน แอบฟันเยินนิดๆแต่น่ารักดีครับ อิอิ

.

หลังคาบ้านเขาใช้ไม้เป็นแผ่นๆวางทับซ้อนกันแล้วใช้ก้อนหินทับไว้อีกที ไม่รู้ว่ามันกันน้ำกันฝนได้ไหม? ถ้าพายุลมแรงๆล่ะ มันจะไม่ปลิวว่อนเลยหรือเนี่ย?

เรียบๆ สงบๆ หมู่บ้านนี้ใช่เลย

ต๊กกะใจสุดขีด มัวแต่กดชัตเตอร์เพลิน ผมล่ะร้องเสียงหลงเลย ตอนที่ได้ยินเสียงหมาตัวนี้เห่าและกระชากโซ่ หมาดุชิบ! โชคดีที่เจ้าของล่ามโซ่ไว้ ไม่งั้นผมคงเละแน่ 555

ตี๋น้อยน่ารักแก้มแดงขี้อายไม่ยอมให้ถ่ายรูป แต่จะขอเป็นคนถ่ายรูปให้เรา แต่ผมคงไม่ให้น้องแกจับกล้องแน่ๆกลัวมันหล่นล่ะยุ่ง

มีคนถามว่าทำไมผมไม่ทำ water marks ผมขี้เกียจทำอ่ะครับ ใครจะเอารูปผมไปทำอะไรก็เชิญเลยครับ ถือเสียว่าเป็นการแบ่งปันกันในโลกออนไลน์ รูปที่ผมถ่ายออกมาก็ไม่ใช่ว่าจะโปรเสียเมื่อไหร่ 555

รูปนี้ช็อตเด็ด แอบถ่ายน้องเขาตอนเผลอแต่เจ้าตัวรู้ตัวเสียก่อนและไม่ยอมให้ผมถ่ายเลยโดนเขวี้ยงลูกบาสเกตบอลใส่ โชคดีที่ฝึกวิยายุทธหลบหลีกมาดีเลยรอดหวุดหวิด อิอิอิ

วิ่งไปหาคุณยายซะแล้ว

ครอบครัวสองครอบครัวนี้น่าจักจัง ยากนักที่จะได้เห็นหมู่แม่ลูกอ่อนสองตัวพร้อมลูกๆเดินมาพร้อมๆกันแบบนี้

คุณยายผู้เฒ่าผู้แก่ในหมู่บ้านยังแต่กายด้วยชุดผู้หญิงทิเบตอยู่ครับ

ทุ่งหญ้าด้านในรั้วนี้สวยมากครับประกอบกับวิวภูเขาหิมะด้านหลังแล้วเข้ากันมากแต่เสียดายเขาปิดเอาไว้ไม่ให้เข้าครับ

ฝูงแกะกำลังเดินกลับบ้าน

.

..

สนามฟุตบอลสุดแจ่มเลย ปลูกหญ้าแทนเส้นปูนขาวแบบบ้านเรา หุหุหุ ไอเดียเจ๋ง

.

วิวหมู่บ้านถ่ายจากหลังหมู่บ้าน

โพรงไม้..เริ่มเข้าไปในป่า ยังไม่รู้ตัวเองอีกว่ากำลังเดินอยู่ในป่า ฮาๆๆ

ลองคิดดูว่าถ้าคุณยืนอยู่ที่นี่คุณจะรู้สึกอย่างไร บรรยากาศวังเวง ฝนตกเป็นไอน้ำเล็กๆ ลมฟัดแรง เสียงลมลู่ใส่กับต้นสนเหมือนเสียงโหยหวน มองขึ้นไปบนภูเขาหิมะอันใหญ่โตโดนเมฆหมอกบังหมด ยืนอยู่คนเดียวกลางป่า ณ ที่ทำพิธีทางศาสนา ตรงกลางมีเตาเผาอะไรสักอย่างที่มอดดับแล้ว ธงสีสันสดใสกระพือ ดังพรึบๆๆๆๆๆแรงๆ ประกอบกับทางนี้คือทางขึ้นไป Base Campที่เพิ่งได้ข่าวว่ามีนักปีนเขาตาย 15 ศพ เป็นคุณ คุณจะวิ่งกลับเข้าหมู่บ้านเลยไหม?

แต่ผมก็ยังอยู่เก็บภาพไปเรื่อยๆ ภายนอกก็ถ่ายรูปไปทั้งถ่ายจากมือถือ และกล้อง NEX5 เป็นพักๆ ยิ้มแย้มดีใจที่ได้มาเห็นที่นี่ แต่ภายในจิตใจข้างใน "กลัวชิป!" 555 แต่ไม่แสดงออก อิอิอิ

ที่เห็นเป็นหมอกขาวๆนั้น ไม่ใช่ส่วนของท้องฟ้านะครับแต่เป็นภูเขาหิมะทั้งหมด มันสีขาวมาก ถ่ายออกมาไม่ติดเลย ขนาดกลับมาถ่ายตอนเช้าก็ถ่ายไม่ติดเพราะมันขาวมาก ต้องถ่ายตอนกลางคืน ตอนพระจันทร์เต็มดวงถึงจะถ่ายได้ชัดๆเต็มๆ

เดินกลับ แต่เดินจั้มอ้าวครับ 555 เพราะตอนเดินกลับนี่ได้ยินเสียงสัตว์ป่าตกใจที่เห็นผมแล้ววิ่งหนี ผมก็ตกใจเหมือนกัน 555

เจอลานกิจกรรมก็โล่งใจว่าเราอยู่แถวๆหมู่บ้านล่ะ แค่เห็นลาเดินไปเดินมาก็อุ่นใจละ อิอิอิ

.

..

เจ้ายักษ์น้อย

เรียงกันเลยน่ารักดี

ทุ่งหญ้าสวยดี วิวไป๋หม่าด้านหลังสวยมาก

อีกแชะ! ฝนเริ่มหยุดละ

อีกมุม

ลืมรูป...อีกมุมครับ

จขกท.ไม่มีขาตั้งกล้อง จำต้องวางตามก้อนหินเอา 555 คือผมใช้ของแล้วไม่ค่อยจะรักษาดูแล กล้องงี้เป็นรอยเต็มไปหมด คือใช้ๆอย่างเดียวไม่ได้เสียดายอะไรเลยทั้งๆที่เพิ่งถอยมาสองหมื่นห้า เหอ เหอ เหอ

เดินกลับเข้าหมู่บ้าน เพราะทุ่มหนึ่งแล้วจำต้องกลับไปปลุกไอ้เพื่อนสองตัวให้ตื่นไปกินข้าวเย็นเพราะเริ่มหิวแล้วครับ

พริกแห้งแขวนเอาไว้หน้าบ้านป้องกันสิ่งชั่วร้ายเข้าบ้าน แต่ผมก็สามารถมาได้อยู่ อิอิอิ

เรามาฝากท้องไว้ที่นี่ทั้ง สองคืนเลยครับ เป็นบาร์ แห่งเดียวในหมู่บ้าน ไม่รู้ชื่อบาร์อ่ะครับแต่ตั้งอยู่โดดเด่นมากถ้าใครไปก็คงเห็นชัดครับ เจ้าของเป็นคนจีนเชื้อสายทิเบต

เราได้รู้จักกับคนกลาง เธอเป็นสาวหมวยเชื้อสายจีน เป็นคุณครูคนเดียวในหมู่บ้านนี้ครับ เธอพูดภาษาอังกฤษได้นะครับ ส่วนผู้หญิงด้างข้างอีกคนก็เป็นอาซ้อของเจ้าของร้านเองล่ะครับ

ที่นี่เราได้รู้จักกับผู้ชายคนหนึ่ง เป็นหนุ่มจากสิงคโปร์ครับ เขาเลยกลายเป็นล่ามช่วยเหลือเราเรื่องสั่งอาหารต่างๆ หนุ่มสิงคโปร์คนนี้หนีจากชีวิตเมืองใหญ่ เป็นถึง MD ของบริษัทโฆษณาชื่อดังของเกาะสิงคโปร์ แต่เขาเลือกที่จะมาใช้ชีวิตอยู่ที่หมู่บ้านแห่งนี้ครับ ตอนนี้ก็กำลังก่อสร้างเกสเฮาส์ของเขาเองอยู่ครับ คือที่นี่จะสร้างบ้านเองด้วยมือและความร่วมมือจากคนในหมู่บ้านช่วยกันครับ เรื่องไม้นะเหรอครับก็เข้าป่ากันไปตัดไม้ต้นสนมาทำบ้านกันหน้าตาเฉย เพราะเขาอยู่กับธรรมชาติอยู่แล้ว ไม่ได้ตัดเอาไปขายส่งเข้าในเมืองเสียหน่อยแต่ตัดเอาไปปลูกบ้านเอง  ต้นสนที่นี่มีแต่ต้นใหญ่ๆทั้งนั้น

กำลังต้มน้ำร้อน พวกเขากำลังจะชงบะหมี่ร้อนๆกินกัน เขาก็ชวนเรา แต่ผมเห็นว่าไม่อยากจะกินบะหมี่กึ่งสำเร็จรูป และเกรงใจ เราเลยขอเข้าไปนั่งด้านในของร้านและสั่งกับข้าวดีกว่า

หม้อต้มนี่เจ๋งดีอ่ะ

วิวนอกหน้าต่าง นี่จะสองทุ่มละ ท้องฟ้ายังไม่มืด แสดงว่าเราอยู่สูงมากๆ

หนุ่มสิงคโปร์คนนั้นก็มาช่วยแนะนำว่าจะลองดื่มไวน์ที่นี่ดูไหม เป็นไวน์ท้องถิ่นที่นี่เขาทำไวน์เองเลย เราเลยขอลองดูสักขวด แต่ปรากฏว่ามันมาเป็นแบบโถแจกันแบบนี้ แล้วก็แก้วไวน์ เอ้ย..จอกกระดกไวน์แบบนี้ เออ ก็แปลกไปอีกแบบ

ดูวิวไป จิบไวน์ไป รู้สึกว่าวันนี้หายเหนื่อย...สิ่งที่เราฝ่าฟันกันมา คุ้มค่ากับชีวิตเรามากมาย

หายเนื่อยยิ่งขึ้นเมื่อได้เห็นสิ่งนี้ พระอาทิตย์กำลังลับขอบฟ้า ลับจากยอดเหม๋ยลี่แล้วครับ สวยงาม สงบจริง

อาหารที่เราสั่งมาแล้ว อาหารพื้นๆที่กินทุกมื้อครับ 555 หมูผัดพริกอ่อน ที่มองไม่เห็นเนื้อหมูเลย มีแต่มันหมู และอีกจานคือมะเขือเทศผัดไข่ มันหมูหรือไม่ แต่รับรอง หิวจัดแบบนี้ หมดเรียบ จนต้องสั่งเบิ้นอีกชาม ทานชุดที่สองเสร็จค่อยอยากจะอ๊วกเมื่อคิดถึงหมูมันๆที่ทานเข้าไป อิอิอิ

สั่งไวน์เพิ่ม กลั้วคอหน่อยแก้เลี่ยน หุหุหุ เดินกลับที่พักนี่ มืดสนิท ก็ใช้ไฟฉายจะจากไอโฟนช่วยชีวิต เดินกันไปเข้าห้องน้ำหลังบ้านก่อน ก่อนกลับขึ้นมานอน

ตายล่ะ! ไม่มีผ้าห่มไฟฟ้า ไม่มีฮีตเตอร์ แต่คืนนี้ต้องผ่านมันไปให้ได้ครับ พรุ่งนี้เราจะไปเที่ยวน้ำตกศักดิ์ศิทธิ์กัน และคงจะหาโรงเตี๊ยมแห่งใหม่พัก อันนี้ไม่ค่อยโอ

ลืมรูป

ลืมรูปอีกแระ

ขอจบรีวิวมาราธอนไว้แต่เพียงเท่านี้ครับ อย่าลืมติดตามชมตอนหน้า ตอนที่ 10 Meili Here I Come! จะพาไปกราบแทบเท้าน้องเหม๋ยลี่เลยครับ อิอิอิ

เก่งจัง

โรงแรมใหญ่โตหรูหราดี เป็นตึกสูงที่ต่อราคาได้ 80 หยวน
ตรงใกล้ Fei Lai Si จุดชมวิวภูเขาเหมยลี่ ชื่อโรงแรมอะไรครับ

@ คุณ ห้าสิบกะรัต : ต้องขออภัยครับสำหรับชื่อโรงแรมนั้น ตอนแรกผมถ่ายตึกของโรงแรมไว้แต่เผอิญว่าเมมโมรี่กล้องมันเต็มจำต้องจำใจลบรูปหลายร้อยรูปออกไปครับ

ถ้าคุณลงรถที่ Fei Lai Si ตรงที่จุดชมวิวตามภาพที่คุณเห็นในความเห็นที่ 4 นั่นแหล่ะครับ ในรูปจะเห็นคนขี่ม้าวิ่งมา ให้คุณเดินสวนทางตรงขึ้นไปจนสิ้นสุดกำแพงของจุดชมวิวเหมยลี่ แล้วหันหน้าไปมองทางวิวของภูเขาเหมยลี่ครับจากนั้นก็หันหลังกลับ เมื่อหันหลังกลับไปที่อีกฝากของถนน คุณจะเห็นเป็นซอยถนนเล็กๆ เป็นซอยลึกประมาณ 20 เมตรได้ คุณก็จะเห็นเป็นเหมือนขั้นบันใด เมื่อมองขึ้นไปเรื่อยๆคุณก็จะเห็นตึกของโรงแรมตั้งสูงเด่นเป็นสง่าอยู่ตรงนั้นแหล่ะครับ ที่บอกว่าโรงแรมหรูนี่คงไม่เหมือนกับโรงแรม 4-5 ดาวหรอกนะครับ คือหรูที่สุดในแถบนั้นเท่านั้นแหล่ะครับ แฮ่ะ แฮ่ะ วิวจากห้องพักสวยมากๆครับ

ไปตามทางในลูกศร หรือ ตรงข้ามกันครับ

กลับหลังหันด่วนครับ

กลับหลังหันด่วนครับ แล้วเดินเลยรถที่จอดอยู่นุ่นแหละครับ เดินลงเนินไปเลื่อยๆจนสุดกำแพงแล้วจะเป็นเหวลึก หันตัวไปทางซ้ายไปหาเขาเหมยลี่ จากนั้นกันหันหลังกลับ มองข้ามฟากถนนเข้าไปในซอยสั้นๆ ก็จะเห็นชั้นบันใด บันใดไม่สูงแต่หอบน่าดู อิอิ ก็ถึงลานจอดรถของโรงแรม จริงๆแค่หันหลังกลับแล้วมองขึ้นไปสูงๆก็เห็นโรงแรมแล้วล่ะครับ

อ๋อ เข้าใจแล้วครับ ขอบคุณมาก
ผมไปที่นี่หลายครั้งแล้ว ตั้งแต่ยังไม่มีการสร้างจุดชมวิว
ตอนกำลังสร้างก็ไปครั้งหนึ่ง สร้างเสร็จก็ไปอีกครั้งหนึ่ง
แถวนี้หาที่พักดี ๆ ราคาถูกยาก มีแต่ถูก ๆ แต่ไม่ดี
ครั้งต่อไป คงไปเดี๋ยว ไปเก็บหวี่เปิง และย่าติง 2012 นี้ล่ะ

ต้องขอโทษด้วยครับ จริงๆผมถ่ายรูปของนามบัตรของโรงแรมไว้แล้ว แต่พอไปอยู่ หยู่เปิ้ง เมมโมรี่มันเต็มผมจำต้องจำใจลบภาพที่คิดว่าไม่สำคัญที่สุด ใจจริงรักทุกภาพแต่ก็ต้องตัดใจ เพราะที่ Fei Lai Si ไม่มีร้ายขายเมมโมรี่การ์ดเลย คราวหน้าไปก็คงจะเอาแค่ card reader ไปก็พอ แฮ่ะๆๆ

ขอให้มีเที่ยวให้สนุกนะครับปีหน้า และติดตามตอนเกือบใกล้จะอวสานแล้วครับ 555

ลำบากลำบนแท้น้อสวรรค์ชั้นที่9

จะหันหลังกลับนรกก็สายเสียแล้วเรา ท่านยมฯไม่Welcome backละ จำเป็นต้องตะเกียกตะกายตามทัวร์คณะนี้ไปสวรรค์ดังฝันไฝ่ แฮ่ก ๆ ๆ ๆ

ทรหดอดทนมากเลยครับกว่าจะมาถึงหมู่บ้านสวรรค์แห่งนี้ คุ้มค่ามากมายกับประสบการณ์ชีวิตที่ยากจะลืม

ในชีวิตอยากจะไปแบบนี้สักครั้ง ขอบคุณสำหรับรีวิวนะคะ

..

ภาพสวยมากๆ ทัศนียภาพงดงาม

เป็นเส้นทางที่ไม่ควรพลาดจริงๆค่ะ

อยากไปกินมาม่าที่สูงๆแบบนี้บ้างงงง ^^


..


ขอบคุณสำหรับรีวิวนะคะ


..

ตามมาชมความงามแสนสาหัจครับ

เหนื่อย..แต่ก็คุ้มจริง

โอ๊วววววววว์.....

ถ้าทางไปสวรรค์มันลำบากขนาดนี้

ลุงขออยู่นรกดีกว่า เพื่อนเยอะดี อิอิ

ลุงกดโหวตกระทู้นี้ไปแล้วนะครับ

ชอบๆๆๆๆๆ  ตอนลุงไปแชง ถึงแค่ตีนบันไดสวรรค์เท่านั้นเอง

เกาะจอรอชมต่อครับ

เก่งจริงๆเลยครับที่ไปลุยแบบนี้  อยากไปจัง  ขอบคุณที่พาไปเที่ยวครับ

@ คุณ ศิริรักษ์ : หันหลังกลับไม่ได้แล้วครับ ต้องเดินหน้าต่อ อิอิอิ

@ คุณ TeeChoco : เป็นประสบการณ์ชีวิตที่ยากจะลืมครับ ครั้งหนึ่งในชีวิตต้องไปดูให้เห็นกับตา ของดีไม่ได้ดูกันง่ายๆ (^_^)Y

@ คุณ เรื่องของเรา : ผมเห็นผู้หญิงฝรั่งส่วนมากเขาก็ไปคนเดียว เดินป่าคนเดียวนะครับ ปลอดภัยครับ

@ คุณ โอลีพ/แม่น้องเซ้นต์ (olives): ขอบคุณครับที่แวะมาชม

@ คุณ เครียดไปก็เท่านั้น : ถึงจะสาหัสสากรรจ์แค่ไหนก็ไหวครับ ถ้าจะได้ขึ้นสวรรค์ อิอิอิ

@ คุณ WittyNakhon : คุ้มค่ากับชีวิตเราชีวิตหนึ่งมากๆครับ

@ คุณลุงแบกเป้ : ขอบคุณครับลุง ผมว่าคุณลุงยังไหวอยู่ครับ สวรรค์ขึ้นยากหน่อยแต่คุ้มค่าที่ได้มาครับ ถ้าคุณลุงคิดว่าไม่ไหวก็ค่อยๆเดิน ค่อยๆพัก เผื่อเวลาไว้เยอะ คิดว่าถึงแน่นอนครับ

@ คุณ เล็กทาโร่ : ขอบคุณครับ ชีวิตนี้ถ้าไม่ได้ไปคงเสียดายแย่

มาตามต่อครับ.เส้นทางใช้ได้เลยทรหดดีครับ

สวัสดีครับ

งดงามสุดยอดเยี่ยมเลยครับ น่าเที่ยวมากครับ

ขอบคุณครับ

ที่เจอป้าย no entry อยู่ด้านบน จริงๆ ไม่หลงหรอกครับ แต่เป็นเพราะทางมันชัน เขาไม่อยากให้ลงทางนี้ เลยติดไว้ ส่วนขาขึ้นไม่อันตราย เพียงแต่ถ้าจะขึ้นทางนั้นมันเหนื่อย ...ตอนผมไป ใช้วิธีสังเกตตะกร้าขยะเอา ขาขึ้นยอมเดินปกติแม้จะอ้อม แต่ขาลงวันกลับก็พยายามลัดเส้นทางเหมือนกัน แบกของและเดินเอง ใช้เวลาประมาณ 8 ชั่วโมงเหมือนกัน สงสัยเป็นมาตรฐานคนไทยเดินล่ะมั้ง ขากลับเดิน 6 ชั่วโมง เพราะตัดสินใจทรมานสัตว์ด้วยการเอาของขึ้นลา แล้วเดินตัวปลิวชมวิวออกมา

ส่วนที่เด็กๆ ไม่ยอมให้ถ่ายรูปนั้น เป็นความเชื่อของเขาครับว่าจะทำให้เด็กไม่สบาย หรืออายุสั้น หรือบางทีคนแก่ๆ เขาก็เชื่อแบบนั้น ส่วนคนรุ่นใหม่ๆ เขาเข้าใจ ถ้าจะให้ดีเวลาไปชนบทที่ยังคงมีศรัทธาความเชื่อบางอย่างมากๆ ก็คือยกกล้องขึ้นส่งสัญญาณว่าจะขอถ่ายรูป ถ้าเขาไม่ยอม ก็อย่าฝืน อย่าไปถ่ายเลยครับ ส่วนตัวผมเอง ขนาดไปเที่ยวแล้วเจอฝรั่งแอบถ่าย (จังหวะป้อนของกินกับแฟน) ยังไม่ชอบเลย แต่ก็ใจเขาใจเรา เพราะเราก็เคยแอบถ่ายรูปคนอื่นเหมือนกัน ก็หวังว่ารูปของเราจะไม่หลุดไปเผยแพร่สาธารณะที่ไหน ส่วนจะเก็บไว้ดู ไว้แอบอิจฉานั้นไม่ว่ากัน

สวยที่ซู๊ดดดดดดดดดดดดดดด

เดี๋ยวเตรียมออกกำลังกายล่วงหน้า 1 ปีเต็มเลย จะไหวมั้ยนี่

สนุกมากเลยครับเที่ยวเพลินจริงๆ

ตามมาชมอีกคอนนึงครับ

รีวิวสนุกมากเลย เห็นแล้วอยากไปบ้าง

อยากพิมพ์ชมว่าทุกอย่างสวยและสนุกมากๆค่ะ 

ชมจากใจ สั้นๆ แต่ครอบคลุมหมดเลย 

@ คุณ สาวหน้าใส : ขอบคุณมากคร้าบบบบผมที่แวะมา

@ คุณ sanamluang : ขอบคุณมากครับผม ตอนหน้านี้เป็นตอนสุดท้ายแล้วนะครับ

@ คุณ Destiny-Boy : เพลินตาเพลินใจมากครับ คราวหน้าผมกะว่าจะอยู่ที่นั่นซักอาทิตย์สองอาทิตย์เต็มๆดู คงจะซึมซับได้มากกว่านี้ครับ

@ คุณ ฮัปโปซาย : ฟิตร่างกายยังไงก็พ่ายแพ้กับความสูงครับ แต่เราปรับตัวได้ ไม่ต้องห่วงครับ ผมเองก็เข้ายิมทุกวันก็เป็นเหมือนกัน ผมแนะนำให้ฝึกปีนบันใดดีที่สุด และซื้อซับพอร์ทเข่าและข้อเท้าไปด้วยจะดีมากครับตอนลงเขา เพราะผมมีอาการเจ็บข้อเข่าไปเป็นเดือนเลยครับหลังจากกลับมา แต่ตอนนี้หายดีแล้วครับ

@ คุณ chat1977 : ขอบคุณสำหรับคำแนะนำดีๆและความรู้ใหม่ๆที่ผมไม่ทราบมาก่อนครับ ตอนขากลับผมก็ใช้เวลาประมาณ 6 ชั่วโมงเหมือนกันครับ เดินกลับง่ายแต่จะเจ็บข้อเข่ามาก เพราะตอนนั้นเดินแข่งกันกับเพื่อนว่าใครจะถึงก่อน สุดท้ายผมเป็นฝ่ายชนะครับ 555

@ คุณ เชียร์หงส์อ่ะ : ขอบคุณที่แวะมาครับผม ใช่ครับทรหดแต่คุ้มเหนื่อยครับ

@ คุณ declare01 : ขอบคุณที่แวะมาครับ โปรดติดตามตอนสุดท้าย ประมาณวัน พุทธที่จะถึงนี้นะครับ (^_^)