ภายในอ้อมกอดของเทือกเขาถนนธงชัย ตะวันตกสุดของประเทศไทย
จะมีใครสักกี่คนในประเทศไทย ที่รู้ว่ามีโรงเรียนเล็กๆ ตั้งอยู่ท่ามกลางภูเขาน้อยใหญ่
ที่เรียงรายทอดเป็นแนวยาวกั้นเป็นเขตพรมแดนของจังหวัดเชียงใหม่และแม่ฮ่องสอน..
และยังมีโรงเรียนขนาดเล็กอีกนับสิบๆโรงเรียน ที่ตั้งอยู่ในเขตภูเขาสูง รอยต่อระหว่างเชียงใหม่กับแม่ฮ่องสอน
โรงเรียนอันแสนทุรกันดาน ห่างไกลความเจริญและขาดแคลนในทุกๆด้าน...
วันนี้ผมขออนุญาตนำทุกๆท่านตามติดชีวิตความเป็นอยู่ของเด็กและครูดอยในโรงเรียน...
ที่ชื่อว่าโรงเรียนบ้านแม่กวางใต้ ต.ท่าผาปุ้ม อ.แม่ลาน้อย จ.แม่ฮ่องสอน
เผื่อจะได้สะท้อนและมีคนได้เล็งเห็นถึงความขาดแคลนของเด็กๆเหล่านี้ได้บ้าง...

ที่นี่ หมู่บ้านแม่กวางใต้ ตั้งอยู่หมู่ที่ 1 ต.ท่าผาปุ้ม อ.แม่ลาน้อย จ.แม่ฮ่องสอน เป็นหย่อมบ้านของบ้านแม่สะกึ๊ด ประชากรส่วนใหญ่เป็นชาวกระเหรี่ยง ประมาณ 40 หลังคาเรือน นับถือศาสนาคริสต์ ห่างจากตัวอำเภอแม่ลาน้อยประมาณ 20 กิโลเมตร

รูปผิดครับ

ที่โรงเรียนนี้มีครูบรรจุอยู่ 2 คน ครูพี่เลี้ยง ที่จ้างโดย อบต.อีก 1 คน รวมกับท่าน ผอ.เป็น 4 คน กับนักเรียนอีก 24 ชีวิต เปิดสอนตั้งแต่ชั้น อนุบาล 1 ถึง ป.6

การเดินทางเข้าไปโรงเรียนในหน้าฝนนั้นค่อนข้างลำบากครับ เพราะเป็นทางดินลูกรัง ในหน้าฝน มักจะมีดินสไลด์แล้วก็บ่อโคลนเป็นระยะๆ ถ้าไม่ชำนาญเส้นทางนี่อันตรายมากๆครับ ในภาพนี้เป็นสภาพถนนในช่วงนี้ หน้าหนาวถนนจะค่อนข้างแห้งแล้วก็มีสภาพดีกว่าหน้าฝน แต่ก็จะมีอุปสรรคอีกอย่างหนึ่งคือฝุ่นครับ

สังเกตข้างทางจะเป็นป่าทั้งหมดครับ ไม่มีบ้านเรือนตั้งอยู่ข้างทางเลยสักหลังเดียว

ที่นี่มีโรงเรียนข้างเคียงอยู่ 3 โรงเรียน อยู่ห่างกันพอสมควร เดินทางไปมาหากันลำบาก เพราะชาวบ้านส่วนใหญ่จะเดิน บางบ้านก็จะมีมอเตอร์ไซค์คันเก่าๆใช้บ้าง

ระยะทางจากตัวอำเภอแม่ลาน้อยถึงโรงเรียนประมาณ 25 กิโลเมตรครับ ใช้เวลาเดินทางประมาณชั่วโมงกว่าๆ โดยรถมอเตอร์ไซค์ก็จะถึงโรงเรียนบ้านแม่กวางใต้

โรงเรียนแห่งนี้ขาดแคลนงบประมาณในทุกๆด้าน เนื่องจากจำนวนนักเรียนน้อย จึงได้รับการจัดสรรงบประมาณน้อยตามไปด้วยครับ ทุกๆอย่างจึงต้องมาจากครูและเรี่ยวเเรงของนักเรียนที่ต้องช่วยกันทำ และพัฒนาโรงเรียน

คิดสภาพเด็กประถมตัวเล็กๆขนาดนี้ ถ้าเป็นโรงเรียนในเมืองใหญ่ๆ ผมว่าเขาคงแทบไม่รู้จักจอบ ไม่เคยจับดินจับทรายเป็นแน่ แต่เด็กๆที่นี่ ต้องทำเป็นทุกอย่าง เพราะเขาเกิดมาพร้อมกับความยากจนและความลำบากของพ่อแม่

โรงอาหารที่ทรุดโทรม ไม่ใช่เป็นเพราะไม่ได้เอาใจใส่ดูแลแต่ด้วยระยะเวลาการใช้งานอันยาวนาน  บางครั้งมันก็เหนือความสามารถที่จะซ่อมแซมได้ แต่โรงอาหารเก่าๆแห่งนี้ก็ทำให้นักเรียนได้อิ่มทุกวัน

งบประมาณค่าอาหารกลางวันที่ได้รับการสนับสนุนจากรัฐบาลอย่างจำกัด แค่เพียงคนละ 13 บาทต่อวันกับนักเรียน 24 คน คงยากที่จะทำให้ทุกคนได้อิ่มอร่อยกับอาหาร ดังนั้นทุกคนต้องห่อข้าวมาจากบ้านแล้วมารับกับข้าวที่โรงเรียนทำให้

อาหารบางมื้อของใครหลายๆคนผมว่ามากกว่าเงิน 300 บาทที่เลี้ยงชีวิตของนักเรียนกว่า 24 ชีวิตเสียอีก บางครั้งเงินไม่พอด้วยความเป็นครูก็ต้องเจียดเงินส่วนตัวซื้อกับข้าวให้กับนักเรียนบ้าง

โรงครัวที่นี่ยังต้องใช้ฟืน ซึ่งในทุกๆอาทิตย์นักเรียนจะช่วยกันหาฟืนมาใช้เป็นเชื้อเพลิงในการทำกับข้าว

เด็กที่นี่รู้จักคุณประโยชน์ ถุงพลาสติกเป็นของที่หายาก ใช้ใส่ข้าวมาโรงเรียน พอกินเสร็จก็จะล้างถุงเก็บไว้ใส่ข้าวในวันต่อไป

อากาศช่วงนี้ค่อนข้างหนาว บางทีก็ต้องออกมานั่งกินข้าวกลางแดดคลายหนาว

เรื่องน้ำดื่มก็ไม่ถูกสุขอนามัยสักเท่าไหร่ เพราะที่นี่ไม่มีน้ำประปา น้ำที่ใช้ในโรงเรียนจะเป็นน้ำที่ต่อจากตาน้ำบนภูเขา บางวันก็ขุ่นบางวันก็ใส ยิ่งถ้าช่วงหน้าฝนน้ำจะแดงจัด นักเรียนส่วนใหญ่ก็จะดื่มน้ำจากท่อนี้ เครื่องกรองน้ำในโรงอาหารบางทีก็เอาไม่ไหวเพราะน้ำมันขุ่น มีตะกอนมาก

สภาพบ้านพักครูที่ชำรุดทรุดโทรมเนื่องจากขาดงบประมาณในการบำรุงรักษาแม่ซ่อมแซม หลังนี้สร้างเมื่อปี 2523 ผมยังไม่เกิดด้วยซ้ำ

..

สภาพบ้านพักครู

แต่ข้างในก็ยังอบอุ่น พอจะเป็นที่พักพิงให้กับผู้เสียสละได้

อาหารทุกอย่างต้องทำจากเตาถ่าน ที่นี่มีเตาแก๊สครับแต่ด้วยระยะทางการขนส่งจึง ลำบากกันพอสมควรเรื่องฟืนไฟ ยังพอโชคดีที่เทอมนี้มีโอกาสได้ใช้ไฟฟ้าจากงบประมาณที่ได้จากการบริจาค

อาหารที่ทำกันกินอย่างง่ายๆและอยู่กันอย่างเป็นครอบครัวครูดอย

ยังพอมีมุมเล็กๆพอได้ติดต่อ ดูข่าวสารจากโลกภายนอกได้บ้าง

ไฟฟ้าที่นี่ดับบ่อยมาก แบตเตอรี่จึงเป็นสิ่งสำคัญที่ต้องมีไว้สำรองครับ

สนามกีฬาแห่งเดียวของโรงเรียน มองดูเงียบเหงาไหมละครับ

สภาพห้องเรียนอาจจะดูโทรมไปบ้าง แต่ถึงพวกเราอยู่ดอยแบบนี้คุณครูก็ทุ่มเทการสอนจนสุดหัวใจเหมือนกัน

ห้องเรียน

....

ห้องสมุดหนังสืออาจจะน้อยไปหน่อย...

ห้องสมุด

ห้องน้ำ

เด็กที่นี่ไม่เคยได้เห็นโลกภายนอก โอกาสและความเท่าเทียมอาจจะน้อยกว่าคนพื้นราบ แต่ศักดิ์ศรีของความเป็นคนมีเหมือนกัน ต้องได้โอกาสที่จะพัฒนาคุณภาพชีวิตด้วยการศึกษา โดยมีครูที่เสียสละเป็นผู้นำทาง..

เป็นกระทู้แรกพิมพ์ไม่เก่ง และอาจจะไม่เกี่ยวกับห้องนี้เท่าไหร่ แต่ผมอยากให้คนที่ผ่านเข้ามาได้มองเห็นถึงเด็กๆเหล่านี้บ้าง..เท่านั้นเอง

มาให้กำลังใจ และชื่นชมคุณครูทุกท่านค่ะ
เมื่อไรหนอ งบประมาณหรือสิ่งที่จะช่วยพัฒนาโรงเรียนตามป่า ชายแดน
หรือที่ห่างไกล จะมีสิ่งของให้เด็กๆได้มีโอกาสเหมือนกับเด็กในเมืองบ้าง

อ่านกระทู้แล้วนึกถึงเพลงนี้จริงๆ

นับถือคุณครูที่นั่นจริงๆครับ ^^

คิดถึงดอย อยากไปอีก
ปกติเราก็ไปเที่ยวและแจกของโรงเรียนแบบนี้ทุกปี ทำแบบนี้มาตั้งแต่ปี'30
แต่ปีนี้พรรคพวกเจอปัญหาอุทกภัยเลยงดขึ้นดอยกัน
ได้ดูรีวิวนี้แทนก็แล้วกัน
ขอบคุณมากครับ

ขออนุญาตพาไปเที่ยวกับเรานะครับ
http://www.facebook.com/pages/%E0%B8%84%E0%B8%99%E0%B9%81%E0%B8%AD%E0%B9%88%E0%B8%A7%E0%B8%94%E0%B8%AD%E0%B8%A2/250448064966782

อยากให้หน่วยงาน ภาครัฐ เข้าดูแลบ้าง สงสารเด็กๆ
จขกท.ต้องเป็นครูที่นั่นแน่ๆครับ

เคยขี่มอเตอร์ไซต์ไปกับคุณฝาละมี บรรยากาศแบบนี้เลยค่ะ
ถนนเป็นลูกรัง ลำบากมาก ๆ หน้าฝน ไม่ต้องพูดถึง
อยากให้หน่วยงานของรัฐ เขาไปดูแลพวกเขาบ้างนะคะ
ขอบคุณที่นำมาฝากให้ชมกันค่ะ

เห็นใจเด็กและครูที่นี่จังเลยค่ะ  โหวตให้นะคะเผื่อจะมีผู้หลักผู้ใหญ่มาเห็นบ้าง

เข้ามากดโหวตให้ค่ะ
ขอบคุณเจ้าของทู้มากๆค่ะ แต่เราสงสารเด็กๆจัง
ขอชื่นชมครูดอยด้วยค่ะ สุขตามอัตภาพนะคะ

อยากให้หน่วยงานต่างๆมาคอยดูแลและความช่วยเหลือที่นี่มากเลยครับ
โดยเฉพาะในเรื่องของการศึกษา

เจ้าของกระทู้ก็จิตใจดีมากเลยครับ

ร่วมด้วยช่วยโหวตครับ

การแสวงหา "โอกาส" ของคนชายขอบแทบจะเกิดขึ้นเองไม่ได้
หากแต่พวกเขายังรอคอย "การหยิบยื่น"  "โอกาส"  จากคนเมืองอย่างเรา ๆ

โดนใจอดีตครูอย่างแรง

สมัยเรียนจบ นบ ที่รามคำแหง

ก็ได้มีโอกาสนัดกลุ่มเพื่อนๆที่จบรุ่นเดียวกันไป

คราวนั้นไปแถบขุนยวมแม่ฮ่องสอนเหมือนกัน

สิ่งที่เรามีติดตัวไปด้วยคือ สมัด หนังสือ ปากกา ดินสอ

อุปกรณ์การเรียนทุกชนิดโดยรวบรวมเงิยซื้อเองบ้าง

หรือขอบริจาคผ่านญาติๆบ้าง คราวนั้นไปกันแล้วช๊อค

สงสารเด็กๆเขาจัง ได้มีโอกาสพูดคุยกับเด็กคนหนึ่งซึ่งพึ่งจบ ปอ.6 มามาดๆ

ถามว่าไม่เรียนต่อเหรอน้องว่าไม่เรียนต่อครับ อยกเรียนไหม น้องบอกว่า

อยากเรียนครับแล้วทำไมไม่เรียนน้องเขาบอกว่าทางบ้านไม่มีเงินส่งเสียให้

เรียนได้ยินแค่นั้นน้ำตาซึมเลย เห็นใจครูอาจารย์ที่ต้องขึ้นเขาไปสอนเด็กๆ

เขาคือผู้เสียสละมากๆเขาบอกว่าถ้าหากเข้าช่วงฤดูฝนจะไม่สามารถออกไป

ไหนได้เลยเพราะทางปิดหมดได้แต่อยู่ในเขากับเด็กนักเรียนเหล่านั้น

ทุกวันนี้ยังคิดถึงที่นั่นอยู่เลยหากมีโอกาสจะไปเยือนอีกสักครั้ง และไม่ลืมที่

จะติดของที่มีค่าอย่างเช่นอุปกรณ์ความรู้ไปให้ด้วย...หากใครมีโอกาสหา

เวลาไปบ้างน่ะครับไปดูความเป็นอยู่ไปดูความยากลำบากของเด็กๆบนนั้น

แล้วกลับมาคุณจะยิ้มได้เมื่อคุณได้ไปทำประโยชน์ให้เขาครับ

เดี๋ยว ปิดเทอม ผม จะลองปรึกษาเพื่อนๆ ผมดูว่า พอจะทำอะไรได้บ้าง

ปีที่แล้ว ก็ได้ นำคอม ที่ ได้ up เกรดตามสมควร และ เงินสดจำนวนหนึ่ง
ไปมอบให้ โรงเรียน แห่งหนึ่ง ทางเหนือ

อันที่จริง เรื่องปิดทองนี้ ผมปิดแต่ด้านหลังองค์พระมาตลอด
ไม่เคยบอกกล่าวให้ใคร หรือที่ใดมาก่อน

มาวันนี้ เห็นว่า น้องๆ หลานๆ ที่จะเป็นพรุ่งนี้ของประเทศไทย
ที่ชายขอบ แม่ฮ่องสอน  ยังขาดแคลนอยู่หลายอย่าง

ก้อขออนุญาตนำภาพตัวอย่างที่พวกกระผม  
ได้ช่วยน้องๆ ในโรงเรียนแห่งหนึ่งมาแปะไว้
คงไม่ผิดกติกา อะไรกระมัง

เด็กๆน่ารักมากค่ะ ขอชื่นชมคุณครูที่เสียสละตนทุกคนนะคะ

ชื่นชมครูดอยทุกๆคน

น้องๆนักเรียนน่ารักจังค่ะ

อยากให้มีสื่อการเรียนการสอนดีๆ เข้าไปถึงเยอะๆจัง

ขอให้ทุกคนช่วยกันสานฝันให้น้องๆด้วยน่ะครับ