สวัสดีครับ ตอนนี้เราเดินทางกันมาถึงตอนที่ 11 แล้วครับ ได้เวลาลงจากสวรรค์แล้วครับ เป็นตอนอวสานของอภิมหาการเดินทางที่ยาวนาน 15 วันของพวกเรา

อัยทินเนอรารี่ เรา 3 คน เริ่มต้นการเกินทางตามหาดินแดนสวรรค์ในตำตานแห่ง แชงกรีล่า เริ่มตั้งแต่ กรุงเทพ-เชียงราย-เชียงของ-ห้วยซาย-บ่อหาน-โหม่วฮั่น-จิ่งหง-คุนหมิง-ต้าหลี่-ลี่เจียง-แชงกรีล่า-เต๋อชิง-เฟยหลายซื่อ-หมู่บ้านหยู่เปิง ไปกราบแทบเท้าน้องเหม๋ยลี่กันเลยทีเดียว

สำหรับตอนที่ 11 ตอนนี้เป็นตอนที่จำต้องจะลงจากสวรรค์ ไม่อยากจากแชงกรีล่าไปเลย ประทับใจที่นี่มาก อยากอยู่ที่นี่ตลอดไป แต่ยังไงเราก็คงหนีความจริงไปไม่พ้น จำต้องกลับจุติลงพบกับความเป็นจริงของโลกแห่งชีวิตมนุษย์เงินเดือน


เราได้ค้นพบแชงกรีล่า ดินแดนในสวรรค์สุดขอบฟากฟ้าในตำนานของจริง ณ หมู่บ้านหยู่เปิง ตลอด 3 วัน 2 คืน เป็นอะไรที่ไม่พอเอาเสียจริงๆ อยากอยู่ที่นี่ตลอดไป

และแล้วก็ถึงเวลาที่ไม่สามารถเปลี่ยนแปลงชะตาชีวิตของผมได้ กลายเป็นเทวดาตกสวรรค์ เป็นการตกสวรรค์ที่ทรมานที่สุดในชีวิต ผมใช้เวลาจากหมู่บ้านหยู่เปิงถึงกรุงเทพแค่ 3 วัน นั่งรถโหดสุดๆ แต่แวะเที่ยววัดลามะที่ จงเตี้ยน ก่อนกลับครับ

เชิญร่วมเดินทางผจญภัยกับพวกเรากันเลยครับ...


ความเดิมตอนที่แล้วครับ

[CR] Shangri-la, the Lost Horizon Esp# 10 Meili Foot Hills and the Sacred Water Falls

Link:
http://www.pantip.com/cafe/blueplanet/topic/E11403733/E11403733.html

[CR] Shangri-la, the Lost Horizon Esp# 9 Trekking to Yubeng Village ปีนเขา ย่ำหิมะ ลุยป่ากันไปจนถึงที่หมายจนได้

Link:
http://www.pantip.com/cafe/blueplanet/topic/E11371653/E11371653.html

[CR] Shangri-la, the Lost Horizon Esp# 8 Stairway to Heaven ใต่บันใดสวรรค์ไปเต๋อชิง  

Link: http://www.pantip.com/cafe/blueplanet/topic/E11333601/E11333601.html

[CR] Shangri-la, the Lost Horizon Esp# 7 The Shangri-la นี่อ่ะเหรอ แดนสวรรค์ในตำนาน?

http://www.pantip.com/cafe/blueplanet/topic/E11274616/E11274616.html

[CR] Shangri-la, the Lost Horizon Esp# 6 Jade Dragon Snow Mountain & the Blue Moon Valley, Li Jiang

http://www.pantip.com/cafe/blueplanet/topic/E11237479/E11237479.html

[CR] Shangri-la, the Lost Horizon Esp# 5 เยือนโค้งแรกแม่น้ำแยงซีและTiger Leaping Gorge หุบเขาที่ลึกที่สุดในโลก

Link:
http://www.pantip.com/cafe/blueplanet/topic/E11219838/E11219838.html


[CR] Shangri-la, the Lost Horizon Esp# 4 Li Jiang ลี่เจียง ลี่เจียง มาถึงแล้วลี่เจียง

Link:
http://www.pantip.com/cafe/blueplanet/topic/E11214923/E11214923.html

[CR] Shangri-la, the Lost Horizon Esp# 3 Dali ปั่นจักรยานเที่ยววัดชงเชิง และเจดีย์ 3 องค์ ชมทะเลสาปน้ำจืด เอ๋อไห่

Link:
http://www.pantip.com/cafe/blueplanet/topic/E11213592/E11213592.html

[CR] Shangri-la, the Lost Horizon Esp# 2 Dali เยือนอาณาจักรน่านจ้าว

Link:
http://www.pantip.com/cafe/blueplanet/topic/E11210158/E11210158.html

[CR] Shangri-la, the Lost Horizon Esp#1 The Begining

Link : http://www.pantip.com/cafe/blueplanet/topic/E11189383/E11189383.html

ตอนที่แล้วเราเดินทางไปเยี่ยมน้องเหมยลี่และน้ำตกศักดิ์สิทธิ์ เดินกันจนขาลากกันเลยทีเดียว กลับที่พัก นอนหลับเป็นตายอยู่หลายชั่วโมง แล้วเย็นๆก็ตื่นขึ้นมา ล้างหน้า (ไม่อาบน้ำนะเพราะหนาวมาก หุหุหุ พรมน้ำหอมเอา เหอ เหอ เหอ..แต่ยังดีที่ยังล้างหน้าแปลงฟันอยู่)

เราเดินไปยังบาร์ที่มีแห่งเดียวของหมู่บ้านเพื่อทานอาหารเย็นที่นั่นครับ

ในรูปนี้เป็นตอนที่เขาเอาหมูมาเจียวน้ำมัน..ในใจก็พยายามไม่คิดว่ามันเป็นหมูที่เจอเมื่อเช้านี้ที่ข้างฝาห้อง เหอ เหอ เหอ

ถังไวน์แดง..

หนุ่งสิงคโปร์ว่าที่้เจ้าของเกสต์เฮาส์ที่หมู่บ้านหยู่เปิงเป็นคนมารินให้ น้ำใจดีครับ คุยกับเราตลอด คราวหน้าแกบอกว่า ถ้าผมไป พักฟรีกับเกสต์เฮาส์ของแกได้เลย พอถามว่ามีชักโครกนั่งไหม? แกบอกว่า ไม่มี ..หุหุ ขอคิดดูก่อนนะ อิอิอิ

ดินเนอร์ของเราก็เมนูเดิมๆครับ ไม่รู้จะสั่งอะไร สั่งเหมือนเมื่อวานเด๊ะ

วันนี้ มันหมูเน้นๆ กินไม่ค่อยจะลงเท่าไหร่ เมื่อคิดถึงหัวหมูและซากตัวหมูทั้งตัวพิงไว้ขางๆห้องพักที่ผมเจอเมื่อเช้า แต่ก็หมดจานนะ อิอิอิ (^_^) หิว ฟาด เรียบ

รูปนี้ถ่ายตอนเที่ยงคืนครับ คืนพระจันท์เต็มดวง เห็นน้องเหมยลี่ออกมาอาบเล่นแสงจันทราได้ชัดแจ๋ว ถ่ายจากหน้าห้องนอนผมเองครับ

น้องเหมยลี่อาบแสงจันทรา เธอสวยมากๆ..

เช้าแล้วครับ ตื่นแต่ไก่โห่เพื่อมาเก็บภาพ ไม่ต้องเดินไปไหนเลยเพราะน้อยเหมยลี่ เธอมาเคาะประตูถึงหน้าห้องพักเลย

ถึงวันกลับแล้วครับ..เวลาที่อยู่บนสวรรค์มันชั่งสั้นเหลือเกิน

ลืมรูป

ลืมรูปอีกละ รีวิวตอนดึกๆนี่เริ่มเบลอๆแล้วครับ

มองเห็นไป๋หม่าไกลๆ วันนี้เราจะต้องผ่านไปที่นั่นอีกเพื่อลงจากสวรรค์..

โลชั่นและน้ำมันทาผิวของผม แข็งไปแล้ว..หุหุหุ

แม่ขนิ้งยามเช้า..

ขูดดู อิอิอิ อยากรู้อยากเห็น

ยืนชมวิวหน้าห้องพักให้อย่างอาลัย ไม่รู้ว่าเมื่อไหร่จะได้กลับมายังสวรรค์น้อยๆแห่งนี้อีกครั้ง

วิวน้องเมยลี่ ที่ถ่ายรูปไม่รู้เบื่อ

ใส่เสื้อหนาวมาพร้อมลุยครับ

..

ตามไปชมด้วยค่ะ 

@ คุณ Knighfox : เชิญร่วมเดินทางไปพร้อมกันครับ แต่เป็นการเดินทางตกสวรรค์นะ อิอิอิ ทรหดมากกว่าขามาอีก

_______________________________________________________

โฉมหน้าเกสต์เฮาส์ของเพื่อนสิงคโปร์ของผมครับ ป่านนี้คงเสร็จเรียบร้อยแล้ว

เพิ่งเริ่มรีวิวก็เบลอละ ง่วงนอนสุดๆครับ..ลืมรูป

@ คุณ armearn: เชิญร่มเดินทางไปกับเราครับ ได้เวลากลับไปสู่โลกของความเป็นจริงในชีวิตแล้ว ฮือ ฮือ ฮือ (T_T)

มันแต่ถ่ายรูปเพลิน เพื่อนสองคนได้เดินทางไปก่อน โดยไม่บอกผมเลย ผมเลยต้องปีป่ายภูเขาเพียงลำพัง แต่ไม่ใช่ปัญหาเลย สบายมาก ขากลับไม่เหนื่อยเท่ากับขามาที่นี่เพราะส่วนใหญ่เป็นขาลง แต่จะเหนื่อยสุดๆช่วงกลับขึ้นไปบนหลังเขาช่วงแรกๆเท่านั้นแหล่ะครับ ทางชันมากแต่ไม่เป็นไร

ถึงจุดแวะพักกลางทาง มีเพื่อนร่วมเดินทางขากลับเยอะครับ ส่วนใหญ่จะนั่งลากลับกัน

แน่นอน ..บะหมี่กึ่งสำเร็จรูปคืออาหารยอดฮิตที่เราพลาดไม่ได้ อิอิอิ

ใครที่คิดจะขึ้นหลังน้องลาน้อย โปรดดูรูปนี้ครับ พวกน้องลา น่าสงสารแค่ไหน ที่จะต้องแ บกขนส่งสินค้าที่หนักเกินตัว..น่าสงสารสุดๆครับ
เป็นการทรมานสัตร์จริงๆ แต่ทำไงได้ ฟ้าลิขิตไว้แล้ว เปลี่ยนแปลงไม่ได้

น้ำหนักมากมายขนาดนั้น..น่าสงสารมากๆ

OMG!!!!

ขากลับเราทำเวลาได้ดีครับ เดินเท้าแค่ 6 ชั่วโมง แต่ผมแนะนำนะครับให้ซื้อ supporter ข้อเข่าไปด้วยครับ เพราะมันช่วยซับพอร์ทข้องเข่าของคุณได้เป็นอย่างดี ผมเดินลงแบบไม่ใช้ซัพพอร์ทเตอร์ ผมปวดเข่าไป 1 เดือนเต็มๆครับ

..

ขาลง ผมลงมาถึงก่อนเพื่อนถึง ครึ่งชม. กึ่งเดิน กึ่งวิ่ง อยากชนะ อิอิอิ แต่ไม่แนะนำครับเพราะถ้าคุณพลาด เท้าแพลงขึ้นมาล่ะเรื่องใหญ่เลยล่ะ

เรามาถึงbase แล้วเราก็โทรตามน้องคนขับที่เรานัดไว้ให้มารับ น้องเขามารับเราช้าไปเกือบชั่วโมง ตารมแผนของเราคือ ให้น้องพาไปส่งที่โรงแรมที่ Fei Lai Siเพื่อไปเอากระเป๋าที่ฝากไว้แล้วก็เข้าเมืองเต๋อชิ่งไปซื้อตั๋วรถกลับจงเตี้ยน แต่กลับเปลี่ยนแผนครับ หลังจากผมคุยกับน้องคนขับ ต่อราคาได้ 100 หยวนต่อคน ไปส่งถึงจงเตี้ยน หรือ เมือง  ชางเก๋อหลีล่าเลยครับ

เราก็ตาโต..อูย..จริงอ่ะทำไมถูกเยี่ยงนี้

เขาก็บอกว่า แต่เดี๋ยวจะไปรับคนเพิ่มที่ธารน้ำแข็งหมิ่งหยง 2 คน โอเคมั้ย? เราก็ตกลง โอเคล่ะ!

ความซวยมาเยือน เมื่อเพื่อนในแก๊งค์ของผมคนหนึ่งก็ปากเปราะขึ้นมา ตอนรับนักท่องเที่ยวชาวจีน ซึ่งพวกเขา 2 คนเป็น American Chinese จึงมารู้ความจริงว่าพวกเขาต้องจ่ายให้ได้เด็กขับรถคนนี้ไป  900 หยวน เพิ่มเราเข้าไปอีก 300 ก็ปาเข้าไป 1200 หยุดรถเลยครับ คุยกันก่อน

เราก็คุยกับน้องคนขับ 900 หาร 5 คน เขาก็โอเค..

นี่คือการเริ่มต้นของเหล่าเทวดาตกสวรรค์ที่ทรหดสุดๆครับ เราเดินทางกันสายมากๆ ซึ่งนั่นเราจะมืดค่ำกันกลางทาง ซึ่งรู้ๆกันว่าเป็นเส้นทางที่อันตรายสุดๆ ไม่มีป้ายบอกทาง ไม่มีไฟฟ้าตามทาง ถนนลูกรัง แคบๆ พลาดนิดเดียวตกเหวตายแบบไม่มีใครเห็นเลย..ลุ้นไปตลอดทาง

..

ชาวบ้านรับจ้างทำถนน อีกหน่อยถนนคงดีกว่านี้ครับ แต่ตอนนี้..เป็นอะไรที่เวียนหัวมากๆ แต่เอ็นจอยกับวิวครับ

คนทุกข์ยากแต่รอยยิ้มมีให้เสมอครับ

เป็นเส้นทางที่ทรหดมากๆ

.

รถต้องหยุดเป็นพักๆ เพราะคนขับเหนื่อยล้าและง่วงครับ พวกผม 5 คนต้องคอยสลับสับเปลี่ยนกันไปนั่งข้างหน้ากับคนขับ ชวนคุย ไม่งั้นหลับในแน่ๆ อันตรายสุดๆ น้องเขาจะดูดบุหรี่ในรถเราก็ไม่ว่าอะไรครับ ขอให้เราลงไปจงเตี้ยนอย่างรอดปลอดภัยครบ 32 ก็เป็นพอ

วิวข้างทาง

หกโมงเย็นแล้ว..ง่วงก็ง่วงแต่หลับไม่ลง เพราะตื่นเต้นกับการขับรถเสี่ยงตายของน้องเขา นี่เรายังมากันไม่ถึงครึ่งทางเลย..

..

พระอาทิตย์ใกล้จะลบฟ้าตอนสองทุ่ม..จากนี้คือ กระพริบตาไม่ลงเลย เพราะ ไม่มีป้ายบอกทาง ไม่มีไฟฟ้ารายทาง เจอทางแยก บางครั้งก็ไปถูก บางครั้งก็หลง จำต้องย้อนกลับมาใหม่ และที่สำคัญคือ ได้ถามน้องเขา

คำที่ได้ฟังแล้วทำให้อึ้งไปตามๆกันคือ น้องเขาบอกว่า..

"นี่เป็นครั้งแรกในชีวิตที่น้องเขาขับรถพาผู้โดยสารลงจากเต๋อชิง"  โอ้ว..มายบู๊ดด้า..ตายล่ะทีนี้ มิน่าล่ะน้องเขาจะหลับตลอด เหอ เหอ เหอ

แต่ยอมรับกับความอดทนของน้องเขามาก

เที่ยงคืน มืดสนิท แต่เป็นคืนจันทร์เต็มดวงที่สวยมากๆ เห็นแสงไฟริบๆ นึกว่าจะถึงเขตเมืองแล้ว แต่ที่ไหนได้ เป็นแสงไฟจากรถ มืดๆ ดึกๆขนาดนี้ มีรถสวนมาไม่กี่กัน เพราะเขาไม่นิยมเดินทางเส้นทางนี้ช่วงตอนกลางคืน เพราะเป็นเส้นทางที่อันตรายมากๆ

หยุดรถให้น้องเขสูบบุหรี่พวกเราชวนน้องเขาคุยไปเรื่อยๆ ผมเป็นคนไม่สูบสูบบุหรี่แต่ก็ต้องสูบ ชวนน้องเขาคุยไปเรื่อย เพื่อไม่ให้เขาง่วงนอน และจะมีโทรศัพท์เข้ามือถือน้องเขาตลอดทุก 30 นาที เหมือนๆจะคุยกันเรื่องเส้นทาง

แปลกที่เราๆอาจจะได้ยินเสียงที่เขารับสายเวลาคนโทรเข้ามา

" เอิ้ววววว"

ขำดี อิอิอิ

คืนนี้พระจันทร์ช่วยนำทางเรากลับลงสู่โลกมนุษย์ได้สำเร็จภายในระยะเวลา 10 ชม. ช้ากว่าเวลาตอนขามาอยู่ 2 ชม. ถึงจงเตี้ยนตอน ตี 2 กว่าๆ จ่ายตังค์น้องเขาไป ตอนแรกถามน้องเขาว่ามีที่พักนอนไหม จะพักกับพวกผมไหม คือเป็นห่วงน้องคนขับว่าจะไม่มีที่นอน เขาบอกว่าเขามีเพื่อนอยู่ที่นี่ คุยกันแล้วว่าจะไปพักกับเพื่อนเราก็โอเค

ผม 3 คนไม่ได้จองโรงแรมอะไรไว้เลย จะกลับไปเกสต์เฮาส์เดิมก็คงไม่ได้เพราะว่าดึกมาแล้ว ใครจะมาเปิดประตู เราเลยติดสอยห้อยตาม นั่งแท็คซี่ตา จีนอเมกัน 2 คนไปที่โรงแรมแห่งหนึ่งที่้เขาบอกว่าจองไว้แล้ว แต่พอเราไปถึง รีเซฟชั่นบอกว่าห้องเต็มแล้ว เราจึกต้องแยกกับสองหนุ่มคนนั้น

คนขับรถแท็คซี่พาเรามาที่โรงแรมแห่งนี้ครับ จำชื่อโรงแรมไม่ได้ครับ เดินไม่ไกลจากเมืองเก่าชางเก๋อหลีล่าเลยครับ

พอถึงโรงแรม ถามเรทห้อง เขาบอกว่า 220 หยวน มีเพื่อนคนหนึ่งบอกว่าแพงไป ไม่อยากพัก อยากจะไปหาที่อื่น แล้วก็เกิดการโต้เถียงกันเล็กน้อย ณ เวลา ตีสองกว่าๆ หิวก็หิว เหนื่อยก็เหนื่อย เมื่อยก้นก็เมื่อย ง่วงก็ง่วง แล้วจะไปหาโรงแรมที่ไหนเวลานี้? สองร้อยกว่าหยวนก็แค่พันกว่าบาท แค่เนี้ย งกไปได้ ในที่สุดก็ตกลงกันได้

ห้องพักโคตรหรูที่สุดเท่าที่เราพักมาตลอดทริปครับ พักแยกกัน 2 ห้อง ผมพักเดี่ยวครับ อิอิอิ

ถึงห้องแทนที่จะนอนเลย กลับไปลงนอนแช่อ่างน้ำอุ่นๆ ไม่ไดเอาบน้ำมาหลายวันครับ 555+

ภายในห้องก็มี Desktop ให้เล่นเนตฟรีด้วย ผมก็นั่งเล่นเนตยัน 6 โมงเช้า 555+ กะว่าเดี๋ยวจะนอนบนรถตอนกลับไปต้าลี่เย็นนี้เอา อิอิอิ

ตื่นตอนเช้าสายๆหน่อยครับ ทานอาหารเช้าที่โรงแรม แล้วเราก็นั่งแท็คซี่ออกไปสถานีรถ เพื่อไปจองตั๋งรถนอนไปต้าลี่ เพื่อจะไปต่อรถลงไปจิ่งหง 2 คนครับ ส่วนอีก 1 คนจองตั๋งกลับไปคุนหมิงเพื่องไปขึ้นเครื่องกลับไทย ได้รถตอน 1 ทุ่มครับ เวลามีเหลือที่จะเที่ยววัดลามะ

จองตั๋วได้แล้ว เราก็กลับเข้าโรงแรม พักผ่อน (เล่นเนตอีกละ อิอิอิ) ตอนเที่ยงตรง เราก็เช็คเอาท์ออกจากที่พัก ฝากกระเป๋าไว้ที่โรงแรม แล้วก็นั่งแท็คซี่ไปวัดลามะกัน แท็คซี่พาเรามาซื้อตั๋ว แล้วหลังจากนั้นก็เดินไปขึ้นรถเมล์บริการเพื่อไปส่งที่วัดครับ

ขอบอกว่าไม่ค่อยจะประทับใจวัดนี้เท่าไหร่ครับ ทั้งสิ่งก่อสร้าง และ พระในวัด วันนี้ฟ้าปิด อากาศหนาวยะเยือกมากๆ

ภายในวัด

.

แอบถ่ายพระหลับในอุโบสถ กรนครอกๆ เลยแอบกดชัตเตอร์ไปหนึ่งดอก เสียงชัตเตอร์NEX 5 งานเข้าเสียแล้วเพราะเจ้าหน้าเข้ามาบอกว่าห้ามถ่ายรูปในนี้ อันนี้ผมทราบเรื่องมารยาทครับ แต่ผมแค่ไม่เข้าใจว่าห้องนอนของพระทำไมไม่ปิดหน้าต่างให้มิดชิด เห็นพระนอนกลางวัน ข้างกาน้ำชาและเตาไฟอุ่นๆนั้นมันทำให้คนเสียศรัทธาหมด

เด็กๆ

ชาวบ้านกำลังช่วยทำงานวัด

ขอแชะหน่อย /(^_^)

สรุป..ไม่ค่อยประทับใจวันนี้ครับ เหมือนทุกอย่างจัดฉากแบบ fake fake ไม่ใช่วัดลามะจริงๆ ต่อจากนี้ รูปถัดๆไปคุณอาจจะช็อคถ้าได้เห็นรูปพระทำกิจกรรมต่างๆครับ

นั่งรถเมล์เข้าเมือง ลงกลางทาง อยากเดินเที่ยวในเมืองจงเตี้ยน หรือ ชางเกอหลีล่าก่อน

.

ป้อมตำรวจจราจรเท่ย์ม๊ะ? นึกว่าศาลเจ้า 555+

ตำรวจจราจร ดูรองเท้าพี่แกเสียก่อน หุหุ

เอิ่ม..อันนี้โทรศพท์กันแบบไม่แกรงใจใครเลย เมืองไทยก็มี

ดูไกลๆดิ

เอาใกล้ๆ.. สีกากำลังขัดรองเท้าให้พระอยู่..โอ้ว คุณพระช่วย..นึกว่าพระธิเบตเขาเคร่งศาสนาเสียอีก แต่ที่ตาเราเห็นนี้มันคืออะไร???

เป็ดย่างน่าเจี๊ยยิ่งนัก

หมูแดง..เอิ่มมมม...คิดดูก่อนนะ 555 เพราะตอนนี้ภาพหัวหมูที่หยู่เปิงยังลอยวนอยู่บนหัวอยู่ หุหุหุ

ผักเขียวๆ เอาอะไรรดไม่สนใจอ่ะ อยากเจี๊ยะ

เสี้นบะหมี่ต่างๆ

เครื่องครัวทองเหลืองมีให้เลือกหลากหลาย ถูกๆทั้งนั้น

อูยยย..สวัสดีครับพี่หม่ำ จ๊กม๊ก.. เหมือนมากๆ

เกือบโดนยิงตายก็เพราะรูปนี้ล่ะครับ.. ถ่ายรูปตอนที่เขาจะขนถ่ายเงินจากธราคาร ไอ้เพื่อนสองคนก็ดันใช้ผ้าพันคออเอนกประสงค์ปิดหน้า เกือบซวย... แต่รองเท้าพี่แกเท่ย์จริงๆ

หนึ่ีงทุ่มตรง รถออกจากสถานีรถ ชางเก๋อหลีล่า เราไปถึงต้าหลี่ตอนประมาณตีสามกว่า แต่ว่าสถานียังไม่เปิด รถเลยไปจอดที่ลานจอดรถแต่สังเกตุว่าไม่มีใครลงจากรถเลย ผมก็ลงรถไปสักพักแล้วก็ขึ้นมาใหม่ ตอนนั้นตื่นเต้น ไม่รู้ว่าจะทำอย่างไรต่อไปดี

ผู้โดยสารเลวๆบางคนก็เริ่มสูบบุหรี่ ในรถ รวมทั้งคนขับด้วย ทั้งๆที่คนเต็มรถกำลังนอนหลับไหลอยู่ พวกผมทนกลิ่นบุหรี่ไม่ไหว ขอลงจากรถ แบกเป้ไปนั่งรอให้สว่างในสถานีรถดีกว่า

เรานั่งรอจนฟ้าเปิด สถานีรถเริ่มทำการ พอไปซื้อตั๋วปรากฏว่าเราต้องไปอีกสถานีหนึ่ง ไม่ใช่สถานีนี้ เราก็ออกไปนั่งแท็คซี่ไปอีกสถานีหนึ่ง ได้ตั๋วตอน 10โมง กว่าๆครับ ตอนนี้เป็นการนั่งรถที่ยาวนานมากๆ นั่งตั้งแต่ 10 โมงเช้ากว่าๆ ไปถึงจิ่งหงตอนประมาณ ตีสี่กว่าๆ รถจอดแวะฉี่บ่อยมากๆ นอนพลิกซ้ายพลิกขวาก็ยังไม่ถึง หนำซ้ายังมีคนสูบบุหรี่อีก..เฮ้อ..เลยกดชัตเตอร์แชะรูปเสียเลย พอแกมองมาเห็นก็หยุดสูบไปสักพักแต่ก็กลับมาสูบเมือนเดิม..

สภาพภายในรถครับ หุหุหุ

ฟ้าสว่างเราก็ซื้อตั๋วของรถจิ่งหง-ห้วยซาย ซึ่งเป็นอะไรที่ไม่แนะนำให้ใช้บริการรถของลาวนันนี้ครับ ถ้าเป็นผม ถ้าย้อนเวลาไปได้คงไม่นั่งรถคันนี้แน่ๆ เพราะพี่แก เดินทางยังกะเต่า

ตามมาเที่ยวด้วยครับ

นี่เป็นรถโดยสารระหว่างประเทศ หรือว่ารถขนส่งสินค้ากันครับ? จอดบ่อยมากๆ จอดเพื่อนขนถ่ายสินค้า ผมล่ะเอือมมากๆ เสียเวลา ไม่รู้ว่าพวกผมจะไปถึงชายแดนทันหรือไม่?

.. ฝ่ากระแสแอร์เอเชียมาตามอ่านต่อครับ .. กลับซะแล้วครับ .. สนุกเหมือนเดิมเลย ..

@ คุณ Hero11147 : ตามมาเลยครับ รีวิวใกล้จะขบแล้วครับ จะเจ็ดโมงเช้าที่นี่แล้วง่วงมากๆ อิอิอิ

-----------------------------------------------------------------------------

ของเต็มรถ..เซ็ง บางคนต้องยืน แต่มีที่ให้เก็บของเยอะแยะ

@ คุณ MRBIG173 : เทวดาตกสวรรค์เสียแล้วครับ อิอิอิ

-----------------------------------------------------------------------------

ไม่ได้การ ขืนนั่งรถคันนี้มีหวังข้างชายแดนไทยไม่ทันแน่ๆ ตอนที่รถหยุดที่ด่านตม.ลาว ผมได้ลงไปถามราคารถเช่าไปห้วยซาย เขาคิดราคา 3000 บาท แต่ผมไม่มีเงินไทยพอ และราคาก็แพงด้วย เราเลยกลับขึ้นรถโดยสารเหมือนเดิมแต่พอรถไปหยุดที่ด่านศุลกากรและพักเที่ยงกินข้าว ปล่อยเพื่อนผมไปกับเพื่อนฝรั่ง 2 คนที่เพิ่งเจอกันบนรถ ผมตัดสินใจเดินออกมาแล้วเช่ารถตุ๊กๆไปที่ด่าน ตม.ลาวอีกหนเพื่อไปต่อรอง จนได้ที่ 100 USD จากนั้นก็ให้ไปรับเพื่อนที่ด่านศุลกากร เพื่อนก็ชวนเพื่อนฝรั่งกลับด้วย แต่คนหนึ่งไม่ไป เพราะจะแวะที่หลวงน้ำทาต่อ แต่อีกคนยังลังเล เป็นเพื่อนชาวอิตาลี่ ผมเลยบอกว่า ไม่มีปัญหา อั๊วจ่ายเอง ไม่ต้องเกรงจายยย iรีบๆขึ้นมา..(กรูรีบ!!)


จากนั้นรถก็บึ่งรถสุดชีวิตเพื่อนให้ทันด่านลาว ด่านไทย 6 ชม.บนรถ หลับๆตื่นๆ คนขับขับรถเร็วได้ใจ อันตรายแต่ไม่เป็นไร (เพราะกรูรีบจริงๆ)

ถึงด่าน จ่ายตังค์ เป็นยูเอส คนขับไม่พอใจซะงั้น เหตุเพราะมันคาดหวังว่าผมจะจ่ายเป็นแบงค์ 100 เลย ที่ไหนได้ผมอ่ะหมดตังค์ไทยจริงๆ ตังค์ยูเอสก็มีเป็นแบบแบงค์ปลีกย่อยๆ คนขับว่าขาดทุน ขอเป็นเงินไทย เลยบอกมันไปว่า อั๊วไม่มีเงินไทยเลยจริงๆ มีเท่านี้จะเอามั๊ย? เขาก็เลยเลยต้องรับเงินไปแบบหัวเสีย แต่มันก็ครบร้อยนี่นาแล้วจะหัวเสียทำไมในเมื่อนเราตกลงกันที่ 100 USD ไม่ได้ระบะว่าไม่รับแบงค์ละ 1 แบงค์ละ 5 นี่นา อิอิอิ

พอข้ามฝั่งมาถึงไทยก็ใจชื้นขึ้นแล้วก็มีคนมาถามว่าเราจะไปในเมืองไหมแถมจัดการเราขึ้นรถเสร็จศัพท์ เราขอลงไปกดตังค์หน่อยเพราะไม่มีตังค์ไทยเหลือแล้ว แล้วก็กลับมาที่สถานที่จอดรถตู้ นั่งรถตู้กันมาจนถึงสถานีขนส่งใหม่เชียงราย

ตอนภายในรถเกิดความคิดแตกแยก...ผมอยากจะนั่งเครื่องกลับเพราะเห็นว่าไม่อยากเสียเวลาและเบื่อกับการนั่งรถแล้ว ส่วนเพื่อนอีกคนอยากจะนั่งรถกลับ ส่วนเพื่อนฝรั่งอิตตาลี่บอกว่าจะไปเชียงใหม่ต่อ

ผมเลยขอแยกและนั่งรถมอร์ไซด์รับจ้างไปแอร์พอร์ท สักพักเพื่อนก็โทรมาบอกว่า เจอกันที่แอร์พอร์ทเพราะตั๋วรถกลับกรุงเทพทุกบริษัททุกเที่ยวเต็ม!!!

ผมเองก็เสี่ยงดวง เพราะอยู่บนรถผมก็พยายามจองตั๋งแอร์เอเชียออนไลน์อยู่แต่สัญญาณล่มไปก่อน ประกอบกับมือถือใกล้แบตหมด เลยคิดว่า เอาวะ เป็นไงเป็นกัน ไปที่แอร์พอร์ทก่อน

พอไปถึงแอร์พอร์ท รอเพื่อนจนมาถึง เราก็ไปที่เคาเตอรฺแอร์เอเชีย แต่ราคาพี่แก แพงหูฉี่ สามพันกว่าบาท เที่ยวเดียว โอย..เราก็เลยเดินไปที่เคาท์เตอร์การบินไทย แลกไมล์ซะเลย จบ.. แลกเป็นชั้นบิสิเนสคลาส จะได้นั่งสะบายๆ

อยู่ที่เลาท์ก็ซัดบะหมี่สำเร็จรูปรสต้มยำไปสองถ้วย หุหุหุ อาหารเย็นบนเครื่อง แพนงกุ้งเป็นอาหารไทยมื้อแรกที่ทานครับ

ถึงพระนครโดยปลดภัย..

นั่งแอร์พอร์ทลิ้งค์เข้าเมือง เพื่อนก็แยกย้านกัน..เป็นอะไรที่ว่างมาก ไม่มีใครเลยบนขบวนรถ มีแค่ผมคนเดียวจริงๆ ลงจาสถานีมักกะสันก็มีแค่ผมคนเดียว สยองมากๆ

เช็คอินเข้าพักที่ Westin Bangkok  3 คืน ก่อนที่จะอยู่ต่ออีกรวมเป็น 6 คืน ที่โรงแรมนี้ ขอบอกว่า จะเป็นครั้งสุดท้ายที่จะพักโรงแรมนี้ครับ บริการไม่ค่อยประทับใจ ตั้งแต่ผมพักที่นี่ผมไม่เคยเห็นพนักงานคนไหนยิ้มทักทายผมสักคน สู้ Le Meridien Bangkok ที่สุรวงค์ไม่ได้เลย ที่นั่นพนักงานทักทายยิ้มกันทุกคน แต่ที่ Westin นี่ไม่มีรอยยิ้มสักคน แม้กระทั่งตอนผมกลับ คือก่อที่ผมจะกลับผมขอแบบฟอร์ม GSI Guest Satisfactory Index พนักงานบอกว่าจะส่งมฟอร์มมาให้ทางอีเมล์ แต่จนถึงป่านนี้จะปีหนึ่งแล้วก็ไม่เห็นจะได้รับ เข็ดกับโรงแรมนี้ครับ ผมเลยคิดว่าชาตินี้จะไม่ขอพักที่ Westin Bangkok อีกเลย รู้งี้พักเชอราตันแกรนด์ดีกว่า

.

และแล้วก็ถึงเวลากลับดูไบ...กลับไปสู่โลกของความเป็นจริง ความสุขสงบทางจิตใจได้หมดลงแล้ว..แต่อย่างไรชีวิตเราก็ต้องเดินต่อไปครับ

หลับเป็นตาย..เตียงนุ่มสะบาย บริการยอดจาก การบินไทยครับ ป้าๆ อูย..พี่ๆสองคนบริการดีมากครับๆ

สะบายไม่เท่าไหร่ ก่อนแลนดิ้งเครื่องสั่นและบินเร็วมากๆ เราก็เอะใจว่าจะแตะรันเวย์อยู่แล้ว..ในที่สุดก็เป็นดั่งที่เราเคยฝันว่าเครื่องบินที่เรานั่งเกือบตกแล้วบินขึ้นได้ใหม่จากสลัมครองเคย 555 เกือบแย่ ใจหายวาบ เพราะเครื่องดันเชิดหัวขึ้นซะงั้นก่อแตะพื้นรันเวสย์สนามบินนานาชาติดูไบ หัวใจผมหล่อนไปอยู่ที่ตาตุ่ม ขึ้นมาอยู่บนฟ้าอีกครั้ง ถ่ายภาพนี้ผมงี้มือสั่นมากๆ เกรงว่าจะเป็นวาระสุดท้ายของชีวิต ได้เห็นโลกมนุษย์อันสุกสว่างไสว

กลับถึงบ้านอย่างปลอดภัยครับ..คิดดูถ้าเกิดเหตุเครื่องบินตกนี่ ผมคงเป็นคนแรกๆที่ตายอย่างสะบายๆไม่ทรมานมากเพราะนั่งอยู่หัวเครื่อง หุหุหุ

ขอจบอภิหมารีวิวไว้แต่เพียงเท่านี้ครับ ตลอดทริปสอนให้ผมเป็นคนที่แกร่งขึ้น ซาบซึ้งในพระพุทธศาสนามากขึ้น เห็นโลกมาขึ้น และกลับมาสู่โลกแห่งความเป็นจริงที่มีความกดดันตลอดเวลา แต่อย่างไร Think ++ เข้าไว้ โลกที่เราอยู่ก็สดใสขึ้นมาได้ครับ สู้ สู้ P(^_^)

ปล..พิมพ์ผิดเยอะมากๆขออภัย..จขกท ง่วงมากๆเพราะ สองโมงเช้ากว่าๆแล้ว เวลาที่เมืองไทยก็คงจะ ใกล้จะเที่ยงละ

กู๊ดเดย์ครับ ผมคงจะต้องเข้านอนครับ บายยย

ผมเพิ่งเข้ามาอ่านในช่วงสุดท้ายนี้เอง ยอมรับว่าสุขใจและสะใจกับจขกท มากครับแล้วจย้อนไปชมตั้งแต่เริ่มเดินทาง.  ขอบคุณมากครับ

เห็นด้วยกับ จขกท...
ลาน่าสงสารมาก คนพวกนี้ก็ช่างคิด ลาตัวแค่นั้นให้แบกของขนาดนั้น เฮ้ออออ...

.. อ้าว!!  ตอนจบทำไมเศร้าอย่างนี้ล่ะครับ .. ตามอ่านอย่างมีความสุข สนุกสนานอยู่ตั้งนาน  .. สู้ สู้ ครับ ..

ตามมาชมต่อครับ  ไม่อยากให้จบเลย

จบซะแล้ว สนุกมากๆครับบ ขอบคุณสำหรับเรื่องราวและภาพสวยๆที่นำมาฝากนะครับบ

@ คุณ ลุงทอม : ขอบคุณมากครับที่แวะมาชมครับ รับรองว่ามันส์สะใจในชีวิตจริงๆครับทริปนี้

-----------------------------------------------------------------------------

@ คุณ BROWN STITCH : ใช่แล้วครับ ลาน่าสงสารมาก ทารุนสัตว์เกินไป มันเดินไปห็หอบ แฮกๆ แล้วก็หยุดเดิน แล้วก็เดินต่อ ที่รู้ว่ามันหอบแฮกๆ ก็เพราะว่ามันมีควันหายใจออกมาทางจมูกครับ (^_^)

@ คุณ MRBIG173: นี่แหล่ะครับคือชีวิตจริงที่เรามีความสุข ก็มีความทุก มีสมหวังและก็ต้องมีผิดหวังควบคู่กันไป งั้นผมขออนุญาตแก้ไขตอนท้ายนิดหนึ่งละกันครับ ไม่อยากให้เศร้าไปด้วยกับผม /(^_^) แฮ่ๆๆ

-----------------------------------------------------------------------------

@ คุณ tiger's nest และคุณ  สายลมแห่งวิงค์ : ขอบคุณที่ติดตามชมรีวิวมากันตั้งแต่ต้นกลางเดือนตุลาคมมาจนถึงต้นเดือนธันวาคม เป็นรีวิวที่ยาวนานจริงๆ อิอิอิ งานเลี้ยงย่อมมีวันเลิกลาครับ ตอนนี้ก็ตั้งใจเก็บตังค์ไปเที่ยวใหม่ปีหน้า อิอิอิ

ตามอ่าน เหมือนตามชมซีรีย์ประมาณนั้นเลยค่ะ
เก่งมากๆ เลยกับทริปมหาโหดนี้ แต่สิ่งที่ได้เห็นก็สวยงามเกินบรรยายเลยค่ะ
คงเป็นประสบการณ์ที่น่าประทับใจ ยังไม่อยากให้จบเลยค่ะ
ยังแอบคิดเลยว่า เจมส์ ฮิลตัน คงดีใจ ถ้ารู้ว่าใครหลายๆคน ได้เดินทางไปยังเชียงกรีลา ตามที่ลุงเจมส์แกสร้างแรงบันดาลใจไว้
แต่ไม่ว่าเชียงกรีลาจะอยู่หนใด ขอบฟ้าจะเลือนหายไปไหน แค่ได้เห็นภาพสวยๆ จากรีวิวนี้ ก็อิ่มใจจริงค่ะ ขอบคุณที่นำมาแบ่งปันนะคะ

ปล.สงสารน้องลาจัง T_T

สนุกสนานบานตะไทจริงๆทัวร์สวรรค์คณะนี้
รอบหน้ามาตะลอนแถวยุโรปมั่งซี้ รับรองว่าหนาวเหมือนกันล่ะ

@ คุณ ลุงหนวด & ต้นอ้อ : ขอขอบพระคุณที่ติดตามซีรี่ย์เรื่องนี้มาโดยตลอดครับ ขอบคุณสำหรับคำชมที่ให้กำลังใจในการทำรีวิวท่องเที่ยวชุดต่อไปครับ (^_^)Y

@ คุณ ศิริรักษ์ : รอบหน้าไม่แน่ครับ อาจจะไปตลุยยูโรปครับ อิอิอิ แต่ไอ้เพื่อนร่วมแก๊งค์ผมคนหนึ่งก็เพิ่งไปตลุยทั่วยุโรป backpacking ไป 3 เดือนเต็มๆ ค่ำไหนนอนนั่น แต่ผมคงไม่มีเวลาว่าง 3 เดือนขนาดจะออกทัวร์แบบนั้นได้ ยังเป็น หมา+นุด+เงินเดือนอยู่เลยครับ 555+

สุดยอดเลยครับยังกับนั่งชมซีรี่ย์เรื่องๆยาวเรื่องหนึ่งเลยครับ
สนุกมากครับ

ตามมาดูตอนสุดท้ายสนุกสนานครบรสมากๆเลยค่ะ^^

โอ่ย สงสารลาน้อยมาก  
ขอบคุณสำหรับรีวิวสวยทุกๆตอน  นี่ถ้าไม่ได้ลิ้งค์ที่กล่องข้อความ Lily ตามหากระทู้ไม่ทันแน่นอน คงผ่านไปหลายวันกว่าจะมาชม เพราะกระทู้บีพีไหลเร็วมากๆ  
ชอบข้อความวรรคที่ 2 ในความเห็นที่ *91
ทริปหน้าไปเที่ยวที่ใดๆก็ขอให้เดินทางปลอดภัยเที่ยวให้สนุกกินอร่อย รอชมรีวิวด้วยคน อย่าลืมส่งมาให้อีกนะคะ

ขอบคุณครับสำหรับรีวิวอันน่าตื่นเต้น
นี่เป็นรีวิวแรกที่ได้อิงแนบชิดเหมยลี่  เห็นด้วยครับว่าเหมยลี่สวยมาก
ทุกคนที่ไปจะกดชัทเตอร์ไม่ยั้ง   เสียดายไม่มีโอกาสถ่ายยามค่ำคืนตอนพระจันทร์เต็มดวง

นั่งรถยาวอย่างนี้ทรหดมากนะครับ  ผมนั่งแค่จากลี่เจียงไปจงเตี้ยน  แล้วจากจงเตี้ยนไปเต๋อซิง  แทบตายเลยครับ
ช่วงจากจงเตี้ยนไปเต๋อซิง ถนนแคบๆ มีแต่โค้ง แต่โชเฟอร์ผมเหยียบซะมิด  ผมนั่งข้างหน้าต้องคอยช่วยแกเหยียบเบรก  
พอถึงที่หมายแล้ว ที่เหนื่อยมาตลอดทางหายเป็นปลิดทิ้ง  เพียงแค่ได้ยลโฉมเจ้าแม่เหมยลี่
นี่ขนาดเห็นแค่ไกลๆ นะครับ  ไม่ได้ไปถึงเชิงเขาหรอก

ขอบคุณที่ริวิวให้อ่านกัน อ่านแล้วสนุกดีค่ะกับทริปทรหด มีหลายรสชาติดี ธรรมชาติได้สร้างดินแดนสวรรค์ขึ้นมาจริงๆ สวยงามมาก ได้ไปสักครั้งก็คงจะดีไม่น้อย

เป็นรีวิวที่เจ๋งมากครับอยากไปเที่ยวแชงแบบนี้บ้าง ไปให้ถึงหมู่บ้านนั้นเลย

อ่านเพลิน สนุกดี มนุษย์ก็เป็นอย่างนี้ล่ะ มันเป็นอย่างนั้นเอง

สวัสดีครับ

เป็นรีวิวที่สนุกสนานน่าตามไปเที่ยวมากครับ

ขอบคุณครับ

โอวจบเสียแล้ว จขกทมีแพลนไปเที่ยวไหนอีกไหมคะ อย่าลืมมารีวิวให้อ่านอีกนะคะ สนุกมาก ขึ้นลิสท์ไว้เป็นอันดับแรกเลยว่าจะไปบ้าง

ปล. ประสบการณ์เครื่องบินจะตกนี่น่ากลัวจริงๆค่ะ เคยเจอที ทุกวันนี้กลายเป็น Turbulance Phobia ไปเลยค่ะ T_T

ขอให้จขกท ไม่เครียดกับงานมากนะคะ think ++++ ค้า ^^

ขอบคุณสำหรับรีวิวนะครับ ติดตามรวดเดียวทุกตอนเลย คุณเดินทางได้ทรหดดีมาก

สนุกมากคับ

สุดยอดครับ ตามมาแต่ตอนแรก รอทริปหน้าจากท่าน จขกท อยู่นะครับ

รีวิวใหม่ล่าสุดก็เห็นจะเป็นรีวิวเที่ยวมัลดีฟส์ครับ สนุกสนานไม่แพ้กัน ติดตามได้ครับที่
http://www.pantip.com/cafe/blueplanet/topic/E12488480/E12488480.html