ความเดิม

ทริปนั่งรถบัส รถไฟ จากกรุงเทพฯ ปลายทางที่ฮ่องกงของผมเริ่มต้นเมื่อตอนเย็นของวันเสาร์ที่ 19 พฤศจิกายน 2554
ผ่านเวียงจันทน์ ฮานอย ฮาลองเบย์ ซาปา หนานหนิง กุ้ยหลิน กวางโจว เซินเจิ้น จนถึงปลายทางที่ฮ่องกงครับ

____________________________________

ติดตามตอนก่อนหน้านี้ได้ที่นี่ครับ

นั่งรถบัส-ขึ้นรถไฟ-ไปฮ่องกง! 01 หมอชิต เวียงจันทน์
http://www.pantip.com/cafe/blueplanet/topic/E11434910/E11434910.html

ครั้งที่แล้ว
หลังจากปั่นสองล้อชมเมืองเวียงจันทน์ไปเรียบร้อย ถึงตอนเย็นก็ถึงเวลาขึ้นรถบัส 24 ชั่วโมงไปที่ฮานอยครับ

พอใกล้ถึงเวลาขึ้นรถ เราก็รีบไปที่รถทันที
รถคันนี้เป็นรถนอน ปรับอากาศ เตียงจะปรับเอนลงมาให้อยู่แล้ว เหมาะกับการขึ้นรถไปแล้วนอนเลย
แต่ละแถวจะมี 4 ที่นอน แบ่งเป็น 2 ซ้ายกับ 2 ขวา คั่นด้วยทางเดินตรงกลางที่เป็นเบาะเหมือนกัน
ที่นอนเป็นเบาะแบบชั้นเดียวครับ ขาจะสอดไปตรงครึ่งหลังของเบาะคนข้างหน้าที่ปรับเอียงลงมาพอดี ทำให้ประหยัดเนื้อที่บทรถไปได้ครับ ถือว่าจัดการพื้นที่ได้ดีทีเดียว

คนในรถเยอะมากทีเดียว ผมสังเกตว่าแต่ละคนเป็นคนเวียดนามทั้งนั้น รู้สึกในรถจะไม่มีคนลาวหรือคนไทย (นอกจากพวกเรา) เลยมั้ง เพราะภาษาที่ได้ยินเค้าคุยกัน ไม่มีคำไหนฟังรู้เรื่องเลย

ขึ้นรถคันนี้ผมโชคดีอยู่อย่างหนึ่งครับ คือ พี่ไฮ ที่ผมเจอที่รถบัสระหว่างประเทศตอนข้ามแม่น้ำโขงมาเวียงจันทน์ ขึ้นรถคันนี้มากับเราด้วยครับ อันที่จริง พี่เค้าก็แนะนำให้เลือกรถคันนี้ตั้งแต่ตอนคุยกันระหว่างทางที่มาเวียงจันทน์แล้วครับ แถมให้นามบัตรรถมาด้วย แต่ผมดันลืมซะเอง ฮา
มีคนพูดภาษาไทยได้อยู่ในรถด้วยก็อุ่นใจไปเยอะแล้วล่ะครับ
ขอโทษที่รูปไม่ชัดด้วยนะครับ

พอใกล้เวลารถออก รู้สึกเหมือนทุกคนกรูกันขึ้นรถจนรถแน่นไปหมด เราไม่รู้ว่าอะไรจะเกิดขึ้น ก็เลยปักหลักไว้ที่เบาะไม่ลุกไปไหนเลย สุดท้ายแล้ว พอรถออก ผมมองไปมองมาเหมือนจะมีคนเกินจำนวนของเบาะนอนด้วยซ้ำ ทำยังไงน่ะหรือครับ... ทางเดินไงครับ บางคนต้องนอนตรงทางเดินนั่นเลย
โอ้ 24 ชั่วโมง!

เลย 6 โมงครึ่งมานิดๆ รถออก ใจก็เต้นตุ่มๆ เพราะไม่รู้จริงๆว่าจะเกิดอะไรขึ้นข้างหน้า ในรถก็ช่างเสียงดังเหลือเกิน แต่ละคนคุยกันเหมือนเป็นญาติกันหรือรู้จักกันมานาน เราคนไทยสามคนทำได้แค่ใจดีสู้เสือ อะไรจะเกิดก็ต้องเกิด ว่าแล้วก็กินข้าวจี่ปาเตที่ซื้อมาตอนเย็น แล้วก็หลับไปเพราะความเพลียจากการปั่นจักรยานมาทั้งวันนั่นเอง

รถออกมาซักพัก ก็มาจอดที่ร้านอาหารอย่างหนึ่ง รู้สึกเหมือนจะเป็นร้านเวียดนาม เพราะมีแต่ภาษาเวียดนาม เราสั่งอะไรไม่เป็นสักอย่าง เลยได้แค่น้ำเปล่าติดไม้ติดมือมาหนึ่งขวดเท่านั้น

กลางคืนของเส้นทางที่ไปเวียงจันทน์นี่ช่างมืดเสียเหลือเกิน เส้นทางลัดเลาะไปตามแม่น้ำโขง ก่อนจะเลี้ยวซ้าย มุ่งหน้าไปที่ด้านน้ำแพว ชายแดนลาว-เวียดนาม ถนนค่อนข้างสลับซับซ้อนเนื่องจากรถผ่านป่าเขา ดีที่ท้องฟ้าเปิด ได้เห็นดาวสวยๆทอแสงเป็นประกาย เป็นภาพที่สวยงามมากครับ

วันที่ 3 – จันทร์ 21 พฤศจิกายน 2554

หลังจากเผลอหลับไป ก็ตื่นขึ้นมากลางดึก พบว่ารถจอดหยุดนิ่ง ตามที่หาข้อมูลมาคือ รถถึงด่านน้ำแพว ชายแดนลาว-เวียดนามแล้ว รอด่านเปิดตอนเช้า

ที่ด่านนี้มีบริการที่พักตอนกลางคืนด้วยนะครับ สำหรับคนที่ไม่ต้องการนอนบนรถก็สามารถมาพักที่ห้องพักได้ ค่าห้องพักน่าจะตกห้องละ 100 บาทนะครับ

แต่สำหรับเรา นอนบนรถได้ไม่มีปัญหาอยู่แล้ว แต่รู้สึกเมื่อย ผมเลยออกมายืดเส้นยืดสายที่ข้างล่างรถเสียหน่อย

สิ่งที่พบเจอก็คือ หมอกปริมาณมหาศาลครับ ที่นี่อากาศหนาวมาก คงเป็นเพราะเริ่มเข้าหน้าหนาวแล้ว มองไปไม่เจออะไรครับ เดินสำรวจไปก็เจอป้ายด่านครับ ตรงตามตำราเป๊ะ

แถมรถเรายังจอดเป็นคันหน้าสุดด้วย สมกับที่ออกรถเร็วจริงๆ แต่รถคันสีชมพู คู่ปรับเก่า ก็ไม่ยอมน้อยหน้าครับ มาจอดเทียบเคียงข้างๆเลย

ตีสี่แล้ว ด่านยังไม่เปิด ท้องเริ่มร้อง เลยตัดสินใจรวบรวมเงินกีบที่มีอยู่เข้าร้านอาหารที่เปิดอยู่ที่ด่าน สุดท้ายก็ไม่พ้นอาหารที่รสชาติถูกปากที่สุดแล้ว มาม่าคัพ นั่นเอง

เริ่มเช้า เห็นรถจอดเรียงราย

หมอกหนาจริงๆ

ที่พักที่พูดถึงครับ

ฝากท้องเรียบร้อย หยิบแปรงสีฟันลงมาแปรงที่ห้องน้ำใกล้ๆ มีก๊อกน้ำให้ครับ

เริ่มเช้าแล้ว เวียดนามรอเราอยู่ข้างหน้า อีกไม่นานแล้ว

ช่วงนี้ไม่มีรูปนะครับ เพราะเป็นด่าน ตม. เล่าเป็นร้อยแก้วเลยละกันนะครับ

พี่ไฮบอกเราว่า เอากระเป๋าเล็กลงมาเลย กระเป๋าใหญ่เอาไว้บนรถก่อนก็ได้ แล้วเอาพาสปอร์ตไปปั๊มที่ด่านลาว ตอนแรกเรายังมึนๆ จะให้เดินเข้าไปในด่านเลยหรอ แต่มาถึงขั้นนี้แล้ว บุกเลยละกัน

เข้าไปในด่านลาว สิ่งที่เจอก็คือ คนปริมาณมหาศาลครับ แต่ละคนหยิบพาสปอร์ตมาเป็นปึกๆ ไม่มีคิวใดๆทั้งสิ้น เราสังเกตสิ่งที่เค้าทำคือ วางพาสปอร์ตไว้หน้า ตม. เลย แล้วแต่ว่า ตม. จะอยากหยิบของคนไหนก็หยิบ ตอนแรกๆก็งงๆ ไม่รู้ว่าจะยื่นตรงไหน สุดท้าย เลยเอามั่ง วางไว้หน้า ตม. นี่แหละ

หลังจากนั้น ตม. ก็หยิบพาสปอร์ตของเราไป ก็ปล่อยให้เรายืนรอแบบงงๆต่อไป ไม่รู้ว่าจะรอรับที่ไหน แถมคนที่มุงอยู่หน้าเคาน์เตอร์ก็เยอะเหลือเกิน เราสังเกตว่า เจ้าหน้าที่จะคืนพาสปอร์ตมาเป็นปึกๆ แต่คนลาวคนเวียดนามที่นี่ก็ซื่อสัตย์นะครับ คนที่อยู่หน้าสุดก็รับมา แล้วพยายามประกาศหาเจ้าของให้ ของพวกเราก็เช่นกัน พอได้มาเค้าก็บอกว่า “คนไทยๆ” เราก็เข้าไปรับพาสปอร์ตคืน ใช้เวลาอยู่ตรงนี้นานอยู่เหมือนกัน

ที่ด่านตรงนี้ ถ้าเป็นวันเสาร์-อาทิตย์ ต้องเสียค่าล่วงเวลาประมาณ 10,000 กีบ หรือ 40 บาท แต่วันนี้วันจันทร์ ไม่ต้องเสียครับ

ส่วนรถที่ผ่านมาที่ด่าน ต้องเสียค่าธรรมเนียมครับ

พาสปอร์ตปั๊มออกจากลาวเรียบร้อย เราออกมาหารถไม่เจอ คาดว่ารถน่าจะข้ามไปเวียดนามแล้ว จากนี้ เราต้องเดินเท้าข้ามด่านเองครับ เดินฝ่าม่านหมอกเข้าไป เย็นสุดๆ

อุ่นใจมากครับ พี่ไฮปั๊มพาสปอร์ตเสร็จพร้อมๆกับเราพอดี เลยได้เดินจากด่านลาวไปยังด่านเวียดนามด้วยกัน พี่ไฮโทรศัพท์หาเพื่อนในเวียดนามด้วยครับ แสดงว่ามีสัญญาณโทรศัพท์แล้ว เวียดนามอีกไม่ไกล

พี่ไฮบอกว่า แต่ก่อนด่านลาวกับด่านเวียดนามอยู่ไม่ไกลกันเท่าไหร่ แต่ตอนนี้ ด่านเวียดนามย้ายไปไกลออกไปอีก ระยะทางก็ร่วมๆกิโลเมตรได้ ผ่านแม่น้ำสายเล็กๆมาแล้ว ก็เป็นแผ่นดินเวียดนามแล้วครับ

ดูทางได้จากแผนที่ครับ

เดินมาเรื่อยๆก็ถึงด่านตรวจคนเข้าเมืองเวียดนาม ด่านที่นี่ใหญ่กว่าที่ด่านลาว สิ่งที่เราเห็นตรงหน้าคือสัมภาระของเราที่กองรวมๆกับของคนอื่นๆ หน้าที่ของเราคือ ต้องเอากระเป๋าเหล่านี้แหละครับไปใส่เครื่องสแกน พอผ่านแล้วก็เดินหน้าต่อไปที่ ตม. เวียดนาม เพื่อยื่นพาสปอร์ตให้ปั๊ม ที่นี่ไม่วุ่นวายเหมือนที่ด่านลาวครับ แต่ที่แปลกคือ ไม่ต้องกรอกใบ immigration ใดๆเลยครับ ไม่แน่ใจว่าเวียดนามเปลี่ยนนโยบายรึเปล่า

เสร็จขั้นตอนทุกอย่าง เราก็พบรถของเราจอดรออยู่ที่ลานจอดรถครับ

อากาศตอนนี้แม้จะ 8 โมงกว่าๆแล้วก็ยังเย็นอยู่ครับ รอเวลาขึ้นรถอย่างเดียวเลย ช่วงนี้ก็เอาเงินกีบ เงินดอลล่าร์ที่มีอยู่กับตัว ไปแลกเป็นเงินดองครับ

รอไม่นาน รถก็ออกครับ สิ่งแรกที่ทำคือซุกใต้ผ้าห่มนั่นเอง

ซินจ่าว! เวียดนาม

ตอนนี้ ตะวันขึ้นจากขอบฟ้าแล้ว ทุกคนดูตื่นครับ ทำให้เสียงในรถกลับมาคึกคักอีกครั้ง เริ่มมีคนหันมาคุยกับเรา

ไม่น่าเชื่อว่าในรถนี้มีคนพูดภาษาไทยได้เยอะเลยครับ ถึงไม่ใช่ภาษาไทยก็เป็นภาษาลาวที่เราเข้าใจกันดี ทำให้ที่เราเคยกลัวๆตอนอยู่บนรถเวียดนาม รู้สึกสบายใจขึ้นมากเลยครับ

โดยเฉพาะคุณยายชาวเวียดคนหนึ่ง เล่าให้ฟังว่า ที่ยายพูดไทยได้เพราะปกติยายอยู่แถวๆลาดพร้าว พอดีตอนนั้นน้ำท่วม เลยต้องกลับบ้านที่ฮานอย ก็เลยพูดภาษาไทยได้คล่องเลยครับ คุณยายอายุเยอะแล้วนะครับ ผมจำตัวเลขไม่ได้ แต่ยังแข็งแรงอยู่เลยครับ

บรรยากาศระหว่างทางจากชายแดนไปฮานอย 1

บรรยากาศระหว่างทางจากชายแดนไปฮานอย 2

บรรยากาศระหว่างทางจากชายแดนไปฮานอย 3

เหตุการณ์ระทึกขวัญเกิดขึ้นอีกแล้ว

ออกจากชายแดนมาได้สักพัก จู่ๆรถก็เลี้ยวเข้าสถานีตำรวจ ถึงตอนนี้ เราเริ่มหวั่นๆ ไม่รู้ว่าเขาจะตรวจอะไร คนในรถเริ่มพูดจาเสียงดัง เหมือนกับเกิดเรื่องขึ้น

จากนั้นก็เริ่มมีคนลงจากรถไปหาตำรวจ ประมาณสัก 10 คนได้ พวกเราฟังไม่รู้เรื่อง แต่จากสีหน้าและท่าทางน่าจะเป็นเรื่องซีเรียสทีเดียว เราไม่กล้าถามครับว่าเรื่องอะไร ไม่กล้าถ่ายรูปด้วย ไม่รู้จะเกิดอะไรขึ้นในภายภาคหน้า เลยจัดการ นอนซะเลย ฮา

ผ่านไปชั่วโมงครึ่ง เรื่องทุกอย่างก็เหมือนจะคลี่คลาย คนเริ่มขึ้นมาบนรถ แต่ยังมีปากเสียงกันอยู่บ้าง รู้สึกโชคดีจังที่ฟังไม่ออก ไม่งั้นคงเครียดกว่านี้แน่นอน ฮา

ล้อรถหมุน เริ่มเดินทางต่อ ตอนนี้รู้สึกโล่งไปเยอะเลยครับ

ได้เวลาเที่ยงๆ ก็ถึงเวลาอาหารเที่ยง รถก็มาจอดอยู่ที่หน้าร้านอาหารแห่งหนึ่ง เราทำใจไว้แล้วล่ะครับว่า ไม่น่าจะกินอะไรได้มาก คงหาอาหารง่ายๆกินแล้วค่อยไปลุยที่ฮานอยทีเดียวเลย

แต่แล้ว คุณยายก็เข้ามาบอกกับพวกเราว่า “สั่งอะไรกันหรือยัง ถ้ายังไม่สั่ง เดี๋ยวยายสั่งให้นะ” สิ้นเสียงนั้น เรารีบตกลงทันทีเลยครับ ซึ้งใจน้ำใจของคุณยายมากๆ แน่นอนว่าต้องดีกว่ากินอาหารรองท้องเป็นไหนๆครับ

คุณยายยังถามต่อด้วยครับว่า กินอาหารทะเลได้มั้ย ดูคุณยายจะเป็นห่วงและเอ็นดูพวกเรามากครับ พวกเราขอบคุณมากจริงๆและจะไม่ลืมคุณยายเลย

ไม่ใช่แค่คุณยายเท่านั้นครับ ระหว่างที่เรานั่งรออาหารอยู่นั้น ชายเวียดนามอีกคนที่พอจะพูดไทยได้ก็เข้ามาถามเราอีกว่า สั่งอะไรหรือยัง เสนอตัวจะสั่งให้ด้วยครับ

และพี่ไฮ ก็เช่นกันครับ เข้ามาถามพวกเราว่าสั่งอาหารหรือยังด้วยครับ

รถคันนี้ ถึงแม้จะเต็มไปด้วยภาษาที่เราไม่เข้าใจ วัฒนธรรมที่แตกต่าง แต่สิ่งที่ผมได้เห็นและจดจำไว้ไม่ลืมเลยคือ คนเวียดนามมีน้ำใจมากครับ

แอ่น แอน แอ๊น!
อาหารที่คุณยายสั่งมาให้พวกเรามาถึงแล้ว

นี่เป็นเปาะเปี๊ยะญวนครับ

ข้างในเป็นไส้ผักครับ

นี่คือกองทัพปลาหมึก

ส่วนนี้คือปลาตัวโตๆ

คนเวียดนามกินผักกันเยอะมากครับ เครื่องเคียงของเรามีแต่ผักทั้งนั้น
สรุปราคาค่าเสียหายวันนี้ 150,000 ดอง หรือตกประมาณคนละ 75 บาทเท่านั้น ถูกมากๆ

อิ่มท้องแล้ว รถก็ออกเดินทางกันต่อ ก่อนออกเดินทาง เห็นรถบรรทุกจอดอยู่ข้างๆ ตอนแรกก็ไม่ได้คิดอะไร แต่พอมองดีๆไปที่ใต้ท้องรถ โอ้แม่เจ้า! แมวทั้งนั้นเลยครับ

ไม่รู้เหมือนกันว่าทำไมเจ้าเหมียวพวกนี้ถึงได้มาอยู่รวมกัน ณ ตรงนี้ ไม่รู้ว่าชะตากรรมข้างหน้าจะเป็นอย่างไร ก็ได้แต่ภาวนาให้แมวเหมียวพวกนี้อยู่รอดปลอดภัยล่ะครับ

รถบัสขับเคลื่อนผ่านหมู่บ้าน ผ่านแม่น้ำ ผ่านทุ่งนา ผ่านภูเขา ผ่านเมืองน้อยใหญ่ มีฝนตกลงมาด้วยครับ

บรรยากาศระหว่างทางไปฮานอย 1

บรรยากาศระหว่างทางไปฮานอย 2

บรรยากาศระหว่างทางไปฮานอย 3

ถึงเมืองวินห์ครับ

วินห์ 2

วินห์ 3

เป็นเมืองใหญ่ทีเดียว เห็นได้จากการมีบิ๊กซีครับ ฮา

รถออกเดินทางต่อ ผมสังเกตว่ารถนี้มีการขนสินค้าจากลาวมาด้วยครับ เพราะบางเมือง รถจะแวะเอาของลงด้วยครับ

แล้วรถก็มาถึงเมือง Thanh Hoa

คนบนรถลงที่เมืองนี้กันเยอะมากครับ รวมถึงพี่ไฮของเราด้วย

เราใจหายอยู่พอสมควรครับ เพราะยังไม่ถึงฮานอยเลย พี่ไฮก็ลงแล้ว เราไม่รู้จะปรึกษาใครจริงๆ มองไปรอบๆเลยโล่งใจครับ คุณยายคนนั้นยังอยู่กับเรา

ก่อนไป พี่ไฮบอกเราว่าเหลืออีก 160 กิโลเมตรก็ถึงฮานอยแล้ว

เราก็แยกกับพี่ไฮตรงนั้นครับ ขอบคุณพี่ไฮจริงๆครับที่ช่วยแนะนำและช่วยเหลือพวกเราหลายอย่าง เสียดายที่ผมยังไม่ได้ซื้อซิมเวียดนาม เลยไม่ได้แลกเบอร์กันครับ

ที่นอนบนรถโล่งลงไปเยอะครับ

แล้วเราก็ออกเดินทางต่อครับ ตะวันเริ่มลับขอบฟ้า เราสังเกตเห็นป้ายจราจรที่มีคำว่า “ฮานอย” เพียงเท่านี้ก็ชื้นใจมากแล้วครับ

ผมสังเกตอยู่อย่างหนึ่งสำหรับการขับรถในเวียดนาม ถนนที่นี่จะแคบ ทำให้รถจักรยาน รถมอเตอร์ไซด์จะมาวิ่งกันที่กลางถนน และจะหลบเฉพาะมีรถยนต์ รถบัส หรือรถบรรทุกมาเท่านั้น

ถามว่าเขารู้ได้อย่างไรน่ะหรือครับว่ารถมา รถก็จะบีบแตรให้สัญญาณน่ะสิครับ ทำนองว่า หลบหน่อยจ้าๆ รถก็หลบกันโดยดีครับ

แรกๆผมก็รู้สึกหงุดหงิดเล็กน้อยที่ทำไมต้องบีบแตรกันตลอดเวลา พอสังเกตถนนหนทาง การขับขี่ก็ถึงบางอ้อเลยครับ

นอกจากนี้แล้ว ถนนของเขายังเป็นถนนแบบ 2 เลน ทำให้การแซงทำไม่ได้ง่ายๆเท่าไหร่ แต่รถบัสของเรานี่สุดยอดครับ แซงเป็นว่าเล่นเลย ผมสังเกตว่าเวลาที่รถแซงนั้น รถจะบีบแตรค้างไว้จนกว่าจะพ้นหรือไม่ก็แซงเสร็จ ประมาณว่าส่งสัญญาณบอกรถคันที่แซงว่า อย่าข้ามเลนมานะ หรืออย่าเพิ่งเร่งนะ เพราะกำลังแซงอยู่ ทำนองนี้ครับ

มองๆไปก็หวาดเสียวอยู่เหมือนกัน โดยเฉพาะเวลาที่มีรถสวนมา แต่คนขับก็หลบได้ตลอดเลยครับ ถือเป็นสิ่งมหัศจรรย์อย่างหนึ่งของเวียดนามเลยนะ ในสายตาของผม

ตะวันลับขอบฟ้าไปแล้ว โลกเข้าสู่ยามราตรี แต่เรายังไม่ถึงฮานอย เพราะเราเสียเวลาที่สถานีตำรวจไปพอสมควร ที่ถามมาเขาบอกว่าจะถึงประมาณ 5 โมงครึ่ง (เย็น) แต่เราดูนาฬิกา จะ 2 ทุ่มแล้ว ยังไม่ถึงสักที นั่งๆนอนๆไปเรื่อยๆ ในที่สุด รถก็เลี้ยวมาถึงสถานีปลายทางครับ แล้วรถก็ปล่อยพวกเราลง พร้อมกับกระเป๋าสัมภาระ เวลา 2 ทุ่มครึ่งโดยประมาณ รวมเวลาเดินทางทั้งสิ้น 26 ชั่วโมง!

อึ้งสิครับ! เพราะภาพของสถานีที่ผมเห็น ไม่ตรงกับที่ผมหาข้อมูลมาเลยแม้แต่น้อย ผมเข้าใจว่ารถจะมาจอดที่สถานี Ben Xe Giap Bat และเราสามารถนั่งรถเมล์สาย 3 ไปถึงสถานีรถไฟฮานอยได้ สอบถามเค้าแล้ว เค้าบอกว่าเป็นสถานี Bến xe Nước ngầm‎ ตายล่ะหว่า ทำไงดีๆ

แผนที่เราวางไว้ตอนแรกคือ จะนั่งรถเมล์สาย 3 ไปที่สถานีรถไฟฮานอยก่อนเพื่อซื้อตั๋วรถไฟไปกลับซาปา เพราะได้ยินว่า ซื้อที่สถานีรถไฟจะได้ราคาถูกกว่าซื้อกับเอเยนต์ แม้ว่าโอกาสจะมีตั๋วให้เราน้อย (เพราะโควตาตั๋วไปอยู่ที่เอเยนต์เกือบหมดแล้ว) แต่ก็น่าลองดูเหมือนกัน ถ้าไม่มีค่อยซื้อกับเอเยนต์ แต่แผนนี้ต้องล้มเลิกครับ เพราะเรามาถึงช้า และสถานีรถไฟมีโอกาสปิดไปก่อน เราก็เลยเปลี่ยนใจจะไปย่าน Old Quarter แล้วหาตั๋วกับเอเยนต์โดยตรงเลยดีกว่า

ในตอนที่เรากำลังหาทางตั้งตัวอยู่นั้น คุณยาย กับคนขับรถก็เข้ามาถาม ว่าจะไปไหนต่อ เราบอกจะเข้าเมืองไป คุณยายก็ถามต่อว่าจะไปยังไง ตอนนั้นผมคิดออกอย่างเดียวเลยคือ Taxi ก็เลยบอกคุณยายไปอย่างนั้น

คุณยายบอกว่า ไป Taxi ไม่น่าจะเป็นทางเลือกที่ดี อาจจะโดนขับวนได้ เพราะเราไม่รู้ทาง ก็เลยพยายามหาทางช่วย คุณยายเลยไปคุยกับคนขับรถบัส และมีหลายๆคนพยายามเข้ามาช่วย ทั้งคนขับรถบัส(พูดภาษาลาวได้ เป็นคนเดียวกับที่เสนอขายตั๋วให้กับเรานั่นแหละครับ) รวมทั้งคุณลุงที่นั่งอยู่ข้างๆผมมาตลอดทาง (ผมไม่รู้เลยว่าคุณลุงพูดภาษาไทยได้ด้วย เข้าใจว่าแกพูดภาษาเวียดนามอย่างเดียวมาตลอด

พยายามสื่อสารด้วยภาษามือ ภาษาอังกฤษ อยู่นาน สรุปได้ความว่า เพื่อนของคนขับจะมารับสินค้าที่ขนส่งมากับรถไปส่งในตัวเมืองพอดี จะติดรถไปกับรถขนสินค้ามั้ย คนขับรถสินค้าขอค่ารถ 200,000 ดอง (300 บาท) โอเคมั้ย? ผมเดาว่าถ้านั่ง Taxi ไปก็น่าจะประมาณนี้ เพราะสถานีนี้อยู่ไกลจากตัวเมืองออกไปมากกว่าสถานี Ben Xe Giap Bat แน่นอน ที่สำคัญ เราไปถึงปลายทางแบบปลอดภัยแน่ จึงตอบรับไป คุณยายบอกว่า อดทนหน่อยนะลูก ปลอดภัยแน่นอน ตอนนั้นถ้าไม่ได้คุณยายช่วยก็แย่เหมือนกันครับ ขอบคุณคุณยายมากครับ

อ้อ ตอนแรกผมบอกเขาว่าจะไป Old Quarter ปรากฏว่า เขาไม่รู้จักครับ ผมเลยบอกว่า “โฝโก่ๆ” เขาก็ร้องอ้อทันที แล้วถามต่อว่า จะไปตรงไหนของโฝโก่ล่ะ ผมก็ตอบไม่ถูก เพราะว่าตอนนั้นยังไม่เลือกโรงแรมที่จะไปพักเลย ที่คิดไว้คือจะไปดู Prince 57 ก่อน เลยบอกชื่อถนนไปว่าเป็นถนน Hang Be คนขับก็โอเค ตกลง เข้าใจ

ประสบการณ์ติดรถขนของเข้าเมือง ครั้งนี้คงเป็นครั้งแรกในชีวิตล่ะครับ

เตรียมตัวรอขึ้นรถ ระหว่างนี้ ต้องรอให้คนขับรถสินค้าถ่ายของจากรถบัสเสร็จเสียก่อน ใช้เวลาอยู่พอสมควรเหมือนกัน ระหว่างนั้น ผมก็สังเกตเห็นว่า รถบัสจากเวียงจันทน์ก็มีอยู่หลายขบวนเหมือนกัน รวมถึงรถบัสนอนสีแดงที่เป็นเตียงสองชั้น ที่น่าจะเป็นของคนลาวด้วย รถคันนี้ไม่ได้วิ่งวันที่เราซื้อตั๋วครับ เราเลยไม่ได้เจอ

จากนั้น คนขับก็บอกขึ้นรถ

ด้วยความซื่อของผม ที่คุณยายเคยบอกว่า ให้อดทนหน่อย ผมก็เข้าใจสิครับว่า คงต้องนั่งอยู่กับกองทัพสินค้าด้านหลัง ผมก็เลยเริ่มปีนขึ้นไป

คนขับก็ตกใจใหญ่ บอกว่า ไม่ใช่ๆ ให้ไปข้างหน้า

ฮาสิครับ งานนี้

ที่คนขับให้เราติดรถไปก็คือ ไปนั่งข้างหน้าครับ เบียดๆกันหน่อย อ๋อ... ที่คุณยายบอกว่าลำบาก หมายถึงอย่างนี้นี่เอง หน้าแตกเลยเรา

เวลาตอนนั้น 3 ทุ่มครึ่งครับ รถออกวิ่งไปที่โฝโก่

ฮานอยภาพแรกของผมไม่เหมือนที่คิดเลยครับ ตอนแรกเข้าใจว่าถนนหนทางจะเป็นแบบย่าน Old Quarter ไปซะหมด จริงๆแล้วไม่ใช่เลยครับ ถนนกว้างกว่าที่คิด และเห็นตึกใหญ่ๆอยู่มากมายเหมือนกัน มองดูก็คล้ายๆกับปริมณฑลของกรุงเทพฯเหมือนกันนะครับ แต่สิ่งที่แตกต่างอย่างเห็นได้ชัดคือ กองทัพมอเตอร์ไซค์ครับ สมกับที่ขึ้นชื่อเรื่องนี้จริงๆ

รถจอดเอาของลงที่ร้านเล็กน้อย ให้เราได้ยืดเส้นยืดสาย

คันนี้ล่ะครับ พาเราเข้าเมือง

จากนั้น ก็วิ่งไปเรื่อยๆ เราไม่รู้หรอกครับว่าอยู่ตรงส่วนไหนของโลก จนกระทั่งคนขับขับมาเลียบทะเลสาบฮว่านเกี๋ยม หรืออีกชื่อหนึ่งคือ ทะเลสาบคืนดาบ เราก็หยิบแผนที่ขึ้นมาดูทันทีครับ เพราะเราจะถึง Old Quarter แล้ว แต่ดูได้ไม่นาน คนขับก็จอดครับ บอกว่า ถึงแล้ว Hang Be

อึ้งสิครับ อยู่ส่วนไหนของโลกก็ไม่รู้ ตอนนั้นก็ดึกมาแล้วด้วย เลยสี่ทุ่มมาแล้วครับ Prince 57 ของเราอยู่ไหนล่ะ งานนี้???

มาฮานอยคราวนี้ เราไม่ได้จองโรงแรมมาครับ เรากะจะ Walk in เพราะคิดว่า ราคาใน internet น่าจะสูงกว่าราคาจริงอยู่พอสมควร ราคาจริงน่าจะต่อรองได้ด้วยซ้ำ ก่อนหน้านี้ก็ไม่คิดว่ารถจะมาถึงดึกขนาดนี้ ก็เลยไม่ได้จองไว้

เดินไปเดินมา เราเจอป้ายบอกทางครับว่า Prince 57 ไปทางนี้ แล้วก็ชี้เข้าไปในซอยแคบๆ ถึงเวลานั้น ในบ้านเมืองที่เราไม่รู้จักมักคุ้น ผมไม่ลังเลเลยว่า หาที่อื่นดีกว่า

มาตามติดครับ

ทันทีที่เราตกลงกันว่าจะไปเดินหาที่อื่นนั้น เราอยู่กันที่หน้าโรงแรมแห่งหนึ่งครับ ชื่อ Rising Dragon สภาพภายในดูดีอยู่เหมือนกัน ตรวจดูแล้ว ไม่อยู่ใน List ของโรงแรมที่เราสนใจ แต่อยากเดินเข้าไปสำรวจถามราคาดู เอาฤกษ์เอาชัยเสียหน่อย ไหนๆก็มาถึงแล้ว

ที่เราตั้งใจไว้คือ ที่พักควรจะมี package tour เสนอให้เราด้วย ถ้าที่พักกับ package tour ราคาโอเค เราก็จะตอบตกลงทันที เราตั้งราคางบห้องพักไว้ที่คืนละ 24 เหรียญ ไม่รวมอาหารเช้าครับ (เพราะมาอยู่ย่านนี้แล้ว คิดว่าน่าจะหาของกินได้ไม่ยาก)

“Good evening, can I help you?”

เสียงของ Receptionist พูดภาษาอังกฤษกับเราด้วยน้ำเสียงแผ่วเบา แต่ฟังดูสุภาพ เข้าใจง่าย Receptionist บอกเราว่า ห้องพักห้อง 3 คน ราคา 30 เหรียญ รวมอาหารเช้า ด้วยความเหนื่อยล้าในตอนนั้น และได้ยินว่ารวมอาหารเช้าแล้วด้วย ราคาไม่หนีไปจากที่เราตั้งไว้มาก เราตอบตกลงทันทีเลยครับ!

อยากจะบอกว่า เราโชคดีมากครับที่มาพักกับ Rising Dragon ถามว่าโชคดียังไง ผมจะเฉลยในตอนหลังๆนะครับ

เราถามถึงทัวร์ฮาลองเบย์แบบ One Day Trip สำหรับพรุ่งนี้ด้วย Receptionist เสนอเราว่า 30 เหรียญต่อคน หากจะพายเรือคายัคด้วย จ่ายเพิ่มคนละ 2 เหรียญ เราเลยบอกไปว่า ขอคิดดูก่อนละกัน แต่ห้องพักนี่ ขอพักที่นี่แน่ๆ

กระเป๋าของพวกเราก็ไปที่ห้องพักทันที พร้อมกับสภาพร่างกายที่เหนื่อยล้าเต็มทีของพวกเราก็ไปที่นั่นด้วย (ทั้งที่กินๆนอนๆมาทั้งวัน ฮา)

พอเข้าห้องได้สักพัก พนักงานขอพาสปอร์ตของเราไปสแกน และนำขึ้นมาส่ง เลยได้รู้ว่า ค่าห้องจ่ายตอน check-out ครับ จากนั้น Receptionist ก็โทรขึ้นมาถามเราว่า จะซื้อทัวร์ฮาลองเบย์มั้ย?

เท่าที่อ่านรีวิวมา เรารู้ว่าราคาควรจะอยู่ที่ 20 เหรียญ แต่ไม่รู้ว่าราคานี้นานหรือยัง และเพื่อนก็บอกว่า บางทีทัวร์ถูก แต่อาหารไม่ค่อยดีนะครับ ราคา 30 เหรียญที่ Receptionist บอกว่าเป็น Sea food ก็น่าจะรับประกันว่าดีอยู่เหมือนกัน เราเลยตอบตกลงไป แต่ไม่เอาเรือคายัค เพราะมีคนหนึ่งว่ายน้ำไม่เป็น รวมทั้งขี้เกียจพายด้วยแหละ ฮา

ห้องน้ำสะอาดมั้ยครับ

แต่ภารกิจวันนี้ของเรายังไม่เสร็จสิ้นครับ เราต้องออกไปหาข้าวเย็นและรีบหาตั๋วรถไฟไปซาปา หลังจากที่เราเห็นแล้วว่า ทัวร์ฮาลองเบย์ของที่นี่ค่อนข้างแพง เลยอยากจะขอเดินดูตามเอเยนต์ย่านนี้ดูก่อน ไหนๆก็มาถึงแหล่งแล้ว และเราก็ไม่รีบ เพราะจะเดินทางวันมะรืน หากไม่มีก็มาซื้อพรุ่งนี้ได้ เรากะประมาณราคาตั๋วรถไฟไปกลับฮานอย-ลาวไก Soft Sleeper ที่เรายอมรับได้อยู่ที่ 50-60 เหรียญครับ

ตอนนั้นก็ราว 5 ทุ่มแล้วครับ ปรากฏว่า เอเยนต์ทัวร์ต่างก็ปิดบริการไปกันหมดแล้ว เรามีทางเลือกไม่มาก ไปเจออยู่ที่หนึ่ง ชื่อ Friendly Travel ตรงถนน Ma May ที่ยังเปิดอยู่ เราก็ตรงเข้าถามทันที ได้ความมาว่า ตั๋วไปกลับที่ว่าราคา 52 เหรียญ รวมกับ Commission ที่ขอคิดเพิ่มอีก 1 เหรียญ เป็นคนละ 53 เหรียญครับ หลังจากที่เราถามให้ชัดเจนแล้วว่า ไปกลับเป็น Soft Sleeper ทั้งหมดนะ เช็ครอบเวลาแล้ว เราก็ตกลงซื้อครับ

ฟังดูใจง่ายไปหน่อย แต่ดูจากความเป็นกันเองของพนักงานทั้งสองแล้ว ดูเป็นกันเองมากครับ เราก็ไม่คิดมากเลยครับ คนขายบอกให้เรามารับตั๋ววันพรุ่งนี้ตอนเย็นหลังจากที่รู้ว่าเราจะกลับจากฮาลองเบย์ตอนเย็นครับ

ซื้อตั๋วซาปาเสร็จ สบายใจแล้ว เริ่มออกหาที่ฝากท้อง แต่แหม เอเยนต์ทัวร์ยังหายากขนาดนี้ ร้านอาหายิ่งหายากเข้าไปใหญ่สิครับ ที่มีก็เป็นร้านที่เปิดดึกๆหน่อย แต่เราไม่รู้ว่าอาหารอะไรเลยไม่กล้าเข้าไป กลัวจะเจอเนื้อเอ๋งเข้าให้สิครับ

สุดท้าย เราเลยลงเอยที่การเข้าไปซื้อบะหมี่กึ่งสำเร็จรูปที่ร้านสะดวกซื้อแห่งหนึ่งกลับไปที่โรงแรมครับ เอาตัวรอดวันนี้ไปก่อน เพราะดึกมากแล้ว

ฝากท้องกับบะหมี่ฮานอยเรียบร้อย ก็ปิดวันนี้ด้วยความเหน็ดเหนื่อยครับ ฮานอยคืนแรก มึนจริงๆ พบกันใหม่ตอนหน้าครับ

เขียนได้สนุกมากเลยครับ ยังไงจะติดตามตอนต่อไปนะครับ ^^

ระทึกใจตลอดเลยค่ะ แหมนี่ถ้ายังเป็นวัยรุ่นแบบจขกทและเพื่อนๆ ก็อยากจะไปลุยแบบนี้บ้าง สุดยอดจริงๆเลยค่ะ ชอบๆ จะติดตามจนถึงฮ่องกงนะคะ

อ่านแล้วบอกได้ 4 คำ

ทริป น้อง โหด มาก

ตามมาอย่างรวดเร็วจะได้ไม่ขาดตอนครับ จะพูดประโยคเหมือนคห.ด้านบนเลยว่า ทริปนี้แบบนี้โหดมาก


รอชมต่อตอนหน้านะครับ น่าจะมันส์ไม่แพ้กันใช่มั้ย อิ.อิ.

สุดยอด ๐__๐
งานนี้คงต้องขอเกาะกระเป๋าตามไปด้วย อิอิ

ใจถึงมากๆครับ มีเพื่อนดีก็แบบนี้

ตามไปเที่ยวด้วยคนครับ

ที่พักที่นี่บริการดีมากครับ ทำเลก็เยี่ยม

จนท.เป็นมิตรสุดๆ

ไปพักมาเมื่อเมษา

รอติดตาม...สนุกดีครับ

สนุกมากเลยครับ ถึงไหนถึงกันมาก

โรงแรมดูดีนะครับ...

สุดยอดเลยครับ

  ตามมาด้วยคนคับ สนุกดีมีสาระคับ 

ติดตามค่ะ ท่าทางน่าสนุกมาก ถ้าพี่ยังเป็น นศ. อยู่ก็อยากจะทำแบบนี้บ้าง 

สนุกมากครับบบบบบบบบบบ

รอติดตามชมตอนต่อไปครับ : )

โหดจิงๆ ครับ มีลุ้นระทึกอยู่ตลอดๆ. ขอเกาะเป้ไปฮ่องก่องเส้นทางนี้ด้วยครับ

ตามอ่าน

นึกว่า ตัวเอง 17  อีกครั้ง


สนุกมาก  ชอบชอบ

ขอนำไปแชร์นะครับ ตามหลังไมค์ที่บอกไปนะครับ

น่าสนุกมาก ^^

จะรอชมทริปโหดๆ ไปฮ่องกงครับ

ทริปนี้คงโหดน้อยลงถ้าเลือกบิน กรุงเทพ ฮานอย  
ถ้าได้โปรหางแดงชนิดแรงๆ หน่อยราคาไม่ถึงสองพันบาทด้วย

ทริปแบบนี้แหละครับที่ถวิลหา ^^

สุดยอดอะ เก่งมาก

ไม่ลองชิมซะหน่อยหล่ะครับ  เนื้อเอ๊ง  รึไม่บางทีก็เจอเนื้อ เหมี๊ยวๆ ที่อยู่ตรงรถบรรทุกที่เจอก่อนหน้านี้ก็ได้น่ะ แหะแหะ
รอชมน่ะครับ

ตามไปด้วยคนคร้าบบ

ติดตามตอนต่อไปนะคะ เป็นทริปที่น่าลอกการบ้านมากๆ คงจะมันส์น่าดู

ตามมาจากตอนที่แล้ว สนุกมากๆครับ

อยากจะบอกว่า ต่อให้พี่อายุเท่าน้อง พี่ยังไม่สามารถเลยนะ จริงๆ

น้องผู้หญิงก็เก่งกันมากๆ นับถือครับ

อืม ... เสียดาย ตอนหนุ่มๆไม่ได้ไปแบบนี้ ...

แต่ไปตอนแก่ ก้อได้ ฟ่ะ ... (จาไหวมั้ยว่ะเนี่ย ... กรู)

เดี๋ยวไปชวนเพื่อนร่วมรุ่น ไปด้วย ดีกว่า เพราะทัวร์แบบนี้ เมียไม่เอาด้วยแน่ ... อิอิอิ

ขอบใจ คุณน้อง จขกท. มาก ที่พาลุยให้ดูเป็นตัวอย่าง ... อิอิอิ

ขอบคุณสำหรับกระทู้สนุกๆครับ จะติดตามครับ :)

เจ๋งสุด ๆ  ติดตามต่อนะคะ

รออยู่นะค๊า มาเร็วๆๆๆๆๆ

ตามมาชมต่อจ้า ถ้ามีโอกาสจะไปตามรอยน้องบ้าง

เล่าเรื่องได้สนุกครับ.  เดี่ยวตอนเย็นจะกลับมาอ่านต่อนะครับ

ปีที่แล้วตอนสงกรานต์ผมก็เคยนั่งรถทัวร์เวียงจันทร์ ฮานอยเหมืิอนกัน.  

นึกถึงภาพวันเก่าๆได้ดีเลยครับ

ตามต่อจ้า

รออ่านต่อๆๆๆๆ

ตามมาเก็บข้อมูลครับ อยากไปแบบนี้มานานแล้ว ขอบคุณสำหรับข้อมูลดีๆ น่ะครับ

มาตามอ่านต่อครับ เมื่อไรตอนต่อไปมาครับ

ขอบคุณทุกคนที่ติดตามนะครับ

พบกับตอนหน้าได้ที่นี่ครับ
http://www.pantip.com/cafe/blueplanet/topic/E11439410/E11439410.html

ยิ่งอ่านยิ่งสนุก ใช้คำง่ายๆ สื่อสารง่ายๆ ผ่านเรื่องราวจริง

รออ่านตอนต่อไป

ชอบครับ
เป็นการเดินทางในฝันของใคร ๆ หลายคนเลยครับแบบนี้

ตามไปด้วยคนค่าาาา:-)

สนุกมากค่ะ  ตามไปชมอีก