ไปเที่ยวอิสานเหนือมาค่ะ  เนื่องด้วยดูแล้วอากาศแบบนี้ บรรยากาศแบบนี้ต้องเอาขมขืนไปทิ้งแม่โขงสักหน่อย
         การเดินทางครั้งนี้ เราเลือกเส้นทางปักธงชัย แทนที่จะผ่านปากช่องเพราะศิษย์พี่(โชเฟอร์) บอกว่าเส้นปากช่องถนนยังไม่โอเคเท่าไหร่

ตลอดเส้นทางเราเจอภูเขาและความเขียวขจีของต้นไม้ริมสองข้างทาง  ที่สำคัญมันทำให้เหงามาก(ฮื อๆๆๆ)

เดินทางมาได้สักพักผู้ร่วมทริปก็บ่นร่ำๆว่า อยากหาอะไรกิน  แต่ขอเน้นอาหารพื้นบ้านอิสานพื้นเมืองเท่านั้นที่ฉันต้องการ  สายตาของเก๋ช่างแหลมคมเหมือนเหยี่ยวภูเขา(55+) เหลือบไปเห็นร้านนี้พอดี  ร้านใครไม่รู้ แต่เดาเอาว่าต้องมีอาหารแบบที่เราๆต้องการแน่ๆ  (ร้านอยู่ตรงถนนเส้นปักธงชัยเข้าโคราช)

ใครสนใจอยากไปกิน ก็ตามภาพเลยค่ะ  ให้เครดิตเจ้าของร้านเค้าสักหน่อย
       คอนเฟริมว่าอาหารโอเคมาก ที่สำคัญราคาไม่แพง ไม่ขูดรีดนักท่องเที่ยวอย่างเรา แต่อาจจะรอช้าไปนิด คาดเดาว่าแม่ครัวคงอายุเยอะ(อิอิ)

มาโคราชบ้านเอ็ง..ก็ต้องนี้เลย หมี่โคราช  เห็นหน้าตาแบบนี้ รสชาติเยี่ยม แต่ที่ดีกว่านั้น  ราคาถูก จานละ 40.-บาท

จานที่สองคือตำแตง  ผู้ร่วมทริปสั่งเด็กเสริฟว่า ขอแบบออริจินัลเท่านั้น หน้าตาก็เลยออกมาเป็นเช่นนี้

จานที่สาม  ขอนำเสนอว่าใครอยากจมูกโล่งๆ ต้องนี้เลย แกงหน่อไม้ต้มปลา แต่ดันลืมไปซะได้ว่า ปลาที่ว่าชื่ออะไร ลองถามเด็กที่ร้านได้ค่ะ

หวายยย...อยากกินตำแตงด้วยคนอ่ะค่ะ...แงๆๆ

5 5 5  ขอหัวเราะให้ก้องโลก และอาหารจานโปรดก็มาถึง  
"เจ้าชายกบทอดกระเทียม" ร้านนี้เค้าลอกหนังออกมาหมดแล้วทอดกรอบ  ตอนกินครั้งแรกนึกว่าเนื้อไก่  รสชาติเหมือนไก่มากๆ ระหว่างกินกันอย่างเอร็ดอร่อยก็เหลือบไปเห็น  เด็กที่ร้านกำลังเก็บตะแกรงตากหนังกบที่เอามาตากแดดจนแห้ง  
         ใจเจ้าของกระทู้อยากจะสั่งหนังกบมาอีกสักจาน แต่เหลือบมองนาฬิกาแล้ว ถ้าขืนพิรี้พิไรกับการกิน สงสัยคืนนี้ไปไม่ถึงขอนแก่นแน่ๆ

เราเดินทางมาถึงจังหวัดขอนแก่น ประมาณหกโมงกว่าๆ แต่บรรยากาศรอบข้างมันมืดซะแล้ว  
    พี่นุ่นของเราก็เลยนำเสนอให้ไปพักที่ลาวัลย์เพลสใกล้ๆ บขส.ปรับอากาศที่ขอนแก่น

เราจองห้องพักสองห้อง  ห้องหนึ่งมีสองสาวนอน  อีกห้องยกให้พลขับ

หลังจากเก็บกระเป๋าเข้าห้องแล้วเรียบร้อย  เราสามคนก็เลยตกลงกันว่าไม่เอารถออกไป  ไปจ้างรถตุ๊กๆหาอะไรกินกันดีกว่า  
    ตอนไปก็ยัง happy แต่...ดันไปถูกตุ๊กๆต้มซะได้  (วันหลังหากจะขึ้นรถลงเรือที่ไหนคงต้องถามราคาให้ชัวร์ๆ)
    อีตาคนขับ ขับไปส่งพวกเราสามคน  ห่างจากจุดที่เรียกแค่นิดเดียว ขอย้ำว่านิดเดียวจริงๆ แกคิด 120.-บาท ขาดตัว
    ไม่อยากมีเรื่องกับเจ้าถิ่น จ่ายก็จ่ายว๊ะ

ระหว่างเดินเล่นๆ ก็หันไปเห็น คนขายปลาหมึกย่าง  เฮ้อ..นึกถึงตอนเด็กๆจัง เวลามีคนเข็นปลาหมึกย่างผ่านมา ร้องกระจองงอแงอ้อนแม่ตลอด
       น้ำจิ้มจะต้องใส่กระทงใบตองแห้งๆ แต่เจ้านี้เค้าใส่ถ้วยพลาสติกใบจิ๋วให้เรา

เช้าวันรุ่งขึ้นเรารีบออกจากขอนแก่น  เพราะกลัวจะไปถึงหนองคายสาย  ตลอดทางก็เจอแต่ร้านขายผลไม้แบบนี้

ลูกเหลืองๆ คือแตงโม ส่วนผลทีส้มๆ คือฟักทองญี่ปุ่น คนขายนำเสนอสุดชีวิตว่าอร่อยนักหนา  
  สามชีวิตซึ่งมีอาหารเพียงเล้กน้อยตกไปในกระเพาะ  เริ่มไขว้เขว้เพราะคุยๆกันแล้วว่าทริปนี้ท่องเที่ยวไม่เน้นทัวร์กิน(อิอิ)  
  แต่สุดท้ายเราก็หลงคารมแม่ค้า  ได้แตงโมลูกเหลืองมาหนึ่งใบ  ได้ฟักทองญี่ปุ่นมาหนึ่งลูก

และแล้วเราก็มาถึงตัวจังหวัดอุดรธานี

มาที่นี้ก็เจอเลย  สัญลักษณ์ว่าเราสู่อิสานแล้ว  "สกายแล๊ป"

เจ้าของกระทู้(อดีตศิษย์เก่าราชภัฎอุดร)เลยอาสาเป็นไกด์สักหน่อย  มาถึงนี้เช้าๆแบบนี้ ต้องข้าวเปียก ร้านที่อร่อยที่สุด(ในสายตาเก๋)ก็ต้องร้านนี้เลย อยู่ข้างๆมหาวิทยาลัยราชภัฎอุดรธานี

ไม่รู้จะสั่งอะไรมากิน  ก็เลยสั่ง"ต้มเส้น"หรือที่บางคนเรียกว่า"แกงเส้น"มากิน

ส่วนอันนี้เรียกว่า"ไข่กะทะ" มาแล้วต้องสั่ง

หลังจากทานเสร็จแล้วระหว่างรอเช็คบิล  พี่นุ่นของเราก็มองหาของติดไม้ติดมือไป  เท่าๆที่ดูราคา ของในร้านราคาไม่สูงมากนัก

ถ้าใครไม่สันทัดอาหารแนวนี้ ขอแนะนำว่าร้านตรงกันข้ามเป็นร้านขายขนมปังสไตร์ปังเว้ยเฮ้ย  สงสัยเหมือนกันว่า เป็นลูกพี่ลูกน้องกันหรือเปล่า เพราะร้านชื่อว่า"ปังไหน..อ๊ะ"

เดินทางกันต่อจากอุดรไปหนองคาย  แดดร้อนจ้าจริงๆวันนี้

เย้...ถึงหนองคายแล้ว  เห็นสัญลักษณ์แบบนี้ใช่เลย

มาถึงปุ๊ปเราก็ตรงดิ่งไปหาที่พัก  ที่พักสำหรับคืนนี้คือ"โรงแรมพรรณทวี"ตั้งอยู่ข้างๆจวนผู้ว่าราชการจังหวัดพอดี

โรงแรมพรรณทวีนอกจากจะเป็นโรงแรมแล้ว ยังมีทัวร์ที่นำเที่ยวไปยัง สปป.ลาว  คุณกชกร ณ หนองคาย เป็นเจ้าของ ตัวจริงน่ารักดี แอบเห็นเธอนั่งเช็คบิลอยู่พอดี

เราจองสองห้องอีกตามเคย  ห้องที่ถ่ายมาเป็นของสองสาวได้เตียงขนาดคิงไซด์  สองเตียง นอนนิ่ม สบายมาก  มีคอมพิวเตอร์ที่ติดตั้ง wifi ให้ด้วย

หลังจากเก็บกระเป๋าสัมภาระกันแล้ว  เจ้าของกระทู้เลยชวนพี่ทั้งสองออกไปหาอะไรกินกันนอกเมืองดีกว่า  อยากให้เจอบรรยากาศแบบบ้านๆ ริมโขง ก็เลยเลือกร้านนี้ "ลำพองกุ้งเต้น" แหมเที่ยงพอดี
      ร้านลำพองกุ้งเต้นเปิดมานานน่าจะเป็นสิบปีได้  ร้านตั้งอยุ่ถนนเส้นเรียบริมโขงไปทางอำเภอท่าบ่อ  บริเวณ่แถวบ้านเมืองหมี

ตามไปทิ้งเป็นเพื่อนครับ

มาถึงปุ๊ปโชเฟอร์ขอนอนก่อนเลย  เพราะบรรยากาศที่ร้านเป็นใจมาก ร้านเป็นเพิงไม้เตี้ยๆ มองออกไปก็เจอแม่น้ำโขง

"ให้มัน ไหลลง ไหลลง ไหลลงทะเล
         ...เบื่อ ความรักจากคนร้อยเล่ห์
         เล่ห์ลวงลึกกว่าทะเล
         สุดคาดคะเน สุดนับคณา "

กับข้าวเป็นตาแซ่บแท้ละน้อคุณเก๋ ... น้ำลายหกแล้วครับ อิอิ

ภาพเรือของ สปป.ลาว กำลังแล่นอย่างสบายใจในแม่น้ำโขง ภาพนี้ถ่ายจากร้านลำพองที่เรามานั่งกิน  สังเกตุได้ว่าแบคกราวน์ด้านหลังคือประเทศลาว

มาถึงร้านเค้าแล้ว ก็ต้องสั่งของขึ้นชื่อ "กุ้งเต้น"
เค้าเสริฟมาแบบ เต้นสุดๆ ดิ้นตะเกียกตะกายแบบนี้

หลังจากที่เราปรุงน้ำราดบนตัวกุ้งเรียบร้อยแล้ว   อดีตสาวเช็คปี 2011 ก็เริ่มลงมือบรรเลงลีลาทันที

เมนูเที่ยงนี้  นอกจากจะมีกุ้งเต้นเป็นนางเอกแล้ว ยังมีกุ้งทอด  อ่อมพุงปลา  ปลาเนื้ออ่อนทอด  ปลาลวกจิ้ม ตามตบท้ายด้วยส้มตำ ขาดไม่ได้เด็ดขาด

และนี้ก็คือซากสมรภูมิ  สังเกตุสีหน้าหนูจุลินได้ว่าคงแอบคิดในใจว่า "ตรูไม่น่าหลวมตัวหลวมใจมาเลย"
ป.ล. ระหว่างผ่านอุดร แอบแว๊ปไปรับหนูจุลินมาร่วมทริปด้วย

อิ่มแล้ว...ถ้าขืนนั่งต่อไป  หลับยาวแน่ๆ  แดดก็ล่มแล้ว  ออกไปตระเวณเดินดูของที่ท่าเสด็จกันดีกว่า

ตลาดท่าเสด็จ

น่าซื้อทั้งนั้น

ไวน์นานาชนิด...โชคดีไม่ได้ชื่นชมแอลกอฮอร์เท่าไหร่

เดินผ่านมาเจอลุงคนนี้  เก่งจริงๆ

และนี้คือผลงานที่ทำให้พวกเราทึ่ง

เข้าไปดูวิวกันดีกว่าค่ะ  จุดชมวิวตรงนี้ สมัยครั้งกระโน้นนนน
เป็นด่านตรวจคนเข้าเมือง เวลาคนไทย คนลาวจะข้ามฝั่ง ก็มาขึ้นตรงนี้
ปัจจุบันถูกปรับปรุงให้เป็นจุดชมวิว

ตามไปเที่ยวด้วยครับ

วันนี้คนไม่เยอะเท่าไหร่

เด่นตระหง่านจริงๆ กับรูปปั้นพญานาค

แม่น้ำโขงยามเย็น...เตรียมตัวทิ้งความขมขืนกันยังค่ะ  ทิ้งได้แต่อย่าเพิ่งทิ้งหมด เพราะเก๋จะพาไปทิ้งต่อที่แก้งคุดคู้  เชียงคาน จังหวัดเลย

สังเกตุสีหน้าเจ้าของกระทู้ได้(55+) ทิ้งความขมขืนไปแล้วแต่ยังไม่หมด ด้านหลังที่เห็นคือ สปป.ลาว ค่ะ

ก่อนจะกลับออกมา เจอรถจากประเทศเพื่อนบ้าน  ป้ายสีสวยดี เหลืองซะ

ตกค่ำเรามาฝากท้องที่ร้าน"ดานัง" เป็นร้านบุฟเฟ่หมูกะทะริมโขง แถวซอยป่าพร้าว  ถามคนแถวท่าเสด็จก็รู้จักค่ะ  
     ที่ถ่ายมาให้ดู เป็นอาหารเวียดนาม ที่ทางร้านบริการฟรี ไม่รู้เรียกว่าอะไร

แต่อันนี้ขวัญใจของเก๋เลย "บั๋นแบ๋ว"  อร่อยจนน้ำตาไหล

และนี้ก็คือ"กุ้งพันอ้อย" อาหารขึ้นชื่อของเวียดนาม ถ้าหากินแถวกรุงเทพรับประกันได้ว่าแพงโพ้ด
 เราอิ่มอร่อยที่ร้านดานัง เสร็จประมาณสองทุ่ม  นั่งชิวๆ รับลมบริเวณโขง ก่อนจะหนีกันกลับไปนอนที่โรงแรม  สงสารก็แต่โชเฟอร์ที่อาการภูมิแพ้กำเริบ

ขอมาชมด้วยคน.................ขอบคุณครับ

เช้านี้เราตกลงกันว่า  จะไปเดินท่องตลาดเช้า  ที่ตลาดโพธิ์ชัย ซึ่งตั้งอยู่ใกล้ๆกับ บขส.หนองคาย ที่นี้มีรถบัสที่วิ่งระหว่างเวียงจันทร์กับหนองคายด้วย

ตลาดโพธิ์ชัยยามเช้าคึกคักไปด้วยผุ้คนที่มาจับจ่ายใช้สอย  ป้านุ่นซื้อข้าวต้มมัดแบบหนองคายให้หลานจุลิน 2 มัด สังเกตุว่าข้าวเหนียวที่เค้าใช้มักใช้สีดำ

สายตาของเก๋เหลือไปเห็น"หนังพอง" โอ้ว...โอท๊อปพื้นบ้าน  ใจจริงก็อยากซื้อมาฝากเพื่อนๆที่ทำงาน แต่กลัวว่าเค้าจะกินกันไม่เป็น  เพราะลักษณะเหมือนท่อนไม้แห้งๆ แท้จริงแล้วคือ "หนังวัว"คับพี่น้อง

ส่วนตรงนี้สารพัดปิ้ง ให้เลือกตามใจชอบ วันดีคืนดีก็อาจจะเจอปิ้งกบ แซ่บ..
แต่ขอตินิดหนึ่ง ปลาร้าบองแพงไป กระปุกละ 100 บาท กระปุกไม่ใหญ่เท่าไหร่ด้วย

และนี้คือ"ปาเต้" ขนมปังฝรั่งเศสยัดใส้ด้วย หมูยอ หมูแดง ตับบด แตงกวาดองและมะละกอดอง  เป็นสิ่งที่เจ้าอาณานิคมเก่าเค้าเหลือทิ้งไว้  หากินได้ทั่วไปในประเทศลาว  แต่ตอนนี้ทางฝั่งไทยก็มีเช่นกัน และคิดว่าราคาคงถูกกกว่าที่นั้นพอสมควร

ลีลาแม่ค้าสาวชาวเวียดนามกับการทำเกรียบอ่อน ซึ่งคนภาคกลางรู้จักกันในนามข้าวเกรียบปากหม้อญวณ  ซึ่งกินคู่กับหมูยอ

คนขายแนะให้เราซื้อ พันหอม ไปกินด้วย สงสัยจะเห็นว่าเจ้าของกระทู้อ้วน(55+)

ส่วนนี้คือ"ขนมเหนียว"เป็นแป้งบางๆ ที่ใส้ในประกอบด้วยหน่อไม้ผัดกับหมูบดทานคู่กับน้ำจิ้มสูตรเวียดนาม อร่อยและถูก

คห 57 ปาเต้ นี้แข็งมั๊กๆ ไม่เลิฟอย่างแรง

แต่ตามไปด้วยคนครับๆๆๆๆ

ก่อนจะอำลาตลาดโพธิ์ชัย ก็หันไปเห็นหมูหนาวพอดี  ปกติชอบกิน แต่วันนี้ของดดีกว่า

เรามุ่งตรงกลับไปที่อุดรธานีก่อน เพราะต้องไปส่งหนูจุลิน  แล้วก็วิ่งออกมาทางถนนเส้นอุดรธานี-หนองบัวลำภู

วิวข้างทางสวยจริงๆ เล่นเอาเหงาได้ใจ

ไม่ได้มีแค่เราที่มุ่งไปเชียงคาน

เที่ยงอีกแล้ว เราแวะพักที่ร้านนี้กัน เป็นร้านอาหารแบบขาวบ้านแท้ๆ ตั้งอยู่เส้นทางระหว่างไปวังสะพุง

สังเกตุซะก่อนว่าไม่มีโต๊ะ ไม่มีเก้าอี้ นั่งกับเสื่อกันไปเลย อาหารโอเค ราคาถูก ร้านนี้ผ่านค่ะ

ใกล้ถึงเชียงคานแล้วพี่น้อง

มาถึงเชียงคานจนได้

ตัวเมืองเชียงคาน แดดร้อนมากๆ

เชียงคานยามบ่าย ไม่มีอะไร เงียบมากๆ เหมาะกับการพักผ่อน

บ้านแถวนี้แทบทุกหลัง ทำเป็นโฮมสเตย์

เดินตรงมาเรื่อยๆ ก็มาเจอร้านนี้ ตรงหน้าซอย 19 ร้านของป้าคำก้อย  หมอนวดมือฉมัง

ขณะที่เราเข้าไป  ทีมงานของป้ากำลังนวด แล้วก็นวด

สองสาวเลยขอมาใช้บริการกับเค้าด้วย  พี่นุ่นได้ลุงคนนี้เป็นมือนวด

ส่วนเจ้าของกระทู้ได้เจ้าสำนักลงมือเองเลย(55+) นวดดีค่ะ คุยสนุกด้วย

คุณยายคำแก้วจัดการดึงเส้นให้พี่นุ่น เล่นเอาพี่เราโล่งสบาย  คุณป้าเล่าเรื่องขำๆให้เราฟังหลายเรื่อง อดทึ่งในความคิดของป้าแกไม่ได้ เรื่องการอนุรักษ์และมุมมองที่มีต่อธรรมชาติรอบตัว

ค่าบริการที่ไม่เอาเปรียบผุ้บริโภค  ตั้งเด่นให้เห็นชัดเจน คุณป้าของเราออกจะพูดห้วนๆ แต่ตรงไปตรงมาดี

นวดเสร็จแล้วมีบริการน้ำอุ่นๆซึ่งต้มสมุนไพรเอาไว้ มีกลิ่นหอมของใบเตยแจกคนละแก้วหรืออยากจะขอหลายแก้วก็ได้ แต่พี่นุ่นขอกาแฟ มาทำให้หูตาสว่างสักหน่อย

ไปเที่ยวด้วยค่ะ
หมึกย่าง # 12  น่ากินมากๆ  ไม่ได้กินแบบนี้นานแล้ว ^^

นอกจากจะเปิดเป็นร้านนวดแล้ว ร้านป้าคำก้อยยังมีเสื้อสกรีนขาย สินค้าพื้นเมืองบางชนิด

มีผ้าพันคอขายด้วย

คุยกันจนถูกคอ  ป้าคำก้อยก็พาเราขึ้นไปดูโฮมสเตย์น้อยๆของแก ในภาพบ้านหลังนี้ถูกปลูกมาตั้งแต่ปี 2492  ดูโครงสร้างซะก่อน

ถ้าชอบแนวนี้ ขอแนะนำว่าที่นี้โอเคเลย

ถ่ายจากบนชั้นสองของบ้านป้าคำก้อย

ที่นอนแบบโบราณ  ที่ป้าคำแก้วแกตั้งใจตกแต่ง

อีกห้องหนึ่ง  ราคาห้องพัก 500.-บาทขาดตัว แต่ถ้าใครมาพักเพิ่มจากห้องละ 2 คน ต้องเพิ่มอีกคนละ 150.-บาท โฮมสเตย์ของป้าแกมีให้เลือกหลายห้อง มีห้องน้ำในตัว

ห้องน้ำที่ป้าแกนำเสนอ  ไม่มีกลอน ใช้ไม่ขัดเอาไว้เฉยๆ

ข้างบ้านของป้ายังมีบริการ wifi และกาแฟ
คนแถวนี้คุยสนุกมีอารมณ์ขันค่ะ

เชียงคานยามบ่ายๆ

ตามไปเชียงคานด้วยคนนะคะ
คิดถึงเชียงคานค่ะ

ก่อนจะไปต่อแก้งคุดคู้ ป้าคำก้อยแนะนำว่า ให้ไปกินก๋วยเตี๋ยวจุ่มของที่นี้ก่อน และถ้ามางวดหน้าให้มาเย็นๆ จะมีถนนคนเดิน

นี้คือโฉมหน้าของก๋วยเตี๋ยวจุ่ม  ถ้วยใหญ่มาก และราคาถูกเวอร์ 25.-บาทเอง

แม่ค้าบอกว่าทำเหมือนก๋วยเตี๋ยวทุกอย่าง แต่ที่แตกต่างคือ มีน้ำจิ้มที่ทำคล้ายๆน้ำจิ้มสุกี้ราดลงไป ใครไม่ชอบก็สั่งไม่ใส่ได้จ้า

และที่เที่ยวสุดท้ายก่อนอำลาเชียงคาน คือไปชมความงามของแก้งคุดคู้

ก่อนจากป้าคำก้อย  โชเฟอร์ของเราแอบไปยืนเหม่อลอยที่ริมโขง ไม่รู้ว่าคิดถึงใคร

อีกมุมของถนนคนเดินที่เชียงคาน

ถนนไปแก้งคุดคู้

และแล้วก็มาถึงจนได้แก้งคุดคู้

ป้ายที่แสดงให้เราเห็นว่า ใกล้หลวงพระบางแล้ว (สี่ร้อยกว่าโลเอง)

และนี้คือความงามของแก้งคุดคู้

อีกมุม

สวยจริงๆ

ไม่อยากจะบรรยาย

ไม่รู้จะเอาอะไรมาพูดดีกับบรรยากาศแบบนี้

มีเรือพานั่งชมความงาม เหมาทั้งลำ ชั่วโมงละ 800 บาท

สุดท้ายนี้ก่อนอำลากลับ  พวกเราตกลงกันว่าจะเอาความขมขืนที่เหลือลงทิ้งแม่โขงกันเถอะค่ะ  
 ยิ่งอยู่นานยิ่งคิดถึงสุดที่รักจังเลย...

ขอบคุณครับ น่าไปจัง

น่าไปสัมผัสมากครับ

อยากกินขนมเหนียววววววววววววววว

สวยมากครับ

รูป 63 บ้านผมเลยครับ

ขอบคุณนะคะสำหรับรีวิว เมืองอีสาน  อยากกินขนมเหนียวเหมือนกันเด้อค่ะ  กรี๊ดๆๆๆๆๆๆ  ^__^

เห็นอาหารแล้ว น้ำลายไหลค่ะ