เช้านี้ผมตื่นขึ้นมา  มองออกไปนอกหน้าต่าง    ...  หมอก  ...
หลายวันแล้วที่ลมหนาวเริ่มมาเยี่ยมผม  แต่วันนี้มาแปลก
ลมหนาวพาหมอกมาด้วย  ผมไม่ได้เจอหมอกนานแค่ไหนแล้วนะ
น่าจะเป็นปีได้มั้ง  ผมรีบอาบน้ำล้างหน้าแปรงฝัน
เพื่อจะออกไปทักทายกับหมอก  ให้สมกับความคิดถึง

...  แต่  ...

ผมออกมาช้าไป  หมอกไม่อยู่แล้ว  หมอกคงมีธุระที่อื่นต่อ
ผมได้แต่หวังว่า  หมอก  จะกลับมาเยี่ยมเยียนผมอีกครั้ง

คิดอีกที  ผมว่ามันอาจจะถึงเวลาที่ผม  ควรไปเยี่ยม  หมอก  บ้าง

รอหน่อยนะ...   เร็ว ๆ  นี้

..........................................

เข้าเรื่อง

ผมตั้งใจไว้แต่แรกแล้วว่า  บันทึกนี้น่าจะมีความยาวประมาณ  4 - 5  ตอน  เขียนไปเขียนมา
ยาวซะงั้น  เลยมาถึงตอนที่  8  ซึ่งเป็นตอนจบ  รู้สึกโล่งใจมากที่เขียนจนจบ  แต่ก็รู้สึกใจหาย
ด้วยเหมือนกัน  ที่ต่อจากนี้คงเป็นฝ่ายรอชมรีวิวของเพื่อน ๆ  แทน  

ขอบคุณเพื่อน ๆ ที่ติดตามกันมาจนถึงตอนสุดท้าย  ...

ร้อยคำขอบใจ  ล้านคำขอบคุณ  คงไม่อาจสื่อความรู้สึกที่ผมมีกับเพื่อน ๆ  ในขณะนี้ได้

ตอนนี้เป็นการเดินทางกลับ   ได้แต่หวังว่า  เราคงมีโอกาส  ได้ไปเที่ยวกับเพื่อน ๆ อีก ...
(  จบทริปแล้ว  ถ้าเพื่อน ๆ มีปัญหา  หรือ  ข้อสงสัยอะไร  ยินดีตอบทุกคำถามครับ  )

เธอหันมาด้วยสีหน้างง ๆ  ตั้มไม่รอให้เธอได้ตั้งตัว  ยื่นโปสการ์ดให้ทันที
แล้วเดินจากหายไปในฝูงชน  ปล่อยให้เธอยืนงงอยู่อย่างนั้น...


"  เป็นไงมั่งว่ะ  น้องเค้าว่าไงมั่ง  "  ผมถาม
"  ไม่รู้ดิ  กูยื่นให้  แล้วกูก็ชิ่งเลย   "  ตั้มบอก
"  ทักษะยังไม่ดีเท่าไหร่  นะมรึงอ่ะ   "  นุกเสริม
"  แ_ ่งง   เก่งจริ๊ง ๆ  มรึงอ่ะ  เมื่อกี้น่าเอาไปให้เองนะ  "

เอาว่ะ  ก็ยังดีกว่านิ่งเฉย  ไม่ได้ทำอะไรเลย  แล้วเก็บมาคาใจทีหลัง


เราฉลองกันราวกับว่าพวกเราได้เอาธงชาติไทยไปปักไว้ที่ยอดเขาเอเวอร์เรส
ตอนนี้ไม่มีอะไรค้างคาใจผมอีกแล้ว  ผมไม่สนหรอกว่า  เราจะได้ทำความรู้จักกันไม๊  
รู้แค่ว่า  เราได้ทำในสิ่งที่อยากทำแล้ว  จากนั้นจะเป็นยังไงก็แล้วแต่  พรหมลิขิต

ถุงนอนนั้นอุ่นกำลังดี  ผมไม่เคยนอนในถุงนอนมาก่อน  ไม่รู้ว่ามันอุ่นขนาดนี้
หลับสบายยยย...  แตกต่างกับคืนแรกราวสวรรค์กับนรก


ผมตื่นกลางดึกเพราะปวดฉี่อีกแล้ว  ไม่ได้ตื่นเพราะอากาศหนาวแต่อย่างใด
พอลุกออกจากถุงนอน  อากาศหนาวจู่โจมผมทันที  ผมรีบทำภารกิจให้เสร็จสิ้นโดยไว
ขากลับ  ผมไม่ลืมที่จะมองท้องฟ้านั้นอีกครั้ง  ผมอยากรู้ว่า  ดาวบนนี้  สวยแบบ
นี้ทุกคืนรึเปล่านะ  ผมจำเป็นต้องละสายตา  ก่อนที่มันจะสะกดผมให้ยืนแบบนั้น
จนสิ้นแสงดาว


ผมมองไปที่เต้นท์นับพัน  คืนนี้ผมไม่ได้สงสัยว่า  เวลานี้ยังมีคนนอนไม่หลับหรือเปล่า
แต่ผมสงสัยว่า  เธอคนนั้นนอนหลับสบายอยู่ที่เต้นท์ไหนกันนะ  พรหมลิขิตได้เขียน
เรื่องของเราต่อไม๊นะ  หรือว่าจบลงแค่นี้ ...


ผมใช้เวลาไม่นานนัก  ก็หลับได้อีกครั้ง  ถ้าคุณได้มีโอกาสมาที่นี่  อย่าลืมเช่าถุงนอนนะ
แล้วคุณจะรู้ว่า  ไม่มีอะไรจะมีความสุขเท่าอยู่ในถุงนอนในสภาวะอากาศแบบนี้อีกแล้ว

"  เฮ้ย  พวกมรึง  ใครจะไปดู  พระอาทิตย์ขึ้นกับกูบ้าง  "  ตั้มถามเรา 3 คน
ขณะนี้เวลาตี  5  ผมไปมาแล้ว  วันนี้เลยปฏิเสธ  ส่วนต่อกับนุก  ยังไม่เคยไป  ก็ตอบ
ปฏิเสธอยู่ดี  ตั้มจึงไปคนเดียว


.......................


"  เฮ้ย  พวกมรึงยังไม่ตื่นอีกเหรอว่ะ  "  ตั้มปลุกพวกเรา  ในตอนที่เช้าแล้ว
"  เป็นไงมั่งว่ะ  สวยม่ะ  "  ผมงัวเงียถาม
"  คนแ_ ่งโคตรเยอะเลย  ฟ้าปิดอีกต่างหาก  ไม่เห็นพระอาทิตย์เลย  "
ผมดูภาพจากกล้องตั้ม  แล้วขอเติมคำว่า  โคตร ๆ  ไปด้วย  นึกว่ามาก่อม๊อบกัน
นุกขอดูบ้าง  "  ไม่เคยเห็นพระอาทิตย์กันรึไงว่ะ   ที่บ้านกูขึ้นทุกวันเลย  ไปดูดิ  "

พวกเราพลัดกันไปอาบน้ำกันแต่เช้า  เพื่อเตรียมตัวเดินทางกลับ  วันนี้นุกชวนให้เรากิน
ข้าวที่ร้านแรก  เพราะแอบเหล่แม่ค้าอยู่  ไม่ว่ากัน  ร้านไหนก็ได้  ได้หมด


ก่อนลงจากภู  พวกเราซื้อของที่ระลึกกันนิดหน่อย  อย่างน้อยพอเห็นของเหล่านี้อีกครั้ง
ความทรงจำดีดีบนภูกระดึงนี้  คงย้อนมาให้เราได้อมยิ้มกัน

ู^ ^

ความเร่งรีบ  ที่เราจะต้องไปให้ทันรถ  เราจึงตัดสินใจเช่าจักรยานอีกครั้งเพื่อไปหลังแป


"  เฮ้ย  จักรยานอีกแล้วเหรอว่ะ  "  นุกโวย  "  เมื่อเช้ากูอาบน้ำ  หันไปมองตูด  ตูดกูแดง
เป็นรูปอานจักรยานแล้วนะ  SADDDDD  "
"  งั้นมรึงเดินไปก็ได้  เดี๋ยวพวกกู 3 คน  ล่วงหน้าไปก่อน  "  ผมบอก
"  เออ ๆ  แดงอีกหน่อยจะเป็นไรไป  "


อย่าว่าแต่นุกเลย  ผมเห็นจักรยานแล้ว  ก็รู้สึกเจ็บก้นทันที  แต่เราไม่มีเวลาอ้อยอิ่ง
ปั่นกันอย่างเต็มที่  น่องที่ระบมจากเมื่อวาน  บอกให้ผม  ลงไปเดินจูงจักรยานบ้าง  ผมก็
เห็นด้วย


ไม่นานมากนักเราก็มาถึงหลังแป  ที่นี่ไม่มีใคร  คงยังไม่มีใครรีบกลับแต่เช้าเหมือนเรา
เราใช้เวลาตรงนี้นิดหน่อย  ถ่ายรูปกับป้าย  ที่ตอนขึ้นมาเราไม่ได้ถ่าย


"  ครั้งหนึ่งในชีวิต  เราคือผู้พิชิตภูกระดึง  "


บอกตรง ๆ  เลยว่าในความรู้สึกของผม  ไม่ได้คิดว่าตัวเองเก่งเลย  คนเค้าก็ขึ้นกันมาได้
เยอะแยะ  คนแก่  ผู้หญิง  เด็ก  แต่ผมดันเห็นอีกแง่มุมหนึ่งของตัวเอง  ผมเห็นร่างกาย
ที่อ่อนแอของตัวเอง  นิดหน่อยก็เหนื่อย  นิดหน่อยก็พัก  แต่สุดท้ายยังไง ๆ ผมก็ต้องไป
ให้ถึง


สิ่งเหล่านี้ทำให้ผมภูมิใจนิด ๆ ว่า  แม้ร่างกายผมจะอ่อนแอ...


...  แต่ผมมีหัวใจที่แข็งแรง  ...

การเดินลงเขาสบายกว่าขึ้นเยอะ  เรากึ่งเดินกึ่งวิ่งเพราะความลาดชันของทาง  บางทีเรา
ต้องใช้ต้นไม้ที่ขึ้นกลางทางเบรกตัวเอง  ก่อนจะกลิ้งไปตามทาง  เราทำเวลากันได้ดี
ทีเดียว


ยังไปได้ไม่ไกลนัก  ผมเจอเด็กหนุ่มคนหนึ่งสวนขึ้นมา
"  อีกไกลไม๊ครับพี่  "  เด็กหนุ่มตั้งคำถาม
"  อีกนิดเดียวครับน้อง  สู้ ๆ  "  ผมตอบกลับ
"  ขอบคุณครับพี่  "
เหงื่อผุดเต็มใบหน้าเด็กหนุ่มคนนั้น  แต่ผมไม่เห็นแววตาท้อแท้ในดวงตานั้นเลย  กลับเป็น
แววตาที่สนุกสนาน  และท้าทายภูกระดึง  ผมเดาว่า  แม้ทางจะอีกยาวไกล  แววตาของเด็ก
หนุ่มคนนี้จะไม่เปลี่ยนไป  อดคิดไม่ได้ว่า  ตอนขึ้นมา  ผมมีแววตาแบบนี้ไม๊นะ


เหงื่อเริ่มซึม ๆ เหมือนกัน  แต่ไม่ถึงกับเหนื่อย  เรายังคงไปอย่างรวดเร็ว  ไม่ได้แวะที่ซำใด
นักท่องเที่ยวเริ่มเดินสวนมามากขึ้น ๆ  คำถามสุดฮิต  ที่พวกเราต้องตอบกันบ่อย ๆ คือ
"  อีกไกลไม๊  "


ผมแวะไปที่จุดชมวิวที่เดิม  ที่ตอนขามาผมได้ตะโกนระบายความในใจออกไป  ผมยังอยาก
ได้คำยืนยันอีกครั้ง
"  เมื่อวานซืนอ่ะ  โกหกกันรึเปล่าาาาาาาาาาาาาา  "
"  เปล่าาาาาาาาาา  "
โอเค  สบายใจ  เดินทางต่อ  (  หึหึหึ  )
 

ตอนนี้เราผ่านซำแฮกมาแล้ว  ซำแรกที่เล่นเราจนแทบแย่  ผมเห็นป้าคนหนึ่ง  นั่งดมยาดม
อยู่ตรงขั้นบันได
"  ไหวรึเปล่าครับ  "  ผมถาม
"  ท่าจะไม่ไหว  อีกไกลไม๊ค่ะ  "  ป้าฝืนยิ้มออกมา
ผมไม่รู้จะบอกป้ายังไงดี  ยังไม่ถึงซำแรกเลยด้วยซ้ำ
"  เอ่อ..  ไกลเหมือนกัน  แต่ใกล้จะถึงจุดพักแรกแล้วครับ  "  ผมบอกความจริงพร้อมให้ความ
หวังเล็ก ๆ


ป้าบอกกับผมว่า  มากับลูก ๆ หลาน ๆ  พอดีผ่านมาที่ภูกระดึง  เลยแวะเที่ยวสักหน่อย  ตั้งใจ
จะมาเดินขำ ๆ เดินไปเดินมา  ขำไม่ออกซะงั้น  แต่จะไปถึงซำแรกให้ได้  แล้วก็จะลง

"  สู้ ๆ ครับ  "  ผมทิ้งท้ายก่อนเดินจากมา  ป้ายิ้มให้  ผมยิ้มตอบอย่างจริงใจ


หลายคนหัวใจยังแข็งแรง  แต่แพ้แค่ร่างกาย  ไม่ใช่ทุกคนจะถึงจุดหมาย  อีกไม่เกิน 20  ปี
ผมว่า  ผมคงเที่ยวแบบนี้ไม่ได้อีก  คุณก็น่าจะมานะ  ในตอนนี้ที่คุณยังมีแรง

"  ภูกระดึงอนุญาตให้ทุกคนเข้ามาแค่เฉพาะ  คนที่มีหัวใจแข็งแรง  "  ผมแอบคิดไปแบบนั้น

เรามาถึงแล้ว  ศูนย์บริการนักท่องเที่ยว  ใช้เวลาประมาณ  2 ชั่วโมง  ในขณะที่ขามาเล่นซะ
ครึ่งวัน ตอนนี้เป็นเวลาเกือบเที่ยง

เราเหมารถแดงเพื่อไปส่งยังจุดเดิม  ที่ที่เราลงรถทัวร์  ก่อนขึ้นรถผมสูดอากาศสดชื่นที่นี่ให้เต็ม
ปอดอีกครั้ง  พร้อมหันหลังกลับไปมองทางที่เราลงมา...


...  จะได้กลับมาที่นี่อีกไม๊นะ  ...


เราซื้อตั๋วรถทัวร์  แล้วรอรถไม่นาน  ก็ออกเดินทางกลับ  ถึงกรุงเทพฯ  ประมาณสองทุ่ม  เรานอน
กันที่บ้านนุกในคืนนั้น  แล้วแยกย้ายกันไปคนละทางในเช้าวันถัดมา...


เป็นอันว่า  ทริปการเดินทางไปภูกระดึงของเรา  จบลงแต่เพียงเท่านี้ ผมปิดไฟล์รูป  "  ภูกระดึง 51 "


...  คงยากที่จะลืมเรื่องราวเหล่านั้นได้  ...


นอกจากโปสการ์ด  และรูปถ่าย  ผมยังจำกลิ่นและความรู้สึกบนนั้นได้ดีทุกทีที่ผมคิดถึงมัน  ตอนนี้
ผมชักคิดถึงมันอีกแล้วสิ  


...  ไปกันม่ะ  ...


"  ไปเที่ยวภูกระดึงกัน  "



...จบทริป...

ป.ล.
ต้องขอบอกว่าบันทึกการเดินทางนี้เป็นเรื่องจริงทั้งสิ้น  ยกเว้นเรื่องที่ผมไปตะโกนกับภูเขา


ทริปนี้จะไม่สนุกเลย  ถ้าขาดคนใดคนหนึ่งไป  ต้องขอบคุณเพื่อน ๆ ทั้ง 3 คนจริง ๆ  ที่ทำให้มีทริป
ดีดี  แบบนี้เกิดขึ้น


ขอบคุณต่อ  ที่เลี้ยงหมูกระทะ  และร่วมเดินทางไปถึงจุดหมายด้วยกัน
ขอบคุณนุก  ที่ทำให้เราได้หัวเราะตลอดเส้นทาง  แม้เสียงบ่นจะเยอะไม่แพ้กัน
ขอบคุณตั้ม  ที่ทำให้เรารู้ว่าเราอ่อนแอแค่ไหน  และปอดแหกต่อหน้าสาวแค่ไหน
ขอบคุณนักท่องเที่ยวชายหญิง  ที่เอื้อเฟื้อข้อมูลในการเที่ยวภูกระดึงที่เป็นประโยชน์มาก ๆ
ขอบคุณพี่สาวกลุ่มนั้นที่ชวนเรากินข้าว  จบทริปนี้  อยากให้พวกพี่ไปตัดแว่นเป็นการเร่งด่วน
ขอบคุณแก๊งค์ลูกสาวกำนัน  ที่ทำให้ทริปนี้มีรสชาดยิ่งขึ้น
ขอบคุณพระอาทิตย์ยามเช้า  ที่ไม่ทำให้การตื่นตี  5  นั้นเสียเวลาเปล่า
ขอบคุณดาวทุกดวง  ที่อยู่เป็นเพื่อนยามผมนอนไม่หลับ
ขอบคุณถุงนอน  ที่ทำให้ผมได้รู้จักคำว่า  สิ่งเล็ก ๆ ที่เรียกว่า  อุ่น
ขอบคุณก้นกับขา  ที่ยอมลำบากเพื่อผม
ขอบคุณหัวใจที่แข็งแรง
ขอบคุณเพื่อน ๆ ที่เฝ้าติดตามผลงาน  ซึ้งใจมาก ๆ
ขอบคุณทุก ๆ คอมเม้นที่ได้ติชม  ทำให้มีกำลังใจอย่างมากมายในการเขียน
ขอบคุณ  BP  ที่เป็นสื่อกลาง  ให้ผมได้พบกับเพื่อน ๆ


                                              ...ขอบคุณจริง ๆ ครับ ...
 
                                                ด้วยรักและแอบรัก

                                                    "  ไข่กบ  "

3  วันต่อมา  หลังกลับจากภูกระดึง

ต่อเข้ามาทักผมในเอ็ม  "  เฮ้ย  น้องเค้าแอดมาแล้วหว่ะ  เนี่ยกำลังคุยอยู่เลย  "


ผมเผลอแอบยิ้มที่มุมปาก...


พร้อมพิมพ์ข้อความตอบกลับไป...



... "  ให้กูคุยมั่งสิ  " ...



จบทริปบริบูรณ์

:)

ติดตามทุกพาร์ท แล้วก้สนุกทุกพาร์ทครับ

ตามอ่านทุก Part เลยค่ะ  สนุกมากกกกก  เหมือนได้ไปเที่ยวเองเลย  ^^

หว่าจบซะแล้ว...แต่ก็สนุกมากๆครับบ ขอบคุณที่เขียนเรื่องราวดีๆให้ได้อ่านและรับชมถึงความรู้สึกของการไปเที่ยวภูกระดึง

อ่อ คุณไข่กบ  หลังจากคุย M แล้วมีต่ออีกไหมครับ
555555

ขอบคุณทุกถ้อยความ
ขอบคุณทุกภาพถ่าย

อ่านแล้วคิดถึงภูกระดึง คิดถึงดวงดาวบนนั้น คิดถึงตะวันที่ลอยขึ้นมา แล้วก็จากลาไปในตอนเย็น

เห็นภาพแล้วคิดถึงสายลมหนาว คิดถึงเส้นทางที่ยาวไกล

และที่สำคัญก็ไม่ลืมนะ

"ว่าครั้งหนึ่งในชีวิต เราเคยพิชิตภูกระดึง" (ด้วยกัน)




ขอบคุณเจ้าของกระทู้อีกครั้งครับ

พระเอก กะ นางเอก ยังไม่ได้กันเลย...

มันต้องมีภาคสอง อย่างแน่นอน 555++++

เค้าชอบมว๊ากกกกกก เค้าอยากให้กีป สัญญาว่า คืนนี้เค้ามีกีป จะรีบเอามาให้ ^^

แล้วมาเล่าอีกน๊า น้องชาย

ขอบคุณสำหรับความสุข และรอยยิ้ม สำหรับ review นี้

อ่าน review มาก็เยอะ แต่น้อยนักที่อ่านแล้วยิ้มไปด้วย

ยิ้มอย่างมีความสุข ยิ้มให้กับมิตรภาพของคำว่า " เพื่อน "

^________^  ขอบคุณนะคะพี่บีที่นำมาแบ่งปันกัน ว่างๆหาเรื่องมาเล่าอีกน๊า รอๆๆๆ อิอิ

รัก  ภูกระดึง  ครับ

รัก ภูกระดึง ด้วยค่ะ

อมยิ้มมีความสุขตั้งแต่รีวิวแรกจนตอนจบ สนุกเหมือนเป็นหนึ่งในก๊วนเดินทาง ^__^

โหหหหหห ชวงคนเยอะนี่ไม่ไหวเลยเนอะ นี่โชคดีที่ไปตอนไม่มีคนเท่าไหร่ คุคุคุคุ

ตามมาตั้งแต่แรก จบแล้ว สนุกมากอ่านไปยิ้ม
คิดถึงตอนที่ตัวเองไปเหมือนกัน ขอบคุณมากนะคะ สำหรับรีวิว แนวใหม่

กรี๊ดดดดด ตามอ่านมาตั้งแต่ต้นจนจบ สนุกมากๆ น่าจะไปเขียนเรื่องสั้นนะคะ เขียนได้สนุกเข้าใจคนอ่านมากเลย ชอบๆ ว่าแต่คุยกับลูกสาวกำนันแล้วลงเอยกันหรือยังคะ อิอิ (ตามมาลุ้น)

จะต้องไปอีกให้ได้ เร็ว ๆ นี้ค่ะ ^^

ไม่ทราบว่า จขกท มีรูปแก๊งค์ลูกสาวกำนันรึป่าว เอามาลงให้ดูหน่อยก็ดีนะครับ
ปล.ถ้ามีอย่าลืมขออนุญาตเค้าก่อนคร๊าบบบบบ

กำลังจะไปครั้งที่ 3 ครับ สำหรับที่นี่ผมรักเหมือนหลาย ๆ คน
ขอบคุณ จขกท. ที่ถ่ายทอดเรื่องราว เสน่ห์ของภูกระดึงออกมาจนเกือบจะสัมผัสได้

คุณ  angleidea (Angleidea)  กับคุณ  -aom-  ทุกวันนี้ก็ยังคุยกันอยู่ครับ  แต่น้องเค้ามีแฟนแล้ว  555  ( T T )

คุณ  gct24 (gct24)  ลองขอแล้วครับ  เค้าบอกว่า  อย่าดีกว่า  555

ให้กิ๊ฟไว้ก่อนเดี๋ยวกลับมาอ่าน ........

หนุกดีครับ

รีวิวได้สนุกม๊ากกกกกกกกกกก

หนุกหนานกับสำบัด+สำนวน=อ่านไปยิ้มไป ลุ้นสาวไปใจหายเนอะจบซะ

แล้ว ยังไงหาเรื่องมารีวิวต่อนะจ๊ะ ชอบมากค่ะ

รอลุ้นภาคต่อไป.... อิอิ

จบทริปซะแล้ว แต่มิตรภาพและความทรงจำยังอีกยาวนาน
ไม่รู้ภาคหน้า จะมีสาว ๆ ไปเที่ยวด้วยหรือเปล่านะ
เอาเรื่องราวที่เขียนทุกภาคไปเก็บเป็นเรื่องสั้น ก็ดีนะคะ สนุกดีค่ะ....
อ่านแล้ว ทำให้นึกถึง เพราะที่ภูกระดึง สิ่งที่รำลึกและเป็นความทรงจำที่ดีที่สุด คือความลำบากที่เรามีร่วมกันกับเพื่อน ๆ

สุดยอด

ขอบคุณสำหรับทุกตอนครับ

ตามอ่านจนจบ ยินดีด้วยครับ ขอเอาไปแปะไว้ที่คลับ รักษ์ภูกระดึงครับ ขออนุญาตเจ้าของรวม link ไว้ที่กระทู้แรกนะครับ

คุณ วิท  ยินดีครับ

ขอบคุณทุก ๆ กำลังใจครับ

ขอบคุณที่เขียนเรื่องดีๆครับ
จะรออ่านเรื่องต่อไปนะครับ

ขอบคุณ คุณไข่กบมากนะ ที่มาเขียนให้ทุกคนได้อ่าน ได้มีความสุข ได้ยิ้ม และได้ระลึกถึงความหลังสำหรับคนที่เคยไปมาแล้ว
และสำหรับคนที่ยังไม่เคยไป กระทู้ของคุณก็จะเป็นแรงบันดาลใจสำหรับคนเหล่านั้นได้เป็นอย่างดี

อยากไปอีกจริงๆนะ.. ^^

กลุ่มอาสาสมัครพิทักษ์ภูกระดึง http://www.facebook.com/groups/Phukradung

^_^ จบแล้วว สนุกทุกตอนเลยค่ะ เด่วจะไปบ้าง(ก่อนจะแก่) เพื่อพิสูจน์ทุกอย่างที่คุณไข่กบเล่าด้วยตัวเอง

โห...ที่ผานกแอ่น คนเยอะแยะมากมายจนน่ากลัว
สมัยก่อนที่เราไปคนยังไม่มากขนาดนี้

ขอบคุณสำหรับเรื่องราวที่มาเล่าให้ฟังครับ
สนุกมาก ทำให้คิดถึงเพื่อนๆที่เคยขึ้นภูกระดึงด้วยกันเมื่อครั้งกระโน้น

ปีใหม่นี้เจอกัน กำลังรวบรวมแก๊งค์อยู่ครับ

คุณไข่กบ

 รบกวนช่วยอธิบายการเดินทางตั้งแต่แรกหน่อยได้มั้ยค่ะ

 ....ต้องไปขึ้นรถโดยสารที่ไหน(อยู่ กทม.)....แล้วต้องลงสถานีปลายทางที่ไหน...

.....แล้วต้องไปงัยต่อ...ช่วยแนะนำเทคนิกดีๆด้วยค่ะ

...................เพื่อเป็นความรู้...ตั้งแต่เข้ามาอ่าน รีวิวนี้ ...

.........รู้สึก  " รักประเทศไทยมากขึ้น "...อยากไปภูกระดึงบ้าง....

..ช่วยแนะนำด้วยค้่า!!!!.....

คุณ  My nighty (My nighty)  เข้าไปดูอันนี้ได้เลยครับ  บอกไว้ค่อนข้างละเอียด  http://nampee.ไม่อนุญาตให้โฆษณา/journal/item/116/116

แนะนำอีกนิด  ที่ในบันทึกไม่ได้ลงไว้  ถ้าต้องการชาร์จแบตกล้องหรือโทรศัพท์
อาศัยช่วงที่ไปกินข้าวที่ร้านค้า  ขอเค้าชาร์จได้เลยครับ  เค้าใจดีทุกร้าน

คุณ  My nighty (My nighty)

ไม่แน่ใจว่าเข้าได้หรือเปล่า  เลยก็อปข้อความมาให้ดูแทนครับ

1.ไปซื้อตั๋วที่หมอชิต อยู่บนชั้น 3 ช่อง 6-7 บอกว่าไปผานกเค้า(บ.แอร์เมืองเลย vip 32 ที่นั่ง ราคา 452 บาท ถ้าป.1 ราคา 385 บาท) แนะนำว่าให้ไปรถเที่ยวสุดท้าย 4 ทุ่มครึ่ง จะไปถึงตอนตี 4 ครึ่งถึงตี 5

***เบอร์โทรแอร์เมืองเลย 029360142


2.เมื่อถึงผานกเค้าให้เข้าไปที่ร้านเจ๊กิม เพื่อล้างหน้าล้างตา ทานข้าว และจองตั๋วตอนกลับไว้เลย (จ่ายเงินก่อน) เบอร์ร้านเจ๊กิม 042-871144

3.รอถึง 6 โมง-6 ครึ่ง เตรียมตัวต่อรถสองแถวตรงร้านเจ๊กิมจะมีคิวรถสองแถวสีแดงรออยู่ เพื่อจะไปต่อที่อุทยาน ค่ารถคนละ 20 บาท (รอคนประมาณ 10 คนถึงออก) รถใช้เวลาเดินทางประมาณ 20 นาที


***เมื่อถึงอุทยาน ถ้าอยากอาบน้ำที่อุทยานมีเตรียมไว้ให้ ห้องน้ำสะอาดดีมากๆ มีร้านค้าขายของที่ระลึก เช่น เสื้อ พวงกุญแจ สมุด กระเป๋า ฯลฯ

4.เมื่อถึงอุทยานให้ไปจองที่พัก

-ถ้าเอาเต้นท์ไปเอง เสียค่าธรรมเนียมการใช้สถานที่ 30 บาทต่อคืน หรือจะไปเช่าเต้นท์ของทางอุทยาน

เต้นท์ 2 คนราคา 150 บาท ถ้า 3 คน 225 บาท

ค่าถุงนอน 30 บาท ผ้าห่ม 20 บาท หมอนใบละ 5 บาท (เป็นราคาต่อหนึ่งคืน)


-เอาสัมภาระไปจ้างลูกหาบ ราคากิโลละ 15 บาท ค่าป้าย 2 บาท

-เสียค่าเข้าอุทยานคนละ 40 บาท

*** ถ้าคนไม่เยอะขึ้นไปถึงบนภูแล้วค่อยจองที่พักก็ได้ค่ะ มีทั้งของเอกชนและของอุทยานเอง

อุปกรณ์ทีควรติดตัว ได้แก่ ไฟฉาย (เอาที่สว่างๆ) ยาสามัญ พลาสเตอร์ยา ยาดม...


*** ก่อนกางเต้นท์อย่าลืมโรยปูนขาวไว้กันทากด้วยนะคะ ข้างบนภูมีขายค่ะ ค่าใช้จ่ายเราไป 4 วัน 3 คืน หมดไปหกพันกว่าบาทค่ะ

เมื่อขึ้นไปถึงบนภูแล้วก็ไปรับของที่จ้างลูกหาบ จ่ายเงินตรงจุดรับ-ส่งสัมภาระ ส่วนแผนที่ซื้อได้ที่ศูนย์บริการนักท่องเที่ยวด้านบนได้เลยในราคา 10 บาท


ถ้าชอบปั่นจักรยานก็มีจักรยานเสือภูเขาให้เช่าค่ะ ราคา 350 บาทต่อวัน แต่ก็ปั่นลำบากเหมือนกันค่ะเพราะทางจะเป็นทรายซะส่วนใหญ่

คุณไข่กบ

  ขอบพระคุณยิ่งนักค่ะ....ซึ้งใจมาก

....ใครได้เป็นแฟนรักตายเลยยย..ยย  ^^

คุณ  My nighty  สาธุ  ขอให้เป็นแบบนั้นด้วยเถิด

เที่ยวกลับมาแล้ว  มารีวิวให้ชมบ้างน๊าา

จากวันนี้ ถึงวันนี้  ลูกคง โต แล้วสิเนี่ย

ขอบคุณผู้เขียนมากๆครับ    เขียนได้ประทับใจ  ทำให้หลายๆคนอยากลองไปภูกระดึงแน่ๆ  


สิ่งที่รู้สึกได้คือ part 4 -7  จขกทเริ่มแบกความหวังของแฟนๆที่เฝ้ารอ
ทำให้งานออกมานิ่งไปกว่าเดิม  

จริงๆสำนวนการเขียน การเว้นจังหวะ มุกตลก ยังเหมือนpart ต้นๆนะครับ
แต่มีความรู้สึกบางอย่างหายไป

กลับมาสนุกกับการเล่าเหมือนpart แรกครับ  คุณ ไข่กบ จะไม่เหนื่อย/เครียด กับการเขียนครับ

ขอบคุณมากครับ  คุณ  .sp@wn.

ค่อยๆตามมาเที่ยวด้วยคนค่ะ  

ติดตามอ่านมาจนกิ๊ฟท์หมดตรูดตั้งแต่กระทู้ที่ 7 ยังไม่จบ

ขอบคุณสำหรับเรื่องราวที่ทำให้คนอ่านมีความสุขค่ะ ^^

อ่านแล้ว อยากไปมีประสบการณ์ดีดี แบบนี้ที่ภูกระดึงจัง
ยังไม่เคยไปเลย
อ่านไปยิ้มไป