ความเดิม

ทริปนั่งรถบัส รถไฟ จากกรุงเทพฯ ปลายทางที่ฮ่องกงของผมเริ่มต้นเมื่อตอนเย็นของวันเสาร์ที่ 19 พฤศจิกายน 2554
ผ่านเวียงจันทน์ ฮานอย ฮาลองเบย์ ซาปา หนานหนิง กุ้ยหลิน กวางโจว เซินเจิ้น จนถึงปลายทางที่ฮ่องกงครับ

____________________________________

ติดตามตอนก่อนหน้านี้ได้ที่นี่ครับ

นั่งรถบัส-ขึ้นรถไฟ-ไปฮ่องกง! 01 หมอชิต เวียงจันทน์
http://www.pantip.com/cafe/blueplanet/topic/E11434910/E11434910.html

นั่งรถบัส-ขึ้นรถไฟ-ไปฮ่องกง! 02 เวียงจันทน์ถึงฮานอย รถบัส 26 ชั่วโมง
http://www.pantip.com/cafe/blueplanet/topic/E11435357/E11435357.html

นั่งรถบัส-ขึ้นรถไฟ-ไปฮ่องกง! 03 ฮาลองเบย์ เย็นสุดใจ
http://www.pantip.com/cafe/blueplanet/topic/E11439410/E11439410.html

นั่งรถบัส-ขึ้นรถไฟ-ไปฮ่องกง! 04 สองเท้าก้าวเดิน หนึ่งวันในฮานอย
http://www.pantip.com/cafe/blueplanet/topic/E11442274/E11442274.html

วันที่ 6 – พฤหัสบดี 24 พฤศจิกายน 2554

จากความล้าของเมื่อวานนี้ ทำให้ผมนอนหลับสนิทแน่นิ่งไม่รู้สึกตัวใดๆ

เช่นเดียวกับคนอื่นๆครับ แม้แต่หนุ่มอังกฤษที่อยู่ในห้องเดียวกัน

เราวางแผนว่าจะอยู่ที่ซาปาในคืนนี้ครับ พักที่ซาปาแค่คืนเดียว ส่วนคืนพรุ่งนี้ก็จะกลับฮานอยแล้วด้วยรถไฟนอนแบบเดียวกันนี้ จะถึงฮานอยเช้าของวันเสาร์พอดี

ตอนตีห้า ทุกคนก็ตื่นด้วยเสียงเคาะประตูครับ เหมือนกับเป็นเสียงเคาะของเจ้าหน้าที่รถไฟว่า ถึงสถานีปลายทางแล้ว

ตามมาด้วยเสียงเคาะหน้าต่าง ของหนุ่มฮอลแลนด์ครับ ดูเหมือนสีหน้าจะสดชื่น เบิกบาน อารมณ์ดีตามสไตล์ของเขาครับ

แน่นอนครับ ที่นี่ ลาวไก

เราทุกคนรีบตื่นแล้วลุกมาเก็บของทันทีครับ หนุ่มอังกฤษเก็บเสร็จก่อนเราเลยโบกมือลากันตรงนี้ น่าเสียดายอีกแล้วที่ไม่ได้ถ่ายรูปหรือแม้แต่แลกข้อมูลติดต่อกัน หวังว่าโอกาสหน้าจะได้เจอกันนะครับ
ในช่วงที่เก็บของอยู่นั้น ก็มีคนขึ้นมาบนรถ ท่าทางไม่ใช่เจ้าหน้าที่รถไฟ มาถามเราว่า จะไปซาปามั้ย ผมล่ะทึ่งเลย ไม่เชื่อว่านายหน้ารถตู้จะมาบุกถึงขบวนรถอย่างนี้ เลยลองถามราคาไป เขาก็บอก 40,000 ดอง แพงกว่าราคาที่หามาคือ 35,000 ดองครับ แต่ที่เราปฏิเสธไปก่อนเพราะอยากจะทานข้าวเช้าที่แถวๆสถานีรถไฟก่อน แล้วค่อยออกเดินทางต่อไปยังซาปาครับ

อากาศที่สถานีรถไฟลาวไก ตอนตีห้า เย็นทีเดียว เลยต้องเริ่มพึ่งเสื้อกันหนาวแล้ว

ลงจากสถานีรถไฟไป เจ้าหน้าที่ก็เก็บตั๋วของพวกเราไป โชคดีที่ถ่ายรูปเอาไว้แล้ว เสียดายที่กะจะเก็บไว้เป็นที่ระลึกแท้ๆ

ที่สถานีรถไฟลาวไกเต็มไปด้วยกองทัพของนายหน้ารถตู้ครับ ผมเห็นมีป้ายหนึ่งบอกไว้ว่า รถมินิบัสไปซาปา 40,000 ดอง (60 บาท) เขียนไว้ชัดเจนเลย เลยคิดในใจว่า ราคาคงขึ้นแล้ว จากภาวะเงินเฟ้อนั่นเอง แต่เราก็ยังลุยปฏิเสธไปเรื่อยๆครับ จนฝ่าฝูงชนออกมาได้

แต่มีอยู่ผู้ชายอยู่คนหนึ่งครับ เป็นนายหน้าเหมือนกัน คนนี้ต้องเรียกว่า ตื๊อขอกราบเป็นอาจารย์เลย เพราะเฮียแกเล่นเดินตามเลยสิครับพอรู้ว่าเรากำลังจะไปซาปา ผมปฏิเสธแล้วปฏิเสธอีกว่าเรายังไม่ไปตอนนี้ ขอกินข้าวก่อน แต่แกก็ยังตื๊อครับ บอกว่ารถจะออกแล้ว อีก 5 นาทีเอง (รถจะออกแล้ว แล้วมาเดินตามพวกเราทำไม) ผมไม่รู้เฮียแกไม่เข้าใจหรืออย่างไรกัน พูดอยู่อย่างเดียวเลยคือ ซาปาๆ สุดท้ายเลยปฏิเสธไปครั้งสุดท้ายด้วยสีหน้าไม่พอใจสุดๆครับว่า ผมบอกว่า ไม่ ไม่ ไม่ เข้าใจมั้ย... ชายคนนั้นถึงเลิกตื๊อครับ

อันที่จริง ตอนแรกเราวางแผนไว้ว่าจะไปหาร้านอาหารที่โรงแรม Terminus ครับ แต่มองไปรอบๆก็ไม่เจอสักที แถมร้านรวงก็ยังไม่ค่อยเปิด เนื่องจากยังเช้าอยู่มาก เรายืนอยู่ที่ร้านๆหนึ่ง ดูสะอาดทีเดียว เลยตัดสินใจ ฝากท้องที่นี่ละกัน

เราสั่งข้าวผัดมาทาน และสั่งชาอุ่นๆอีกซักแก้ว ราคาสูงเหมือนกัน แต่ยังพอรับได้

พอเห็นเมนู มีคำว่า Terminus ด้วย ไม่รู้ว่าเราเดินดุ่มๆมาเจอกับปลายทางที่ตั้งใจไว้แบบบังเอิญรึเปล่าก็ไม่รู้ครับ

มาแล้วครับ ข้าวผัดจานโตของเรา

ทานไม่หมดหรอกครับ เยอะเกิน

ผ่านไปถึงประมาณ 6 โมงกว่าๆ เราวางแผนกันต่อว่าจะเดินทางต่ออย่างไรดี เพราะไม่อยากต่อกรกับมนุษย์ซาปา (เราขออนุญาตเรียกอย่างนี้เพราะมนุษย์กลุ่มนี้พูดแต่คำว่า ซาปาๆ อย่างเดียวเลย) แล้ว เลยถามพนักงานร้านว่ามีทางไปซาปาทางไหนบ้างครับ แต่พนักงานดันบอกเองเลยว่า ไปกับรถเขามั้ยล่ะ ค่ารถ 50,000 ดองเอง เอาแล้วไง นึกว่ารอดจากมนุษย์ซาปาแล้ว มาเจอในร้านเต็มๆเลย

ร้านนี้ล่ะครับ น่าจะเป็นร้าน Hiep Van มากกว่านะ

ลาวไก เป็นเมืองเอกของจังหวัดนี้ครับ จุดที่ผมลงสถานีรถไฟลาวไก อยู่ห่างจากพรมแดนจีนประมาณ 3 กิโลเมตรครับ นักท่องเที่ยวสามารถข้ามไปประเทศจีนได้ (ด่านเหอโข่ว) เมื่อข้ามไปแล้ว สามารถหารถต่อไปยังเมืองคุนหมิง เมืองหลวงของมณฑลยูนนานของจีนได้ครับ

ตอนแรก เราก็มีแผนจะไปคุนหมิงเหมือนกัน แต่เวลาไม่เอื้อ แผนเลยออกมาเป็นอย่างที่เห็นล่ะครับ

เราตัดสินใจบุกดงมนุษย์ซาปาครับ ไม่รู้จะเลือกใคร เลยสุ่มๆมาเจอผู้หญิงคนนึง บอกราคาตอนแรกมา 50,000 ดอง ผมบอกว่าผมเห็นป้ายข้างในเขียน 40,000 ดองเอง อาเจ้ก็บอก โอเค 40,000 ดอง ผมถามอาเจ้ว่าขอดูรถก่อนได้มั้ย รถจะออกหรือยัง ก็ไม่ตอบครับ พาเดินไปที่รถเลย

เอาเถอะ ไหนๆเขาก็ให้ราคา 40,000 ดองแล้ว คันนี้ละกัน

บุกดงมนุษย์ซาปา

รถไปซาปาเป็นรถมินิบัสครับ ที่นั่งในรถจะเหมือนกับรถที่ไปฮาลองเบย์เลย จุดสังเกตก็คือเสียงแตรรถจะเหมือนกันคือเสียงน่ารักๆ ไม่หนวกหูเท่าไหร่

ภายในรถครับ

แต่ทำไม รถโล่งอย่างนี้ล่ะครับ เราเป็นผู้โดยสารกลุ่มแรกเลยเนี่ย แล้วรถจะออกเมื่อไหร่กันล่ะ
ช่วงที่เรามานี่เป็นช่วงที่รถไฟจากฮานอยลงมาพอดีครับ ผู้โดยสารมากเหลือเกิน เราก็ได้แต่หวังว่าจะมีคนเลือกรถคันนี้บ้างล่ะ จะได้ออกรถซะที

ไม่นาน ผู้โดยสารกลุ่มที่สองก็มาครับ ท่าทางเหมือนจะโดนอาเจ้ตื๊อมาซะด้วย อ่านสีหน้าประมาณว่า “ไปกับฉันเถอะน่า” แล้วก็แย่งกระเป๋าของชายผู้โดยสารไปจากมือเลยเพื่อเอาไปไว้ที่ท้ายรถ เอ เขาทำกับนักท่องเที่ยวอย่างนี้เหรอ แต่ก็ช่างเถอะ ไม่น่าจะมีอะไร

ผ่านไป 20 นาที คนในรถก็ยังมีประมาณ 6-7 คนเหมือนเดิมครับ รถก็ยังไม่ออก เอ ชักจะยังไงๆแล้วเนี่ย รถคันอื่นๆก็ไปจะหมดแล้ว

คิดในแง่ดีครับ ถ้ารถออกช้าทำให้เราเช็คอินไม่เช้ามาก โอกาสมีห้องว่างสูงครับ

พอใจเริ่มใจเย็น ผู้โดยสารเข้ามาอีก 2 คน รถก็ออก... ดีจัง ซาปารอเราอยู่ครับ

ที่ไหนได้ล่ะ จู่ๆรถก็มาจอดตรงทางแยกจุดหนึ่ง ออกจากสถานีรถไฟมาไกลเหมือนกัน จอดทำไมน่ะหรือครับ… จอดรอคนสิครับ

โอ้ ออกช้าแล้วยังไม่พอ มีมารอคนอีก อาเจ้ลงไปหาผู้โดยสาร ซาปามั้ย ซาปามั้ย รอคราวนี้นานด้วยครับ ดับเครื่องรอกันเลยทีเดียว เราเริ่มเซ็งๆครับ ขาผมไปสะอุดสิ่งๆหนึ่งใต้เบาะของคนด้านหน้า

ปรากฏว่ามีเสียงร้องออกมา ตกใจใหญ่ครับ ก้มลงไปดู เจอสิ่งนี้ครับ

ไก่ตัวเป็นๆเลย ขออาศัยไปกับรถด้วย เสียค่าโดยสารรึเปล่านี่ ฮา

เท่านี้ก็พอเรียกรอยยิ้มให้กับเราได้บ้างครับ แต่พอรอนานเกินไป เราชักจะทนไม่ไหว ลงจากรถไปถามอาเจ้เลยครับว่าเมื่อไหร่รถจะออก ถ้าไม่ออกจะขอเงินคืนแล้ว จะไปกับรถคันใหม่... อาเจ้ก็บอกเดี๋ยวก็ออกแล้ว รอคนอีกแป๊บเดียว เราเริ่มรู้สึกว่ารอไม่มีเหตุผลครับ ถ้าไปกับรถคันอื่นคงถึงไปนานแล้ว เปิดกระโปรงด้านหลังขอกระเป๋าคืนได้มั้ย ไม่เอาเงินคืนก็ได้ แต่อาเจ้กับคนขับก็ไม่ยอมเปิดให้ครับ บอกให้พวกเราขึ้นรถๆอย่างเดียวเลย

ไม่ใช่แค่พวกเราเท่านั้นหรอกครับที่ไม่พอใจ ผู้โดยสารคนอื่นๆในรถก็ไม่พอใจเหมือนกันครับ ตอนที่เราลงรถไปคุยกับอาเจ้ ผู้โดยสารคนอื่นๆก็มายืนกดดันเหมือนกัน แต่เหมือนอาเจ้จะไม่สนใจอะไร
แล้วรถก็สตาร์ตอีกครั้ง เรายอมครับ ไหนๆก็ไม่มีทางไปแล้ว ไหนๆเขาก็ทำกับเราขนาดนี้แล้ว ก็ช่างเขาเถอะครับ ยอมขึ้นรถไปกับเขาโดยดี

ไม่นาน รถก็ออกครับ ผมออกอาการเซ็งสุดขีด ทำเอาเช้าวันนั้นเป็นเช้าที่หม่นหมองไปเลยครับ วิวทางที่ไปซาปาที่ดูสวยก็กลายเป็นไม่สนใจไปซะอย่างนั้น

ซาปาอยู่ห่างจากลาวไก ประมาณ 40 กิโลเมตรครับ ต้องขอโทษด้วยครับที่ไม่ได้ถ่ายรูประหว่างทางมา เพราะตอนนั้นไม่อยู่ในอารมณ์สุนทรีย์เลยครับ

ระหว่างทาง มีชาวเขาขอโดยสารรถมาด้วย ฟังดูเหมือนกำลังต่อราคากันเลยครับ แสดงว่าอาเจ้เรียกราคาสูงอยู่เหมือนกัน ทั้งที่ชาวเขาคนนั้นมากับลูกตัวเล็กๆด้วย สุดท้าย เหมือนจะเรียกได้ราคา 10,000 ดองครับ ทั้งที่ระยะทางที่ผมเห็นชาวเขาติดรถมาด้วยก็ไม่ไกลมากเท่าไหร่เลย

ตามข้อมูลที่หามา เราเข้าใจว่ารถจะมาส่งที่ทะเลสาบ เป็นสถานีปลายทางครับ พอถึงแล้ว เราจึงจะเริ่มออกเดินหาโรงแรมกัน ที่เราเล็งไว้ที่แรกคือ โรงแรมรอยัล ซาปา

ใกล้ซาปาขึ้นเรื่อยๆ รถก็พาฝรั่ง 2 คนมาส่งที่โรงแรมครับ จากนั้น อาเจ้ก็หันมาถามพวกเราครับว่า
“จะให้ไปที่โรงแรมไหน”
“อ้าว ไม่ได้ไปส่งที่ทะเลสาบหรอกหรือ”ผมคิดในใจ ก็เลยตอบ “โรงแรมรอยัลครับ”
อาเจ้ก็เลยถามต่อว่า “จองไปรึยัง”
ด้วยความซื่อสัตย์ผมเลยตอบไปว่า “ยังครับ”
ทันใดนั้น อาเจ้ก็เสนอตัวเลยครับว่า “ไปพักกับโรงแรมเจ้มั้ย”
ในใจผมคิด “ไม่แน่นะ อาจจะเป็นโรงแรมซาปาซัมมิตก็ได้ โรงแรมนี้ดังนะ เค้าอาจจะพาไปส่งถึงที่เลยก็ได้” ก็เลยถามไปว่า “โรงแรมอะไรครับ”
อาเจ้ตอบ “โรงแรม*****” (ผมจำไม่ได้ครับ)
ผมบอก “ไม่ดีกว่าครับ”
อาเจ้ตื๊อต่อตามสไตล์ครับ “ลองไปดูก่อนมั้ยล่ะ ถ้าไม่ชอบ ค่อยไปที่อื่นก่อนก็ได้”
ผมก็ตอบ “ไม่ล่ะครับ”
สิ้นเสียงผม อาเจ้ก็เงียบไป

ผมก็อ่านป้ายอยู่เรื่อยๆครับ เมื่อไหร่จะถึงโรงแรมรอยัล ผมไม่ชินกับเส้นทางสุดๆครับ แผนที่ซาปาก็ไม่มี ก็หวังว่าอาเจ้จะพาไปที่โรงแรมรอยัล แล้วเราค่อยลงสำรวจเส้นทางกัน

ผิดคาดครับ อาเจ้มาพวกเรามาส่งที่โรงแรมของอาเจ้เฉย!

แล้วก็บอกเราครับ “นี่โรงแรมของฉัน เข้ามาดูก่อนได้ ถ้าไม่ชอบจะไปดูที่อื่นก็ได้”

ช็อคสิครับ เค้าทำกับเราอย่างนี้เลย ทั้งๆที่ผู้โดยสารคนอื่นๆก็ยังอยู่ในรถซะด้วย ถ้าเราเป็นลูกค้ากลุ่มสุดท้ายนี่ไม่ว่าเลย นี่เค้าเล่นจิตวิทยาชัดๆ

เราก็เอามั่งครับ ลงจากรถให้มันรู้แล้วรู้รอด แล้วก็ไปหยิบกระเป๋าท้ายรถครับ แล้วก็เดินผ่านหน้าโรงแรมไปเลย

อาเจ้ทำหน้าตาเสียอารมณ์สุดๆครับ แต่เราไม่สนใจครับ เงินก็จ่ายไปแล้ว สุดท้าย อาเจ้ก็เลยออกรถ ไปส่งผู้โดยสารท่านอื่นต่อ

โรงแรมอาเจ้ ผมจำไม่ได้จริงๆ สภาพภายในไม่ได้ดูดีเท่าไหร่ ทำเลก็ไม่ได้อยู่ใกล้ชิดธรรมชาติครับ เห็นป้ายหน้าร้านเขียนราคาขายโน่นขายนี่ แม้แต่แผนที่ยังขายเลยครับ

ตรงจุดที่ลงรถนั่น ผมก็ไม่รู้หรอกครับว่าอยู่ตรงไหนของซาปา แล้วโรงแรมรอยัลไปทางไหน ที่ทำได้ตอนนั้นคือ เดินหาโรงแรมอะไรก็ได้แล้ว ไม่ต้องรอยัลก็ได้ ขอแค่อยู่ในลิสต์ของเราเป็นพอ
ราคาที่เราตั้งเอาไว้ คือ ประมาณ 20 เหรียญ ไม่ต้องรวมอาหารเช้า เพราะเราได้ยินมาว่า ที่ซาปามีร้านบุฟเฟ่ต์อาหารเช้าราคาถูกอยู่หลายร้านครับ

เดินไปด้วยอารมณ์เสียที่ค้างมาจากเมื่อสักครู่ ถนนที่ไม่รู้จัก ผู้คนที่ไม่รู้จัก ในที่สุด เราก็มาหยุดอยู่ที่หน้าโรงแรมแห่งหนึ่งครับ ชื่อ Sapa Luxury Hotel

เข้าไปสอบถามราคา ได้ราคาห้อง 3 คน 25 เหรียญครับ

สไตล์เราเป็นอะไรไม่รู้ครับ กะจะ walk in แต่พอมาเจอโรงแรมแรกทีไรต้องตอบตกลงทุกที
ที่นี่ก็เช่นกันครับ ตอบตกลงไปเลย!

อาจจะด้วยความเหนื่อยและเสียอารมณ์มาจากเมื่อครู่ครับ เลยอยากจะพักผ่อนแล้ว

ห้องพักราคา 25 เหรียญของที่นี่เป็นห้อง Standard Room ครับ ภายในห้องมีทีวี ตู้เย็น ตู้เซฟ น้ำอุ่น เตียงใหญ่นุ่มครับ แต่ไม่มีแอร์นะครับ (ไม่แน่ใจว่ามีแต่ไม่เปิดหรือเปล่า) เพราะอากาศที่นี่ก็เย็นอยู่แล้ว

แต่ก่อนจะไปที่ห้อง 25 เหรียญนั้น พนักงานพาเราไปชมห้อง 30 เหรียญก่อนครับ บอกว่าเป็นห้อง Deluxe พยายามเสนอขายเราสุดๆครับ ว่ามีคอมพิวเตอร์ อินเตอร์เน็ต วิวของห้องติดระเบียงด้วย แต่เราเห็นแล้วครับว่าเป็นระเบียงสาธารณะ ใครจะมาก็ได้ แถมห้อง 30 เหรียญยังต้องขึ้นบันไดไปอีกชั้น เลยขอห้อง 25 เหรียญดีกว่า

ราคานี้ไม่รวมอาหารเช้านะครับ ถ้าจะทานอาหารเช้าด้วย ทางโรงแรมขอคิดเพิ่มคนละ 3 เหรียญครับ เราเลยขอคิดดูก่อน

ห้องน้ำ สะอาดสะอ้านครับ ถือว่าสอบผ่านครับ

ทีวีและตู้เย็น

พื้นของโรงแรมเย็นมากนะครับ ยังดีที่มีรองเท้าแตะไว้ให้แขกใช้

เวลาตอนนี้ประมาณ 9:00 น.ครับ จากการเดินทางที่เหนื่อยล้ามาเมื่อคืนและเรื่องน่าปวดหัวเมื่อเช้า ทำให้เราขอนอนเอาแรงที่นี่ก่อนครับ

ผ่านไปสามชั่วโมง ถึงเวลาเที่ยง ก็ถึงเวลาออกเดินทางท่องเที่ยวซาปาครับ

ก่อนไป มาถ่ายรูปตรงระเบียงของโรงแรมเสียหน่อย บรรยากาศดีมากครับ

แม้จะเที่ยงแล้ว แต่หมอกยังเยอะอยู่ครับ

ระเบียงน่าพักผ่อนจริงๆ

ตรงข้ามกับโรงแรม มีร้านอาหารด้วย

โปรแกรมของวันนี้คือ เดินสำรวจเมือง และเส้นทางที่คนเขาไป Trekking กันครับ

ดังนั้น ก่อนอื่น ไปขอแผนที่ที่ Reception ครับ พนักงานก็ใจดี อธิบายให้เราฟังโดยละเอียดครับ สุดท้ายเสนอเราด้วยว่า ถ้าพรุ่งนี้อยากไปเดิน Trekking ไปกับทางเขาก็ได้ครับ เดินไปเรื่อยๆจนถึง Lao Chai แล้วจะมีรถมารับกลับ ถ้าสนใจเส้นนี้บอกเขาได้ครับ เราก็ตอบสูตรเดิมครับ ขอคิดดูก่อนครับ ฮา

ได้แผนที่มาแล้ว เราพบว่า โรงแรมที่เราอยู่นี้ อยู่เกือบตกแผ่นที่เลยครับ เป็นเส้นทางจะไปหมู่บ้านกั๊ตกั๊ต

เราเดินทะลุตลาดซาปามา เป็นตลาดสดครับ แล้วก็มาเจอกับ SAPA Square เป็นลานกว้าง อยู่หน้าโบสถ์ครับ

โบสถ์เก่าแก่กลางเมืองซาปาครับ

อีกมุมหนึ่งของโบสถ์

เป็นเมืองที่น่ารักทีเดียว

ชาวเขาเยอะครับ ที่เมืองแห่งนี้ ชาวเขาเท่าที่ผมเห็นก็มี 2 กลุ่มครับ กลุ่มหนึ่งก็เป็นชาวเขาทั่วๆไป เข้ามาในเมืองคือซื้อของกลับบ้านหรือไม่ก็ขายของให้กับร้านค้า อีกกลุ่มจะเป็นกลุ่มที่หอบของที่ระลึกมาขายนักท่องเที่ยวครับ นักท่องเที่ยวที่เป็นฝรั่งจะเป็นเป้าหมายของชาวเขามากกว่าคนเอเชีย

สวนสีเขียว มีให้เห็นทั่วไป

อากาศตอนนี้เย็นมากครับ ทั้งที่ยังเป็นตอนบ่ายๆ

จึงมีเสื้อกันหนาวขายเยอะครับ

นกของใครก็ไม่รู้

ท่าทางจะมีความสุข

เรามาเดินเล่นริมทะเลสาบกันก่อน

ถนนเค้าไม่ค่อยมีรถครับ ส่วนใหญ่จะเป็นมอเตอร์ไซค์เสียมากกว่า สงบเงียบจริงๆ

ทะเลสาบเมืองซาปา ในวันฟ้าหม่น

น้ำไม่ค่อยสะอาดหรอกครับ เป็นน้ำขัง มีกลิ่นนิดๆ กะจะสูดอากาศเข้าไปเต็มปอดเสียหน่อย แต่ทำไม่ได้ครับ

เดินย้อนกลับมาทางเดิม ท้องเริ่มร้อง เวลาประมาณบ่ายสองแล้ว หาข้าวเที่ยงดีกว่า

เดินมาเจอร้านนี้ครับ เห็นคนข้างในนั่งโต๊ะกินหม้อไฟกัน น่าสนใจดี วันนี้ขอหม้อไฟหน่อยดีกว่า

เราสั่ง Mixed Sapa Hotpot ครับ อยากลองว่าเป็นยังไงเหมือนกัน ชุดเล็ก 400,000 ดอง ชุดใหญ่ 500,000 ดอง เราจัดชุดเล็กไปครับ

เปิดเมนูไปอีกหน้า โอ้ มีเนื้อม้าด้วยครับ

ตอนที่สั่ง เราเลยย้ำกับพนักงานครับว่า ไม่เอาเนื้อม้าๆ

ถึงว่าล่ะ หน้าร้านมีรูปปั้นม้าด้วย นึกว่าประดับร้านเฉยๆ ไม่คิดว่าจะขายเนื้อม้า

มาแล้วครับ หม้อไฟ

ผักเยอะจัด คนเวียดนามที่ชอบผักจริงๆ

อากาศเย็นๆอย่างนี้ ต้องหม้อไฟอุ่นๆครับ

รสชาติดีทีเดียว ใครสนใจเชิญร้านนี้ได้ครับ อยู่ใกล้ๆกับร้าน Le Gecko

อิ่มท้องแล้ว ออกเดินทางกันต่อครับ

เดินย้อนกลับมาทางเดิม เจอคุณป้าขายส้มอยู่ เดินเข้าไปดูสักหน่อย

ป้าขายส้มถูกมากครับ กิโลละ 10,000 ดอง (15 บาท) เท่านั้น หวานด้วย เราได้ส้มมาหนึ่งกิโลครับ

สวนกลางเมืองนี่ ทำให้บรรยากาศดีจริงๆ

ร้าน Le Gecko เป็นภัตตาคาร และโรงแรม บรรยากาศดีทีเดียว

ตามไปเที่ยวซาปาด้วยคนครับ
คิดถึงจัง เมืองเล็กๆ อากาศเย็นสบาย ที่พักราคาไม่แพง
ชอบจริงๆ เมืองนี้

เดินย้อนกลับมาถึงโบสถ์ครับ ถึงได้รู้ว่าโบสถ์จะเปิดตอน 8:30 น., 9:00 น. และ 18:30 น. ที่จะมีสวดมนต์ครับ

เดินมั่วๆไปอีกทาง เจอตลาดขายเสื้อผ้า ของที่ระลึก

เจอทางลงครับ ลงไปไหนไม่รู้ แต่ลองดูหน่อยละกัน เผื่อเจอทางลัด ฮา

สวนกับชาวเขาด้วยครับ

ถนนด้านล่างครับ ร้านรวงมากมาย ที่เห็นอยู่คือร้านเบเกอรี่ครับ

แล้วก็เจอโรงแรมนี้ครับ โรงแรมรอยัล ทำเลดีมากๆ เสียดายจริงๆ อาเจ้ไม่พามาส่งที่นี่ คิดแล้วก็เจ็บใจ

เดินต่อครับ เราเดินมาตามเส้นทางที่คนส่วนใหญ่เขาไปเดิน Trekking กัน คือ เส้นที่จะเดินไปทางใต้เรื่อยๆครับ ซึ่งถนนเส้นนั้นอยู่ไม่ไกลจากโรงแรมรอยัลเท่าไหร่

ระหว่างทางก็เจอกับโรงแรมมากมาย วิวที่นี่ดีมากๆ เป็นต้นว่า Holiday Sapa

ตามติด เข้ามาเที่ยวด้วยคนค่ะ

โรงแรม Bamboo Sapa

เราเริ่มออกห่างจากตัวเมืองเรื่อยๆแล้ว

เริ่มมีการทำเกษตรกรรม

ถนนเส้นนี้แคบทีเดียว แต่ก็ทำให้เราได้ใกล้ชิดกับธรรมชาติมากขึ้น

บรรยากาศดีสุดๆ

เห็นลิบๆ มีบ้านหลังน้อยด้วย

เดินได้เรื่อยๆ ไม่มีทางสุดจริงๆ

ถึงจุดนี้พอแล้วครับ เดี๋ยวขากลับจะเดินขึ้นไม่ไหว เริ่มเย็นมากแล้วด้วย

คาดว่าคงกำลังปรับความกว้างของถนน เพราะช่วงนี้เป็นโค้งอันตราย

พืชพรรณธรรมชาติ

ถึงคราวต้องเดินขึ้นแล้วครับ

ดวงอาทิตย์เริ่มลาจากพวกเรา

บุปผาในม่านหมอก

กลับสู่ตัวเมืองอีกครั้งครับ

ผ่านโรงแรม Bamboo Sapa ผมลองเดินเข้าไปถามราคาอาหารเช้าครับ ได้ยินว่าบุฟเฟ่ต์อาหารเช้าที่นี่ราคาถูกและดี

พนักงานตอบกลับมาว่า 7 USD ครับ! สงสัยมาผิดที่ละมั้ง ถอยทัพดีกว่า ฮา

ไม่ได้อาหารเช้า ได้วิวก็ยังดี

เป็นโรงแรมที่จัดสวยทีเดียว

ผมชอบบรรยากาศร้านอาหารของซาปานะครับ อยู่ที่นี่ ตระเวนทานแต่ละร้านเรื่อยๆก็คงน่าสนใจดีเหมือนกัน

ร้านนี้ก็แต่งร้านได้น่ารัก

แต่เราก็มาติดใจที่ร้านนี้ครับ Little Sapa

ดูราคาอาหารเค้าซะก่อน

ไปเที่ยวด้วยคนครับบบ อยากไปซาปามากๆเลยครับบ

บรรยากาศร้านน่ารักมาก

มาแล้วครับ Sapa Mocha Coffee 29,000 ดอง

Fan Xipan ชื่อเหมือนภูเขาชื่อดังของซาปา เป็นกล้วยปั่นช็อคโกแล็ตครับ สนนราคา 33,000 ดอง

Combo อะไรซักอย่าง 31,000 ดองครับ รสชาติทั้งสามแก้วอร่อยทีเดียว แต่น้ำปั่นที่นี่จะไม่ใส่น้ำแข็งนะครับ ทานมากๆอาจจะเลี่ยนได้ สามแก้วนี้ทำเราอิ่มยิ่งกว่าเดิมครับ ทั้งที่ยังอิ่มค้างจากหม้อไฟเมื่อตอนกลางวัน

เข้าสู่ยามราตรี ร้านเริ่มเปิดไฟ

ซาปายามค่ำคืน ดูดีไปอีกแบบครับ

ถ้าอยู่ที่ Sapa Square หันหน้าเข้าหาโบสถ์ ด้านหลังจะเป็นศูนย์รวมร้านอาหารศูนย์นี้ครับ มีหลายร้านเลย

อย่างร้านนี้ เป็นร้านเบเกอรี่ครับ น่าทานทีเดียว

ทิรามิสุ ชิ้นละ 30,000 ดอง (45 บาท) เท่านั้น

แต่ที่เราขอแนะนำ คือร้านในสุดครับ ร้านนี้เลย Quan ngon Sapa

เพราะเป็นร้านที่ใหญ่ที่สุดของย่านนี้แล้ว บรรยากาศการจัดร้านดีมาก ราคาอาหารเป็นกันเองมากครับ

ผมจัดการสั่งโกโก้ไป ราคาแก้วละ 15,000 ดองเท่านั้นเอง

ช่วงที่รออาหาร พนักงานยกชามาเสิร์ฟด้วยครับ

ชาอุ่นๆในช่วงอากาศหนาวๆ ประทับใจจริงๆ

มาแล้วครับ โกโก้ที่สั่ง

รสชาติดีเสียด้วยครับ ไม่หวานมาก ไม่จืดมาก

วันที่เรามาไม่ค่อยมีคนนั่งในร้านเลย คาดว่าอากาศคงหนาวเกินไปที่จะมานั่งตรงนี้ เราเลยถ่ายรูปกันตามสบายมาก ใครมาซาปา ห้ามพลาดร้านนี้นะครับ

ดื่มโกโก้เสร็จแล้ว เราตามเสียงสวดมาครับ มาที่โบสถ์ ขอเข้าไปถ่ายรูปซะหน่อย

สำหรับตอนกลางคืน ถ้าใครยังไม่นอน ซาปาก็มีแหล่งสำหรับคนท่องราตรีเหมือนกันนะครับ บรรยากาศเป็นร้านจิบเบียร์ ฟังเพลง ผ่อนคลายเสียมากกว่า แต่สำหรับพวกเรา ขอบายดีกว่าครับ ขอหลบอากาศหนาวที่โรงแรมดีกว่า คือการนอนนั่นเอง ฮา

วันที่ 7 – ศุกร์ 25 พฤศจิกายน 2554

อรุณสวัสดิ์ เช้าวันใหม่ ครับ

ตื่นแต่เช้ามาสูดอากาศบริสุทธิ์กันหน่อย

วันนี้เราเลือกแล้วว่าจะเดินไปทานข้าวเช้าที่ร้าน Little Sapa ที่ดื่มกาแฟมาเมื่อวาน เนื่องจากราคาอาหารเช้ากำลังน่ารักเลย

เช้าๆที่ตลาดสดซาปา ชาวเขาจะมาซื้อของขายของกับเพียบเลย มีดอกไม้สวยๆด้วยนะ

เฝอ ของดังเมืองเวียดนาม ก็มีที่นี่เหมือนกัน

นี่คือเมนูอาหารเช้าของผมครับ เป็นชุด Big Breakfast ทานไม่หมดหรอกครับ

เฝอไก่ ชามเล็ก

มันบด สไตล์เวียดนาม

อิ่มท้องแล้ว เราออกไปเดินเล่นที่ตลาดสดซาปาครับ ผักทั้งนั้น

ปลาสดๆเลย ซาปาก็ดูเป็นอำเภอๆหนึ่งในต่างจังหวัดของบ้านเรานี่แหละครับ

เพราะขายทุกอย่างแม้กระทั่งของใช้ในชีวิตประจำวัน

อิ่มท้องแล้ว เราเดินกลับที่พักครับ แผนการวันนี้ของเราจะไปหมู่บ้านแมวเหมียว (กั๊ตกั๊ต: Cat Cat) ไปดูว่ามีอะไรบ้าง

ใกล้ถึงแล้ว กั๊ตกั๊ต

ซื้อตั๋วกันก่อน

อะไรกันนี่... ในข้อมูลบอกว่า 5,000 ดอง ไหงมาซื้อตอนนี้กลายเป็น 30,000 ดองไปแล้วนี่

เราได้ข้อมูลจาก Receptionist มาว่า กั๊ตกั๊ต ใช้เวลาเดินประมาณ 2 ชั่วโมง หลังจากที่เราประชุมกันแล้วเราคิดว่าหมู่บ้านชาวเขาที่นี่ไม่น่าจะมีอะไร น่าจะเป็นหมู่บ้านสำหรับให้นักท่องเที่ยวได้เยี่ยมชมอยู่แล้ว ไม่น่าจะเป็นหมู่บ้านจริงๆตามธรรมชาติ แถมผมยังเคยเห็นหมู่บ้านชาวเขาแบบจริงๆที่พม่ามาแล้ว (ความเป็นอยู่ของผู้คนที่นั่นแร้นแค้นมากครับ เป็นชนเขาเผ่าไทยใหญ่ โอกาสที่จะเดินทางมาติดต่อกับผู้คนภายนอกน้อยมาก) เลยขอผ่านดีกว่าครับหมู่บ้านนี้ ใช้เวลาที่เหลืออยู่เดินเที่ยวในตัวเมืองตามที่ตั้งใจไว้ดีกว่า

แต่ถ้าใครอยากหาร้านมานั่งจิบกาแฟ ชมบรรยากาศ ที่นี่ก็ไม่เลวเหมือนกัน

บรรยากาศของโรงแรมและร้านอาหารแถวๆหมู่บ้านกั๊ตกั๊ตก็ดีเหมือนกันนะครับ สงบเงียบดีด้วย โชคดีที่โรงแรมเราอยู่แถวๆนี้

ประดับธงชาติ ทำให้ดูเป็นนานาชาติมาก

สินค้าที่ซาปาเสนอขายให้กับนักท่องเที่ยว

นี่เป็นแบบนั่งโต๊ะขายนะครับ จะมีอีกแบบหนึ่งคือ ขายโดยชาวเขา จะเป็นเดินขายครับ (อาจจะมีลูกตื๊อเยอะกว่าหน่อย)

เด็กดอยที่นี่ต้องเลี้ยงน้องตั้งแต่ยังเด็กครับ เป็นภาพที่เห็นบ่อยมาก

เรากลับโรงแรมเพื่อมา Check-out ครับ หลังจากจ่ายค่าโรงแรม 25 เหรียญไปเรียบร้อย โรงแรมเสนอเราว่าต้องการรถไปส่งที่สถานีลาวไกมั้ย ราคาคนละ 50,000 ดอง มารับที่หน้าโรงแรมเลย ผมเองก็คล้อยตามเพราะจะได้ไม่ต้องกลับไปหารถอีกที่ริมทะเลสาบ ไม่ต้องเจอกับมนุษย์ซาปาให้ปวดหัว แถมรถก็ไม่น่าจะต้องรอใครนานเพราะคงมีการจัดการระดับโรงแรมที่น่าจะดีอยู่แล้ว เลยตอบตกลงไปครับ

พนักงานบอกเราว่า รถจะมารับตอน 5 โมงเย็น ผมสงสัยว่าไปก่อนหน้านั้นสักหน่อยได้มั้ย เผื่อจะได้เดินเที่ยวในตัวเมืองลาวไกด้วย แต่ก็แห้วครับ รถมีรอบเดียวเลยคือ 5 โมงเย็น แต่เค้ารับประกันครับว่าจะไม่ทำให้พวกเขาตกรถไฟรอบ 1 ทุ่มครึ่งแน่นอน

เราเริ่มออกเดินทางต่อครับ จุดหมายแรกคือ ศูนย์บริการนักท่องเที่ยว ของซาปา
ที่นี่เขาบอกว่ามีบริการหลายอย่าง แผนที่ฟรี อินเตอร์เน็ตฟรี พิพิธภัณฑ์ฟรี (แต่ไม่เห็นเปิดให้เข้าชม)

แกว่งชิงช้า สบายอารมณ์

ชั้น 1 เปิดเป็นร้านกาแฟนะครับ สามารถสั่งกาแฟมานั่งทานที่นี่ได้ (เมืองนี้มีแต่กาแฟจริงๆ)

ชั้น 2 เปิดเป็นศูนย์ข้อมูลนักท่องเที่ยวครับ ต้องเดินขึ้นบันไดไปอีก

ใครมีคำถามสงสัยเกี่ยวกับซาปา มาที่นี่ได้ครับ เจ้าหน้าที่ยินดีให้คำปรึกษา

รอบๆจัดตกแต่งดูดีมาก ถ่ายรูปมุมไหนก็สวยซะ

กลางคืน ที่นี่น่าจะเปิดเป็นร้านเหล้ามั้ง

พิพิธภัณฑ์ที่ไม่เปิดให้เราเข้าชม

มองจากมุมนี้ลงไปก็สวยเหมือนกันนะ

เราเพิ่งรู้ครับว่า ศูนย์บริการนักท่องเที่ยวแห่งนี้รั้วอยู่ติดกับร้านที่เราไปดื่มโกโก้มาเมื่อวานเลย

หลังจากนั้น เราเริ่มภารกิจใหม่ครับ ตามหาร้านเค้กชื่อดัง ระหว่างทาง เราไปเจอกับร้านนี้ครับ ทุกอย่าง 10,000 – 35,000 ดอง มีสินค้าให้เลือกเยอะแยะเลยครับ ได้ผ้าพันคอมาจำนวนหนึ่ง สวยดีเหมือนกัน

เจอแล้วครับ ร้าน Baguette Chocolat ร้านเค้กชื่อดัง

บรรยากาศในร้านน่ารักน่าทานมาก

ฝรั่งสองคนนี้นั่งนานมากครับ เอามั่งดีกว่า ฮา

มีเค้กให้เลือกมากมายเลย

จะนั่งทานในร้านหรือนอกร้านก็ได้ครับ มี wifi ให้เล่นฟรีด้วย แต่เราขอนั่งนอกร้านดีกว่า

มาแล้วครับ หนึ่งในเค้กที่สั่ง

เราใช้เวลาอยู่ที่ร้านนี้นานมาก บ้างก็สั่งกาแฟเพิ่ม บ้างก็สั่งเค้กเพิ่ม เพราะบรรยากาศเค้าดี เหมาะกับการนั่งชิลจริงๆ

ยืดเส้นยืดสายกันหน่อย ออกไปเดินสำรวจถนนเส้นด้านหน้าร้านครับ

แล้วก็เจอ SAPA SUMMIT HOTEL โรงแรมชื่อดังของที่นี่ คนไทยมาพักที่นี่กันเยอะครับ

โรงแรมนี้ต้องเดินขึ้นเขามาหน่อย แต่ไม่สูงมาก วิวจากมุมนี้สวยคุ้มค่ากับการเดินครับ

ตังค์เริ่มหมด เริ่มหาที่แลกตังค์เพื่อซื้อของฝากของที่ระลึก อัตราแลกเปลี่ยนที่นี่ก็ไม่เลวนะครับ

ซาปา แต่ก่อนเคยเป็นที่พักตากอากาศของคนฝรั่งเศส ประเทศเจ้าอาณานิคม วันนี้ก็ยังเหมาะกับการเป็นที่พักตากอากาศอยู่ครับ

เวลาเหลือ มาเดินริมทะเลสาบอีกซักรอบ

สบายใจจริงๆ ลาแล้วนะ ซาปา

ก่อนจะลา เราพยายามจะหาซื้อเมล็ดกาแฟสดจากซาปาครับ แต่การซื้อเป็นไปอย่างลำบากมาก ไม่สามารถสื่อสารให้แต่ละร้านเข้าใจได้เลย ต้องวาดรูป ค้นหาศัพท์คำว่าเมล็ดกาแฟ สุดท้ายไปถามตรงศูนย์บริการนักท่องเที่ยว เขาบอกที่ซาปาไม่มีครับ น่าเสียดายจัง

เรากลับมาที่โรงแรม ถึงเวลา รถก็มารับเราพอดีครับ เป็นมินิบัส พาหนะคู่ใจชาวเวียดนาม

รถเดินทางช่วงรอยต่อระหว่างกลางวันกับกลางคืนพอดีเลยครับ รถจะไปตามรับผู้โดยสารจากโรงแรมต่างๆที่เลือกใช้บริการกับรถไว้

พอถึงสถานีลาวไกก็มืดค่ำแล้ว พอมีเวลา หาข้าวเย็นทานดีกว่า

ก็มาได้ข้าวผัดร้านใกล้ๆกับสถานีรถไฟครับ (ร้านนี้ไม่ค่อยแนะนำครับ อาหารแพง แถมเหม็นกลิ่นบุหรี่ด้วย ถ้ามีเวลา ลองเดินเลือกดูหลายๆร้านก่อนตัดสินใจนะครับ)

พร้อมจะออกเดินทางแล้ว เดินมาที่สถานีเลยครับ ขบวน SP8 มีป้ายบอกไว้ชัดเจนมาก ตรงไปกันเลย

ถึงจะเป็นตู้นอน Soft Sleeper เหมือนกัน แต่ก็ใช่ว่าจะเหมือนกันไปทั้งหมดนะครับ อย่างตู้ของเราวันนี้แตกต่างกับตู้ที่เรานั่งมาลาวไกเยอะเหมือนกัน โดยเฉพาะเรื่องความสะอาด

แต่ก็แลกกับความโชคดีของเราครับ ที่ครั้งนี้ในห้องของเรามีแค่พวกเราสามคนเท่านั้น กลายเป็นเรายึดห้องไปเลย ถึงตอนนั้นจะเป็นช่วงค่ำ แต่ร่างกายเราก็สามารถสั่งการให้เรานอนได้ครับ พรุ่งนี้เจอกันนะ ฮานอย ติดตามต่อตอนหน้าครับ

ทันถ่ายทอดสดด้วย แหล่มๆๆ

สวดยวดมากๆๆๆ  ... ขอบคุณนะคะ สำหรับรีวิว

สนุกทุกตอน

เบเกอรรี่ที่เวียดนามน่ากินจริงๆเน้อะ
ไม่แพงด้วย เห็นแล้วคิดถึงคะ

รอดูตอนต่อไปนะคะ

ตอนหน้า กลับมาที่ฮานอยกันอีกครั้งนะครับ
ติดตามได้ที่นี่ครับ
http://www.pantip.com/cafe/blueplanet/topic/E11448785/E11448785.html

เสียดายที่กลุ่มน้องๆไม่ลองไปดูหมู่บ้านแมวเหมียววววว.  
ตอนที่ผมไป. ก็เดินไปเที่ยว cat cat village ตอนบ่ายๆ.  เดินไปเรื่อยๆจะมีน้ำตกด้วยนะ. น้ำใส่สะอาด.
หากมีโอกาสกลับไปครั้งหน้า. แนะนำเช่ามอไซต์ขับไปเที่ยวที่อื่นด้วย.  วิวสวยเหมือนกันครับ

ชอบมากครับ

ยังตามมาอยู่ครับ

โอ้ ขอบคุณคุณ at_thajak ครับที่แนะนำ

เสียดายเหมือนกันที่ในกลุ่มมีคนขับมอเตอร์ไซค์ได้คนเดียว เลยไม่ได้เช่ามาขับ จึงเที่ยวได้ไม่ทั่วเท่าไหร่ ตอนนั้นกะจะเซฟแรงและเวลาเอาไว้ด้วยน่ะครับ เลยขอผ่านหมู่บ้านนี้

ผมคงกลับไปซาปาอีกแน่นอนครับ ไว้ถึงครานั้น ไม่พลาดแน่ครับ

*104 อลังมากๆ  

ขอบคุณรีวิวนะครับ