ต้องขออภัยที่ตอนที่แล้วสั้นเกินไป  แล้วตอนนี้ออกช้า  ผมพยายามเร่งปั่นต้นฉบับ
พร้อมกับพยายามนึกเรื่องราวของ  3  ปีที่แล้วว่ามันมีอะไรเกิดขึ้นกับเราบ้าง
พยายามจะไม่มองข้ามความรู้สึกเล็ก ๆ น้อย ๆ  ที่เราได้พานพบมา  แต่เหตุการณ์
บางเหตุการณ์  ผมไม่ต้องนึกเลยด้วยซ้ำ  มันยังอยู่ในความทรงจำตลอด  ถ้าพูดถึง
ภูกระดึง


วันนี้เราเดินทางด้วยจักรยาน  แล้วผมยังไม่มีคนซ้อนท้ายซะด้วยสิ   " ไปด้วยกันนะ  "

555  ขึ้นต้นเรื่องมาก็โดนลบเลย  เฮ้อ

ผมขอโทษจริง ๆ  ต้องกลับไปเปลี่ยนคำพูดใหม่  เพราะโดนลบตลอด  555
กลัว  อย่างเดียว  กลัวอารมณ์ของเรื่องจะขาดหายไป

F5 เรื่อยๆ

ไปปั่นเป็นเพื่อนครับ

"  เฮ้ย !  ใส่โซ่ยังไงว่ะ  ไอบี  มรึงใส่เป็นเปล่า  "  นุกขอความช่วยเหลือ
"  นี่ไง  มรึงให้น้องเค้าช่วยสิ  "  ผมแกล้งบอกไปแบบนั้น
"  หนูใส่ไม่เป็นหรอก  "  เธอตอบกลับมาด้วยสีหน้าเมินเฉย  

"  อ่อนหว่ะ  "  ผมรู้ว่าเธอคิดคำนี้อยู่  หลังจากอ่านสีหน้าของเธอ  ก่อนที่เธอจะออกตัวตามกลุ่ม
ของเธอไป  กลุ่มของเธอเป็นกลุ่มใหญ่  ผู้หญิง 6  คน  ชาย  2  คน  เราเลยคุยกันเล่น ๆ ว่า  ตาม
กลุ่มนี้ไปดีม่ะ  หญิงเยอะดี  แต่กลุ่มเธอคงไปไกลแล้ว  ตอนที่นุกใส่โซ่เสร็จ

ต้องขอสารภาพตามตรงว่า  ไม่เคยขี่จักรยานมีเกียร์  ไม่รู้ว่ามันใช้ยังไง  เห็นมีที่ปรับระดับ  1 - 4
ลองหมดทุกอันแล้ว  เหนื่อยเหมือนกันหมดทุกเกียร์  เพื่อน  3  คนก็เหมือนกันไม่เคยมีใคร
เคยขี่
"  ไอ้เกียร์  1  2  3  4  นี่มันใช้ยังไงว่ะ  "  หมดปัญหาเรื่องโซ่  นุกก็มีปัญหาใหม่ทันที
"  มันก็เหมือนมรึงขับรถนั่นแหละ  มีเกียร์ 1  เกียร์  2  อะไรแบบเนี้ย  "  ผมบอก  ทั้งที่ไม่รู้
"  อ่าว  ไม่เห็นมีเกียร์ถอยหลังว่ะ  "
"  จักรยานบ้านป้ามรึงมีเกียร์ถอยหลังเหรอ  นี่มรึงโง่จริง  รึ  แกล้งเนี่ย  "
"  กูรู้หน่า  ว่าแต่  คลัช  มันอยู่ตรงไหนว่ะ  "

ทริปเรา  ถ้าขาด  นุก  ไปสักคน  คงเงียบเหงาน่าดู

ทางไปผาหล่มสักนั้น  ไปได้หลายทาง  ไปได้ทั้งทางเลียบผา  ที่ต่างผ่านผาต่าง ๆ มากมาย  
และ  ทางที่ลัดเลาะแนวน้ำตก  ซึ่งมีมากมายเช่นกัน

ต่อ  หยิบโปสการ์ดใบนั้นขึ้นมา  เพื่อวางแผนการเดินทาง  ตอนนี้ที่แรกที่ใกล้ที่สุดคือ  
องค์พระพุทธรูป  และเราเดากันว่า  กลุ่มของเธอนั้น  คงเริ่มจากจุดนี้เหมือนกัน

เราสวมวิญญาณสิงห์นักปั่นตามไปทันที  สองข้างทางเต็มไปด้วยต้นไม้และหญ้าสูง  ส่วนทาง
เป็นทั้งดิน  หิน  และทราย  ครบ  ไม่นานนักเราก็ถึงจุดหมาย

ตรงตามที่เราคาดการณ์  พวกเธออยู่ที่นั่น

เดี๋ยวก่อน !  อย่าเพิ่งมองพวกเราด้วยสายตาแบบนั้น  พวกเราไม่ได้มีหน้าเป็นภาชนะหุงต้มขนาดนั้น
เรามาเที่ยวกันจริง ๆ  ส่วนที่ว่าจะได้ทำความรู้จักกับสาว ๆ หรือไม่นั้น  มันคือผลพลอยได้  หุหุหุ

เราไม่ได้แวะไหว้พระ  พวกเรามุ่งหน้ากันต่อเลย  จากตรงจุดนี้  น้ำตกถ้ำใหญ่  คือเป้าหมายที่ใกล้
ที่สุด  เราขี่เรียงแถวกัน  ผลัดกันแซงไปตลอดทาง  แต่ไม่ได้เร่งรีบ  วันนี้เรามีเวลาทั้งวัน

ถึงแล้ว  น้ำตกถ้ำใหญ่  ถ้าเราคิดไม่ผิดกันอีกครั้ง  เราว่า  กลุ่มเธอน่าจะเลือกเป้าหมายเดียวกับเรา
ทางอุทยานทำที่จอดจักรยานไว้  เพราะไม่อนุญาตให้นำจักรยานเข้าไป  จากจุดนี้  เราต้องเดินเท้า
เข้าไป  จักรยานมาทางนี้ไม่ได้จริง ๆ นั่นแหละ  เพราะเป็นทางค่อนข้างชัน  ต่ำลงไปเบื้องล่าง  แต่
ไม่ไกลมากนัก

ภาพที่ผมคิดไว้เกี่ยวกับ  น้ำตกถ้ำใหญ่  อะไรที่ใหญ่ ๆ มันต้องอลังการแน่นอน  แต่ภาพที่เห็น  น้ำตก
ไหลแรงกว่าฝักบัวในห้องน้ำนิดนึง  แต่จริง ๆ แล้ว  จุดขายมันไม่ได้อยู่ตรงนั้น  มันอยู่ตรงนี้ต่างหาก  
ธารน้ำใสไหลผ่านหินที่ถูกตะใคร่สีเขียวสดเกาะราวเป็นเนื้อเดียวกัน  มันก็เหมือนธารน้ำตกทั่วไป  
ถ้าไม่ได้ถูกแต่งแต้มด้วยสีแดงของใบเมเปิ้ล  ที่ผลิออกจากต้น  หล่นตามรายทาง  ให้เราได้เหยียบย่ำ
คล้ายเดินอยู่บนพรมแดง  และธรรมชาติให้เกียรตินี้แก่เรา  ที่ได้ฝ่าความลำบาก  ตรากตรำ  จนมายืนอยู่  
ณ  จุดนี้

ตามหลักของทฤษฏีสี  สีแดงกับสีเขียวนั้น  เป็นสีคู่ตรงกันข้าม  ถ้าผสมกันจะได้สีหม่น  

แปลกจัง  ที่ธรรมชาตินำสี  2  สีนี้มาผสมกัน  นอกจากจะไม่หม่นแล้ว  ยังทำให้พวกเราเอกศิลปกรรม
ถ่ายรูปกันไม่หยุด  นี่คงเป็นทฤษฏีสีของธรรมชาติ  ที่พวกเรายังไม่สามารถเข้าถึงได้สินะ

อย่างที่เราเคยได้ยินกัมาว่า  "  ธรรมชาติมีความงามในตัวของมันเอง "

ต่อหยิบใบเมเปิ้ลขึ้นมา
"  เฮ้ย  เค้าห้ามจับ  "  ผมรีบบอกเพื่อน
"  ทำไมว่ะ  มีอาถรรพ์เหรอ  "  ต่อรีบทิ้งใบเมเปิ้ล
"  เปล่า  ถ้ามรึงจับแล้ว  มรึงต้องไปรับใช้ชาติ  "
"  ทำไมหล่ะ  "
"  มรึงจับได้ใบแดง  "

ผมเองก็อยากหยิบมาดูสักใบ  แต่ก็กลัวโดนแบน  2  นัด

พวกเราคิดไม่ผิด  พวกเธอตามจริง ๆ  พวกเราคนหนึ่งเสนอตัวถ่ายรูปให้พวกเธอ  ในฐานะนักท่องเที่ยว
เหมือนกัน  ไม่ได้ขี้หลีแต่อย่างใด ( จริง ๆ นะ  สาบาน )  

พวกเธอพลัดกันถ่ายรูปอย่างเมามัน  เราก็ไม่ได้รีบ  นั่งชื่นชมความงามกันไป  ทั้งความงามจากธรรมชาติ
และความงามจากหญิงสาว  ไม่ได้ขี้หลีแต่อย่างใด ( จริง ๆ นะ  สาบาน รอบ  2  )

เรากะว่าตอนเดินกลับจะร่วมทางไปพร้อมกับพวกเธอ  แต่พวกเธอยังพลัดกันถ่ายรูปราวกับว่า  จะถ่ายคู่
กับหินทุกก้อน  ใบไม้ทุกใบ  เราเลยเดินกลับกันก่อน  ( เห็นม่ะ  บอกแล้ว  ไม่ได้ขี้หลี  )

เรามุ่งหน้าไปกันต่อที่น้ำตกธารสวรรค์  ใช้เวลาไม่นานนัก  เพราะอยู่ใกล้กัน ๆ แต่ตรงนี้ไม่มีอะไรมาก
มีแต่ธารน้ำตก  (  แน่หล่ะสิ  ชื่อก็บอกอยู่แล้ว  น้ำตกธารสวรรค์ )  เราจึงแวะแค่แปบเดียว  แล้วออกเดิน
ทางต่อทันที  มุ่งหน้าสู่  สระอโนดาต

สระอโนดาต  ไม่ไกลมาก  แต่ก็ทำให้ปวดน่องพอสมควร  ใกล้เที่ยงแล้ว  เราไม่ได้เตรียมอะไรมากินนอก
จากน้ำกับลูกอม  เพราะได้ยินมาว่าระหว่างทาง  มีร้านค้า  แต่ที่ขี่กันมาตั้งแต่เช้ายังไม่เห็นสักกะร้าน  เรา
จึงเดาว่า  ร้านค้าน่าจะอยู่อีกเส้นทางหนึ่ง  คือเส้นทางเลียบผา

สระอโนดาตเป็นสระขนาดใหญ่ท่ามกลางทุ่งหญ้าแห้งแล้ง  เรานั่งพักเปลี่ยนอิริยาบถกันที่นี่  ผมถือ
โอกาสถอดรองเท้า  เอาเท้าแช่น้ำ  เย็นสบายดีจัง  ต้องยอมรับว่า  ตั้งแต่เมื่อวานเราใช้เท้ากันอย่าง
หนักทีเดียว  ผมมองว่าธุรกิจบนภูกระดึงนี้  นอกจากร้านขายอาหาร  กับร้านของที่ระลึกแล้ว  ธุรกิจ
ที่น่าจะทำเงินอีกอย่างก็คือ  ธุรกิจ  นวดฝ่าเท้า  ทุกคนล้วนใช้เท้ามาหนักหน่วง  แล้วนักท่องเที่ยว
มากันเป็นร้อยเป็นพัน  คิดดูสิ  จะเวิร์คแค่ไหน  เริ่มจากป้าร้านขายข้าวก็ได้  ไปเรียนวิธีนวดฝ่าเท้ามา
"  ป้า ๆ  เอาข้าวหมูแดงครับ  "
"  แปบนึงนะจ๊ะ  เหลือนวดอีก  4  ตีน  เดี๋ยวไปทำให้กิน  "
อร่อยพิลึก

ผมนั่งแช่อยู่พักใหญ่  ท่ามกลางแดด  แต่ด้วยสายลมเย็นที่พัดอ่อน ๆ  อากาศจึงไม่ร้อนมากนัก

ตาม ๆ เก็บข้อมูล พรุ้งนี้จะไปลุยแย้วววววววววว  ^^

"  หิวแล้ว  ไปหาอะไรกินกันเถอะ  "  เพื่อน ๆ  ส่งเสียงเรียก  ผมรีบใส่รองเท้า  เดินตามไป  กำลังจะ
ออกเดินทาง  กลุ่มลูกสาวกำนัน  ก็สวนทางกับเรามา  เราจึงยังไม่รีบออกเดินทาง  นั่งพักกันอีกที
เรานั่งห่างจากสระประมาณ  100  เมตร  เพื่อสังเกตุการณ์
"  กูว่าเสื้อขาวก็น่ารักนะ  "
"  ชมพูก็พอได้นะเมิง  "
"  มรึงเลือกกันไปแล้วกัน  ที่เหลือ  กูขอ  "
ผมปล่อยให้ทั้ง  3  ได้ทำประชาวิจารณ์กัน  ส่วนผมขอตัวไปถ่ายรูปเล่น

ที่นี่มีกลุ่มนักท่องเที่ยวหลายกลุ่ม  ตั้งวงกินข้าวกันหลายกลุ่ม  คงซื้อเตรียมกันมาตั้งแต่เช้า  ดูสบาย ๆ
กินกันอย่างออกอรรธรส
"  น้อง  กินข้าวด้วยกันไม๊  "  เสียงผู้หญิงกลุ่มข้าง ๆ ถามมาด้วยมิตรไมตรี  กลุ่มเธอเป็นกลุ่มใหญ่
ไม่น่าจะต่ำกว่า  8  คน  ดูจากอายุแล้ว  น่าจะมากกว่าพวกเรานิดหน่อย  สาเหตุที่ชวน  คงเพราะ
ได้ยินต่อบอกหิวข้าว
"  จริงเหรอพี่  กินจริง ๆ นะ  เนี่ย  ไม่ได้เตรียมอะไรมากินกันเลย  "  ต่ออออดอ้อนทันที
"  ชวนกินจริง ๆ  แต่ช้าไปนิด  หมดแล้วอ่ะ  "  สาวกลุ่มนั้นตอบกลับมาพร้อมพร้อมหัวเราะ
"  อ่าว  หิวจริง ๆ  นะเนี่ย  "  ต่อบอกข้อเท็จจริง
"  โอยย  สงสารน้อง ๆ จัง  "
พวกเราไม่ได้อยากกินจริง ๆ  หรอก  บอกตรง ๆ แค่คำเชิญชวนก็ทำให้เราซึ้งใจจะแย่แล้ว  อย่างที่
บอกคนบนนี้  ใจดีจริง ๆ  น่ารักทุกคนเลย  มิตรภาพหาได้ง่ายจริง ๆ  ที่ภูกระดึง

...ผมว่าผมรู้สึกว่ารักภูกระดึงขึ้นเรื่อย ๆ...

"  น้องเรียนที่ไหนกันอ่ะ  "  คำถามนี้ทำเรากลั้นหัวเราะกันแทบไม่อยู่  ที่เค้ายังมองว่าเรายังอยู่ใน
วัยเรียนไม่เค้าสายตาสั้นอย่างรุนแรง  ก็คงเป็น  หมวกที่พวกเราใส่อยู่อำพรางอายุ  

เราสนทนากันได้ไม่นาน  เค้าก็ขอตัวเดินทางกันต่อ  เราเองก็คงต้องไปเหมือนกัน  น้ำย่อยเร่งเรา
แล้ว  จากจุดนี้  เราจะตัดเส้นทางไปทางเลียบผา  เป้าหมายคือ  ผานาน้อย  เพื่อกินข้าวกลางวัน

จริง ๆ แล้ว  ขี่จักรยานก็เหนื่อยเหมือนกันนะ  ถึงแม้มันจะทุ่นแรงก็เถอะ  น่องเริ่มปวดไปหมดแล้ว
ก้นเริ่มระบม  ผมคิดเอาเองว่า  ถ้าเดินคงไม่เหนื่อยและไม่ปวดขาเท่านี้  แต่มันก็ทำให้การเดินทาง
ช้าลง  อย่าลืม  ว่าเราต้องเดินทางกันเกือบ  10  กม.  จักรยานก็ดันไม่มีไฟ  แล้วต้องกลับถึงที่พัก
ก่อนมืด  เราเลยต้องเร่งจังหวะกันหน่อย

ที่ผานาน้อยมีร้านข้าวอยู่  1 - 2  ร้านถ้วน  เราไม่รอช้า  สั่งข้าวกันทันที  โดยไม่สนใจ  จุดชมวิวบริเวณ
นั้นเลย  ไม่นานนักอาหารที่เราสั่งก็มา  และไม่นานนักอาหารที่เราสั่งก็หมดไป  บางคนต่ออีก  บาง
คนกินของหวาน  แล้วแต่กระเพาะจะเรียกร้องกันไป

เรากินกันอิ่มแล้ว  ตอนที่กลุ่มลูกสาวกำนันมาถึง  เราวางแผนการเดินทางกันต่อ  ตอนที่ลูกสาว
กำนันกำลังจะเดินผ่านโต๊ะเราไป
"  นี่ไง  มรึงก็ถามน้องเค้าเลย  ว่าจะไปไหนต่อ  เราจะได้ตามไป  "  ผมแกล้งพูดให้ลูกสาวกำนันได้ยิน
"  ไม่บอก  "  เธอตอบกลับมา  โดยไม่หันหน้ามามองเราสักนิด  นี่แหละสไตล์ลูกสาวกำนันชัด ๆ

จักรยานเราไม่มีไฟ  เราไม่มีเวลาลอยชายอยู่  เราต้องละจากกลุ่มลูกสาวกำนันอย่างอาลัยอาวรณ์  และ
คาดหวังจะไปเจอกันข้างหน้าอีกที  ตอนนี้ท้องอิ่มแล้ว  มีแรงแล้ว  เราจะตรงยาวไปผาหล่มสักทันที

ผานาน้อย  ผาเหยียบเมฆ  ผาแดง  คือจุดที่เราต้องผ่าน  ก่อนถึงผาหล่มสัก  ด้วยระยะทางประมาณ
5.5  กม.  เส้นทางค่อนข้างหฤโหด  บางที่เป็นทางขึ้นเนิน  ปั่นไม่ไหว  ต้องลงมาจูง  บางที่เป็นทราย
ปั่นไปไม่ได้อีก  ต้องลงมาจูง  บางที่เป็นทางขรุขระ  ทำให้เราต้องยกก้นขึ้นจากเบาะ  หลายครั้งที่เราปั่น
อย่างรวดเร็วแล้วตกหลุมกระแทก  ตัวลอย

เหนื่อย......   น่องจะระเบิด....

บางทีการพักที่ดีที่สุด  คือการลงมาจูงมัน  ให้ขาได้เปลี่ยนอิริยาบถ  ผมทำแบบนั้นบ่อย ๆ  พวกเราก็
เช่นกัน  เสียตังค์เช่าจักรยานมาเป็นภาระแท้ ๆ  แดดยามบ่าย  แม้ไม่ร้อนนัก  แต่การที่เราออกกำลังกาย
อย่างหนัก  ทำให้เหงื่อเม็ดน้อยใหญ่โพล่ขึ้นทุกรูขุมขน  เราเจอเพื่อนร่วมทางค่อนข้างน้อย  บ้างแซง
เราไป  บ้างปล่อยให้เราแซง  ไม่มีต้นไม้ใหญ่พอที่เราจะหลบแดดเลย

ผมนึกในใจว่า  2  วันที่ผ่านมา  ค่อนข้างโหดร้ายจริง ๆ กับร่างกายของเรา  กลับบ้านไปคงนอนปวดทั้ง
ตัวไปหลายวัน  ผมว่าเพื่อนของเราคงเหนื่อยนักไม่แพ้กัน  อาการร่าเริงเมื่อเช้าหายไปสิ้น  เราพลัดกัน
แซงไปมา  โดยมีตั้มอีกนั่นแหละ  ที่นำฝูง  ดูชีวิตมันรีบไปซะทุกอย่าง  ไม่รู้มันจะรีบอะไรนักหนา
ล่าสุด  ผมเพิ่งไปงานแต่งมันมาเมื่อวันที่  11 / 11 / 11  ตอนมันขึ้นเวที  ผมนั่งลุ้นอยู่  กลัวมันจะบอกว่า
"  ขอเชิญแขกรีบกินแล้วรีบกลับ  ผมจะรีบเข้าหอ  "

นุกบอกกับผมว่า  ที่นี่  น่าจะมีจักรยานแบบแถวชายทะเล  ที่คันเดียวมีหลายที่นั่ง  เราจะได้เช่าแบบ
4  ที่นั่ง  แล้วให้แ _ ่ง  ปั่นให้พวกเรานั่ง  อยากแข็งแรงดีนัก

น้ำดื่มที่เราเตรียมหมดเหลือไม่เยอะแล้ว  ในตอนนี้  หนทางยังอีกไกล

ตอนนี้ผมชักไม่แน่ใจแล้วว่า  จักรยานมีประโยชน์กับเราจริง ๆ หรือเปล่า  มันทำให้เราปวดไปทั้งช่วงล่าง
ไล่ตั้งแต่ก้นไปเลย    ก้นเป็นอวัยวะที่ไม่แข็งแรง  เพราะผมไม่เคยได้ยินว่าการออกกำลังกายแบบไหน
หรือการเล่นกีฬาอะไร  ทำให้ก้นแข็งแรงได้เลย  
ยกดัมเบล  จะช่วยให้กล้ามเนื้ออก  ไหล่  ไปถึงแขนแข็งแรง
วิ่งจะช่วยให้กล้ามเนื้อในส่วนของขาแข็งแรง
ซิทอัพ  จะช่วยให้กล้ามหน้าท้องแข็งแรง
มีไม๊  การออกกำลังกายแบบไหน  จะช่วยให้กล้ามเนื้อ  ตูด  แข็งแรง  ไม่มี๊
ถ้ามันพูดได้  มันคงบอกว่า  อยากมีซิกแพ็คแบบกล้ามหน้าท้องมั่งจัง  ไม่ได้จริง ๆ  ทูแพ็คก็ยังดี

ก้นมักจะเป็นอวัยวะที่ถูกมองข้ามไปเสมอ  ใช่  มันมีหน้าที่แค่ใช้ขับถ่ายกับนั่ง  ในบางรายใช้มากกว่านั้น  
แต่ผมไม่ขอพูดถึงแล้วกัน  อย่างน้อย  ผมก็โชคดีอย่างหนึ่ง  ที่ช่วงนี้  สิวไม่ขึ้นที่ก้น  ไม่งั้น  ไม่รู้จะ
พรรณายังไง

เราเดินจูงจักรยานบ่อยขึ้น  บางทีเราก็วิ่งแล้วโดดขึ้นไปนั่ง  ปล่อยให้มันไหลไปตามทาง
จากนั่งปั่น  เปลี่ยนเป็นยืนปั่น  จากยืนเป็นนั่ง  สลับกันไป  ถ้านอนปั่นได้  เราก็คงทำในตอนนี้

รออ่านต่อนะคะ...รัก^ ^  ภูกระดึงเช่นกัน...^ ^

ตอนนี้เราถึง  ผาแดงแล้ว  เราพักที่ร้านค้า  เพื่อซื้อน้ำ  เรานั่งพักไม่นาน  เหลือระยะทางอีกประมาณ
2.5  กม.

"  พวกมรึงไปกันเถอะ  กูไม่ไปแล้ว  "  นุกบอกพวกเรา
"  เฮ้ย  มรึงพูดจริงป่ะเนี่ย  "  ผมตอบกลับ
"  กูพูดจริง  "  นุกยืนยัน
"  กูก็ไม่ไหวแล้วหว่ะ  "  ต่อเสริม
"  มรึงจะบ้าเหรอ  เหลืออีกนิดเดียวเอง  "  ตั้มเห็นด้วยกับผม
"  ก็กูเหนื่อย  กูไม่ไหวแล้ว  พวกมรึงจะไป  ก็ไปกันสิ  เดี๋ยวกูรอที่นี่แหละ  "  นุกยังยืนยันคำเดิม
"  มรึงถ่อมาตั้งไกลนะมรึง  เหลืออีกนิดเดียวเอง  มาด้วยกัน  ก็ต้องไปด้วยกันสิว่ะ  "  ผมตอบกลับไป
"  โหวตแล้วกัน  ใครไม่ไป  ยกมือ  "   ต่อบอกพร้อมยกมือคู่กับนุก
สรุปว่า  2  ต่อ  2  ไม่มีผู้ชนะ
"  ไอบี  มรึงก็ไปกับไอตั้ม  เดี๋ยวกูกะไอต่อ  รอที่นี่  "  นุกตัดสิน

ผมรู้ว่ามันเหนื่อยมาก  ผมก็เหนื่อยแทบแย่เหมือนกัน  ปวดไปทั้งตัวเหมือนกัน  แต่เราไม่ได้ถ่อมา
ตั้งไกลเพื่อยอมแพ้นะ  แล้วมันเหลือนิดเดียวเท่านั้น  เส้นชัยอยู่ตรงข้างหน้านี่เอง  ผมได้แต่คิดว่า
ทำไม  ทำไม  ทำไม

"  ตั้ม  เอาไง  "  ผมถามทั้งที่รู้คำตอบอยู่แล้ว
"  กูไป  "  ตั้มตอบมา
ถ้าตั้มไม่ไป  ผมก็คงไม่ไป  จะมีประโยชน์อะไร  ถ้าผมจะถึงเส้นชัยเพียงคนเดียว  ไม่มีเพื่อน ๆ
มาร่วมเฮฮาด้วย  ผมไม่พูดอะไรแล้ว  เหนื่อย...  ผมเหนื่อยกับเส้นทางมาก็มากพอแล้ว

"  เดี๋ยวกูถ่ายรูปมาฝาก  "  ตั้มบอก 2 คนนั้น  ด้วยรอยยิ้มที่ผมไม่อาจบอกได้ว่ารู้สึกยังไง


เราแยกทางกันตรงนี้....



ผมปั่นออกไปพร้อมกับตั้ม...


เรา 2 คน  ไม่ได้พูดอะไรกัน  ได้แต่ปั่นกันไปเงียบ ๆ  ผมไม่รู้ว่าตั้มคิดอะไร


.................................



เส้นทางต่อไป...........





.........เหลือเราแค่  2  คน...................



จบ  Part  6  (  เหลือแค่  2  แต่ก็หวังว่า  เพื่อน ๆจะตามไป  จะได้ไม่เหงา )

คุณ  เพราะรัก (blovech)  เที่ยวให้สนุกนะครับ  เดินทางโดยสวัสดิภาพครับ

จะดราม่าแล้วอ้ะป่าวเนี่ย หุหุ ^_-

เขียนบรรยายได้สนุก นึกภาพออกเลย 555

เริ่มดราม่า

...ผมก็หวัง...ว่า...เพื่อนคุณไข่กบ...จะตามมาที่ผาหล่มสัก...

...ผมจำได้ว่าตอนขี่จักรยาน บนภูกระดึง ผมไปกะแฟน 2 คน
...เธอเป็นคนชวนขี่จักรยาน ตั้งแต่เดินขึ้นมาถึงหลังแป
...ก็เช่า ขี่เลียบหน้าผา มาที่ผาหมากดูกแล้วก็ไปที่ศูนย์บริการฯ

...หลังจากถึงที่พัก ก็คิดว่าวันรุ่งขึ้น ขอเดินเที่ยวดีกว่า
...แต่คุณเธอนั้น ยืนยัน จะขี่จักรยานเที่ยว เท่านั้น...ง่ะ...
...แ่ต่แล้ว เราก็ขี่ไปขี่กลับ เส้นทางเลียบหน้าผา จนถึงผาหล่มสัก
...คุณเธอสนุกมาก ไม่บ่นสักคำ ไอ้เราปวดขาจะแย่

...รออ่าน ภาคต่อไป อยู่เน้อ...

โดนแน่ๆ...555+++

รออ่านภาคต่อ นะครับบบ กำลังสนุกเลย

รีวิวได้สนุกเหมือนเคยเลยครับ

อ่านเพลินเลยค่ะ ^^

รอภาคต่อเหมือนกัน
เพราะไปครั้งเดียวและที่สำคัญไปกางเต๊นนอนและก้อกลับ
เพราะเด็กๆๆไม่ไหวกันเลย
อดดูความงามจากธรรมชาติ
แต่สักวันจะต้องไปเยือนอีกครั้งให้ได้ค่ะ

ไปมา 4 ครั้งแล้ว แต่ละครั้งมีความประทับต่างกันออกไป

ครั้งแรก  จำได้ว่าโดนพี่ที่พึ่งเจอกันครั้งแรก บังคับ ให้ทุกคนแบกกระเป๋าขึ้นไปเอง........ตอนกลับมายังไม่อยากคุยกันเลย...555

ครั้งสอง   ไปกับเพื่อน ๆ นั่ง ๆ นอนๆ  เดินๆ สะเหนื่อย  ประทับใจดอกไม้..เพราะเห็นดอกไม้มากมาย..หลายพรรณ.....

ครั้งสาม   ไปดูฝนดาวตก.........

และครั้งสี่

จำได้ว่าปลายปีก่อน....
.....วันนั้นตกลงกันกับอีก 9 ชีวิต ......... เราจะไปหล่มสักกัน.......

แต่เดินจากที่พัก...ไม่ไกล........เห็นป้ายน้ำตก........เราก็เปลี่ยนเส้นทาง
....ตอนเดิน คิด คิด ทำไหมไม่สามารถออกจากน้ำตก   พวกนี้ได้  ........สุดท้าย..........เราได้กินข้าวเที่ยงพร้อมดูพระอาทิตย์ตกที่...ผาหล่มสัก.......... คนที่เดินถึงก่อน.......เป็นพี่อายุ 50 กับเด็ก อายุ 11 ......

......สรุปการเดินวันนั้น......เป็นการลดความอ้วน.......ที่ดี........วิธีนึงค่ะ

งึมๆ  เดานะเดา  ได้เจอเพื่อน สองคนที่ ผา หล่มสักแหงๆ มากับ ...

ตามมา 6 ตอน ขำจนลืมเมนท์

ยิ่งอ่าน ยิ่งคิดถึงภูกระดึง รอชมตอนต่อไปนะครับ

ติดตามตอนหน้าอยู่ค่ะ  555

รีวิวสนุกมากๆค่ะ  

มีการสร้างกลุ่มอาสาสมัครพิทักษ์ภูกระดึงขึ้นมาแล้วครับ http://www.facebook.com/groups/Phukradung

ยังเล่าให้ได้ขำต่อเรื่อย ๆ สนุกดีค่ะ ฮาดี