ผมตื่นขึ้นมาพร้อมกับสิวที่ขึ้นมาหลายเม็ด  (  อายุขนาดนี้ยังจะขึ้นอีก  )
ต้องยอมรับว่าการเขียนบันทึกนี้  ทำให้ผมเครียดอยู่บ้าง  ตอนแรก ๆ  
ผมเขียนแบบสบาย ๆ  ขำ ๆ  เพราะไม่ได้คาดหวังอะไรมากมายนัก  
แต่ตอนนี้ชักเริ่มไม่ขำ  ผมพยายามจะรักษามาตรฐาน  ให้คงเดิมไว้ให้
มากที่สุด  ให้สมกับที่เพื่อน ๆ  ตั้งหน้าตั้งตารอ  แม้จะอดหลับอดนอนไปบ้าง
แต่ผมก็รู้สึกดีนะ  ดีกว่าไม่มีใครอ่าน  555

การเดินทางด้วยจักรยานของเรายังไม่จบ  ไปกันต่อนะ

เส้นทางที่เรา  2  คนปั่นกันมา  หฤโหดไม่ต่างจากเดิม  แต่สิ่งที่ต่างไปจนรู้สึกได้คือ
มันเงียบเหงาสุด ๆ  เรา  2  คนไม่ได้คุยกันเลย  ตั้มก้มหน้าก้มตาปั่นไป  แล้วหยุดรอ
ผมเป็นระยะ  ผมต้องรีบปั่นไปให้ทันเพื่อน  ใช่  เพื่อนที่ตอนนี้เหลืออยู่แค่คนเดียว
อีก  2  คนที่อยู่ข้างหลังก็เพื่อน  เป็นเพื่อนเหมือนกัน  แต่ให้ความรู้สึกที่แตกต่างกัน
จะมีสักกี่คนกัน  ที่จะเจอกับเพื่อนแท้  บอกตรง ๆ ว่า  ผมสนิทกับ  2  คนนั้นมากกว่าตั้ม
ที่ร่วมทางกันมาในตอนนี้  ผมไม่โทษใครหรอก  ไม่ว่าใครจะเป็นยังไง  เพื่อนก็คือเพื่อน
ผมก็แค่...

...  อยากหัวเราะไปกับเพื่อนทุกคน   ในจุดที่เราได้ตั้งเป้าหมายร่วมกันไว้  ก็เท่านั้นเอง  ...


เส้นทางนั้นเหนื่อยหนัก  ไม่แพ้เมื่อวานเลย  เพียงแต่วันนี้เราเดินทางกันทั้งวัน  แล้ว
เหนื่อยล้าสะสมด้วย

ถึงตอนนี้ผมไม่แน่ใจแล้วว่า  ผมนั่งปั่นบนจักรยานมากกว่า  หรือเดินจูงมันมากกว่ากัน

"  ตั้ม  พักก่อน  ไม่ไหวแล้ว  "  ผมบอกตั้ม  ตั้มขี่ย้อนกลับมาหาผม  เรานั่งพักด้วยกัน
ตั้มไม่บ่นสักคำ  กับเส้นทางนี้  ส่วนผม  โอยย  แย่  ขาแข็งไปหมด  มันปวดร้าวไปทุก
กล้ามเนื้อ

2  คนนั้นจะทำอะไรอยู่นะ  ผมได้แต่คิดในใจ  แล้วมองย้อนกลับไปทางที่เรามา...


"  เฮ้ย  "  ผมสะกิดตั้มให้หันไปดูทางข้างหลัง  ...เรายิ้มพร้อมกัน


...ผมเห็นเพื่อนเรา  2  คน ...กำลังปั่นตามมา...

"  แ_ ่ งงงง    ไหนว่าไม่มาไง  "  ผมกับตั้ม  เกือบจะถามพร้อมกัน
"  เดี๋ยวพวกมรึงว่ากู  แค่นี้ก็ยอมแพ้อ่ะดิ  "  นุกบอกผม
"  กูอ่ะ  กลัวไม่มีรูปนั่งที่หน้าผาเว้ย  "  ต่อเสริม

ผมว่าผมดีใจที่เห็นภาพเพื่อนอยู่กันครบ  มากกว่าดีใจที่ได้เห็น  ผาหล่มสักเสียอีก

"  ป่ะ  งั้นไปกันต่อ  "  ตั้มแกล้งเล่น
"  SADDDDD   กูปั่นมาขาจะหลุดอยู่แล้ว  ให้กูพักก่อนเซ่   "  นุกโวย

ผมเห็นรอยยิ้มของเพื่อนทุกคน  ผมว่ารอยยิ้มครั้งนี้  ต่างจากที่ผมเคยเห็นมา  มันซ่อนไว้ซึ่ง
ความหมายดีดีอะไรสักอย่าง...

...ที่ผมรู้อยู่ในใจ...

เรามุ่งหน้ากันต่อไป  แม้จะยังเหนื่อยหนัก  แต่ผมมองไม่เห็นแววตาท้อแท้ของเพื่อนทั้ง  2
อีกแล้ว  จะว่าไปแล้ว  มัน  2  คนกลับปั่นแซงผมไปซะงั้น

ก่อนที่เราจะเสียชิวิตคาจักรยาน  เราก็มาถึงแล้ว  ผาหล่มสัก  เวลาตอนนี้เกือบจะ  4  โมงเย็นแล้ว
มีคนมาถึงก่อนหน้าเราแล้ว  ค่อนข้างจะเยอะทีเดียว  ที่นี่มีร้านค้าหลายร้าน  นักท่องเที่ยวต่าง
นั่งพักกันเป็นกลุ่ม ๆ  เพื่อรอเวลาพระอาทิตย์ตก  ส่วนมากแล้วคงจะเป็นคนที่มีจักรยานที่มี
ไฟหน้า

เราพลัดกันถ่ายรูปคู่กับป้าย  แล้วนั่งพักกัน  เราเห็นผู้คนยืนรอต่อแถวกันไปนั่งที่หน้าผา  แล้วให้
เพื่อนบรรจงถ่ายรูปให้  เพื่อจะได้เอากลับไปอวดว่า  มาถึงที่นี่แล้ว  เราก็เหมือนกัน  เรารอให้เย็น
กว่านี้ไม่ได้  เราต้องเผื่อเวลากลับด้วย  แถวค่อนข้างยาว  นี่ขนาดยังไม่เย็นมากนะ

นุก  เป็นคนเดียวที่ไม่ยอมไปถ่าย  มันบอกว่าขี้เกียจต่อแถว  เราจึงให้มันเป็นคนถ่าย  เอ๊ะ  งงไม๊

คุณเคยยืนบนขอบเหวม่ะ  ผมไม่แน่ใจว่าตอนนี้ระหว่าง  หัวใจกับขา  อะไรสั่นกว่ากัน   พูดอย่าง
ไม่อายเลยแล้วกัน  ผมค่อย ๆ  ย่อตัวเดินเข้าไป  แล้วค่อย ๆ นั่ง  แล้วเขยิบเข้าไป  ใจจริงอยากไป
ให้สุดผา  เพราะสาวเยอะ  แต่ถ้าหล่นไปเสียชีวิตก็ไม่คุ้มกัน  ตรงสุดผานั้นเรียกว่าระยะแมนโคตร  
ผมเอาแค่ระยะแมนหน่อย ๆ แค่นั้นพอ ถอยออกไปมากกว่านี้ไม่ได้แล้ว  เพราะถ้าถอยออกไปมาก
กว่านี้จะเป็นระยะปอดแหกทันที

ผมนั่งแอ๊คแล้วภาวนาให้นุกถ่ายเสร็จเร็ว ๆ  แต่เวลาลุกนี่ก็สำคัญ  ขามันจะสั่นไง  บังคับยาก  ต้อง
ค่อย ๆ ประคองตัวออกมา

นุกบอกว่า  เราถ่อมาตั้งไกล  เพียงเพื่อจะมาถ่ายรูปกับหน้าผาตรงนี้  แค่เนี้ยนะ  ผมมาคิด ๆ  ดู
มันก็จริงเหมือนกันนะ  เราใช้เวลากันไม่นาน  ในการถ่ายรูป  เสร็จแล้ว  ได้รูปสมใจ  แค่นี้เอง
แต่ผมว่า  คุณค่ามันไม่ได้อยู่ที่รูปใบนั้นหรอก  มันอยู่ที่ความเป็นมาของรูปใบนั้นต่างหาก

ผมเสียดายที่ไม่ได้ถ่ายรูปหมู่เราทั้ง  4  คนที่นี่  แต่ก็ไม่เป็นไร  เพราะผมไม่เคยลืมว่า...

"  เรามาถึงที่นี่พร้อมกับเพื่อนทุก ๆ คน  "

^ ^

เป็นอันว่าจุดมุ่งหมายในวันนี้ของเราเรียบร้อยแล้ว  พรุ่งนี้กลับบ้านได้อย่างสบายใจ  เอ...  ไม่สิ
เรายังไม่ได้ทำความรู้จักกับลูกสาวกำนันเลยนี่นา  มันเหมือนมีอะไรติดค้าง  ที่นี่ไม่มีกลุ่มเธออยู่
สงสัยยังมากันไม่ถึง


ตอนขากลับนั้น  เรา  4  คนไม่ได้รีบร้อน  ค่อย ๆ ปั่นกันไป  จะเป็นด้วยอะไรก็ไม่รู้  ทำให้เรารู้สึกว่า
มันไม่เหนื่อยเหมือนตอนขามา  อาจจะเป็นเพราะขามาเราค่อนข้างทำเวลา  หรือจะเป็นด้วยอากาศ
ที่เย็นลงแล้ว  ก็ไม่แน่ใจ


ขี่ไปได้ไม่ไกลมาก  ตั้มที่อยู่หัวแถว  ก็ตะโกนบอกมาว่า  "  เฮ้ย  มาแล้วเว้ย  "  เราขี่รถจักรยานสวนกัน
กับกลุ่มลูกสาวกำนัน  พร้อมกับทักทายคำสั้น ๆ
"  เจอกันอีกแล้ว  "  ผมได้ยินตั้มทัก
"  เจอกลุ่มนี้อีกแล้ว  "  ฝ่ายนั้นตอบกลับมา
"  ขาตั้งไม่ได้เอาขึ้นอ่ะ  "  ผมบอกลูกสาวกำนัน  เพราะสังเกตุเห็นขาตั้งที่ไม่ได้เอาขึ้น
"  มันเสียอ่ะพี่  "
แล้วกลุ่มเธอก็ตรงไปผาหล่มสัก

แค่นั้นเอง  ..  ที่เราได้สนทนากัน

 ผมได้แต่คิดในใจ

...  จะได้เจอกันอีกไม๊นะ  ...

ขากลับเราแวะทุกผา  เพราะนอกจากจะเป็นการพักไปในตัว  เรายังถ่ายรูปเล่นกันด้วย  พระอาทิตย์
คล้อยต่ำลงทุกที  อากาศเริ่มเย็นลงอีกครั้ง  ผาแต่ละผา  ไม่ต่างกันมากนัก  เป็นจุดชมวิวที่สวย
คล้าย ๆ  กัน

ผาจำศีล  คือผาที่เราไปถึงตอนพระอาทิตย์ตก  เราใช้เวลาถ่ายรูปกันที่นั่น แล้วนั่งปล่อยใจไปกับ
สายลมเย็น  แล้วแต่ว่ามันจะพัดไปที่ใด  บางคนพัดไปตามที่ใจคิด  ส่วนบางคนมันกลับพลัดหลง


...  หลงไปกับใครสักคน ...  (  แหวะ  เลี่ยน  )


พระอาทิตย์ลับขอบเมฆไปแล้ว  เรายังเหลือแสงอีกหน่อย  พอให้เดินทางกลับได้  เราเถลไถลกัน
ไปเรื่อย  หนึ่งก็คือไม่รีบ  สองก็คือ  รอกลุ่มลูกสาวกำนัน

รูปนี้  ถ่ายเสร็จ  เจ้าหน้าที่อุทยานก็มาบอกว่า  ไม่ให้นำจักรยานมาบริเวณ
ขอบผา  ไม่ได้ห่วงกลัวเราตกลงไปแต่อย่างใด  แต่เค้าขี้เกียจไปเก็บจักรยานขึ้นมา

ฟ้าเริ่มมืดแล้ว  ยังไปไม่ถึงที่พัก  เราอาศัยกลุ่มคนข้างหน้า  ที่มีจักรยานมีไฟนำไป  ท้ายกลุ่มเราก็มี
อีกกลุ่มหนึ่งปั่นตามมา  ไม่มีไฟเหมือนกับเรา  ที่น่ารักก็คือ  คนกลุ่มหน้าจะคอยบอกทางเราตลอด
"  ตรงนี้มีหลุมครับ  ระวังด้วย  "  ,  "  ข้างหน้าเป็นทางชันครับ  "  เราได้ยินเราก็บอกต่อ ๆ กันไป
คนต่อจากเราก็บอกต่อกันอีกที  เรียงเป็นแถวยาว  ไปจนสุดแถวข้างหลัง

 ...  นักท่องเที่ยวพวกนี้  น่ารักเนอะ  คุณว่าม่ะ...  

เรามาถึงที่จุดบริการจักรยานตอนที่มืดสนิทแล้ว  ผมบอกกับเพื่อนว่า  ตรงนี้เป็นจุดคืนจักรยาน  กลุ่ม
ลูกสาวกำนัน  ยังไงก็ต้องมาที่นี่แน่  เราเลยแกล้งทำเป็นรอด้วยการเตะตะกร้อ  ลืมบอกไป  ตรงนั้น
มีสนามตระกร้อ  แต่เป็นพื้นดินนะ

คิดดูแล้วกัน  บ้ากันขนาดไหน  เตะตระกร้อกันตอนกลางคืน  ไม่แปลกหรอกถ้ามันมีไฟ  แต่นี่ไม่มี
เราแบ่งข้างกัน  ผมกับตั้ม  นุกกับต่อ  คนละข้าง  เล่นกันยังไงหน่ะเหรอ  ใช้ไฟฉายส่องลูกเอา
ข้างไหนแพ้ต้องเลี้ยงเป็ปซี่คืนนี้  ผมคงไม่ต้องบอกใช่ม่ะ  ว่าข้างไหนแพ้

เราเล่นกันเสร็จ  แล้วนึกย้อนหลังในสิ่งที่ทำ  "  ทำบ้าอะไรอยู่ฟร่ะเนี่ย  โคตรไร้สาระเลย  "  กลุ่มเธอ
ก็ยังไม่มา  ถึงมา  ก็ใช่ว่าเราจะกล้าเข้าไปคุย  คิดได้แบบนี้  เราก็เลย เดินกลับเต้นท์


คุณผู้หญิงจะรู้ไม๊นะ  ว่า  บางครั้งผู้ชายก็ดูทำอะไรโง่ ๆ  เพียงเพื่อ  อยากจะเจอคุณ


"  ถ้าเราเจอกลุ่มเธออีกที  ถือว่าเป็นพรหมลิขิต  ถึงเวลานั้น  เราคงต้องทำอะไรสักอย่าง  "  ผมแกล้งพูดเล่น ๆ
กับเพื่อนทั้ง  3  คน

ตอนนี้สนามที่เคยกว้างขวางเต็มไปด้วยเต้นท์ของนักท่องเที่ยว  ดู ๆ แล้ว  ไม่ต่ำกว่าพันแน่ ๆ  ใช่
วันนี้เป็นวันหยุด  คนเริ่มแห่กันมามากมาย  จุดบริการดูเล็กไปเลย

สิ่งที่ผมต้องทำอย่างแรกก่อนเข้าเต้นท์คือ  ไปเช่าถุงนอน  คืนนี้ขอหลับแบบสบาย ๆ  บ้างนะ

เราพลัดกันไปอาบน้ำ  เปลี่ยนเสื้อผ้า  เพื่อจะไปกินมื้อค่ำ  ที่บริเวณร้านอาหาร  ผู้คนพลุกพล่าน
ต่างจากเมื่อคืนโดยสิ้นเชิง  ร้านค้าเอาโต๊ะมาตั้งข้างนอกเพิ่ม  เพื่อรองรับลูกค้าที่มากันอย่าง
มากมาย

"  คืนนี้กูอยากกินจิ้มจุ่มหว่ะ  "  ต่อเอาอีกแล้ว  เราตามใจต่อ  แต่คืนนี้เราจะหารกัน  อย่างน้อย
นุกกับต่อก็เลี้ยงเป๊ปซี่

เรากินกันอย่างครื้นเครง  วันนี้สาว ๆ มากันเยอะทีเดียว  อิ่มทั้งท้อง  อิ่มทั้งตา  เต็มที่กันหน่อย
เพราะพรุ่งนี้ต้องเดินทางกลับแต่เช้า  ผมยังไม่อยากกลับเลย  อยากอยู่ต่ออีกสัก  2  วัน  มีเส้น
ทางอีกกว่าครึ่ง  ที่ยังไม่ได้ไป  แต่เป็นป่าปิด  จะไปทางนี้  ต้องมีเจ้าหน้าที่พาไป

ตามหลายตอนแล้ว สนุกดีครับ

มหากาพย์รีวิว อีกหนึ่ง

ระหว่างกวาดสายตาดูสาว ๆ  "  เฮ้ย!  นั่นกลุ่มลูกสาวกำนันนี่หว่า  "  ตั้มบอก
"  เออ  ใช่จริง ๆ ด้วย  "  ต่อยืนยัน
"  เจอกันหลายรอบแบบนี้  ถือว่าเป็นพรหมลิขิตวุ้ย  ต้องทำอะไรสักอย่าง  เอาไงดีว่ะ
 ไอนุก  มรึงเลย  มรึงเคยบอกว่า  ลูกผู้ชายต้องเผ็ด  มรึงเข้าไปขอเบอร์น้องเค้าเลย  "  ผมบอก
"  SADDD  ไอต่อ  มรึงโชว์ทักษะลูกผู้ชายอย่างเรา  ให้ไอบีดูทีสิ  "  นุกตอบกลับมา

เราเกี่ยงกันอยู่นาน  จนผมคิดวิธีที่ทำให้เราจะอายน้อยที่สุด  นั่นคือ  ส่งโปสการ์ด  แต่ก็อีกนั่น
แหละ  มันต้องมีคนส่ง  เราเกี่ยงกันอีกรอบ

"  กูเอง  "  ตั้มบอกเรา

เนี่ยแหละ  คำนี้แหละ  ที่รอมานาน  ผมขอบอกอีกครั้ง  ผมดีใจจริง ๆ ที่เรามีคนแบบตั้ม  มาร่วม
ทริปด้วย  ดีใจที่ซู้ดดดดดดดดดดด

เราซื้อโปสการ์ดมาหนึ่งใบ  ผมวาดรูปตัวการ์ตูนพวกเรา  4  คนลงไป  ใส่เมล์แต่ละคนบนหัวตัว
การ์ตูนนั้น  แล้วเขียนข้อความลงไป  ต้องขอโทษด้วยที่จำไม่ได้  ว่าเขียนอะไรลงไป

เสร็จแล้ว  ผมยื่นโปสการ์ดนั้นให้ตั้ม...

ตั้มยิ้มรับ  แววตาตั้มบอกให้เรารู้ว่า  กำลัง 2 จิต 2 ใจ  ผมเลยบอกกับตั้มไปว่า
"  กูดีใจ  ที่มรึงร่วมทริปมาด้วย...  "
"  ใช่  ตั้มมรึงโชว์แมนให้ไอตุ๊ดบี  ดูหน่อยสิ  "  นุกเสริม
"  SADDD  เก่งจริงจิ๊งงง  มรึงอ่ะ  "

เราอยู่ห่างจากลูกสาวกำนันประมาณ  100  เมตร  ทุกก้าวย่างของตั้มอยู่ในสายตาเราตลอด
เรา 3 คนได้แต่ซุ่มดูอยู่ห่าง ๆ  ราวกับกลุ่มสิงโตที่ล่าเหยื่อกันเป็นฝูง  ส่งตัวหนึ่งไปล่อเหยื่อ
ที่เหลือพร้อมซุ่มโจมตี (  ที่เหลือนี่สิงโตตัวเมียทั้งนั้น  เฮ้อ )

ทำไม  100  เมตร  มันใช้เวลานานแบบนี้นะ  มันเหมือนเป็นภาพสโลว์เลย  ผมว่า
ใจตั้มต้องเต้นถี่รัวแน่  ขนาดผมอยู่ตรงนี้  ยังเต้นถี่เลย  ตึกๆ...ตึกๆ


ตึก ๆ ...


ตึก ๆ ...


เหลืออีก 10  ก้าวจะถึงตัวเธอ  ตั้มมีอาการลังเลนิดหน่อย  มองมายังพวกเรา  พวกเราได้แต่
ภาวนาให้ตั้ม  ทำงานนี้ให้สำเร็จ  ตั้มคงเห็นสายตาวิงวอนของพวกเรา  จึงหันหน้าไปทาง
เป้าหมายอีกครั้ง


ตึก ๆ...


ตึก ๆ...


ลูกสาวกำนันยืนโทรศัพท์อยู่  หันหลังให้ตั้ม


ตึก ๆ...


ตั้มยืนห่างจากเธอแค่ก้าวเดียว  แน่นอน  เราไม่ได้ยินสิ่งที่ตั้มพูด  แต่ก็พอจะอ่านปากนั้นออก


"  น้องครับ  "


จบ  part  7  (  โปรดติดตามตอนหน้า  Final  Part  )

ตามมาอ่าน...

เขียนได้สนุกมากเลยค่ะ ^_^

555+++ชอบๆ ตอนนี้...

ระยะแมน กับ ระยะปอดแหก....ผมเองก็นะ ยังไปไม่ถึงระยะแมนเลยครับ...

แอนเวนเจอร์ เลิฟ คอมเมดี้

ตามมาอย่างต่อเนื่อง

พระเจ้า นี่เค้าเรียกว่า "มหากาพย์" นะครับ

สุดยอดจริงๆ จัดมายาวๆเลยครับ อ่านแล้วสนุกดีครับ 55+++

ฮาาาาาาาาาาาาาาาาาาา

จะรอติดตามอ่านต่อนะครับบบ กำลังสนุกเลย

ปี้ดดดดดดดดดดดดดดดด!!!
ทำไมค้างไว้แบบนี้ล่ะคุณ  ...  -*-   ....

กำลังลุ้นเลยง่ะ...  รีบมาต่อให้ว่องเลยนะ นะคะ....

...อืม...ตอนจบนี่...มันจะ...แฮปปี้...หรือ...แซดดี้...ล่ะครับ
...รอ...ภาคสุดท้าย...

โอ๊ย..อึดอัด ขัดใจมากเลยค่ะ ตามมาดูทุกวัน แล้วก็จบดื้อๆ รีบๆมาต่อให้จบเลย กลัวตอนไปเที่ยวอาทิตย์นี้แล้วจะไม่ได้อ่านอ่า

ค้างเลย

รอชมตอนต่อไปอย่างใจจดใจจ่อ

ตื่นเต้นแทนครับ ฮี่ๆ

สนุกมากกกกกก รออ่านตอนต่อไปนะคะ ^__^

ตอนนี้สนุกมากครับ แอบหน้าตาไหล ตอนเพื่อนทั้ง 4 ได้มาเจอกันอีกครั้งที่ทางช้างเผือก

ไม่ใช่ละ นั้นมัน ทวิภพ

ตอนที่ เพื่อนทั้ง 4 กลับมารวมตัวกันสู่เส้นทางไปผาหล่มสัก ผาที่ผมไปภูกระดึงมา 3 ครั้ง ยังไม่เคยเฉียดเข้าไปสู่ระยะปอดแหกด้วยซ้ำ

จะมีใครว่าอะไรไหม??  ถ้าจะบอกว่า  

อ่านๆๆไปก็หลงรักผู้ชายกลุ่มนี้~!!!

อ่าน Part  นี้จบแบบ อยากบอกว่าเขียนต่อไวไว เถอะ


อยากรู้ว่าลูกสาวกำนันจะว่าอย่างไร

แหมมม.... ทำเป็นละครช่องเจ็ดเลย   กำลังมันส์ๆๆๆ ..... จบซ้า.... อิอิ

แหม! ยังกะอ่านเรื่องสั้นของอาจารย์ สุทธิลักษณ์ กะ มนัส ยรรยง เลยวุ้ย

ตั้งแต่อ่านกระทู้มานานมาก เพิ่งมีกระทู้นี้เป็นกระทู้ที่2ที่ติดตามมาติดๆ

กระทู้น่าติดตามทุกตอนเลยครับ

อารมณ์ค้างสะงั้นท่าน กำลังมัน 5555

มีการสร้างกลุ่มอาสาสมัครพิทักษ์ภูกระดึงขึ้นมาแล้วครับ http://www.facebook.com/groups/Phukradung

ตามมมาอ่านด้วย

555 แหมเขียนชักเก่งใหญ่นะนี่
ทิ้งตอนจบไว้ให้ติดตาม หุหุ ลุ้นให้สมหวังก็แล้วกันนะจ๊ะ

โอ้ มาย..... ไปมาสามครั้งยังไม่เคยได้ถ่ายรูปตรงผาหล่มสักเลยสักครั้ง T_T

ว่าแต่ทำไมทำร้ายจิตใจกันตอนนี้

เล่าเรื่องเหมือนเป็นละครหลังข่าว... ตัดตอนสำคัญทุกทีเลย.. รอ รอ รอ

555+ ตามมาเหมือนเดิม และยังสนุกเหมือนเดิมนะคะ
แอบซึ้งใจตอนเพื่อนอีกสองคนขี่จักรยานตามมา มิตรภาพของเพื่อนสวยงามเสมอนะคะ ^_^
ชอบอันนี้ด้วยอ้ะ > "คุณผู้หญิงจะรู้ไม๊นะ  ว่า  บางครั้งผู้ชายก็ดูทำอะไรโง่ ๆ  เพียงเพื่อ  อยากจะเจอคุณ" แหมม ช่างดูน่ารัก 55+


ตอนจบมีให้ลุ้นด้วยวุ้ย ขอให้สมใจนะคะ ฮาๆ

เพิ่งได้ตามมาชมรีวิวต่อค่ะ สนุกมากอ่ะ

คิดถึงวินาทีนั้นและยังจำไม่มีลืมค่ะ และจำช่วงเวลาหลังจากนั้นได้ดีมากค่ะ คิดถึงนะคะ

ภูกระดึง