มีโอกาสได้ชมรีวิวของเพื่อน ๆ  ภาพสวย ๆ ทั้งนั้นเลย  แต่ละคนฝีมือขั้นเทพทั้งนั้น
บางคนได้เที่ยวในที่ที่ผมต้องบอกกับตัวเองว่า  ชาตินี้คงไม่มีวาสนาจะได้ไป  แอบอิจฉาเล็กน้อยถึงปานกลาง  
เพื่อนบางคนแบ็คแพ็คไปเที่ยวต่างประเทศด้วยตัวเองเพียงคนเดียว  สุดยอดดดดดด  นับถือจริง ๆ
นับว่าเป็นประสบการณ์ที่น่าลิ้มลองเลยทีเดียว  ผมไม่ค่อยได้ไปเที่ยวไหน  สาเหตุก็เพราะเพื่อน ๆ  ไม่มีเวลา
ให้เนี่ยแหละ   เฮ้อ !

เข้าเรื่องกันดีกว่า

ต้องขอโทษจริง ๆ  ที่  Part  3  มาช้า  พอดีช่วงนี้งานเข้า  ทำให้ไม่ค่อยมีเวลา  แต่มาช้ายังดีกว่าไม่มานะ
เพื่อนบางคนขู่จะเข้าสิง  เอ๊ย  เข้าฝัน  ผมจึงต้องรีบเขียนให้จบตอนโดยไว  ถ้าตัวหนังสือพิมพ์ผิด
ตกหล่นไปบ้างก็อย่าว่ากันน๊า

เดินทางกันต่อเลยดีกว่า

"  คุณเชื่อในพรหมลิขิตไม๊  "


ผมไม่เชื่อ...


ผมแบกขาตั้งกล้องอันนั้นมาด้วยพักหนึ่ง  ขณะที่ผมนั่งพักอยู่ซำใดซำหนึ่ง  เสียงหนึ่งดังขึ้น
ข้างหลังผม
"  ขาตั้งกล้องอันนี้ของพี่รึเปล่าครับ  "  ชายวัยรุ่นใส่แว่นคล้ายเด็กแนว  ตั้งคำถาม
"  เปล่าครับ  มีคนลืมไว้  พี่เก็บได้  กำลังหาเจ้าของ  ...เอ่อ...  ของน้องรึเปล่าครับ  "
"  ใช่ครับ  ของผมเอง  "
ผมยื่นคืนให้
"  ขอบคุณครับพี่  "  คำพูดออกมาแบบนั้น  แต่สายตาเคลือบแคลง  อาจจะคิดว่าผมขโมยมา
หรือเปล่า  ผมไม่ได้ติดใจสายตาคู่นั้น  ที่ผมติดใจก็คือ  ทำไมไม่เป็นสาวสวยว่ะ  ไม่มีโชค
ด้านนี้เล๊ยยยยยยย

ที่ซำนี้เราแวะเติมพลังกันสักหน่อย  บ้างกินข้าว  บ้างกินน้ำแข็งใส  ผมเข้าห้องน้ำ  ไม่ได้
ปวดอะไรทั้งนั้น  และไม่ได้มาหาอะไรกินด้วย  ผมรู้สึกอุณหภูมิในร่างกายสูง  จึงมาหาน้ำพรม
ตัวเองสักหน่อย  เฮ้อ  ค่อยสดชื่นขึ้นมาหน่อย  ระหว่างรอเพื่อนกินข้าว  ผมไปที่จุดหน้าผา
เพื่อชมทิวทัศน์  ผมไม่รู้ว่าเราขึ้นมากันสูงขนาดนี้แล้ว  ข้างล่างผมมองไม่เห็นอะไรนอกจากหมอก
และทิวเขาลิบ ๆ  ผมอยากจะพรรณาความสวยงามนั้น  แต่ไม่มีอารมณ์  ผมได้แต่ตะโกนระบาย
ความในใจออกไปเท่านั้น

 
"  ...พรหมลิขิตไม่มีจริ๊งงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงง....  "


ก่อนที่ผมจะหันหลังกลับ  ผมไม่แน่ใจว่าหูฝาดรึเปล่า  เหมือนได้ยินเสียงสะท้อนกลับมาว่า
" มีจริ๊งงงงงงง...  "  ไม่รู้ว่าเป็นหางเสียงของผมเอง  หรือภูเขากำลังจะบอกอะไรผม

ข้างบนผมโกหกน่ะ  ไม่ได้ตะโกนจริง ๆ หรอก  555

กินข้าว ๆ  เติมพลัง

ไม่เคยคิดจะถ่ายเพื่อนเล๊ย

เพื่อน ๆ  กินข้าวเสร็จแล้ว  ผมสดชื่นจากการได้น้ำไป  มีกำลังแล้ว  สู้ๆ  เดินทางกันต่อเล๊ยยยย


แค่ไม่เกิน  3  นาที  ผมยกมือ "  เฮ้ย ๆ  พักก่อน  "  เวรแท้ ๆ

 
เพื่อนตั้มทิ้งห่างเป็นระยะ ๆ  ผมไม่รู้ว่ามันจะรีบไปไหน  มีธุระต่อรึไง  หรือมันลืมให้อาหารปลา
ที่เลี้ยงไว้ที่บ้าน  แล้วมันต้องรีบเที่ยว  จะได้รีบกลับไปให้อาหารปลา  ผมเดาว่า  กว่าเราจะกลับ
ปลาของมันคงพร้อมใจกันว่ายท่ากรรเชียงเป็นหมู่คณะแน่ ๆ  หรือว่ามันกำลังตามสาว ๆ  กลุ่มหนึ่งไป
ถ้าเป็นแบบนั้นจริง  มันควรจะบอกพวกเราบ้าง  จะได้มีแรงฮึด  ตามมันไปชนิดหายใจรดต้นคอกันเลยทีเดียว


พวกเรา  3  คนพลัดกันรั้งท้าย  บางที่มีบันไดให้เดิน  แต่นั่นก็ไม่ช่วยให้เร็วกว่าเดิมสักเท่าไหร่  เหนื่อยโคตร  
แต่ผมว่าผมสู้ไหว  หัวใจผมบอกแบบนั้น  แต่ขาไม่เห็นด้วยทั้ง 2 เถียงกันตลอดทาง  โดยให้สมองเป็น
ตัวตัดสินใจ


ขาด่าผมเละ  ดีน่ะ  ที่ผมมีหัวใจคอยปลอบโยน


การนั่งพักบางครั้งทำให้การไปต่อนั้นยากยิ่ง  นั่งแล้วมันไม่อยากลุก  หรือ  ลุกไม่ขึ้น  กว่าจะลุกได้
ต้องใช้เวลา  เราจึงเปลี่ยนเป็นยืนพักบ้าง  เวลาไปต่อจะได้ง่ายขึ้น

 
ขณะยืนพักอยู่นั้น  ผมเห็นครอบครัวหนึ่ง  พ่อแม่  ลูกๆ 2 คน  โหหหห  สุดยอดดดดด  พ่อกับแม่
วัยกลางคน  ลูก 2 คนประมาณ 10 กว่า ๆ  คงเป็นครอบครัวที่เที่ยวในลักษณะเดินป่าแบบนี้บ่อย ๆ
อุปกรณ์ดำรงชีพค่อนข้างครบ  

 
ผมนึกภาพอนาคตในใจ  สักวันหนึ่ง  ถ้าผมมีลูกโตขนาดนี้  ผมจะมีแรงพาลูกมาเดินเขาแบบนี้ไม๊น่ะ  
กลับมาสู่ปัจจุบัน  ผมได้แต่บอกตัวเองว่า  "  หาเมียให้ได้ก่อนเถอะ  "


เฮ้อ....  นั่นแหละ  ที่ยากที่สุด

พออ่าน คห 3 ขอเอากิฟ คห 2 คืนได้มั้ยค่ะ 55555555

ไปต่อกันเถอะ

 
ถึงตอนนี้  เรา  4  คนคุยกันน้อยลง  หลายครั้งที่ตั้มนั่งพักเพื่อรอเรา  พอเราไปถึงจะนั่งพักบ้าง  มันก็
ออกเดินต่อ  "  สาดดดดด  "  ทำให้เราไม่ได้พัก  เออ  เดินต่อก็เดินต่อ


ความพยายามอยู่ที่ไหน  ซำสุดท้ายอยู่ที่นั่น


ในที่สุดเราก็มาถึงซำสุดท้ายจนได้  ผมไม่ได้พรรณาถึงซำต่างๆที่ผ่านมา  แต่ถ้าคุณผู้อ่านอยากจะรู้ล่ะก็
ซำบอน         เหนื่อยโคตรๆ
ซำกกกอก     เหนื่อยบรรลัย
ซำกอซาง      เหนื่อยชิบ......( หาไม่เจอ )
ซำกกหว้า      เหนื่อยนรกสั่ง
ซำกกไผ่        เหนื่อยไปถึงบรรพบุรุษ
ซำกกโดน    เหนื่อยไปยันภพหน้า
ซำแคร่    เหนื่อยแบบไม่ได้ผุดไม่ได้เกิด


ผมไม่อยากบอกว่าที่ผ่านมานี่แค่จิ๊บ ๆ  ของจริงมันเพิ่งจะเริ่มต่างหาก


จากซำแคร่ไปจนถึงหลังแป ( บนภู )  ระยะทาง 1.3  กิโลเมตร  นั่นคือ  ยาวที่สุด  ชันที่สุดและโหดสุดๆ
ถือว่าเป็นไฮไลท์เลยทีเดียว  หึหึหึ  ฮึฮึฮึ  ฮือฮือฮือ  T_T

แวะมาปาดคุณไข่กบ  Part 3 ขอเล่ายาวๆๆๆๆๆ หน่อยนะค่ะ

ตอนนี้กำลังจะเลิกงาน เดี๋ยวดึกๆจะเข้ามาอ่านต่อค่ะ

(ไว้เจอกันตอนดึกๆดื่นๆ......หุหุ)

เรานั่งทำใจกันที่ซำแคร่  ผมดื่มน้ำอึกใหญ่  และพรมน้ำตัวเองอีกครั้ง  อีกนิดเดียวเท่านั้น  หัวใจปลอบ
ผมอีกครั้ง  


สู้ๆ!


เส้นทางต่อจากนี้  ค่อย ๆ ชันขึ้นเรื่อย ๆ  เรียกได้ว่ากึ่งเดินกึ่งปีน  มีบันไดหลายแห่งในจุดที่ชันเกินจะปีน
คนอื่นเป็นยังไงบ้าง  ผมไม่รู้  สำหรับผม  ก้าวแต่ล่ะก้าว  แสนลำบากยิ่งนัก  ใกล้แล้ว ๆ  หัวใจผมทำหน้า
ที่ได้ดีเหลือเกิน  ท่ามกลางเสียงค่อนคอดจากขา  


ผมดื่มน้ำอีกครั้ง  ระหว่างนั้นผมคิดเล่น ๆ ว่า  น้ำที่ผมดื่มกับเหงื่อที่ไหลมาตามตัวนั้น  สิ่งไหนปริมาณ
มากกว่ากัน


"  แ_ ่ง  ใครชวนกูมาว่ะ  ครั้งหน้าถ้ามาแบบนี้กูไม่มาแล้วน่ะ  ถ้ามรึงเห็นกูมาน่ะ  กูให้ถีบหน้า( ไอบี )เลย  "
ปากพูดไปแบบนั้น  แต่ไม่ได้คิดอะไร  แค่อยากให้เพื่อนขำ  นุก  เป็นคนดีแบบนี้แหละ  


ผมพึมพำกับนุกว่า  ไม่น่าเอาเสื้อกันหนาวตัวใหญ่มาเลย  มันโคตรเป็นภาระ  อยากจะเขวี้ยงทิ้ง  จะได้เดินตัว
เบา ๆ  นุกบอกผมว่า  การเอาขี้เลื่อยในหัวของผมออก  น่าจะทำให้ตัวเบากว่าการทิ้งเสื้อ  เอ่อ...  ผมขอถอนคำ
พูดย่อหน้าข้างบนนะ  คิดซะว่าผมไม่ได้พูดแล้วกัน

พูดถึงภูกระดึง  คุณนึกถึงอะไร  
-  ผาหล่มสัก
-  ใบเมเปิ้ลสีแดง
-  เส้นทางขึ้นเขาหฤโหด  
ผมเติมให้อีกอย่างคือ  "  ลูกหาบ  "


ลูกหาบ  หนึ่งในสิ่งมหัศจรรย์ประจำภูกระดึง  โอ้พระเจ้า  พวกนี้สืบเชื้อสายมาจาก  เฮอคิวลิส  รึเปล่าน่ะ
แข็งแรงเกินมนุษย์  ทำได้ไง  แบกของที่มีน้ำหนักมากกว่าตัวเอง  ขึ้นเขาแบบนี้  พวกเราแค่พาร่างกาย
ตัวเองไปก็แทบตายแล้ว  และไม่ได้มีแต่เฉพาะผู้ชายน่ะ  ผู้หญิงก็มี  น้ำหนักที่แบกน้อยลงมาหน่อยตาม
สรีระ  แต่จริง ๆ แล้ว  พวกนี้ไม่ใช่ลูกหาบ


ที่กล่าวมาย่อหน้าข้างบน  ผมขอเรียกเค้าว่า  พ่อหาบ  แม่หาบ  ที่ผมจะพูดถึงนี่คือ  ลูกหาบตัวจริง  ผมเห็น
เด็กผู้หญิงอายุไม่น่าจะเกิน  10 ปี  แบกเป้ของนักท่องเที่ยวเดินตามพ่อหาบ  แบ่งเบาภาระผู้เป็นพ่อ
ผมรู้สึกแมนน้อยลงทันที


ภาพที่ผมเห็นทำให้ผมรู้สึก 2 อย่าง  คือ  ทึ่ง  เด็กตัวแค่นี้  เก่งจริง ๆ  เธอเดินไปพร้อมกับฮัมเพลง  
ใบหน้ายิ้มแย้มแจ่มใส  ต่างกับพ่อหาบที่เงียบขรึม  เทียบกับรุ่นเดียวกัน  เธอแกร่งจริง ๆ


อีกความรู้สึกหนึ่งคือ  สงสาร  เด็กวัยนี้ควรจะได้เล่นสนุก  แต่เธอกลับมีสิ่งที่ต้องทำ  การที่เด็กสักคน
ต้องแบกภาระหน้าที่แบบนี้  มันเกินวัยของเธอจริง ๆ  ผมเห็นแบบนี้แล้วอยู่เฉยไม่ได้  มันเกินไป  ผม
ต้องทำอะไรสักอย่าง  ผมตรงเข้าไปหาเธอ  แล้วพูดขึ้นว่า
"  น้องครับ  "
"  ค่ะ  "
"  หนักมากไม๊  "
"  พอไหวค่ะพี่  "
"  งั้นแบกเป้ให้พี่อีกสักใบได้ม่ะ  เดี๋ยวพี่ให้  20  "

เข็มยาวและเข็มสั้นมาทับกันที่เลข 12  เที่ยงแล้ว  เราเดินกันมาเกือบ 5 ชั่วโมงแล้ว  อุณหภูมิสูงขึ้น
เหงื่อไหลเหมือนน้ำตก  ในสมองไม่มีอะไรนอกจากคำว่า  "  พักก่อน ๆ "


เราเจอน้องผู้ชายคนหนึ่งเดินสวนลงมา  ใบหน้ายิ้มแย้มแจ่มใส  ผิดกันกับพวกเรา  ที่หน้าซีดเหมือน
พร้อมจะเสียชีวิตได้ทุกเมื่อ  อารมณ์การเดินขึ้นเขากับลงเขาต่างกันอย่างสิ้นเชิง  ไอ้น้องคนนี้หน้า
แสดงอารมณ์ประมาณว่า  มันลืมอ่านหนังสือสอบไฟนอล  วิชาเศรษฐศาสตร์  แล้วเกรดออกมาดันได้ B+
ผมหันกลับไปมองพวกเรา  สีหน้าเหมือนขึ้นเขามาพร้อมกับการเข็นครกมาด้วย  2  ครก
"  อีกไกลไม๊ครับน้อง  "  ต่อตั้งคำถาม
"  ไกลเหมือนกันพี่  ทางชันมาก  ปีนตลอด  "  
ผมนึกในใจ  "  โกหกกูบ้างก็ได้  "


บันไดชันสูง  ที่เราต้องผ่านนั้น  แต่ล่ะขั้นดูสูงไปไม๊น่ะ  ต้องยกขาสูงกว่าปกติ  โอยยย  ขาแทบจะระเบิด
อยู่แล้ว  ปวดไปหมดแล้ว  ปวดจนแทบหมดความรู้สึก  ผมแทบจะเอา  2  มือ  ยกขาแต่ล่ะข้างขึ้นบันได
มือที่จับราวบันไดออกแรงมากเพื่อพยุงตัวขึ้นไป


คุณเคยไม๊  ขึ้นบันไดได้ 2 ขั้น  แล้วต้องหยุดพัก


เรื่องที่ผมเล่า  ไม่ได้เว่อร์  ผมเป็นแบบนั้นจริง ๆ  แต่ถ้านักกีฬาหรือนักเดินเขา  มาเล่าเรื่องนี้  เรื่องคง
แตกต่างจากนี้เยอะ  นักเดินเขาคนหนึ่งอาจจะบอกว่า  "  การเดินขึ้นภูกระดึงสำหรับผม  คล้ายกับการ
เดินขึ้นบันไดเลื่อนในห้าง  "  ชิ  หมั่นไส้

วัยรุ่นกลุ่มใหญ่  นั่งพักอยู่ข้างหน้า  กำลังดีดกีต้าร์ร้องเพลง  ดูสนุกสนาน  ทั้งที่เหนื่อยแทบแย่
ทำให้ผมคิดว่า  "  ทำไมเมื่อตอนหนุ่ม ๆ เราไม่มากันน่ะ  "


ผมไม่กล้านั่งพัก  เพราะกลัวว่า  หลังจากนั่งพักไปแล้ว  จะลุกขึ้นไม่ได้อีกเลย  ยืนพักเป็นวิธีที่ดีที่สุด
ผมไปได้ทีล่ะ  2  ขั้น  ถ้าเป็นระบบราชการอาจจะดี  แต่นี่  แค่ขึ้นบันได  

 
ตั้มไม่รู้หายไปไหน  เพราะผมไม่ได้มองทางข้างหน้าว่าเป็นอย่างไร  แค่ภาวนาให้บันไดชุดนี้สิ้นสุดลง
สักที  ผมหมดเวลาไปกับมันเยอะแล้ว  และตอนนี้  ผมไปทีล่ะ 2 ขั้นไม่ได้อีกแล้ว  ขาสั่นเหมือนใคร
เอามือถือเปิดระบบสั่นมาพันไว้ทั้งขา  แต่ละก้าวเหมือนนานเป็นชาติ  ไม่น่าเชื่อว่าขาแต่ล่ะข้างเหมือน
หนักเป็นร้อยกิโล เข้าใจเลยว่า  คนเป็นอัมพาต  ที่ยกขาไม่ขึ้นเป็นยังไง


ก่อนผมจะวางเท้าลงที่ขั้นบันไดเกือบสุดท้าย  ผมเงยหน้าขึ้นมองว่า  ทางข้างหน้าเป็นอย่างไร  ชันแค่
ไหน  มีบันไดอีกไม๊  แต่ภาพที่ผมเห็นมันไม่ใช่...



...มันเป็นพื้นราบไกลสุดสายตา...



ผมไม่อยากเชื่อในสิ่งที่คิด...  แต่ป้าย ๆ นั้น  มันทำให้ผมต้องยอมจำนน



"  ครั้งหนึ่งในชีวิต  เราคือผู้พิชิตภูกระดึง  "


จบ  Part  3  (  ส่งนิ้วก้อยมา  สัญญาน่ะ  ว่าจะติดตามตอนต่อไป )

ตามอ่านค่ะ  สนุกมากกกก

เล่าได้สนุกมากเลยครับ  นึกภาพไปขำไป    ไม่เหนื่อยถึงขนาดนั้นมั้งครับ

ผมไปวันที่ 7 ต.ค. ลง 10 ต.ค. และจะไปอีกวันที่ 7  ธันวานี้ครับ

                  รักษ์ภูกระดึงครับ  

แค่ซำแฮกก็แย่แล้ว  เหนื่อยสุด ๆๆ แต่ก็ประทับใจค่ะ

ตามมาแฮก ค่ะ

เสน่ห์ของภูกระดึงครับ

ใจเราจะขาดให้ได้ ตอนเดินจากหลังแป ไปทีพัก เหนื่อยมาก

จขกท. เล่าได้สนุกมากค่ะ อ่านแล้วนึกเห็นภาพตอนเราไป (เราไปปีก่อน และปีนี้ก็มีโครงการจะช่วยเพื่อนไปกันอีก^^  )  

รอติดตามต่อนต่อไปอยู่นะค่ะ....

**อ่านไปขำไป สนุกมากค่ะนึกว่าอ่านขายหัวเราะ ขึ้นครั้งแรกก็งี้

ไปมา 3 รอบแล้วค่ะ ตอนเป็นนศ.ปี 1-ปี 3(ไม่อยากคุย)ไปทุกปีขอบอก ขึ้น

ได้สบายมากไม่เคยจ้างลูกหาบ ฮิ ฮิ ขึ้นครั้งสุดท้ายปี 3 เหมือนไม่นานมานี้

ตอนนั้นปี 2524 เริ่มไม่ไหวเพราะอาหาร,น้ำดื่มขายทุกซำฯ ความบริสุทธิ์เริ่มจาง

ตอนนี้ขอเก็บฝันเมื่อครั้งดิบๆ ตามจขกท.พิชิตภูกระดึงและจะรอติดตามตอนต่อไป

ไปมา ๓ ครั้งแล้วค่ะ ครั้งแรก แบกเป้ขึ้นไปเอง  ฟิตมาก ๕๕๕


จขกท.เขียนสนุกจัง เราหัวเราะดังๆ หลายครั้งเลย

ตามมาอ่าน part 3 อ่านแล้วคิดในใจ ไปจะไหวไหมตรู  เฮ้อ

อ่านแล้วสนุกมากเลยจ้า...

คิดถึงอดีต.. ฮ่าๆๆๆ ไปมาสามครั้งแล้ว

บอกกับแฟนว่า ปีนี้ไปกันอีกไหม.. ไม่แน่ อาจได้ไปเดือนหน้า..

จะรออ่านตอนต่อไปนะจ๊ะ ..

เล่าได้สนุกดีค่ะ เคยไปครั้งเดียวและไม่กล้าคิดไปอีกเลย  เข็ด!!!555

แหม อ่านแล้วนึกถึงตอนที่ตัวเองไปจัง

คิดถึงกวาง....

เพิ่งตามอ่าน part 3 จบ รออยู่ครับ เป็นการบรรยายประสบการณ์ที่มีจุดน่าสนใจมากครับ

มาไวๆนะครับ คุณเป็นคนจุดประกายให้ผมเลยนะ ไม่นานได้เจอกันแน่ภูกระดึง

อ่าน part 3 ชักเริ่มกลัว จะไปอาทิตย์หน้า จะไหวไม๊เนี่ย??

อ่านแล้วสนุกมากค่ะ

ขอบคุณสำหรับรีวิวนะคะ :)

สนุกจัง  ติดตามมา 3 part แล้ว ^^

เล่าเรื่องได้สนุกดีครับ ^^
บางเหตุการณ์ บางประโยคในบางความคิด ของ จขกท...
ทำให้ย้อนนึกถึงตัวเองตอนไปภูกระดึงกับเพื่อนๆ(กี่ปีมาแล้ว ไม่อยากนึก)

หุหุ เคยไปตั้งแต่หนุ่มๆ  ตอนขึ้นวิ่งขึ้นเลย  ตอนลงแทบจะกลิ้งลงเลยทีเดียว เหนื่อยสุดๆ

ตามมาเรื่อยๆครับ

ตามมาด้วยคนค่ะ

อ่านคห 3 แล้วจะกดออกอีกที คิดว่า เป็น FB 555+


อ่านแล้วฮาจริงๆค่ะ
เหนื่อยขนาดนั้น ตอนนั้นคิดได้อย่างงี้จริงๆหรอค่ะ
5555555555555555555555

รีวิวได้สนุกมากค่ะ อ่านแล้วขำดี ทำให้นึกถึงตอนที่ตัวเองได้ไปมาเมื่อสมัยสาวๆ ^^

อ่านสนุกมากๆครับบบ  ชอบๆๆๆ

5555555+ สนุกๆ ชอบมากๆเลย
มาต่อไวๆนะ ขอติดตาม อ่านที่คุณเขียนแล้วทำให้มีความสุขอ้ะ หัวเราะตลอดเวลา น่าจะไปเอาดีด้านไกด์นะค่ะ ลูกทัวร์คงชอบ ตัวจริงคงเปนคนฮามาก ^^

แต่คุนทำให้เรากลัวเลย กลัวพร้อมจะเสียชีวิตตลอดเวลาบนทางขึ้น T-T

ส่งนิ้วก้อยไปแล้ว ตามอ่านตอนต่อไปแน่นอนน

เขียนได้สนุกมากเลยค่ะ

คิดอยู่ว่าถ้าไปจะมีชีวิตรอดกลับมาไหมเนี่ย ดูเหนื่อยจัด

นึกภาพไปขำไป สนุกมากค่ะ
ต้องกลับไปหา part1
เอามารวมให้ค่ะ
part1 : http://www.pantip.com/cafe/blueplanet/topic/E11366999/E11366999.html
part2 : http://www.pantip.com/cafe/blueplanet/topic/E11370867/E11370867.html

ขอบคุณฮิปโปมากครับ

คุณ  Warm Chocolate  กับ  คุณ  PWF* ~
ไปเถอะครับ  สนุกดี  ที่เล่าให้ฟังอาจจะเป็นเพราะ
พวกเราเร่งรีบกันเองก็เลยเหนื่อยมาก
ต้องโทษไอ้ตั้มครับ  มันจะรีบกลับไปเลี้ยงปลา

ตาม มา อ่านไป ขำไป

ยื่นนิ้วก้อยไปให้แล้วนะคะ 55+

คุณ จขกท.จะฮาไปไหนเนี่ยยย ขำก๊ากออกมาหลายที

เดินถอยหลังตามมาอ่านค่ะ สนุกดีค่ะ

เล่าเรื่องได้สนุกมากๆอ่ะ ชอบมากๆเลยค่ะ
สำนวน มุก จังหวะการเล่า เหมือนมืออาชีพมากๆ
ถ้าไม่ใช่ก็คงจะเป็นคนจิตใจเบิกบานสุดๆอ่ะ น่ารักมากเลยค่ะ

น่าจะลองเขียนหนังสือขายดูนะ ลองเขียนทริปไหนสักทริปส่งไปสำนักพิมพ์ดูสิคะ เราว่ามันโอเคมากเลยอ่ะ อ่านเพลินมากๆ หรือไม่ก็เขียนบทภาพยนต์ อันนี้ฮากระจายเลย

ชมจริงๆนะ ไม่ได้เวอร์ อิอิ

เห็นแล้วคิดถึงภูกระดึงครับเคยไปเมื่อหลายปีก่อน

อ่านแล้วสนุกมากค่ะ

บทนี้สงสัยจะรีบเขียน  เพราะแฟนๆเรียกร้องนะครับ ไม่ต้องรีบเขียนหรอกครับ  

ความสนุกของกระทู้คุณ อยู่ที่รายละเอียดเล็กๆน้อยๆ ที่คุณแทรกเอาไว้ระหว่างทางเดิน มันเรียกรอยยิ้มจากผู้อ่านได้มากมาย

1 -2 -3 ชอบ 2 เป็นอันดับที่หนึ่งครับ      ไปอ่าน 4 -5 ต่อล่ะครับ



                                       

55555555555
ขำตลอดเลยลุงอ่ะ